Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 407/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 22 lipca 2020 r., sygn. akt II K 426/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

P. M.

uprzednia karalność oskarżonego

karta karna

odpis prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 20.06.2020 r., sygn. akt II K 50/20

301-302

320-325

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----------------

-------------------------------------------------

------------------

----------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Karta karna z dnia 26.01.2021 r.

odpis prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 20.06.2020 r., sygn. akt II K 50/20

Sąd Odwoławczy z urzędu dopuścił dowody ze wskazanych dokumentów na okoliczność aktualnych danych o karalności oskarżonego P. M.. Dowody te nie były kwestionowane przez strony.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

  3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu P. M. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, polegającego na udzieleniu innym osobom substancji psychotropowych w postaci metamfetaminy na podstawie zeznań N. F., A. M. i I. Ć. (1) złożonych w postępowaniu przygotowawczym oraz zeznań funkcjonariuszy policji P. D., przy jednoczesnej negacji wyjaśnień oskarżonego P. M. zaprzeczającego temu, aby dopuścił się on zarzucanego mu czynu, a także w następstwie bezzasadnego i nienależycie umotywowanego zdyskredytowania dowodów korzystnych dla oskarżonego w postaci zeznań A. M. i I. Ć. (1) złożonych przez nich w postępowaniu sądowym oraz zeznań T. K. i Ł. M..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. Obraza przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 170 § 1 k.p.k. i art. 392 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego i rezygnację z bezpośredniego przesłuchania na rozprawie świadków N. F. i R. M. oraz odczytanie protokołów zeznań złożonych przez N. F. w postępowaniu przygotowawczym bez zapytania Prokuratora i oskarżonego, czy wyrażają na to zgodę i podjęcie tej decyzji na podstawie lakonicznej informacji sporządzonej przez policję o nie ustaleniu miejsca pobytu N. F. i ukrywaniu się tego świadka przed organami sprawiedliwości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3. Z ostrożności procesowej zarzut:

- rażącej niewspółmierności (surowości) kary polegającej na niezastosowaniu za popełnienie czynu z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii kary łagodniejszej w postaci 1 roku pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych w kwocie po 100 złotych każda;

- rażącej niewspółmierności (surowości) kary polegającej na wymierzeniu kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności zamiast łagodniejszej kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku;

- rażącej niewspółmierności (surowości) orzeczonej wobec oskarżonego P. M. nawiązki na rzecz Stowarzyszenia (...) w Z. w kwocie 15.000 złotych zamiast mniejszej w kwocie 5.000 złotych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1

W pierwszej kolejności odnieść się należy do zasady wyrażonej w art. 7 k.p.k., zgodnie z którą Sąd orzekający dokonuje oceny dowodów w sposób całościowy i swobodny, zgodnie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Tak też było w badanej sprawie, w której Sąd I instancji w pisemnych motywach wydanego orzeczenia w sposób szczegółowy i wyczerpujący przedstawił dokonaną w niniejszym postępowaniu ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazując, którym dowodom nadał walor wiarygodności, a którym tego waloru odmówił. Dotyczyło to też treści zeznań złożonych przez świadków A. M. i I. Ć. (2) złożonych w postępowaniu przygotowawczym, a następnie na rozprawie. Sąd Rejonowy ocenił ich zeznania z rozprawy jako nielogiczne, pozbawione rzeczowości, irracjonalne i niewiarygodne. W odniesieniu do tych twierdzeń obrońca oskarżonego w wywiedzionej apelacji stwierdza: „nawet jeżeli te (wskazane przez świadków) okoliczności posiadają przymioty wskazane przez Sąd I instancji, to nie oznacza, że nie są one prawdziwe.” (str. 3 apelacji). Z jednej strony zatem skarżący podziela stanowisko Sądu Rejonowego, który uznał zeznania złożone przez A. M. i I. Ć. (2) na rozprawie za niewiarygodne, z drugiej zaś strony domaga się, aby stanowiły one podstawę ustaleń faktycznych. Takie stanowisko pozbawione jest jakiejkolwiek logiki i nie pozwala na uznanie podniesionego zarzutu za zasadny.

Z kolei wyjaśnienia P. M., w których nie przyznawał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i starał się przedstawić w możliwie najlepszym świetle, nie korespondowały ze spójnymi i wzajemnie się uzupełniającymi zeznaniami świadków, na których Sąd Rejonowy oparł poczynione w sprawie ustalenia faktyczne. Wobec powyższego złożone przez oskarżonego wyjaśnienia uznać należało za realizację obranej przez niego linii obrony zmierzającej do zminimalizowania grożącej mu odpowiedzialności karnej. Mające je potwierdzać zeznania świadka Ł. M. także nie zasługują na walor wiarygodności. Chociaż w przekonaniu oskarżonego i jego brata podana przez nich wersja wydarzeń, iż pieniądze znalezione w domu P. M. stanowiły oszczędności zgromadzone przez Ł. M. podczas pracy za granicą jest wiarygodna, to w przekonaniu Sądu Odwoławczego wersja ta nie odpowiada zasadom wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Trudno bowiem uznać za racjonalne, iż brat oskarżonego większe kwoty pieniędzy przechowywał w jego domu uznając, iż jest to bezpieczniejsze aniżeli wpłacenie tych pieniędzy do banku – tym bardziej iż miał być zatrudniony za granicą legalnie, nie było zatem podstaw do powtórnego opodatkowania uzyskanego w ten sposób dochodu. Wątpliwości budzi także zasadność wymiany pieniędzy w kantorze, co trudno uznać za racjonalne w sytuacji, kiedy miały one stanowić oszczędności mające być wykorzystane w późniejszym czasie – w tej sytuacji wymiana zarobionych przez Ł. M. funtów na polską walutę z pewnością nie była dla niego korzystna. Wbrew zatem stanowisku oskarżonego, złożone przez niego wyjaśnienia, jak i zeznania Ł. M., nie zasługują na walor wiarygodności. Podobnie treść zeznań złożonych przez T. K. nie daje podstaw do podważenia prawidłowości poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych.

Ad. 2

Wbrew stanowisku skarżącego, Sąd Rejonowy nie dopuścił się żadnego uchybienia, odczytując protokoły zeznań N. F. złożonych w postępowaniu przygotowawczym w sytuacji braku możliwości przesłuchania jej na rozprawie, co stanowiło przeszkodę o charakterze obiektywnym. Jak wynika bowiem w akt badanej sprawy, Sąd Rejonowy wzywał tego świadka na rozprawę trzykrotnie, zanim zarządził jej przymusowe doprowadzenie. Jak wynika jednak z pisma Policji (k. 247), N. F. wyprowadziła się z wcześniejszego miejsca zamieszkania, nie utrzymuje kontaktu z rodziną i nie jest znane miejsce jej pobytu. Podnoszone przez skarżącego dywagacje dotyczące osobistych kontaktów tego świadka z funkcjonariuszami policji stanowią dowolne rozważania na temat skuteczności działań Policji. Nawet jeśli bowiem wiadomym jest, iż N. F. ma dziecko z funkcjonariuszem Policji, to jak wynika z akt badanej sprawy policjant ten wychowuje dziecko samotnie – nie jest to zatem okoliczność wskazująca na to, iż pozostają oni ze sobą w związku i mają ze sobą kontakt. Brak jest zatem podstaw do przyjęcia, iż czynności przeprowadzone przez Policję wykonane zostały w sposób nierzetelny.

Z kolei przesłuchanie R. M., który w czasie trwania rozprawy przed Sądem Rejonowym przebywał w zakładzie karnym na terenie Niemiec, nie było konieczne dla poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych w badanej sprawie. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, oceniony zgodnie z wymogami określonymi w art. 7 k.p.k. - w szczególności spójne i korespondujące ze sobą zeznania świadków - stanowił wystarczającą podstawę do przyjęcia, iż oskarżony P. M. dopuścił się zarzucanych mu czynów.

Jak już wspomniano, w przekonaniu Sądu II instancji, ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego została przeprowadzona w sposób prawidłowy: swobodny, ale nie dowolny, z zachowaniem wymogów zawartych w art. 7 k.p.k. W opozycji do Sądu orzekającego obrońca przedstawił w apelacji własną, subiektywną i wybiórczą ocenę dowodów, a także pokładając nadzieję na obalenie poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych na podstawie dowodu, którego nie udało się przeprowadzić, tj. przesłuchania w toku rozprawy świadka N. F.. Brak jest jednak jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, iż zeznania te podważyły prawidłowość poczynionych w badanej sprawie ustaleń faktycznych.

Ponadto przepis art. 392 § 2 k.p.k. wprost stanowi, iż sprzeciw strony, której zeznania lub wyjaśnienia nie dotyczą, nie stoi na przeszkodzie odczytaniu protokołu. Tym samym również ten zarzut podniesiony przez obrońcę w wywiedzionej apelacji nie był zasadny.

