Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 342/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

/wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 18 marca 2021 roku sygn. akt VII K 874/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu przez błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie art. 207 k.k. polegające na uznaniu, że dochodziło do znęcania się nad pokrzywdzonymi, w sytuacji gdy w aktach sprawy znajduje się potwierdzenie tylko jednej interwencji policji podczas awantury domowej w dniu 21 czerwca 2019 roku, a zatem czyn ten nie wypełnia znamienia znęcania się opisanego w art. 207 k.k.,

obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż kwalifikacja prawna czynu przypisanego oskarżonemu, co powoduje że z powodu błędnej podstawy prawnej zaskarżony wyrok nie odpowiada prawu, a to jest poprzez zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego, w sytuacji gdy oskarżony nie popełnił zarzucanego mu przestępstwa,

obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku tj. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez błędną ocenę dowodów z zeznań pokrzywdzonych W. O. i M. O. oraz świadka K. B., odmówienie wiary wyjaśnieniom oskarżonego przeczącym by znęcał się nad pokrzywdzonymi i przyznanie waloru wiarygodnych zeznaniom wyżej wymienionych, a w konsekwencji uznanie na ich podstawie, że oskarżony znęcał się fizycznie i psychicznie nad pokrzywdzonymi, podczas gdy nikt nigdy nie był świadkiem żadnych agresywnych zachowań oskarżonego, a istniejący pomiędzy stronami konflikt miał tego rodzaju przebieg, że to pokrzywdzone wywoływały sytuacje konfliktowe, prowokowały oskarżonego poprzez poniżanie go i wyzywanie od "pijaków", stosowały przez szereg lat wobec niego przemoc finansową przez całkowite finansowe uzależnienie go od siebie, a głównym celem ich działania było pozbycie się oskarżonego z lokalu mieszkalnego, do którego miał tytuł prawny,

rażąca niewspółmierność w sensie surowości okresu próby 3 lat na jaki warunkowo umorzono postępowanie karne, zastosowanego środka karnego w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonych na odległość nie mniejszą niż 100 metrów, nawiązek na rzecz każdej z pokrzywdzonych w kwotach po 1000 złotych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Dwa pierwsze zarzuty w istocie sprowadzają się do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na jego treść poprzez przyjęcie popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu przestępstwa.

Sąd Najwyższy odnośnie do tej przyczyny odwoławczej wyraził w wielu orzeczeniach istotne poglądy i uznał, że odwołanie się do zarzutu rażącego naruszenia prawa materialnego może mieć miejsce jedynie wówczas, gdy skarżący zarzuca dokonanie błędnej wykładni zastosowanego przepisu, zastosowanie nieodpowiedniego przepisu, lub niezastosowanie określonego przepisu w sytuacji, gdy jego zastosowanie jest obowiązkowe, ale pod jednym warunkiem – a mianowicie, że czyni to bez kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych. Innymi słowy rzecz ujmując – obraza prawa materialnego może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma ona charakter samoistny (post. SN z 4.5.2005 r., II KK 478/04, OSNwSK 2005, Nr 1, s. 894).

Obraza prawa materialnego polega na wadliwym jego zastosowaniu (lub niezastosowaniu) w orzeczeniu opartym na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Nie można zatem stawiać zarzutu naruszenia prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia ma polegać na błędnych ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia lub na naruszeniu przepisów procesowych.

Sąd pierwszej instancji respektując nakaz wynikający z art. 7 k.p.k. należycie ocenił zgromadzone w sprawie dowody i na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie w jakim przyjął, że oskarżony E. O. swoim zachowaniem prezentowanym w okresie od lipca 2018 roku do 21 czerwca 2019 roku wobec swojej żony W. O. i córki M. O., polegającym na znieważaniu ich słowami wulgarnymi powszechnie uznawanym za obraźliwe i obelżywe, artykułowaniu gróźb wyrządzenia im krzywdy oraz polegającym na szarpaniu i popychaniu żony W. O. a sporadycznie na zadaniu jej uderzenia, wypełnił znamiona występku znęcania się psychicznego nad każdą z wymienionych i znęcania się fizycznego nad ostatnią z wymienionych, określonego przepisem art. 207 & 1 k.k. . Sąd ten słusznie przyznał walor wiarygodności zeznaniom W. O. i M. O. i przyjął je za podstawę faktyczną zaskarżonego orzeczenia, uznając że co do zasady przedstawiają one zgodnie z prawdą postawę oskarżonego dopuszczającego się względem nich aktów przemocy psychicznej, a nadto fizycznej w stosunku do W. O.. Pomimo zaś jednoznacznej w swej treści relacji M. O. zarówno z etapu dochodzenia jak i rozprawy głównej, że względem niej ojciec przemocy fizycznej nie używał ( zeznania karta 87, 181 ) sąd merytoryczny jedynie w tym zakresie bezpodstawnie ustalił, akceptując błędną tezę aktu oskarżenia, że oskarżony znęcał się również fizyczne nad córką ( dlatego w tej części sąd odwoławczy opis czynu zmodyfikował eliminując znęcanie fizyczne nad M. O. ).

Niezależnie od powyższego podkreślenia wymaga, że mając na uwadze silny konflikt rodzinny na tle finansowym, występujące w toku postępowania w sprawie rozwodowej zainicjowanej przez W. O. i towarzyszące tejże silnie negatywne nastawienie emocjonalne do męża, sąd ten słusznie z dużą dozą krytycyzmu podszedł do zeznań obu pokrzywdzonych w zakresie w jakim odnosiły się one do skali, stopnia i natężenia agresji werbalnej czy fizycznej mającej być udziałem oskarżonego. W procesie dociekania czy zeznania pokrzywdzonej W. O. stanowią odzwierciedlenie jej rzeczywistych przeżyć odwołał się do wiedzy specjalistycznej biegłego psychologa, który uczestnicząc w przesłuchaniu tej ostatniej, na podstawie obserwacji jej osoby i materiałów zawartych w aktach sprawy, jednoznacznie wykluczył zaburzenia jej aparatu poznawczego, w tym tendencje do konfabulacji i fantazjowania w znaczeniu psychopatologicznym. Stwierdził, iż doświadczyła ona co najmniej dyskomfortu emocjonalnego związanego z zachowaniami męża, a występujące u niej zmiany w charakterystyce sfery emocji i nastroju są typowe dla kobiet, które doświadczyły przemocy psychologicznej w związku. Trafnie sąd rejonowy uznał, że ta część opinii pozytywnie weryfikuje twierdzenia W. O. w zakresie przemocowych zachowań oskarżonego względem jej osoby. Jednocześnie sąd ten miał na uwadze, uwzględniając wnioski opinii psychologicznej, że jakkolwiek przedstawiane przez nią zachowania męża stanowią jej realne doświadczenia życiowe, to z powodu silnie negatywnego nastawienia do niego, zachowania te mogą być w warstwie interpretacyjnej emocjonalnie zakłócone ( przerysowane ) i dlatego stanowi ona źródło informacji o ograniczonej wiarygodności psychologicznej.

Również zeznania M. O. sąd rejonowy trafnie pozytywnie ocenił dając im wiarę co do zasady, czyli że oskarżony prezentował agresywne, przemocowe postawy względem jej osoby i osoby matki, ale z uwagi na dalece negatywne nastawienie do ojca były one wyolbrzymione i nadmiernie obciążające w stosunku do rzeczywistego zagrożenia, jakie on stwarzał swoim zachowaniem, po czym szczegółowo sąd ten omówił relacjonowane przez świadka sytuacje, które albo miały miejsce sporadycznie albo wręcz nie zaistniały. O zasadności pozytywnego co do zasady wartościowania zeznań rozważanego świadka świadczy to, że nie obciążała ojca o przemoc fizyczną względem jej osoby, co mogłaby uczynić gdyby za wszelką cenę, wbrew prawdzie obiektywnej, dążyła do jego skazania.

Sąd pierwszej instancji zasadnie również powołał się na zeznania świadka K. B., który z racji posiadania stosunkowo skąpej wiedzy o zachowaniach oskarżonego i to wyłącznie z relacji siostry i matki ( świadek ze słyszenia ) nie wnoszą nic istotnego do sprawy, poza potwierdzeniem istnienia konfliktu małżeńskiego i rodzinnego, oraz negatywnego nastawienia ojczyma do jego osoby, czego przykładem jest pejoratywne określenie go przez oskarżonego podczas przesłuchania przed obliczem sądu rejonowego " ty głupku". Brak jest zatem podstaw do dyskredytacji zeznań tego świadka, jak chciałby skarżący.

Potraktowanie przez sąd rejonowy wyjaśnień oskarżonego E. O. negującego swoje sprawstwo jako linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności karnej za zarzucany mu czyn znajduje potwierdzenie w zeznaniach obiektywnego świadka - funkcjonariusza policji S. S., uczestniczącego w interwencji w miejscu zamieszkania rodziny O. w dniu 21 czerwca 2019 roku, mającego sposobność zaobserwować zachowanie awanturującego się oskarżonego, któremu obecność interweniujących stróży porządku prawnego nie przeszkodziła aby wykrzykiwać wulgarne słowa pod adresem żony i córki. Ta właśnie nadpobudliwa postawa oskarżonego legła u podstaw jego zatrzymania.

Jakkolwiek rozważana interwencja była jedyną w okresie zarzucanego czynu to nie może prowadzić do oceny, iż był to jedyny eksces awanturniczy oskarżonego. Takiemu uproszczonemu wnioskowaniu obrony sprzeciwiają się przecież relacje pokrzywdzonych, wskazujące na dużą częstotliwość prezentowania takiej nagannej postawy. Natomiast fakt, że oskarżony w opinii sąsiadów czy kolegów z pracy uchodził za spokojnego, uczynnego, niekonfliktowego i pracowitego człowieka, samo przez się nie wyklucza możliwości prezentowania zgoła odmiennych zachowań wobec najbliższych. Brak wiedzy po stronie sąsiadów o kłótniach czy awanturach rodzinnych może wszak wynikać albo z niechęci angażowania się w konflikty rodzinne albo być konsekwencją rozgrywania się tych sytuacji w zaciszu domowym w tzw. czterech ścianach .

Brak jest także podstaw dowodowych do przyjęcia - jak postuluje obrońca - wzajemnego względem oskarżonego zachowania żony i córki, polegającego na znieważaniu, złośliwym dokuczaniu czy też prowokowaniu do działań sprzecznych z prawem. Krytyka poczynań męża czy ojca ( z powodu niezachowania porządku i higieny osobistej ) czy też nazywanie go pijakiem, jeśli przesadził z ilością spożytego alkoholu czy też z częstotliwością imprezowych sytuacji, nie może być utożsamiana z prowokacyjnym zachowaniem, przed którym się bronił używając agresji słownej czy siły fizycznej. Nie sposób zatem przyznać racji apelantowi, że opisywane przez pokrzywdzone akty przemocy stanowiły wytwór ich wyobraźni, motywowany dążeniem do pozbycia się oskarżonego z mieszkania, do którego miał także tytuł prawny.

Nie podlega akceptacji sądu odwoławczego stanowisko skarżącego jakoby warunkowe umorzenie postępowania karnego było wynikiem uznania za wątpliwego znęcania się przez oskarżonego nad żoną i córką. Zastosowanie przez sąd pierwszej instancji wskazanej instytucji probacyjnej znalazło szerokie umotywowanie w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia i jest wynikiem oceny stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu jako nieznacznych oraz obdarowania go zaufaniem, że będzie w przyszłości przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Również określenie czasu trwania okresu próby na 3 lata nie jest wygórowane skoro ma pozwolić zweryfikować czy poprawa zachowania oskarżonego jest trwała oraz kontrolować czy rzeczywiście nie konfliktuje się z pokrzywdzonymi.

Przeprowadzone przez sąd merytoryczny postępowanie dowodowe nosi cechy pełności i kompletności. Zebrane dowody poddane zostały rzetelnej ocenie spełniającej rygory określone przepisem art. 7 k.p.k. Sąd ten dogłębnie przeanalizował całość dostępnego materiału dowodowego przy zastosowaniu zasad poprawnego rozumowania, doświadczenia życiowego i wskazań wiedzy. W świetle powyższego wypada w pełni zaakceptować stanowisko o istnieniu uzasadnionych, a przy tym dostatecznych podstaw do przypisania oskarżonemu realizacji znamion czynu z art. 207 & 1 k.k., z modyfikacją opisu tego czynu dokonaną na etapie postępowania odwoławczego ( eliminacja znęcania fizycznego nad M. i O. ).

Wbrew stanowisku skarżącego nie noszą cech surowości orzeczone na rzecz pokrzywdzonych nawiązki, ustalone w wysokości po 1000 złotych na rzecz każdej z nich, stanowiące symboliczną rekompensatę cierpień wyrządzanych im przez oskarżonego przez okres niespełna roku.

Zasadny natomiast okazał się zarzut rażącej surowości środka karnego polegającego na zakazie zbliżania się do pokrzywdzonych na odległość nie mniejszą niż 100 metrów. Oskarżony realizując obowiązek opuszczenia lokalu wyprowadził się ze wspólnego mieszkania i zamieszkał w wynajmowanym garażu ( poza okresem zimowym kiedy przebywał u siostry ), znajdującym się bezpośrednio przy bloku, w którym mieszkają pokrzywdzone. Skarżący słusznie wskazał na trudności mogące wystąpić po stronie oskarżonego w zastosowaniu się do takiego zakazu, zważywszy na bliską odległość dzielącą wspomniany garaż i blok mieszkalny, tą samą drogę prowadzącą od tych obiektów na przystanek autobusowy, podróżowanie niekiedy tym samym środkiem komunikacji, który nie ma ponad 100 metrów, uczęszczanie do tych samych sklepów czy kościołów, które to sytuacje powodują że żyjąc w jednym środowisku może oskarżony nie mieć fizycznej możliwości utrzymania tak znacznej odległości. Argumentacja ta jest na tyle przekonująca, że sąd odwoławczy mając na uwadze okoliczności, które zaważyły na ocenie stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu jako nieznacznych oraz fakt, że oskarżony wyprowadził się z zajmowanego wspólnie z żoną i córką mieszkania oraz został zobowiązany do powstrzymania się od kontaktowania z nimi bez ich zgody i bez wcześniejszego ustalenia terminu, uchylił zawarty w pkt. 5 zaskarżonego wyroku obowiązek powstrzymania się od zbliżania do pokrzywdzonych, jako trudny do wyegzekwowania w sytuacji zamieszkiwania stron w bardzo bliskiej odległości od siebie i korzystania z tych samych miejsc użyteczności publicznej.

Ocena stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu jako nieznacznych oraz fakt, że oskarżony wyprowadził się z zajmowanego wspólnie z żoną i córką mieszkania, zaważyły na uznaniu przez sąd odwoławczy z urzędu, iż zbędna jest kontrola zachowania oskarżonego w okresie próby na jaki warunkowo umorzono postępowanie karne, poprzez dozór kuratora, co spowodowało uchylenie zawartego w pkt. 2 zaskarżonego wyroku rozstrzygnięcia o oddaniu oskarżonego pod dozór kuratora.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

brak podstaw do uniewinnienia z powodów podanych powyżej ale zaistniały podstawy do wyeliminowania z opisu czynu znęcania fizycznego nad M. O., skoro ona sama zaprzeczyła aby oskarżony względem jej osoby takowe stosował ; brak podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, określonych w art. 437 & 2 k.p.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd odwoławczy z urzędu wyeliminował z opisu czynu znęcanie fizyczne nad M. O. oraz uznał, iż zbędna jest kontrola zachowania oskarżonego w okresie próby na jaki warunkowo umorzono postępowanie karne, poprzez dozór kuratora, co spowodowało uchylenie zawartego w pkt. 2 zaskarżonego wyroku rozstrzygnięcia w tym przedmiocie.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Relacje M. O. zarówno z etapu dochodzenia, jak i rozprawy głównej, że względem niej ojciec przemocy fizycznej nie używał zaważyły na potrzebie eliminacji z opisu czynu znęcania fizycznego nad nią. Ocena stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu jako nieznacznych oraz fakt, że oskarżony wyprowadził się z zajmowanego wspólnie z żoną i córką mieszkania, zaważyły na uznaniu, że zbędna jest kontrola jego zachowania w okresie próby na jaki warunkowo umorzono postępowanie karne, poprzez dozór kuratora.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

warunkowe umorzenie postępowania karnego, orzeczenie nawiązek na rzecz pokrzywdzonych, zobowiązanie do powstrzymania się od kontaktowania z nimi bez ich zgody i bez wcześniejszego ustalenia terminu, zobowiązanie do opuszczenia lokalu usytuowanego przy ul. (...) w P., zasądzenie zwrotu kosztów na rzecz oskarżycielek posiłkowych i Skarbu Państwa

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

we wskazanym zakresie wyrok słuszny, zarzuty apelacji niezasadne

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

eliminacja z opisu czynu znęcania fizycznego nad M. O.. uchylenie zawartego w pkt. 2 zaskarżonego wyroku rozstrzygnięcia o oddaniu oskarżonego pod dozór kuratora, uchylenie zawartego w pkt. 5 zaskarżonego wyroku obowiązku powstrzymania się od zbliżania do pokrzywdzonych,

Zwięźle o powodach zmiany

Relacje M. O. zarówno z etapu dochodzenia, jak i rozprawy głównej, że względem niej ojciec przemocy fizycznej nie używał zaważyły na potrzebie eliminacji z opisu czynu znęcania fizycznego nad wymienioną. Ocena stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu jako nieznacznych oraz fakt, że oskarżony wyprowadził się z zajmowanego wspólnie z żoną i córką mieszkania, zaważyły na uznaniu, że zbędna jest kontrola jego zachowania w okresie próby na jaki warunkowo umorzono postępowanie karne, poprzez dozór kuratora. Argumentacja skarżącego odnosząca się do orzeczonego obowiązku powstrzymania się od zbliżania się do pokrzywdzonych jest na tyle przekonująca, że sąd odwoławczy mając również na uwadze okoliczności, które zaważyły na ocenie stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu jako nieznacznych oraz fakt, że oskarżony wyprowadził się z zajmowanego wspólnie z żoną i córką mieszkania oraz został zobowiązany do powstrzymania się od kontaktowania z nimi bez ich zgody i bez wcześniejszego ustalenia terminu, uchylił zawarty w pkt. 5 zaskarżonego wyroku przedmiotowy obowiązek, jako trudny do wyegzekwowania w sytuacji zamieszkiwania stron w bardzo bliskiej odległości od siebie i korzystania z tych samych miejsc użyteczności publicznej.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

O kosztach zastępstwa prawnego za postępowanie odwoławcze na rzecz oskarżycielek posiłkowych orzeczono na podstawie & 11 ust.2 pkt. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 20115 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz. U. poz. 1800 z póź. zm. )

4.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego stanowiły przepisy art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tekst jednolity : Dz. U. z 1983 roku, Nr 49 poz. 223 z późniejszymi zmianami ) oraz rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym ( Dz. U. 108, poz. 1026 z późniejszymi zmianami ).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

ustalenie o winie i sprawstwie oskarżonego, wymiar okresu próby przy warunkowym umorzeniu postępowania karnego, zastosowanie środka karnego w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonych na odległość nie mniejszą niż 100 metrów, wysokość nawiązek na rzecz każdej z pokrzywdzonych

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana