Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 559/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 9 marca 2021r., sygn. akt XII K 343/20.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisu prawa materialnego, a to:

-: art. 178 § 1 k.k. polegająca na jego niezastosowaniu i przypisaniu oskarżonemu czynu z art. 178 § 4 k.k. podczas, gdy oskarżony został skazany wyrokiem nakazowym przez Sąd Rejonowy w A. (Niemcy) z dnia 12.11.2018 r. (prawomocny od dnia 20.12.2018 r.) za popełnienie występku z § 316 ust. 1 i 2 Niemieckiego Kodeksu Karnego, który rozróżnia dwie postacie występku - umyślną i nieumyślną, gdzie zgodnie z Kodeksem Karnym działanie nieumyślne nie jest penalizowane przez polską ustawę karną, co zgodnie z art. nąa § 1 k.k. wyrok wydany przez Sąd Rejonowy w A. nie jest wyrokiem skazującym w rozumowaniu powołanego przepisu, co wpłynęło także na niesłuszne zastosowanie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym dożywotnio i świadczenia pieniężnego w kwocie 10.000 zł.;
-: art. 114a § 2 k.k. polegającym na jego niezastosowaniu i przypisaniu oskarżonemu czynu z art. 178 § 4 k.k. podczas, gdy czyn ten, w oparciu o przepisy obowiązujące na terenie Republiki Federalnej Niemiec mógł ulec zatarciu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty obrońcy oskarżonego są bezzasadne.

Obrońca w pierwszej kolejności zarzuca obrazę przepisu prawa materialnego, a to art.178§ 1 k.k. polegającym na jego niezastosowaniu i przypisaniu oskarżonemu czynu z art. 178 § 4 k.k. Odnosząc się do tego zarzutu należy zauważyć, że zarzut naruszenia prawa materialnego może zostać podniesiony tylko, gdy stan faktyczny został prawidłowo ustalony przez sąd merii, a nie zastosowano do poczynionych ustaleń właściwego przepisu (patrz postanowienie z dnia 02.12.2008 SN III KK 230/08 ). Z treści zarzutu wynika zaś, że obrońca kwestionuje przyjęte przez Sąd Rejonowy ustalenie dotyczące uprzedniego skazania za występek z § 316 ust. 1 i 2 Niemieckiego Kodeksu Karnego, bowiem oskarżony, zdaniem skarżącego, został skazany wyrokiem nakazowym przez Sąd Rejonowy w A. (Niemcy) z dnia 12.11.2018 r. (prawomocny od dnia 20.12.2018 r.). Obrońca podniósł też, że § 316 ust. 1 i 2 Niemieckiego Kodeksu Karnego, rozróżnia dwie postacie występku - umyślną i nieumyślną, gdzie zgodnie z Kodeksem Karnym działanie nieumyślne nie jest penalizowane przez polską ustawę karną.

Należy zauważyć, że tak sformułowany zarzut został oparty o niezbyt wnikliwą ocenę wyroku nakazowego (k. 127 akt ). Z jego treści wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że oskarżony został skazany za występek „umyślnej nietrzeźwości w ruchu lądowym„ gdyż badanie wykazało, że oskarżony miał we krwi 1,32 % alkoholu. W tej sytuacji zasadnie Sąd I Instancji uznał, że oskarżony dopuścił się popełnienia czynu z art. 178a § 4 k.k. Przyjmując powyższą kwalifikację prawną należy mieć też na uwadze brzmienie art. 114a, który to przepis mówi o konieczności uwzględnienia prawomocnego orzeczenia skazującego wydanego w innym państwie Unii Europejskiej Okoliczność skazania w innym państwie Unii Europejskiej ma znaczenie dla ustalenia m.in. sposobu życia sprawcy przed popełnieniem przestępstwa (art. 53 § 2 k.k.), przesłanek recydywy specjalnej (art. 64 k.k.) czy niekaralności za przestępstwo umyślne przy warunkowym umorzeniu postępowania karnego (art. 66 § 1 k.k.) ale także dla przyjęcia – co prawidłowo ustalił Sąd I Instancji – że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przepisu art. 178a § 4 k.k., gdyż był on już uprzednio skazany za umyślny występek kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości przez Sąd Rejonowy w A. w Niemczech. Nie sposób też mówić o zatarciu tego skazania, gdyż zatarcie skazania w niemieckim rejestrze skazania (B.) uregulowane jest w § 46 B. (niem. ustawa o centralnym rejestrze skazanych). Zgodnie z § 46 ust. 1 nr 1 a) tej ustawy kary grzywny podlega wymazaniu z upływem pięciu lat. Ten termin zaczyna się z dniem wydania wyroku lub nakazu karnego (S.). Początek biegu tego terminu wynika z § 36 tejże ustawy. Sąd Rejonowy w A. wykonując zarządzenie sędziego z dnia 30 listopada 2020 r. nadesłał odpis prawomocnego orzeczenia co potwierdza, że skazanie nie uległo zatarciu a nadto informacja o skazaniu w sprawie (...) (...) dalej figuruje w informacji z K. ( k. 17, k 40)

W tej sytuacji brak jest podstaw do przyjęcia, że Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy przepisu prawa materialnego tj. art. 114a § 2 k.k. polegającego, zdaniem apelującego, na jego niezastosowaniu i przypisaniu oskarżonemu czynu z art. 178 § 4 k.k. podczas, gdy czyn ten, w oparciu o przepisy obowiązujące na terenie Republiki Federalnej Niemiec mógł ulec zatarciu.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w pkt I poprzez uznanie oskarżonego R. G. (1) winnego popełnienia czynu z art. 178a § 1 k.k. i wymierzenie mu kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, a także w pkt II poprzez orzeczenie środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat oraz w pkt III poprzez orzeczenie świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionego zarzutu oraz nie dopatrzenia się w sprawie uchybień, które podlegały by uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia, brak było podstaw do wnioskowanej przez obrońcę oskarżonego zmiany zaskarżonego wyroku.

3.2.

Obraza przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k., przez dokonanie ustaleń faktycznych z przekroczeniem zasad swobodnej oceny dowodów i dokonanie dowolnej i wybiórczej ich oceny skutkujące błędnym przypisaniem oskarżonemu popełnienia czynów opisanych w części wstępnej wyroku w szczególności przez:

-: wydanie wyroku bez stosownej analizy całokształtu materiału dowodowego w zakresie możliwości zatarcia skazania,
-: obdarzenie wiarą zeznań świadków A. H. i T. K. - funkcjonariuszy Policji, w sytuacji gdy zeznania te nie zostały potwierdzone żadnym innym dowodem w szczególności nagraniami z kamery funkcjonariuszy Policji oraz kamery znajdującej się w policyjnym radiowozie rejestrujących przebieg zdarzenia, które nie zostały zabezpieczone przez organ prowadzący postępowanie przygotowawcze, co doprowadziło do uznania ich zeznań za spójne, rzeczowe, konsekwentne, podczas gdy świadkowie ci brali udział w przedmiotowym zdarzeniu, to oni zatrzymali oskarżonego i zależało im na potwierdzeniu zasadności działań Policji, w tym podjętych wobec oskarżonego czynności.
-: przyznanie w całości wiary zeznaniom świadków A. H. i T. K. w zakresie w jakim opisali oni zachowanie oskarżonego, mające charakter naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariusza Policji i ich znieważenia, a jednocześnie odmowę przyznania wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego przy potraktowaniu pozostałego materiału dowodowego w sposób podporządkowany treści zeznań funkcjonariuszy Policji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty obrońcy oskarżonego są bezzasadne.

W toku przeprowadzonego przed Sądem I instancji postępowania, zostały wyjaśnione wszystkie istotne dla sprawy okoliczności. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy oparte zostały na całokształcie zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, który oceniony został z poszanowaniem reguł wynikających z art. 5 i art. 7 k.p.k. Ponadto Sąd Rejonowy swoje stanowisko odnośnie do sprawstwa i winy oskarżonego, co wynika z analizy wyroku, sporządził zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 424 § 1 i § 2 k.p.k.

Nie można podzielić zasadności zarzutów podniesionych przez obrońcę, a dotyczących tak błędu w ustaleniach faktycznych, jak i obrazy przepisów prawa procesowego, które to zarzuty w zasadzie sprowadzają się do kwestionowania oceny zeznań funkcjonariuszy policji A. H. i T. K..

Wnikliwa analiza akt sprawy oraz pisemnych motywów zaskarżonego rozstrzygnięcia, wskazuje jednoznacznie, że Sąd Rejonowy uwzględnił przy wyrokowaniu całokształt materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie głównej, mając na uwadze okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Następnie dokonał poprawnej oceny dowodów, a stanowisko swoje uargumentował w sposób należyty, wskazując którym konkretnie dowodom dał wiarę i dlaczego, a którym wiary tej odmówił.

Wywody sądu meriti w tym zakresie są jasne i przekonujące, poczynione ustalenia logicznie wypływają z całokształtu zgromadzonego w toku procesu materiału, natomiast przeprowadzona ocena dowodów uwzględnia zarówno wskazania wiedzy, jak i zasady doświadczenia życiowego. W konsekwencji prawidłowego procedowania Sądu I instancji, ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku pozostają pod ochroną art.7 kpk. i nie mogą stanowić przedmiotu skutecznego zarzutu, o którym mowa w art.438 pkt. 3 k.p.k., a wręcz można powiedzieć, że są one polemiką z ustaleniami faktycznymi dotyczącymi czynów z art. 222 § 1 k.k. i z art. 226 § 1 k.k . Sąd dając wiarę zeznaniom funkcjonariuszy policji podał, że przemawiały za tym takie okoliczności jak brak sprzeczności w ich zeznaniach, konsekwencja w opisie zdarzeń, rzeczowość ( k. 147 odwrót). Tej oceny Sądu Rejonowego nie może podważyć argumentacja obrońcy, który kwestionując ocenę zeznań funkcjonariuszy policji dokonaną przez sąd I Instancji podniósł, że nie zostały zabezpieczone do sprawy nagrania z interwencji i dlatego sąd meritii nie mógł się oprzeć na zeznaniach A. H. i T. K.. Zauważyć też należy, że obrońca w treści apelacji przyznał, że z uwagi na upływ czasu nagrania uległy skasowaniu. Brak możliwości odtworzenia nagrania potwierdza informacja Komendy Miejskiej Policji (...) we W. (k. 132).

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku:

-: w pkt I poprzez uznanie oskarżonego R. G. (1) winnego popełnienia czynu z art. 178a § 1 k.k. i wymierzenie mu kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, a także w pkt II poprzez orzeczenie środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat oraz w pkt III poprzez orzeczenie świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000 zł.
-: w pkt IV i V poprzez uniewinnienie oskarżonego o popełnienia zarzuconych mu czynów.

Ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I-instancji celem ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.3.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że dowody ujawnione na rozprawie, w szczególności zeznania świadków A. H. i T. K. i ustalone na ich podstawie okoliczności są wystarczające do uznania za udowodniony fakt popełnienia przez oskarżonego czynów opisanych w pkt II i III części wstępnej wyroku, podczas gdy w zebranym materiale dowodowym brak jest jednoznacznych i niebudzących wątpliwości dowodów potwierdzających sprawstwo oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy oskarżonego nie zasługiwał na uwzględnienie.

Nie powielając tu argumentacji wskazanej w pkt 3.2, w kontekście zarzutu obrony wskazać trzeba, że błąd w ustaleniach faktycznych ( error facti) przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd braku), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art.7k.p.k.), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. Przy czym błędne ustalenia faktyczne są konsekwencją wadliwych wniosków wywiedzionych z właściwie ocenionych dowodów lub pominięcia wynikających z tych dowodów okoliczności. Nie jest więc wewnętrznie spójne zarzucanie jednocześnie dowolnej oceny dowodów i błędu w ustaleniach faktycznych co do tego samego rozstrzygnięcia (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 13 grudnia 2018 r., II AKa 379/18;wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 października 2019 r.,II AKa 296/19).

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w pkt IV i V poprzez uniewinnienie oskarżonego o popełnienia zarzuconych mu czynów. Ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I-instancji celem ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.4.

Rażąca niewspółmierność orzeczonych kar pozbawienia wolności zarówno jednostkowych, jak i kary łącznej w połączeniu z wymierzonymi oskarżonemu środkiem karnym oraz świadczeniem pieniężnym, polegającą na wymierzeniu oskarżonemu kary najsurowszej z ustawowo przewidzianych za zarzucane mu przestępstwo bez warunkowego zawieszenia wykonania tej kary, przez co kara ta nie jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości zarzuconego mu czynu, stanowiąc zbyt wielką dolegliwość dla oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest bezzasadny.

Zarzut wymierzenia oskarżonemu rażąco niewspółmiernie surowej kary także nie jest trafny. Ingerencja Sądu Odwoławczego w orzeczenie o karze może nastąpić tylko i wyłącznie wówczas, gdy różnica między karą wymierzoną w pierwszej instancji, a karą, którą należałoby orzec jest znaczna, rażąca i nie może sprowadzać się do różnic niewielkich, nieznacznych, bo byłoby to sprzeczne z normą art. 438 pkt 4 k.p.k., z której jednoznacznie wynika, że podstawą zmian może być jedynie rażąca - a więc nie każda - niewspółmierność kary. Zasady i dyrektywy orzekania w przedmiocie kary pozostawiają organowi orzekającemu pewien zakres swobody w procesie jej wymierzania, a granice tej swobody zakreśla wskazana w przepisie art. 438 pkt 4 k.p.k. rażąca niewspółmierność kary. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyrażającą oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Istotnymi wyznacznikami tego, czy dana kara jest sprawiedliwa, jest to, czy została orzeczona w granicach przewidzianych przez ustawę, a jej dolegliwość nie przekracza stopnia winy. Ponadto powinna ona uwzględniać stopień społecznej szkodliwości czynu oraz brać pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd Rejonowy wymierzył R. G. (2) karę łączna 1 roku pozbawienia wolności. Zważywszy na stopień winy i społecznej szkodliwości czynów nie sposób uznać, że jest to kara rażąco niewspółmiernie surowa. Zauważyć należy, iż kary za czyny przypisane oskarżonemu została wymierzona w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

Zauważyć też należy, że Sąd Rejonowy w sposób wyczerpujący uzasadnił wymierzoną karę, uwzględniając podczas dostosowywania jej rodzaju i wysokości wszystkie dyrektywy z art. 53 k.k., bacząc przy tym, by nie przekroczyła ona stopnia winy. Z powyższych względów, kary jednostkowe oraz kara łączna mieści się w granicach swobodnej decyzji sędziowskiej i jako taka pozostaje słuszna.

Reasumując należy podzielić stanowisko Sądu Rejonowego, że jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności uwzględnia w należyty sposób stopień społecznej szkodliwości przypisywanych czynów oraz realizuje wystarczająco cele kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 9 marca 2021r., sygn. akt XII K 343/20.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna, a zawarte w środku odwoławczym zarzuty i argumentacja przedstawiona na ich poparcie stanowi jedynie nieskuteczną polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu meriti.

Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna nie wykazała uchybień Sądu I instancji, które mogłyby skutkować wzruszeniem zaskarżonego wyroku wskazywanych przez skarżącego. Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się również w sprawie uchybień, które podlegały by uwzględnieniu z urzędu, niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia.

W tym stanie rzeczy, przy braku wad orzeczenia branych pod uwagę z urzędu - wyrok Sądu Rejonowego należało utrzymać w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art.29 ust. 1 ustawy - Prawo o adwokaturze, kosztami nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym obciążono Skarb Państwa. Zasądzona z tego tytułu kwota - wynosząca 516,60 zł (wraz z podatkiem VAT) - została ustalona w oparciu o paragraf 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

III.

Orzeczenie oparto na podstawie art. 624 § 1 k.p.k.

7. PODPIS

SSO Stanisław Jabłoński

0.11.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1.
Podmiot wnoszący apelację					Obrońca oskarżonego.
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					Błędna kwalifikacja prawna czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie czynów przypisanych mu w pkt IV i V części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku oraz rozstrzygnięcie o karze.
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☐ w całości
		☒ w części	☒		co do winy
			☒		co do kary
			☒		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.11.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☒	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.11.4. Wnioski
☒	uchylenie			☒	zmiana

IV Ka 559/21

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE