Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 listopada 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 8 października 2020 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa głównego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K.

przeciwko K. L.

o ochronę dóbr osobistych i zadośćuczynienie

z powództwa wzajemnego K. L.

przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K.

o ochronę dóbr osobistych i zadośćuczynienie

orzeka:

I.  oddala powództwo główne w całości,

II.  oddala powództwo wzajemne w całości,

III.  znosi między stronami koszty postępowania w sprawie.

Sygn. akt: IC 728/18

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 16 września 2016 roku o ochronę dóbr osobistych skierowanym przeciwko K. L. powódka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. wniosła o :

1.  na podstawie art. 24 § 1 w zw. z art. 43 k.c. o zobowiązanie pozwanej K. L. do zaniechania naruszania dóbr osobistych Spółki poprzez:

1.1.  usunięcie znajdujących się na stronie internetowej (...) oświadczeń pozwanej naruszających dobra osobiste Spółki, tj.:

1.1.1. oświadczenia z dnia 11 lipca 2016 r. (dostępnego pod adresem: (...) oraz 1.1.2. oświadczenia z dnia 12 lipca 2016 r. (dostępnego pod adresem: (...) (...)); oraz1.2.powstrzymanie się przez pozwaną od publicznych wypowiedzi naruszających dobre imię i reputację powoda, o treści zbliżonej lub tożsamej do treści oświadczeń, o których mowa w pkt. 1.1, w tym w szczególności wypowiedzi sugerujących, że (i) Spółka nie była producentem kosmetyków (...) w okresie 2008-2016, (ii) pozwana była producentem kosmetyków (...) w okresie 2008-2016, (iii) Spółka nie jest uprawniona do korzystania z receptur, w oparciu o które kosmetyki (...) były produkowane w okresie 2008-2016, (iv) pozwana jest uprawniona do korzystania z receptur, w oparciu o które kosmetyki (...) były produkowane w okresie 2008-2016.

2.  na podstawie art. 24 § 1 w zw. z art. 43 k.c. o zobowiązanie pozwanej K. L. do usunięcia skutków dokonanego naruszenia dóbr osobistych Spółki poprzez zobowiązanie pozwanej:

– do opublikowania na głównej stronie internetowej pod adresem (...)

– do opublikowania na profilach zarządzanych przez pozwaną w serwisie (...), tj. na profilu osobistym pozwanej ( (...) na profilu (...) ( (...) i na profilu (...) ( (...) oraz

– do spowodowania podania do publicznej wiadomości na portalach (...)

oświadczenia o następującej treści:

„ Informuję, że opublikowane przeze mnie w dniach 11 i 12 lipca 2016 r. oficjalne oświadczenia dotyczące kosmetyków (...) oraz mojej współpracy ze spółką (...) Sp. z o.o. zawierały informacje nieprawdziwe, godzące w dobre imię i reputację spółki (...). Kosmetyki (...) były w okresie 2008-2016 produkowane i sprzedawane wyłącznie przez (...) Sp. z o.o., na podstawie receptur, do korzystania z których nie jestem uprawniona. W okresie do sierpnia 2016 r. nie produkowałam, ani nie wprowadzałam do obrotu kosmetyków (...), nie mam również praw do receptur kosmetyków (...) produkowanych przez (...) do sierpnia 2016 r. Przepraszam spółkę (...) za opublikowanie nieprawdziwych informacji, naruszających jej dobra osobiste.”

Oświadczenie powyższe powinno zostać opublikowane na koszt pozwanej K. L. w terminie 14 dni od uprawomocnienia wyroku w niniejszej sprawie, czcionką Times New Roman wielkości 24 pkt. w kolorze czarnym na białym tle i powinny być utrzymywane na głównej stronie internetowej (...) przez okres 14 dni, na profilach zarządzanych przez pozwaną w serwisie (...) – przez okres 14 dni jako „przypięty post”, tj. pierwsza wyświetlana wiadomość od góry, zaś w serwisach (...) przez okres 7 dni – od daty ich opublikowania, jako pierwsza wyświetlana wiadomość od góry.

3.  na podstawie art. 24 § 1 w zw. z art. 43 oraz w zw. z art. 448 k.c. o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 200.000 (dwieście tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w postaci utraty dobrego imienia i reputacji.

Ponadto powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej kosztów niniejszego postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka (...) Sp. z o.o. w W. wskazała, iż na portalu (...) w dniach 11 i 12 lipca 2016 roku opublikowano oświadczenia pozwanej K. L., które zawierają zdaniem powódki nieprawdziwe informacje dotyczące faktów-uprawnień i obowiązków Spółki i pozwanej, związanych z produkcją i sprzedażą kosmetyków (...) w latach 2008-2016. Powódka wskazała, iż oświadczenia te zawierają również szereg wypowiedzi ocennych, nie znajdujących potwierdzenia w faktach, a dotyczących rzekomej nieuczciwości i nierzetelności Spółki /pozew k. 4-37/.

Pozwana K. L. w odpowiedzi na pozew z dnia 27 kwietnia 2017 roku wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ponadto pozwana wniosła pozew wzajemny, w którym domagała się:

1)  zakazania Powódce (pozwanej wzajemnej), rozpowszechniania twierdzeń wskazujących lub sugerujących, że:

a)  kosmetyki marki N. i kosmetyki marki P. są tożsame;

b)  K. R. nie jest uprawniona do receptur kosmetyków P.;

c)  marka P. kończy działalność lub będzie wycofana z rynku;

d)  marka P.zostanie lub została zastąpiona marką N.;

2)  zakazanie Powódce (pozwanej wzajemnej), używania oznaczenia P. (w tym także w formie niepełnej, odmienionej gramatycznie lub zniekształconej) oraz imienia i nazwiska K. R. (w tym także w formie niepełnej, odmienionej gramatycznie lub zniekształconej), w szczególności w jakichkolwiek działaniach promocyjnych, marketingowych i reklamowych dotyczących jakichkolwiek produktów kosmetycznych produkowanych przez Powódkę, w szczególności kosmetyków marki N.;

3)  zakazanie używania słów N., A. oraz znaków towarowych i logo N. oraz A. a także wizerunków produktów marki N. i A. (w tym nakazanie natychmiastowego usunięcia ze strony (...).pl słów: N., A. oraz znaków towarowych i logo N. oraz A. a także wizerunków produktów marki N. i A.) na stronach internetowych: (...).pl oraz (...).pl;

4)  nakazania Powódce (pozwanej wzajemnej), opublikowania oświadczenia o następującej treści:

(...) Sp. z o.o. przeprasza panią K. L., prezesa spółki (...) sp. z o.o. sp.k. za naruszenie dóbr osobistych pani K. L., w szczególności jej dobrego imienia oraz publicznego wizerunku a także za dokonanie czynów nieuczciwej konkurencji na szkodę pani K. L.. (...) Sp. z o.o. oświadcza, że pani K. L. jest jedyną osobą uprawnioną do marki i receptur kosmetyków P., a wszelkie wcześniejsze twierdzenia (...) Sp. z o.o. sugerujące, że tak nie jest były nieprawdziwe.”

a) w formie ogłoszenia umieszczonego w miesięczniku (...) na białym tle w czarnej ramce o wielkości nie mniejszej niż połowa strony, napisanego czarną pogrubioną czcionką o wielkości nie mniejszej niż 12 pkt, z interlinią co najmniej 1,5 odstępu, na stronie 2 lub 4, bez żadnych zmian, dodatków i komentarzy, w terminie 7 dni od daty uprawomocnienia się wyroku;

b) w formie ogłoszenia umieszczonego na stronie internetowej dostępnej w domenie internetowej naturativ.pl w centralnej, górnej części strony głównej, na białym tle, w czarnej ramce o wielkości nie mniejszej niż 300 x 600 pikseli, czarną czcionką Arial o rozmiarze nie mniejszym niż 20 pikseli, bez żadnych zmian, dodatków i komentarzy, przy czym ww. oświadczenie powinno być widoczne bezpośrednio po wpisaniu adresu naturativ.pl nieprzerwanie przez okres miesiąca od dnia jego pierwszej publikacji;

5. upoważnienie Pozwanej (powódki wzajemnej) do opublikowania oświadczenia, o którym mowa w pkt. 4 na koszt Powódki (pozwanej wzajemnej), w wypadku, gdyby Powódka nie opublikowała tego oświadczenia w terminie wskazanym przez Sąd;

6. zasądzenie od Powódki (pozwanej wzajemnej) kwoty 100 000 zł na rzecz organizacji społecznej: Fundacja (...), nr KRS (...).

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwana K. L. wskazała, iż roszczenia powódki są w całości niezasadne. Dodała, iż nigdy nie dopuściła się działań, które mogłyby zostać zakwalifikowane jako naruszenie dóbr osobistych strony powodowej. Zdaniem pozwanej w chwili publikacji spornych oświadczeń przedstawiona została aktualna w tej dacie sytuacja marki P.. Z kolei uzasadniając żądanie pozwu wzajemnego pozwana (powódka wzajemna) wskazała, iż (...) Sp. z o.o. już od roku 2014 podjęła szereg działań, które naruszyły dobra osobiste pozwanej K. L.. Było to między innymi rozpowszechnianie informacji o podobieństwie kosmetyków marki N. i kosmetyków marki P., naruszanie praw do znaków towarowych P. a także naruszanie zasad konkurencji /odpowiedź na pozew i pozew wzajemny k. 1201-1259/.

W piśmie z dnia 17 grudnia 2019 roku (...) Sp. z o.o. cofnęła pozew w zakresie roszczenia o zobowiązanie pozwanej do zaniechania naruszania dóbr osobistych Spółki poprzez usunięcie znajdujących się na stronie internetowej (...) oświadczeń pozwanej K. L. z dnia 11 i 12 lipca 2016 roku wobec faktu zaspokojenia ww. roszczenia już po wniesieniu pozwu w niniejszej sprawie tj. zaprzestania publikacji spornych oświadczeń przez pozwaną. Ponadto powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej kosztów postępowania związanych z rozpoznaniem tegoż roszczenia /pismo k. 2419-2421/. Dodatkowo w piśmie z dnia 28 lutego 2020 roku powódka wskazała, iż zrzeka się roszczenia o usunięcie ze strony internetowej (...).pl oświadczeń pozwanej, które zostały na tej stronie internetowej opublikowane w lipcu 2016 roku/pismo k. 2479-2481/.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska w sprawie /protokół rozprawy k. 2494-2500/.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 lutego 2008 r. (...) Spółka z o.o. z siedzibą w K. zawarła z pozwaną K. L. umowę o współpracy, dotyczącą w szczególności zasad świadczenia przez pozwaną usług wsparcia marketingowego dla kosmetyków produkowanych przez Spółkę. Spółka zamierzała wprowadzić na rynek linię kosmetyków opartych o składniki naturalne. Kosmetyki te miała promować pozwana K. L., a współpraca polegać miała na udzieleniu przez K. L. wsparcia wizerunkowego kosmetykom naturalnym produkowanym przez spółkę. Dla oznaczenia kosmetyków stworzony został znak towarowy P., który powódka 16 listopada 2007 roku zgłosiła w Urzędzie Patentowym RP. Strony umowy uzgodniły, że powódka w dniu podpisania umowy dokona cesji praw do ww. znaku towarowego na pozwaną, a pozwana dokona stosownego zgłoszenia powyższej okoliczności przed Urzędem Patentowym RP i wystąpi o udzielenie świadectwa ochronnego, następnie udzieli powódce upoważnienia do używania tego znaku dla celów związanych z jej działalnością gospodarczą na zasadach określonych w umowie o współpracę (preambuła umowy).

W zawartej pomiędzy stronami umowie o współpracę Spółka oświadczyła, że opracowała i będzie opracowywać nowe receptury kosmetyków opartych wyłącznie o składniki naturalne oraz że posiada wiedzę, doświadczenie i możliwości niezbędne do ich produkcji. Następnie strony postanowiły, że wybrane i zaakceptowane przez nie kosmetyki opatrzone zostaną znakiem towarowym P. z oznaczeniem ,,by K. R.’’, a decyzja o tym, czy oznaczenie ,,by K. R.’’ umieszczone zostanie na danych kosmetykach lub produktach, jak również decyzja o zaprzestaniu jego używaniu będzie należała do spółki i może ona zostać podjęta przez nią w każdym czasie (punkt 1.1, 1.2 i 4.2 umowy). Z kolei K. L. zobowiązała się: (i) udzielić wsparcia wizerunkowego kosmetykom oznaczanym przez strony umowy ww. znakiem towarowym w sposób przewidziany postanowieniami umowy, (ii) zgłosić znak towarowy do rejestracji w Urzędzie Patentowym RP celem uzyskania prawa ochronnego na ten znak i na korzystanie z projektu graficznego znaku towarowego na zasadach określonych w umowie oraz (iii) udzielić Spółce licencji na korzystanie z projektu graficznego znaku towarowego na zasadach określonych umową. Pozwana, w ramach kampanii promocyjnej kosmetyków, zobowiązała się do: wykorzystania swoich kontaktów medialnych i marketingowych celem wsparcia sprzedaży kosmetyków; udzielania wywiadów prasowych, w których mówić miała o kosmetykach, pod warunkiem zaistnienia takich możliwości oraz w przypadku gdy kontekst wypowiedzi stwarzałby taką możliwość (okoliczności te zawsze miały pozostawać do wyłącznego uznania partnera); wspierania swoim wizerunkiem kosmetyków w punktach sprzedaży, z zastrzeżeniem pkt. 5.7. umowy, wyrażając zgodę na wykorzystanie swojego wizerunku; wykonania planu działań reklamowo – promocyjnych ustalonych z dystrybutorem kosmetyków (pod warunkiem akceptacji przez partnera takiego planu w formie pisemnej pod rygorem nieważności oraz pokrycia przez spółkę całości ewentualnych kosztów z tym związanych); innych działań reklamowo – promocyjnych, jakie miały być potrzebne w celu poprawienia wizerunku marki lub zwiększenia sprzedaży kosmetyków (wyłącznie w przypadku ich uprzedniej akceptacji przez partnera).

Zgodnie z punktem 1.6 umowy za udzielenie przez pozwaną licencji na używanie przez powódkę znaku towarowego, licencji na korzystanie z projektu graficznego znaku towarowego oraz udzielenie przez K. L. wsparcia wizerunkowego kosmetykom Spółka zobowiązała się wypłacać pozwanej wynagrodzenie stanowiące (...) zysku spółki brutto pochodzącego ze sprzedaży produktów opatrzonych znakiem towarowym za każdy rok obrotowy obowiązywania umowy, nie mniej jednak niż 7% ceny każdego sprzedanego w okresie obowiązywania umowy kosmetyku (tj. ceny jednostkowej dla dystrybutora po odliczeniu wszelkich udzielonych mu rabatów i upustów). Wynagrodzenie miało być ustalone co roku na podstawie sprawozdania finansowego powodowej Spółki; w trakcie roku obrotowego pozwanej miały być wypłacane kwartalne zaliczki na poczet wynagrodzenia rocznego, ustalane na podstawie okresowych (kwartalnych) rachunków zysków i strat oraz na podstawie kwartalnych raportów sprzedaży kosmetyków przesyłanych pozwanej do końca miesiąca kalendarzowego następującego po miesiącu, za który taki rachunek zysków i strat został sporządzony. Płatność rocznego wynagrodzenia następować miała w terminie 7 dni od dnia doręczenia partnerowi sprawozdania finansowego spółki, nie później jednak niż do ostatniego dnia czwartego miesiąca po każdym zakończonym roku obrotowym spółki, zaś płatność zaliczek na poczet wynagrodzenia rocznego następować miała w terminie 30 dni licząc od końca miesiąca kalendarzowego następującego po kwartale, za który zaliczka była należna (pkt 6.10 i 6.11 umowy). Zgodnie z punktem 14.4 umowy żadna ze stron nie mogła dokonać cesji swoich praw lub zobowiązań wynikających z niniejszej umowy bez uprzedniej pisemnej zgody drugiej strony. Umowa weszła w życie z dniem podpisania i miała obowiązywać przez czas nieoznaczony (pkt 8 umowy).

Zgodnie z treścią zawartej umowy K. L. miała prawo do rozwiązania umowy w dowolnym czasie, ze skutkiem natychmiastowym m. in. w sytuacji, gdy spółka nie wywiąże się z ciążących na niej zobowiązań płatniczych wobec partnera w terminie i pomimo wezwania do zapłaty zalega z płatnością dłużej niż przez 6 miesięcy licząc od daty wezwania. Spółka zaś miała prawo dokonać wypowiedzenia umowy za powiadomieniem partnera na piśmie – z jakiejkolwiek przyczyny, za 6-miesięcznym wypowiedzeniem, po upływie 6 miesięcy od podpisania umowy; w przypadku śmierci partnera oraz nabycia znaku towarowego przez spółkę lub osobę trzecią / dowód: umowa o współpracę k. 41-59/.

