Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Szczecin, dnia 20 maja 2021 roku

Sąd Apelacyjny w Szczecinie I Wydział Cywilny w składzie:

Sędzia: Leon Miroszewski (przewodniczący)

Sędzia: Krzysztof Górski

Sędzia: Agnieszka Bednarek-Moraś

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2021 roku w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Bank spółki akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko E. A.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 28 sierpnia 2020 roku, sygnatura akt I C 471/19.

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 4.050,00 (cztery tysiące pięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Krzysztof Górski Leon Miroszewski Agnieszka Bednarek-Moraś

Sygnatura akt I ACa 509/20

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. domagał się zasądzenia
od pozwanej E. A. kwoty 121 190,87 zł, na którą składają się: należność główna z tytułu niespłaconego kredytu konsolidacyjnego wraz z odsetkami umownymi od kapitału, odsetkami umownymi za opóźnienie i opłatami, a nadto zasądzenia od wyżej wymienionej kwoty odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Powód wniósł także o zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W dniu 27 lutego 2017 r. Sąd Okręgowy w Koszalinie wydał nakaz zapłaty
w postępowaniu upominawczym, sygn. akt I Nc 279/16, w którym nakazał pozwanej,
aby zapłaciła powodowi całość dochodzonej w niniejszym postępowaniu kwoty wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia orzeczenia, albo aby wniosła w tym terminie sprzeciw.

Od wyżej wskazanego nakazu zapłaty pozwana wniosła skutecznie sprzeciw, w którym wniosła o zawieszenie postępowania do czasu rozstrzygnięcia sprawy karnej, a ponadto oddalenia powództwa w całości i zasądzenia od powoda na jej rzecz kosztów procesu.

Wyrokiem z dnia 12 marca 2018 r., sygn. akt I C 139/17, Sąd Okręgowy w Koszalinie w punkcie 1. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 121 190,87 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 11 477 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 18 lipca 2019 r., sygn. akt I ACa 792/18, uchylił powyższy wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Koszalinie, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

W uzasadnieniu Sąd Apelacyjny podniósł, że Sąd Okręgowy nie rozpoznał istoty sprawy ze względu na brak analizy warunkowego wypowiedzenia umowy kredytu, dokonanego przez powoda. Wyżej wymienione pismo nie określało jednoznacznie jaką dokładnie kwotę pozwana ma zapłacić powodowi, jeśli w terminie 14 dni nie złoży wniosku o restrukturyzację zadłużenia, a jaką jeśli w okresie wypowiedzenia chciałaby doprowadzić do stanu, w którym „wypowiedzenie stanie się nieskuteczne”. Stwierdził również Sąd Apelacyjny, że w świetle ustawy Prawo bankowe bank nie może swobodnie wypowiedzieć umowy kredytowej, gdy kredytobiorca popadł w opóźnienie w opóźnienie ze spłatą kredytu. Najpierw powinien dostarczyć wezwanie określone w art. 75c ust. 1-2 powołanej ustawy oraz odczekać do upływu dodatkowego terminu na spłatę zadłużenia wyznaczonej w wezwaniu (nie krótszego niż 14 dni roboczych od otrzymania pisma), a dopiero po upływie tego terminu może złożyć oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytowej. Powołał też Sąd Apelacyjny pogląd, zgodnie z którym za niedopuszczalne należy uznać złożenie jednostronnego oświadczenia, które kształtuje sytuację prawną innego podmiotu, z zastrzeżeniem warunku. W związku z tym uznał, że rozważenia wymaga, czy sformułowanie złożonego w rozpoznawanej sprawie oświadczenia banku, zawartego w piśmie z dnia 16 sierpnia 2016 roku, pozwalało na jednoznaczne stwierdzenie tego, kiedy nastąpią skutki tego oświadczenia woli, a więc zakończenie stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytowej. Sąd Apelacyjny poddał też w wątpliwość zgodność oświadczenia, na które powołuje się powód, z treścią umowy stron, zgodnie z którą dla skuteczności wypowiedzenia umowy należało dokonać dwóch niezależnych i oddzielonych określonym przedziałem czasowym, stanowczych i bezwarunkowych czynności – wezwania do zapłaty, a w drugiej kolejności wypowiedzenia umowy po bezskutecznym upływie terminu zakreślonego w wezwaniu.

Uchylając wskazany wyrok Sądu Okręgowego Sąd odwoławczy zalecił Sądowi I instancji rozstrzygnięcie, czy powód w sposób skuteczny wypowiedział łączącą strony umowę kredytową i czy uprawniony jest w związku z tym do dochodzenia od pozwanej całości należności objętej żądaniem w niniejszej sprawie, bądź w przypadku uznania, że nie został dochowany tryb wypowiedzenia kredytu Sąd I instancji ustali, w jakiej wysokości należne są powodowi niespłacone przez pozwaną od kwietnia 2016 roku wymagalne raty kredytu wraz z należnościami ubocznymi.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy, na podstawie zarządzenia przewodniczącego z dnia 13 września 2019 roku, wezwał pełnomocnika powoda do zgłoszenia w ciągu miesiąca wszelkich dalszych wniosków dowodowych pod rygorem ich pominięcia w dalszym toku procesu oraz do wskazania wysokości należnych powodowi,
a niespłaconych przez pozwaną rat kredytu za okres od kwietnia 2016 r. do chwili obecnej,
w wariancie gdyby doszło do przyjęcia nieskuteczności wypowiedzenia kredytu – w terminie miesiąca, pod rygorem uznania roszczenia powoda za nieudowodnione (k. 333–334).

Powyższe zobowiązanie zostało odebrane przez pełnomocnika powoda w dniu
19 września 2019 r. (elektroniczne potwierdzenie odbioru, k. 336), jednak pozostało bez odpowiedzi.

Sąd Okręgowy w Koszalinie wyrokiem z dnia 28 sierpnia 2020 r., sygn. akt I C 471/19, oddalił powództwo.

Wydanie tego orzeczenia poprzedził ustaleniem, że w dniu 24 maja 2013 r. powód zawarł z pozwaną umowę kredytu konsolidacyjnego nr (...), na podstawie której udzielił pozwanej kredytu w wysokości 140 241,06 zł, którego spłata została rozłożona na 120 miesięcznych równych rat, płatnych w terminie do 16 dnia każdego miesiąca - zgodnie z harmonogramem spłat.

W warunkowym wypowiedzeniu umowy kredytu z dnia 15 sierpnia 2016 r., odebranym przez pozwaną w dniu 1 września 2016 roku, powód wezwał pozwaną do zapłaty zaległości z tytułu umowy kredytu w kwocie 5 788,13 zł wraz z odsetkami za opóźnienie w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania. Wskazał również, że w przypadku braku spłaty zobowiązania w wyznaczonym terminie wypowie umowę kredytu z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia.

Pismem z dnia 18 listopada 2016 r. powód ponowił wezwanie do zapłaty całości zadłużenia przez pozwaną, które na dzień 17 listopada 2016 r. wynosiło 120 599,97 zł,
w terminie 7 daty od daty odebrania pisma. Wezwanie zostało odebrane przez pozwaną w dniu 23 listopada 2016 r.

W dniu 7 grudnia 2016 r. powód wystawił wyciąg z ksiąg bankowych, w którym wskazano, że na pozwanej spoczywa na dzień 7 grudnia 2016 roku wymagalne zobowiązanie wynikające z umowy kredytu konsolidacyjnego nr (...) na kwotę 121 190,87 zł, w tym 113 823,38 zł z tytułu należności głównej, 5 659,29 zł z tytułu odsetek umownych naliczonych od dnia 20 kwietnia 2016 r. do dnia 23 października 2016 r., 1499,20 zł z tytułu odsetek od zobowiązania przeterminowanego oraz 290 zł z tytułu opłat, a także dalsze odsetki ustawowe za opóźnienie naliczane od dnia 7 grudnia 2016 r. od kwoty zadłużenia przeterminowanego (121 190,87 zł).

Sąd Okręgowy, dokonując ponownej oceny sprawy stwierdził, że warunkowe wypowiedzenie umowy kredytu z dnia 16 sierpnia 2016 r. nie mogło być skuteczne względem pozwanej. Podkreślił, za orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie w następstwie którego rozpoznawał sprawę ponownie, że z pisma z dnia 16 sierpnia 2016 r. nie można ustalić kwoty, jaką pozwana powinna zapłacić powodowi w przypadku niezłożenia w ciągu 14 dni roboczych wniosku o restrukturyzację zadłużenia, a jaką gdyby pozwana chciała uniknąć skuteczności wypowiedzenia umowy kredytowej. W wezwaniu z dnia 16 sierpnia 2016 r. wymieniona była kwota 5788,13 zł, natomiast w przedsądowym wezwaniu do zapłaty z dnia 18 listopada 2016 r. została ujęta do spłaty kwota 120 599, 97 zł. W związku z powyższym pozwana nie mogła mieć świadomości, którą z wymienionych kwot powinna uregulować aby uchronić się od negatywnych skutków w postaci wypowiedzenia umowy kredytu i postawienia zobowiązania w stan wymagalności.

Niezależnie od powyższego Sąd Okręgowy podniósł, że pismo z dnia 16 sierpnia 2016 r. zawiera warunkowe oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy, które w orzecznictwie jest uznawane za niedopuszczalne. Ocenił wobec tego, że oświadczenie wierzyciela, zawarte w piśmie z dnia 16 sierpnia 2016 roku, nie mogło wywrzeć skutku w postaci wypowiedzenia umowy z uwagi na niejednoznaczność zapisów, nadto naruszało ono postanowienia umowy stron w zakresie procedury wypowiedzenia (§ 9 pkt 3 umowy kredytu konsolidacyjnego). Co za tym idzie, w wyniku braku skutecznego wypowiedzenia umowy należało przyjąć zdaniem Sądu Okręgowego, że zawarta uprzednio przez strony umowa kredytu konsolidacyjnego nr (...) w dalszym ciągu istniała w obrocie prawnym. Tym samym wierzytelność nie stała się wymagalna w terminie przytaczanym przez powoda.

W ocenie Sądu Okręgowego przedstawione przez powoda dowody nie pozwalają na wyliczenie aktualnego zadłużenia pozwanej z tej umowy kredytowej, przy założeniu że umowa ta nie została skutecznie wypowiedziana. Powód nie złożył również wniosku aby biegły sądowy z zakresu rachunkowości bankowej wyliczył stan zadłużenia pozwanej na dzień wyrokowania. Z kolei historia rachunku kredytowego prowadzonego dla tej umowy kredytu konsolidacyjnego obejmuje założenie, że pozwanej skutecznie wypowiedziano umowę i nie może stanowić podstawy ustalenia aktualnego zadłużania pozwanego.

Sąd Okręgowy uznał, że powód nie wykazał roszczenia, a przez to oddalił żądanie pozwu. Stwierdził, że skoro swoje roszczenie powodowy bank oparł na tezie o skutecznym wypowiedzeniu przedmiotowej umowy kredytowej, a nie zgłosił żądania o rozliczenie umowy obowiązującej strony, to nie mógł orzec ponad żądanie powoda.

Powód zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w całości, zarzucając mu:

naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

1.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę dowodu, tj. pisma powoda z dnia 15 sierpnia 2016 r. – wypowiedzenia umowy o kredyt konsolidacyjny numer (...) z dnia 24 maja 2013 r., jako niestanowiącego skutecznego wypowiedzenia umowy kredytowej, podczas gdy z treści dokumentu wyraźnie wynika, że jest to wypowiedzenie umowy o kredyt konsolidacyjny numer (...), a także stwierdzenie, iż oświadczenie o wypowiedzeniu umowy było niejednoznaczne i nie dało się na podstawie treści ww. wypowiedzenia stwierdzić kiedy miały nastąpić jego skutki;

2.  art. 227 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodu i uznaniu okoliczności wymagalności roszczenia za nieudowodnione
w następstwie nieuznania przez Sąd I instancji skuteczności złożonego przez powoda oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytowej, poprzez nieuwzględnienie,
że skierowane do pozwanej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy realizowało jednocześnie wobec pozwanej procedurę upominawczą określoną w art. 75c pr. bank., a także stanowiło oświadczenie o wypowiedzeniu umowy pod warunkiem zawieszającym,

naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

3.  art. 75 ust. 1 w zw. z art. 75c ust. 1 i 2 pr. bank. poprzez przyjęcie, że połączenie
w jednym piśmie wezwania do uregulowania należności i jednocześnie przyjęcie,
że stanowi ono wypowiedzenie umowy czyni oświadczenie o wypowiedzeniu bezskutecznym, podczas gdy przedmiotowe wypowiedzenie zawiera wszystkie informacje wymagane przez powyższe przepisy pr. bank., które nie wprowadzają wymogu skierowania do pożyczkobiorcy dwóch odrębnych pism, tj. wezwania do zapłaty wraz z wnioskiem o restrukturyzację zadłużenia i wypowiedzenia umowy,

4.  art. 89 k.c. poprzez przyjęcie, że powód nie złożył pozwanej skutecznego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o kredyt konsolidacyjny numer (...) z dnia 24 maja 2013 r., ponieważ dokonane było ono z zastrzeżeniem warunku zawieszającego – podczas gdy dopuszczalne jest dokonanie czynności prawnej pod warunkiem potestatywnym dającym stronie pozwanej możliwość kontynuacji umowy kredytowej na dotychczasowych warunkach, a tym samym uniknięcia wypowiedzenia umowy pożyczki i skutku w postaci wymagalności całości zobowiązania.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uwzględnienie powództwa co do kwoty 121 190,87 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od tej kwoty od dnia wniesienia pozwu, tj. 8 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Ponadto na podstawie art. 386 § 1 pkt 4 w zw. z art. 217 § 1, art. 227 i 232 k.p.c. powód powołał nowe dowody w postaci dokumentów: „pismo informujące o zaległości” z dnia
24 maja 2013 r., „wezwanie do zapłaty” z dnia 20 czerwca 2016 r. oraz „ostateczne wezwanie do zapłaty” z dnia 15 lipca 2016 r. skierowane do pozwanej. Pisma te zostały powołane
na okoliczność zrealizowania przez powoda procedury upominawczej poprzedzającej wypowiedzenie umowy kredytowej – zgodnie z art. 75c pr. bank. oraz § 9 ust. 3 umowy kredytowej.

Pozwana złożyła odpowiedź na apelację, w której wniosła o oddalenie jej w całości,
jak również o oddalenie wniosku o dopuszczenie nowych dowodów oraz o zasądzenie
od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Sąd Apelacyjny rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym mając na względzie tak brak merytorycznej potrzeby przeprowadzenia rozprawy, jak i tamujących zastosowany sposób procedowania wniosków stron, które zgodnie z art. 374 k.p.c. musiałyby być zawarte
w apelacji bądź w odpowiedzi na apelację.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że zgodnie z art. 386 § 6 zdanie pierwsze k.p.c. ocena prawna wyrażona w uzasadnieniu wyroku sądu drugiej instancji wiąże zarówno sąd, któremu sprawa została przekazana, jak i sąd drugiej instancji, przy ponownym rozpoznaniu sprawy (w niniejszej sprawie nie zaszedł żaden z określonych w zdaniu drugim powołanego przepisu wyjątków od tej reguły).

Powyższe oznacza, że w niniejszej sprawie Sąd Apelacyjny, analogicznie jak Sąd Okręgowy, związany jest oceną prawną wyrażoną w wyroku tutejszego Sądu w sprawie I ACa 792/18, w którym wskazano na uchybienia warunkowego wypowiedzenia umowy kredytu konsolidacyjnego nr (...) z dnia 16 sierpnia 2016 roku. W związku z tym uznał, że nie mogło ono być skuteczne względem pozwanej, a więc powodować rozwiązanie, czy wygaśnięcie umowy kredytowej pomiędzy stronami. Związanie sądu wyrażone w art. 386 § 6 k.p.c. implikuje zakaz opierania apelacji na zarzutach sprzecznych z oceną prawną sformułowaną w orzeczeniu Sądu drugiej instancji.

Transponując te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy Sąd Apelacyjny wskazuje, że nie mogły odnieść skutku zarzuty apelacyjne powoda, które podważały wyrażoną już uprzednio przez tutejszy Sąd ocenę prawną w sprawie wymogów, które powinny być spełnione przy składaniu przez powodowy bank oświadczenia o wypowiedzeniu pozwanej umowy kredytowej. Wprawdzie tutejszy Sąd nie stwierdził wprost, że oświadczenie, na które powołuje się powód jest bezskuteczne, natomiast przedstawiona wyczerpująca powyżej ocena prawna dotycząca tej czynności, wyrażona w uzasadnieniu wyroku wydanego na skutek apelacji pozwanej od poprzedniego wyroku Sądu Okręgowego, wyraźnie wskazuje na tą bezskuteczność, o ile nie dojdzie do ujawnienia faktów, które pozwolą stwierdzić, że dokonano już czynności wskazujących na to, że pozwana była odrębnie wzywana do zapłaty zadłużenia w sposób, który wskazywał, że brak zapłaty w określonym terminie skutkować będzie złożeniem przez bank oświadczenia o wypowiedzeniu. Powód żadnych takich faktów ani nie wskazał, ani nie udowodnił, toteż nie ma podstaw do podważania ocen prawnych dokonanych przez tutejszy Sąd Apelacyjny przy uchyleniu poprzedniego wyroku Sądu Okręgowego. Związanie oceną prawną wyrażoną przy uchyleniu wyroku sądu pierwszej instancji, a więc zakaz formułowania ocen prawnych sprzecznych ze stanowiskiem sądu odwoławczego, jest jednym z fundamentów procesu cywilnego, od którego odstępstwa muszą wynikać z ustawy, co w niniejszej sprawie nie ma miejsca (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1999 roku, I CKN 175/99; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 lipca 2018 roku, V ACa 747/17).

Wobec nieskuteczności wypowiedzenia umowy kredytu, a więc niemożności uznania, że cała należność z tego tytułu została postawiona w stan wymagalności, zaktualizowała się
w sprawie kwestia ustalenia istnienia i wysokości należności pozwanej na rzecz powoda, obejmujących niespłacone przez pozwaną raty kredytu od kwietnia 2016 roku.

Sąd Okręgowy wydał w celu badania powyższego, a jednocześnie zrealizowania zaleceń Sądu Apelacyjnego w uzasadnieniu wyroku uchylającego poprzedni wyrok Sądu I instancji, zarządzenie z dnia 13 września 2019 roku, w którym zobowiązał strony do złożenia wszelkich dalszych wniosków dowodowych (co mogło prowadzić do ponownej oceny skuteczności wypowiedzenia umowy kredytowej z pozwaną), jak też zobowiązał powoda do wskazania wysokości należnych powodowi, a niespłaconych przez pozwaną rat kredytu za okres od kwietnia 2016 roku do chwili obecnej, w wariancie gdyby doszło do przyjęcia nieskuteczności wypowiedzenia umowy kredytu. Zakreślił na powyższe okres 1 miesiąca, pod rygorem uznania roszczenia za nieudowodnione.

Przedmiotowe zobowiązanie zostało odebrane przez powoda w dniu 19 września 2019 r., a zatem najpóźniej w dniu 19 października 2019 r. strona powodowa powinna była przedstawić stosowne twierdzenia oraz dowody na ich poparcie. Nie uczyniła tego, i to aż do dnia wyroku Sądu Okręgowego. Tym samym pozbawiła się możliwości uzupełniania twierdzeń i dowodów w postępowaniu odwoławczym.

W samej apelacji swoją argumentację powód skierował na wykazanie skuteczności wypowiedzenia, na które powoływał się w niniejszej sprawie. Zgłoszone dopiero w apelacji wnioski dowodowe są w przytoczonych warunkach oczywiście spóźnione, toteż na podstawie art. 381 k.p.c. podlegały pominięciu, co nastąpiło postanowieniem tutejszego Sądu z dnia 19 maja 2021 roku. Stanowiące je pisma zostały sporządzone przez powoda jeszcze w roku 2016, a zatem nic nie stało na przeszkodzie powołaniu ich na wcześniejszych etapach postępowania, a najpóźniej w terminie oznaczonym w zarządzeniu z dnia 13 września 2019 roku.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy zasadnie powództwo oddalił, przedstawiając trafną, a jednocześnie respektującą ocenę prawną wyrażoną przez tutejszy Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu wyroku uchylającego poprzedni wyrok Sądu I instancji w niniejszej sprawie, argumentację uzasadniającą przyjęcie bezskuteczności wypowiedzenia umowy kredytowej powołanego przez powoda. Sąd odwoławczy przyjmuje ją za własną.

Nie ulega żadnej wątpliwości, że strona powodowa, nie wykonując ciążącego na niej zobowiązania, które zostało na nią nałożone pod wyraźnie wskazanym jej rygorem, nie przedstawiła Sądowi I instancji żadnego materiału, który wykazywałby jakiekolwiek mogące jej przysługiwać roszczenie, tak co do zasady, jak i co do wysokości. Jedyną możliwą konsekwencją takiej sytuacji było oddalenie powództwa, gdyż wszelkie zaniedbania procesowe musiały w tej sytuacji obciążać powoda.

Sąd I instancji nie odniósł się w uzasadnieniu swojego orzeczenia wprost do kwestii rozliczenia dotychczasowych wpłat, jednak treść zarządzenia z dnia 13 września 2019 roku i zawarte w nim zobowiązanie, którego przedmiot oraz rygor, a także odpowiadające temu rozstrzygnięcie w sytuacji tegoż zobowiązania niewykonania, świadczą o tym, że kwestia ta była przedmiotem rozważań tego Sądu. Należy dodać, że materiał procesowy sprawy nie pozwalał na dokonanie ustaleń w omawianej kwestii.

Mając na uwadze powyższe należało oddalić apelację na podstawie art. 385 k.p.c., jako bezzasadną.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego zapadło zgodnie z wyrażoną
w art. 98 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, przy uwzględnieniu, że powód przegrał w całości postępowanie wywołane swoją apelacją, pozwana natomiast wygrała
je w całości. Na należną pozwanej kwotę 4 050 złotych składają się koszty zastępstwa procesowego adwokata w postępowaniu apelacyjnym, ustalone zgodnie z § 2 pkt 6 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).

Krzysztof Górski Leon Miroszewski Agnieszka Bednarek – Moraś