Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 96/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 14 grudnia 2020 roku w sprawie II K 170/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. błędu w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść orzeczenia poprzez ustalenie, że oskarżona swoim zachowaniem nie wyczerpała znamion czynu z art. 276 k.k., poprzez przyjęcie, że:

- nie można mówić o ukrywaniu dokumentów bo R. S. konsekwentnie przyznawał, że wiedział gdzie znajdują się zabrane dokumenty;

- brak jest dowodów aby R. S. kontaktował się z żoną, celem odzyskania dokumentów;

- zamiarem oskarżonej było jedynie wykonanie kopii zabranych dokumentów, a następnie ich zwrot;

- oskarżona nie mogła dokonać selekcji i kopi dokumentów w domu, gdyż nie było to miejsce wystarczająco spokojne i dlatego musiała je przenieść w inne miejsce;

- w sprawie nie można mówić o ukryciu dokumentów, a co najwyżej o ich wypożyczeniu w tajemnicy przed mężem i teściami;

- postępowanie oskarżonej było usprawiedliwione, gdyż znajdowała się w konflikcie z mężem, a zabrane dokumenty mogły udokumentować jej wkład w majątek wspólny, nadto wśród zabranych dokumentów znajdowały się również takie, które dotyczyły jedynie oskarżonej, zaś dokumenty zostały wypożyczone jedynie na pewien czas - nie trwale i ich wypożyczenie nie spowodowało utrudnień w prowadzonej działalności gospodarczej przez R. S.,

- podczas, gdy prawidłowe ustalenia faktyczne winny prowadzić do wniosku, że oskarżona swoim zachowaniem zrealizowała znamiona czynu z art. 276 kk;

2. obrazy przepisów postępowania , która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7, 410 i 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez dowolną ocenę przeprowadzonych dowodów nie uwzględniającą zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, jak też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności niekorzystnych dla oskarżonej, a jednocześnie nie wskazanie w treści uzasadnienia wyroku motywów, jakimi kierował się sąd pomijając pewne dowody lub ich części - w postaci zeznań R. S. w zakresie jego dociekań wobec oskarżonej służących ustaleniu, co się stało z jego dokumentami i dlaczego je zabrała, okoliczności w jakich dowiedział się, gdzie oskarżona ukryła zabrane dokumenty oraz faktu, że nie mógł odzyskać zabranych dokumentów, gdyż teściowa bała się je wydać bez zgody oskarżonej (córki).

☒ zasadny (1,2)

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jako, że postawiony przez apelanta zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, wywiedziono głównie z dokonania uprzednio nieprawidłowej oceny zgromadzonych dowodów, sąd odwoławczy oba w/w zarzuty oceni łącznie.

Sąd rejonowy stanął na stanowisku, że nie można mówić o ukrywaniu dokumentów objętych aktem oskarżenia, bowiem R. S. miał świadomość, gdzie znajdują się te dokumenty, a w sprawie brak jest dowodów, aby kontaktował się on z żoną, celem ich odzyskania. Ponadto przyjęto, iż oskarżonej towarzyszył jedynie zamiar wykonania kopii zabranych dokumentów dla celów przyszłych postępowań cywilnych o podział majątku dorobkowego stron i w tym celu „wypożyczyła” w/w dokumenty mając jednak zamiar ich zwrotu, a nie mogła dokonać selekcji i kopi dokumentów w domu, gdyż nie było to miejsce wystarczająco spokojne, w którym bez przeszkód mogła by wykonać wspomniane czynności – tj. bez wiedzy męża.

Sąd meriti stanął też na stanowisku, że R. S. miał interes w tym, żeby w/w dokumenty wręcz zniszczyć, bo ich treść mogła istotnie zaszkodzić prowadzonej działalności gospodarczej czy też personalnie samemu pokrzywdzonemu. Ogół tak ustalonych okoliczności doprowadził sąd meriti do wysnucia wniosku, że w sprawie nie można mówić o ukryciu dokumentów w myśl art. 276 kk, a co najwyżej o ich usprawiedliwionym „wypożyczeniu” w tajemnicy przed mężem i teściami.

Tymczasem sąd odwoławczy zważył, iż takie czasowe „wypożyczenie” dokumentów, poprzez ich ukrycie w domu matki - ale w tajemnicy przed inną osobą, której także przysługuje prawo do rozporządzenia nimi (przed mężem), gdzie niewątpliwie pokrzywdzony nie miał do dokumentów dostępu (teściowa miała zakaz ich wydania), a chciał takowy mieć, przy jednoczesnej wiedzy, że to żona owe dokumenty przed nim gdzieś ukryła – to nic innego jak formalne wypełnienie znamion czynu, o jakom mowa w art. 276 kk. Ukrycie dokumentu polega na utajnieniu miejsca jego przechowywania, wbrew woli dysponenta (tak wyr. SA w Łodzi z 19.9.2006 r., II Aka 130/06, Prok. i Pr. – wkł. 2007, Nr 5, poz. 43; podobnie W. Wróbel, T. Sroka, w: Zoll, Wróbel (red.), Kodeks karny, t. 2, cz. II, 2017, s. 789; M. Żelichowski, w: Królikowski, Zawłocki (red.), Kodeks karny. Część szczególna, t. 2, 2017, s. 576). Ukrycie dokumentu ma miejsce wówczas, gdy dokument, którym sprawca nie ma prawa wyłącznie dysponować, został umieszczony w takim miejscu, o którym osoba uprawniona do dysponowania nie wie lub do którego nie ma dostępu albo ma dostęp utrudniony (por. wyrok SN z 23.05.2002 r., V KKN 404/99, OSNKW 2002/9–10, poz. 72, z glosą M. Siwka, Prok. i Pr. 2003/6, s. 109–115). Przestępstwo to nie wymaga wcale ani zamiaru trwałego ukrywania dokumentu po stronie sprawcy, ani złożenia formalnego oświadczenia, czy zapytania o miejsce ukrycia dokumentów, bądź oficjalnego żądania ich wydania przez pokrzywdzonego.

Prawidłowa ocena zgromadzonych w sprawie dowodów, w tym wyjaśnień oskarżonej i zeznań pokrzywdzonego oraz jego teściowej prowadzi także do wniosku, iż klarownie rysują się okoliczności celowego uczynienia przez M. S. braku dostępu pokrzywdzonego do dokumentów i ich ukrycia, a nie jedynie ich czasowego „wypożyczenia”. Oskarżona swoje działania świadomie nakierowała na uczynieniu dokumentów niedostępnymi przez – co najmniej - określony czas dla swojego męża. Takie zachowanie to niewątpliwie ukrywanie dokumentu (art. 276 kk), którym sprawca nie ma prawa wyłącznie rozporządzać, polegające na podjęciu tego rodzaju zachowań, w wyniku których dokument znajdzie się w miejscu znanym sprawcy, nieznanym natomiast osobom, którym przysługuje prawo do rozporządzania dokumentem, choćby nie wyłącznie (utajnienie miejsca jego przechowywania)" (por. wyr. SN z 21.8.2012 r., III KK 403/11, OSNKW 2013, Nr 1, poz. 2; podobnie wyr. SA w Krakowie z 17.6.2015 r., II AKa 109/15, KZS 2015, Nr 7–8, poz. 55). Potwierdzeniem powyższego może być również wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach, w którym czytamy: "istota ukrycia dokumentu polega na ulokowaniu go w miejscu nieznanym dla osoby uprawnionej, gdy sprawca swoje działanie w sposób świadomy ukierunkowuje na wywołanie takiego stanu, aby dokument był ukryty, schowany, niedostępny dla osoby uprawnionej" (wyr. SA w Katowicach z 9.12.2010 r., II AKa 397/10, KZS 2011, Nr 5, poz. 80; podobnie wyr. SA w Katowicach z 28.6.2005 r., II AKa 166/05, KZS 2006, Nr 2, poz. 61).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy podnieść należy, że sąd meriti poczynił dowolne ustalenie, że R. S. wiedział, gdzie znajdują się dokumenty i nie kontaktował się w sprawie ich wydobycia. R. S. konsekwentnie bowiem utrzymywał, że nie wiedział, gdzie konkretnie znajdują się dokumenty, a jedynie domyślał się tego, wskazując alternatywnie dwa miejsca ich składowania: dom przyjaciółki oskarżonej, albo dom matki oskarżonej. Ostateczną wiedzę na temat, gdzie rzeczywiście znajdują się sporne dokumenty powziął z czasem dopiero od teściowej J. T.. Oskarżona natomiast nie udzieliła mu żadnej wiążącej odpowiedzi na zadawane jej pytania o miejsce ulokowania dokumentów i cel, w jakim je zabrała. Ponadto R. S., mimo pozyskania wiedzy, gdzie znajdują się dokumenty (potwierdzenie ze strony teściowej), nadal nie miał do nich fizycznego dostępu przez ok. miesiąc czasu, bowiem matka oskarżonej na żądanie córki stanowczo odmówiła mu ich wydania, co jasno wynika z depozycji zarówno R. S., jak i J. T. (ostatnia która bała się wydania dokumentów, bez zgody córki). Sąd meriti bezkrytycznie podszedł także do tej części wyjaśnień oskarżonej, w których utrzymywała, że przeniosła dokumenty do swojej matki, aby móc spokojnie je przejrzeć, bez narażenia się na odkrycie tego faktu przez jej męża. Przecież w dacie, kiedy oskarżona wyniosła z domu dokumenty, R. S. przeprowadził się ze wspólnie zajmowanego wraz z żoną piętra domu i - jak wynika z jego zeznań - nie był już tak częstym gościem tej części wspólnego domostwa. W takiej sytuacji dość iluzoryczna staje się obawa, że oskarżony „nakryłby” M. S. na czynności przeglądania dokumentów oskarżoną. Gdyby rzeczywiście, jak to ustalił sąd meriti, na podstawie wyjaśnień oskarżonej, R. S. mógł dążyć do zniszczenia dokumentów, bo zawierały informacje narażające go na poniesienie odpowiedzialności np. karno- skarbowej, to uczyniłby to znacznie wcześniej, gdyż niewątpliwie miał ku temu sposobność, a konflikt stron „nabrał już rumieńców” w związku z prowadzonym postepowaniem o rozwód i znęcanie się nad M. S. (2). Wreszcie, kiedy wziąć pod uwagę, a co wynika z wyjaśnień oskarżonej, że przeniosła dokumenty do swej matki celem spokojnego ich przejrzenia i odseparowania tej części dokumentów, które mogły posłużyć jej do dochodzenia swych praw w sprawie o podział majątku dorobkowego i udowodnienia wkładów, jakie poczyniła podczas trwania małżeństwa, w rozwój majątku wspólnego, to zważyć należy, iż oskarżona dysponowała odpowiednio długim przedziałem czasu (blisko miesiącem), aby w tym czasie przejrzeć dokumenty, dokonać ich selekcji oraz dokonać ich stosownej kserokopii - czego jednak nie uczyniła. Dokumenty ostatecznie wcale nie zostały wydane dobrowolnie, ale nastąpiło to dopiero po zawiadomieniu organów ścigania przez R. S. - w asyście funkcjonariuszy policji.