W latach 2008-2012 pozwana K. L. w zakresie tzw. „wsparcia wizerunkowego” marki P. udzielała wywiadów w prasie, uczestniczyła w galach sponsorowanych i organizowanych przez powodową spółkę, w tzw. (...) organizowanych przez perfumerię S., nagrywała także filmy promocyjne, które zamieszczane były na kanale o nazwie P. w serwisie (...) W tym czasie obie strony umowy aktywnie, z dużym zaangażowaniem, działały na rzecz wprowadzenia na rynek nowej marki. Działania marketingowe, mimo tworzenia przez powodową spółkę planu marketingowego, określającego cele, jak i budżet promocyjny, w zakresie współpracy pomiędzy stronami miały raczej (w praktyce) charakter działań realizowanych ,,na bieżąco”. W tej kwestii pomiędzy stronami nie dochodziło do konfliktów (plan marketingowy nie był przesyłany pozwanej, mimo zapisów umowy, powódka nie miała także wiedzy o tym, że taki plan był tworzony przez pozwaną spółkę). Pozwana oraz prezes powodowej spółki, M. N., stale kontaktowały się w zakresie działań promocyjnych. M. N. (przez wielu dziennikarzy oraz pracowników S. uważana za osobę pierwszego kontaktu) przekazywała pozwanej informacje odnośnie propozycji wywiadów, dochodziło także do wspólnych konsultacji, co do ich treści. Prezes powodowej spółki inicjowała dodatkowe akcje celem przypomnienia marki, np. poprzez zamieszczanie na (...) wypowiedzi powódki o kosmetykach (...). Samodzielne działania podejmowała także pozwana, dzięki której udało się wprowadzić całkowicie nową, nierozpoznawalną na rynku markę kosmetyków (...) do renomowanej sieci perfumerii S. / dowody: zeznania świadków A. G. k. 2321v.-2327, M. Z. (1) k. 2327-2330v. i k. 2406-2408, zeznania M. N. w charakterze strony powodowej k. 1576v.-1577v., zeznania pozwanej K. L. k. 2148v.-2153v. i k. 2498-2500v. /.

W roku 2013 strony rozpoczęły rozmowy na temat zmiany formuły współpracy, przy czym omawiane były w szczególności: możliwość wejścia K. L. do Spółki w charakterze wspólnika z możliwością konwersji jej wierzytelności na kapitał zakładowy Spółki, zasady spłaty narosłej wierzytelności, zmiana zasad wyliczania wynagrodzenia K. L., a także inne możliwe rozwiązania mające na celu zapewnienia Spółce możliwości korzystania ze znaku towarowego (...) przy zachowaniu rentowności współpracy. Rozmowy te trwały z przerwami praktycznie do roku 2015 i prowadzone były zarówno osobiście, jak i za pośrednictwem pełnomocników. Negocjacje te nie przyniosły rozwiązania sporu, co ostatecznie skutkowało wypowiedzeniem Umowy przez Spółkę w dniu 3 marca 2016 r. ze skutkiem na dzień 3 września 2016 r. Następnie, Umowa została w dniu 7 lipca 2016 r. wypowiedziana przez pozwaną K. L. / dowody: zeznania M. N. w charakterze strony powodowej k. 1576v.-1577v., zeznania pozwanej K. L. k. 2148v.-2153v. i k. 2498-2500v. /.

W 2013 roku spółka (...) rozpoczęła równolegle produkcję kosmetyków pod nową marką (...). Wprowadziła je na rynek zagraniczny w 2014 roku. Promocję nowej marki na polskim rynku rozpoczęto zaś w pierwszej połowie 2015 roku reklamując ją jako siostrzane produkty w stosunku do P., o takim samym składzie. W październiku 2015 roku powstała nowa spółka o nazwie tożsamej, tj. (...) sp. z o.o. Mimo, że od początku współpracy stron powodowa spółka konsultowała z pozwaną nowe produkty, czy też wprowadzanie nowych etykiet, zaprzestała tych działań już w 2014 roku uznając, że nie wynika to z zapisów umowy łączącej strony. Po pewnym czasie mimo poprawności stosunków pomiędzy stronami wypracowany dotychczas charakter współpracy uległ zmianie. W zakresie promocji marki P.&Rub sprzedaż opierała głównie na wizerunku pozwanej, jej imieniu i nazwisku. Pozwana zmniejszyła swą aktywność w zakresie działań promocyjnych czekając na ruch ze strony spółki w zakresie działań marketingowych dotyczących marki P.&Rub / dowody: zeznania świadków A. G. k. 2321v.-2327, M. Z. (1) k. 2327-2330v. i k. 2406-2408, zeznania M. N. w charakterze strony powodowej k. 1576v.-1577v., zeznania pozwanej K. L. k. 2148v.-2153v. i k. 2498-2500v. /.

W tym czasie K. L. rozpoczęła działania marketingowe mające na celu rozpoczęcie produkcji własnych kosmetyków, które zamierzała wprowadzić na rynek pod marką P.. Założyła nawet spółkę (...) Sp. z o.o. sp.k., której przedmiotem działalności była produkcja kosmetyków. Zaś na podstawie umowy zawartej z firmą (...) z kwietnia 2016 roku pozwana zleciła na własną rzecz stworzenie receptur kosmetyków P. nowej generacji / dowód: umowa k. 1418-1419, zeznania świadka A. G. k. 2321v.-2327, zeznania pozwanej K. L. k. 2148v.-2153v. i k. 2498-2500v./.

W dniu 7 lipca 2016 roku (...) Sp. z o.o. publicznie ogłosiła, na profilu P. na portalu społecznościowym (...), ogólne pożegnanie z marką P. (informując, że produkty nią oznaczone będą wyprzedawane do września 2016 roku), oraz że te same kosmetyki będzie sprzedawać pod nową marką N.. Powódka wydała to oświadczenie posługując się awatarem (loginem) P. / dowód: oświadczenie k. 1325/.

Po tej publikacji pozwana K. L. wypowiedziała powódce umowę o współpracy ze skutkiem natychmiastowym / dowód: oświadczenie k. 161-162, zeznania pozwanej K. L. k. 2148v.-2153v. i k. 2498-2500v./.

W dniu 8 lipca 2016 r. K. L. poinformowała subskrybentów prowadzonej przez siebie strony internetowej (...), prowadzonej w serwisie (...), że marka (...)zmieniła dotychczasową firmę handlową” i od września będzie dostępna w nowej odsłonie /dowód: wydruk ze strony internetowej (...).pl k. 168-170/.

W dniu 11 lipca 2016 r. pozwana K. L. opublikowała na stronie (...) oświadczenie, w którym poinformowała w 11 punktach w sposób rzeczowy i wyważony o aktualnym stanie prawnym znaku P. oraz stanie faktycznym dotyczącym kosmetyków wprowadzanych przez K. R. i jej (...) sp. z o.o. sp. k.. Oświadczyła między innymi, że receptury kosmetyków P. stworzyła współpracująca z nią grupa technologów i kosmetologów, a ona brała w tym osobisty udział i dalej z nimi współpracuje. Dodała, że dotychczasowa firma handlowa, z którą rozstała się 7 lipca nie stworzyła receptur kosmetyków P.. Firma ta nie wytwarza kosmetyków, a jest jedynie firmą handlową. Wskazała, że zgodnie z umową produkty zostały stworzone dla jej marki w sposób dedykowany, a dotychczasowa firma handlowa nie ma prawa używać tych receptur do produkcji jakichkolwiek kosmetyków innych marek. Dalej mowa jest o produkcji kosmetyków w jednym zakładzie produkcyjnym, co podczas współpracy z ,,firmą’’ było zlecane do innych zakładów. Pozwana oświadczyła także braku rozliczeń finansowych pomiędzy dawnymi partnerami biznesowymi oraz o naruszeniu zasad nieuczciwej konkurencji / dowód: oświadczenie k.249-252/.

W następnym dniu tj. 12 lipca 2016 r. pozwana K. L. wydała kolejne oświadczenie, w którym określiła siebie jako „producenta kosmetyków (...) oraz „właściciela receptur kosmetyków (...), ponowiła sugestie dotyczące pracy z tymi samymi technologami „co od początku” oraz o produkowaniu kosmetyków przez pozwaną w tym samym zakładzie produkcyjnym „co od początku”, a ponadto z oświadczenie wskazywało, że Spółka (...) ma poważne problemy finansowe ( „jest bankrutem”) i powinna ogłosić upadłość, bowiem „ od dawna nie jest w stanie pokryć swoich zobowiązań”. Pozwana zapowiedziała nawet złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości Spółki. Pozwana ponowiła także zarzuty dotyczące podszywania się przez Spółkę pod markę należącą do pozwanej oraz zarzuty dotyczące braku praw Spółki do receptur. Konsekwencją opublikowania powyższych oświadczeń były artykuły na portalu (...) a następnie oba oświadczenia pozwanej były przytaczane w wielu publikacjach w różnych mediach internetowych, m.in. na stronach (...) pl. (...) konfliktu K. L. ze Spółką (...) był często eksploatowany przez media,. Z publikacji tych wynika m.in. jakoby:

a)  K. L. była właścicielem receptur kosmetyków (...),

b)  firma produkująca dotychczas te kosmetyki jest spółką należącą do pozwanej,

c)  dotychczasowy partner handlowy (tj. Spółka) odpowiadał jedynie za rozprowadzanie produktów i „okazał się nieuczciwy”, bo rozpoczął produkcję kosmetyków na własną rękę,

d)  Sąd nakazał Spółce zapłatę na rzecz pozwanej zaległych należności,

e)  Spółka „nielegalnie używa logo marki R., jej profilu na (...) oraz strony internetowej”.

/ dowody: artykuły internetowe k. 298-400/

Pozwana K. L. skierowała w dniu 11 października 2016 roku pozew do Sądu Polubownego ds. Domen Internetowych przy (...) Izbie (...) o naruszenie swoich praw w wyniku zawarcia umowy o utrzymanie nazwy domeny internetowej (...).pl. Wyrokiem z dnia 2 lutego 2017 roku orzeczono, że pozwana (...) Sp. z o.o. w wyniku utrzymywania nazwy domeny internetowej (...).pl dopuściła się naruszenia praw powódki czyli K. L. /wyrok k. 1428-1439/.

Po tym wyroku Spółka przekazała pozwanej prawa do domeny (...).pl / dowód: zeznania pozwanej K. L. k. 2148v.-2153v. i k. 2498-2500v./

Pozwana K. L. wystąpiła również przeciwko spółce (...) z powództwem o zapłatę zaległego wynagrodzenia uzyskując nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym oraz zabezpieczenie roszczenia. W toku postępowania powódka wniosła sprzeciw podnosząc zarzut niewykonywania przez K. L. zobowiązań umownych i wobec niesprecyzowania w umowie, jaka część wynagrodzenia stanowi zapłatę za korzystanie ze znaku P., a jaka część stanowi zapłatę za wsparcie marketingowe – zakwestionowała wysokość żądania. Wyrokiem częściowym z dnia 15 lutego 2009 roku wydanym w sprawie (...) Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził od (...) sp. z o.o. w K. na rzecz K. L. kwotę (...) ((...)) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty(...) zł od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty i od kwoty (...) zł od 18 maja 2016 roku do dnia zapłaty, oddalając powództwo o zapłatę kwoty (...) zł ((...)) z ustawowymi odsetkami od 18 maja 2016 roku do dnia zapłaty. Wyrok nie jest prawomocny / dowód: wyrok k. 2392-2405/.

Powyżej ustalony stan faktyczny znajduje oparcie we wskazanych dowodach z dokumentów (umowy), korespondencji elektronicznej oraz wydruków z portali internetowych. Dowodom tym, w sumie niekwestionowanym przez strony, Sąd przydał moc dowodową oraz walor wiarygodności. Taką cechę Sąd przydał również zeznaniom świadków i dowodowi z przesłuchania stron z tym, że Sąd jedynie częściowo dał wiarę zeznaniom świadków: A. G. i M. Z. (1). Zeznania tych świadków były bowiem jedynie częściowo zbieżne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Dokonując oceny ich zeznań należało mieć na uwadze, że wskazani świadkowie byli ściśle powiązani zawodowo z powodową spółką lub spółką (...) sp. z o.o., co miało negatywny wpływ na ich zdolność do obiektywnego przedstawiania okoliczności współpracy stron. Nie można też było nie zauważyć, że świadkowie podczas składania zeznań wielokrotnie powoływali się na brak wiedzy w danym zakresie, co przy uwzględnieniu zakresu ich obowiązków zawodowych wskazywało na skłonność do unikania podawania faktów niewygodnych dla strony powódki. Z kolei świadek K. B. nie znała szczegółów umowy o współpracę zawartej pomiędzy stronami, lecz zeznała natomiast, że kosmetyki P. docierały do niej jako do dziennikarki (...), a pojawieniu się produktów P. towarzyszyła zawsze twarz K. L..

