Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2021 roku

Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 czerwca 2021 roku w G.-D.

sprawy z powództwa K. S. (1)

przeciwko B. (...) w R.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego B. (...) w R. na rzecz powoda K. S. (1) kwotę 7.366,80 zł (siedem tysięcy trzysta sześćdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie poczynając od dnia 29 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałej części,

3.  zasądza od pozwanego B. (...) w R. na rzecz powoda K. S. (1) kwotę 1.668,78 zł (tysiąc sześćset sześćdziesiąt osiem złotych siedemdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.  nakazuje pobrać od pozwanego B. (...) w R. na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu) kwotę 770,21 zł (siedemset siedemdziesiąt złotych dwadzieścia jeden groszy) tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych,

5.  nakazuje pobrać od powoda K. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu) kwotę 313,67 zł (trzysta trzynaście złotych sześćdziesiąt siedem groszy) tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych,

sędzia

Karolina Głazińska-Izdebska

Sygn. akt I C 383/18

UZASADNIENIE

Powód K. S. (1) wniósł pozew przeciwko B. (...) w R. o zapłatę kwoty 10.366,80 zł z ustawowymi odsetkami od 29 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w wyniku zdarzenia drogowego zaistniałego 4 lutego 2017 r. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych (pozew – k. 2-11 akt).

Pozwane (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w Ł. w odpowiedzi na pozew wniosło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu. Zdaniem strony pozwanej roszczenie powoda o zapłatę dochodzonej kwoty jest bezzasadne. Pozwany zwrócił uwagę, że przyznane powodowi zadośćuczynienie w kwocie 4.633,20 zł jest adekwatne do doznanej przez powoda krzywdy i w całości wyczerpuje roszczenie powoda z tego tytułu. Zadośćuczynienie podlegało obniżeniu o 50% ponieważ powód był pod wpływem alkoholu w chwili zdarzenia. Zasądzenie żądanego zadośćuczynienia doprowadziłoby do znaczącego wzbogacenia powoda. Pozwany zakwestionował również zasadność żądania odsetek z uwagi na brak pozostawania przez niego w zwłoce ze spełnieniem jakiegokolwiek świadczenia względem powoda (odpowiedź na pozew – k. 46-49).

W piśmie przygotowawczym z dnia 3 grudnia 2021 roku powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko, dodając, że stan nietrzeźwości nie miał wpływu na zaistnienie zdarzenia (k. 60-64)

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 4 lutego 2017 roku w miejscowości P., gmina G. P. N. będąc w stanie nietrzeźwości 1,30 promila alkoholu we krwi umyślnie naruszył zasadę bezpieczeństwa w ruchu drogowym określoną w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki B. numer rejestracyjny (...) poruszając się w kierunku K. nie dostosował prędkości jazdy do panujących warunków drogowych na skutek czego na prostym odcinku drogi wojewódzkiej nr (...) stracił panowanie nad pojazdem, zjechał na przeciwny pas ruchu, gdzie doprowadził do zderzenia z jadącym z przeciwnego kierunku samochodem osobowym marki C. (...) numer rejestracyjny (...) kierowanym przez powoda K. S. (1). K. S. (1) poruszał się z dopuszczalną na tym odcinku drogi prędkością. Miał zapięte pasy bezpieczeństwa, ale był w stanie po użyciu alkoholu - 0,17 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Tuż przed zderzeniem widział, że pojazd B. cofa z drogi gruntowej na jezdnię. Był wówczas od niego oddalony około 150-200 metrów. Po wycofaniu kierujący tym pojazdem ruszył gwałtownie do przodu, pojazd zaczęło zarzucać od lewej do prawej strony, a mimo tego kierujący nim cały czas przyspieszał. W pewnym momencie B. wjechało na pas drogi, którym poruszał się pojazd K. S. (1). K. S. (1) nie rozpoczął manewru hamowania, ponieważ był pewien, że kierowca B. zapanuje nad swoim pojazdem. Dopiero po chwili doszło do niego, że może dojść do zderzenia obu pojazdów, wtedy zaczął zjeżdżać na prawe pobocze. Mimo tego doszło do zderzenia. W chwili zderzenia prędkość jego pojazdu wynosiła około 84 km/h zaś pojazdu B. około 68 km/h. K. S. (1) nie miałby szansy uniknięcia zderzenia nawet gdyby podjął manewr hamowania do razu, gdy zauważył, że pojazd B. porusza się niestabilnie. W tej sytuacji prędkość jego pojazdu wynosiłaby jednak około 28 km/h, co mogłoby przełożyć się na mniejsze skutki zdarzenia. Tym samym przyczynienie się powoda do zaistnienia zdarzenia wynosi 20 %.

Dowody:

- opinia biegłego z dziedziny techniki samochodowej – k. 98-128

a nadto w aktach II K 82/17 SR w Golubiu-D.:

- protokół badania stanu trzeźwości K. S. - protokół oględzin miejsca wypadku z dokumentacją fotograficzną – k. 8-30

- protokół oględzin pojazdu B. – k. 32-33

- protokół oględzin pojazdu C. – k. 39-40

- protokół zeznań świadka M. Ś. – k. 51-52

- protokół zeznań świadka M. L. – k. 60-62

- protokół zeznań świadka K. S. – k. 64-67

- protokół zeznań świadka S. O. – k. 71-73

Po zdarzeniu K. S. (1) został przewieziony karetką do Wojewódzkiego Szpitala (...) w T., gdzie przyjęto go na oddział ortopedyczno-urazowy. Wskutek wypadku doznał zwichnięcia tylnego stawu biodrowego lewego ze złamaniem tylnej krawędzi panewki, powierzchniowego urazu klatki piersiowej i otarcia naskórka twarzy okolicy czołowej lewej. 5 lutego 2017 roku wykonano u powoda repozycję zachowawczą zwichniętego stawu biodrowego z wyciągiem szkieletowym nadkostkowym. Po usunięciu wyciągu powód rozpoczął pionizację. Został wypisany ze szpitala do domu 14 lutego 2017 roku z zaleceniem chodzenia o kulach z częściowym odciążeniem lewej kończyny dolnej, obowiązkiem prowadzenia farmakoterapii przeciwzakrzepowej. Termin wizyty kontrolnej w poradni chirurgii urazowo-ortopedycznej wyznaczono na dzień 13 marca 2017 roku. Po tej wizycie powód odbył jeszcze wizyty kontrolne w dniach 10 kwietnia 2017 roku i 15 maja 2017 roku. Na zwolnieniu lekarskim pozostawał do dnia 19 czerwca 2017 roku. 24 lipca (k 134) 2017 roku, kiedy to odzyskał zdolność do pracy.

Dowody:

- dokumentacja medyczna – k. 78

- opinia sądowo-lekarska – k. 133-140

Przed wypadkiem powód był osobą zdrową i w pełni sprawną. Pracował jako mechanik. Mieszkał z ówczesną narzeczoną, a obecną żoną K. S. (3). Po wypadku on i narzeczona przeprowadzili się do rodziców powoda. Rodzice mieszkali na parterze, ponadto w łazience mieli prysznic. Powód po wypadku nie był w stanie wejść na piętro, na którym znajdowało się mieszkanie, gdzie mieszkał z narzeczoną, ani wziąć kąpieli w wannie. Leżąc w szpitalu nie mógł korzystać z toalety, po wyjściu ze szpitala przez około miesiąc w czynnościach higienicznych pomagali mu na zmianę rodzice i narzeczona. Powodowi ciężko było nawet stać pod prysznicem. Przez dłuższy okres czasu powód potrzebował pomocy w chodzeniu, trzeba go było zaprowadzać nawet do łazienki. Wykonywał sobie samodzielnie zastrzyki przeciwzakrzepowe. Będąc na zwolnieniu lekarskim powód nie świadczył żadnej pracy, nie pomagał w domu, nie jeździł samochodem. Wszystkie posiłki przygotowywali mu rodzice lub narzeczona, był przez członków rodziny wożony na rehabilitację. Po zakończeniu zwolnienia lekarskiego wrócił do pracy, którą wykonywał przed wypadkiem. Początkowo przyjmował codziennie tabletki przeciwbólowe, obecnie przyjmuje je raz na jakiś czas, np. na zmianę pogody, czy po większym wysiłku w pracy.

Dowody:

- opinia sądowo-lekarska – k. 133-140

- zeznania świadka K. S. (3) – k. 172-173

- zeznania świadka K. S. (4) – k. 173-174

- zeznania świadka G. S. – k. 174

- przesłuchanie powoda – k. 175

Uraz jakiego doznał powód w wyniku przedmiotowego zdarzenia spowodował wtórne ograniczenie ruchomości stawu biodrowego w zakresie rotacji i wyszczuplenie mięśni uda. Powód nieznacznie utyka na lewą kończynę dolną. Stabilizuje chód na piętach i palcach. Doznany przez powoda uraz spowodował powstanie trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 7%. Stopień ten może ulegać zmianie wraz z upływem czasu w związku z rozwojem wtórnych zmian zwyrodnieniowych stanu biodrowego. Brak jest możliwości pełnego wyzdrowienia. Obecnie u powoda nie doszło do rozwoju wtórnej martwicy głowy kości udowej, która jest najczęstszym następstwem zwichnięcia stawu biodrowego. Powód będzie stale odczuwał skutki wypadku. Po urazie powód odczuwał dolegliwości bólowe ze strony klatki piersiowej i lewej kończyny dolnej o nasileniu 8 pkt w skali (...) (0-10 pkt). Dolegliwości złagodniały w okresie tygodnia po nastawieniu zwichnięcia i unieruchomieniu na wyciągu. Obecnie dolegliwości bólowe ze strony biodra w zależności od aktywności powoda mają nasilenie 0-1 pkt w skali (...). Na dzień dzisiejszy powód nie wymaga rehabilitacji, wymagał jej w okresie do lipca 2017 roku. Na funkcjonowanie powoda nie mają wpływu urazy, których doznał przed wypadkiem, ani zmiany zwyrodnieniowe. Nie wpłynęły one również na konsekwencje urazu z powodu wypadku.

Dowody:

- opinia sądowo-lekarska – k. 133-140

W dniu zdarzenia kierujący pojazdem B. posiadał ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej w B. (...) w R.. Na skutek zgłoszenia szkody w dniu 29 marca 2017 roku, po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego zakład ubezpieczeń pismem z 18 maja 2017 roku przyznał powodowi kwotę 4.633,20 zł. Nadto powód uzyskał od ubezpieczyciela 641,89 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu do placówek medycznych i 700 zł tytułem zwrotu kosztów opieki. Żadnego innego odszkodowania lub zadośćuczynienia nie otrzymał. P. N. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu z dnia 15 września 2017 roku, sygn. II K 82/17 za czyn z art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178b § 1 kk.

Bezsporne a nadto dowód:

- odpis wyroku w sprawie II K 82/17 SR w Golubiu-D. – k. 375-378

- kopia polisy OC pojazdu B. – k. 35

- akta szkody – k. 55

- przesłuchanie powoda – k. 175

Sąd zważył, co następuje:

Przedstawiony powyżej stan faktyczny ustalony został w oparciu o dokumenty znajdujące się w aktach niniejszej sprawy, w aktach sprawy II K 82/17 Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu, w tym protokoły przesłuchania świadków, jak również na podstawie opinii biegłego z zakresu chirurgii i ortopedii, biegłego za zakresu techniki samochodowej oraz zeznań świadków K. S. (3), K. S. (4), G. S. oraz przesłuchania powoda.

Autentyczność i prawdziwość dowodów z dokumentów nie była kwestionowana przez strony, jak też sąd nie znalazł uzasadnionych motywów, ażeby odmówić im wiarygodności, w związku z czym stanowiły one niebudzącą wątpliwości i w pełni wiarygodną podstawę ustaleń. Podobnie, na walor wiarygodności zasługiwały osobowe źródła dowodowe, albowiem zarówno zeznania świadków, jak i powoda były ze sobą spójne i korespondowały w pełni z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Sąd w pełni podzielił treść i wnioski opinii biegłych, gdyż były one jasne, kompletne i przekonujące. Ekspertyzy w sposób precyzyjny i wyczerpujący udzieliły odpowiedzi na zadane przez sąd pytania. Podnieść też należy, że żadna ze stron postępowania nie podważała żadnej z opinii.

Ustalone przez sąd okoliczności faktyczne co do zasady były bezsporne między stronami. Zasadniczy spór w niniejszej sprawie dotyczył natomiast rozmiaru krzywdy, której powód doznał w związku z wypadkiem z 4 lutego 2017 r. i przyczynienia się powoda do wypadku.

W myśl art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Z kolei zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W myśl art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zobowiązanie ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej pokrywa się z zakresem odpowiedzialności sprawcy szkody.

W świetle okoliczności niniejszej sprawy sąd doszedł do przekonania, że z tytułu doznanej przez K. S. (1) w wyniku zdarzenia z 4 lutego 2017 roku krzywdy fizycznej i psychicznej adekwatne jest zadośćuczynienie w wysokości 12.000,00 zł, przy ustaleniu, że powód przyczynił się do zaistnienia zdarzenia w 20 %. Na skutek wypadku u powoda występuje wtórne ograniczenie ruchomości stawu biodrowego w zakresie rotacji i wyszczuplenie mięśni uda. Powód nieznacznie utyka na lewą kończynę dolną. Doznany przez powoda uraz spowodował powstanie trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 7%. Stopień ten może ulegać zmianie wraz z upływem czasu w związku z rozwojem wtórnych zmian zwyrodnieniowych stanu biodrowego. Brak jest możliwości pełnego wyzdrowienia, powód będzie stale odczuwał skutki wypadku. Po urazie odczuwał dolegliwości bólowe ze strony klatki piersiowej i lewej kończyny dolnej o nasileniu 8 pkt w skali (...) (0-10 pkt). Ponadto przez kilka miesięcy po wypadku powód był zmuszony do korzystania z pomocy osób trzecich, musiał również zmienić miejsce zamieszkania. Mimo upływu znacznego okresu czasu od zdarzenia powód nadal odczuwa skutki wypadku, w szczególności przy zmianie pogody, nie może forsować się w pracy. Opisane okoliczności bezsprzecznie wpłynęły na rozmiar cierpienia psychicznego powoda.

Sąd ustalił, że powód nie podejmując manewru hamowania w 20 % przyczynił się do zaistnienia wypadku, przy czym brak jest związku przyczynowego pomiędzy stanem po użyciu alkoholu u powoda, a zaistnieniem wypadku. Zgodnie z art. 4 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze mają prawo liczyć, że inni uczestnicy tego ruchu przestrzegają przepisów ruchu drogowego, chyba że okoliczności wskazują na możliwość odmiennego ich zachowania. W przedmiotowej sprawie powód widział, że pojazd B. zarzuca na drodze, że pojazd ten przyspiesza, a mimo tego nie podjął manewru hamowania. Jak wskazał biegły, prędkość pojazdu powoda w chwili zdarzenia wynosiła około 86 km/h czyli była bliska prędkości maksymalnej dopuszczalnej na tym odcinku drogi. Jedynym manewrem obronnym jaki podjął powód było zjechanie na pobocze. Podjęcie tylko tego manewru należy uznać za niewystarczające. Powód podejmując decyzję o wyhamowywaniu swojego pojazdu w chwili gdy zauważył niestabilny ruch B., miał szansę do wyhamowania swojego pojazdu do 28 km/h. Tym samym prawdopodobieństwo, że skutki zdarzenia byłyby dużo lżejsze, również dla powoda, graniczy z pewnością.

Wskazać należy, iż zadośćuczynienie przysługuje za krzywdę, a więc za szkodę o charakterze niemajątkowym, która nie przedstawia jakiejś wartości ekonomicznej. Przepisy kodeksu nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. Takie kryteria wypracowała judykatura. Tak więc dokonując oceny wysokości zadośćuczynienia sąd bierze pod uwagę całokształt okoliczności sprawy, przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym (wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999r., II UKN 681/98, OSNP 2000, poz. 626). W judykaturze podkreśla się, że zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, co oznacza, iż ma ono z jednej strony złagodzić odczuwalność doznanej krzywdy, z drugiej zaś jednak nie może ono być źródłem wzbogacenia (wyrok SN z dnia 9 lutego 2000r., III CKN 582/98, niepubl.). Przy czym nie jest prawidłowe stosowanie automatyzmu w ustalaniu wielkości zadośćuczynienia w zależności od stopnia utraty zdrowia. Ze względu na konkretne okoliczności sprawy przy tym samym stopniu kalectwa lub rozstroju zdrowia, zakres ujemnych doznań pokrzywdzonego może być zasadniczo różny i zależeć również od takich okoliczności, jak np. wiek, rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość itp. (zob. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 19 października 1961 r., 2 CR 804/60, OSP 1962, Nr 6, poz. 155, orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 1972 r., II CR 57/72, OSN 1972, Nr 10, poz. 183).

Jak wyżej wskazano, zadośćuczynienie spełnia przede wszystkim funkcję kompensacyjną, wobec tego jego wysokość musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia”. Oznacza to, że przy jej ustalaniu należy wziąć pod uwagę zarówno krzywdę poszkodowanego odczuwaną w sposób subiektywny, jak i aktualne warunki i przeciętną stopę życiową społeczeństwa, co ma charakter obiektywny (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 24 lutego 2012 r., I ACa 84/2012, L..pl nr (...), wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2006 r., IV CSK 80/2005, LexisNexis nr (...), OSNC 2006 nr 10, poz. 175).

W konsekwencji, mając na uwadze powyższe rozważania oraz doznane przez powoda obrażenia, dolegliwości bólowe z tym związane, charakter procesu leczenia, a także trwałe skutki odniesionego urazu i stopień przyczynienia się, sąd ocenił, że należne mu zadośćuczynienie za doznaną krzywdę powinno stanowić sumę 12.000 zł. Tak oceniona krzywda, według sądu, z jednej strony nie prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia powoda, a z drugiej strony należycie uwzględnia charakter i trwały skutek naruszonego dobra o szczególnej wadze, jakim przecież jest zdrowie człowieka. Uwzględniając, że pozwany do tej pory wypłacił powodowi 4.633,20 zł tytułem zadośćuczynienia, sąd zasądził różnicę w kwocie 7.366,80 zł.

Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda, zgodnie z jego żądaniem, odsetki ustawowe za opóźnienie, poczynając od 31-go dnia od zgłoszenia szkody, tj. od 29 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty. Początkowy termin naliczania odsetek mieści się w graniach ustalonych regulacją wynikającą z art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (j.t. Dz.U.2013.392), zgodnie z którą zakład ubezpieczeń ma 30 dni od daty zgłoszenia szkody na wypłatę odszkodowania. Z akt szkody wynika, że zgłoszenie szkody wpłynęło do pozwanego 29 marca 2017 r., zatem przyjęcie daty 29 kwietnia 2017 r., jako terminu początkowego naliczania odsetek, jest w pełni uzasadnione. Jeżeli bowiem zobowiązany nie płaci zadośćuczynienia w terminie wynikającym z przepisu szczególnego, to uprawniony nie ma możliwości czerpania korzyści z zadośćuczynienia, jakie mu się należy już w tym terminie. W konsekwencji odsetki za opóźnienie w zapłacie odszkodowania oraz zadośćuczynienia należnego uprawnionemu już w tym terminie powinny się należeć od tego właśnie terminu (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 16 października 2013 r., I ACa 503/13, LEX nr 1383503, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 28 stycznia 2014 r., I ACa 947/13, LEX nr 1425483). Zaakceptowanie poglądu, iż odsetki od dochodzonej kwoty w należą się dopiero od chwili wyrokowania, nie zaś od daty wymagalności roszczenia odszkodowawczego wynikającego z przepisów szczególnych, prowadziłoby do nieuzasadnionego uprzywilejowania podmiotu zobowiązanego do jej naprawienia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 30 października 2013 r., I ACa 816/13, LEX nr 1388898).

O obowiązku zwrotu kosztów procesu sąd orzekł zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów, na podstawie art. 100 kpc. Powód żądał zasądzenia na swoją rzecz kwoty 10.366,80 zł, a zasądzono kwotę 7.366,80 zł. Tym samym powód wygrał proces w 71,06%.

Powód poniósł koszty procesu, które obejmowały: opłatę od pozwu w kwocie 519 zł, koszty zastępstwa procesowego przez adwokata w kwotach 2.400 zł i 600 zł- § 3 ust. 1 pkt 5 i § 10 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz zaliczkę na biegłego w kwocie 500 zł.

Pozwany poniósł koszty procesu, na które złożyły się: koszty zastępstwa procesowego przez radcę prawnego w kwocie 2.400 zł - § 3 ust. 1 pkt 5 Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz zaliczka na biegłego w kwocie 2000 zł.

Skoro powód wygrał proces w 71,06 % to sąd zasądził na rzecz powoda różnicę pomiędzy kosztami należnymi na jego rzecz, a kosztami należnymi na rzecz pozwanego, co daje kwotę 1.668,87 zł.

Jednocześnie sąd nakazał pobrać od powoda i pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwoty 770,21 zł i 313,67 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. Powód uiścił tytułem zaliczek kwotę 500 zł, zaś pozwany 2.000 zł. Koszty opinii biegłych w sprawie wyniosły 2.509,90 zł oraz 1.073,98 zł, tj. łącznie 3.583,88 zł. Do rozliczenia pozostała więc kwota 1.083,88 zł, w stosunku 71,06 % i 29,94 %, co daje odpowiednio kwoty 770,21 zł i 313,67 zł.