Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 95/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 24 lutego 2021 r.. sygn. akt III K 280/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty apelacji obrońcy - naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść wyroku:

a. art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów, tj. zeznań świadków A. P., N. M. i W. L., przyznając im prymat zupełnej wiarygodności, wskazując, że są one stanowcze, konsekwentne, wzajemnie korelujące, podczas gdy - jak wynika z zeznań w.w. świadków - w ich obecności oskarżony nie kierował żadnych gróźb do pokrzywdzonej, nie znieważał jej, co w konsekwencji poddaje w wątpliwość zupełną wiarygodność zeznań pokrzywdzonej, która pierwotnie przyznała, że w.w. byli świadkami zachowania oskarżonego motywowanego pobudkami dyskryminacyjnymi z powodu jej przynależności narodowościowej;

b. art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 i 410 k.p.k. prowadzące do poczynienia ustaleń faktycznych, które in concreto stanowią efekt nie swobodnej, lecz całkowicie dowolnej oceny dowodów poprzez nienależyte rozważenie zebranego w sprawie materiału dowodowego i poczynienie jednostronnych ustaleń faktycznych w oparciu o wybiórcze potraktowanie zebranych dowodów w sytuacji, gdy w toku postępowania karnego winny być sprawdzone wszystkie racjonalnie możliwe wersje, natomiast koncentrowanie całego wysiłku na uzasadnieniu jednej hipotezy, tj. że sprawcą był oskarżony, równocześnie pomijając wszystkie inne realnie możliwe interpretacje zdarzeń, stworzyło możliwość wystąpienia poważnego błędu, prowadzącego do oskarżenia, a w konsekwencji skazania bez wystarczających ku temu podstaw faktycznych i prawnych

c. art. 7 k.p.k., tj. przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów poprzez uznanie za wiarygodne w całości zeznań pokrzywdzonej H. V. oraz dowodu z nagrań z telefonu, podczas gdy powołane zeznania są nieobiektywne, ogólnikowe, tendencyjne, nacechowane niechęcią wobec oskarżonego i zmierzają wprost do pomówienia oskarżonego o podejmowanie zachowań wyczerpujących znamiona przestępstw na tle narodowościowym i nie znajdują oparcia w materiale dowodowym o charakterze obiektywnym, a z całą pewnością nie mogą stanowić podstawy do poczynienia w sprawie kategorycznych ustaleń faktycznych;

d. art. 413 § 1 pkt 4 k.p.k. w zw.z art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., poprzez sprzeczność pomiędzy opisem czynu zawartym w części wstępnej wyroku a opisem czynu zawartym w części dyspozytywnej wyroku, zarówno jeśli chodzi o czyn I - IV jak i czyn V zarzucony oskarżonemu w akcie oskarżenia, opisany w części wstępnej wyroku, a następnie zmieniony w części dyspozytywnej wyroku w sposób opisany w uzasadnieniu apelacji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wszystkie wskazane wyżej zarzuty, pozostały poza sferą rozważań i ocen sądu odwoławczego, z uwagi na to, że wystąpiły tego rodzaju mankamenty przeprowadzonego postępowania, które przesądziły o jego wadliwości z przyczyn mających swoje źródło w uchybieniach formalnych. W związku z tym, przedwczesne i w gruncie rzeczy bezprzedmiotowe, byłoby badanie zasadności zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy w sytuacji, gdy postępowanie przed sądem pierwszej instancji wymaga powtórzenia w całości.

Wniosek

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ze względu na bezprzedmiotowość badania zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego, zbędna i niczemu nie służąca byłaby ocena zawartego w apelacji wniosku, który jest ściśle związany z zarzutami apelacyjnymi, a w sprawie wystąpiła potrzeba uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji z przyczyn innych, aniżeli objęte zarzutami apelacji obrońcy.

3.2.

Zarzuty apelacji prokuratora:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na błędnym wnioskowaniu, iż oskarżony P. L. nie dopuścił się czynu z art. 257 k.k., albowiem gdy ze względu na miejsce działania lub też ze względu na okoliczności i sposób działania sprawcy, jego zachowanie jest lub może być dostępne dla nieokreślonej liczby osób, podczas gdy prawidłowa analiza zabranego materiału dowodowego w części dotyczącej czynów z pkt II i IV części wstępnej wyroku prowadzi do przeciwnego wniosku;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść tego orzeczenia, polegający na przyjęciu poglądu, że w niniejszej sprawie brak jest jakiegokolwiek dowodu potwierdzającego sprawstwo P. L. w zakresie czynu z art. 245 k.k., co skutkowało niezasadną zmianą kwalifikacji prawnej czynu z art. 245 k.k. na art. 190 § 1 k.k., podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego zebranego w powyższej części, w szczególności zeznania pokrzywdzonej oraz nagranie z kasety w zakresie treści rozmowy W. L., skazanej za popełnienie czynu z art. 245 k.k. w sprawie II K 349/20 Sądu Rejonowego w Myśliborzu prowadzi do zajęcia odmiennego stanowiska w przedmiotowym zakresie.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jeśli chodzi o zarzuty apelacji prokuratora, to niezależnie od charakteru i jakości mankamentów, decydujących w sposób zasadniczy o potrzebie wydania wyroku kasatoryjnego, stwierdzić trzeba, że pierwszy z tych zarzutów, skoncentrowany na kwestiach ocen prawnych, odnoszący się do pojmowania znamienia działania „publicznie”, a wiec podniesiony w kontekście czynów kwalifikowanych w akcie oskarżenia z zastosowaniem art. 257 k.k., nie przedstawia się przekonujący i trafny. Dokonując ocen w tym zakresie trzeba przede wszystkim mieć świadomość tego, że działanie „publicznie” nie może być utożsamiane z działaniem w miejscu publicznym. Uwzględniając takie rozróżnienie, należy mieć na uwadze specyfikę domu, w którym tak naprawdę zamieszkiwała tylko rodzina L. (S. J. to wujek oskarżonego i M. L.), natomiast nie mieszkały tam żądne osoby postronne. Z kolei w zakresie czynu z pkt. I – trzeba zauważyć, że użyte w opisie tego czynu określenie „nad jeziorem”, samo przez się nie wskazuje na publiczny charakteru działania oskarżonego. Określenie to, nie może ze swej istoty, przesądzać więc o spełnieniu powyższego znamienia. Decydować o tym może bowiem sposób działania oskarżonego, możliwość dostrzeżenia jego zachowania przez nieokreśloną liczbę osób i wreszcie także świadomość oskarżonego, że jego zachowanie jest dostrzegalne dla wielu osób i – co istotne - co najmniej godzenie się z taką sytuacją. Zaznaczyć trzeba, że tego rodzaju elementy muszą mieć stosowne oparcie i potwierdzenie w dokonanych ustaleniach faktycznych. W tym przypadku, taki warunek nie jest spełniony. Powyższe uwagi, odnoszą się zarówno do ocen w zakresie czynu, którego pewien etap miał zaistnieć „nad jeziorem”, jak i czynów, które miały miejsce w budynku przy ul. (...) w D..

Jeśli natomiast chodzi i drugi z zarzutów apelacji, który po części również skupia się na ocenach prawnych, to stwierdzić należy, że w pewnym zakresie zastrzeżenia prokuratora, dotyczące czynu kwalifikowanego w akcie oskarżenia z art. 245 k.k, są trafne. W tym też zakresie już same ustalenia faktyczne poczynione przez sąd meriti budzą wątpliwości. Są one spowodowane zbyt powierzchowną analizą i nazbyt pobieżnym przesłuchaniem pokrzywdzonej na rozprawie sądowej. W toku jej przesłuchania nie zostały należycie wyjaśnione rozbieżności i nieścisłości jakie istnieją pomiędzy kolejno składanymi zeznaniami. Dotyczą one różnych zdarzeń, ale z całą pewnością także czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 6 wyroku, analogicznie zresztą jak czynu przypisanego mu w pkt 1 wyroku. Dopiero możliwość wyeliminowania tych niespójności czy też dokonania rzetelnej ich oceny, a ponadto uwzględnienie innych dowodów odnoszących się do okoliczności tego czynu, pozwoli dokonać właściwych ustaleń a w dalszej kolejności – należytej oceny prawnej zachowania oskarżonego.

Wniosek

Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

- rozwiązanie kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w pkt 8 sentencji wyroku,

- uchylenie pkt 7 wyroku,

- przyjęcie, że czyn w pkt 2 i 3 sentencji wyroku oskarżony popełnił w kumulatywnej kwalifikacji z art. 257 k.k.,

- przyjęcie, że czyn określony w pkt 6 sentencji wyroku stanowi przestępstwo z art. 245 k.k. opisane w pkt V części wstępnej wyroku i wymierzenie oskarżonemu za ten czyn kary 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- podwyższenie w pkt 4 wyroku kary pozbawienia wolności do 10 miesięcy,

- wymierzenie kary łącznej w wysokości 1 roku pozbawienia wolności,

- utrzymanie wyroku w pozostałym zakresie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek apelacji prokuratora nie podlegał ocenie, z racji tego, że wobec ujawnienia się istotnych uchybień proceduralnych, konieczne było wydanie wyroku kasatoryjnego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Wbrew temu, co stwierdził Sąd Okręgowy w pkt 6 uzasadnienia ("Inne zagadnienia") - nie jest tak, że prokurator na etapie postępowania przygotowawczego, nie zajął stanowiska wobec faktu cofnięcia przez pokrzywdzoną wniosku o ściganie złożonego uprzednio co do czynów z art. 190 § 1 k.k. Zauważyć więc trzeba w pierwszej kolejności, że w dniu 5 grudnia 2019 r. H. V. złożyła protokolarne oświadczenie, iż cofa wniosek o ściganie i ukaranie P. L. za to, że od dnia 13 sierpnia 2019 r. "do chwili obecnej", tj. 5 grudnia 2019 r. kilkakrotnie wypowiadał wobec niej groźby karalne (k. 41). Postanowieniem z dnia 9 lutego 2020 r. prokurator wyraził zgodę na cofnięcie przez H. V. wniosku o ściganie dotyczącego P. L. (k. 71 akt). Dokonania powyższe znajdują swoje umocowanie w treści przepisu art. 12 § 3 k.p.k., a zatem są prawidłowe i niepozbawione znaczenia prawnego. Wynikające z nich skutki nie mogą być bagatelizowane, czy też w istocie, pomijane. W realiach tej sprawy, wobec działań sądu meriti podjętych w końcowym etapie procesu oraz wobec niektórych zgłaszanych wówczas sugestii prokuratora (np. o potrzebie uzyskania od pokrzywdzonej ponownie wniosku o ściganie), podkreślenia wymaga ostatnie zdanie powołanego wyżej przepisu art. 12 § 3 k.k., w którym jednoznacznie i w sposób nie nasuwający jakichkolwiek wątpliwości stwierdza się, że: "Ponowne złożenie wniosku jest niedopuszczalne". Zaznaczyć należy, iż w przedstawionym powyżej układzie okoliczności, nie było i nie ma w dalszym ciągu żadnych powodów, aby cofnięcie wniosku o ściganie dokonane przez H. V. uznawać za nieskuteczne, skoro zawartość akt bez żadnych wątpliwości wskazuje na to, iż zyskało to wymaganą przepisem art. 12 § 3 k.k. akceptację właściwego organu. Skoro bowiem nastąpiło w stadium przygotowawczym, to nie ulega wątpliwości, że wymagana była akceptacja prokuratora i ten wymóg został spełniony. Nieuprawnione i bezprzedmiotowe było zatem działanie Sądu Okręgowego podjęte na rozprawie w dniu 24 lutego 2021 r., mające na celu uzyskanie stanowiska prokuratora w kwestii cofnięcia wniosku o ściganie dokonanego przez pokrzywdzoną w dniu 5 grudnia 2019 r. Podkreślić zatem trzeba, że wobec niemożności ponownego złożenia wniosku, nie było możliwe w tym postępowaniu skazanie P. L. za czyny kwalifikowane z art. 190 § 1 k.k., które miały być popełnione w okresie od 13.08.2019 r. do 29.10.2019 r. na szkodę H. V.. Nie mogło zatem, spotkać się z akceptacją postąpienie Sądu pierwszej instancji, którego rezultatem było przypisanie oskarżonemu w pkt 5 i 6 wyroku czynów kwalifikowanych z art. 190 § 1 k.k.

4.2.

W toku postępowania przygotowawczego, P. L. był poddany badaniu sądowo-psychiatrycznemu. Wówczas, współpodejrzaną w sprawie była nadto jego matka W. L., co do której uzyskano również opinię biegłych psychiatrów. W dalszym toku czynności, sprawę W. L. wyłączono do odrębnego postępowania. Jednakże w aktach sprawy III K 280/20 znajduje się tylko pierwsza strona opinii sądowo-psychiatrycznej dotyczącej P. L., natomiast dalsze, kolejne karty, to opinia dotycząca W. L.. Z aktu oskarżenia wynika, że u oskarżonego zdiagnozowano zaburzenia osobowości i chociaż nie rzutują one na poczytalność – przynajmniej w świetle treści aktu oskarżenia - to jednak brak opinii powyższej, czyni przeprowadzone postępowanie dotkniętym mankamentem rozciągającym się na wszystkie zarzuty stawiane P. L.. Aktualnie, tak naprawdę nie jest całkowicie pewne, czy wzmianka w treści aktu oskarżenia odzwierciedla rzeczywisty stan rzeczy, czy badanie przez biegłych psychiatrów zostało przeprowadzone i czy jego wynika jest taki, jak wynika to z uzasadnienia oskarżenia. Weryfikacja tych okoliczności może nastąpić jedynie w konfrontacji z treścią opinii sądowo-psychiatrycznej dotyczącej P. L.. Konieczne jest zatem podjęcie działań w celu uzyskania wskazanej wyżej opinii w jej pełnej postaci, a w przypadku braku takiej możliwości – podjęcie innych stosownych działań.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

Zaskarżony wyrok w zasadzie w całości został uchylony, przy czym odnośnie jednego czynu postępowanie umorzono, natomiast w pozostałym zakresie, a więc co do dalszych pięciu czynów - sprawę przekazano Sądowi Okręgowemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania.

Przypisanie oskarżonemu w pkt 5 wyroku przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. zaistniałego w dniu 1 października 2019 r., nastąpiło w warunkach dokonanego wcześniej, skutecznego cofnięcia przez pokrzywdzoną wniosku o ściganie, a zatem stanowiło obrazę przepisów postępowania powodującą wystąpienie bezwzględnej przesłanki odwoławczej. Dlatego na podstawie art. 17 § 1 pkt 10 k.p.k. w zw. z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. rozstrzygnięcie to uchylono i umorzono w tym zakresie postępowanie. Analogiczna wadliwość dotyczy także skazania P. L. za czyn przypisany mu w pkt 6 wyroku, przy czym w tym zakresie - stwierdzono konieczność powtórnego procedowania.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Skazanie oskarżonego w warunkach istnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej związanej z brakiem wniosku o ściąganie w zakresie przestępstwa wnioskowego, powodowało konieczność uchylenia takiego rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji i umorzenia postępowania (czyn z pkt 5 wyroku). W zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 6 wyroku, co do którego zachodzi potrzeba powtórzenia postępowania dowodowego oraz dokonanie powtórnej oceny prawnej objętego nim zachowania - w płaszczyźnie znamion przestępstwa ściganego z urzędu, nie obwarowanego wymogiem dysponowania wnioskiem o ściąganie – wystąpiły podstawy do objęcia go orzeczeniem kasatoryjnym.

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo całego przewodu sądowego.

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Jak powyżej stwierdzono - w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 6 wyroku, zachodzi potrzeba poczynienia dokładniejszych ustaleń, w tym przesłuchania pokrzywdzonej między innymi w celu ustosunkowania się jej do rozbieżności jakie istnieją pomiędzy relacją przedstawioną przez nią na rozprawie a zeznaniami złożonymi w postępowaniu przygotowawczym, dlatego czyn ten objęty jest orzeczeniem kasatoryjnym. Konieczne jest bardziej wnikliwe przeanalizowanie okoliczności jego zaistnienia w celu ewentualnego zweryfikowania związanych z tym wniosków, zwłaszcza pod kątem znamion występku z art. 245 k.k. Aktualnie, nie można przesądzić wyniku tych czynności, ale niewątpliwe jest, że nie jest możliwe skazanie za czyn z art. 190 § 1 k.k.

Konieczność poczynienia dokładniejszych ustaleń dotyczy nadto czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 1 wyroku. Nie zostało przekonująco wykazane, że oskarżony działał w ramach tego czynu "publicznie". Przyjęcie, że jedna faza zdarzenia zaistniała "nad jeziorem", w sytuacji, gdy nic bliżej o tak określonym miejscu nie jest wiadome, nie mogło spotkać się z aprobatą. Potrzebne są zatem w tym zakresie informacje charakteryzujące w sposób bardziej pełny zaistniałą sytuację, dotyczące w szczególności pory dnia, w której doszło do zdarzenia, specyfiki tego konkretnego miejsca, obecności innych, przypadkowych osób, sposobu zachowania oskarżonego itp. Jeśli okaże się, że zachowanie P. L. objęte czynem z pkt 1 wyroku było możliwe do spostrzeżenia przez nieokreśloną liczbę osób, należy uwzględnić nadto konieczność ustalenia, czy oskarżony był tego świadomy i co najmniej godził się na to, że jego poczynania są dla tego nieokreślonego kręgu osób możliwe do zaobserwowania. W zależności więc od tego, jak uzupełniające ustalenia pozwolą zidentyfikować wskazane wyżej okoliczności, możliwe będzie stwierdzenie czy chodzi o działanie publicznie, czy też nie odpowiadające temu pojęciu.

Czyny kwalifikowane z art. 119 § 1 k.k. zasadniczo nie budzą zastrzeżeń, ale wspomniany powyżej faktyczny brak opinii sądowo-psychiatrycznej w aktach sprawy (jedynie pierwsza jej strona), powoduje, że na podstawie wzmianki na temat opinii zawartej w akcie oskarżenia, można wprawdzie wnioskować, że stwierdzone u oskarżonego nieprawidłowości stanu psychicznego, nie rzutowały na funkcje poczytalności, jedynie wstępnie, orientacyjnie, natomiast do należytego rozpoznania sprawy i niewadliwego wyrokowania konieczna jest opinia sądowo-psychiatryczna. Na tle jej braku można dopuszczać istnienie szeregu wątpliwości - po pierwsze - nie jest pewne, czy wzmianka ta odzwierciedla prawidłowo wnioski opinii, po drugie - czy na pewno oparta została na wnioskach dotyczących oskarżonego P. L. (a nie np. współpodejrzanej), po trzecie - nie jest dostatecznie pewne czy w ogóle co do P. L. opinia została w całości sporządzona. W takim stanie rzeczy, konieczne było uchylenie wyroku w całości (z wyjątkiem czynu, co do którego umorzono postępowanie) i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania.

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Jak już powyżej wskazano – wobec braku wniosku o ściganie pochodzącego od osoby pokrzywdzonej, ze względu na jego skuteczne cofnięcie w stadium śledztwa – zmaterializowała się przeszkoda procesowa określona w art. 17 § 1 pkt 10 k.p.k, co powodowało potrzebę uchylenia rozstrzygnięcia dotkniętego taką wadą i umorzenia postępowania w tym zakresie (czyn z pkt 5 wyroku).

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

W toku ponownego rozpoznania sprawy konieczne będzie przeprowadzenie na nowo całego przewodu sądowego, a w ramach tego dokładniejsze przesłuchanie pokrzywdzonej (także innych osób) pod kątem zdarzenia zakwalifikowanego w akcie oskarżenia jako czyn z art. 245 k.k. W przypadku H. V. należy zwrócić szczególną uwagę na rozbieżności w jej zeznaniach składanych w postępowaniu przygotowawczym oraz na rozprawie sądowej i najpierw zmierzać do ich wyjaśnienia, a następnie poddać wnikliwej ocenie efekty tych działań. Oczywiste jest, że aktualnie trudno przewidzieć wynik tych czynności.

Większej wnikliwości wymagają także ustalenia mające służyć dokonaniu oceny czy miejsce określone w opisie czynu z pkt 1 zwrotem "nad jeziorem" miało charakter, który pozwala przyjąć, że oskarżony działał "publicznie". Dotychczasowy stan materiału dowodowego w tym zakresie, nie pozwala wyeliminować powstających na tym tle wątpliwości. Jakiekolwiek miejsce zlokalizowane nad jeziorem, ze swej istoty, nie należy do takich, w którym zawsze w sposób pewny, przebywa nieokreślona liczba osób. Istotnym elementem oceny jest nadto wspomniana wyżej świadomość oskarżonego, który musi wiedzieć, że jego działania są dostrzegalne dla nieokreślonej liczby osób i nadto musi on na to się godzić. Zaznaczyć trzeba, iż działania "publicznie" nie należy utożsamiać z działaniem "w miejscu publicznym". Sprawca wtedy działa publicznie, gdy ze względu na miejsce działania, bądź okoliczności i sposób działania, jego zachowanie jest lub może być dostępne (dostrzegalne) dla nieokreślonej liczby osób, przy czym sprawca, mając świadomość tej możliwości, co najmniej na to się godzi (vide: uchwała SN z 20.09.1973 r., VI KZP 26/73, OSNKW 1973 nr 11, poz. 132). Dlatego, aktualny stan ustaleń, które są istotne dla dokonania prawidłowej oceny znamienia "publiczności" działania, nie pozwalał na zrealizowanie tego wymogu - także w ramach korygujących działań sądu odwoławczego. Należy zatem dokonać w powyższym zakresie rzetelnych ustaleń po przeprowadzeniu dowodów, uwzględniając powyższe uwagi oraz fakt, że w przypadku czynu z art. 257 k.k., należy interpretować pojęcie "publicznie" analogicznie jak na gruncie czynów z art 255, 255a i 256 k.k.

Oczywiste jest, że konieczne będzie uzyskanie wydanej co do oskarżonego P. L. opinii sądowo-psychiatrycznej, a jeśli takiej opinii nie wydano - podjęcie w tym kierunku niezbędnych starań.

Dopiero po wyeliminowaniu braków, niejasności i wątpliwości jakimi dotknięte było prowadzone dotychczas postępowanie, możliwe będzie poczynienie ustaleń i ocen, warunkujących możliwość wydania prawidłowego orzeczenia.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt I wyroku

Z uwagi na charakter wydanego wyroku, jedynie w zakresie czynu, co do którego umorzono postępowanie (z pkt 5 zaskarżonego wyroku), orzeczono, iż koszty procesu w tym zakresie ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSA Małgorzata Jankowska SSA Piotr Brodniak SSA Andrzej Wiśniewski

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Myśliborzu

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana