Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka Bank (...) S.A. w W. (poprzednik prawny (...) Bank spółki akcyjnej z siedzibą w W.) wniosła o zasądzenie od pozwanego R. S. kwoty 140.030,86 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP nie wyższymi od wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od 6 grudnia 2018 r., kwoty 13.691,92 zł (tytułem odsetek), kwoty 1.473,02 zł (tytułem opłat i prowizji) oraz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że zawarła z pozwanym umowę kredytu. Środki z kredytu zostały uruchomione 28 lutego 2014 r. Pozwany wpłacał raty kredytu w kwotach i terminach odbiegających od przyjętego przez strony harmonogramu spłat rat, co spowodowało naliczanie przez powódkę od należności przeterminowanych odsetek umownych za opóźnienie. Zdaniem powódki pozwany nie wywiązał się z zobowiązania, w związku z czym bank wezwał pozwanego do zapłaty, a następnie wypowiedział umowę.

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z 15 stycznia 2019 r. (sygn. akt VI Nc-e 2293642/18) referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie zasądził na rzecz powódki kwotę żądaną w pozwie.

Postanowieniem z 1 kwietnia 2019 r. powyższy nakaz zapłaty został uchylony a sprawa przekazana do sądu według właściwości ogólnej.

Zarządzeniem Przewodniczącego w Sądzie Okręgowym w Gorzowie Wielkopolskim z 16 czerwca 2020 r. dla pozwanego nieznanego z miejsca pobytu ustanowiony został kurator.

W odpowiedzi na pozew kurator wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów pomocy prawnej świadczonej z urzędu. W uzasadnieniu potwierdził zawarcie umowy kredytu, zarzucił jednak brak zachowania prawidłowej procedury wypowiedzenia umowy powodującej nieskuteczność wypowiedzenia i brak prawidłowego doręczenia korespondencji. Z ostrożności procesowej podniesiony został zarzut przedawnienia roszczenia.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 lutego 2014 r. (...) Bank spółka akcyjna w W. - poprzednik prawny Bank (...) S.A. w W. zawarła z R. S. prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...).S. R. S. umowę kredytu „Kredyt Obrotowy – operacyjny ratalny” nr BG/KR- (...).

Zgodnie z umową całkowita kwota kredytu opiewała na 187.500 zł. Kredyt został zaciągnięty na cel operacyjny – zakup materiałów potrzebnych do realizacji zleceń.

Okres kredytowania ustalono na 120 miesięcy, zaś termin ostatecznej spłaty kredytu mijał po 120 miesiącach od dnia spłaty pierwszej raty zgodnie z harmonogramem spłat. Systemem spłaty rat była „równa rata”. Wysokość raty kapitałowo-odsetkowej przy założeniu uruchomienia całości kredytu 21 lutego 2014 r. wynosiła 3.007,98 zł.

R. S. zobowiązał się dokonywać w okresie objętym umową kredytu spłaty rat w terminach, kwotach i na rachunek wskazany w aktualnym harmonogramie spłat.

Pozwany zobowiązał się do zapewnienia na rachunku bieżącym oraz rachunku kredytu comiesięcznych wpływów w wysokości 9.023,94 zł. W przypadku braku zapewnienia wymaganego obrotu na rachunku bank był uprawniony do podwyższenia obowiązującego w tym dniu oprocentowania kredytu o 2 punkty procentowe.

Po zakończeniu okresu, za jaki została opłacona składka z tytułu ubezpieczenia życia i zdrowia kredytobiorcy składka z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia naliczana miała być miesięcznie zgodnie z przedstawionym w pkt VIII ppkt 18 umowy.

Raty kredytu płatne miały być każdego 14 dnia miesiąca kalendarzowego.

Oprocentowanie kredytu było stałe i na dzień zawarcia umowy wynosiło 14,99%.

Bank miał naliczać odsetki za każdy dzień korzystania przez kredytobiorcę z kredytu począwszy od dnia wypłaty kredytu aż do dnia spłaty włącznie w wysokości 1/360 stopy procentowej mającej zastosowanie w danym dniu do kredytu. Odsetki były płatne w cyklu miesięcznym.

W przypadku niespłacenia przez kredytobiorcę w terminie wierzytelności banku z tytułu umowy kredytu po upływie okresu wypowiedzenia umowy, niespłacona kwota miała stać się zadłużeniem przeterminowanym, w tym także kwota kapitału jako kapitał przeterminowany. Od zadłużenia przeterminowanego bank miał naliczać odsetki w wysokości czterokrotności oprocentowania kredytu lombardowego NBP.

Strony umówiły się także, że bank będzie pobierać opłaty i prowizje za wykonanie czynności pozostających w związku z zawartą umową kredytu w wysokości obowiązującej w Tabeli Opłat i Prowizji stanowiącej załącznik do umowy kredytu. W przypadku niewykonania zobowiązań przez kredytobiorcę bank miał prawo pobrać opłaty i prowizje określone w Tabeli Opłat i Prowizji.

Ustalono również, że bank będzie miał prawo wypowiedzieć umowę kredytu m.in. w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę któregokolwiek z warunków udzielenia kredytu, niewykonania lub nieterminowego regulowania przez Kredytobiorcę zobowiązań wobec banku, w szczególności w przypadku, gdy kredytobiorca zalegać będzie w całości lub części z zapłatą dwóch rat kredytu i pomimo wezwania do zapłaty nie spłaci zaległości w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania.

Zgodnie z tabelą opłat i prowizji opłata za wezwanie do zapłaty pobierana jest od każdej wysyłki i wynosi 30 zł, opłata za sporządzenie i wysłanie monitu z powodu niespełniania przez kredytobiorcę w terminach określonych w umowie kredytu warunków po uruchomieniu kredytu oraz zobowiązań wskazanych w części szczególnej umowy, w tym niezrealizowania obowiązku zapewnienia wpływów na rachunku bieżącym w wysokości określonej w postanowieniach umownych to 200 zł, opłata za przeprowadzenie wizyty terenowej wynosi 300 zł.

Dowody: - umowa kredytu (k.41 – 44),

- tabela opłat i prowizji (k.84 - 85),

- deklaracja przystąpienia do ubezpieczenia (k. 86 - 86v),

- warunki ubezpieczenia (k. 87 - 89),

- regulamin kredytowania (k. 90 - 94).

W dniu 24 lutego 2014 r. pozwany zgłosił dyspozycję uruchomienia całej kwoty tytułem środków do umowy kredytowej. Przelew środków z kredytu w kwocie 187 500 zł na rachunek pozwanego nastąpił 28 lutego 2014 r.

Dowody: - dyspozycja uruchomienia środków do umowy kredytu (k. 57),

- polecenie przelewu (k. 57v),

- wyciąg (k.59 – 62).

Pozwany od 14 kwietnia 2014 r. do 14 grudnia 2017 r. wpłacał raty kredytu w różnych wysokościach i terminach odbiegających od przyjętego przez strony harmonogramu spłaty. Od 14 grudnia 2017 r. pozwany zaprzestał spłat rat kredytu.

Dowody: - harmonogram spłaty rat ( k.58 - 58v),

- wyciąg (k.59 – 62),

- historia odsetek (k.63 – 66v),

- historia wpłat (k. 69 - 71v),

- raport (k. 72 – 80),

- raport dekretów (k. 81 – 83),

- tabela opłat i prowizji (k. 84 – 85),

- regulamin kredytowania (k. 86 – 90).

W piśmie z 2 kwietnia 2018 r. powodowy bank wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 8.066,74 zł na którą składała się kwota 4.088,64 zł tytułem kapitału, kwota 3.467,58 zł tytułem odsetek umownych, kwota 53,64 zł tytułem odsetek karnych, kwota 426,88 zł tytułem opłat i prowizji oraz kwota 30 zł tytułem monitu. Zapłaty domagano się w terminie 14 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy. Jednocześnie wskazano, że brak wpłaty w wyznaczonym terminie spowoduje wypowiedzenie umowy, skutkiem czego cała należność w kwocie 140 030,86 zł stanie się natychmiast wymagalna wraz z odsetkami oraz wszelkimi kosztami. Bank poinformował również o możliwości ubiegania się o restrukturyzację zadłużenia poprzez zmianę określonych w umowie warunków lub terminów spłaty kredytu oraz o tym, że wniosek taki należy złożyć w terminie 14 dni od daty otrzymania wezwania. Przesyłka wysłana na adres W. W. (1) (...), (...)-(...) G. została odebrana 10 kwietnia 2018 r.

W piśmie z 10 maja 2018 r. bank wypowiedział umowę kredytu z powodu niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu, w szczególności nieterminowego regulowania przez kredytobiorcę zobowiązań wobec banku.

Przeterminowane zadłużenie w dniu 10 maja 2018 r. wynosiło 10.735,39zł, na co składa się kwota 5.399 zł tytułem kapitału wymagalnego, 4.675,96 zł tytułem odsetek umownych wymagalnych, 105,53 zł tytułem odsetek od należności niespłaconych w terminie, 554,90 zł tytułem opłat i prowizji.

Powódka wezwała pozwanego do spłaty powyższego zadłużenia w terminie 30 dni od daty otrzymania pisma wskazując, że brak zapłaty spowoduje, że cała należność kapitałowa w kwocie 140.030,86 zł stanie się natychmiast wymagalna wraz z należnymi odsetkami a umowę będzie się uważać za wypowiedzianą w trybie art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe.

Pismo z wypowiedzeniem zostało wysłane pocztą na adres: W. (...), (...)-(...) G. i odebrane 16 maja 2018 r. przez J. S. (1) - teścia .

W piśmie z 5 listopada 2018 r. bank wezwał pozwanego do spłaty całości należnego bankowi wymagalnego zadłużenia wynikającego z umowy w kwocie 153.989,97 zł w tym 140.030,86 zł tytułem kapitału, 11.329,86 zł tytułem odsetek umownych, 1.156,23 zł tytułem odsetek karnych, 1.443,02 zł tytułem opłat i prowizji, 30 zł tytułem monitu, w terminie 14 dni.

Pismo z wezwaniem do zapłaty zostało wysłane pocztą na adres: W. (...), (...)-(...) G., przesyłka została zwrócona po dwukrotnej awizacji.

Dowody: - wezwanie do zapłaty z potwierdzeniem odbioru (k. 67 - 68v),

- wypowiedzenie umowy kredytowej wraz z potwierdzeniem odbioru (k 48 – 50)

- wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru (k.51 - 53).

W dniu 6 grudnia 2018 r. powód wystawił wyciąg z ksiąg banku przeciwko R. S.. Wysokość jego zobowiązania na dzień wystawienia wyciągu wynosiła 155.195,80 zł, w tym 140.030,86 zł tytułem kapitału, 13.691,92 zł tytułem odsetek od należności niespłaconej w terminie do 5 grudnia 2018 r., 1.473,02 zł tytułem kosztów, opłat i prowizji.

Dowód: -wyciąg z ksiąg banku z pełnomocnictwami (k. 54 - 56v).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Podstawę prawną dochodzonego w niniejszej sprawie roszczenia stanowił art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2015 r. poz. 128 ze zm.) - zwanej dalej „prawem bankowym”, zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Roszczenie kredytodawcy (banku) o zwrot kredytu powstaje z kolei dopiero po wykorzystaniu odpowiedniej sumy kredytowej przez kredytobiorcę, gdyż wykorzystanie takie oznacza wykonanie umowy kredytowej przez bank w postaci oddania kredytobiorcy odpowiedniej sumy kredytowej do dyspozycji kredytobiorcy. Sposób wykorzystania (tzw. akt wykorzystania) może być przy tym określony w umowie, a strony mogą dokonać zmiany tego sposobu także już po zawarciu umowy kredytowej (por. Z. Ofiarski, Prawo bankowe. Komentarz, LEX 2013, komentarz do art. 69). W myśl natomiast art. 75 ust. 1 i 2 ustawy Prawo bankowe, w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w razie utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu (…), przy czym termin wypowiedzenia wynosi 30 dni, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu. W niniejszej sprawie przewidziano 30 dniowy termin wypowiedzenia umowy, który miał być liczony od dnia doręczenia wypowiedzenia kredytobiorcy.

Roszczenie dochodzone przez powoda obejmowało zarówno kwotę należności głównej, która stanowi wykorzystany przez pozwanego kredyt (kapitał), odsetki umowne i odsetki od należności przeterminowanych („karne”) wynikające z umowy oraz prowizje i opłaty związane z udzieleniem kredytu.

W sprawie niesporne było, że doszło do udzielenia pozwanemu kredytu na podstawie umowy nr (...) zawartej 21 lutego 2014 r., powód przedłożył bowiem dokument umowy, określający elementy istotne stosunku zobowiązaniowego, jaki łączył strony. Pozwany przeciwko temu dokumentowi nie zgłosił żadnych zarzutów. Z umowy wynikało zaś, że bank udzielił pozwanemu kredytu w kwocie 187.500 zł, wskazano okres obowiązywania umowy i obowiązek ratalnej spłaty zadłużenia.

Jeśli chodzi o wysokość zadłużenia, to bank przedstawił - oprócz umowy kredytu i dyspozycji uruchomienia środków z kredytu - szczegółowy materiał dowodowy w postaci harmonogramu spłat, wyciągu z rachunku, historii naliczania odsetek, historii wpłat, zestawienia należności i spłat kredytu, zestawienia należności i zaległości kapitałowych z kalkulacją odsetek, odzwierciedlający przebieg realizowanych w ramach kredytu czynności bankowych i transakcji jakie dokonywały się na rachunku pozwanego, oraz to jak były naliczane odsetki i opłaty i jak były zaliczane poszczególne wpłaty pozwanego. Wykazał zatem przebieg spłaty kredytu i wszelkich innych operacji dokonywanych w ramach stosunku zobowiązaniowego łączącego strony. Bank przedstawił też dokumenty, pozwalające prześledzić sposób i podstawę naliczania odsetek . Pobieranie opłat związanych z windykacją należności w tym opłaty za wezwanie do zapłaty czy inspekcję terenową przewidują postanowienia § 6 ust. 1 umowy kredytu, zaś ich wysokość wynika z Tabeli Opłat i Prowizji dotyczącej produktów kredytowych (z wyłączeniem karty kredytowej) i pożyczek dla przedsiębiorców, natomiast fakt ich naliczenia wynika z treści raportów dekretów załączonych przez powódkę. Pobieranie opłat z tytułu ubezpieczenia życia i zdrowia oraz sposób jej wyliczenia przewidziany został w umowie.

Zgromadzony materiał dowodowy szczegółowo i w kilku różnych ujęciach przedstawia, w jakich terminach i w jakiej wysokości płacone miały być przez pozwanego raty kredytu, co się na nie składało (część kapitałowa i odsetkowa), w jakich terminach pozwany faktycznie wpłacał należności i w jaki sposób naliczane były odsetki.

Z kolei ciężar udowodnienia faktów mających niweczyć powództwo związanych ze spłacaniem kredytu, a więc z wykonywaniem umowy przez pozwanego, spoczywa na pozwanym. Temu obowiązkowi pozwany nie sprostał. Należy podkreślić, że pozwany nie zgłosił żadnych zarzutów co do merytorycznej prawidłowości zapisów wynikających z przedstawionej przez bank dokumentacji. Nie zakwestionował ani sposobu wyliczenia należności głównej, ani odsetek czy też innych kosztów ubocznych takich jak opłaty i prowizje.

Z twierdzeń powoda (potwierdzonych dokumentami) wynika, że kwota niespłaconego kapitału na dzień 6 grudnia 2018 r. tj. na dzień wystawienia wyciągu z ksiąg bankowych wynosiła 140.030,86 zł. Pozwany nie twierdził a tym bardziej udowodnił, że po tym dniu dokonał wpłat na poczet tak określonego zadłużenia, zaś to na pozwanym spoczywa ciężar dowodu w zakresie wykazania, że wykonywał umowę, spłacając kredyt zgodnie z jej postanowieniami.

W okolicznościach niniejszej sprawy przyjąć trzeba, że powód, domagając się roszczeń z umowy kredytu udowodnił fakty, w zakresie których ciężar dowodu spoczywa na powodzie jako kredytodawcy, to jest fakt zawarcia umowy i fakt jej wykonania przez przekazanie kwoty kredytu pozwanemu – kredytobiorcy jak wysokość roszczenia.

Pozwany zakwestionował skuteczność wypowiedzenia umowy zarzucając, że powód nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 75 c prawa bankowego, gdyż przed wypowiedzeniem umowy pozwany nie został wezwany do zapłaty zadłużenia oraz nie został poinformowany o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację. Nieskuteczność wypowiedzenia pozwany wiązał również z nieprawidłowym - w jego ocenie - doręczeniem korespondencji.

Ustawą z 25 września 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 1854), ustawodawca wprowadził przepis z art. 75c (obowiązujący od 27 listopada 2015 r.), którego rolą jest z jednej strony ułatwienie kredytobiorcom, którzy popadli w kłopoty finansowe spłatę zaległości wobec kredytodawców – z drugiej zaś, ułatwienie kredytodawcom skuteczne odzyskanie udzielonych, w ramach kredytów i pożyczek, sum pieniężnych. Przepis ten stanowi, że jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych (ust. 1). W wezwaniu, o którym mowa w ust. 1, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia (ust. 2). Bank powinien, na wniosek kredytobiorcy, umożliwić restrukturyzację zadłużenia poprzez zmianę określonych w umowie warunków lub terminów spłaty kredytu, jeżeli jest uzasadniona dokonaną przez bank oceną sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorcy (ust. 3). Restrukturyzacja, o której mowa w ust. 1, dokonywana jest na warunkach uzgodnionych przez bank i kredytobiorcę (ust. 4). Bank, w przypadku odrzucenia wniosku kredytobiorcy o restrukturyzację zadłużenia, przekazuje kredytobiorcy, bez zbędnej zwłoki, szczegółowe wyjaśnienia, w formie pisemnej, dotyczące przyczyny odrzucenia wniosku o restrukturyzację (ust. 5). Przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do umów pożyczek pieniężnych (ust. 6).

Odnosząc się zatem w pierwszej kolejności do zarzutu niewymagalności roszczenia z uwagi na brak skutecznego wypowiedzenia umowy wskazać należy, że w piśmie z 2 kwietnia 2018 r. (vide: k.67-67v) powód wysłał pozwanemu wezwanie do zapłaty wyznaczając 14 dniowy termin na spłatę. W piśmie tym wskazano, że brak wpłaty w wyznaczonym terminie spowoduje wypowiedzenie umowy a skutkiem tego cała należność w kwocie 140.030,86 zł stanie się wymagalna wraz z odsetkami i kosztami. Jednocześnie bank poinformował, że istnieje możliwości ubiegania się o restrukturyzację zadłużenia poprzez złożenie wniosku w terminie 14 dni od otrzymania wezwania.

Należy zatem uznać, że powód - wbrew zarzutom - wypełnił obowiązki wynikające z art. 75 c prawa bankowego poprzedzając wypowiedzenie wezwaniem do zapłaty oraz umożliwiając pozwanemu restrukturyzację zadłużenia. Pozwany jednak ani nie dokonał spłaty zadłużenia, ani też nie złożył wniosku o restrukturyzację, a przynajmniej okoliczności tych w żaden sposób nie udowodnił, a zatem stosownie do art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. uznać należy je za niewykazane.

Wezwanie do zapłaty wysłano pozwanemu na adres podany w umowie kredytowej tj. ul. (...), (...)-(...) G., i – jak wynika z kserokopii potwierdzenia odbioru – zostało odebrane 10 kwietnia 2018 r. Nie jest zatem tak, jak twierdzi pozwany, że pierwsze wezwanie do zapłaty miało miejsce dopiero 5 listopada 2018 r. czyli po wypowiedzeniu umowy z 10 maja 2018 r.

Jeśli chodzi o kwestię doręczenia wypowiedzenia umowy to pozwany zarzucił, że osoba, która odebrała korespondencję a mianowicie J. S. (2) podała się za teścia pozwanego, podczas gdy ze znajdującego się w aktach sprawy zaświadczenia z systemu (...)-SAD wygenerowanego 6 czerwca 2019 r. wynika, że R. S. jest kawalerem. Sam fakt, iż pozwany nie pozostawał na chwilę doręczenia w związku małżeńskim - w braku innych zarzutów - nie może przesądzać o nieskuteczności doręczenia korespondencji. Doręczanie przesyłek pocztowych reguluje art. 37 ustawy z 2012 r. Prawo pocztowe (Dz.U. z 2020 r. poz.1041 t.j.). Obok generalnej zasady sposobu doręczania przesyłki pocztowej czyli doręczania adresatowi pod adresem wskazanym w przesyłce (art. 37 ust. 1) prawo pocztowe określa również katalog osób i miejsc, gdzie przesyłka pocztowa lub kwota pieniężna określona w przekazie pocztowym może być wydana ze skutkiem doręczenia (tzw. doręczenie zastępcze).

Innymi słowy, przepis ten wskazuje osoby, do rąk których przesyłka pocztowa może zostać wydana, określa miejsce, w jakim wydanie ze skutkiem doręczenia ma nastąpić oraz zawiera regułę interpretacyjną, w myśl której na rzecz osób i w miejscach określonych w przepisie następuje wydanie ze skutkiem doręczenia. Zgodnie z art. 37 ust. 2 pkt 3 lit. a przesyłka pocztowa może być wydana ze skutkiem doręczenia osobie pełnoletniej zamieszkałej razem z adresatem, jeżeli adresat nie złożył w placówce pocztowej zastrzeżenia w zakresie doręczenia przesyłki rejestrowanej lub przekazu pocztowego, pod adresem wskazanym na przesyłce pocztowej. Skoro zatem przepisy prawa pocztowego umożliwiają dokonanie doręczenia przesyłki rejestrowanej osobie pełnoletniej zamieszkałej razem z adresatem - a pozwany nie kwestionował, że J. S. (2) był domownikiem, brak też dowodu by złożono zastrzeżenie w zakresie doręczenia przesyłki - to za skuteczne należy uznać doręczanie korespondencji w niniejszej sprawie. Nie mogły tego zmienić ewentualne zmiany w zakresie powinowactwa pomiędzy pozwanym i J. S. (2)

Prawidłowo zatem, wobec skutecznego wypowiedzenia umowy, powód postawił w stan wymagalności całą należność z umowy kredytowej wraz z odsetkami, których prawidłowości wyliczenia nie kwestionowano, tak jak naliczenia innych kosztów ubocznych takich jak opłaty windykacyjne oraz z tytułu ubezpieczenia.

Niezasadny okazał się też zarzut przedawnienia roszczenia. Skoro bowiem roszczenie stało się wymagalne w czerwcu 2018 r., to do dnia złożenia pozwu 6 grudnia 2018 r. nie upłynął trzyletni termin, o którym mowa w art. 118 k.c.

Mając na uwadze powyższą argumentację Sąd uwzględnił powództwo w całości, o odsetkach orzekając na podstawie art. 481 § 1 k.c. Wysokość umownych odsetek za opóźnienie od należności głównej (którą strony mogą zgodnie z art. 481 § 2 k.c. oznaczyć w umowie, z zastrzeżeniem art. 481 § 2 ² k.c.) została w umowie określona w § 5 ust. 6 jako czterokrotność oprocentowania kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego ale również w § 19 ust. 5 Regulaminu (...) Bank S.A, przy czym limitowana jest wysokością odsetek maksymalnych za opóźnienie (art. 481 § 2 ¹ k.c.).

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. Powód wygrał niniejszy proces co uzasadniało zwrot na jego rzecz całości poniesionych kosztów procesu. Na koszty te składa się opłata od pozwu w wysokości 7759 zł ( Bank (...) S.A. do chwili wydania wyroku nie ustanowił pełnomocnika po doręczeniu mu w dniu 19 marca 2021 r. odpisu zarządzenia z 22 lutego 2021 r. dotyczącego zmiany po stronie powoda i wstąpienia w miejsce podmiotu restrukturyzowanego).

Wynagrodzenie kuratora w pkt III ustalono zgodnie z wnioskiem w kwocie 2 160 zł na podstawie § 1 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz.U. z 2018 r., poz. 536), stanowiącej 40 % stawki minimalnej, ustalonej w oparciu o § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Orzeczenie w pkt IV wydano w oparciu o art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Wobec tego, że kurator dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego został ustanowiony bez uprzedniego wezwania powoda do uiszczenie zaliczki na poczet kosztów wynagrodzenia kuratora, w oparciu o przepis art. 113 ust. 2 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych orzeczono jak w punkcie IV wyroku.