Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 lutego 2020 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił S. M. prawa do emerytury, z uwagi na to, że wnioskodawca nie udokumentował żadnego okresu ubezpieczenia. ZUS nie zaliczył wnioskodawcy okresu za trudnienia od 31 stycznia 1972 roku do 31 grudnia 1973 roku w (...) w P. oraz okresu od 31 stycznia 1975 roku do dnia 1 grudnia 1978 roku w (...) w T..

Decyzją z dnia 5 stycznia 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił S. M. ustalenia kapitału początkowego

W odwołaniu od tych decyzji S. M. podniósł, że nie zgadza się z decyzją o odmowie przyznania emerytury i ustalenia kapitału. Podniósł, że w okresie od 31 stycznia 1972 roku do 31 grudnia 1973 roku pracował w (...) w P. i nie może odpowiadać za to, że pracodawca nie opłacił za niego składek na ubezpieczenie społeczne, gdyż nie miał na to wpływu. Natomiast od stycznia 1975 roku do 31 grudnia 1978 roku pracował w (...) w T.. Skarżący oświadczył, że J. M. (1) i A. T. pracowali razem z nim w (...) w P. oraz w (...) w T.. Wniósł o zmianę zaskarżonych decyzji i przyznanie mu prawa do emerytury oraz ustalenie kapitału początkowego po zaliczeniu spornych okresów do stażu ubezpieczeniowego.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

S. M., urodzony dnia (...), w dniu 26 sierpnia 2019 roku złożył wniosek o emeryturę. W informacji o okresach składkowych wpisał, że od stycznia 1972 roku do 31 grudnia 1973 roku był zatrudniony w (...) w P. punkt T., od stycznia 1975 roku do 31 grudnia 1978 roku w (...) w P. przy ul. (...).

(dowód: wniosek – k. 1-3 akt ZUS, informacja o okresach składkowych – k. 4 akt ZUS,)

Decyzją z dnia 4 października 2019 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił S. M. prawa do emerytury, z uwagi na to, że wnioskodawca nie udokumentował żadnego okresu ubezpieczenia. ZUS nie zaliczył wnioskodawcy okresu za trudnienia od 31 stycznia 1972 roku do 31 grudnia 1973 roku w (...) w T. oraz okresu od 31 stycznia 1975 roku do dnia 1 grudnia 1978 roku w (...) w P.

(dowód: decyzja z 4.10.2019r. – k. 22 akt ZUS)

W dniu 15 listopada 2019 roku S. M. złożył kolejny wniosek o emeryturę. Do wniosku załączył własne oświadczenie o pracy w (...) w T. w okresie od 31 stycznia 1972 roku do 12 lutego 1972 roku oraz od 31 stycznia 1975 roku do 1 grudnia 1978 roku w (...) w P. przy ul. (...) w charakterze kierowcy ciągnika oraz oświadczenia dwóch świadków: A. T. i J. M. (1) o tożsamej treści.

(dowód: oświadczenia – k. 5- 7 akt ZUS)

W dniu 26 grudnia 1973 roku S. M. nabył uprawnienia do prowadzenia ciągników.

(dowód: prawo jazdy – k. 29 akt)

S. M. odbywał służbę wojskową w okresie od 13 lutego 1974 roku do 13 grudnia 1974 roku.

(dowód: książeczka wojskowa – k.8-10 akt ZUS)

W dokumentacji aktowej (...) w P. nie figuruje nazwisko S. M..

(dowód: informacja (...) Spółki z o.o. – k. 16 akt ZUS)

Wnioskodawca od 31 stycznia 1975 roku do 31 stycznia 1977 roku był zatrudniony w (...) w P. punkt w T. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w charakterze traktorzysty,.

Wnioskodawca pracował na podstawie umowy o pracę po osiem godzin dziennie od poniedziałku do piątku oraz w pracujące soboty, często w nadgodzinach. Wnioskodawca traktorem wykonywał usługi rolne na rzecz rolników oraz usługi transportowe. Kierownikiem wnioskodawcy i jednocześnie dyspozytorem był J. M. (1). Do jego obowiązków należało przydzielanie pracy traktorzystom, w tym wnioskodawcy.

(dowód: zeznania świadka J. M. (1) – protokół rozprawy z dnia 17 września 2020 roku. od minuty 3:39 do minuty 8:20 i od minuty 27 do minuty 33:10 , zeznania świadka A. T.- protokół rozprawy z dnia 17 września 2020r. od minuty 8:20 do minuty 27 oraz protokół rozprawy z dnia 29 czerwca 2021 roku od minuty 3:41 do minuty 21: 28 , zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 15 kwietnia 2021r. od minuty 6:52 do minuty 18:26, protokół rozprawy z 29 czerwca 2021 roku – od minuty 22:29 do minuty 28:53,)

A. T. był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w charakterze traktorzysty w okresie:

- od 15 kwietnia 1972 roku do 7 lipca 1975 roku w (...) w P. punkt w T.,

- od 8 lipca 1975 do 31 stycznia 1977 roku w (...) w P. w punkcie usługowym w T. ;

- od 1 lutego 1977 roku do 31 sierpnia 1978 roku pracował w (...) w G.;

(dowód: prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z 30 maja 2019 roku sygn. akt VU 538/18 – k. 54 akt emerytalnych A. T., świadectwo pracy z 20 stycznia 1977 roku – k. 6 7 akt emerytalnych A. T., umowa o pracę z 1 lutego 1977 roku – k. 8 – 9 akt emerytalnych A. T., rozwiązanie umowy o pracę – k. 10 akt emerytalnych A. T.,zeznania świadka A. T.- protokół rozprawy z dnia 17 września 2020r. od minuty 8:20 do minuty 27 oraz protokół rozprawy z dnia 29 czerwca 2021 roku od minuty 3:41 do minuty 21: 28)

J. M. (2) był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie:

-od 1 kwietnia 1970 roku do 31 grudnia 1974 roku w (...) w P. przy ul. (...) w charakterze dyspozytora;

- od 1 stycznia 1975 roku do 31 stycznia 1977 roku w charakterze kierownika punktu usługowego;

(dowód: świadectwo pracy z 11 lipca 1990 roku – k. 6 akt emerytalnych J. M. (1), świadectwo pracy z 17 października 1988 roku – k. 7 akt emerytalnych J. M. (2),zeznania świadka J. M. (1) – protokół rozprawy z dnia 17 września 2020 roku. od minuty 3:39 do minuty 8:20 i od minuty 27 do minuty 33:10)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołania zasługują na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie wnioskodawca domagał się ustalenia kapitału początkowego i przyznania emerytury na podstawie art. 24 ustawy emerytalnej przy uwzględnieniu okresu zatrudnienia od 31 stycznia 1972 roku do 31 grudnia 1973 roku w (...) w P. przy ul. (...) oraz od stycznia 1975 roku do 31 grudnia 1978 roku w (...) w P. punkt w T..

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. zaskarżonymi decyzjami odmówił wnioskodawcy zaliczenia do stażu pracy i kapitału oraz emerytury w/w okresu zatrudnienia, powołując się na brak potwierdzenia podlegania w tym okresie ubezpieczeniom społecznym i brak dowodów na potwierdzenie zatrudnienia.

Wnioskodawca na dowód pracy w spornym okresie przedłożył zeznania świadka J. M. (1) i A. T., gdyż nie dysponował żadnymi dokumentami potwierdzającymi zatrudnienie.

Analiza zeznań świadków prowadzi do wniosku, że ubezpieczony pracował z nimi jedynie w drugim spornym okresie tj. od 1975 roku do 31 stycznia 1977 roku. W dniu 1 lutego 1977 roku świadkowie zaczęli pracować w (...) G., a tam już wnioskodawca z nimi nie pracował, jak wynika ze zgodnych zeznań świadków.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka A. T. co do pracy z wnioskodawcą w okresie od października 1972 roku do 31 grudnia 1973 roku, z uwagi na wewnętrzną sprzeczność zeznań świadka. I tak na rozprawie w dniu 17 września 2020 roku zeznał, że w tym okresie pracował razem z wnioskodawcą, a na rozprawie w dniu 29 czerwca 2021 roku temu zeznał, że pracował z wnioskodawcą dopiero, gdy ten zaczął pracować jako traktorzysta, co nastąpiło po nabyciu uprawnień do kierowania traktorem. Z prawa jazdy wynika, że wnioskodawca takie uprawnienia nabył dopiero 26 grudnia 1973 roku, a następnie w okresie od 12 lutego 1974 roku do 13 grudnia 1974 roku odbywał zasadniczą służbę wojskową. Tym samym nie mógł pracować w pierwszym spornym okresie tj. od 31 stycznia 1972 roku do 31 grudnia 1973 roku jako traktorzysta. Zeznania A. T. muszą zatem dotyczyć drugiego spornego okresu tj. okresu po odbyciu służby wojskowej od 1975 roku. Wnioskodawca zeznał, że po wojsku nie wrócił do pracy do (...) w P., ale do (...) w P. punkt w T.. A. T. jak wynika ze świadectwa pracy w (...) w P. pracował dopiero od 8 lipca 1975 roku, gdyż wcześniej pracował w (...) w P. A. T. zeznał, że z wnioskodawcą pracował jedynie w punkcie w T., a zatem jak wynika ze świadectwa pracy musiał to być okres dopiero od 8 lipca 1975 roku do 31 stycznia 1977 roku. Od 1 lutego 1977 roku A. T. tak jak i J. M. (1) pracowali w (...) w G., gdzie wnioskodawca już nie pracował.

Również J. M. (1) nie potwierdził zatrudnienia wnioskodawcy w pierwszym spornym okresie tj. od 31 stycznia 1972 roku do 31 grudnia 1973 roku. J. M. (1) zeznał, że pracował z wnioskodawcą w okresie od 1975 roku, kiedy to był kierownikiem punktu usługowego w T. w (...) w P. Ze świadectwa pracy J. M. (1) wynika, że pracował tam w okresie od 1 stycznia 1975 roku do 31 stycznia 1977 roku.

Należy podnieść, że w odwołaniu wnioskodawca nie wskazał dokładnej daty początkowej podjęcia zatrudnienia po wojsku w (...) w P. Ograniczył się w tym zakresie do wskazania, że był to styczeń 1975 roku. Taką dokładną datę początkową podjęcia zatrudnienia w (...) w P. skarżący wskazał na etapie postępowania przed ZUS i wynika ona z oświadczenia wnioskodawcy i świadków o pracy w (...) w P. Świadkowie i wnioskodawca zgodnie oświadczyli, że skarżący podjął zatrudnienie w (...) w P. w dniu 31 stycznia 1975 roku. Taką też datę wskazał ZUS w zaskarżonych decyzjach opisując sporny okres zatrudnienia od 1975 roku do 31 grudnia 1977 roku. Dlatego też Sąd przyjął, że wnioskodawca pracował w (...) w P. od dnia 31 stycznia 1975 roku. Potwierdzają to bowiem zeznania świadków złożone zarówno na etapie postępowania przed ZUS jak i na etapie postępowania sądowego. W zakresie daty końcowej zatrudnienia skarżącego w (...) w P. Sąd przyjął udokumentowaną w świadectwach pracy datę ustania stosunku pracy świadków z tym pracodawcą tj. 31 stycznia 1977 roku. Ponieważ od dnia 1 lutego 1977 roku świadkowie nie pracowali już w (...) w P. (...), to nie mogli potwierdzić dalszego okresu zatrudnienia wnioskodawcy u tego pracodawcy. Szczególne znaczenie dla ustalenia okresu zatrudnienia wnioskodawcy miały zeznania świadka J. M. (1), który w spornym okresie był przełożonym wnioskodawcy, zlecał mu prace i rozliczał z niej. W aktach emerytalnych świadka J. M. (1) znajduje się świadectwo pracy z 17 października 1988 roku, z którego wynika, że J. M. (1) pracował jako kierownik punktu usługowego w T. od 1 stycznia 1975 roku do 31 stycznia 1977 roku w (...) P.. J. M. (1) potwierdził, że wnioskodawca w (...) P. pracował na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy tj. po osiem godzin dziennie od poniedziałku do piątku i pracujące soboty. Wykonywał prace polowe u rolników jak i usługi transportowe. Tożsame w swej treści były zeznania A. T., który pracował w punkcie usługowym w T. w charakterze traktorzysty w okresie do 8 lipca 1975 roku do 31 stycznia 1977 roku. Biorąc pod uwagę zeznania świadków, korespondujące z nimi dokumenty dotyczące zatrudnienia w (...) w P. znajdujące się w aktach emerytalnych świadka J. M. (1), Sąd uznał, że wnioskodawca udowodnił, że w okresie od dnia 31 stycznia 1975 roku do 31 stycznia 1977 roku pracował w charakterze traktorzysty w pełnym wymiarze czasu pracy.

Ponieważ wnioskodawca nie przedstawił jakichkolwiek dowodów potwierdzających zatrudnienie w (...) w P. w dalszym okresie tj. od 1 lutego 1977 roku do grudnia 1978 roku, świadkowie takiej wiedzy nie mieli, z uwagi na zakończenie pracy w (...) P. w dniu 31 stycznia 1977 roku, Sąd odmówił zaliczenia tego okresu do stażu ubezpieczeniowego wnioskodawcy.

Brak było także podstaw do zaliczenia wnioskodawcy do okresu zatrudnienia okresu od 31 stycznia 1972 roku do 31 grudnia 1973 roku. Żaden ze świadków – jak wyżej wykazano- nie miał wiarygodnej wiedzy co do pracy wnioskodawcy w tym okresie w (...) w P. Nawet zeznania wnioskodawcy w tym zakresie były sprzeczne. Początkowo bowiem twierdził, że pracował tam jako traktorzysta od stycznia 1972 roku, a po tym jak się okazało, że nie mógł takiej pracy wykonywać, z uwagi na brak prawa jazdy, które nabył dopiero pod koniec grudnia 1973 roku, to twierdził, że pracował jako mechanik. Nie potwierdzają tego zeznania świadków. Dlatego zeznania wnioskodawcy w tym zakresie Sąd uznał za gołosłowne i złożone na potrzeby sprawy i jako takim odmówił wiary.

Stosownie do treści art. 24 ustęp 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184. Podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24 ustawy emerytalnej, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185 (art. 25 ustęp 1 ustawy emerytalnej.

Zgodnie z treścią art. 173 ust. 1 (, dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 roku, którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy.

Zasady ustalania kapitału początkowego określa art. 174 ustawy, który w ustępach 1-3 stanowi:

1.  kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12 (ust. 1),

2.  przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy okresy składkowe, o których mowa w art. 6, okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5 oraz okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-4 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2 (ust. 2),

3.  podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 roku (ust. 3).

Okresami składkowymi stosownie do treści art. 6 ustęp 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS są okresy ubezpieczenia. Za okresy składkowe uważa się również przypadające przed dniem 15 listopada 1991r. okresy zatrudnienia, za które została opłacona składka na ubezpieczenie społeczne albo za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, po ukończeniu 15 lat życia na terenie Państwa Polskiego – w wymiarze nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy, jeżeli w tym okresie pracownik pobierał wynagrodzenie lub zasiłki z ubezpieczenia społecznego (art. 6 ustęp 2 pkt 1a ustawy).

Ponieważ sporny okres zatrudnienia wnioskodawcy przypada przed 15 listopada 1991r. ma do niego zastosowanie art. 6 ustęp 2 pkt 1a ustawy. Z zatrudnieniem na podstawie umowy o pracę związany jest obowiązek ubezpieczenia społecznego oraz obowiązek opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, co wynika z art. 6 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Obowiązek taki istniał również przed wejściem w życie tej ustawy na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 25 listopada 1986 r. o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych (t.j.: Dz.U. z 1989 r. Nr 25, poz. 137 ze zm.), a na podstawie art. 33 ust. 1 składki na ubezpieczenie społeczne opłacał pracodawca z własnych środków. Pracownik nie miał (podobnie jak nie ma obecnie) wpływu na wywiązywanie się pracodawcy z tego obowiązku. Wymaga więc rozstrzygnięcia kwestia, czy użyte w przepisie art. 6 ust. 2 określenie "okresy opłacania składek na ubezpieczenie społeczne" w odniesieniu do pracowniczego ubezpieczenia społecznego oznacza, że warunkiem uznania za okres składkowy okresu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę jest opłacenie przez pracodawcę składek na ubezpieczenie społeczne pracownika.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 kwietnia 2007r. w sprawie II UK 185/06 stwierdził, że dla uznania okresu zatrudnienia wykonywanego przed wejściem w życie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j.: Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.) za okres składkowy w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 2 i art. 6 ust. 2 tej ustawy, nie jest wymagane wykazanie przez osobę ubiegającą się o emeryturę lub rentę opłacania przez pracodawcę składek na pracownicze ubezpieczenie społeczne.

Sąd Najwyższy uzasadniając swoje stanowisko podniósł, że w obecnym stanie prawnym obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne zarówno w części obciążającej pracodawcę jak i pracownika spoczywa na pracodawcy - płatniku (art. 17 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych). Wykonywanie przez pracodawcę tego obowiązku jest niezależne od pracownika, zatem zaleganie pracodawcy ze składkami lub uchylanie się od ich opłacania powodowałoby brak środków na indywidualnym koncie pracownika, co miałoby wpływ na wysokość przyszłych świadczeń. W związku z tym został wprowadzony mechanizm chroniący pracownika przed skutkami niezależnego od niego zaniechania. W trybie określonym przepisem art. 40 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonuje na koncie ubezpieczonego uzupełnienia kwoty składek nieuregulowanych przez płatnika. Jeżeli tryb ten zostanie wyczerpany, okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, w którym pracownik otrzymuje wynagrodzenie, jest okresem ubezpieczenia, czyli okresem składkowym w rozumienia art. 6 ust. 1 pkt 1 w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach, niezależnie od tego, czy pracodawca opłacił składki na ubezpieczenie. Uzależnienie uznania okresu zatrudnienia wykonywanego w poprzednim stanie prawnym za okres składkowy od opłacenia przez pracodawcę składek, kłóciłoby się zatem z zasadą równego traktowania wszystkich ubezpieczonych sformułowaną w art. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Wprowadzałoby także zróżnicowanie pracowników pozostających w zatrudnieniu przed wejściem w życie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych przez nałożenie obowiązku wykazania faktu opłacenia składek na pracownicze ubezpieczenie społeczne tylko na niektórych, a nie wszystkich pracowników.

Na gruncie wydanego na podstawie art. 33 ust. 2 ustawy o organizacji i finansowania ubezpieczeń społecznych rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1990 r. w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek i świadczeń z ubezpieczenia społecznego (t.j.: Dz.U. z 1993 r. Nr 68, poz. 330 ze zm.) obowiązek imiennego zgłaszania do ubezpieczenia społecznego miały zakłady pracy zatrudniające nie więcej niż 20 pracowników, a zakłady zatrudniające większą liczbę pracowników zgłaszały ich do ubezpieczenia przez podanie łącznej liczby pracowników zatrudnionych w okresie rozliczeniowym (§ 12 ust. 3 i 4). W przypadku nieuregulowania przez pracodawcę zatrudniającego więcej niż 20 pracowników składek na ubezpieczenie społeczne w należnej wysokości, nie było możliwości stwierdzenia faktu opłacenia składek na ubezpieczenie konkretnego pracownika. Skoro wykazanie faktu opłacenia składek przez pracodawcę nie było wymagane do uznania większości pracowników za ubezpieczonych i w konsekwencji uznania ich okresu zatrudnienia za okres składkowy, nie można przyjąć, że dla wąskiej grupy pracowników wprowadzono dodatkowy warunek, jakim jest opłacenie składki przez pracodawcę. Warunki uzyskania prawa do świadczeń lub ich wysokości nie mogą być bowiem zróżnicowane w stosunku do pracowników w zależności od wielkości zatrudniającego ich zakładu pracy. Zgodnie z § 22 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz.U. Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są: świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: legitymacja ubezpieczeniowa, legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia, w tym zeznania świadków. Nie ma tu mowy o obowiązku przedkładania dowodów stwierdzających zgłoszenie do ubezpieczenia i opłacanie składek.

Sąd w niniejszej sprawie podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w sprawie II UK 185/06. W przedmiotowej sprawie dla zaliczenia okresu zatrudnienia wnioskodawcy w bez znaczenia jest zatem podnoszona przez organ rentowy okoliczność nie zgłoszenia skarżącego do ubezpieczenia. Istotnym jest li tylko wykazanie faktu pozostawania w zatrudnieniu, co obciążało wnioskodawcę.

Przesłuchani w sprawie świadkowie potwierdzili, że wnioskodawca był zatrudniony w w (...) w P. w okresie od 31 stycznia 1975 roku do dnia 31 stycznia 1977 roku w charakterze traktorzysty. Z zeznań świadków wynika, iż wnioskodawca w pracował od poniedziałku do piątku po 8 godzin dziennie, a za wykonaną pracę otrzymywał wynagrodzenie.

Świadkowie potwierdzili zatem zeznania wnioskodawcy co do faktu zatrudnienia, charakteru wykonywanej pracy oraz otrzymywania wynagrodzenia za pracę w w/ okresie. Analizując charakter prawny stosunku łączącego wnioskodawcę ze (...) P., należy uznać, że był to typowy stosunek pracy w rozumieniu art. 22 k.p. Wnioskodawca w ramach łączącego go stosunku prawnego zobowiązał się bowiem i wykonywał określony rodzaj pracy (prace traktorzysty) na rzecz pracodawcy, pod jego kierownictwem (kierownik J. M. (1)), w miejscu i czasie przez niego wyznaczonym, a za swoją pracę otrzymywał umówione wynagrodzenie.

Nie może także budzić wątpliwości, że wnioskodawca spełnił przesłankę zatrudnienia w wymiarze nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy, o której mowa w art. 6 ustęp 2 pkt 1a ustawy, co skutkuje zaliczeniem okresu zatrudnienia od 31 stycznia 1975 roku do 31 stycznia 1977 roku do okresu składkowego w myśl cytowanego wyżej przepisu.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 (14) § 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

W pozostałym zakresie odwołania podlegają oddaleniu na podstawie art. 477 (14) § 1 k.p.c. , gdyż wnioskodawca nie udowodnił faktu pozostawania w zatrudnieniu poza okresem od 31 stycznia 1975 roku do 31 stycznia 1977 roku.