Ad. 3

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo ( por. wyroki SN: z 22.10.2007 r., SNO 75/07, LEX nr 569073; z 26.06.2006 r., SNO 28/06, LEX nr 568924; z 30.06.2009 r., WA 19/09, OSNwSK 2009, poz. 1255; z 11.04.1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985/7–8, poz. 60 za: Świecki D. (red.), Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany do art. 438 k.p.k., teza 55).

Przypisane oskarżonemu przestępstwo art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii zagrożone jest karą pozbawienia wolności od roku do lat 10. Stwierdzić zatem należy, iż kara wymierzona P. M. za ten czyn orzeczona została w wymiarze zbliżonym dolnej granicy ustawowego zagrożenia, z zachowaniem reguł określonych w art. 53 k.k. i nie razi swoją surowością. Uznać ją należy za karę adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa i właściwie realizującą zarówno cele w zakresie prewencji indywidualnej, jak i generalnej. Podobnie ocenić należy wymierzoną oskarżonemu za ten czyn karę grzywny, znacznej wysokości, która w realiach niniejszej sprawy jest karą surową, lecz nie rażąco surową. W tym kontekście wskazać należy na wysokość orzeczonego w postępowaniu przygotowawczym zabezpieczenia majątkowego, związanego z ilością pieniędzy zabezpieczonych u oskarżonego (k. 60).

Z kolei orzeczona wobec P. M. kara łączna za przypisane mu przestępstwa wymierzona została przy zastosowaniu pełnej absorpcji. W konsekwencji zatem uznania, iż kara wymierzona oskarżonemu za przestępstwo z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii nie razi swoją surowością, także kara łączna orzeczona została w najniższym przewidzianym przepisami art. 86 k.k. wymiarze, także nie może zostać uznana za niewspółmiernie i rażąco surową. Przypomnieć również należy, iż immanentną cechą kary jest jej dolegliwość, co służyć ma celom wychowawczym kary i odniesieniu oczekiwanego skutku w zakresie prewencji indywidualnej oraz generalnej. Nie jest zatem podstawą do uznania zarzutu rażącej niewspółmierności kary okoliczność, iż kara wymierzona oskarżonemu nie została orzeczona w najniższym możliwym wymiarze, czego oczywiście oskarżony by oczekiwał.

Odnosząc się zaś do zarzutów dotyczących wysokości nawiązki przypomnieć należy, iż od 1 lipca 2015 r. nawiązka nie jest już środkiem karnym, lecz środkiem kompensacyjnym ( zob. M. Iwański, M. Jakubowski, K. Pałka, Nowelizacja..., s. 179, 202). Intencją orzeczenia tegoż środka nie jest bezpośrednie zrekompensowanie oraz zadośćuczynienie szkód i krzywd pokrzywdzonemu, lecz jego celem jest zapłata sumy pieniężnej na rzecz tych podmiotów, które zajmują się zapobieganiem i zwalczaniem narkomanii, w tym świadczeniem pomocy osobom dotkniętym uzależnieniami od narkotyków (a więc tym jednostkom, które tak naprawdę są poszkodowane zjawiskiem narkomanii). Chodzi tu więc o kompensację sensu largo ( zob. W. Cieślak, Środki., s. 762) ( za: Górowski W (red.), Małecki M. (red.), Zając D. (red.), Zontek W. (red.), Komentarz do wybranych przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomani, [w:] Przestępstwa narkotykowe i dopalacze, opubl. KIPK.2019). Zgodnie jednak ze stanowiskiem utrwalonym w doktrynie, do instytucji nawiązki nie mają zastosowania kryteria, które pozwalają na uznanie orzeczonej kary za nadmiernie i rażąco surową (por. komentarz do art. 46 k.k., teza 45 w: W. Wróbel (red.), A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Część I. Komentarz do art. 1-52, wyd. V, publ. WK 2016). Biorąc zatem tym pod uwagę znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu przestępstw, będący jego konsekwencją rozmiar szkód dla porządku prawnego, liczbę osób, którym P. M. udzielał środków odurzających oraz znaczną ilość tych narkotyków, orzeczona kwota nawiązki nie jest kwotą wygórowaną – zwłaszcza iż maksymalna wysokość nawiązki przewidziana w przepisie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii jest kwotą znacznie wyższą.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie P. M. od popełnienia wyżej opisanego czynu, ewentualnie

uchylenie wyroku do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji celem przesłuchania świadków N. F. i R. M.,

ewentualnie

zmiana zaskarżonego wyroku poprzez:

- wymierzenie oskarżonemu za czyn opisany w pkt I części wstępnej wyroku kary 1 roku pozbawienia wolności i kary grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych w kwotach po 100 złotych każda;

- na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzenie oskarżonemu kary łącznej w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności;

- na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeczonej wobec oskarżonego nawiązki na rzecz Stowarzyszenia (...) w Z. w kwocie 5.000 złotych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak już wspomniano, Sąd Odwoławczy nie uwzględnił zarzutów podniesionych w wywiedzionym środku odwoławczym, w pełni aprobując poczynione przez Sąd I Instancji ustalenia faktyczne, które stanowiły podstawę do wydania zaskarżonego orzeczenia. Wobec powyższego zaskarżony wyrok, jako trafny i prawidłowy, podlegał utrzymaniu w mocy. Nie znaleziono bowiem żadnych podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku ani okoliczności uzasadniających jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Jak już wspomniano, ani kary wymierzone oskarżonemu za czyn art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, ani kara łączna pozbawienia wolności wymierzona za oba przypisane mu przestępstwa przy zastosowaniu zasady absorpcji, nie są karami rażąco i niewspółmiernie surowymi. Także wysokość nawiązki orzeczonej od oskarżonego na rzecz Stowarzyszenia (...) w Z. orzeczona została w granicach określonych w art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, zgodnie z którym nawiązka może zostać orzeczona w wysokości do 50.000 złotych.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok wobec oskarżonego P. M. w ten sposób, że w pkt III części dyspozytywnej podstawę prawną wymierzonej kary łącznej uzupełnił o art. 4 § 1 k.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

W pkt III części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku Sąd I instancji na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 85a k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył kary jednostkowe pozbawienia wolności wymierzone P. M. w pkt I i II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku i wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Przestępstwa przypisane oskarżonemu zaskarżonym wyrokiem popełnione zostały odpowiednio: w okresie od stycznia 2017 r. do 7 grudnia 2018 r. – czyn z pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku oraz 7 grudnia 2018 r. – czyn z pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, który wydany został 22 lipca 2020 r., a zatem po zmianie art. 86§1 k.k., która weszła w życie z dniem 24 czerwca 2020 r. (Dz.U. 2020 poz. 1086). Wbrew stanowisku Sądu I instancji względniejszy dla oskarżonego był art. 86§1 k.k. w brzmieniu z dnia popełnienia przestępstw jako że przepis ów po zmianie wyżej wymienioną ustawą przesądzał o wymierzeniu kary łącznej powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy. W realiach niniejszej sprawy niemożliwym byłoby więc wymierzenie kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a więc w wysokości równej najwyższej karze jednostkowej, jednak nie przekraczającej jej. Skoro względniejszy był ów przepis w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia przez oskarżonego przestępstw podstawę prawną orzeczenia kary łącznej należało uzupełnić o art. 4 § 1 k.k.

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego P. M. w zakresie pkt I, II oraz IV – X części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy nie uwzględnił zarzutów podniesionych w apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego, w pełni aprobując stanowisko Sądu I instancji wyrażone w zaskarżonym orzeczeniu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok wobec oskarżonego P. M. w ten sposób, że w pkt III części dyspozytywnej podstawę prawną wymierzonej kary łącznej uzupełnił o art. 4 § 1 k.k.

Zwięźle o powodach zmiany

Powód wspomnianej zmiany, która dokonana została z urzędu, został już szczegółowo omówiony we wcześniejszej części uzasadnienia, nie ma zatem potrzeby ponownego jego przytaczania.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

6  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Sąd Odwoławczy na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w części, tj. w kwocie 320 złotych, w tym wymierzył mu opłatę w kwocie 300 złotych za II instancję od kary pozbawienia wolności, uznając, iż uiszczenie należnej opłaty w całości (a więc także od orzeczonej kary grzywny) byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe, zważywszy na orzeczone już obciążenia finansowe. W tej części Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w oparciu o art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Ponadto w skład zasądzonych kosztów sądowych wchodzi ryczałt za doręczenie wyzwań innych pism w postępowaniu odwoławczym w wysokości 20 złotych, zgodnie z regulacją zawartą w § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcia zawarte w pkt I, III, V i VI zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana