Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 95/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

G. W. (1)

czyn w punkcie I. części wstępnej wyroku i odpowiednio części dyspozytywnej wyroku kwalifikowany z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.

W dniu 8 maja 2020 roku we W. działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia zabił S. W., w ten sposób, że pchnął go nie mniej niż trzynastokrotnie nożem w okolice brzucha oraz pleców, a także lewego uda, z czego rana kłuta brzucha doprowadziła do przekłucia żyły głównej dolnej i aorty z krwiakiem w przestrzeni zaotrzewnowej i krwotokiem do jamy brzusznej, co skutkowało nagłą i gwałtowną śmiercią S. W., przy czym czynu tego dopuścił się mając w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem oraz będąc uprzednio skazany Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków z dnia 11 grudnia 2012 roku o sygn. akt II K 509/12 za czyny z art. 190 § 1 k.k. i art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i z art. 190 § 1 k.k. na karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 17 grudnia 2014 roku do dnia 17 grudnia 2015 roku.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.

G. W. (1) wspólnie z J. M. (1) zamieszkiwali na koczowisku w okolicach B.. Wspólnie chodzili żebrać pod okoliczne centra handlowe, a zebrane w ten sposób pieniądze przeznaczali na jedzenie i alkohol. W kwietniu 2020 roku, G. W. (1) poznał S. W.. Przedstawił mu go J. M. (1), który znał go już od 2014 roku (wspólnie odbywali kare pozbawienia wolności). Podczas spotkania obecna była także E. G., ówczesna partnerka życiowa J. M. (1). G. W. (1) nie potrafił porozumieć się z pokrzywdzonym i okazywał mu swoją niechęć. Sam S. W. także okazywał niechęć wobec oskarżonego. Dochodziło między nimi do konfliktów, które próbował łagodzić J. M. (1).

W pierwszych dniach maja, w okresie od 4 do 7 maja 2020 roku, G. W. (1) wraz z J. M. (1), z którym zamieszkiwali razem na koczowisku nieopodal ulicy (...) we W., przez kilka dni wspólnie jak zwykle spożywali alkohol i żebrali pod okolicznymi sklepami.

częściowe wyjaśnienia G. W. (1)

423-429,

455,

933-934,

1262,

1264

częściowe wyjaśnienia J. M. (1)

442-445,

1262v-1264

zeznania A. M.

216-219

zeznania P. J.

269-273

2.

W dniu 7 maja 2020 roku G. W. (1) z J. M. (1) zauważyli jak S. W. wynosił z ich koczowiska torbę sklepu (...), która należała do nich, w której znajdować się miało ich jedzenie. Sytuacja ta wywołała gniew G. W. (1), jednakże zaniechał podejmowania próby odzyskania własności.

Dzień później, cała trójka spotkała się przed sklepem (...). S. W. z uwagi na wywieraną presję J. M. (1), użyczył mu bransoletkę koloru żółtego, którą nosił na nadgarstku. S. W. na polecenie pozostałych miał zakupić trzy nalewki o smaku brzoskwiniowym. Sami bowiem posiadali już kilka butelek nalewki wiśniowej. S. W. zakupił jednak dwie brzoskwiniowe a jedną wiśniową, nie mówiąc o tym pozostałym.

Gdy wymienieni dotarli do zagajnika przy koczowisku, dalej spożywali alkohol, siedząc na kamieniach przy palenisku. W pewnym momencie doszło do sprzeczki, bowiem G. W. (1) zarzucił S. W., że ten okradł go z jedzenia, czemu on zaprzeczał. J. M. (1) początkowo próbował załagodzić konflikt. jednakże bezskutecznie.

częściowe wyjaśnienia G. W. (1)

423-429,

455,

933-934,

1262,

1264

częściowe wyjaśnienia J. M. (1)

442-445,

1262v-1264

protokół oględzin koczowiska w B.

305-306

protokół zatrzymania rzeczy - nagranie z monitoringu ze sklepu (...)

359- 361

3.

Po chwili G. W. (1) poprosił S. W. o wyciągnięcie ostatniej brzoskwiniowej nalewki. Jak się okazało, została jednak tylko nalewka o smaku wiśniowym. Wzburzony brakiem nalewki o określonym smaku, G. W. (1) odszedł do paleniska i udał się do namiotu, oddalonego o kilkadziesiąt metrów. Zabrał stamtąd nóż o długości ostrza ok. 15 cm, chowając go za pasek w tylnej części spodni i wrócił do paleniska. S. M. oddał S. W. na jego polecenie użyczoną bransoletkę, która upadła pod nogi.

G. W. (1) zaproponował S. W. wyjaśnienie nieporozumień bez obecności J. M. (2). Gdy odeszli od paleniska, G. W. (1) uderzył J. M. (1) pięścią w twarz a następnie pchnął pokrzywdzonego nożem nie mniej niż trzynastokrotnie. G. W. (1) zadał ciosy w okolice brzucha, pleców oraz lewego uda. Jeden z ciosów zadał też w szyję (okolice krtani), krzycząc do pokrzywdzonego „a teraz kurwo zdychaj”.

częściowe wyjaśnienia G. W. (1)

423-429,

455,

933-934,

1262,

1264

częściowe wyjaśnienia J. M. (1)

442-445,

1262v-1264

zeznania Z. M.

594-594

zeznania

R. T.

30-33, 310- 312

protokół oględzin wewnętrznych zwłok

132

protokół eksperymentu procesowego wraz z nagraniem

597-609

opinia ustna biegłego Ł. S.

wraz z pisemną opinią sądowo- lekarska z przeprowadzonej sekcji zwłok ludzkich

1265v-1266,

712-722

opinie z zakresu biologii

1070-1079,

1106-1122,

1125-1131.

1133-1148,

1150-1166,

1168-1172

4.

G. W. (1) upewniwszy się, że S. W. nie żyje, przeszukał jego odzież i wyjął z kurtki wizytówkę zakładu kamieniarskiego oraz telefon komórkowy marki S. (...) M. zaś ze spodni żółtą bransoletę. Następnie G. W. (1) za pomocą noża, rozchylił usta S. W. i umieścił w nich ową bransoletę. Następnie wrócił do paleniska, stwierdzając, że załatwił sprawę i dalej kontynuował spożywanie alkoholu z J. M. (1). Po chwili razem poszli ponownie pod sklep, przechodząc obok leżącego ciała pokrzywdzonego.

Następnego dnia, tj. 9 maja 2020 r. G. W. (1) pokazał J. M. (1) zwłoki S. W., kierując słowa powszechnie uważane za obelżywe (k. 444). Tego dnia wspólnie udali się do lombardu przy ulicy (...) we W. w celu sprzedaży za 32 złote telefonu należącego do S. W..

częściowe wyjaśnienia G. W. (1)

423-429,

455,

933-934,

1262,

1264

częściowe wyjaśnienia J. M. (1)

442-445,

1262v-1264

zeznania R. O.

793-79

protokół oględzin koczowiska w B.

305-306

5.

Kolejnego dnia tj. 10 maja 2020 roku G. W. (1) poprosił J. M. (1) o pomoc w przesunięciu zwłok w bardziej ustronne miejsce, jednakże ten odmówił. W konsekwencji oskarżony sam przeciągnął zwłoki S. wywiała kilka metrów w stronę autostrady (...) we W. w kierunku L. i przykrył je kurtkami i gałęziami.

częściowe wyjaśnienia G. W. (1)

423-429,

455,

933-934,

1262,

1264

częściowe wyjaśnienia J. M. (1)

442-445,

1262v-1264

protokół eksperymentu procesowego wraz z nagraniem

597-609

protokół oględzin miejsca ujawnienia zwłok

14-16

protokół oględzin zwłok

17- 18

dokumentacja fotograficzna oględzin miejsca ujawnienia zwłok

354-356

protokół oględzin miejsca znalezienia noża i telefonu z dnia 17 czerwca 2020 roku

648-652

6.

Na tułowiu pokrzywdzonego ujawniono 4 rany kłute w obrębie jamy brzusznej, jedną brzucha po stronie lewej, 5 ran kłutych pleców, jedną w okolicy lędźwiowej. Łącznie było to 12 ran i jedna uda. Na ciele stwierdzono także złamanie trzonu żuchwy, które nie wykazywało cech gojenia. Stwierdzono ponadto ubytek (prawdopodobnie odcięcie) fragmentu prawego rogu górnego chrząstki tarczowatej (w obrębie szyi). Łamanie trzony żuchwy powstało od działania narzędzia tępego, tępokrawędzistego. Rany kłute powstały od działania narzędzia lb narzędzi kończystych ostrych np. od noża w mechanizmie czynnym.

Jeden z zadanych przez G. W. (1) ciosów spowodował ranę kłutą brzucha i doprowadził do przekłucia żyły głównej aorty z krwiakiem w przestrzeni zaotrzewnowej i krwotokiem do jamy brzusznej, co skutkowało nagłą i gwałtowną śmiercią S. W..

Z uwagi na uszkodzenie aorty, czyli największego naczynia, szanse na udzielenie pomocy pokrzywdzonemu były niewielkie. Inne rany drążyły do jamy brzusznej, ale nie wywołałyby tak szybkiego skutku śmiertelnego. Ewentualna rana na szyi również potencjalnie mogła uszkodzić naczynia i skutkować zgonem.

S. W. w chwili śmierci znajdował się w stanie nietrzeźwości, mając we krwi 2,42 promila alkoholu etylowego zaś w moczu 3,39 promila alkoholu etylowego.

opinia ustna biegłego Ł. S.

wraz z pisemną opinią sądowo- lekarska z przeprowadzonej sekcji zwłok ludzkich

1265v-1266,

712-722

sprawozdanie z badań na zawartość alkoholu

723

sprawozdanie z badań DNA

724- 725

opinia sądowo- entomologiczna

840-843

protokół oględzin wewnętrznych zwłok

132

dokumentacja fotograficzna

975-977

7.

J. M. (1) opowiedział o zdarzeniu swojej matce Z. M. informując ją że sprawcą zabójstwa jest mężczyzna o imieniu G..

G. W. (1) natomiast opowiedział o konflikcie z S. W., swojemu koledze R. T., informując go że cyt. "przyłożył mu". W konsekwencji R. T. pod nieobecność G. W. (1) i J. M. (1) udał się w okolice koczowiska i zauważył w wygaszonym już palenisku, fragmenty odzieży z jasną plamą koloru czerwonego przypominające krew.

Zwłoki S. W. ujawniono w dniu 17 maja 2020 r. około godziny piętnastej, przez przypadkowych przechodniów, w lesie pomiędzy autostradą (...) a Rondem (...) we W.. Z uwagi na upływ czasu oraz temperaturę zwłoki były już w stanie rozkładu gnilnego, a w obrębie głowy doszło już do zeszkieletowania. W miejscu oględzin zwłok ujawniono m.in. bransoletkę koloru złotego, klucz oraz zapalniczkę.

częściowe wyjaśnienia J. M. (1)

442-445,

1262v-1264

zeznania R. T.

30-33,

310-312

zeznania Z. M.

591- 593

zeznania T. Z.

7-8

protokół wizji lokalnej

23- 24

protokół oględzin miejsca ujawnienia zwłok

34- 42,

48-51

protokół oględzin miejsca ujawnienia zwłok wraz z płytą CD

45- 46

protokół oględzin miejsca ujawnienia zwłok

150-151

opinia z zakresu daktyloskopii

338-340

dokumentacja fotograficzna oględzin miejsca ujawnienia zwłok

354-356

opinia sądowo- entomologiczna

840-843

dokumentacja fotograficzna

983

8.

G. W. (1) jest rozwiedziony, posiada czworo dzieci, w tym jedno małoletnie. Ma orzeczone alimenty na rzecz dzieci, które nie płaci. Legitymujący się wykształceniem zawodowym, z wyuczonym zawodem cieśli. Przed zatrzymaniem nie posiadał zatrudnienia, był bezdomny, utrzymywał się z żebractwa. Miał założoną niebieską kartę z uwagi na przemoc domową w stosunku do żony i dzieci.

Oskarżony nie jest chory psychicznie i nie był chory psychicznie w krytycznym czasie. Nie jest też upośledzony umysłowo. Rozpoznano zespół uzależnienia alkoholu i zaburzenia charakterologiczne o obrazie organicznych zaburzeń osobowości. Zaburzenia te są wynikiem uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. Zaburzenia te w sposób istotny determinowały zachowanie G. W. (1) w krytycznym czasie, niezależnie od ilości spożytego alkoholu. Alkohol jedynie ułatwił zachowanie agresywne, którego podłożem były uszkodzenia w obrębie ośrodkowego układu nerwowego G. W. (1).

T. criminis G. W. (1) z powodu organicznych zaburzeń osobowości miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznawania znaczenia zarzucanego mu czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Zachodzą warunki art. 31 § 2 k.k.

Oskarżony był karany sądownie. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków z dnia 19 października 2012r. w sprawie VII K 672/12 został skazany za przestępstwo z art. 160 § 2 k.k. na kare 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby oraz grzywnę w ilości 40satwek dziennych po 10 zł każda. Kolejnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków z dnia 11 grudnia 2012r. w sprawie II K 509/12 został skazany za przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. na kare łączną 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby, przy czym karę pozbawienia wolności zarządzono do wykonania i oskarżony odbył ją w całości do dnia 17 grudnia 2015r. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków z dnia 29 maja 2013r. w sprawie II K 1076/12 został skazany za przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. i art. 263 § 2 k.k. na kare łączną 1 roku pozbawienia wolności, która odbył do dnia 17 grudnia 2014r.

częściowe wyjaśnienia G. W. (1)

423-429,

455,

933-934,

1262,

1264

karta karna

G. W. (3)

1057- 1058

opinia sądowo- psychiatryczno- psychologiczna dotycząca G. W. (3)

936- 953

wydruk z bazy N..NET dot. G. W. (3)

776- 791

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków VII K 672/12

729

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków
II K 509/12

730

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków
II K 1076/12

Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu IV Ka 1049/13

731-732,

733

kwestionariusz

wywiadu środowiskowego dotyczącego

G. W. (1)

691-692

odpowiedz z Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych we W.

701

informacja o wyroku z systemu (...)

1270

wydruk z bazy N..NET dot. G. W. (1)

776-791

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.

(1-5, 8)

częściowe wyjaśnienia G. W. (1)

Sąd daje wiarę wyjaśnieniom G. W. (1) w zakresie, w którym nie są sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, któremu Sąd przyznał walor wiarygodności. Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia w zakresie w którym przyznaje się do dokonania zabójstwa S. W. i włożenia mu za pomocą noża bransoletki do ust, a także późniejszego przeszukania pokrzywdzonego i przywłaszczenia wizytówki i telefonu komórkowego, który następnie zastawił w lombardzie. Wyjaśnienia te znajdują odzwierciedlenie w wyjaśnieniach J. M. (1), zeznaniach Z. M., pośrednio w zeznaniach R. T., a także w protokołach, opinii z zakresu badań entomologicznych, opinii sądowo- lekarskiej. Ponadto, Sąd uznaje za wiarygodne wyjaśnienia w zakresie przeniesienia zwłok w stronę autostrady dwa dni po zdarzeniu, bowiem znajduje to odzwierciedlenie zarówno w treści wyjaśnień J. M. (1) jak protokole oględzin miejsca ujawnienia zwłok.

1.1.1.

(1-5, 7)

częściowe wyjaśnienia J. M. (1)

Sąd daje wiarę częściowym wyjaśnieniom J. M. (1). Sąd ocenił wyjaśnienia z dużą dozą ostrożności, bowiem miał na względzie stan upojenia alkoholowego, w którym permanentnie znajdował się J. M. (1) oraz jego zły stan wzroku. Jednakże w zakresie zabójstwa oraz wydarzeń do dnia zatrzymania oskarżonych, jego wyjaśnienia w przeważającej części są spójne z wyjaśnieniami G. W. (1), co pozwoliło ustalić przebieg krytycznego zdarzenia. Ponadto wyjaśnienia zostały potwierdzone pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym m.in. zeznania Z. M., pośrednio R. T., przeprowadzonych badaniach, w tym w szczególności opinii z zakresu badań entomologicznych, opinii sądowo- lekarskiej oraz protokołach czynności procesowych.

Sąd miał bezpośredni kontakt z oskarżonym i w oparciu o bezpośrednio spostrzeżenia w czasie składania przez niego wyjaśnień mógł nabrać osobistego przekonania, co do wiarygodności prezentowanych relacji (spostrzeżenia i wrażenia odniesione w trakcie bezpośredniego przesłuchania).

1.1.1.

(3, 7)

zeznania R. T.

Świadek potwierdził wspólne zamieszkiwanie z G. W. (1) i J. M. (1) w namiocie obok szałasu, w którym z kolei zamieszkiwał świadek. Wskazał także że widział ubrania z jasną plamą przypominającą krew w palenisku. Świadek nie wskazał jednak informacji związanych z zabójstwem oraz jego sprawcy.

zeznania Z. M.

Zeznania zasługują na wiarę. Świadek nie była naocznym świadkiem zdarzenia, jednakże przedstawiła relację zdarzenia opisaną jej przez syna J. M. (1). Z zeznań wynika, że kolegę jej syna o imieniu S. zabił G.. Ponadto świadek wskazała, że jej syn ma problemy ze wzrokiem a na lewe oko nie widzi w ogóle, co potwierdza relację przekazaną przez oskarżonego J. M. (1), który wyjaśnił, że nie pomógł przenieść zwłok z uwagi na problemy ze wzrokiem, co jest spójne z wyjaśnieniami G. W. (1).

1.1.1.

(1)

zeznania A. M.

Świadek nie miał wiedzy na temat krytycznego zdarzenia, jednakże potwierdził przebywanie S. W. na koczowisku przy B..

zeznania P. J.

Zeznania konkretne, szczegółowe. Zasługują na wiarę. Świadek wskazał, że E. G. ma problemy z pamięcią, oraz że przyjechał po nią do W., a ona z nim odjechała.

1.1.1.

(4)

zeznania R. O.

Świadek, który zajmował się na polecenie prokuratury, wykoszeniem zagajnika leśnego przy ulicy (...) wzdłuż pasa jezdni autostrady (...), ujawnił nóż z brązową rękojeścią oraz telefon komórkowy.

1.1.1.

(7)

zeznania T. Z.

Zeznania zasługują na przyznanie waloru wiarygodności. świadek nie miał powodów do składania fałszywych zeznań. T. Z. po domniemaniach żony odnośnie znajdowania się zwłok ludzkich wezwał organy ścigania, gdzie następnie ujawniono zwłoki S. W..

1.1.1.

(1,2,5)

opinia ustna biegłego Ł. S.

wraz z pisemną opinią sądowo- lekarska z przeprowadzonej sekcji zwłok ludzkich

Wyniki sekcji zwłok i badań laboratoryjnych świadczą o tym, że przyczyną nagłej i gwałtownej śmierci S. W. była rana kłuta brzucha z przekłuciem żyły głównej dolnej i aorty z krwiakiem w przestrzeni zaotrzewnowej i krwotokiem do jamy brzusznej. Złamanie trzonu żuchwy powstało od działania narzędzia tępego, tępokrawędzistego, zaś rany kłute powstały od działania narzędzi lub narzędzi kończystych ostrych np. od noża w mechanizmie czynnym.

W sporządzonej opinii, uzupełnionej następnie przed Sądem biegły w sposób wyczerpujący i logiczny dokonał oceny obrażeń ciała pokrzywdzonego w tym w okoliczności ich powstania w zestawieniu z opisywanym przez oskarżonych przebiegiem zdarzenia. Co istotne biegły brał udział w eksperymencie procesowym i mógł dodatkowo analizować przedstawiany wówczas przebieg wydarzeń i zestawiać go ze stwierdzonymi obrażeniami. W swojej opinii oparł się na danych wynikających z zebranego w sprawie materiału dowodowego, a zwłaszcza oględzin i sekcji zwłok ludzkich, które sam przeprowadził oraz przeprowadzonego eksperymentu procesowego z udziałem oskarżonych i biegłego.

W ocenie Sądu opinia biegłego uzupełniona na rozprawie sporządzona została w sposób wyczerpujący, spójny i odpowiada wskazaniom wiedzy w tym zakresie. Wnioski sformułowane przez biegłego są logiczne i znajdują oparcie w materiale dowodowym. Opinia wyczerpuje cechy pełnowartościowego dowodu, albowiem jest jasna, spójna, logiczna i niesprzeczna, a u jej podstaw legł wystarczający zakres czynności badawczych. Ponadto zawiera wystarczające uzasadnienie i logiczne wnioski udzielające przekonywających odpowiedzi na pytania formułowane przez organ procesowy i strony. Biegły udzielił odpowiedzi na wszystkie postawione pytania, na które zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych i posiadanym materiałem dowodowym mógł udzielić odpowiedzi. Jego opinia zawiera wyczerpujące uzasadnienie wyrażonych w niej ocen i poglądów. Zawarte w opinii sformułowania pozwalają na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów oraz sposobu dochodzenia do nich, a nadto biegły posługuje się w niej logicznymi argumentami (podobnie wyrok Sadu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 14 grudnia 2017r. II AKa 355/17, LEX nr 2432037).

1.1.1.

(1-7)

protokół zatrzymania rzeczy - nagranie z monitoringu ze sklepu (...)

protokół oględzin wewnętrznych zwłok

protokół eksperymentu procesowego wraz z nagraniem

protokół oględzin koczowiska w B.

protokół oględzin miejsca ujawnienia zwłok

protokół oględzin zwłok

protokół oględzin miejsca znalezienia noża i telefonu z dnia 17 czerwca 2020 roku

protokół wizji lokalnej

protokoły przeszukań osoby

protokoły oględzin osoby

protokoły pobrania materiałów porównawczych

protokoły zatrzymania rzeczy

protokół okazania wizerunku

protokół przeszukania

Wszelkie czynności procesowe podjęte w przedmiotowej sprawie odbyły się zgodnie z prawem, a z każdej z nich sporządzono stosowne protokoły, a ich wyniki nie budziły żadnych wątpliwości. Podjęte w sprawie czynności zostały przeprowadzone przez uprawnione podmioty zaś sposób przeprowadzenia tych czynności nie był kwestionowany przez stronę postępowania.

Dokumentacja fotograficzna

Dowód nie budzi wątpliwości.

opinie z zakresu daktyloskopii

opinie biegłego z zakresu badań poligraficznych

Opinie z zakresu badań biologicznych

opinia sądowo-lekarska z przeprowadzonej sekcji zwłok ludzkich

opinia sądowo-entomologiczna

opinia sądowo-psychiatryczno-psychologiczna dotycząca G. W. (1)

opinie biegłego z zakresu informatyki

opinie biegłego z zakresu biologii

Wszystkie opinie biegłych sporządzone do niniejszej sprawy zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności. Sąd uznał wydane opinie za odpowiadające wymogom prawa tj. jasne, pełne i nie zawierające sprzeczności oraz oparte na specjalistycznej wiedzy. Powyższe spowodowało, że stanowiły pełnowartościowy materiał dowodowy.

Opinia psychiatryczno-psychologiczna została sporządzona w sposób kompleksowy, po przeprowadzeniu szczegółowych badań, w tym wywiadu z oskarżonymi. Sformułowane przez biegłych wnioski są logiczne, jasne i należycie uzasadnione. Po uzupełnieniu pisemnej opinii przed Sądem i udzieleniu odpowiedzi na pytania stron i Sądu opinia biegłych jak wyczerpująca, jasna, spójna i kompletna stanowi wiarygodny dowód, pomocny przy ustalaniu okoliczności zdarzenia, w tym stanu psychicznego oskarżonych oraz ich poczytalności.

Tak sporządzona opinia, uzupełniona i wyjaśniona przed Sądem, stanowiła pełnowartościowy dowód odpowiadający wymaganiom prawa i wskazaniom wiedzy w tym zakresie.

Wnioski sformułowane przez biegłych są logiczne i znajdują oparcie w materiale dowodowym. Opinia jest jasna, spójna, logiczna i niesprzeczna, a u jej podstaw legł wystarczający zakres czynności badawczych. Zawiera też wystarczające uzasadnienie, a wywiedzione w niej wniosku są logiczne i przekonywające. Biegli udzielili przekonywających odpowiedzi na pytania formułowane przez organ procesowy i strony. Zawarte w opinii sformułowania pozwalają na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów oraz sposobu dochodzenia do nich, a nadto biegli posłużyli się w niej logicznymi argumentami, które w przejrzysty sposób opisały stan psychiczny oskarżonego.

sprawozdanie z badań DNA

Oznaczenie profilu genetycznego przez specjalistyczny podmiot. Dowód nie budzi wątpliwości, nie był także kwestionowany w toku postępowania.

1.1.1.

(7)

opinia sądowo- entomologiczna

Zgodnie ze sporządzoną przez uprawniony podmiot opinią ustalono najpóźniejszą datę zgonu S. W., co uprawdopodabniało ustalenia poczynione w oparciu o pozostałe dowody, w tym późniejsze wyjaśnienia oskarżonych. Zgodnie z opinią, na ciele pokrzywdzonego widoczny był rozwój larw II i III stadium muchy z gatunku (...) a przy uwzględnieniu rozwoju larw, miejsca ujawnienia zwłok i temperatur ustalono, że zgon nastąpił najpóźniej w dniu 10 maja 2020 roku.

(8)

karta karna

G. W. (3)

Ustalając wcześniejszą karalność oskarżonego, Sąd oparł się na odpowiedzi z Krajowego Rejestru Karnego, któremu przypisuje walor wiarygodności. Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby zakwestionować wiarygodność przedstawionych danych, które nie budzą najmniejszych zastrzeżeń, co do ich autentyczności i wiarygodności. W karcie karnej ujawniono wyroki wydane przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków w sprawach o sygn. akt VII K 672/12, II K 509/12 i II K 1076/12.

Dowód stanowi dokument urzędowy, sporządzony w sposób przewidziany prawem i nie był niekwestionowane przez strony.

wydruk z bazy N..NET dot. G. W. (3)

Dowód nie budzi wątpliwości, co do jego autentyczności i wiarygodności.

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków VII K 672/12

Wyrok za narażenie na bezpośrednie narażenie życia małoletniej córki tj. czynu z art. 160 § 2 k.k.

Dowód stanowi dokument urzędowy, sporządzony w sposób przewidziany prawem i nie był niekwestionowane przez strony.

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków II K 509/12

Wyrok za groźby karalne oraz naruszenie nietykalności cielesnej tj. czynu z art. 190 § 1 k.k. i art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Dowód stanowi dokument urzędowy, sporządzony w sposób przewidziany prawem i nie był niekwestionowane przez strony.

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków II K 1076/12

Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu IV Ka 1049/13

Wyrok za groźby karalne tj. czyny z art. 190 § 1 k.k. oraz posiadanie amunicji tj. czynu z art. 263 § 2 k.k. w tym sądu odwoławczego.

Dowód stanowi dokument urzędowy, sporządzony w sposób przewidziany prawem i nie był niekwestionowane przez strony.

kwestionariusz

wywiadu środowiskowego dotyczącego

G. W. (1)

Nie budził wątpliwości Sądu opracowany wywiad środowiskowy, gdyż został sporządzony przez uprawniony podmiot i zawiera wszystkie niezbędne elementy.

informacja o wyroku z systemu (...)

Odbywanie przez G. W. (1), kary pozbawienia wolności od dnia 17 grudnia 2014 roku do dnia 17 grudnia 2015 roku, za karę wymierzoną wyrokiem Sądu Rejonowego Wrocław- Krzyki, II K 509/12.

Dowód stanowi dokument urzędowy, sporządzony w sposób przewidziany prawem i nie był niekwestionowane przez strony.

wydruk z bazy N. (...) dot. G. W. (1)

Dowód nie budzi wątpliwości, nie był także kwestionowany w toku postępowania.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1.

częściowe wyjaśnienia G. W. (1)

Sąd nie daje wiary wyjaśnieniom oskarżonego G. W. (1) w zakresie, w którym są sprzeczne ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Sąd nie daje wiary treści wyjaśnień, w których podnosi, że nie wie w jakim celu udał się do namiotu. Mając na względzie ciąg przyczynowo- skutkowy, w tym wywołanie konfliktu, udanie się namiotu oddalonego kilkadziesiąt metrów od paleniska i następne podstępne wywabienie pokrzywdzonego a także ilość zadanych ciosów w połączeniu z miejscem ich zadania, powodują, że nie budzi wątpliwości Sądu to, że G. W. (1) udał się tam w celu zabrania noża, którym miał zamiar dokonać zabójstwa S. W., co też uczynił. Sąd nie daje także wiary wyjaśnieniom w zakresie w którym oskarżony twierdzi, że zadał pokrzywdzonemu trzy ciosy nożem, bowiem zgodnie z uzyskaną specjalistyczną opinią oraz protokołem oględzin wewnętrznych zwłok, ciosów zostało zadanych trzynaście zaś w zabójstwie nie uczestniczyła inna niż oskarżony osoba. Wyjaśnienia oskarżonego, w których zaprzeczał uderzeniu pokrzywdzonego w twarz nie korelują z wnioskami opinii biegłego z zakresu medycyny sadowej, w których wskazywał on na złamanie trzonu żuchwy, które nie wykazywało cech gojenia. W świetle zasad logiki doświadczenia życiowego uraz ten odpowiadał ustalonemu przebiegowi zdarzenia, w którym oskarżony uderzyli pokrzywdzonego pięścią w twarz a następnie zaatakował nożem.

1.1.1.

częściowe wyjaśnienia J. M. (1)

Sąd nie daje wiary wyjaśnieniom J. M. (1), że nie posiadał wiedzy, że telefon należał do zmarłego S. W.. Tym bardziej, że wcześniej miał on otrzymać go od pokrzywdzonego. Podobnie niewiarygodne, jako sprzeczne przed wszystkim wewnętrznie i niezgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego są wyjaśnienia w części w której oskarżony zaprzeczał dostrzeżeniu leżącego ciała pokrzywdzonego bezpośrednio po zdarzeniu, kiedy to przechodził obok niego razem z oskarżonym.

1.1.1.

zeznania M. R.

Zeznania M. R. nie zostały wykorzystane do ustaleń faktycznych w sprawie, bowiem świadek nie miał żadnej wiedzy o zdarzeniu.

częściowe zeznania R. T.

Zeznania R. T. w zakresie pytań czy ukrywa okoliczności pozbawienia życia Siwego, czy ukrywa Pan osobę która pozbawiła życie Siwego- reakcje typowe dla osoby, która wprowadza w błąd. O niepełnych zeznaniach świadczą pośrednio także wyjaśnienia J. M. (1) i G. W. (1), którzy zgodnie wskazali, że powiadomił ich o tym, że był przesłuchiwany w sprawie zabójstwa, a nadto G. W. wskazał, że pytał on o plecak S. W., który widział przy palenisku.

zeznania V. J.

zeznania A. V.

Zeznania V. J. i A. V. okazały się nieprzydatne do czynienia ustaleń w sprawie. Świadkowie nie przebywali bowiem w Polsce w momencie krytycznego zdarzenia, co potwierdzają pośrednio informacje uzyskane ze Straży Granicznej. Nie mieli także żadnej wiedzy o zdarzeniu ani o osobach z nim związanych.

zeznania E. G.

Sąd nie daje wiary zeznaniom E. G., która twierdzi, że nie znała S. W.. W tym zakresie, Sąd przyznaje wiarę spójnym wyjaśnieniom J. M. (1) i G. W. (1), uznając ich wyjaśnienia za bardziej wiarygodne a także zeznaniom P. J., który stwierdził, że ma ona problemy z pamięcią oraz pośrednio wynikom opinii biegłego z zakresu badań poligraficznych z dnia 28 maja 2020 r. Sąd miał na względzie fakt wspólnego zażywania alkoholu na koczowisku, a także zasady logiki i doświadczenia życiowego, które nie pozwalają uznać za prawdziwe zeznań E. G.. Niemniej jednak, Sąd uznał, że E. G. nie przebywała we W. w dniu krytycznego zdarzenia.

zeznania M. O.

Świadek będąca przyrodnią siostrą zmarłego S. W. nie miała żadnej wiedzy o krytycznym zdarzeniu.

1.1.1.

kopia notatki z użycia psa policyjnego

kopia dokumentów procesowych związanych z interwencją wobec S. W.

Notatki urzędowe nie zostały wykorzystane do czynienia ustaleń w sprawie, nie można bowiem notatką urzędową zastępować czynności z których sporządza się protokół.

1.1.1.

dwie opinie biegłego z zakresu badań daktyloskopijnych z k. 968-972 oraz z k. 985-986

Nie ujawniono śladów linii papilarnych na materiale dowodowym w postaci noża, brzeszczotu noża, rękojeści noża i plecaku zabezpieczonych podczas oględzin zagajnika leśnego we W. przy ul. (...) w dniu 22 maja 2020 roku. oraz w postaci noża i telefonu komórkowego, zabezpieczonego podczas oględzin zagajnika leśnego we W. przy ul. (...) wzdłuż (...) w dniu 17 czerwca 2020 roku.

opinia biegłego z zakresu informatyki

z k. 988-999

W pamięci telefonu nie ujawniono danych związanych z przestępstwem.

opinia biegłego z zakresu informatyki

z k. 1000-1016

Opinia nieprzydatna, bowiem jakość zapisu monitoringu nie pozwala na rozróżnienie wizerunków osób.

1.1.1.

kopie dokumentów procesowych związanych z interwencją wobec S. W.

Interwencja funkcjonariuszy Policji w stosunku do pokrzywdzonego nie miała znaczenia dla czynionych ustaleń.

kwestionariusz wywiadu środowiskowego dotyczącego J. M. (1)

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków II K 62/15

Wyroki Sądu Rejonowego w Strzelinie

Wyrok Sądu Rejonowego w Wadowicach II K 762/12

Wyrok Sądu Rejonowego w Żywcu VI K 1097/08

Wyrok Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej VII Ka 271/09

Wyroki Sądu Rejonowego dla Krakowa-Krowodrzy

Wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie

wydruk z bazy N..(...) dot. J. M. (1)

opinia sądowo-psychiatryczna dotycząca J. M. (1)

opinia o skazanym J. M. (1)

Dowody dotyczyły oskarżonego nieobjętego uzasadnieniem.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I.

G. W. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W oparciu o zebrane i ocenione w sposób wskazany wyżej dowody Sąd uznał, że oskarżony w dniu 8 maja 2020 roku we W. działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia zabił S. W., w ten sposób, że pchnął go nie mniej niż 13-krotnie nożem w okolice brzucha oraz pleców, a także lewego uda, z czego rana kłuta brzucha doprowadziła do przekłucia żyły głównej dolnej i aorty z krwiakiem w przestrzeni zaotrzewnowej i krwotokiem do jamy brzusznej, co skutkowało nagłą i gwałtowną śmiercią S. W., przy czym czynu tego dopuścił się mając w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem oraz będąc uprzednio skazany Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków z dnia 11 grudnia 2012 roku o sygn. akt II K 509/12 za czyny z art. 190 § 1 k.k. i art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i z art. 190 § 1 k.k. na karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 17 grudnia 2014 roku do dnia 17 grudnia 2015 roku, czym dopuścił się zbrodni określnej w art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. Sąd uznał, że w oparciu o ustalony stan faktyczny sprawstwo i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości.

Jednocześnie Sąd dokonał małej zmiany opisu czynu przepisanego oskarżonemu w stosunku do opisu czynu, który został mu zarzucony w akcie oskarżenia. Zmiana ta sprowadzała się do zmiany ilości zadanych pokrzywdzonemu ciosów, która jak wynika z opinii uzupełniającej biegłego z zakresu medycyny sądowej łącznie wyniosła trzynaście, a nie jak wskazano w zarzucie aktu oskarżenia dwanaście.

Przestępstwo z art. 148 § 1 k.k. może zostać popełnione jedynie umyślnie, co wynika wprost ze znamienia czasownikowego użytego w tym przepisie. Chodzi przy tym o obie postaci umyślności, czyli w postaci zamiaru bezpośredniego albo w postaci zamiaru wynikowego. Dość zwięzłe w swojej treści określenie czynności sprawczej (zabija) sprowadza się faktycznie do konieczności ustalenia istnienia po stronie sprawcy takiego zachowania, któremu można będzie obiektywnie przypisać skutek w postaci śmierci człowieka. Ustalenia w zakresie realizacji przez sprawcę znamion tej zbrodni sprowadza się zatem do dokonania oceny istnienia obiektywnego związku między jego zachowaniem a skutkiem w postaci śmierci człowieka oraz wykazania po jego stronie zamiaru (bezpośredniego albo ewentualnego) pozbawienia życia człowieka.

Jak wynika z poczynionych w oparciu o zebrane dowody ustaleń w wyniku działania oskarżonego, polegającego na co najmniej trzynastokrotnym pchnięciu nożem w okolice brzucha oraz pleców, a także lewego uda doszło do powstania rany kłutej brzucha, która doprowadziła do przekłucia żyły głównej dolnej i aorty z krwiakiem w przestrzeni zaotrzewnowej i krwotokiem do jamy brzusznej, co z kolei było bezpośrednią przyczyną gwałtownej i nagłej śmierci pokrzywdzonego. Powyższe wskazuje jednoznacznie, iż pomiędzy działaniem G. W. (1) a skutkiem w postaci śmierci S. W. istniał związek przyczynowy. Ustalone okoliczności zdarzenia pozwalają jednocześnie na uznanie, że ten związek przyczynowy wpisuje się w model tzw. obiektywnego przypisania. Z jednej strony istnieje bowiem normatywne powiązanie, polegające na stworzeniu ryzyka śmierci pokrzywdzonego poprzez zadania rany kłutej brzucha uszkadzającej żyłę główną i aortę, a to ryzyko urealniło się poprzez śmierć pokrzywdzonego (strona pozytywna obiektywnego przypisania), a z drugiej strony, tzw. negatywnej, wykluczone jest istnienie przesłanek negatywnych, czyli zdarzeń niezależnych od oskarżonego, które zwiększają ryzyko śmierci pokrzywdzonego (Dorota Czerwińska, Nauka o obiektywnym przypisaniu skutku w orzecznictwie Sądu Najwyższego i Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, Prokuratura i Prawo 2/2016). Z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej wynika w sposób jednoznaczny, że bezpośrednią przyczyną nagłej i gwałtownej śmierci pokrzywdzonego była zadana przez oskarżonego rana kłuta brzucha, która spowodowała przekłucie żyły głównej dolnej i aorty z krwotokiem do jamy brzusznej.

Zdaniem Sądu ustalone okoliczności faktyczne ujawnione w toku postępowania, oceniane przez pryzmat właściwości osobistych oskarżonego, sposobu jego działania, zagrożenia dla życia pokrzywdzonej pozwalają na wyprowadzenie wniosku, że podejmując przypisanie mu działanie, zachowaniem swoim ujawnił, że jego skutek w postaci śmierci pokrzywdzonej objęty był jego wolą, tj. chciał doprowadzić do śmierci pokrzywdzonego. Sąd przyjął zatem, zgodnie ze stanowiskiem oskarżyciela, że oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia S. W.. W tym miejscu należy się zatem szczegółowo odnieść do kwestii zamiaru, z jakim działał oskarżony. Ustalenia w zakresie strony podmiotowej czynu są bowiem obowiązkiem Sądu, który przypisuje oskarżonemu sprawstwo i winę w dokonaniu zarzucanego mu czynu.

Art. 9 § 1 k.k. definiuje umyślność w popełnieniu czynu jako istniejący po stronie sprawcy zamiar jego popełnienia, to jest wolę jego popełnienia albo przewidywaną możliwość jego popełnienia z jednoczesnym godzeniem się na to. Pojęcia umyślności, czy zamiaru, którym posługuje się wskazany przepis są jednak specyficznymi pojęciami technicznymi, którym nadano odmienne znaczenie od używanego w języku potocznym (w tym języku są one równoznaczne i oznaczają chęć osiągniecia czegoś). W ujęciu kodeksowym ich zakres jest szerszy od potocznego. Z jednej strony dotyczą właśnie sytuacji, w której sprawca chce popełnić czyn zabroniony (zamiar bezpośredni, czyli tzw. dolus directus), a z drugiej odnoszą się do sytuacji, w której sprawca, przewidując możliwość popełnienia czynu zabronionego, na to się godzi (zamiar wynikowy, tzw. dolus eventualis). Sam zamiar oznacza zachowanie ukierunkowane na osiągnięciu określonego celu z jednoczesnym sterowaniem takim zachowaniem przez sprawcę (ukierunkowywanie na ten cel). Ponadto w ramach samego zamiaru wyodrębnić można jego elementy składowe w postaci strony intelektualnej i wolutatywnej (red. Włodzimierz Wróbel, Andrzej Zoll, Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Cześć I. Komentarz do art. 1-52, wyd. V, WK 2016). Ta pierwsza sprowadza się do wyobrażenia celu i pozwala na rozpoznanie znaczenia czynu, a następnie na zadecydowanie o podjęciu określonego uzewnętrznionego zachowania. Strona wolutatywna oznacza natomiast dążenie do osiągnieciu celu oparte na motywacji, czyli sytuację, w której sprawca rozpoznaje możliwość realizacji określonego zachowania i decyduje się je ostatecznie zrealizować.

Na marginesie należy przy tym zaznaczyć, że termin „chce”, którym posługuje się przepis art. 9 § 1 k.k. nie może być utożsamiany z emocjonalnie nacechowanym pojęciem „pragnie”. Zamiar bezpośredni, na który składa się owo „chcenie” nie musi być bowiem w taki szczególny sposób zabarwiony i wystarczy jedynie, aby sprawca przejawiał w ten sposób akt swojej woli (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2003 r., II KK 232/02, LEX nr 78373). Ponadto ocena zamiaru, z którym działał sprawca winna obejmować analizę jego zachowania z punktu widzenia prawdopodobieństwa wywołania skutku (jednoznaczne zmierzanie do skutku). Bezpośredniego zamiaru spowodowania śmierci nie można bowiem przypisać wyłączne na podstawie stwierdzonej obojętności sprawcy wobec istniejącej u niego świadomości możliwości nastąpienia zgonu pokrzywdzonego (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 9 sierpnia 2013r., II AKa 266/13, Lex 1366152).

W kontekście elementów składowych zamiaru, z którym działa sprawca, dla oceny rodzaju tego zamiaru konieczne jest także dokonanie oceny osoby samego sprawcy. Chodzi tu o jego intelekt, właściwe mu psychofizyczne zdolności do oceny sytuacji oraz kojarzenia i przewidywania określonych skutków ludzkiego zachowania (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 25 maja 1995 r., II AKr 145/95, OSA 1995, z. 6, poz. 31). Skoro pierwszym elementem zamiaru jest jego część intelektualna, czyli umiejętność wyobrażenia sobie celu, która pozwala na rozpoznanie znaczenia czynu, to oczywistym staje się uwzględnienie tych osobistych cech sprawcy dla dokonania właściwej oceny zamiaru, z którym działał.

Zamiar bezpośredni definiowany jest jedynie przez element woluntatywny, tj. chęć popełnienia czynu. Dla jego przyjęcia konieczna jest jednak także świadomość sprawcy co do celu i środków do tego prowadzących, czyli znamion czynu zabronionego, a następnie dopiero wola ich realizacji (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2017 r., II KK 104/17, LEX nr 228124). Nie ulega zatem wątpliwości, że w przypadku istnienia po stronie sprawcy pewności, co do zrealizowania swoim zachowaniem czynu zabronionego lub wywołania przestępnego skutku, zachodzą podstawy do przyjęcia zamiaru bezpośredniego w jego działaniu.

Jak wynika z powyższych rozważań zamiar to określony proces zachodzący w psychice sprawcy, na który składa się szereg następujących po sobie procesów (intelektualnych i woluntatywnych), z których każdy wymaga wnikliwej analizy i oceny. Ocena ta musi być dokonywana z należytą wnikliwością i opierać się na odtworzeniu rzeczywistych przeżyć psychicznych sprawcy. Pomimo, że zamiar stanowi fakt psychologiczny, to podlega on dowodzeniu jak okoliczności przedmiotowe (postanowienie Sąd Najwyższego z dnia 25 lipca 2005 r., V KK 87/05, LEX nr 152493; M. Rodzynkiewicz, Próba prawnokarnej konstrukcji umyślności, Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 1990, z. 3–4, s. 71–73). W większości przypadków nie istnieje możliwość rekonstrukcji zaszłości psychicznych i dlatego też konieczne jest oparcie się przy takich ustaleniach na okolicznościach zewnętrznych, przedmiotowych (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 grudnia 2006 r., II KK 92/06 OSNwSK 2006, nr 1, poz. 2576; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2007 r., V KK 226/06, Prokuratura i Prawo, 2007, nr 12, poz. 19). Dodatkowo pomocne przy ustaleniach strony podmiotowej sprawcy jest także wnioskowanie w oparciu o pewne jego właściwości osobiste (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 1985 r., I KR 320/84, OSNPG 1986, nr 2, poz. 17). Zatem ustalenia postaci zamiaru sprawcy dokonuje się na podstawie wszystkich okoliczności zdarzenia, w tym tych uzewnętrznionych, ze szczególnym uwzględnieniem pobudek zachowania sprawcy, jego właściwości osobistych, charakteru i stopnia rozwoju umysłowego. Jest to konieczne dla rozróżnienia postaci zamiaru, z jakim działa sprawca, co ma fundamentalne znaczenia dla właściwej oceny prawnokarnej takiego zachowania, w tym stopnia zawinienia. W konsekwencji stanowi także element wpływający na wymiar ewentualnej kary.

W okolicznościach, w jakich działała oskarżony konieczne jest wreszcie dostrzeżenie aspektu ewentualnego zakłócania jego procesu decyzyjnego i to z dwóch przynajmniej powodów. Z jednej bowiem strony należy wziąć pod uwagę, wynikający z opinii biegłych fakt, że oskarżony działał mając w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem, a drugim czynnikiem zakłócającym ewentualnie proces decyzyjny oskarżonego był spożyty w nadmiarze alkohol. Z reguły bowiem w przypadku dokonania czynu pod wpływem alkoholu brak jest pełnej struktury procesu decyzyjnego. W takiej sytuacji także jest konieczne w zakresie przyjęcia określonego zamiaru sprawcy, poczynienie ustaleń, co do świadomości możliwości dokonania czynu zabronionego i doprowadzenia się do stanu nietrzeźwości, który osłabia lub wyłącza elementy kontrolne (Andrzej Zoll w: Kwalifikacja prawna czynu i wina niepoczytalnego sprawcy, w: Okoliczności wyłączające winę, red. J. Majewski, Toruń 2010). Do takich ustaleń niezbędna jest przy tym wiedza specjalna i stad też Sąd skorzystał w tym zakresie z opinii biegłych psychiatrów.

W ich ocenie u oskarżonego wystąpiła ograniczona zdolność rozpoznania czynu z uwagi na fakt, że czynowi oskarżonego towarzyszyły silne emocje. Były on tym łatwiej wyzwolone, że związane były z organicznym uszkodzeniem mózgu. Subiektywnie ten konflikt dla oskarżonego był poważny i jego czyn rozładował te silne emocje. Późniejsze działanie było znacznie bardziej podporządkowane kontroli intelektualnej. W momencie krytycznym przeważała nad nim sfera emocjonalno – popędowa nad intelektem. Jednocześnie biegli wskazali na dodatkowy związek owych emocji ze stanem upojenia alkoholowego oskarżonego. Czyli oba czynniki zakłócające zadziałały jednocześnie. Przy czym biegli stwierdzili, że sam alkohol miał znaczenie drugorzędne. Biegli wykluczyli bowiem zarówno patologiczny, jak i atypowy charakter upicia, stwierdzając, że to było upicie proste. Jednocześnie należy podkreślić, że ci sami biegli nie rozpoznali u oskarżonego otępienia z powodu dysfunkcji intelektualnej, czyli obniżenia poniżej normy intelektu z powodu uszkodzeń mózgu. Oskarżony miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia swojego postępowania, była ona jedynie ograniczona. Z opinii sądowo-psychologicznej wynika, że oskarżony nie był upośledzony umysłowo, jego poziom intelektualny pozwala mu rozumieć podstawowe normy i zasady prawne. Należy zwrócić uwagę, że pomimo ograniczonej poczytalności, oskarżony dopuścił się przestępstwa o nieskomplikowanym charakterze, które nie rodzi trudności w rozumieniu skutków takiego postępowania. W ocenie Sądu pomimo wskazanych ułomności miał możliwość zrozumienia tak podstawowych i elementarnych zachowań. Pozwala to, mimo zaistnienia okoliczności z art. 31 § 2 k.k. na przypisania mu umyślności w realizacji znamion czynu z art. 148 § 1 k.k. (podobnie wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 20 lutego 2018 r. w sprawie o sygn. akt AKa 25/18, LEX nr 2477355). Należy przy tym podkreślić, że ograniczenie rozumienia znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem jest okolicznością wpływająca na stopień winy, nie zaś jej rodzaj (vide: Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 31 marca 2005 r., II AKa 52/05).

Wszystkie powołane w tym miejscu okoliczności dają podstawę do dokonania logicznego ustalenia, że oskarżony dopuścił się pozbawienia życia pokrzywdzonego działając z zamiarem bezpośrednim. Zebrane i ocenione przez Sąd dowody wskazują w sposób nie budzący wątpliwości, że skutek w postaci śmierci pokrzywdzonego objęty był wolą oskarżonego. Sposób działania oskarżonego prowadził bowiem wprost do wywołania skutku w postaci śmierci S. W.. O istnieniu po jego stronie zamiaru bezpośredniego świadczą takie okoliczności, jak rodzaj użytego przez niego narzędzia, sposób jego użycia, ilość i sposób zdania ciosów, czy wreszcie jego zachowanie po zdarzeniu. Zadanie takiej ilości, niekontrolowanych i chaotycznych ciosów nożem musi być połączone ze świadomością skutków takiego działania. Tego rodzaju wiedzę posiada przeciętny człowiek, nie wymaga ona specjalistycznej wiedzy medycznej. Taki sposób działania oskarżonego musiał u niego wywoływać świadomość nie tylko spowodowania ciężkich obrażeń ciała, ale niemal pewność wystąpienia skutku w postaci śmierci pokrzywdzonego. Dodatkowo sposób zachowania oskarżonego, który niemal w szale i w furii zadawał taką ilość ciosów nożem w ważne dla zdrowia i życia części ciała oraz nie miarkował siły i kierunku tych uderzeń, świadczy o tym, że obojętny był dla niego skutek, jaki tymi uderzeniami spowoduje. Potwierdzeniem takiego nastawienia było również zachowanie oskarżonego polegające na zadaniu ciosu w szyję (krtań) pokrzywdzonego, który jak sam zademonstrował w trakcie eksperymentu procesowego, miał niejako zapewnić skutek w postaci śmierci pokrzywdzonego. Bezpośredniość zamiaru potwierdzają ponadto słowa wypowiadane w trakcie zadawania ciosów, beznamiętnie powtarzane w trakcie eksperymentu procesowego. Wreszcie zamiar bezpośrednio potwierdza zachowanie oskarżonego po zdarzeniu, kiedy przenosił ciało pokrzywdzonego i starał się w nieudolny sposób je ukryć. Wszystkie powołane w tym miejscu okoliczności dają podstawę do dokonania logicznego ustalenia, że oskarżony dopuścił się pozbawienia życia pokrzywdzonego działając z zamiarem bezpośrednim.

Jednocześnie Sąd uznał za oskarżycielem, że oskarżony dokonał przypisanego mu czynu działając w warunkach recydywy opisanej w art. 64 § 1 k.k. Zgodnie z tym przepisem w ramach powrotu do przestępstwa działa sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany. G. W. (1) był skazany Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków z dnia 11 grudnia 2012 roku o sygn. akt II K 509/12 za czyny z art. 190 § 1 k.k. i art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i z art. 190 § 1 k.k. na karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 17 grudnia 2014 roku do dnia 17 grudnia 2015 roku. Zgodnie z tym wyrokiem przypisany mu czyny polegały na kierowaniu gróźb pozbawienia życia i uszkodzenia ciała. Groźba użycia przemocy zastosowana w sprawie rozpoznawanej przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków oraz przemoc zastosowana w niniejszej sprawie uzasadnia potraktowanie obu tych przestępstw za podobne w rozumieniu art. 115 § 3 k.k. (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 21 lutego 2013 r. w sprawie II AKa 20/13, LEX nr 1299043). Oskarżony odbył wcześniej karę 1 roku pozbawienia wolności i kolejne przestępstwo podobne popełnił przed upływem5 lat od wykonania wskazanej kary. W związku z tym spełnienia zostały wszystkie warunki z art. 64 § 1 k.k. do uznania działania oskarżonego w warunkach recydywy, określonej w tym przepisie.

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

G. W. (1)

I.

I.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k. Tak wymierzona kara jest adekwatna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Spełnia ona również cele prewencji ogólnej i szczególnej. Sąd miał na uwadze to, aby orzeczona kara odzwierciedlała stopień winy oskarżonego, na który niewątpliwie wpływa też postać zamiaru, z jakim działał.

Jednocześnie na wstępie rozważań o karze zasadne, a wręcz konieczne jest wskazanie powodów, dla których Sąd nie skorzystał z możliwości nadzwyczajnego złagodzenia kary przewidzianej w art. 31 § 2 k.k. czyli wobec sprawcy, którego poczytalność była w znacznym stopniu graniczona.
Nadzwyczajne złagodzenie kary, o którym mowa w powołanym przepisie ma charakter fakultatywny („sąd może”) i każdorazowo winno być analizowane z punktu widzenia konkretnych okoliczności popełnienia czynu. Przyjmuje się wręcz, że może mieć ono miejsce jedynie wówczas, gdy w sprawie wystąpią szczególne okoliczności uzasadniające takie rozwiązanie (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 8 grudnia 2016 r. w sprawie II AKa 183/16, LEX nr 2295185; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 12 marca 2020 r. w sprawie II AKa 249/19, LEX nr 3052769). W ocenie Sądu w przypadku oskarżonego owe szczególne okoliczności jednak nie zaistniały i sama ograniczona w stopniu znacznym poczytalność nie uzasadniała zastosowania instytucji przewidzianej w art. 31 § 2 k.k. W ocenie Sądu zaistniało poza ograniczoną poczytalnością, która Sąd uwzględnił przy wymiarze kary, nie zaistniały żadne inne okoliczności łagodzące.

Należy także podkreślić, że nadzwyczajne złagodzenie kary oprócz uwzględnienia stopnia zawinienia wymaga także rozważenia stopnia szkodliwości przypisanego czynu. Ta w przypadku czynu oskarżonego była znacząco wysoka i także ów wysoki stopień Sąd wziął pod uwagę przy wymiarze kary. Rolą kary jest bowiem także spełnianie funkcji sprawiedliwościowej. To właśnie stopień społecznej szkodliwości czynu wpływa na wymiar kary w sposób, który zapewnia, że orzeczona kara z jednej strony nie będzie karą zbyt surową, a z drugiej zapobiegnie wymierzeniu kary zbyt łagodnej, orzeczonej poniżej tego stopnia. Wskazany wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, oceniany poprzez okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k. wynika w pierwszej kolejności z rodzaju dobra naruszonego przestępstwem i rozmiarem wyrządzonej przestępstwem szkody. Z całym naciskiem należy bowiem podkreślić, że życie ludzkie jest dobrem i wartością szczególną wśród norm etycznych. Stanowi ono najwyższą wartość w hierarchii dóbr chronionych prawem z perspektywy jednostki i całego społeczeństwa. Stanowi ono jedyne, niepowtarzalne i nieodtwarzalne dobro człowieka (J. Giezek, R. Kokot, Granice ludzkiego życia a jego prawna ochrona, [w:] B. Banaszak, A. Preisner - red., Prawa i wolności obywatelskie w Konstytucji RP, Warszawa 2002, s. 101). Waga tego dobra podkreślona jest poprzez nadanie jego ochronie postaci normy konstytucyjnej (art. 38 Konstytucji RP). Waga tego dobra znajduje także swoje odzwierciedlenie w aksjologii obowiązującego kodeksu karnego, gdzie w przyjętej przez ustawodawcę gradacji dóbr znalazło się ono zaraz za dobrami w postaci bezpieczeństwa wewnętrznego i zewnętrznego państwa. Oskarżony po dokonaniu przestępstwa, kiedy w ocenie biegłych jego działanie było znacznie bardziej podporządkowane kontroli intelektualnej, porzucił ciało pokrzywdzonego i w ogóle nie interesował się jego losem. Świadczy to o tym, że oskarżony ma za nic życie ludzkie, które nie przedstawia dla niego właściwej wartości.

Kolejnym elementem, składającym się na wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego jest sposób i okoliczności popełnienia czynu. Oskarżony działał pod znacznym wpływem alkoholu, którego oddziaływanie na swój organizm znał. Faktycznym powodem jego zachowania była niechęć do pokrzywdzonego i kłótnia z nim spowodowana błahą, czy wręcz banalną przyczyną. Sąd zwraca ponadto uwagę na sposób działania oskarżonego. Zadał ona kilkanaście ciosów nożem w newralgiczne dla życia miejsca, czemu towarzyszyło złorzeczenie pokrzywdzonemu. Liczba ciosów i ich usytuowanie oraz zadanie kolejnego ciosu w szyję miały dać jej pewność, że pokrzywdzony na pewno nie przeżyje.

Przy ustalaniu wymiaru kary Sąd miał także Sąd na uwadze postać zamiaru oskarżonego oraz jego motywację. Okolicznościami, które wymierzoną karę kształtowały były wreszcie dotychczasowy sposób życia oskarżonego, jego uprzednia karalność, łatwość z jaką wyładowuje on swoją agresję.

Oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim z motywacji, która nie znajduje żadnej akceptacji społecznej. Jak już wskazano przy okazji rozważań na temat zamiaru, jego postać wpływa właśnie na wymiar kary. Wynika to choćby wprost z uregulowania zawartego w art. 115 § 2 k.k., gdzie na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu, stanowiącej jedną z dyrektyw wymiaru kary, wpływa między innymi postać zamiaru. Postać tego zamiaru wpływa także na stopień winy, który także wymienionych jest wśród dyrektyw z art. 53 § 1 k.k.

Wymiar kary jest także realizacją dyrektywy prewencji ogólnej. Nakazuje ona wymierzenia takiej kary, która utwierdza w społeczeństwie przekonanie o respektowaniu prawa, a jednocześnie buduje w świadomości społecznej gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości. Jednocześnie jej zadaniem jest tworzenie atmosfery zaufania ludzi do istniejącego systemu prawnego. Możliwe jest to wyłącznie w przypadku uwzględniania przy wymiarze kary ewentualnego zrozumienia stosowanej reakcji karnej, także w aspekcie swoistego potępienia dla ludzi naruszających prawo, a zwłaszcza godzą w tak cenne dobra nim chronione jak życie, czy zdrowie. (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 24 stycznia 2019 r. II AKa 237/18, LEX nr 2620795). W tym kontekście dyrektywę prewencji ogólnej będzie właśnie realizowała kara w jej górnym wymiarze. Zachowanie oskarżonego nie znalazło żadnego zrozumienia wśród jego otoczenia. Właściwa reakcja, którą jest właśnie kara w jej górnym ustawowym wymiarze, może zatem budować w tej społeczności przekonanie o prawidłowym funkcjonowaniu systemu prawnego, o niepobłażaniu sprawcy zabójstwa popełnionego w zamiarze bezpośrednim, dla którego trudno znaleźć jakiekolwiek racjonalne uzasadnienie.

Oskarżony dopuścił się brutalnego zabójstwa w warunkach recydywy, jest osobą zdemoralizowaną, nierespektującą podstawowych zasad współżycia społecznego, jego życie na wolności sprowadza się do permanentnego spożywania alkoholu, niepodejmowania jakiejkolwiek pracy (utrzymywał się z żebractwa). W tej sytuacji możliwości resocjalizacyjne w jego przypadku są minimalne, a zatem to właśnie represja przy wymiarze kary musi być wysunięta na pierwszy plan.

W tej sytuacji Sąd uznał, że gdyby nie stan ograniczonej poczytalności oskarżonego, to w pełni uzasadnione byłoby orzeczenie wobec niego kary 25 pozbawienia wolności, jako kary o charakterze eliminacyjnym. Z jednej strony z jednej strony Sąd uwzględnił zatem bardzo wysoki stopień szkodliwości społecznej czynu oskarżonego, sposób jego życia przed popełnieniem przestępstwa oraz jego zachowanie się bezpośrednio po czynie, stopień jego demoralizacji, jego uprzednią karalność sądową, a z drugiej jedyną okoliczność wpływającą w sposób korzystny na stopień jego winy, a tym samym wymiar kary czyli stwierdzoną przez biegłych ograniczoną w znacznym stopniu poczytalność.

Wszystkie te okoliczności dają podstawę do przyjęcia, że orzeczona kara 15 lat pozbawienia wolności orzeczona przez Sąd jest karą uzasadnioną okolicznościami.

Taka kara czyni zadość dyrektywom sędziowskiego wymiaru kary i winna być traktowana jako sprawiedliwa oraz należycie kształtować świadomość prawną w społeczeństwie.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

G. W. (1)

II.

I.

Stosownie do treści art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania, przyjmując przy tym przelicznik, zgodnie z którym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V.

Podstawą przyznania kosztów obrony z urzędu był art. 618 § 1 pkt. 1 k.p.k. i § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu jest podstawą przyznania wynagrodzenia obrońcy z urzędu. Obrońca oskarżonego złożył wniosek o przyznanie mu nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu. Wysokość tych kosztów wynika z § 17 ust. 2 pkt. 5 i ust. 2 pkt. 3, § 4 ust. 2 pkt. 1 i ust. 3 podwyższa stawkę o podatek od towarów i usług.

VI.

O kosztach sądowych Sąd orzekł zgodnie z art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zwalniając oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania w sprawie, obciążając nimi Skarb Państwa i jednocześnie nie wymierzył mu opłaty. Przemawiała za tym sytuacja materialna oskarżonego i rodzaj orzeczonych kar, z których wynika przebywanie w warunkach izolacji, zasadniczo nie połączone z uzyskiwaniem dochodów.

7.  Podpis

sędzia Andrzej Lewandowski sędzia Tomasz Krawczyk