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Podstawę prawną żądania zarówno powódki (pozwanej wzajemnej) (...) Sp. z o.o. w K. i pozwanej (powódki wzajemnej) K. L. stanowią przepisy kodeksu cywilnego regulujące problematykę ochrony dóbr osobistych.

Przywołując treść art. 23 k.c. należy wskazać, iż dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Stosownie zaś do treści art. 24 § 1 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

Adekwatnie do treści art. 43 k.c. przepisy o ochronie dóbr osobistych osób fizycznych stosuje się odpowiednio do osób prawnych. Z zestawienia treści przepisów art. 23 i 43 k.c. wynika, że dobra osobiste osób prawnych – to wartości niemajątkowe, dzięki którym osoba prawna może funkcjonować zgodnie ze swym zakresem działań. "Renoma przedsiębiorstwa rozumiana jako ogół pozytywnych wyobrażeń i ocen konsumentów o wyrobach tego przedsiębiorstwa, może być traktowana jako dobro osobiste osoby prawnej, do którego mają odpowiednie zastosowanie, poprzez art. 43 k.c., dyspozycje art. 23 i art. 24 k.c. Dobre imię, renoma przedsiębiorstwa, prestiż, autorytet, opinia handlowa, marka - to odpowiedniki czci osoby fizycznej w znaczeniu zewnętrznym. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 26 października 2006 roku ( I CSK 169/06, Legalis): "Dobre imię osoby prawnej, zamiennie nazywane renomą, reputacją, dobrą sławą, jest odpowiednikiem czci osoby fizycznej. Zakres tych dóbr osobistych – ze względu na wyróżnianie w prawie cywilnym czci w dwóch aspektach, tj. czci wewnętrznej (godność osobista) oraz czci zewnętrznej (dobre imię) – nie jest jednak taki sam. Z istoty osoby prawnej wynika, że ochrona godności osobistej nie przysługuje osobie prawnej, w pełnym zakresie podlega natomiast ochronie jej dobre imię, które – w pewnym uproszczeniu – można pojmować jako obraz osoby prawnej w oczach osób trzecich. Dobre imię osoby prawnej może przybierać różną postać. Elementy składające się na dobre imię osoby prawnej zależą od rodzaju działalności prowadzonej przez osobę prawną (gospodarcza, wychowawcza, charytatywna)".

Renoma osoby prawnej – przedsiębiorcy wpływa na jego klientelę, a przez to na korzyści jakie uzyskuje ( por. wyrok SN z 29 października 1971 r., II CR 455/71 oraz z 8 października 1987 r., II CR 269/87 i wyrok z 9 czerwca 2005 r., III CK 622/04). Naruszenie dobrego imienia (renomy, dobrej sławy) osoby prawnej polega na nieuzasadnionym przypisywaniu jej niewłaściwego postępowania w prowadzonej przez nią działalności, skutkującego utratą zaufania potrzebnego do prawidłowego jej funkcjonowania, zgodnie z zakresem jej zadań. Dobre imię osoby prawnej naruszają wypowiedzi, które obiektywnie oceniając, przypisują jej niewłaściwe postępowanie mogące spowodować utratę do niej zaufania potrzebnego do prawidłowego funkcjonowania w zakresie swych zadań. Dobre imię przysługuje wszystkim osobom prawnym i nie ma tu znaczenia zakres i przedmiot działalności, rozpoznawalność na rynku, długość istnienia itd. Naruszenie dobrego imienia czy renomy firmy może polegać bądź na rozpowszechnianiu zarzutów określonej treści, bądź na ujemnej ocenie jej działalności ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z 9 czerwca 2005 r., III CK 622/04, niepublikowany, tak też Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z 21 maja 2010 r. I ACA 430/10, niepublikowany).

W myśl art. 24 w zw. z art. 43 k.c. ochrona przysługuje jedynie przed bezprawnym naruszeniem dobra osobistego. Przepis ten nie wymaga, by naruszenie było zawinione ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27 lipca 1999 roku, I ACa 280/99, OSA 2000, nr 1, poz. 1). Rozpoznając sprawę w przedmiocie ochrony dóbr osobistych Sąd powinien w pierwszej kolejności ustalić, czy doszło do naruszenia dobra osobistego, a w przypadku pozytywnej odpowiedzi ustalić, czy działanie pozwanego było bezprawne. Dowód, że dobro osobiste zostało zagrożone lub naruszone, ciąży na osobie poszukującej ochrony prawnej na podstawie art. 24 k.c. Natomiast na tym, kto podjął działanie zagrażające dobru osobistemu innej osoby lub naruszające to dobro, spoczywa ciężar dowodu, że nie było ono bezprawne. Przez działanie bezprawne rozumie się, najogólniej rzecz ujmując, zachowanie sprzeczne z normami prawa lub zasadami współżycia społecznego. Okoliczności wyłączające bezprawność zachowania się sprawcy naruszenia dobra osobistego pozbawiają ochrony osobę dotkniętą naruszeniem. Zalicza się do nich: działanie na podstawie przepisu lub w wykonaniu prawa podmiotowego, zgodę uprawnionego, nadużycie prawa podmiotowego osobistego (art. 5 k.c.).

Zgodnie z treścią art. 54 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 02 kwietnia 1997 roku każdemu zapewnia się wolność wyrażania swoich poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji.

Mając na uwadze powyższe Sąd odniesie się w pierwszej kolejności do żądania powodowej Spółki (...) Sp. z o.o. w K..

W tym miejscu należy wskazać, iż wobec cofnięcia pozwu w zakresie roszczenia o zobowiązanie pozwanej do zaniechania naruszania dóbr osobistych Spółki poprzez usunięcie znajdujących się na stronie internetowej (...) oświadczeń pozwanej K. L. z dnia 11 i 12 lipca 2016 roku w piśmie z dnia 17 grudnia 2019 roku Sąd wydał odrębne postanowienie o umorzeniu postępowania w zakresie tegoż roszczenia, którego uzasadnienie nastąpi w oddzielnym dokumencie.

Rozpoznając zatem sprawę w przedmiocie ochrony dóbr osobistych sąd powinien w pierwszej kolejności ustalić, czy doszło do naruszenia dobra osobistego, a w przypadku pozytywnej odpowiedzi ustalić, czy działanie pozwanej było bezprawne. Bezprawność należy rozumieć jako zachowanie (działanie bądź zaniechanie) sprzeczne z porządkiem prawnym lub zasadami współżycia społecznego. Dowód, że dobro osobiste zostało zagrożone lub naruszone, ciąży na osobie poszukującej ochrony prawnej na podstawie art. 24 k.c. Natomiast na tym, kto podjął działanie zagrażające dobru osobistemu innej osoby lub naruszające to dobro, spoczywa ciężar dowodu, że nie było ono bezprawne. Wynika to z ogólnej reguły rozkładu ciężaru dowodu statuowanej przepisem art. 6 k.c., zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Wobec tak określonych obowiązków w zakresie dowodzenia, w pierwszej kolejności podlegało ustaleniu czy naruszenie dóbr osobistych powodowej Spółki faktycznie miało miejsce. Dowody zebrane w niniejszej sprawie pozwalają na ustalenie, że w okresie publikacji (tj. w dniu 11 i 12 lipca 2016 roku) objętych niniejszym sporem oświadczeń, pozwana (powódka wzajemna) K. R. była uprawniona do spornego znaku towarowego oraz była osobą współodpowiedzialną za receptury kosmetyków oznaczanych P., które tworzone były i oferowane przy współpracy obu stron sporu. Na tej już podstawie, można stwierdzić, że nie można zarzucić Pozwanej, że jej wypowiedzi były nieprawdziwe. Również kosmetyki P. były prezentowane przez strony przez cały okres ich współpracy, jako kosmetyki K. R., co z kolei, za wyraźną aprobatą powodowej spółki, miało wysunąć pozwaną K. R. na plan pierwszy, jako ich twórcę i osobę firmującą ich jakość własnym nazwiskiem.

Sporne materiały zostały zaś opublikowane przez pozwaną po rozwiązaniu przez nią w dniu 7 lipca 2016 r. w trybie natychmiastowym umowy z 2008 r. Oświadczenia te stanowiły więc stwierdzenie stanu faktycznego istniejącego w dacie ich opublikowania i odnosiły się do kosmetyków P. nowej generacji opracowywanych i produkowanych osobiście przez K. R. (następnie od września 2016 r. działającą w (...) sp. z o.o. sp.k.), bez udziału A.. Pozwana we wszystkich punktach opublikowanych przez nią oświadczeń powoływała się na zgodne z prawdą okoliczności związane z produkcją i składem opracowywanych przez siebie, własnych kosmetyków. W dniu 11 i 12 lipca 2016 r. skład opracowywanych „nowych” kosmetyków P. cechowały różnice w stosunku do wcześniejszych produktów, a prace nad nimi pozwana podejmowała przy współpracy z tymi samymi technologami, jak w czasie współpracy z (...) oraz w tym samym zakładzie produkcyjnym. Opublikowane przez Pozwaną oświadczenia z 11 i 12 lipca 2016 r. uwzględniające okoliczności aktualne na dzień ich publikacji były tym samym całkowicie zgodne z prawdą i w żadnym punkcie nie odnosiły się do okoliczności z lat 2008-2016. W szczególności brak w nich było odniesienia do producenta kosmetyków sprzedawanych pod marką P. w latach 2008-2016 oraz do receptur kosmetyków sprzedawanych pod marką P. w tamtym okresie. Żadne z tych wypowiedzi nie odwoływały się wprost do osoby powódki. Również informacja, że (...) bezprawnie używa logotypu P. była prawdziwa (bowiem w tym czasie już była uprawniona do używania znaków towarowych P. w ograniczonym zakresie tj. w zakresie wyprzedaży zapasów magazynowych). Napewno powódka nie mogła wykorzystywać funkcji reklamowej znaku w celu promocji własnej marki N., co niewątpliwie robiła (np. na profilu P. w serwisie (...) do momentu przejęcia do przez pozwaną) i co stanowiło jaskrawy przykład naruszenia praw do tego znaku towarowego, podobnie jak reklamowanie kosmetyków N. na stronie internetowej używającej domeny (...).pl. (...) logotypu P. przez Spółkę po rozwiązaniu umowy było zatem bezprawne. To znalazło również odzwierciedlenie w wyroku Sądu Arbitrażowego ds. Domen Internetowych z dnia 2 lutego 2017 r. Dopiero wskutek egzekucji powołanego wyroku pozwana uzyskała władanie nad domeną. Zatem informacja, że (...) nie chce przekazać K. L. domeny P. zawarta w oświadczeniu z lipca 2016 roku była w czasie publikacji prawdziwa.

Odnosząc się do informacji o złej sytuacji Spółki (...) oraz fakcie nieuregulowania jej zobowiązań należy wskazać, iż była ona prawdziwa. Pozwana czuła się oszukana, nie dostawała bowiem od powódki żadnych pieniędzy tytułem wynagrodzenia. Co więcej, przesłuchana w charakterze strony powodowej prezes Spółki M. N. przyznała, że jest winna K. R. wynagrodzenie, ponadto wynagrodzenie to zostało na rzecz pozwanej zasądzone orzeczeniem sądowym. To potwierdzało również stwierdzenie pozwanej o nieuczciwości Spółki wobec pozwanej.

Oświadczenia pozwanej były zdaniem Sądu bardzo wyważone. Ponadto zostały one przygotowane z pomocą prawników i miały na celu wyjaśnienie opinii publicznej i wątpliwości związanych z rzekomym wygaszaniem marki P. oraz sprostowanie insynuacji rozprzestrzenionych przez Spółkę na profilu P. w serwisie (...) oraz w oświadczeniach dla prasy. Działanie pozwanej miało więc na względzie ochronie jej uzasadnionego interesu, polegającego na konieczności przeciwdziałania dalszej utracie wartości marki P. oraz przywiązania dotychczasowych klientów.

Przy ocenie, czy rzeczowa obrona interesów uzasadniała określoną wypowiedź pozwanej w oświadczeniach, decydujące znaczenie mają dwa elementy. Pierwszym z nich jest charakter sprawy, który w znacznym stopniu determinuje celowość i potrzebę danej wypowiedzi. W sytuacji pozwanej służyło to ustaleniu okoliczności istotnych dla wyjaśnienia pozycji pozwanej, jej praw i miało na celu ochronę jej interesów.

Drugim elementem oceny są okoliczności sprawy, które wymagają odparcia; są one istotne dla stwierdzenia, czy podjęta przeciw nim obrona była odpowiednia i mieściła się w granicach uzasadnionej potrzeby, czyli służyła właściwie rozumianemu interesowi i osiągnięciu pożądanego rezultatu (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 kwietnia 2006 r., IV CK 2/06). Mając na względzie powyższe rozumienie przesłanek odpowiedzialności pozwanej należało uznać, iż stanowisko powódki, która za bezprawne uznawała ujęte w pozwie nieprzychylne jej wpisy w oświadczeniach z dnia 11 i 12 lipca 2016 roku, że przedstawiały ją w negatywnym lub krytycznym świetle nie wytrzymywało konfrontacji z zasadami dyskursu publicznego. Zasadnicza część wymienionych przez powódkę wpisów obejmowała negatywne informacje, lecz pozostawała w granicach dozwolonej krytyki.

W konsekwencji należało uznać, że powództwo oparte na założeniu o krzywdzącym dobra osobiste powódki charakterze opublikowanych na portalu (...).pl oświadczeń pozwanej należało uznać za bezzasadne. Zauważyć należało ponadto, że powódka nie wykazała szkody jaką miałaby ponieść wskutek publikacji tych oświadczeń. Również z tego względu roszczenie o ochronę praw majątkowych podlegało oddaleniu.

W dalszej kolejności Sąd odniesie się do pozwu wzajemnego złożonego przez pozwaną (powódkę wzajemną ) K. L.. Zarzuty o naruszeniu dóbr osobistych pozwanej nie dają podstaw do uwzględnienia powództwa wzajemnego. Należy przy tym wskazać, iż pozwana (powódka wzajemna) nie wykazała, iż (...) Sp. z o.o. naruszyła dobra osobiste pozwanej, jak również nie naruszyła prawa ochronnego na znak towarowy.

Jak wskazali przesłuchani w sprawie świadkowie (A. G. i M. Z. (2)), jak również Prezes A. M. N. kosmetyki wprowadzane go obrotu pod marką N. nie zostały opatrzone znakiem towarowym identycznym lub podobnym do chronionego oznaczenia P.. Ponadto pozwana wzajemna w celach promocyjnych i marketingowych eksponowała nową markę, odwołując się jedynie do receptur, w oparciu o które powstały produkty sprzedawane pod marką P.. Oznaczenie słowne i słownograficzne P. nie zostało zatem wykorzystane przez (...) Sp. z o.o. w funkcji znaku towarowego, nie posłużono się nim w celu oznaczenia pochodzenia towarów od określonego przedsiębiorcy, a jedynie w celach informacyjnych. Powiadomiono jedynie klientów, że z oferty (...) sp. z o.o. zostaną wycofane kosmetyki sprzedawane dotychczas pod marką P., a w ich miejsce pojawią się oparte na tych samych recepturach produkty marki „N.”. Posłużenie się w takim kontekście znakiem towarowym, na który prawo ochronne przysługuje powódce wzajemnej, nie stanowiło zatem żadnej z postaci naruszenia, o których mowa w art. 296 ust. 2 p.w.p. Ze względu na spór co do podmiotu uprawnionego z tytułu majątkowych praw autorskich do receptur, o ile te receptury stanowią utwory w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z 4 lutego 1994 o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. 2018, poz. 1191), należy stwierdzić, że w celach informacyjnych (...) sp. z o.o, była uprawniona do powiadomienia klientów o zmianie marki oferowanych na rynku towarów. Należy wskazać, że zgodnie z umową o współpracy (...) sp. z o.o. mogła wprowadzać do obrotu kosmetyki innych marek. I tak też zrobiła. Dlatego też żądanie określone w pkt. 4 petitum pozwu wzajemnego nie zasługuje na uwzględnienie.

Pozwana domagała się także zakazania Spółce używania oznaczenia P. oraz imienia i nazwiska K. R.. Zdaniem Sądu żądanie to jest wygórowane i narusza interesy Spółki. Orzeczenie takiego zakazu przez Sąd udaremniłoby powódce możliwość publicznego odnoszenia się do działalności Spółki w latach 2008-2016 i odpierania ewentualnych ataków ze strony pozwanej. Należy wskazać, iż w powołanym okresie (...) produkowała kosmetyki P., zaś K. R. była ich ,,twarzą’’.

Nie jest możliwe również nakazanie usunięcia ze strony (...).pl oznaczeń A., N., bowiem po wyroku Sądu Patentowego domenę (...).pl przejęła pozwana (powódka wzajemna) K. L. i to ona jako administrator tej strony internetowej może zarządzać treściami, które tam widnieją. Zaś publikacje na stronie (...).pl są przedmiotem innego postępowania sądowego.

Z tych względów w ocenie Sądu, brak jest podstaw do przyjęcia, że powódka (...) (pozwana wzajemna) dopuściła się naruszenia dóbr osobistych K. L.. Uznanie, że nie doszło do naruszenia dóbr osobistych pozwanej (powódki wzajemnej) K. L. pociąga za sobą również oddalenie żądania publikacji przeprosin.

Sąd, biorąc za podstawę art. 100 zd. 1 k.p.c., zniósł pomiędzy stronami koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu sądowym, bowiem Sąd nie uwzględnił roszczeń żadnej ze stron niniejszego procesu i brak jest podstaw do wzajemnego obciążania stron kosztami zastępstwa procesowego w postępowaniu sądowym.