Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 kwietnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2021 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa G. K. i I. K.

przeciwko M. S. (1)

o zapłatę

orzeka:

I.  zasądza od pozwanej M. S. (1) na rzecz powodów G. K. i I. K. solidarnie kwotę 105.462,10 zł /sto pięć tysięcy czterysta sześćdziesiąt dwa złote dziesięć groszy / wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

1.  od kwoty 79 163,50 zł od dnia 23.12.2017 roku do dnia zapłaty,

2.  od kwoty 2 308,30 zł od dnia 2.11.2017 roku do dnia zapłaty,

3.  od kwoty 2 284,80 zł od dnia 23.09.2017 roku do dnia zapłaty;

4.  od kwoty 2 335,60 zł od dnia 5.09.2017 roku do dnia zapłaty;

5.  od kwoty 2 365,20 zł od dnia 25.07.2017 roku do dnia zapłaty;

6.  od kwoty 2 352,50 zł od dnia 4.07.2017 roku do dnia zapłaty;

7.  od kwoty 7 112,46 zł od dnia 24.05.2017 roku do dnia zapłaty;

8.  od kwoty 2 479,10 zł od dnia 17.02.2017 roku do dnia zapłaty;

9.  od kwoty 2 502,77 zł od dnia 1.02.2017 roku do dnia zapłaty;

10.  od kwoty 2 557,57 zł od dnia 27.12.2016 roku do dnia zapłaty;

II.  ustala, że pozwana M. S. (1) ponosi koszty postępowania w całości, z tym, że ich rozliczenie pozostawia referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt: IC 248/19

UZASADNIENIE

W pozwie skierowanym w dniu 1 marca 2019 roku przeciwko M. S. (1) powodowie G. K. i I. K. wnieśli o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, zasądzającego od pozwanej M. S. (1) solidarnie na rzecz powodów G. K. i I. K. kwotę 105.462,10 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

11.  od kwoty 79 163,50 zł od dnia 23.12.2017 roku do dnia zapłaty,

12.  od kwoty 2 308,30 zł od dnia 2.11.2017 roku do dnia zapłaty,

13.  od kwoty 2 284,80 zł od dnia 23.09.2017 roku do dnia zapłaty;

14.  od kwoty 2 335,60 zł od dnia 5.09.2017 roku do dnia zapłaty;

15.  od kwoty 2 365,20 zł od dnia 25.07.2017 roku do dnia zapłaty;

16.  od kwoty 2 352,50 zł od dnia 4.07.2017 roku do dnia zapłaty;

17.  od kwoty 7 112,46 zł od dnia 24.05.2017 roku do dnia zapłaty;

18.  od kwoty 2 479,10 zł od dnia 17.02.2017 roku do dnia zapłaty;

19.  od kwoty 2 502,77 zł od dnia 1.02.2017 roku do dnia zapłaty;

20.  od kwoty 2 557,57 zł od dnia 27.12.2016 roku do dnia zapłaty.

Ponadto powodowie wnieśli o zasądzenie od pozwanej M. S. (1) kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Ponadto w przypadku wniesienia przez pozwaną sprzeciwu od nakazu zapłaty lub skierowania sprawy do rozpoznania w trybie postępowania zwykłego powodowie wnieśli o wydanie wyroku, w którym Sąd zasądzi od pozwanej M. S. (1) solidarnie na rzecz powodów G. K. i I. K. kwotę 105.462,10 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

1.  od kwoty 79 163,50 zł od dnia 23.12.2017 roku do dnia zapłaty,

2.  od kwoty 2 308,30 zł od dnia 2.11.2017 roku do dnia zapłaty,

3.  od kwoty 2 284,80 zł od dnia 23.09.2017 roku do dnia zapłaty;

4.  od kwoty 2 335,60 zł od dnia 5.09.2017 roku do dnia zapłaty;

5.  od kwoty 2 365,20 zł od dnia 25.07.2017 roku do dnia zapłaty;

6.  od kwoty 2 352,50 zł od dnia 4.07.2017 roku do dnia zapłaty;

