Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2021 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Okręgowego: Leszek Dąbek

Sędziowie Sądu Okręgowego: Beata Majewska - Czajkowska

Marcin Rak

po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2021 r. w Gliwicach na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 14 czerwca 2019 r., sygn. akt I C 946/16

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 900 zł (dziewięćset złotych) z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Marcin Rak SSO Leszek Dąbek SSO Beata Majewska – Czajkowska

Sygn. akt III Ca 1618/19

UZASADNIENIE

Powód M. S. zażądał zasądzenia na jego rzecz od pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 14 500 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 04 2016r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia, kwoty 21,90 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienia od dnia 21 04 2016r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za szkodę na mieniu oraz zasądzenia zwrotu kosztów procesu.

Uzasadniając żądanie twierdził, że w dniu 1 02 2016r. doszło do wypadku, w którym doznał obrażeń ciała. Po pobycie w szpitalu, został wypisany do domu, w którym kontynuował leczenie ambulatoryjne. Doznane obrażenia uniemożliwiały mu okresowe uczęszczanie

do szkoły oraz utrudniały mu codzienne funkcjonowanie.

Pozwana (...) S.A. w W. wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jej rzec z od powoda zwrotu kosztów procesu.

Zarzuciła, że w pełni zrekompensowała powodowi doznaną w wypadku krzywdę.

Sąd Rejonowy w Gliwicach w wyroku z dnia 14 06 2019r. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 7 521,90 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 04 2016r. do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałej części, nie obciążył powoda kosztami procesu po stosunkowym rozdzieleniu oraz orzekł o nieuiszczonych kosztach sądowych.

W ustalonym stanie faktycznym w motywach orzeczenia, przywołał regulacje: art. 444 k.c., art. 445 k.c. Następnie dokonał oceny poczynionych ustaleń i w jej wyniku stwierdził, że zakres doznanego przez powoda uszczerbku na zdrowiu, zakres doznanych obrażeń w wyniku wypadku, zakres związanych z tym cierpień w sferze fizycznej, jak również psychicznej, uzasadnia przyznanie zadośćuczynienia w łącznej kwocie 8.000zł (7.500 zł zasądzonego w niniejszym postępowaniu i 500 przyznanego przez pozwaną w toku postępowania likwidacyjnego) oraz oddalenie żądania w pozostałym zakresie dotyczącym żądania zapłaty zadośćuczynienia. Wskazał, że obowiązek kompensaty kosztów obejmuje wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała i rozstrojem zdrowia, tj. wszelkie niezbędne i celowe wydatki, bez względu na to czy podjęte działanie przyniosły poprawę zdrowia. Stwierdził, że powód w następstwie wypadku poniósł koszt medykamentów w kwoce 21,90 zł i uznał w tej części powództwo za uzasadnione.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie się pozwanej w zapłacie zasądzonego zadość-uczynienia i odszkodowania orzekał na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.,

O kosztach procesu orzekał stosując regulację o art. 100 k.p.c. w zw. z art. 102 k.p.c., wskazując że powód jest uczniem, nie mającym możliwości zarobkowania, a sytuacja majątkowa jego rodziców nie jest korzystna.

O nieuiszczonych kosztach sądowych orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c.

Orzeczenie zaskarżyła pozwana (...) S.A. w W. w części zasądzającej zadośćuczynienie oraz w części orzekającej o kosztach procesu i nieuiszczonych kosztach sądowych. Wnosiła o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz zasądzenie na jej rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu za obie instancje. Nadto wniosła o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego psychiatry dziecięcego, psychologii oraz dowodu z nowej opinii biegłego ortopedy – traumatologa.

Zarzuciła, że przy ferowaniu wyroku naruszono przepisy prawa procesowego i materialnego regulacje:

1)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i dokonanie jego oceny z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, a co za tym idzie, sprzeczność ustaleń Sądu I instancji z zebranym materiałem dowodowym, tj. przyjęcie, że na skutek wypadku z dnia 1 02 2016r, powód doznał krzywdy, której rozmiar uzasadniał przyznanie zadośćuczynienia w wysokości łącznej 8 000 zł oraz poniósł szkodę w wysokości 21,90 zł, podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego prowadzi do odmiennego wniosku; błędną ocenę materiału dowodowego przede wszystkim opinii biegłych zakresu ortopedii i traumatologii oraz psychologii i błędne uznanie, że sporządzone opinie mogą stanowić miarodajny materiał dowodowy, podczas gdy analiza opinii prowadzi do wniosku, że są one niejasne i niepełne, dlatego nie mogą być postawą do ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie; błędną ocenę materiału dowodowego i uznanie, że pozwana zobowiązana jest do naprawienia szkody w wysokości 21,90 zł, podczas gdy nie została ona przez powoda udowodniona;

2)  art. 217 § 1,2 i 3 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. oraz 286 k.p.c. poprzez niezasadne nieuwzględnienie wniosków dowodowych tj.: dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii psychiatry dziecięcego na okoliczność ustalenia aktualnego stanu zdrowia psychicznego powoda będącego wyłącznym następstwem wypadku z dnia 1 02 2016r. ew. opinii innego biegłego sądowego specjalisty z zakresu psychologii na okoliczności dotychczas zakreślone dla opiniującego biegłego, w tym w szczególności na okoliczność ustalenia aktualnego stanu zdrowia psychicznego powoda będącego wyłącznym następstwem wypadku z dnia 1 02 2016 r.; dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z nowej opinii innego biegłego sądowego specjalisty z zakresu chirurgii i ortopedii na okoliczności zakreślone dla biegłego opiniującego w sprawie, w tym w szczególności na okoliczność ustalenia aktualnego stanu zdrowia fizycznego powoda będącego wyłącznym następstwem wypadku z dnia 1 02 2016 r., jak również odniesienia się do zarzutów pozwanej do opinii sformułowanych szczegółowo w treści pism przedłożonych w toku procesu, podczas gdy, dopuszczenie ww. wniosków był zasadne z uwagi na niepełne i niejasne opinie biegłych sporządzone w sprawie’

3)  art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. poprzez ich błędną wykładnię polegającą na uznaniu przez Sąd Rejonowy, że łączna kwota zadośćuczynienia w wysokości 8 000 zł, przyznanego powodowi za krzywdę doznaną wskutek wypadku z dnia 1 02 2016 r., jest kwotą odpowiednią w znaczeniu tej normy;

4)  art. 444 § 1 k.c. poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że pozwana jest „zobowiązana do naprawienia szkody" w kwocie 21,90 zł, podczas szkoda powoda nie została udowodniona;

5)  art. 14 § 1 ustawy z dnia 22 05 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 481 § 1 k.c. poprzez błędne przyjęcie daty początkowej naliczania odsetek ustawowych wskazanych w pozwie, podczas gdy odsetki od zadośćuczynienia i odszkodowania winny być zasądzone dopiero od dnia wyrokowania.

Powód M. S. wniósł o oddalenie epilacji oraz zasądzenie na jego rzecz od pozwanej zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Odwoławczy ustalił i zważył co następuje:

Sąd pierwszej instancji trafnie zakwalifikował roszczenia powoda przyjmując,

że mają one źródło w reżimie odpowiedzialności deliktowej oraz w umowie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej łączącej pozwaną ze sprawcą wypadku oraz prawidłowo rozpoznał sprawę.

W toku postępowania odwoławczego biegły psycholog H. L. ustosunkowała się w do zawartych w apelacji zarzutów dotyczących posiadania przez nią kompetencji

„do używania diagnostyki (...) lub w niektórych przypadkach (...) w diagnostyce opisowej” oraz podtrzymała swoją opinię, swoje stanowisko logicznie i przekonywująco wyjaśniła (pismo biegły psycholog H. L. z dnia 29 04 2021r.; k. 315 akt).

Jej ocena nie została skutecznie zakwestionowane przez skarżącą.

Z tej przyczyny zgromadzony w sprawie materiał był wystarczający dla merytory-cznego rozstrzygnięcia sprawy, wobec czego dopuszczenie i przeprowadzenie zaoferowanych rzez skarżąca dowodów (z opinii biegłego psychiatry dziecięcego, psychologii oraz nowej opinii biegłego ortopedy i traumatologa) doprowadziłoby tylko do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania, co skutkowało ich oddaleniem.

Ustalenia faktyczne składające się na podstawę faktyczną orzeczenie mają podstawę w informacjach zawartych we wskazanych w uzasadnieniu wyroku źródłach dowodowych, których ocena jest prawidłowa i mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów.

Skarżąca w ramach zawartego w apelacji zarzutu dotyczącego skonstruowanej przez Sąd pierwszej instancji podstawy faktycznej powództwa w istocie kwestionuje dokonaną przez ten Sąd ocenę prawną ustalonego zadośćuczynienia (jego nieadekwatność

do doznanej przez powoda krzywdy).

Z tej przyczyny tylko werbalnie odnosi się on do podstawy faktycznej orzeczenia

i jako taki nie ma wpływu na powyższą ocenę.

Z tych też względów Sąd odwoławczy przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji.

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna ustalonego stanu faktycznego dotycząca jest trafna i Sąd odwoławczy ją podziela (orz. SN z dn. 26 04 1935r. C III 473/34, Zb U. z 1935r. poz. 496).

Odpowiedzialność pozwanej za skutki przedmiotowego wypadku drogowego była bezsporna – pozwana uznała swoja odpowiedzialność w toku postępowania likwidacyjnego.

Ma ona źródło w regulacji art. 415 k.c. w związku z art. 436 § 1 k.c. i postanowieniach zawartej przez pozwaną ze sprawcą wypadku umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów oraz w regulacji art. 822 § 4 k.c. uprawniającej powoda do dochodzenia roszczeń bezpośrednio od pozwanego zakładu ubezpieczeń.

Na zasadach ogólnych rodzi ona po stronie pozwanej obowiązek zapłaty poszkodowanemu w wypadku drogowym odszkodowania, w tym na mocy art. 445 k.c. zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Stosownie do utrwalonego poglądu prawnego ma ono przede wszystkim charakter kompensacyjny i jego wysokość musi przedstawiać ekonomiczną wartość lecz równocześnie nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa oraz powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (np. wyrok SN z dn. 26 02 1962r. 4 CR 902/61, OSNCP 1963r. nr 5, poz. 107; wyrok z dn. 24 06 1965r.. I PR 203/65, OSPiKA 1966r. poz. 92), a Sąd odwoławczy jest uprawniony do jego skorygowania tylko w przypadku, gdy jest ono oczywiście nieadekwatne do doznanej przez poszkodowanego krzywdy (wyrok SN z dn. 30 10 2003r. IV CK 151/02, wyrok z 7 11 2003r. V CK 110/03).

Powód w wypadku doznał obrażeń fizycznych, które uniemożliwiły mu uczęszczanie przez niego do szkoły z powodu bólu biodra i kolana, który dopiero w wyniku rehabilitacji z czasem malał.

W następstwie wypadku doznał on 2% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu

i przebywał na zwolnieniu z zajęć WF przez okres 4 tygodni, a dalsze leczenie kontynuował w trybie ambulatoryjnym.

Po wypadku przejawiał symptomy (...), co narażało go na stres w sytuacjach zagrożenia, miał trudności z zasypianiem, podtrzymywaniem snu, drażliwością oraz nad-mierną czujnością i dodatkowo wystąpiły u niego łagodne objawy depresyjne, które w kontekście okresu wypadku – nastoletniego wzrostu – utrudniały mu codzienne życie w grupie rówieśników, a rodzina powoda mogła nie mieć świadomości, iż objawy jakie prezentował powód są istotnie rozleglejsze i wymagają pomocy psychologicznej.

Z tych względów ustalone przez Sąd pierwszej instancji należne mu od pozwanej zadośćuczynienie w kwocie 8.000zł, nie jest oczywiście nieadekwatne do doznanej przez niego krzywdy i przy uwzględnieniu zapłaconej mu wcześniej przez powódkę z tego tytułu kwoty 500zł, należy mu się od pozwanej dodatkowo kwota 7.500zł, co znajduje swe prawidłowe odzwierciedlenie w zaskarżonym wyroku.

Uzasadnione jest również jego roszczenie o zapłatę odszkodowania za szkodę materialną powstałą w jego majątku w następstwie powstałego w nim uszczerbku spowodowanego zakupem medykamentów (gazy oraz żelu) w kwoty 21,90zł.

Ma ono prawne uzasadnienie w przywołanych na wstępie regulacjach prawnych. oraz koreluje czasowo i funkcjonalnie z doznanym przez powodem uszczerbkiem na zdrowiu, a pozwana w żaden sposób nie wykazała jego bezzasadności.

Odnosząc się do zarzutu pozwanej dotyczącego niewłaściwego naliczenia odsetek, wskazać należy, że stosownie do regulacji art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z 22 05 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń przeprowadza postępowanie likwidacyjne i wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni od dnia złożenia przez uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, chyba, że wyjaśnienie okoliczności niezbędnych do ustalenia m.in. wysokości odszkodowania w tym terminie okaże się niemożliwe.

Powód zgłosił roszczenie, a to z mocy przytoczonych regulacji obligowało pozwaną do przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego i wypłaty odszkodowania w ustawowym terminie.

Tym samym roszczenie powoda stało się wymagalne po upływie powyższego terminu, od którego Sąd Rejonowy prawidłowo w oparciu o regulację art. 481 k.c. naliczył odsetki ustawowe za opóźnienie (powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 25 000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 21,90 zł tytułem odszkodowania, a pozwana wypłaciła powodowi jedynie zadośćuczynienie w kwocie 500 zł).

W powiązaniu z powyższym apelacja pozwanej jest zatem bezzasadna w rozumieniu art. 385 k.p.c. a to zgodnie z zawartą w nim regulacją prowadziło do jej oddalenia.

Reasumując zaskarżony wyrok jest prawidłowy i dlatego apelację pozwanej jako bezzasadną oddalono na mocy regulacji art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono stosując regulację art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. § 10 ust. 1 pkt 1 i § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 10 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, biorąc pod uwagę, iż pozwana uległa w całości w postępowaniu odwoławczym i dlatego powinna zwrócić powodowi poniesione przez nią w tym postępowaniu koszty zastępstwa przez fachowego pełnomocnika.

SSO Marcin Rak SSO Leszek Dąbek SSO Beata Majewska - Czajkowska