Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 grudnia 2020 roku

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Ludmiła Dulka - Twarogowska

Protokolant: stażysta Zuzanna Witkowska

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2020 roku w Wąbrzeźnie

na rozprawie

sprawy z powództwa: S. B.

przeciwko: J. P. (1)

- o zapłatę,

I.  oddala powództwo w całości;

II.  zasądza od powoda S. B. na rzecz pozwanej J. P. (2) kwotę 2.267,00 zł (dwa tysiące dwieście sześćdziesiąt siedem złotych zero groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

III.  nie obciąża powoda kosztami sądowymi, od których był zwolniony i które w toku procesu zostały wydatkowane ze Skarbu Państwa.

Sędzia

Ludmiła Dulka - Twarogowska

Sygnatura akt: I C 469/19

ZARZĄDZENIE

1. (...) C;

2. (...)

Sędzia Ludmiła Dulka - Twarogowska

W., dnia 08 grudnia 2020 r.

Sygn. akt I C 469/19

UZASADNIENIE

W dniu 26 czerwca 2019 r. S. B. wystąpił do Sądu z pozwem przeciwko J. P. (1) domagając się zasądzenia na swoją rzecz 7.226,49 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot: 4.081,63 zł od 01 października 2016 r. do dnia zapłaty i 3.144,86 zł od 01 listopada 2016 r. do dnia zapłaty, a także kosztów procesu (k.3-6).

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów procesu (k.36-39).

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska (k.52-57v, k.122 - protokół rozprawy z 13 listopada 2019 r. - czas zapisu: od 00:02:25, k.148-149, k.303-305, k.309-312v), przy czym powód rozszerzył swoje powództwo dodatkowo o 24.673,01 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot: 8.034,16 zł od 01 maja 2016 r. do dnia zapłaty, 1.076,89 zł od 01 maja 2016 r. do dnia zapłaty, 5.489,93 zł od 01 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty, 4.102,69 zł od 01 lipca 2016 r. do dnia zapłaty, 5.969,34 zł od 01 września 2016 r. do dnia zapłaty (k.260-263v).

Sprawa podlegała rozpoznaniu w postępowaniu zwykłym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W okresie od (...) r. do (...) r. S. B. i J. B. (obecnie P.) pozostawali w związku małżeńskim z rozdzielnością majątkową, natomiast nieformalny związek tworzyli od (...) r. W dniu (...) urodził im się syn. Strony zamieszkiwały razem w T., skąd pod koniec (...) r. powód się wyprowadził, później wracał. W (...) r. pozwana wraz z dzieckiem wyprowadziła się z wcześniej wspólnie zajmowanego mieszkania do mniejszego, natomiast w dniu (...) r. złożyła pozew o rozwód.

Od (...) r. powód prowadził jednoosobowo hotel i restaurację pod firmą (...) w W.. Pozwana prowadziła (...) spółka jawna, do której S. B. przystąpił jako wspólnik w(...)r. Spółka zajmowała się sprzedażą dywanów za pośrednictwem allegro. Począwszy od lutego (...) r. strony były jedynymi wspólnikami wskazanej spółki.

W (...) roku S. B. rozszerzył swoją działalność gospodarczą w ramach(...) (...) o branżę dywanową. W listopadzie(...) roku powód zatrudnił pozwaną w (...) na stanowisku specjalisty do spraw sprzedaży na czas próbny, natomiast na umowę o pracę na czas nieokreślony od 31 stycznia 2014 r. Do obowiązków J. P. (1) w (...) (...) należało m.in. przygotowywanie całości dokumentacji księgowej, wystawianie faktur oraz pozyskiwanie klientów - tylko i wyłącznie w zakresie dystrybucji dywanów, chodników oraz innych pokryć podłogowych. Z uwagi na brak podległości służbowej pomiędzy stronami, nie łączył ich stosunek pracy, lecz współpraca. Przy zawarciu umowy o pracę na czas nieokreślony strony ustaliły, że pozwana niezależnie od wyników finansowych działalności handlowej będzie otrzymywała wynagrodzenie 2.500 zł miesięcznie na konto bankowe.

Na początku trwania związku i współpracy strony uzgodniły, że J. P. (1) będzie samodzielnie prowadziła sprzedaż dywanów za pośrednictwem allegro przez spółkę (...). (...) jedynie nabywała dywany od zagranicznych producentów na odroczony termin płatności, które następnie (od pewnego momentu) sprzedawała kontrahentowi (...) oraz w oparciu o wystawione faktury VAT przekazywała spółce (...). Faktury te osobiście wystawiała J. P. (1) (wówczas B.) reprezentując firmę (...), a płatnością za sprzedaż dywanów każdorazowo była obciążana spółka (...). Pozwana m.in. wystawiła faktury VAT (objęte niniejszym postępowaniem) w dniach: (...) nr (...) na kwotę 8.034,16 zł brutto, 30 kwietnia 2016 r. nr (...) na kwotę 1.076,89 zł brutto, 31 maja 2016 r. nr (...) na kwotę 5.489,93 zł brutto, 30 czerwca 2016 r. nr (...) na kwotę 4.102,69 zł brutto, 31 sierpnia 2016 r. nr (...) na kwotę 5.969,34 zł brutto, 30 września 2016 r. nr (...) na kwotę 4.081,63 zł brutto oraz 31 października 2016 r. nr (...) na kwotę 3.144,86 zł brutto, w których wskazała, iż każda z wymienionych kwot została zapłacona gotówką. Pozwany nigdy nie otrzymał należności za wskazane faktury VAT. W (...) spółki (...) pozwana zajmowała się następnie sprzedażą dywanów za pośrednictwem serwisu internetowego allegro na rzecz klientów detalicznych. W okresie, kiedy pozwana wystawiała wskazane faktury VAT nie zamieszkiwała już wspólnie z powodem.

W (...) r. spółka (...) dokonała sprzedaży dywanów za kwotę 9.505,70 zł, zaś jej wydatki wyniosły 7.231,40 zł. W maju 2016 r. spółka (...) sprzedała towary za kwotę 6.987,01 zł, natomiast jej wydatki wyniosły 4.494,66 zł. W czerwcu 2016 r. przychód spółki (...) wynosił 6.849,60 zł, natomiast wydatki 4.593,44 zł. W lipcu 2016 r. spółka (...) uzyskała 5.454,47 zł ze sprzedaży, natomiast jej wydatki wynosiły 4.912,95 zł. W sierpniu 2016 r. sprzedaż spółki (...) wynosiła 5.363,42 zł, natomiast wydatki 5.082,10 zł. We wrześniu 2016 r. spółka (...) sprzedała towary za 4.351,22 zł, zaś jej wydatki wynosiły 5.253,10 zł. W październiku 2016 r. przychód spółki (...) wynosił 3.691,88 zł, natomiast wydatki 2.997,46 zł. Przy czym do wskazanych wyżej kwot wydatków nie zostały wliczone należności wynikające z faktur wystawionych przez(...) (...).

Okoliczności bezsporne, ponadto dowody:

- wydruk z (...) powoda (k.9);

- faktury VAT (k.18-19v, k.267-274);

- wydruk z księgi rachunkowej (...) za 2016 r.(k.20-28);

- zeznania pozwanej J. P. (1) (protokół rozprawy z 27.11.2020r., czas zapisu: od 00:51:10 – k.379-380).

- częściowo zeznania powoda (protokół rozprawy z 27.11.2020r., czas zapisu: od 00:18:12 – k.379v);

- umowa o pracę i zakres obowiązków (k.9-12 akt (...) SR w T.);

- zaświadczenie z mBanku (k.235 akt (...) SR w T.);

- protokoły z rozpraw w sprawach(...) SO w T. i (...) zawierające zeznania S. B. złożone w charakterze strony (k.330-335, 343-346 akt (...) SR w T.);

- wyrok Sądu Rejonowego w T. z 20 grudnia 2017 w sprawie (...) z uzasadnieniem (k. 351, 361-367v akt(...) SR w T.).

Środki, które pozwana osiągała z prowadzenia spółki (...) (pozostałe po pokryciu wydatków związanych z działalnością gospodarczą) wydawała następnie m.in. na opiekunkę dla dziecka, które posiadała wspólnie z pozwanym oraz żłobek. Przed rozstaniem z pozwanym środki uzyskiwane z prowadzenia (...) były przeznaczane także na wspólne utrzymanie stron, a po rozstaniu na wynagrodzenie J. P. (1) za pracę wykonywaną w (...) co było przedmiotem wzajemnych uzgodnień.

Ponadto powód przekazywał środki na rzecz pozwanej i ich wspólnego dziecka dokonując wpłat na konto w (...), do którego upoważnienie posiadała pozwana, w tym w kwietniu 2016 r. 3.000 zł, w maju 2016 r. 5.000 zł, w czerwcu 2016 r. 5.000 zł, w lipcu 2016 r. 3.000 zł, sierpniu 2016 r. 3.000 zł, wrześniu 2016 r. 3.000 zł i w październiku 2016 r. 3.500 zł.

Dowody:

- zeznania pozwanej J. P. (1) (protokół rozprawy z 27.11.2020r., czas zapisu: od 00:51:10 – k.379-380);

- częściowo zeznania powoda (protokół rozprawy z 27.11.2020r., czas zapisu: od 00:18:12 – k.379v);

- zaświadczenie z mBanku (k.235 akt (...) SR w T.);

- protokoły z rozpraw w sprawach(...) SO w T. (...) i (...) zawierające zeznania S. B. złożone w charakterze strony (k.330-335, 343-346 akt (...) SR w T.);

- potwierdzenia przelewów (k.75-84 oraz k. 20-30 akt (...) SR w T.);

- zapisy wiadomości tekstowych (k.85-90);

- kopia pisma S. B. z 27.12. (...). zawierającego m.in. informację o sposobie rozliczenia faktur załączonych do pozwu (k. 16-19 akt (...)SR w T.).

Ustalenia stanu faktycznego zostały dokonane w oparciu o wymienione dowody z dokumentów, a także częściowo zeznania stron, które Sąd uznał za wiarygodne w zakresie zgodnym z ustalonym stanem faktycznym w sprawie. Pozostały materiał dowodowy okazał się nieprzydatny, ponieważ wykraczał poza ramy niezbędne do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, w której rolą Sądu nie było poddawanie analizie wszystkich wzajemnych roszczeń stron i prowadzonych przez nie firm względem siebie. Jednocześnie Sąd oddalił wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka W. D., jako mający wykazać fakt nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy i tym samym zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania. Świadek ten bowiem nie miał wiedzy o faktach istotnych do ustalenia stanu faktycznego w niniejszym postępowaniu, co wynika z treści jego zeznań złożonych w toku sprawy rozwodowej (...) przed Sądem Okręgowym w T. (k.312-313 akt (...) SR w T.).

Sąd zważył, co następuje:

W świetle przeprowadzonych dowodów oraz na podstawie poczynionych przez Sąd ustaleń powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód swoje roszczenie oparł na art. 415 k.c. Zgodnie z treścią tego przepisu, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę obowiązany jest do jej naprawienia. Do przesłanek odpowiedzialności deliktowej należy zaliczyć: zdarzenie, szkodę, popełnienie czynu sprawcy noszącego znamiona winy oraz istnienie związku przyczynowego pomiędzy czynem, a szkodą. Wszystkie wymienione przesłanki odpowiedzialności, jako okoliczności faktyczne, na podstawie których powód dochodzi swego roszczenia, winny zostać przez niego udowodnione (art. 6 k.c.).

Przez winę rozumie się naganną decyzję człowieka odnoszącą się do podjętego przez niego bezprawnego czynu, z której to bezprawności zdaje sobie sprawę . Sprowadza się ona do postawienia sprawcy zarzutu, że w konkretnych okolicznościach umyślnie bądź na skutek lekkomyślności, ewentualnie niedbalstwa nie dołożył należytej staranności, jakiej można domagać się od niego w danej sytuacji. Aby mówić, że dane zachowanie jest zawinione należy badać nie tylko, czy jest ono obiektywnie bezprawne, lecz również czy sprawca dochował należytej staranności od niego wymaganej, a jeżeli tego nie uczynił to z jakich przyczyn (por. wyrok sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 19 czerwca 2013 r., I ACa 368/13, LEX nr 1339346).

(...) jako przedmiotowa cecha czynu sprawcy, tradycyjnie ujmowana jest jako sprzeczność z obowiązującym porządkiem prawnym. Pojęcie porządku prawnego obejmuje nakazy i zakazy wynikające z normy prawnej, lecz także nakazy i zakazy wynikające z norm moralnych i obyczajowych, określanych jako "zasady współżycia społecznego" lub "dobre obyczaje" (np. wyrok składu siedmiu sędziów SN z dnia 31 stycznia 1968 r., III PRN 66/67, OSPiKA 1968, z. 12, poz. 261). Bezprawność w rozumieniu art. 415 k.c. obejmuje swoim zakresem naruszenia przepisów prawa pozytywnego oraz zasad współżycia społecznego, a bezprawność zaniechania występuje wtedy, gdy istniał nakaz działania (współdziałania), zakaz zaniechania albo zakaz sprowadzenia skutku, jaki przez zaniechanie może być sprowadzony (por. wyrok SN z dnia 19 lutego 2003 r., V CKN 1681/00, LEX nr 121742).

W ocenie Sądu w rozpoznawanym przypadku nie została wykazana przesłanka bezprawności działania, czy zaniechania pozwanej.

Powód powstanie szkody wiązał z działalnością pozwanej z okresu jej zatrudniania w swojej firmie, a polegała ona na nierozliczeniu się przez pozwaną za towar uzyskany przez (...) spółkę jawną od(...) (...) na podstawie siedmiu faktur VAT o nr: (...), tj. nie uiszczeniu łącznie 31.899,50 zł.

W toku procesu większość okoliczności, mających znaczenie dla ustalenia stanu faktycznego, było bezspornych, w tym fakt nie zapłacenia gotówką za wskazane faktury na rzecz (...) (...). Sporne jedynie było, czy doszło między stronami do uzgodnień w zakresie sposobu rozliczania towaru pobieranego przez spółkę (...) od (...) (...) oraz przeznaczenia dochodów uzyskiwanych przez spółkę (...).

Sąd dał wiarę zeznaniom J. P. (1), iż strony jeszcze na początku związku oraz współpracy ustaliły, że dochody uzyskiwane z działalności tzw. „dywanowej” generowane przez spółkę (...) będą przeznaczane na życie rodzinne stron, a po rozstaniu na utrzymanie wspólnego syna i wynagrodzenie pozwanej z tytułu zatrudnienia/współpracy w (...) (...). Odmienne zeznania S. B. w tym zakresie pozostawały bowiem w sprzeczności z jego zeznaniami złożonymi w toku sprawy (...) Sądu Rejonowego w T. o odszkodowanie z tytułu nieuzasadnionego rozwiązania umowy o pracę. W postępowaniu tym wymieniony, przesłuchiwany w charakterze strony, jednoznacznie wskazał, że dochód z allegro w trakcie trwania małżeństwa miał być przeznaczany na potrzeby domu, a pozwana miała mieć wynagrodzenie 2.500 zł obojętnie czy handel przyniesie dochód, czy nie. Z kolei w momencie przynoszenia strat przez spółkę (...), powód dokładał się finansowo z własnej działalności (...) (...). Pozwana, jako osoba współpracująca w firmie (...) utrzymywała się wówczas z wynagrodzenia, które wypłacała sobie z konta. Powód nie przelewał jej pieniędzy zatytułowanych „wynagrodzenie” (k.343-345 akt (...) SR w T.). Zeznania te pośrednio znalazły potwierdzenie także w innym dokumencie przedłożonym przez powoda wraz z pozwem, jako dowód w sprawie (...) Sądu Rejonowego wT., tj. w piśmie z dnia 27 grudnia 2016 r. S. B. adresowanym do J. B. zatytułowanym „rozliczenie finansowe za okres od października 2015 do grudnia 2016 roku wraz z potrąceniem wzajemnych zobowiązań”. Z jego treści jednoznacznie wynika wola powoda zaliczenia poszczególnych kwot m.in. z faktur „gotówkowych” objętych pozwem w niniejszej sprawie na poczet m.in. wynagrodzenia J. P. (1) z tytułu czynności wykonywanych na rzecz (...) (...) (k.1619 akt (...) SR w T.). Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd nie dał wiary tej części zeznań złożonych przez powoda w toku niniejszego postepowania, w których zaprzeczył, aby między stronami nie było czynionych uzgodnień odnośnie przeznaczania środków uzyskiwanych ze spółki (...) na potrzeby związane z utrzymaniem wspólnego dziecka oraz wynagrodzeniem J. P. (1).

Podkreślić w tym miejscu należy, iż stan faktyczny w niniejszej sprawie jest o tyle specyficzny, że zarówno kwestie gospodarcze, jak i życie rodzinne stron wzajemnie się przeplatały i były ściśle powiązane. Nie zmieniło tego w sposób znaczący wyprowadzenie się przez powoda ze wspólnie zajmowanego mieszkania w T., skoro strony miały nadal wspólne dziecko i były powiązane biznesowo. Wszak oboje występowali w podwójnej roli w branży dywanowej, tj. powód jako właściciel (...) i zarazem wspólnik (...) s.j. oraz pozwana, jako wspólnik (...) oraz osoba współpracująca w (...). Skoro oboje byli jedynymi (...) spółki jawnej (...), to oczywistym jest, że razem powinni partycypować w kosztach i dochodach tego podmiotu. Ewentualne rozliczenia w tym zakresie między wspólnikami nie mogą być jednak przedmiotem niniejszego postępowania.

Wskazać jedynie należy, iż analiza sytuacji finansowej spółki (...) w poszczególnych miesiącach od kwietnia do października 2016 roku wskazywała, iż działalność ta – przy założeniu, że dochodziłoby do faktycznego dokonywania płatności na rzecz (...) (...) za sprzedawane dywany, w istocie przynosiłaby wyłącznie straty. Z kolei, zważając na okoliczność, że takowych płatności na rzecz (...) (...) nie było, różnica pomiędzy kwotami uzyskiwanymi ze sprzedaży dywanów przez allegro, a wydatkami spółki (bez uwzględniania należności z faktur na rzecz (...) (...)) kształtowała się następująco: w kwietniu 2016 r. „+” 2.274,30 zł (9.505,70 zł ze sprzedaży – 7.231,40 zł wydatków), w maju 2016 r. „+” 2.494,66 zł (6.987,01 zł ze sprzedaży – 4.494,66 zł wydatków), w czerwcu 2016 r. „+” 2.256,16 zł (6.849,60 zł ze sprzedaży – 4.593,44 zł wydatków), w lipcu 2016 r. „+” 541,52 zł (5.454,47 zł ze sprzedaży – 4.912,95 zł wydatków), w sierpniu 2016 r. „+” 281,32 zł (5.363,42 zł ze sprzedaży – 5.082,10 zł wydatków), we wrześniu 2016 r. „-” 901,88 zł (4.351,22 zł ze sprzedaży – 5.253,10 zł wydatków), w październiku 2016 r. „+” 694,42 zł (3.691,88 zł ze sprzedaży – 2.997,46 zł wydatków).

Powyższe zestawienie wskazuje, że zysk liczony w ten sposób w rzeczywistości nie wystarczał nawet na wynagrodzenie pozwanej 2.500 zł miesięcznie za czynności wykonywane na rzecz(...) (...). W tym miejscu przypomnieć należy, iż z twierdzeń powoda prezentowanych w toku sprawy (...) Sądu Rejonowego w T. oraz treści pisma z dnia 27 grudnia 2016 r. S. B. adresowanego do J. B. zatytułowanego „rozliczenie finansowe za okres od października 2015 do grudnia 2016 roku wraz z potrąceniem wzajemnych zobowiązań” jednoznacznie wynika, że wolą obu stron było pokrywanie wynagrodzenia pozwanej właśnie z zysków uzyskiwanych przez spółkę (...). Przy czym w piśmie z dnia 27 grudnia 2016 r. zawierającym propozycję rozliczenia powód najwyraźniej pominął konieczność ponoszenia innych wydatków spółki, aniżeli te wynikające z faktur za przekazane dywany z (...) (...), a które to wydatki były pokrywane przez pozwaną, jako osobę odpowiedzialną (zgodnie z ustaleniami stron – co było bezsporne w toku niniejszego postępowania) za prowadzenie spraw spółki (...). Mijałoby się zatem z celem - przy tak niskich zyskach spółki ze sprzedaży, przy stosunkowo wysokich kosztach prowadzonej działalności (tj. opłaty allegro, kurierów itp.) – uiszczanie zapłaty za faktury będące przedmiotem niniejszego postępowania z pieniędzy uzyskiwanych od powoda. Strony bowiem zgodnie twierdziły, że w przypadku niskich obrotów w spółce, to właśnie powód dokładał brakujące środki finansowe z prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej (...) (...). Całokształt okoliczności sprawy (przeprowadzone postępowanie dowodowe), a także zasady doświadczenia życiowego, zasady logiki wskazują, że od początku współdziałania wolą stron, w tym powoda, było jedynie „fakturowe” (bez faktycznej płatności) przekazywanie towaru z (...) (...) do spółki (...) – jest to o tyle oczywiste, jeżeli weźmie się pod uwagę powiązanie rodzinne obu podmiotów. Ponadto wskazuje na to także okoliczność, że strony w ten sposób współpracowały od 2014 r., a powód zaczął podnosić kwestię braku płatności za faktury dopiero pod koniec 2016 r. Przy czym nie sposób dać wiary jego twierdzeniom, iż wcześniej nie kontrolował działalności spółki (...), z uwagi na zaufanie do pozwanej, jako żony. Wszak S. B. był osobą doświadczoną w prowadzeniu działalności gospodarczej i w przypadku odmiennych uzgodnień (tj. ustalenia, że płatności za faktury winny być uiszczane przez K.), z całą pewnością wcześniej zauważyłby brak wpływów do (...) (...), tym bardziej, że uiszczał od nich należności publiczno- prawne. Ponadto, jako wspólnik K. sp.j. mógł skontaktować się z księgową prowadzącą sprawy tejże spółki – w przypadku utrudniania mu dostępu do programu przez pozwaną (co podnosił w toku procesu).

Sąd oczywiście miał na względzie okoliczność, że powód wpłacał na konto, którym dysponowała pozwana, określone kwoty: w kwietniu 2016 r. 3.000 zł, w maju i czerwcu 2016 r. po 5.000 zł, w lipcu, sierpniu i wrześniu 2016 r. po 3.000 zł oraz w październiku 2016 r. 3.500 zł. Tym niemniej z treści wiadomości tekstowych (konwersacji stron) wynikało, że pieniądze te przeznaczał na utrzymanie mieszkania, opiekunkę i utrzymanie syna. Natomiast w miesiącach, w których środki uzyskane ze sprzedaży dywanów przez spółkę (...) były niewielkie (po uiszczeniu wydatków, tj. kosztów allegro, kuriera itp.) – co miało miejsce w lipcu, sierpniu i październiku 2016 r., lub wręcz nie wystarczały na ich pokrycie – jak we wrześniu 2016 r., zapewne także na wynagrodzenie pozwanej.

Mając na względzie powyższe ustalenia nie sposób doszukać się bezprawności w postępowaniu pozwanej i tym samym zaistnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c.

Abstrahując od powyższych rozważań wskazać także należy, iż w ocenie Sądu doszło do przedawnienia roszczenia co do 24.673,01 zł, o którą to kwotę powód rozszerzył powództwo w piśmie procesowym z dnia 13 maja 2020 r.

W myśl art. 442 ¹ § 1 k.c. roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się albo przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.

Bez wątpienia S. B. o szkodzie dowiedział się najpóźniej w dniu 27 grudnia 2016 roku, z którą to datą sporządził pismo adresowane do pozwanej i zatytułowane „rozliczenie finansowe za okres od października 2015 do grudnia 2016 roku wraz z potrąceniem wzajemnych zobowiązań”. Zatem trzyletni termin przedawnienia roszczenia upłynął z końcem 2019 r., zgodnie z treścią art. 118 zdanie ostatnie k.c. Z kolei pismo procesowe zawierające rozszerzenie powództwa zostało złożone przez pełnomocnika powoda dopiero w dniu 15 maja 2020 r. (data stempla pocztowego) - czyli po upływie terminu przedawnienia.

Przy czym zauważyć należy, że – jak słusznie podnoszone jest w orzecznictwie i doktrynie - jeżeli powód dochodzi pozwem części roszczenia, to wniesienie pozwu nie przerywa biegu przedawnienia co do tej części roszczenia, która nie została nim objęta. Przerwanie przedawnienia rozszerzonego roszczenia może nastąpić dopiero z chwilą rozszerzenia powództwa (tak SN w wyroku z dnia 25 listopada 2009 r., V CSK 238/06). Z tego też względu wytoczenie powództwa ograniczonego do części roszczenia, nie przerywa biegu przedawnienia co do nieobjętej powództwem części roszczenia (vide wyrok SN z dnia 6 kwietnia 2011 r., I CSK 684/09, LEX Nr 951732; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 6 czerwca 2013 r., I ACa 192/13, LEX Nr 1331002 oraz Kodeks cywilny. Komentarz, pod red. E. Gniewka, Warszawa 2011, s. 285-286).

Oczywiście w toku postępowania dopuszczalna jest zmiana powództwa poprzez rozszerzenie pierwotnego żądania (art. 193 k.p.c.), niemniej takie rozszerzenie traktować należy jako nowe żądanie, o którym sąd może rozstrzygać dopiero od chwili jego zgłoszenia. Tak więc przerwanie przedawnienia rozszerzonego roszczenia może nastąpić dopiero z chwilą skutecznego rozszerzenia powództwa. Trudno bowiem uznać, by zgłoszenie w toku postępowania nowego w istocie żądania, w tym także podwyższenie początkowo dochodzonej kwoty, mogło wywrzeć skutki związane z wniesieniem pozwu wstecznie, tj. w dacie pierwotnego wytoczenia powództwa i na odwrót – by zgłoszenie części roszczenia w powództwie wywoływało skutki związane z wniesieniem pozwu w odniesieniu do części roszczenia nim nieobjętej, a zgłoszonej później. Przyjęcie takiej koncepcji nie znajduje normatywnego oparcia, a oprócz tego prowadziłoby do osłabienia pewności i stabilności obrotu prawnego, czemu przecież przeciwdziałać ma instytucja przedawnienia. W takiej bowiem sytuacji, wierzyciel mógłby w zasadzie w nieskończoność występować przeciwko dłużnikowi z cząstkowymi powództwami, za każdym razem przerywając bieg przedawnienia co do pozostałej części żądania (vide wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z 18.12.2017 r., III Ca 1432/17, Legalis nr 2070401).

Stąd powództwo podlegało oddaleniu w całości, o czym orzeczono w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach procesu w pkt 2 wyroku postanowiono w myśli art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c., kierując się zasadą odpowiedzialności za jego wynik. Pozwana wygrała proces w całości, dlatego powód zobowiązany jest do zwrotu na jej rzecz kosztów procesu. Zasądzona z tego tytułu kwota 2.267 zł obejmuje wynagrodzenie pełnomocnika procesowego będącego adwokatem, ustalone w oparciu o § 2 pkt 4 w zw. z § 19 oraz § 10 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800. j.t. ze zm.) w kwocie 1.800 zł i 450 zł za prowadzenie sprawy w postepowaniu zażaleniowym na postanowienie w przedmiocie zabezpieczenia oraz 17 zł opłaty skarbowej od czynności złożenia dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa.

Uwzględniając sytuację finansową powoda, w szczególności wysokość osiąganych dochodów, w pkt 3 wyroku Sąd nie obciążył go kosztami sądowymi, od których był zwolniony w toku procesu (tj. opłaty sądowej od rozszerzonego powództwa).

Sędzia

Ludmiła Dulka-Twarogowska

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

(...)

3.  (...)

W., dnia 19.01.2021 r.

Sędzia Ludmiła Dulka-Twarogowska