7.  od kwoty 7 112,46 zł od dnia 24.05.2017 roku do dnia zapłaty;

8.  od kwoty 2 479,10 zł od dnia 17.02.2017 roku do dnia zapłaty;

9.  od kwoty 2 502,77 zł od dnia 1.02.2017 roku do dnia zapłaty;

10.  od kwoty 2 557,57 zł od dnia 27.12.2016 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, że pozwana M. S. (1) wraz z nimi jako kredytobiorcami zawarli z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w K. dwie umowy kredytu hipotecznego na mocy, których otrzymali kredyt w łącznej wysokości 280.280 CHF na okres od dnia 28 lutego 2006 r. do dnia 10 marca 2026
r. Powodowie dodali, że zaciągnięte przez nich kredyty w całości zostały przeznaczone na zakup dwóch nieruchomości w postaci lokali mieszkalnych. Powodowie i
pozwana nabyli udział w ww. nieruchomościach w wysokości po ½. Powodowie dodali również, że około września 2015 r kredytobiorcy nie mogli dojść do
porozumienia w sprawie dokonywania spłat z tytułu zaciągniętych kredytów, w wyniku czego tylko powodowie w okresie od grudnia 2016 r. do listopada 2017 r.
samodzielnie dokonali na rzecz banku spłaty rat kredytu w łącznej wysokości
210.924,20 zł. Według powodów pozwana jest zobowiązana do partycypowania w spłacie kredytu w wysokości odpowiadającej posiadanemu przez nią udziałowi w przedmiotowych nieruchomościach wynoszącym 1/2, a więc winna zwrócić na rzecz powodów kwotę 105.462,10 zł. Jednocześnie powodowie wskazali, iż przedmiotowe powództwo jest kontynuacją dochodzenia przez stronę powodową roszczeń związanych ze spłatą przedmiotowych kredytów, bowiem strona powodowa w zakresie wcześniej dokonanych spłat (za okres od połowy 2015 roku do listopada 2016 roku) uzyskała już prawomocny wyrok zasądzający przed Sądem Rejonowym dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie w sprawie oznaczonej sygn. akt IC 2182/16 /pozew k. 4-12/.

Zarządzeniem z dnia 7 marca 2019 roku Przewodnicząca stwierdziła brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i skierowała sprawę do rozpoznania w postępowaniu zwykłym /zarządzenie k. 128/.

W odpowiedzi na pozew z dnia 30 kwietnia 2019 roku, pozwana M. S. (1) wniosła o przekazanie sprawy do rozpoznania Wydziałowi Gospodarczemu jako właściwemu dla rozstrzygnięcia o roszczeniach powodów, ponadto wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz obciążenie powodów kosztami postępowania. Z ostrożności pozwana podniosła również zarzut braku legitymacji procesowej biernej.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwana M. S. (1) nie zaprzeczyła, iż razem z powodami zawarła przedmiotowe umowy kredytu. Jednakże wskazała, że powódka I. K. nie partycypowała w kosztach kredytu, które to były w całości ponoszone z przychodów Kancelarii (...) M. S., G. (...) s.c. Pozwana zarzuciła powodowi również, iż dokonał on spłaty jeszcze nie wymagalnych rat kredytu, a także, iż dokonał on wpłat w sytuacji, gdy ww. umowy kredytów hipotecznych są nieważne ex tunc /odpowiedź na pozew k. 135-150/.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska w sprawie /protokół rozprawy k. 404-405/.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 25 października 2002 roku pomiędzy M. S. (1) a G. K. została zawarta umowa spółki cywilnej. Spółka była prowadzona pod firmą ,,Kancelaria (...) M. S., G. (...) s.c. z siedzibą w W.’’/ dowód: umowa k. 151-153, aneks do umowy k. 154/.

W dniu 28 lutego 2006 r. w W. pomiędzy G. K., I. K. i M. S. (1) (odpowiadającymi solidarnie za spłatę zadłużenia) jako kredytobiorcami a Bankiem (...) S.A. z siedzibą w K. zostały zawarte dwie umowy kredytu hipotecznego o numerach (...)- (...) i (...)- (...).

Na mocy umowy nr (...) udzielono kredytobiorcom kredytu w wysokości 113.300 CHF. Jako cel kredytu określono zakup na rynku wtórnym odrębnej własności do lokalu mieszkalnego położonego w W. przy Al. (...) lok. nr (...) (§ 2 ust. 4). Kredytu udzielono na okres od dnia 28 lutego 2006 r. do dnia 10 marca 2026 r. Do tej umowy strony zawarły aneksy skracając okres spłaty kredytu w związku z częściową jego spłatą / dowody: umowa kredytu i aneksy k. 16-29/.

Na mocy umowy nr (...) udzielono kredytobiorcom kredytu w wysokości 166.950,00 CHF. Jako cel kredytu określono zakup na rynku wtórnym odrębnej własności do lokalu mieszkalnego położonego w W. przy Al. (...) lok. nr(...) (§ 2 ust. 4). Kredytu udzielono na okres od dnia 28 lutego 2006 r. do dnia 10 marca 2026 r. Do tej umowy strony zawarły aneksy skracając okres spłaty kredytu w związku z częścią jego spłatą / dowody: umowa kredytu i aneksy k. 33 – 38v./.

Dnia 2 marca 2006 r. pomiędzy S. G. a M. S. (1), I. K. i G. K. zawarto w formie aktu notarialnego (Rep. A nr (...)/(...)) umowy sprzedaży stanowiącego odrębną nieruchomość lokalu mieszkalnego
oznaczonego nr 10, usytuowanego w budynku położonym przy (...) w W.. Na mocy przedmiotowej umowy S. G. sprzedał w udziałach po 1/2 części G. i I. K. (na zasadzie współwłasności majątkowej) oraz M. W. — S. lokal mieszkalny wraz z udziałem wynoszącym (...) części w nieruchomości wspólnej za łączną cenę 500.000 zł, tj. G. i I. K. udział wynoszący 1/2 część za cenę 250.000 zł oraz M.
W. - S. udział wynoszący 1/2 cześć za cenę 250.000 zł. Na mocy wskazanej umowy doszło również do sprzedaży przez S. G. po 1/2 części G. i lzabeli K. (na zasadzie współwłasności majątkowej) oraz M. S. (1) lokalu mieszkalnego nr (...) wraz 2 udziałem wynoszącym 2/100 części nieruchomości wspólnej za łączną cenę 330.000 zł, tj. G. i I.
K. udział wynoszący 1/2 część za cenę 165.000 zł oraz M. W. — S. udział wynoszący 1/2 część za cenę 165.000 zł / dowód: akt notarialny k. 39-41/.

Początkowo raty kredytu wynikające z zawartych przez strony umów kredytu były pokrywane ze środków pieniężnych znajdujących się na rachunku bankowym G. K. i M. S. (1), których współpraca układała się
jako wspólnikom spółki cywilnej, prawidłowo.

Pismem z dnia 24 sierpnia 2015 roku G. K. wypowiedział umowę spółki cywilnej ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2015 roku. Od tego czasu relacje wspólników zaczęły się psuć, przeważnie dochodziło między nimi do konfliktów na tle wzajemnych rozliczeń, czynności przez nich podejmowanych, zwłaszcza na tle finansowym. M. S. (1) nie regulowała zobowiązań z przedmiotowych kredytów od grudnia 2015r. powołując się na jej roszczenia przeciwko G. K., a wpłat dokonywał G. K. za siebie i I. K. / dowody: zeznania powoda G. K. k. 404-404v.; zeznania powódki I. K. k. 404v.-405/.

Pismem z dnia 23 lipca 2015 r. Bank (...) SA. z siedzibą w W. ( jako następca prawny (...) S.A.) zawiadomił G. K. o istniejącym zadłużeniu z tytułu umowy kredytowej wysokości 172,65 CHF / dowód: pismo, k. 42/.

Kolejnymi pismami min. z dnia 11 września 2015 roku, 5 października 2015 roku, 17 października 2015 roku oraz 18 listopada 2015 roku skierowanymi do G. K., Bank (...) S.A. wzywał do uregulowania zadłużenia kolejnych kwot z tytułu umów kredytu / dowody: pisma k. 43-46/.

W okresie od grudnia 2016 roku do listopada 2017 roku powód dokonał na rzecz banku spłaty kredytów w łącznej wysokości 210.924,20 zł. Na tę kwotę składają się następujące wpłaty:

1.  114 690,45 zł (31 296 CHF) z dnia 6.11.2017r.,

2.  43 636,40 zł (11 891 CHF) z dnia 6.11.2017r.

3.  1 854, 21 zł (490 CHF) z dnia 9.10.2017r.,

4.  2 762,39 zł (730 CHF) z dnia 9.10.2017r.,

5.  2 735,38 zł (730 CHF) z dnia 11.09.2017r.,

6.  1834,33 zł (489 CHF) z dnia 11.09.2017r.,

7.  1900,00 zł (500,4 CHF) z dnia 9.08.2017r.,

8.  2771,23 zł (730 CHF) z dnia 9.08.2017r.

9.  2832,77 zł (730 CHF) z dnia 10.07.2017r.,

10.  1 897,56 zł (489 CHF) z dnia 10.07.2017r.,

11.  2 838,90 zł (730 CHF) z dnia 9.06.2017r.,

12.  1 866,67 zł (489 CHF) z dnia 9.06.2017r.,

13.  2 837,88 zł (730 CHF) z dnia 10.05.2017r.,

14.  1 900,00 zł (489 CHF) z dnia 10.05.2017r.,

15.  2 796,57 zł (730 CHF) z dnia 10.04.2017r.,

16.  1 798,02 zł (489 CHF) z dnia 10.04.2017r.,

17.  2995,94 zł (730 CHF) z dnia 10.03.2017r.,

18.  1 983,37 zł (489 CHF) z dnia 13.03.2017r.,

19.  2 966,79 zł (730 CHF) z dnia 10.02.2017r.,

20.  1 991,41 zł (489 CHF) z dnia 10.02.2017r.,

21.  2 999,22 zł (730 CHF) z dnia 10.01.2017r.,

22.  2 006,32 zł (489 CHF) z dnia 10.01.2017r.,

23.  3 055,14 zł (731 CHF) z dnia 12.12.2016r,

24.  2 060,00 zł (493,70 CHF) z dnia 12.12.2016.

Po dokonaniu przez powoda G. K. powyższych wpłat pozwana M. W. była przez niego sukcesywnie wzywana do zapłaty połowy uiszczonych przez powoda kwot z tytułu zaciągniętego kredytu w terminie 7 dni pod rygorem doręczenia wezwania / dowody: wezwania do zapłaty wraz z dowodami spłaty kredytu na rzecz Banku k. 47-114/.

Wyrokiem z dnia 8 maja 2017 roku wydanym w sprawie IC 2182/16 Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia uwzględnił powództwo G. K. skierowane przeciwko M. W. w zakresie dokonanych przez niego spłat wynikających z zawartych umów kredytu za okres od połowy roku 2015 do listopada 2016 roku). Orzeczenie w tym przedmiocie jest prawomocne / dowody: wyrok k. 115-119, wyrok k. 120-126/.

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie załączonych do akt sprawy dokumentów, w tym kopii aktów notarialnych, jak i orzeczeń sądowych. Sąd przeprowadził również dowód z przesłuchania powodów w charakterze strony.

Sąd uznał złożone do akt sprawy dokumenty za w pełni wiarygodne i oparł się na nich przy ustalaniu stanu faktycznego. Żadna ze stron nie poddawała w wątpliwość wiarygodności złożonych dokumentów nie poddawała także w wątpliwości ich treści, także Sąd z urzędu nie znalazł podstaw do ich kwestionowania.

Na rozprawie w dniu 30 marca 2021 roku Sąd oddalił dowód z przesłuchania świadka M. K., jak i dowód z opinii biegłego zgłoszone przez pozwaną, uznając iż zmierzają one jedynie do przedłużenia postępowania i nie są istotne dla rozstrzygnięcia niniejszego sporu (art. 235 ²§1 pkt 5 k.p.c).

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Okolicznością istotną w rozpoznaniu niniejszej sprawy był fakt, iż powodowie wnieśli przeciwko pozwanej pozew w oparciu o te same okoliczności faktyczne, żądając zapłaty pozostałej części świadczenia, gdzie wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 8 maja 2017 roku w sprawie sygn. akt I C 2182/16 uwzględniono w całości żądanie pozwu zasądzając kwotę 37.766,64 złotych wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie.

Okoliczności tej, iż przedmiotowe postępowanie toczyło się i dotyczyło części świadczenia strona pozwana nie kwestionowała.

Apelacja od ww. wyroku wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 10 grudnia 2018 roku została oddalona. Tym samym wyrok Sądu Rejonowego z dnia 8 maja 2017 roku, w dacie orzekania był prawomocny.

W niniejszej sprawie powodowie dochodzili zapłaty pozostałej części roszczenia za okres od grudnia 2016 roku do listopada 2017 roku w wysokości 105.462,10 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie do dnia zapłaty. Zdaniem sądu rozdrabnianie roszczeń jest dopuszczalne. Uprawnienie to wynika z zasady dyspozycyjności, zgodnie z którą decyzja co do zakresu procesu, dysponowania jego przedmiotem należy wierzyciela.

Jednocześnie w wypadku, gdy wierzyciel dochodzi dalszej części roszczenia - ponad prawomocnie uwzględnioną z tego samego stosunku prawnego, sąd nie może w niezmienionych okolicznościach prawnych i faktycznych orzec odmiennie o zasadzie odpowiedzialności pozwanego, tym samym uznając, że odpowiedzialność pozwanego w oparciu o te same okoliczności faktyczne i podstawę prawną została przesądzona prawomocnym wyrokiem z dnia 8 maja 2017 r. wydanym przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-śródmieścia w Warszawie w sprawie sygn. akt I C 2182/16 należało roszczenie powodów uwzględnić.

Zgodnie z art. 365 § 1 kpc orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy, organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. W doktrynie przyjmuje się, że moc wiążąca orzeczenia sądu charakteryzuje się dwoma aspektami: faktem istnienia orzeczenia i mocą wiążącą jako "określonym walorze prawnym rozstrzygnięcia (osądzenia) zawartego w treści orzeczenia". Drugi aspekt doktryna wiąże z prejudycjalnością prawomocnego orzeczenia. O prejudycjalnej naturze prawomocnego wyroku dla innego postępowania można mówić tylko w przypadku, gdy w postępowaniu tym występują te same strony, a ponadto gdy pomiędzy prawomocnym orzeczeniem oraz toczącą się sprawą zachodzi szczególny związek polegający na tym, że prawomocne orzeczenie oddziałuje na rozstrzygnięcie toczącej się sprawy. Moc wiążąca prawomocnego orzeczenia sądowego powoduje, że nie jest możliwe dokonanie odmiennej oceny i odmiennego osądzenia tego samego stosunku prawnego, w tych samych okolicznościach faktycznych i prawnych, pomiędzy tymi samymi stronami. Materialna prawomocność ma w szczególności istotne znaczenie w sytuacji rozdrobnienia roszczenia materialnoprawnego przez dochodzenie jego części w odrębnych procesach, czego nie wyłączają obowiązujące przepisy kpc, a przy tym rozstrzygniecie co do części roszczenia nie prowadzi do powagi rzeczy osądzonej – art. 199 § 1 pkt 2 kpc w związku z art. 366 kpc.

Wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej w rozumieniu art. 366 kpc tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia.

Dopuszczalność wystąpienia w osobnych procesach z roszczeniem o poszczególne części świadczeń z tego samego stosunku prawnego opartego na tym samym stanie faktycznym, nie oznacza jednak, że istnieje otwarta możliwość odmiennego rozstrzygnięcia niż w prawomocnym wyroku.

W sprawie o dalszą - ponad prawomocnie uwzględnioną - część świadczenia z tego samego stosunku prawnego sąd nie może w niezmienionych okolicznościach, odmiennie orzec o zasadzie odpowiedzialności pozwanego.

Celem przepisu art. 365 kpc jest zagwarantowanie poszanowania prawomocnego orzeczenia sądu, regulującego stosunek prawny będący przedmiotem rozstrzygnięcia. Prawomocny wyrok, z punktu widzenia jego prejudycjalnego znaczenia także w innej sprawie, swą mocą powoduje, że nie tylko nie może być zmieniony lub uchylony, ale że nie jest możliwe odmienne ocenienie i uregulowanie tego samego stosunku prawnego, w tych samych okolicznościach faktycznych i prawnych, między tymi samymi stronami. Przy uwzględnieniu powództwa o świadczenie (choćby niewyczerpujące całego przysługującego roszczenia) prawomocne orzeczenie ma - jak się przyjmuje - o tyle szersze znaczenie, że obejmuje nie tylko samo ustalenie prawa lub stosunku prawnego, ale również zasądza świadczenie. Uznać więc należy, iż to, że orzeczenie co do części roszczenia nie ma powagi rzeczy osądzonej co do jego reszty, która nie była przedmiotem orzekania sądu, umożliwia właśnie oddzielne dochodzenie tej reszty, nie stwarzając negatywnej przesłanki procesowej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2013 r., I PK 181/12, Legalis nr 734479).

Ponad to z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2017 r. (sygn. akt IV CSK 388/16, Legalis nr 1650859) wynika, że związanie prawomocnym wyrokiem odnosi się tylko do stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy, po którym nastąpiło jego wydanie. Przepis art. 365 § 1 kpc nie ma zastosowania wówczas, gdy już po wydaniu prawomocnego wyroku nastąpiła zmiana okoliczności, która pozwala na odmienną ocenę prawną pomiędzy tymi samymi stronami kwestii rozstrzygniętej w prawomocnym wyroku. „Prekluzji nie podlegają fakty nowe (nova producta), które wystąpiły po zamknięciu rozprawy (M. Sawczuk (w:) W. Siedlecki (red.), System prawa procesowego cywilnego, t. 3..., s. 78). W razie wniesienia apelacji, za rozstrzygającą należy uznać chwilę zamknięcia rozprawy apelacyjnej z zastrzeżeniem ustawowych ograniczeń kognicji sądu apelacyjnego (art. 383). Moment ten kończy okres, w którym strony mogą powoływać okoliczności faktyczne i dowody na ich uzasadnienie (art. 217 § 1), decyduje o miarodajnym z punktu widzenia wyroku stanie faktycznym (art. 316 § 1), a tym samym wyznacza ogólną czasową granicę prawomocności materialnej (por. też art. 840 § 1 pkt 2). Nowe okoliczności, które wystąpiły po tej chwili, nie są objęte prawomocnością, mogą natomiast otworzyć drogę do wytoczenia kolejnego powództwa i to także wówczas, jeżeli okoliczności te – gdyby wystąpiły przed zamknięciem rozprawy – należałyby do fragmentu rzeczywistości poddanego pod osąd, a tym samym byłyby objęte działaniem prekluzji. Zezwolenie na wytoczenie kolejnego powództwa zakłada przy tym, że nowe fakty tworzą odmienną od poprzedniej podstawę faktyczną żądania, a tym samym mamy do czynienia z nowym przedmiotem procesu, co usuwa przeszkodę w postaci rei iudicatae. W orzecznictwie przyjmuje się w związku z tym trafnie, że przy badaniu zarzutu powagi rzeczy osądzonej należy zawsze uwzględnić, czy po uprawomocnieniu się poprzedniego orzeczenia nie zaszła tego rodzaju zmiana okoliczności faktycznych sprawy, która mimo tożsamości żądania pozwu uzasadnia rozpatrzenie go w nowym procesie (wyrok SN z dnia 5 października 1973 r., I CR 511/73, LEX nr 7313).” (Paweł Grzegorczyk, Komentarz do art.365, art.366 Kodeksu postępowania cywilnego, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom II. Postępowanie rozpoznawcze, Ereciński T. (red.), Grzegorczyk P., Gudowski J., Jędrzejewska M., Weitz K., WK 2016)

W tym miejscu uzasadnione jest również przywołanie rozważań Sądu Apelacyjnego w Poznaniu poczynionych w uzasadnieniu do wyroku z dnia 30 kwietnia 2018 roku sygn. I ACa 1153/17 (lex2507795) które Sąd Okręgowy w pełni podziela: „(…) Zarówno powaga rzeczy osądzonej, jak i moc wiążąca muszą być bowiem powiązane z przedmiotem rozstrzygnięcia, gdyż odnoszą się do tego, o co strony się spierały i o czym rozstrzygnął sąd. A zatem sąd rozpoznający nową sprawę między tymi samymi stronami zobowiązany jest przyjąć, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak wynika to z wcześniejszego prawomocnego wyroku. Jeżeli kwestia ta pojawia się w kolejnej sprawie nie podlega ona ponownemu badaniu. Pozytywny skutek rzeczy osądzonej stwarza więc nie tylko zakaz dokonywania ustaleń sprzecznych z wcześniej osądzoną kwestią, ale także zakaz prowadzenia w tym zakresie postępowania dowodowego.

Skoro zatem Sądy, w kontradyktoryjnym procesie o część świadczenia, rozstrzygnęły o zespole faktów stanowiących o istnieniu określonego stosunku prawnego oraz że treścią stosunku jest określone prawo podmiotowe powoda, to Sąd w niniejszym postępowaniu nie mógł ponownie badać istnienia określonego zespołu faktów, ani też przyjąć odmiennej subsumcji normy prawnej zastosowanej w poprzednim procesie. Nie tylko dozwolone, ale konieczne było przyjęcie tożsamych ustaleń faktycznych i wniosków prawnych, w zakresie mającym znaczenie dla dalszej części roszczenia. Sąd nie mógł zatem prowadzić postępowania dowodowego na okoliczności już ustalone, mógł natomiast sięgnąć wprost do ustaleń i wniosków ujawnionych w uzasadnieniach wyroków zapadłych w poprzednim procesie.”

Mając powyższe rozważania na względzie i biorąc pod uwagę tożsamą podstawę sporu w sprawie niniejszej i w sprawie Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie o sygn. akt I C 2182/16 oraz okoliczność, iż po uprawomocnieniu się wyroku, nie nastąpiła zmiana okoliczności, która miała by wpływ na odmienną ocenę kwestii już rozstrzygniętych, żądanie pozwu podlegało w całości uwzględnieniu. Brak było możliwości dokonania innej oceny okoliczności faktycznych, czy dowodów niż ta poczyniona w toku postępowania w sprawie sygn. akt I C 2182/16, w tym postępowaniu sąd de facto oparł się na okoliczności wydania prawomocnego wyroku w sprawie sygn. akt I C 2182/16, poczynionych w toku tego postępowania ustaleniach i dowodach, na które to dowody i okoliczności strona powodowa powołała się również w tym postępowaniu, a potwierdzają one tożsamość przedmiotu sporu.

Z tych względów na podstawie przepisów art. 365 kc i art. 366 kpc jak również art. 481 § 1 kc w zakresie żądania odsetkowego, orzeczono jak w sentencji wyroku. W pkt II sentencji wyroku Sąd ustalił, że pozwana ponosi koszty procesu na podstawie art. 98 k.p.c., przy czym Sąd pozostawił szczegółowe ich wyliczenie referendarzowi sądowemu na podstawie art. 108 § 1 k.p.c.