Zaznaczyć również należy, że znaczna część dokumentów objętych aktem oskarżenia nie dotyczyła R. S. i prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, ale jego rodziców tj. H. i T. S.. Sąd natomiast stanął na stanowisku, ze zachowanie oskarżonej jest usprawiedliwione gdyż znajdowała się w konflikcie z mężem, a zabrane materiały mogły udokumentować jej wkład w majątek wspólny, a nadto wśród zabranych dokumentów znajdowały się również takie, które dotyczyły jedynie oskarżonej. Odnosząc się do w/w ustaleń sądu, które doprowadziły do przekonania, że oskarżona nie wypełniła swym działaniem znamion czynu typizowanego w art. 276 kk - rację należy przyznać skarżącemu prokuratorowi. Z tego też względu sąd odwoławczy w pełni zgadza się z twierdzeniami apelanta, że M. S. (2) miała zamiar ukrycia dokumentów, przenosząc je do swojej matki, czyli miejsca, do którego pokrzywdzony nie miał dostępu, a były to dokumenty, którymi nie miała prawa wyłącznie dysponować. Taka postawa oskarżonej wyczerpuje definicję pojęcia „ukrywania”, tj. uczynienia dokumentu niedostępnym dla osób do nich uprawnionych.

To, że postępowanie M. S. było z ludzkiego punktu widzenia usprawiedliwione, nie niweczy wyczerpania znamion wspomnianego czynu, a jedynie nakazuje owe okoliczności rozważyć w kategorii oceny stopnia społecznej szkodliwości jej zachowania. Postępowanie oskarżonej faktycznie można uznać za usprawiedliwione, gdyż znajdowała się w konflikcie z mężem (w tle sprawa o znęcanie się nad oskarżoną przez pokrzywdzonego), a zabrane dokumenty mogły udokumentować jej wkład w majątek wspólny małżonków. Ponadto wśród zabranych dokumentów znajdowały się również takie, które dotyczyły jedynie samej oskarżonej, oskarżonej towarzyszył zamiar ich zwrotu, a brak dostępu dla R. S. nie spowodował utrudnień w prowadzonej działalności gospodarczej. Właśnie także z tego powodu, społeczną szkodliwość przedmiotowego zachowania M. S. oceniono jako znikomą.

Wniosek

- o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- brak jest podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, albowiem w ocenie sądu odwoławczego kompletny materiał dowodowy pozwalał na uznanie, że oskarżona swoim działaniem formalnie wypełniła znamiona zarzucanego jej czynu z art. 276 kk, jednak stopień społecznej szkodliwości jej zachowania był znikomy, co uzasadniało uchylenie wyroku i umorzenie postępowania – bez potrzeby przekazywania sprawy do ponownego jej rozpoznawania (przejście z „uniewinnienia” na „umorzenie” - bez obrazy art. 454 § 1 kpk);

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Zgodnie z treścią art. 1§2 kk nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma. Jak słusznie podnosi się w literaturze o znikomym stopniu społecznej szkodliwości można mówić jedynie wówczas, gdy ujemna zawartość czynu jest atypowo niska. Z kolei, aby można było dokonać prawidłowej oceny ujemnej zawartości konkretnego jednostkowego czynu, niezbędnym jest odniesienie się do jego wszystkich elementów składowych, wymienionych w art. 115§2 kk. Zgodnie z powołanym przepisem relewantne dla prawidłowej oceny stopnia społecznej szkodliwości popełnianego czynu są: rodzaj i charakter naruszonego dobra prawnego, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, waga naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywacja sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Wspomniany katalog elementów wpływających na ocenę czynu jest zamknięty i nie dopuszcza się jego rozszerzającej interpretacji.

W niniejszej sprawie, patrząc przez pryzmat wyżej zarysowanych kryteriów, które zgodnie z art. 115§2 kk decydują o stopniu społecznej szkodliwości czynu sąd odwoławczy uznał, że czyn zarzucany oskarżonej cechuje się społeczną szkodliwością, o której mowa w wyżej cytowanym przepisie (tj. znikomą).

Jak już podkreślono we wcześniejszej części uzasadnienia ukrywanie dokumentów objętych aktem oskarżenia nie wyrządziło jakiejkolwiek szkody, tak w sferze ochrony dóbr osobistych R. S., jak też jego interesów gospodarczych i nie naraziło w/w na odpowiedzialność karną. Również sposób i okoliczności popełnienia czynu nie zasługują na szczególne potępienie, a motywacja jest zrozumiała i usprawiedliwiona. Na takowe nie zasługuje przecież chęć zabezpieczenia swych interesów majątkowych, jaką kierowała się oskarżona w narastającym konflikcie z mężem i w sytuacji, jego wyartykułowanej „obietnicy”, że żona „nic nie dostanie z majątku wspólnego, a przy tym podjęcia działań w tym kierunku, jakim było np. odseparowanie oskarżonej od dochodów firmy, jak też sytuacja prawna domu, w którym zamieszkiwali małżonkowie S., a który przecież stanowił majątek odrębny R. S.. Istotnie też jest to, że część dokumentów, choć nieprzeważająca, dotyczyła bezpośrednio samej osoby oskarżonej, a więc były to dokumenty którymi – z pewnymi zastrzeżeniami i pod warunkiem zgodności z prawem- mogła już wyłącznie rozporządzać.

Reasumując, wszystkie opisane wyżej okoliczności, rozpatrywane w kontekście art. 115§2 kk nakazują ocenić popełniony przez M. S. (2) czyn jako społecznie szkodliwy w stopniu znikomym.

W tym stanie rzecz Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok wobec oskarżonej i na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 kpk w z art.1 § 2 kk postępowanie w sprawie umorzył.

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

- wskazano powyżej;

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

O kosztach postępowania karnego orzeczono na podstawie art. 632a § 1 kpk. Choć bowiem istotnie zasadą jest, iż w razie uniewinnienia oskarżonego lub umorzenia postępowania w sprawach z oskarżenia publicznego (jak przedmiotowa) koszty procesu (a więc także wynagrodzenie ustanowionego z wyboru obrońcy) ponosi Skarb Państwa, to przepis art. 632a kpk wprowadza możliwość wyjątku. Zdaniem sądu odwoławczego w sprawie uzasadnionym jest, by jednak oskarżona, której zachowanie spowodowało lawinę czynności podejmowanych przez liczne organa ścigania, a potem przez obie instancje sądowe, poniosła część tych kosztów tj. w zakresie wynagrodzenia swojego obrońcy oraz wydatków za postępowanie odwoławcze. Sytuacja materialna oskarżonej także nie sprzeciwiała się takiemu rozwiązaniu, albowiem w/w posiada wyższe wykształcenie, pracuje zawodowo, posiada majątek w postaci co najmniej współwłasności samochodu, a w utrzymaniu dzieci partycypuje ich ojciec.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

oskarżona nie ponosi odpowiedzialności za zarzucony jej czyn - uniewinnienie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana