Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 341/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 28 stycznia 2021 roku w sprawie sygn. akt VII K 438/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza prawa materialnego, a mianowicie art. 42 § 3 k.k., poprzez niezasadne ograniczenie orzeczonego wobec oskarżonego dożywotniego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych wyłącznie do sfery ruchu lądowego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k. (określona w art. 438 pkt 1a k.p.k.), chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu dotyczy podstawy prawnej wymiaru kary, środków karnych, środków probacyjnych, środków kompensacyjnych i innych, w zakresie których uchybienie powoduje niezgodność z prawem tego rozstrzygnięcia, którą należy odnieść do sytuacji prawnej oskarżonego (zob. D. Świecki w: Skorupka, KPK. Komentarz, Legalis 2020). W cytowanym przepisie wskazano zatem, że podstawą odwoławczą jest także – obok obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanej oskarżonemu – obraza przepisów prawa materialnego inna niż wskazana w pkt 1. Ustawodawca wskazał jednak, że takie naruszenie przepisów prawa materialnego nie stanowi podstawy odwoławczej, jeżeli mimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu.

Przepis art. 42 § 3 k.k. zawiera podstawę prawną orzeczenia obligatoryjnego dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Zakaz ten ma charakter bezwzględny w tym znaczeniu, że nie jest możliwe wyłączenie spod jego zakresu jakiegoś rodzaju pojazdów mechanicznych ani też ograniczenie go do jednego czy kilku rodzajów pojazdów mechanicznych. Odrębności wyrażają się natomiast w tym, że obligatoryjność na podstawie art. 42 § 3 KK ma charakter względny, bowiem w sytuacji, gdy zachodzi wyjątkowy wypadek uzasadniony szczególnymi okolicznościami, sąd może odstąpić od obowiązku orzeczenia środka karnego. Zgodnie z art. 42 § 3 k.k. sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio, w razie popełnienia przestępstwa określonego w art. 178a § 4 k.k. lub jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa określonego w art. 173 k.k., którego następstwem jest śmierć innej osoby lub ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, albo w czasie popełnienia przestępstwa określonego w art. 177 § 2 k.k. lub w art. 355 § 2 k.k. był w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, lub zbiegł z miejsca zdarzenia. Jeśli chodzi o wspomniany zakaz orzekany dożywotnio, to obejmuje on więc wszelkie pojazdy mechaniczne. Określenie "wszelki" oznacza "każdy bez względu na różnice" (Mały słownik..., s. 915). Wykładnia językowa wskazuje jednoznacznie, że zakaz ten dotyczy każdego pojazdu mechanicznego. Nie jest możliwe wyłączenie jakiegokolwiek pojazdu mechanicznego z zakresu jego działania. Objęte są nim uprawnienia do prowadzenia pojazdów mechanicznych we wszystkich strefach ruchu. Nie jest możliwa dyferencjacja przedmiotowa jego zakresu. Nie jest dopuszczalne ograniczenie tego zakazu do pojazdów mechanicznych określonego rodzaju.

W aspekcie powyższego - mając na względzie, że na podstawie art. 42 § 3 k.k. może być wyłącznie orzeczony zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów dożywotnio - bezpodstawne było dokonane przez Sąd Rejonowy jego ograniczenie przedmiotowe poprzez określenie, że dotyczy lądowej sfery ruchu. W związku z tym należało dokonać postulowanej przez skarżącego korekty orzeczenia w powyższym zakresie.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z punktu 6 zwrotu ,,w strefie ruchu lądowego".

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek zasadny ze wskazanych powyżej powodów.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego ujawniła, że Sąd Rejonowy - pomimo ustalenia, że pokrzywdzona G. H. (1) urodziła się w dniu (...) - błędnie stwierdził, że oskarżony G. H. (2) dopuścił się popełnienia czynu stypizowanego w art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w okresie od marca 2016 roku do 07 marca 2016 roku.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Art. 440 k.p.k., zobowiązuje Sąd Odwoławczy do zmiany bądź uchylenia wyroku, gdy utrzymanie orzeczenia byłoby rażącą niesprawiedliwe, taka zaś okoliczność zaistniała w przedmiotowej sprawie, gdyż stwierdzono zaistnienie okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu, niezależnie od podniesionego w apelacji oskarżyciela publicznego zarzutu, o czym szerzej w punkcie 5.2.1.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie zaskarżonego wyroku w zakresie, w którym nie podlegał modyfikacji opisanego w punkcie 5.2.1

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z powodów wskazanych powyżej.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy dokonał następujących zmian:

- po uchyleniu rozstrzygnięcie o karze łącznej w miejsce czynu zarzucanego oskarżonemu G. H. (2) w punkcie I aktu oskarżenia, a przypisanego w punkcie 1 wyroku uznaje go za winnego tego, że działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu, w bliżej nieustalonych datach w okresie od marca 2016 roku do 07 marca 2019 roku i tak:

- w bliżej nieustalonych datach w okresie od marca 2016 roku do 11 lipca 2018 roku wielokrotnie doprowadził małoletnią córkę poniżej 15 lat G. H. (1) do poddania się innym czynnościom seksualnym w ten sposób, że prosił ją o położenie się obok niego na łóżku i głaskał w/w pokrzywdzoną po całym ciele, dotykał jej pośladków oraz piersi,

- w bliżej nieustalonych datach w okresie od 12 lipca 2018 roku do 07 marca 2019 roku kilkakrotnie poprzez nadużycie zaufania doprowadził, małoletnią córkę G. H. (1), która w dniu 11 lipca 2018 roku skończyła 15 lat, do poddania się innym czynnościom seksualnym w ten sposób, że prosił ją o położenie się obok niego na łóżku i głaskał w/w pokrzywdzoną po całym ciele, dotykał jej pośladków, piersi, oraz lizał po brzuchu,

to jest czynu wyczerpującego dyspozycję art. 200 § 1 k.k. i art. 199 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono oskarżonemu G. H. (2) karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności

- wymierzono oskarżonemu karę łączną pozbawiania wolności w wymiarze 4 lat

- orzeczono wobec oskarżonego G. H. (2) zakaz przebywania w miejscach edukacji dzieci i młodzieży na okres 10 lat

- orzeczono wobec oskarżonego G. H. (2) zakaz kontaktowania się w jakiejkolwiek formie z córką G. H. (1) oraz zakaz zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 50 metrów na okres 10 lat

- określono, że orzeczony względem oskarżonego zakaz dotyczy prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych bez ograniczenia go do strefy ruchu lądowego

Zwięźle o powodach zmiany

Przesłanką zmiany orzeczenia na korzyść oskarżonego albo uchylenia niezależnie od granic oskarżenia i podniesionych zarzutów jest uznanie sądu odwoławczego, że utrzymanie orzeczenia w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe (art. 440 k.p.k.). Następuje to przez wskazanie jednego z uchybień będących względnymi podstawami odwoławczymi określonymi w art. 438 k.p.k., które zostały stwierdzone poza granicami zaskarżenia i podniesionymi zarzutami i wpłynęły na treść orzeczenia, a ich natężenie jest takie, że w rażący sposób czyni to orzeczenie niesprawiedliwym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29.05.1973 r., V KRN 118/73, Legalis). A zatem, "rażąca niesprawiedliwość" rozstrzygnięcia związana jest z popełnionym przez sąd I instancji uchybieniem względnym z art. 438 k.p.k., którego nie wskazano w odwołaniu, a które ma taką wagę, że utrzymanie zaskarżonego orzeczenia w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe. W myśl bowiem art. 440 k.p.k. należy wziąć z urzędu pod uwagę każdą przyczynę odwoławczą, choćby nie miała ona charakteru bezwzględnej przyczyny uchylenia orzeczenia, jeżeli na skutek uchybienia wydane orzeczenie jest oczywiście niesprawiedliwe. Jest ono zaś takim wtedy, gdy uchybienie, którego dopuścił się sąd I instancji, wywarło taki wpływ na treść orzeczenia, że w sposób rażący narusza ono poczucie sprawiedliwości (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29.05.2008 r., V KK 99/08 , Legalis). Każde bowiem orzeczenie sądu odwoławczego, w którym akceptuje się obrazę prawa, wadliwe ustalenia faktyczne bądź też nieprawidłowo wymierzoną karę, jeżeli przez to skutki orzeczenia mogą być dla oskarżonego inne, niż powinny, musi być uznane za niesprawiedliwe, i to już w stopniu rażącym ( W. Kociubiński , Zakres orzekania sądu odwoławczego w nowym kodeksie postępowania karnego, PS 1997, Nr 11–12, s. 36).

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy w trakcie kontroli odwoławczej Sąd Okręgowy dostrzegł – działając na podstawie art. 440 k.p.k. - uchybienia, które prowadzą, a wręcz nawet obligują, do zmiany zaskarżonego wyroku, gdyż utrzymanie orzeczenia w niezmienionej postaci byłoby w sposób oczywisty rażąco niesprawiedliwe. Wymóg rażącej niesprawiedliwości nie oznacza jednak, aby miało ono być niesprawiedliwe jedynie dla oskarżonego, lecz obejmuje także sytuacje, gdy owa niesprawiedliwość godzi w dobro wymiaru sprawiedliwości, a więc także w to, aby osoba winna została pociągnięta do odpowiedzialności, oczywiście w sposób w pełni prawidłowy od strony materialno i formalnoprawnej. Wskazuje na to zresztą sama stylizacja omawianego przepisu, skoro nie różnicuje on środków odwoławczych w aspekcie ich kierunku, co oznacza, że dotyczy zarówno tych, które wnoszone są na korzyść oskarżonego, jak i wywiedzionych na jego niekorzyść, a przy tym w obu wypadkach, gdy owa niesprawiedliwość jest dostrzegana poza granicami wynikającymi z zakresu zaskarżenia lub z podniesionych zarzutów.

W aspekcie powyższego zauważyć należy, iż czyn zabroniony określony w art. 200 § 1 k.k., który zarzucono oskarżonemu w punkcie I aktu oskarżenia, a przypisano w 1 wyroku, polega na obcowaniu płciowym z małoletnim poniżej lat 15 lub dopuszczeniu się wobec takiej osoby innej czynności seksualnej lub doprowadzenia jej do poddania się takim czynnościom albo do ich wykonania. Znamię liczbowe użyte w art. 200 § 1 k.k. nie budzi wątpliwości. Małoletni poniżej lat 15 to taki małoletni, który w czasie czynu nie ukończył jeszcze 15 lat (rozstrzygać o tym powinna treść aktu urodzenia). Sferę seksualną małoletnich ustawodawca podzielił więc na małoletnich do 15 roku życia oraz powyżej tego wieku. Ustalił bowiem na 15 rok życia wiek świadomej zgody na współżycie seksualne, czy też dokonywanie z małoletnim innych czynności seksualnych. W tym kontekście do wyczerpania znamion przestępstwa z art. 200 § 1 k.k. dochodzi tylko wówczas, gdy podmiotem oddziaływania jest ciało osoby, która w chwili czynu nie ukończyła 15 lat.

W punkcie 1 wyroku Sąd Rejonowy uznał oskarżonego G. H. (2) za winnego, że w okresie od marca 2016 roku do 07 marca 2019 roku wielokrotnie doprowadził małoletnią córkę poniżej 15 roku życia G. H. (1) do poddania się innym czynnościom seksualnym. Wymieniona jak wynika z odpisu skróconego aktu urodzenia (vide k. 12), urodziła się w dniu (...). Zatem 15 lat ukończyła (...). W konsekwencji tego oskarżony w okresie od 12 lipca 2018 roku do 07 marca 2019 roku dopuszczał się innych czynności seksualnych wobec córki, która miała już ukończone 15 lat. Tym samym subsumcja takiego zachowania oskarżonego pod przepis art. 200 § 1 k.k. nie była możliwa, ponieważ pokrzywdzonym tym przestępstwem jest tylko i wyłącznie osoba małoletnia poniżej 15 roku życia. Zachowanie oskarżonego w okresie od 12 lipca 2018 roku do 07 marca 2019 roku wypełniało natomiast dyspozycję art. 199 § 3 k.k. Oskarżony bowiem we wskazanym okresie dopuścił się wobec wymienionej innych czynności seksualnych i doprowadził ją do poddania się takim czynnościom wykorzystując jako ojciec stosunek zależności małoletniej. Zależność ta wynikająca z zaufania pokrzywdzonej do ojca była wszak powodem, dla którego wyrażała ona zgodę na dokonanie wobec niej innych czynności seksualnych.

W konsekwencji powyższego należało dokonać modyfikacji opisu czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 zaskarżonego wyroku przyjmując, że zachowanie jego w okresie objętym zarzutem, wyczerpywało znamiona przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 200 § 1 k.k. i art. 199 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Przyjęcie, iż oskarżony działał w warunkach o jakich traktuje treść art. 12 § 1 k.k. uzasadniał fakt, realizowania przez niego na przestrzeni 3 lat zachowań powtarzających się, w podobny sposób i w tym samym celu. Zgodnie wszak z dyspozycją tegoż artykułu dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony.

Zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie opisu czynu zarzuconego oskarżonemu w punkcie I aktu oskarżenia, a przypisanego w 1 wyroku oraz przyjęcia kumulatywnej kwalifikacji prawnej poprzez dodanie występku z art. 199 § 3 k.k. spowodowała w efekcie konieczność uchylenia rozstrzygnięcia o karze łącznej zawartego w punkcie 3 wyroku i wydania nowego rozstrzygnięcia w tym względzie. Uwzględniając wszak okoliczność, iż zmiana wyroku w powyższym zakresie nastąpiła niejako na korzyść oskarżonego, w sytuacji przyjęcia, że dopuszczanie się przez oskarżonego zachowań przeciwko wolności seksualnej córki, nie ograniczało się tylko do okresu sprzed ukończenia przez nią 15 lat, ale i po ukończeniu przez nią 15 roku życia, Sąd Okręgowy ponownie dokonał oceny okoliczności podmiotowe i przedmiotowe jego czynów, stopień zawinienia oskarżonego oraz stopień społecznej szkodliwości jego czynów, a w konsekwencji wymierzył oskarżonemu G. H. (2) jednostkową karę pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy. Jednocześnie biorąc pod uwagę związek czasowy i przedmiotowy czynów przypisanych oskarżonego wymierzono mu karę łączną 4 lat pozbawienia wolności. Kara łączna w tym wymiarze stanowi adekwatną do wagi popełnionego przez oskarżonego czynu i stopnia jego społecznej szkodliwości oraz wystarczającą do wdrożenia wymienionego do przestrzegania porządku prawnego, reakcję karną. Uświadomi ona wymienionemu, że popełnienie przestępstwa pociąga za sobą dotkliwe konsekwencje oraz pozwoli osiągnąć zamierzony skutek wychowawczy, wpływając zarazem na jego postawę tak, aby zrozumiał naganność własnych czynów i ukształtować krytyczny do nich stosunek, co w przyszłości zapobiegnie ewentualnemu powrotowi do przestępstwa.

Sąd Rejonowy rozstrzygając o zastosowaniu wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu kontaktowania i zbliżania się do pokrzywdzonej, niepoprawnie określił odległość, którą to podsądny winien zachować wobec wymienionej. Wskazane w tym zakresie przez sąd określenie co najmniej 50 metrów, oznacza, że zachowana powinna być odległość nie mniejsza niż 50 metrów. Tymczasem dystans zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej powinien być zdecydowanie mniejszy, co uzasadnia określenie go na odległość mniejszą niż 50 metrów. Taka odległość w sposób prawidłowy zabezpieczy pokrzywdzoną przed kontaktem z oskarżonymi, a jednocześnie uczyni orzeczony środek karny realnym i możliwym do wykonania przez podsądnego.

Skorygowaniu podlega również podstawa prawna orzeczenia przez Sąd Rejonowy rzeczonego środka karnego. Zważyć należy, iż o podstawie dożywotniego orzekania zakazu wymienionego w art. 41a k.k, stanowi § 3 powołanego przepisu. Z godnie z nim, orzeczenie takiego środka jest możliwe wobec sprawcy dopuszczającego się przestępstwa przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności na szkodę małoletniego, skazanego na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania (co ma miejsce w niniejszej sprawie). Poza tym wymaga zauważenia, że orzeczenie takiego środka karnego obwarowane jest wskazaniem odległości, którą sprawca obowiązany jest zachować wobec osób chronionych, o czym stanowi art. 41a § 4 k.k. Zatem podstawę orzeczenia wobec oskarżonego w punkcie 5 wyroku środka karnego w postaci zakazu kontaktowania i zbliżania się co córki winny stanowić przepisy art. 41a § 3 i 4 k.k., a nie jak wskazał Sąd Rejonowy art 41a § 2 k.k.

Korekcie też podlegał również środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych o czym szerzej była mowa w punkcie 3.1.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Koszty nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej oskarżonemu G. H. (2) z urzędu w postępowaniu odwoławczym w wysokości 516,60 złotych, które zasądzono na rzecz adwokata A. G., ustalono na podstawie art. 618 § 1 pkt 2 k.p.k., § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 18)

IV

Mając na względzie wymierzenie oskarżonemu G. H. (2) kary pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym, jego pobyt od dłuższego już czasu w izolacji penitencjarnej, a tym samym, ograniczone możliwości zarobkowania w zakładzie karnym, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 roku Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego od opłaty za obie instancje oraz wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 28 stycznia 2021 roku w sprawie sygn. akt VII K 438/20 w zakresie rozstrzygnięcia z punktu 6 dotyczącego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana