Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 321/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 09 marca 2021 w sprawie II K 818/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu K. S. (1), poprzez przyjęcie, iż wyczerpuje on dyspozycję art. 233 § 1 kk w sytuacji, gdy oskarżony nie złożył fałszywych zeznań po uprzedzeniu go o odpowiedzialność karnej w razie fałszywego zeznania,

2. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogącego mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez przyjęcie, że skoro oskarżony nie wiedział, w której kieszeni kurtki znajdują się substancje psychotropowe, to nie zapomniał zabrać swojej kurtki odbierając samochód na drugi dzień po imprezie u A. U.; tym bardziej, że w/w odwołała swoje pierwsze zeznania, co do przynależności przedmiotowej kurtki informując, że się pomyliła,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny (1,2)

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie należy podnieść, że Sąd I instancji w sposób wnikliwy i wszechstronny rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, a na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał winę oskarżonego. Ocena materiału dowodowego przez Sąd Rejonowy dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w art. 5 kpk i art. 7 kpk, jest oceną wszechstronną, nie narusza granic oceny swobodnej, jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych. W tej sytuacji kontrola apelacyjna uzasadnia stwierdzenie, że wyrok znajduje oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w postępowaniu i nie ma podstaw do zdyskwalifikowania zaskarżonego rozstrzygnięcia w zakresie ustalenia sprawstwa oskarżonego co do zarzuconego mu czynu. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, właściwie ocenił cały, należycie zebrany i ujawniony na rozprawie materiał dowodowy i na tej podstawie, poczynił trafne ustalenia faktyczne. Wyniki swego rozumowania zaprezentował w dostatecznie zrozumiałym, a przede wszystkim przekonującym pisemnym uzasadnieniu wydanego orzeczenia.

Konfrontując ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi na rozprawie dowodami trzeba stwierdzić, że dokonana przez sąd rejonowy rekonstrukcja zdarzeń i okoliczności popełnienia przypisanego oskarżonemu przestępstwa nie wykazuje błędu i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd merytoryczny dał wiarę i na nich się oparł. Skarżący w żaden sposób nie wykazał, by sąd I instancji przekroczył granice swobodnej oceny przeprowadzonych dowodów, następstwem czego byłyby błędne ustalenia co do popełnienia przypisanego mu czynu – a taka intencja płynie z apelacji obrońcy. Zwłaszcza, iż zarzut taki może okazać się skuteczny tylko wówczas, gdy nie stanowi gołosłownej polemiki z ustaleniami sądu. Nie wystarczy tu choćby przedstawienie odmiennej oceny materiału dowodowego. Skarżący musi przekonywująco podać, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego ( por. wyrok SN z 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 1975/5/58, wyrok SN z 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 1975/9/84 ).

Przede wszystkim podkreślić należy, że ze spójnych i konsekwentnych zeznań interweniujących podczas przeszukania mieszkania D. S. (1) funkcjonariuszy Policji – Ł. S. i J. B. złożonych w sprawie PR 2 Ds. 588.2019 i w postępowaniu II K 449/19, z której materiały zostały wyłączone do prowadzenia przedmiotowego postępowania wynika, że wieloletnia konkubina D. A. U. spontanicznie oświadczyła policjantom, że ujawniona w toku przeszukania kurtka na miejscu zdarzenia należy do jej konkubenta. Gdy funkcjonariusze znaleźli w jej kieszeni substancje zabronione przez ustawę z dnia 29 lipca 205 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, świadek A. U. nadal utrzymywała, że kurtka należy do jej partnera, jednakowoż w kwestii pochodzenia narkotyku przedstawiała już rozbieżne wersje, negując, aby substancje te były własnością D. S. (1).

A. U. potwierdziła podczas przesłuchania w dniu 4 kwietnia 2019 roku, że faktycznie poinformowała w toku czynności przeszukania funkcjonariuszy Policji, iż w/w kurtka należy do D. S. (1). Sąd meriti nie dopuścił się jednak błędu w ustaleniach faktycznych nie opierając ustaleń na późniejszej wersji świadka. Istotnie w/w stwierdziła, że się pomyliła co do przynależności kurtki, jednak wersja ta (ta część zeznań świadka) podlegała ocenie, jak każdy inny dowód, zgodnie z wymogami określonymi w art. 7 kpk. Świadek na poparcie twierdzeń o swojej rzekomej pomyłce nie wskazała żadnych przekonujących i logicznych argumentów, na co słusznie uwagę zwrócił sąd meriti. Nie mogą być przecież takowymi twierdzenia świadka A. U., że po prostu się pomyliła, skoro od wielu lat zna swego partnera D. S. (1) i wspólnie z nim zamieszkuje, trudno w takiej sytuacji twierdzić o pomyłce w identyfikacji kurtki, którą znaleziono we wspólnym mieszkaniu.

Należy także przywołać pierwotne relacje składane przez D. S. (1) podczas przesłuchania w dniu 26 marca 2019 roku w sprawie PR Ds. 588.2019, z których wynika, że po czynności przeszukania – ujawnieniu kurtki wraz z substancjami zabronionymi - skontaktował się z nim K. S. (1), który jak wynika z zeznań tego świadka, miał zamiar powrotu poza granice kraju. Nie można więc wykluczyć sytuacji, że doszło do stosownych uzgodnień w zakresie wersji, którą następnie w toku wspomnianego postępowania na wstępnym etapie zaprezentował D. S. (1), nie przyznając się do zarzuconych mu czynów i wskazując, że kurtka należała do K. S. (1).

Jednocześnie z całą stanowczością podkreślić należy, że z depozycji D. S. (1), który ostatecznie w sprawie II K 444/19 w toku rozprawy w dniu 1 października 2019 roku przyznał się m,in: do stawianego mu w pkt I zarzutu posiadania narkotyku (znalezionego w w/w/ kurtce) i dobrowolnie poddał się karze, nie wynika, przyczyna takiej zmiany stanowiska. Zwłaszcza, gdy uwzględni się takie okoliczności, jak ta, że główni świadkowie wspierający zarzuty II-V aktu oskarżenia odwołali obciążające D. S. (1) zeznania.

Nie przekonują też depozycje D. S. (1) pochodzące z niniejszego postępowania z rozprawy z dnia 26 lutego 2021 roku, że w swojej sprawie przyznał się „do wszystkiego” z uwagi , że chciał szybko zakończyć proces i liczył na łagodną karę. Niewątpliwie przecież z łatwością mógł do końca odsuwać od siebie odpowiedzialność za posiadanie spornego narkotyku (w kurtce), skoro jako sprawcę tego czynu sam siebie wytypował K. S. (1), zaś w kwestii pozostałych wspomnianych zarzutów związanych z posiadaniem i udzieleniem substancji zabronionej główni świadkowie odwołali finalnie swe obciążające zeznania.

W kwestii natomiast wersji prezentowanej przez oskarżonego K. S. (1) w niniejszej sprawie, że: dopalacze nabył w klubie (...), włożył do kurtki i zapomniał o nich, bo wyjechał poza granice kraju, a po powrocie do Polski poszedł w kurtce na imprezę do D. S. (1), którą po zakończeniu spotkania z uwagi na upojenie alkoholowe zapomniał się ubrać to - istotnie, jak to wskazał sąd meriti- nie ma żadnego logicznego, zakotwiczonego we wskazaniach wiedzy, doświadczenia życiowego wytłumaczenia dla sytuacji, dlaczego oskarżony, gdy przyjechał po samochód dnia następnego, nie zainteresował się losami swojej kurtki (w dacie 24 marca 2019r. musiało być zimno, z pewnością klimat nie pozwala by chodzić bez wierzchniego odzienia). Nie przekonuje argument, że samochód oskarżony zabierał z posesji, a kurtka znajdowała się w mieszkaniu, skoro jak wynika z zeznań A. U. oskarżony K. S. (1) miał rzekomo zabrać kurtkę na wyraźną prośbę D. S. (1), który do niego zatelefonował korzystając z aparatu telefonicznego A. U. i nie chciał odpowiadać za posiadanie narkotyków, które do niego nie należą. Wizyta więc była umówiona i miała na celu także zwrot kurtki. Natomiast o takiej sytuacji i rozmowie nie wspomina już w swych wyjaśnieniach K. S. (1). Nieścisłości te w depozycjach w/w prowadzą do uznania, że wyjaśnienia oskarżonego K. S. (1) istotnie nie zasługują na wiarę zwłaszcza, jak uwzględni się wyeksponowaną przez sąd meriti okoliczność, że oskarżony nie był w stanie stwierdzić, w którym dokładnie miejscu kurtki znajdowały się narkotyki, choć okoliczność ta ma charakter drugorzędny.

Na powyższe nakładają się bardzo szczególne okoliczności zaginięcia spornej odzieży, która próbowano ujawnić i ewentualnie poddać dalszym czynnościom procesowym.

Odwołać się bowiem należy do zaprezentowanych przez K. S. (1) okoliczności, w jakich (rzekomo?) sporna kurtka zaginęła. Dość nieprawdopodobna wydaje się już wersja zdarzenia prezentowana przez w/w, co do „podmienienia” tej kurtki w samochodzie K. S. (1) podczas wizyty u jego bliżej niezidentyfikowanych znajomych w Ł., a następnie wersja o awarii telefonu, która spowodowała utracenie wszelkich „namiarów” kontaktowych do owych znajomych, których miejsca zamieszkania, jak wynika z depozycji K. S. (1) nie znał. Suma tych nadzwyczajnych zbiegów okoliczności jest nad wyraz imponująca i wręcz niespotykana, a w świetle całościowej oceny wszystkich ujawnionych okoliczności sprawy - nieprzekonująca.

Za trafny uznać więc należy w konsekwencji wniosek, że sporna kurtka i ujawnione w niej substancje zabronione należały do D. S. (1), nie do K. S. (1). Tym samym składając kilkakrotnie zeznania odmiennej treści, oskarżony K. S. (1) dopuścił się występku, o jakim mowa w art. 233 § 1 kk. Co istotne także, wbrew twierdzeniom apelanta każdorazowo przez ich złożeniem oskarżony był pouczany o odpowiedzialności za składanie fałszywych zeznań (tj. o treści art. 233 kk i innych), na co wskazują zapisy zawarte w protokołach przesłuchać, podpisane osobiście przez K. S..

Wniosek

- o uniewinnienie oskarżonego K. S. (1) od zarzutu popełnienia czynu opisanego w akcie oskarżenia;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- żaden z zarzutów nie okazał się być zasadny, brak podstaw do uchylenia wyroku z urzędu,

3.2.

3. rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu w rozmiarze 3 lat, w stosunku do stopnia jego zawinienia;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W niniejszej sprawie sąd okręgowy nie mógł uniewinnić oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, albowiem zgromadzony w sprawie materiał dowodowy bezsprzecznie pozwala uznać winę oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu, jednakże Sąd ten uznał, iż w sprawie zaistniały przesłanki uzasadniające obniżenie wymiaru orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Zważyć należy, iż cele prewencji indywidualnej – wychowawcze i zapobiegawcze – które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego zwykle mają prymat przed innymi, zwłaszcza negatywną prewencją generalną polegającą na wymierzaniu nadmiernie surowych sankcji. Sankcja sprawiedliwa nie powinna bowiem wykraczać poza rzeczywista potrzebę. Właściwa reakcja karna to reakcja celowa, uwzględniająca wszystkie elementy decydujące o jej rodzaju i wymiarze, sprawiedliwa i akceptowana społecznie.

Zdaniem sądu odwoławczego w kontekście istotnych okoliczności wpływających na wymiar orzeczonej kary pozbawienia wolności, determinujących ocenę w zakresie stopnia winy, jak i stopnia szkodliwości społecznej, tj. rodzaju i charakteru naruszonego przez oskarżonego dobra chronionego prawem, nieusprawiedliwionych motywów działania czy też okoliczności dotyczących oskarżonego, in concreto dotychczasowego sposobu życia wyrażającego się uprzednią karalnością, wymierzona mu kara 3 lat pozbawienia wolności jest karą zbyt surową.

Sąd I instancji uzasadniając wymiar kary podał, iż miał na uwadze sposób działania oskarżonego, uprzednią karalność i brak okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego.

Faktem jest, że K. S. (1) był do tej pory wielokrotnie karany sądownie, w zdecydowanej większości za przestępstwa przeciwko mieniu, raz za czyn niealimentacji. Jeżeli chodzi o przestępstwa przeciwko zdrowiu i życiu dotychczas karany był w sprawie VII K 605/17 Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim na karę 1 roku pozbawienia wolności. Skazanie w sprawie VIII K 121/20 nastąpiło już pop popełnieniu przedmiotowego czynu. Czyn przedmiotowy – tj. składania fałszywych zeznań – popełniony został w warunkach art. 12 § 1 kk, jako rozciągnięty w czasie od 2 kwietnia 2019 roku do 1 października 2019 roku i choć istotnie w niniejszej sprawie trudno jest przecenić ten fakt, to jednak uwzględnić także należy, że ilość narkotyku ujawnionego wspornej kurtce, co do których własności fałszywie zeznawał K. S., była stosunkowo niewielka, a co istotniejsze – rzeczywisty sprawca czynu posiadania substancji zabronionej został wykryty i stosownie ukarany (co więcej D. S. przyznał się do inkryminowanego mu czynu i dobrowolnie poddał się karze minimalizując koszty procesu). Tym samym zachowanie oskarżonego, choć wysoce naganne, nie doprowadziło do niesprawiedliwego skazania, czy uniewinnienia innej osoby i jak się okazało- ostatecznie nie miało wpływu na losy sprawy prowadzonej przeciwko D. S.. Jeszcze niemal do połowy 2016r. zachowanie sprawcy polegające na składaniu fałszywych zeznań było zagrożone maksymalnie do 3 lat pozbawienia wonności.

W tej sytuacji, zdaniem sądu odwoławczego, orzeczoną wobec oskarżonego karę należało obniżyć do 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i jako taka, choć surowa, nie nosi już cech „rażącej surowości” w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku przy uznaniu winy oskarżonego i wymierzenie mu kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze zbliżonym do dolnej granicy ustawowego zagrożenia,;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- orzeczoną wobec oskarżonego karę obniżono do 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, nie znajdując jednakowoż podstaw do jej dalszego łagodzenia z uwagi na przewagę okoliczności obciążających oskarżonego, o których mowa w treści uzasadnienia sądu meriti i wskazanych powyżej;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

- wymiar kary pozbawienia wolności;

Zwięźle o powodach zmiany

- wskazano powyżej;

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3 i 4

Wysokość kosztów zastępstwa procesowego w postepowaniu odwoławczym na poziomie jednokrotności stawki minimalnej została określona w oparciu § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 17 ust. 7 w zw. z § 4 ust 1-3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu - mając na uwadze nakład pracy obrońcy w sprawie.

Z uwagi na trudną sytuację majątkową i bytową oskarżonego, wyrażającą się długotrwałym pobytem w warunkach izolacji penitencjarnej, sąd okręgowy zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze przejmując je na rachunek Skarb Państwa (art.624§1kpk ).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina, kara

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana