Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 243/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 9 grudnia 2020 r., sygn. akt V K 1370/19.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów prawa procesowego, a mianowicie art.2§2k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. art. 410 k.p.k. i art. 424 §1 k.p.k. , które miało wpływ na treść orzeczenia, a polegające na tym, iż Sąd orzekający uznał za wiarygodne zeznania funkcjonariuszy Policji, podczas gdy S. T. podczas przesłuchania w postępowaniu sądowym podawała odmienne okoliczności niż w postępowaniu przygotowawczym; uznał za obciążające zeznania K. C., podczas gdy nie zaprzeczyła ona wersji podawanej przez oskarżonego, a z treści jej zeznań wynika, że wielu szczegółów w ogóle nie pamiętała.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy oskarżonego jest niezasadny.

Analiza akt przedmiotowego postępowania wskazuje, że Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie rozpoznawcze w niniejszej sprawie w sposób prawidłowy, gromadząc i ujawniając wszelki materiał dowodowy, dążąc do wyjaśnienia istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii. Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy zostały oparte na całokształcie zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, który został oceniony z poszanowaniem reguł wynikających z art. 4 k.p.k. i art.7 k.p.k., co sprawiło, że zaskarżone rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o prawidłowe ustalenia faktyczne. Ponadto Sąd meriti swoje stanowisko w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, sporządzonych zgodnie z wymogami o jakich mowa w art.424 k.p.k. Wymowa dowodów przeprowadzonych w toku postępowania nie pozostawia wątpliwości również dla Sądu Odwoławczego, który w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego, iż całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego daje wystarczające podstawy do uznania, że wina i sprawstwo oskarżonego K. N. (1) w zakresie przypisanego mu czynu z art.222§1k.k. i art.224§2k.k. i art.226§1k.k. w zw. z art.11§2k.k.- nie budzi wątpliwości.

Sąd Odwoławczy aprobuje w pełni przyjęte przez Sąd I instancji stanowisko, że podstawą czynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie winny być przede wszystkim spójne, logiczne i szczere zeznania pokrzywdzonych - funkcjonariuszy Policji S. T. i K. N. (2) biorących udział w interwencji w dniu 8 czerwca 2019 r., we W. na ul. (...), a także korelujące z nimi zeznania bezpośredniego uczestnika zdarzenia K. C., słuchanej dodatkowo wszak na wniosek samego oskarżonego. Zeznania pokrzywdzonych oraz świadka K. C. odnośnie przebiegu zdarzenia z dnia 8 czerwca 2019 r. korespondują ze sobą, wzajemnie się uzupełniając, a nadto znajdują także potwierdzenie w pozyskanej do sprawy dokumentacji, w postaci w szczególności protokół zatrzymania oskarżonego oraz karty czynności ratunkowych - stąd też Sąd Odwoławczy podobnie jak Sąd Rejonowy nie znalazł tu podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności. Podkreślić trzeba tu, że pokrzywdzeni to osoby obce dla oskarżonego, mające z nim kontakt jedynie w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, nie mające żadnego interesu w ty aby składać zeznania tendencyjne, o ustalonej treści, bezpodstawnie obciążające oskarżonego. Tym bardziej, iż w razie składania fałszywych zeznań - pokrzywdzonym prócz odpowiedzialności karnej, groziły by z racji wykonywanego zawodu również poważne konsekwencje służbowe. Wyżej wskazane spójne, konsekwentne i szczere zeznania pokrzywdzonych oraz korespondujące z nimi zeznania bezpośredniego uczestnika zdarzenia K. C., w zestawieniu z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym przesądziły o odmowie nadania przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego K. N. (3) odnośnie przebiegu zdarzenia z dnia 8 czerwca 2019 r., a co za tym idzie o uznaniu oskarżonego za winnego popełnienia przypisanego mu czynu z art.222§1k.k. i art.224§2k.k. i art.226§1k.k. w zw. z art.11§2k.k.

Podkreślić trzeba przy tym, że nawet przyjęcie, jak chce oskarżony, iż w momencie zdarzenia był zdenerwowany z powodu rzekomej kradzieży portfela - nie wpłynęłoby na przypisanie mu odpowiedzialności karnej za wyżej wskazany czyn, polegający na znieważeniu funkcjonariuszy Policji słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych oraz użyciu w stosunku do nich przemocy poprzez ich odpychanie ciałem, czym oskarżony naruszył ich nietykalność cielesną, podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych oraz stosowania groźby bezprawnej w celu zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności służbowej. Powyższe w żaden sposób nie tłumaczy bowiem wyżej opisanego nagannego i agresywnego zachowania oskarżonego. Zaznaczyć trzeba tu nadto, że wbrew temu co twierdzi oskarżony nie przeklinał on „tylko ogólnie”, czemu przeczą wprost w szczególności zeznania pokrzywdzonych K. N. (2) i S. T.. Nadto tendencje oskarżonego do zachowań agresywnych, w tym stosunku do funkcjonariuszy policji, potwierdzają zeznania K. C. oraz karta karna oskarżonego.

W kontekście zarzutów obrony odnośnie dokonanej przez Sąd Rejonowy błędnej oceny wiarygodności zeznań świadka S. T. przypomnieć należy, iż nie narusza przepisu art. 7 k.p.k. sytuacja, gdy sąd odmówił wiary fragmentowi zeznań świadka, a uznał je za wiarygodne w innej części, skoro logicznie uzasadnił - opierając się na całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego - przyczyny takiej oceny tego dowodu ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 28 listopada 2012 r. , II AKa 248/12). Dokonując oceny wiarygodności zeznań tegoż świadka Sąd miał tu zaś wszak na uwadze przede wszystkim zeznania drugiego pokrzywdzonego – funkcjonariusza Policji K. N. (2), którego to wiarygodności zeznań skarżący nie kwestionował. Nadto słusznie wskazano tu na fakt, iż od momentu zdarzenia do czasu przesłuchania świadka przed Sądem upłynął znaczny czas, prawie półtora roku. Uwzględniając tu nadto specyfikę pracy funkcjonariuszy policji, a to przed wszystkim wielość podobnych przeprowadzanych interwencji – powyższe mogło wpłynąć na sposób odtwarzania przez świadka przebiegu zajścia, co przemawiało za oparciem się tu na korzystniejszych wszak dla oskarżonego, zeznaniach tegoż świadka z postępowania przygotowawczego.

W kontekście zeznań K. C. wskazać należy, że jak zaznaczył sam Sąd Rejonowy, z uwagi na to, że świadek w zasadzie potwierdziła jedynie, że miało miejsce wiele sytuacji, w czasie których wspólnie z oskarżonym spożywała alkohol i podczas których dochodziło do interwencji funkcjonariuszy Policji, w trakcie których oskarżony obrażał policjantów, co potwierdziła także karta karna oskarżonego oraz przedłożone do akt odpisy wyroków karnych- zeznania te wykorzystane zostały jedynie pomocniczo.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionego zarzutu oraz nie dopatrzenia się w sprawie uchybień, które podlegałyby uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia, brak było podstaw do wnioskowanej przez obrońcę zmiany zaskarżonego wyroku.

3.2.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, będący wynikiem dokonania dowolnej oceny materiału dowodowego, który miał istotny wpływ na wynik sprawy, tj. a polegający na tym, że Sąd I instancji uznał, że oskarżony dopuścił się czynu opisanego w pkt. I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, podczas gdy uważna analiza materiału dowodowego wskazuje, że wersja podawana przez oskarżonego jest prawdziwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest niezasadny.

Nie powielając tu argumentacji wyrażone w pkt 3.1, która odnosi się także do niniejszego zarzutu obrony, podkreślić trzeba, że błąd w ustaleniach faktycznych ( error facti) przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd "braku"), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd "dowolności"). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7k.p.k.), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. Przy czym błędne ustalenia faktyczne są konsekwencją wadliwych wniosków wywiedzionych z właściwie ocenionych dowodów lub pominięcia wynikających z tych dowodów okoliczności. Nie jest więc wewnętrznie spójne zarzucanie jednocześnie dowolnej oceny dowodów i błędu w ustaleniach faktycznych, co do tego samego rozstrzygnięcia ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 13 grudnia 2018 r., II AKa 379/18; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 października 2019 r., II AKa 296/19).

Jak już zaś wyżej wykazano, skarżący nie wykazał w skuteczny i przekonywający sposób aby Sąd I instancji naruszył przepis art. 7 k.p.k. i dopuścił się tym samym błędu dowolności. Autor apelacji opiera stawiane w tym zakresie zarzuty wyłącznie na bezpodstawnej polemice z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionego zarzutu oraz nie dopatrzenia się w sprawie uchybień, które podlegały by uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia, brak było podstaw do wnioskowanej przez obrońcę zmiany zaskarżonego wyroku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 9 grudnia 2020 r., sygn. akt V K 1370/19

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i dokonanych na podstawie oceny tych dowodów ustaleń faktycznych, Sąd Odwoławczy uznał bowiem, że sprawstwo i wina oskarżonego K. N. (1) w zakresie przypisanego mu czynu - nie budzi wątpliwości. Omówione wyżej zarzuty obrony, mające na celu zakwestionowanie sprawstwa i winy oskarżonego, okazały się nieskuteczne, gdyż za ich pomocą obrońca nie zdołał podważyć dokonanej przez Sąd I instancji oceny w tym przedmiocie.

W sprawie nie dopatrzono się nadto również uchybień, które podlegałyby uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Na podstawie art.29 ust. 1 ustawy - Prawo o adwokaturze, kosztami nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym obciążono Skarb Państwa. Zasądzona z tego tytułu kwota - wynosząca 516,60 zł (w tym VAT) - została ustalona w oparciu o § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

III

Orzeczenie oparto na podstawie art. 624 § 1k.p.k., uznając, że uiszczenie kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze przez oskarżonego byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na jego sytuację majątkową i wysokość dochodu.

7.  PODPIS

SSO Dorota Nowińska

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie popełnienia przypisanego mu czynu.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana