Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

SSA Janusz Sulima (spr.)

Sędziowie

SSA Brandeta Hryniewicka

SSA Leszek Kulik

Protokolant

Iwona Aldona Zakrzewska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 111/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Suwałkach z dnia 20 lutego 2020 roku, sygn. akt II K 42/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego

zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające

znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH

ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzut

I.

II

III.

IV.

Apelacja obrońcy oskarżonego L. Ł. (1):

obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj.:

a) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. poprzez dowolną ocenę opinii biegłego z zakresu slangu narkotykowego oraz uznanie jej za pełnowartościowy materiał dowodowy, podczas gdy opinia ta była niejasna, gdyż nie wskazywała kategorycznie na użyte w telefonicznych rozmowach sformułowania jako identyfikujące narkotyk, co więcej w opinii wskazano, że stanowiła ona próbę „odnalezienia odpowiedzi na zadane w postanowieniu Sądu biegłemu pytania” i nie odnosiła się do całości materiału dowodowego udostępnionemu biegłemu do opiniowania, lecz tych fragmentów „gdzie działania figurantów i ich rozmówców są czytelne i wskazują na fakt organizowania zakupów marihuany”, a nadto rzetelność przeprowadzenia tej opinii została podważona przez biegłego w ramach ustnej opinii uzupełniającej;

b) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. poprzez dowolną ocenę opinii fonoskopijnej oraz uznanie jej za pełną i jasną, podczas gdy opinii tej takiego przymiotu przyznać nie można;

c) art. 409 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku o wydanie ustnej opinii uzupełniającej przez biegłego z zakresu fonoskopii, jako mającego na celu przedłużenie postępowania, mimo istniejących po stronie oskarżonego wątpliwo ści w zakresie wyboru właściwej metody badawczej zastosowanej przez biegłego, co w rezultacie skutkowało oparciem wyroku na ww. opinii;

d) art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez wybiórczą i powierzchowną oraz niezgodną z logiką i doświadczeniem życiowym ocenę dowodów, a także poprzez wyprowadzenie z materiału dowodowego wniosków końcowych sprzecznych z tym materiałem, a w szczególności na:

- błędnym uznaniu materiałów z kontroli operacyjnej, jako dowodów wystarczających do poczynienia pewnych ustaleń w zakresie treści nagranych rozmów telefonicznych, tożsamości rozmówców, a także zdarzeń mających mieć miejsce po przeprowadzeniu przedmiotowych rozmów, jak również w zakresie odtworzenia stosunków łączących rozmówców;

- dokonaniu ustaleń w zasadzie wyłącznie na zapisach wynikających z kontroli operacyjnych i powstałych na ich podstawie opinii biegłych określonej specjalności, pod z góry założoną tezę, że wszystkie zarejestrowane rozmowy dotyczą handlu narkotykami, pod z góry ustaloną tezę, że z rozmów tych wynika dokonanie przypisanych czynów i zastąpienie brakujących ogniw, koniecznych do ustalenia stanu faktycznego, niczym nieudowodnionymi hipotezami;

- błędnym uznaniu, iż oskarżony L. Ł. (1) posługiwał się numerem telefonicznym (...), pomimo iż z protokołu zatrzymania rzeczy, ani z żadnego innego dowodu nie wynika, by taki numer był kiedykolwiek w jego posiadaniu;

- błędnym przyjęciu przez Sąd I Instancji, że ze zgromadzonego i ujawnionego w sprawie materiału dowodowego tj. materiałów kontroli operacyjnej, a także opinii biegłego sądowego z zakresu slangu narkotykowego i fonoskopii można stwierdzić, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn, w sytuacji gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika nie tylko to, że oskarżony dokonał inkryminowanego zachowania, ale również, że działanie wszystkich oskarżonych stanowiło współsprawstwo i istniało jakiekolwiek porozumienie pomiędzy nimi co do popełnienia zarzucanego im przestępstwa

- błędnym przyjęciu, że oskarżony w dniach 21-24 listopada 2017 r. działając wbrew przepisom ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą oraz S. D. (1) i T. M. (1) dokonał wewnątrzwspółnotowego nabycia i przewozu z terytorium Niemiec i Holandii na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej znacznych ilości środków odurzających z grupy I-N i IV-N w postaci ziela konopi innego niż włókniste - marihuany o łącznej wadze 8260,2 grama netto, środków odurzających z grupy I-N w postaci kokainy o łącznej wadze 10,2 grama netto oraz substancji psychotropowej z grupy I-P w postaci tabletek ecstasy o łącznej wadze 14,04 grama netto dokonując ich wprowadzenia do obrotu w ten sposób, że brał udział w przyjęciu od S. D. (1) do przewiezienia środki odurzające i psychotropowe i przekazaniu T. M. (1) celem przewiezienia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podczas gdy w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym, ilość wprowadzonych do obrotu środków odurzających winna być mniejsza, albowiem w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności badań daktyloskopijnych, materiał genetyczny pochodzący od oskarżonego znajdował się jedynie na dwóch zabezpieczonych w sprawie dowodach (woreczkach oznaczonych jako dowód nr (...) i (...)), przy czym z materiału sprawy nie wynika, by w woreczkach znajdowały się substancje psychotropowe lub środki odurzające

- błędnym przyjęciu, że utrwalone rozmowy telefonicznie w ramach kontroli operacyjnej miały zakamuflowany charakter i dotyczyły środków odurzających i psychotropowych, w tym także takich szczegółów, jak ustalenia dot. zamówienia tj.: ilości, ceny oraz miejsca odbioru,

natomiast:

- wszyscy oskarżeni konsekwentnie nie przyznawali się do popełnienia zarzucanych im czynów;

- twierdzenia Sądu oparte są wyłącznie na daleko idącej interpretacji materiałów kontroli operacyjnej;

- żaden ze świadków nie złożył zeznań obciążających któregokolwiek z oskarżonych;

- nigdy nie doszło do zatrzymania oskarżonych xv momencie dokonywania jakichkolwiek transakcji narkotykowych;

co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu przez Sąd I instancji, że::

a) dowody ujawnione na rozprawie i ustalone na ich podstawie okoliczności są wystarczające do uznania za udowodniony udział oskarżonego L. Ł. (1) w popełnieniu czynu zarzuconego mu w pkt II aktu oskarżenia, w szczególności uznaniu za w pełni wiarygodne i wystarczające do stwierdzenia współudziału oskarżonego w zarzuconym przestępstwie materiałów ze stosowanych xv sprawie kontroli operacyjnych, podczas gdy dowody te ocenione kompleksowo i we wzajemnym ze sobą powiązaniu prowadzą do wniosku w tym zakresie przeciwnego;

b) oskarżony L. Ł. (1) xv dniach 21-24 listopada 2017 r. działając wbrew przepisom ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą oraz S. D. (1) i T. M. (1) dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia i przewozu z terytorium Niemiec i Holandii na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej znacznych ilości środków odurzających z grupy I-N i IV-N w postaci ziela konopi innego niż włókniste - marihuany o łącznej wadze 8260,2 grama netto, środków odurzających z grupy I-N w postaci kokainy o łącznej wadze 10,2 grama netto oraz substancji psychotropowej z grupy I-P w postaci tabletek ecstasy o łącznej wadze 14,04 grama netto dokonując ich wprowadzenia do obrotu w ten sposób, że brał udział w przyjęciu od S. D. (1) do przewiezienia środki odurzające i psychotropowe i przekazaniu T. M. (1) celem przewiezienia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, który został następnie zatrzymany w dniu 24 listopada 2017 r. na polsko-niemieckim przejściu granicznym w Ś. jako osoba posiadająca znaczne ilości środków odurzających i psychotropowych, podczas gdy w prawidłowo ustalonym, stanie faktycznym, Sąd I Instancji powinien przyjąć, że oskarżony L. Ł. (1) nie brał udziału xv popełnieniu zarzucanego mu czynu;

II. w zakresie pkt III wyroku:

1) obrazę przepisów postępowania karnego mającą wpływ na treść wyroku, a zwłaszcza art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. polegającą na dowolnej interpretacji zgromadzonego xv sprawie materiału dowodowego, przejawiającą się xv uznaniu, że umyślna wina oskarżonego L. Ł. (1) w popełnieniu zarzucanego mu czynu nie budzi wątpliwości, pomimo informacji uzyskanych w trakcie postępowania sądowego w ramach ustnej uzupełniającej opinii biegłego sądowego z zakresu broni C. D., z których wynikało, że ujawniona u oskarżonego broń w zamyśle miała być bronią alarmową, na którą pozwolenie nie jest wymagane, natomiast xv wyniku błędu konstruktorskiego, niezauważalnego dla osoby nieposiadającej odpowiedniej wiedzy i doświadczenia, broń ta została zakwalifikowana jako podlegająca reglamentacji xv świetle przepisów ustawy o broni i amunicji, co czyniło wyjaśnienia oskarżonego za logiczne i spójne, oraz potwierdzające brak świadomości L. Ł. (1) co do możliwości popełnienia przypisanego oskarżonemu przestępstwa;

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść wyroku poprzez błędne przyjęcie, że oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym popełnienia zarzuconego mu czynu, podczas gdy z wyjaśnień L. Ł. (1) oraz opinii z przeprowadzonych badań broni i balistyki, a także protokołu zatrzymania rzeczy wynika jednoznacznie, że oskarżony nie pozostawał w żadnej z wymaganych postaci umyślności, bowiem oskarżony pozostawał w uzasadnionym przekonaniu, że posiadanie takiej broni nie wymaga zezwolenia, co w konsekwencji doprowadziło do niezasadnego skazania oskarżonego za zarzucany mu czyn.

Z ostrożności procesowej, na wypadek niepodzielania argumentacji przedstawionej powyżej, wyrokowi:

1) obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, tj. art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałanie narkomanii poprzez przyjęcie, iż oskarżony L. Ł. (1) wypełnił swoim zachowaniem znamiona czynów objętych tymi przepisami, w szczególności poprzez uczestnictwo w dokonaniu wewnątrzwspólnotowego nabycia i przewozu środków odurzających i substancji psychotropowych oraz ich wprowadzenia do obrotu na zasadach wynikających w art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, a nadto, iż oskarżony działał w celu osiągnięcia z tego tytułu korzyści majątkowej, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż L. Ł. (1) nie wypełnił swoim zachowaniem znamion czynów, za które został uznany winnym;

2) rażącą niewspółmierność kary, wyrażającą się w wymierzeniu L. Ł. (1) niewspółmiernie surowych kar jednostkowych i łącznej w wymiarze bezwzględnej kary 5 lat pozbawienia wolności w sytuacji, gdy w przypadku uznania jego winy za udowodnioną, okoliczności sprawy, przemawiają za tym, że cele kary w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej zostaną spełnione, a nadto że taka kara da gwarancję, że oskarżony nie wejdzie ponownie w konflikt z prawem w przypadku orzeczenia kar jednostkowych w dolnej granicy ustawowego zagrożenia za przypisane oskarżonemu czyny i orzeczenie kary łącznej z zastosowaniem zasady pełnej absorpcji, tj. poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 3 lat pozbawienia wolności;

3) art. 624 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. w zw. z art. 626 k.p.k. w zw. z art. 424 k.p.k., polegające na zaniechaniu rozważenia w uzasadnieniu jakichkolwiek okoliczności uzasadniających częściowe, bądź całkowite zwolnienie oskarżonego z kosztów postępowania, za którym to zwolnieniem przemawiają zasady słuszności oraz sytuacja rodzinna oskarżonego, który nie posiada żadnych dochodów, ma na utrzymaniu małoletnie dziecko - podczas gdy koszty postępowania nie mogą być traktowane jako dodatkowa represja postępowania karnego i nie powinny stanowić niejako dodatkowej kary nałożonej na oskarżonego, co w niniejszej sprawie wydaje się mieć miejsce, tym bardziej, że naczelną zasadą procesu karnego jest prawo do obrony, które nie może być ograniczone obawą przed koniecznością zapłaty kosztów sądowych.

Apelacja obrońcy oskarżonego S. D. (1):

. naruszenie przez Sąd I instancji przepisów prawa materialnego, które mogło mieć wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia w zakresie oskarżonego S. D. (1) poprzez błędne i niewłaściwe przypisanie kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego temu oskarżonemu z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, w sytuacji gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy, przy ewentualnym uznaniu winy oskarżonego, pozwala jedynie na przypisanie S. D. (1) popełnienia czynu z art. 292 § 1 kk.;

2. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść wydanego przez Sąd Okręgowy w Suwałkach orzeczenia tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez przekroczenie przez Sąd I instancji zasady swobodnej oceny dowodów i przeprowadzeniu jej w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a także wszystkich okoliczności ujawnionych w toku postępowania i oparciu ustaleń jedynie na części materiału dowodowego, polegającego na:

- dowolnej, nie uwzględniającej zasad wiedzy i doświadczenia życiowego ocenie materiału dowodowego,

- odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego S. D. (1), który nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu,

- odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom współoskarżonych w sprawie tj. K. P., L. Ł. (1)i T. M., którzy także nie przyznali się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wykluczyli wspólny udział z S. D. w zdarzeniu objętym aktem oskarżenia, przy czym K. P. został przedmiotowym wyrokiem uniewinniony od popełnienia zarzucanego mu czynu,

- uznaniu za mało istotne z punktu widzenia przedmiotowej sprawy zeznań świadków w osobach B. J. i J. W., chociaż były one istotne do obrony oskarżonego,

- uznaniu przez Sąd I instancji opinii sporządzonych przez biegłych z zakresu slangu narkotykowego i fonoskopii za pełne, kompleksowe i fachowe, chociaż zawierały one dużo nieścisłości i niejasności, a opinia fonoskopijna sporządzona została bez wykorzystania „próbek" głosowych zabezpieczonych na rozprawie, co mogło rzutować na jej rzetelność, przy czym sporządzona ona została w błyskawicznym czasie, przez co może być obarczona błędami i nieścisłościami i dodatkowo nie została w żaden sposób zweryfikowana po jej sporządzeniu przez biegłego, mimo że obrona składała taki wniosek dokonaniu ustaleń faktycznych przez Sąd I instancji wobec oskarżonego S. D. (1) poprzez wypełnienie rozumowania Sądu niewątpliwie niekorzystnymi domniemaniami,

- nie rozważenie przez Sąd Okręgowy w Suwałkach całokształtu okoliczności mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego S. D. (1) wyrażające się w błędnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego i niezasadnego przypisania mu popełnienia czynu opisanego w akcie oskarżenia;

3. naruszenie przepisów postępowania przez Sąd I instancji, które mogło mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie art. 409 kpk poprzez nie wznowienie przez Sąd przewodu sądowego, co spowodowało nie rozpoznanie wniosku obrony L. Ł. (1) w zakresie zgłoszenia pytań do biegłego z zakresu fonoskopii, co miało fundamentalne znaczenie do obrony wszystkich oskarżonych w sprawie, w tym S. D. (1);

4. rażącą niewspółmierność orzeczonej przez Sąd Okręgowy w Suwałkach kary 6 lat pozbawienia wolności wobec S. D. (1) w sytuacji, gdy postępowanie w sprawie miało charakter poszlakowy, nie ustalono ponad wszelką wątpliwość roli, jaką ten oskarżony miałby odgrywać w procederze opisanym w akcie oskarżenia, a także pominięte zostały wszelkie okoliczności osobiste i zdrowotne odnośnie tego oskarżonego, które winny wpłynąć na złagodzenie kary, w wypadku uznania winy S. D. (1);

Apelacja obrońcy oskarżonego T. M. (1):

1. zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, ewentualnie

2. uchylenie zaskarżonego orzeczenia w zakresie oskarżonego S. D. (1) i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Suwałkach, bądź z daleko posuniętej ostrożności procesowej

3. złagodzenie wobec S. D. (1) orzeczonej kary pozbawienia wolności, przy jednoczesnej zmianie kwalifikacji prawnej czynu i przyjęciu w opisie czynu art. 292 § 1 kk

1) obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie:

a) art. 7 kpk w zw. z art. 2 § 1 pkt 1 kpk oraz art. 4 kpk — poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez nieobiektywne uznanie, że dowód w postaci nagrania rozmowy telefonicznej pomiędzy oskarżonym T. M. (1) a oskarżonym L. Ł. (1) a także treść sms-sów (k 1132v - stenogram) prowadzi do ustalenia Sądu w przedmiocie posiadania wiedzy przez wyżej wymienionego odnośnie charakteru i rodzaju ładunku w postaci substancji psychoaktywnych w prowadzonym przez niego pojeździe marki (...) i nie znajdują potwierdzenia w innych dowodach, co doprowadziło do skazania osoby niewinnej;

b) art. 7 kpk — poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez nieobiektywne ustalenie, że z wypowiedzi oskarżonego T. M. (1) miały charakter wypowiedzi związanych ze slangiem narkotykowym ;

c) art. 424 § 1 pkt 2 i § 2 kpk — poprzez zbyt lakoniczne wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku w zakresie wskazania na jakiej podstawie faktycznej opartej na materiale dowodowym Sąd ustalił udział oskarżonego T. M. (1) oraz fakt jego wiedzy w procederze przywozu substancji psychoaktywnych

2) na zasadzie art. 447 § 4 kpk wskazuję zarzuty, które nie mogły stanowić przedmiotu zażalenia:

a) art. 170 § 1 pkt 5 kpk — poprzez niezasadne oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego sądowego z zakresu badań śladów DNA;

z daleko posuniętej ostrożności procesowej:

3) obrazę przepisów prawa materialnego, mogącą mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie:

a) art. 55 ust. 3 w zb. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomani - poprzez nieprawidłową subsumcję ustalonego stanu faktycznego w zakresie przepisania oskarżonemu znamion czynu kwalifikowanego i określenie zachowania oskarżonego pod kontekstem popełnia zbrodni, oraz jednocześnie:

b) art. 55 ust. 1 w zb. z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomani — poprzez brak zastosowania wobec sprawcy znamion typu podstawowego omawianego przepisu;

4) rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przestępstwa jakiego dokonał oraz w relacji do celów jakie kara ta winna spełnić w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania;

Apelacja oskarżyciela publicznego:

1) Obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez:

- zignorowanie w części dotyczącej orzekania o winie K. P. znaczenia dowodów w postaci rozmowy z dnia 22.11.2017 g. 23.39 uzyskanej w wyniku kontroli operacyjnej numeru (...) użytkowanego przez S. D. (kryptonim (...)), w której informuje o niemożliwości przyjazdu w umówionym czasie do m. G., gdyż z powodu kontroli drogowej cyt. „musielim wyrzucić i teraz nie możemy tego znaleźć, (...) jeździmy szukamy” i muszą dokonać ponownego zakupu środków narkotycznych,

- zignorowanie w części dotyczącej orzekania o winie K.znaczenia dowodów w postaci dokumentacji wskazującej na fakt, iż w/w jest osobą karaną za przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, za które odbywał kary pozbawienia wolności oraz iż w toku procesu pozostawał osobą tymczasowo aresztowaną w sprawie Podlaskiego Wydziału Zamiejscowego Departamentu ds. Przestępczości Zorganizowanej w Białymstoku Prokuratury Krajowej sygn. PK VII WZ Ds. (...)o udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,

- całkowicie dowolne, bezkrytyczne i sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania przyznanie waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego K. P.w zakresie jego towarzyskiego wyjazdu z S. D. do Niemiec i Holandii samochodem osobowym marki (...) nr rej. (...) i przyjęcie, iż okoliczności, że K.pomimo wielodniowego poruszania się z S. D. jednym pojazdem, przysłuchiwaniu się jego rozmowom telefonicznym, wspólnym zatrzymywaniu się na nocleg u osób dostarczających informacji na temat miejsc i cen zakupu środków narkotycznych, aktywnym poszukiwaniu zagubionych środków narkotycznych po dokonanej przez niemieckie służby porządkowe kontroli drogowej, w powiązaniu z czynnym udziałem wymienionego w środowisku osób wprowadzających na rynek środki narkotyczne, wykluczają świadomość K. P.co do celu podróży z S. D.,

- brak rozważenia w uzasadnieniu orzeczenia powyższych okoliczności przemawiających za słusznością linii oskarżenia w stosunku do osk. K.(art. 4 k.p.k.), co czyni uzasadnienie wyroku niewyczerpujące i nielogiczne oraz bez uwzględnienia wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 424 § 1 pkt 1 kpk),

co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia K. P.od popełnienia zarzuconego mu czynu;

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść orzeczenia a polegający na przekroczeniu przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów i ustaleniu, iż nie zarejestrowanie głosu K. P.w toku kontroli operacyjnej nie pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, iż oskarżony K. P.wiedział i brał udział wspólnie i w porozumieniu z S. D. i L. Ł. w organizacji zakupu i przewozu narkotyków do kraju, skutkujący uniewinnieniem oskarżonego K. P.oraz zmianą opisu czynu oskarżonym S. D. (1) i L. Ł. (1) poprzez wyeliminowanie z opisu czynu udziału w procederze przestępczymK. P., podczas gdy kompleksowa analiza materiału dowodowego, w tym materiału z czynności operacyjnych w połączeniu z treścią notatki urzędowej z dnia 19.01.2018 r. i pisma KMP w S. z dnia 10.01.2019 r. znak TO.l 15.2019 (k. 176, 1430), uprzedniej karalności w/w za przestępstwa narkotykowe i odbywania za nie kary pozbawienia wolności, toczącego się odrębnego postępowania o udział K. P.w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się popełnianiem przestępstw narkotykowych sygn. PK VII WZ Ds. (...), częściowo wyjaśnieniami K. P. i S. D., częściowo zeznaniami świadka D. K. prowadzą do wniosku o braku wiarygodności wyjaśnień w/w, zaś analiza całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz ustalonych na jego podstawie okoliczności przekonuje o słuszności oskarżenia i konieczności uznania oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, a tym samym konieczności zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonym L. Ł. i S. D.

3) rażącą niewspółmierność orzeczonej kary wobec oskarżonego T. M. (1) za czyn z art. 55 ust. 3 w zb. z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk zagrożony karą od 3 lat pozbawienia wolności w postaci kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary 200 stawek dziennych grzywny po 50 złotych każda (10.000 zł)

z ostrożności procesowej

4) rażącą niewspółmierność orzeczonych kar wobec oskarżonego S. D. (1) i L. Ł. (1) za czyn z art. 55 ust. 3 w zb. z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk zagrożony karą od 3 lat pozbawienia wolności w postaci kary odpowiednio 6 lat pozbawienia wolności i kary grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych po 50 zł każda (10.000 zł) oraz kary 5 lat pozbawienia wolności i kary grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych po 50 zł każda (10.000 zł),

5) niesłuszne niezastosowanie wobec w/w oskarżonych nawiązek na cel zapobiegania i zwalczania narkomanii, przy niesłusznym założeniu adekwatności kar w dolnych granicach zagrożenia, podczas gdy charakter popełnionych przez oskarżonych czynów zabronionych, w tym noszących znamiona zbrodni, stopień zawinienia, motywy działania oskarżonych polegające na chęci osiągnięcia korzyści majątkowej i wprowadzenia zatrzymanych narkotyków do obrotu, rodzaj naruszonego dobra prawnego, postawa procesowa oskarżonych, właściwości i warunki osobiste oskarżonych oraz wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez nich czynów przestępnych, przy adekwatnym uwzględnieniu w/w okoliczności, faktu karalności oskarżonych, w tym za przestępstwa posiadania narkotyków, oraz celów kary określonych treścią art. 53 § 1 i 2 kk,

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnośnie zarzutów z apelacji obrońcy oskarżonego L. Ł. (1):

Wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy, zgodny z wymogami stawianymi przez art. 7 k.p.k. dokonał oceny opinii biegłego z zakresu slangu narkotykowego. W gruncie rzeczy nawet bez opinii biegłego, mając wieloletnie doświadczenie w sprawach związanych z obrotem narkotykami, można bez cienia wątpliwości stwierdzić, że rozmowy pomiędzy L. Ł. (1) a S. D. (1) dotyczyły narkotyków. W rozmowach tych padają określenia typu „topy”, „polniak”, które ewidentnie dotyczą jakości środka odurzającego w postaci marihuany. Również inne zwroty i wyrażenia są charakterystyczne dla środowiska zajmującego się handlem narkotykami. Podobnie należy ocenić kontekst poszczególnych rozmów.

Znamienna jest rozmowa pomiędzy S. D. (1) a L. Ł. (1) z dnia 25 listopada 2017 roku z godz. 19.09. Jednoznacznie z niej wynika, że dotyczy ona zatrzymania T. M. (1) w związku z przewożonymi przez niego narkotykami.

Nie można też zgodzić się z obrońcą, że opinia biegłego z zakresu fonoskopii nie jest pełna i jasna. Biegły w celu identyfikacji mówców wybrał właściwą metodę językowo – pomiarową. Metoda ta pozwala na stworzenie opisu mówcy uwzględniającego cechy osobnicze wynikające z budowy kanału głosowego i artykulatorów oraz cechy grupowe, wspólne np. dla użytkowników tego samego dialektu. Jak wynika z opinii biegłego analiza językowa w badaniach identyfikacyjnych polega na wyekstrahowaniu z badanych wypowiedzi zarówno dowodowych, jak i porównawczych dystynktywnych cech lingwistycznych. Efektem badań identyfikacyjnych tą metodą jest opis zbieżności bądź rozbieżności zaobserwowanych cech. Pozwala to na stwierdzenie podobieństwa albo jego braku w warstwie językowej materiału badawczego. Indywidualne zespoły cech stwierdza się poprzez analizę zjawisk językowych takich jak: sposób artykulacji, morfologia, zasób słownikowy, składnia, prozodia, błędy językowe oraz wady wymowy. Biegły w badaniach nad rozpoznawaniem mówców wykorzystał również analizę tonu krtaniowego. Do rozpoznania mówców biegły wykorzystał także niektóre widmowe parametry sygnału mowy. Ich wartość oraz zakres zmienności stanowią informację osobniczą, ponieważ są uzależnione od budowy anatomicznej narządu mowy. W badaniach wykorzystano melowe współczynniki cesptralno – częstotliwościowe. Tak więc biegły wykorzystał znacznie bogatszą reprezentację sygnału mowy niż opis fonetyczny wykorzystywany w języku mówionym. Wbrew zatem twierdzeniom obrońcy biegły wykorzystał właściwą metodę badawczą, co pozwoliło mu na identyfikację mówców z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością. Brak jest jakichkolwiek racjonalnych podstaw, że na identyfikację głosów oskarżonych mogła mieć wpływ autosugestia. To, że biegły najpierw zapoznał się z materiałem porównawczym nie ma żadnego znaczenia. Z treści opinii bynajmniej nie wynika, że biegły nie wziął pod uwagę pobranych od oskarżonych próbek głosu w dniu 15 stycznia 2020 roku. Ten materiał porównawczy został opisany przez biegłego na stronie 5 opinii, w tabeli o numerze 5. Treść opinii w żadnym wypadku nie sugeruje, że biegły intencjonalnie poszukiwał takiego materiału porównawczego, który pozwoliłby na wyprowadzenie stanowczych wniosków. Nie umniejsza też wartości opinii to, że biegły porównując materiał dowodowy z materiałem porównawczym wykorzystał programy komputerowe.

Opinia biegłego z zakresu fonoskopii jest pełna, jasna, pozbawiona wewnętrznych sprzeczności. Brak zatem było podstaw, stosownie do treści art. 201 k.p.k., dopuszczania dowodu z ustnej uzupełniającej opinii tego biegłego. Tym samym Sąd pierwszej instancji oddalając wniosek dowodowy w tym przedmiocie nie naruszył dyspozycji tego przepisu i słusznie uznał, że taki wniosek zmierza w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania.

Sąd pierwszej instancji bynajmniej nie naruszył dyspozycji art. 7 k.p.k. wyprowadzając z zebranego materiału dowodowego wnioski, że oskarżony L. Ł. (1) uczestniczył we wewnątrzwspólnotowym nabyciu i przewiezieniu narkotyków. Z materiałów z kontroli operacyjnej wynika jednoznacznie, że L. Ł. (1) w okresie objętym aktem oskarżenia porozumiewał się zarówno z S. D. (1) i T. M. (1). Treść rozmów L. Ł. (1) z S. D. (1) bynajmniej niedwuznacznie wskazuje, że ci oskarżeni udali się do Holandii w celu zakupienia marihuany.

Znamienna jest zwłaszcza treść rozmowy L. Ł. (1) z S. D. (1) z dnia 25 listopada 2017 roku godzina 19.09 (stenogram k. 1.138 – 1.139). Kontekst tej rozmowy jednoznacznie nawiązuje do zatrzymania w dniu 24 listopada 2017 roku T. M. (1) z przewożonymi przez niego narkotykami. L. Ł. (1) w rozmowie tej poinformował S. D. (1), że wszystko stracił. Wyraził też obawy, że T. M. (1) złoży obciążające go wyjaśnienia. Świadczą o tym jednoznacznie następujące wypowiedzi: „(…) on ma dużo do stracenia i dożywocie dla niego wiesz, pewnie rozje… się”, „(…) ale mówię, on pęknie, wiesz myślę”, „w moim i H. przypadku no to długa siadaka wiesz”.

Podkreślić należy, że brak zatrzymania telefonu o numerze(...)wcale nie wyklucza, że L. Ł. (1) posługiwał się takim telefonem. Należy przecież mieć jednocześnie na względzie to, co wynika z opinii biegłego z zakresu fonoskopii.

Wbrew twierdzeniom obrońcy na współsprawstwo L. Ł. (1) z T. M. (1) w przewiezieniu narkotyków z Holandii do Polski wskazuje również fakt ujawnienia pochodzącego od L. Ł. (1) materiału genetycznego na dwóch woreczkach, które zostały znalezione w samochodzie, w którym T. M. (1) przewoził środki odurzające i substancje psychotropowe. Świadczy to jednoznacznie o tym, że L. Ł. (1) brał udział w pakowaniu rzeczy, wśród których były narkotyki, do tego samochodu. Nie sposób jest przecież uznać, że woreczki te, z którymi miał do czynienia oskarżony, zupełnie przypadkowo znalazły się w tym pojeździe. Okoliczność te należy powiązać z innymi dowodami, zwłaszcza z treścią cytowanej wcześniej rozmowy telefonicznej z S. D. (1). Zestawiając ze sobą te fakty nie można wysnuć innego wniosku, jak tego, że L. Ł. (1) przekazał w Holandii T. M. (1) do przewiezienia do Polski środki odurzające i substancje psychotropowe. To, że w tych woreczkach, co podnosi obrońca w apelacji, nie było narkotyków, żadną miarą nie może prowadzić do odmiennego wniosku.

Tak więc Sąd pierwszej instancji nie popełnił żadnego błędu w ustaleniach faktycznych uznając, że L. Ł. (1) dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia i przewozu z terytorium Niemiec i Holandii na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej środków odurzających i substancji psychotropowych. Takie ustalenie nie opiera się wyłącznie na interpretacji materiałów z kontroli operacyjnej. Poza tym treść utrwalonych rozmów telefonicznych L. Ł. (1) jednoznacznie wskazuje, że dotyczyły one zakupu narkotyków w Holandii i w gruncie rzeczy materiał z kontroli operacyjnej jest wystarczający do przypisania mu popełnienia czynu z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Jeszcze raz należy podkreślić, że treść rozmowy z 25 listopada 2017 roku jednoznacznie wskazuje, że T. M. (1) przewoził do Polski narkotyki przekazane mu przez L. Ł. (1). Rażąco sprzeczna z zasadami racjonalnego rozumowania byłaby interpretacja tej rozmowy, że nie miała ona związku z zatrzymaniem T. M. (1), z którym wcześniej L. Ł. (1) kontaktował się telefonicznie, wskazując mu między innymi adres w Holandii, gdzie ma przyjechać. Poczynionym w tym zakresie przez Sąd pierwszej instancji ustaleniom, nie przeczy, wbrew stanowisku obrońcy, to, że żaden ze świadków nie złożył zeznań obciążających któregokolwiek z oskarżonych oraz że nigdy nie doszło do zatrzymania oskarżonych w momencie dokonywania jakichkolwiek transakcji narkotykowych.

Zgodzić się natomiast należy z obrońcą, że brak było podstaw do przyjęcia, że L. Ł. (1) wprowadził do obrotu znaczną ilość narkotyków i tym samym zakwalifikowania jego zachowania z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Dokonanie bowiem wewnątrzwspólnotowego nabycia narkotyków i przewozu ich z Holandii do Polski nie jest równoznaczne z wprowadzeniem narkotyków do obrotu. Zabezpieczone podczas zatrzymania T. M. (1) narkotyki nie zostały wprowadzone do obrotu. Nie zostały one zbyte w Polsce innej osobie. Wewnątrzwspólnotowe nabycie i przewiezienie środków odurzających może być potraktowane jako czynność przygotowawcza do wprowadzenia do obrotu, czyli do czynu zabronionego z art. 56 ust. 1, 2 lub 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Nie może to jednakże prowadzić do kumulatywnej kwalifikacji zachowania oskarżonego z art. 55 ust. 1 lub 3 oraz z art. 57 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Znamiona przestępstwa z art. 55 ust. 1 lub 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii konsumują bowiem znamiona występku z art. 57 ust. 1 i 3 tejże ustawy (por. M. Mozgawa (red.), Pozakodeksowe przestępstwa przeciwko zdrowiu. Komentarz, WKP 2017, teza 40 do art. 55 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,).

Trafne są zarzuty obrońcy oskarżonego L. Ł. (1) odnośnie przypisania temu oskarżonemu występku z art. 263 §2 k.k. Przestępstwo to można popełnić jedynie umyślnie: w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym. Tymczasem brak jest podstaw do uznania, że oskarżony świadomie posiadał bez zezwolenia broń palną.

Nie ulega najmniejszym wątpliwościom, że ujawniona w trakcie przeszukania i zabezpieczona broń w postaci pistoletu rewolwer z napisem (...) jest bronią palną w rozumieniu ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, na której posiadanie wymagane jest zezwolenie. Nie sposób jednakże podważyć wyjaśnień L. Ł. (1), że kupił tę broń legalnie na straganie jako „straszak”.

Wyjaśnienia oskarżonego co do braku świadomości, że nabyty przez niego rewolwer jest bronią palną, znajdują potwierdzenie w opinii biegłego C. D.. Biegły ten stwierdził, że zabezpieczona od oskarżonego broń miała być w zamyśle bronią alarmową, lecz pomyłka konstruktorska sprawiła, że w rzeczywistości jest to broń gazowa, na posiadanie której wymagane jest zezwolenie. Biegły wskazał też (k. 2.570), że tego rodzaju rewolwer nie jest sprzedawany jako gazowy, tylko jako broń alarmowa. Zaznaczył jednocześnie, że takiego egzemplarza nie powinno się jednak legalnie sprzedawać. Jeżeli producent traktuje ją jako broń niewymagającą zezwolenia, to można ją kupić na straganie.

Z opinii biegłego wynika jednoznacznie, że przeciętny człowiek nie jest w stanie stwierdzić, czy tego rodzaju broń, sprzedawana jako alarmowa, jest w rzeczywistością bronią palną, na posiadanie której wymagane jest zezwolenie. Może to stwierdzić osoba posiadająca na ten temat pewien zasób wiedzy, np. kolekcjoner.

Tak więc w kontekście opinii biegłego oskarżony kupując na straganie tę broń, mógł być w pełni przeświadczony, że kupuje broń, na którą nie jest wymagane zezwolenie. Brak jest jednocześnie podstaw do przyjmowania, że oskarżony kupił tę broń w innych okolicznościach niż w przedstawionych przez niego w wyjaśnieniach.

Za tym, że oskarżony był przeświadczony, że kupiony przez niego rewolwer jest wyłącznie „straszakiem” przemawia również fakt, że nabył on do tej broni naboje alarmowe, a nie naboje do broni gazowej. Na posiadanie zabezpieczonych od niego naboi nie jest wymagane jakiekolwiek zezwolenie.

Nie można zaś wymagać od oskarżonego, żeby po zakupieniu przez niego przedmiotowej broni jako broni alarmowej zwrócił się do rzeczoznawcy celem sprawdzenia, czy przypadkiem nie można z tej broni odpalać naboi gazowych. Brak zasięgnięcia przez oskarżonego opinii eksperta nie oznacza w każdym razie, że przewidywał i godził się na to, że posiada broń palną, na posiadanie której wymagane jest zezwolenie. Skoro kupił tę broń jako alarmową i zakupił do niej naboje alarmowe, to znajdował się w przeświadczeniu, że na posiadanie takiej broni nie jest wymagane zezwolenie.

Żadną miarą nie można zgodzić się z obrońcą, że wymierzona oskarżonemu kara pięciu lat pozbawienia wolności jest rażąco surowa. Popełnione przez niego przestępstwo cechuje się znaczną szkodliwością społeczną. Również znaczny jest stopień zawinienia oskarżonego. Ilość przekazanej przez niego do przewiezienia do Polski marihuany jest bardzo znaczna. Bez cienia wątpliwości należy stwierdzić, że taka ilość świadczy o tym, że chciał te narkotyki odsprzedać w Polsce uzyskując wymierny zysk. Okolicznością mocno obciążającą oskarżonego jest to, że był on wielokrotnie karany sądownie, w tym za przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Żadna okoliczność nie przemawia za złagodzeniem wymierzonej wobec niego kary, tym bardziej że oscyluje ona w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

Całkowicie niezasadny jest zarzut obrazy art. 624 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. w zw. z art. 626 k.p.k. w zw. z art. 424 k.p.k. Poniesienie przez oskarżonego kosztów sądowych jest związane z popełnieniem przez niego przestępstwa. Tym samym należy uznać, że koszty te zostały wygenerowane na skutek przestępczego zachowania oskarżonego. Obciążenie oskarżonego kosztami sądowymi w związku z jego skazaniem żadną miarą nie ogranicza jego prawa do obrony. Sytuacja materialna oskarżonego, który jest stosunkowo młodym człowiekiem i zdrowym, nie jest aż tak ciężka, żeby można było uznać, że uiszczenie tych kosztów będzie dla niego zbytnio uciążliwe.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego S. D. (1):

Na wstępie podnieść należy, że niezasadne są zarzuty dotyczące błędnej oceny opinii biegłego z zakresu slangu narkotykowego oraz z zakresu fonoskopii, co zostało omówione odnosząc się do apelacji obrońcy oskarżonego L. Ł. (1).

Tym samym materiał z kontroli operacyjnej rozmów telefonicznych mógł stanowić podstawę do czynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. W gruncie rzeczy materiał z kontroli operacyjnej mógł być jedynym dowodem na współudział S. D. (1) w przewiezieniu do Polski narkotyków, z którymi został zatrzymany T. M. (1).

Zaznaczyć należy, że S. D. (1) złożył pismo zatytułowane „apelacja”, w której podniósł między innymi, że z żadnego komunikatu z kontroli operacyjnej nie wynika, aby zakupił on i przekazał współoskarżonemu ponad 8 kilogramów marihuany. Takiego komunikatu nie wskazał ani prokurator, ani też Sąd pierwszej instancji.

Analizując wszystkie zarejestrowane rozmowy należy przyznać rację oskarżonemu, że brak jest rozmowy, z której wynikałoby, że zabezpieczone w niniejszej sprawie narkotyki zostały zakupione w Holandii również przez S. D. (1).

Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że S. D. (1) wielokrotnie rozmawiał z L. Ł. (1) o zakupie marihuany na terenie Holandii. Z treści tych rozmów należy też wyprowadzić wniosek, że S. D. (1) umawiał się z L. Ł. (1) na spotkanie w określonym miejscu, żeby kupić narkotyki. Wynika to w szczególności z rozmowy z dnia 22 listopada 2017 roku godz. 13.25. z następującej wypowiedzi S. D. (1): „No, ale ja, żeby kupić, to muszę czekać na ciebie k…, bo ja chcę razem do ciebie się dorzucić”. W przesłanym później sms – ie L. Ł. (1) wskazuje S. D. (1), żeby kierował się do centrum miasta G.. Również treść późniejszych rozmów wskazuje, że doszło do spotkania oskarżonych. W rozmowie z dnia 22 listopada 2017 roku o godz. 19.36 S. D. (1) podaje L. Ł. (1) dokładny adres, gdzie się w danej chwili znajduje oraz informuje, że będzie na niego czekał.

Użyte w rozmowie przez S. D. (1) sformułowanie: „bo ja chce razem do ciebie się dorzucić” może być różnie interpretowane. Nie można wykluczyć, że S. D. (1) chciał razem z L. Ł. (1) kupić większą ilość narkotyków, żeby uzyskać niższą cenę. Nie można w każdym razie jednoznacznie uznać, że S. D. (1) chodziło o to, żeby przekazać zakupione przez niego narkotyki L. Ł. (1) celem przewiezienia ich do Polski i to mimo tego, że L. Ł. (1) zapytał w tej samej rozmowie: „(…) no, a nie możesz mi dowieźć? No jak?”. To, że doszło wówczas do spotkania L. Ł. (1) z S. D. (1) wynika z treści rozmów przeprowadzonych przez oskarżonych w dniu 22 listopada 2017 r. o godz. 19.38 i 19.40. L. Ł. (1) spytał S. D. (1) przy jakiej ulicy stoi i mówi mu, że tam, gdzie on jest, to na rondzie jest taki wiatrak. Następnie S. D. (1) informuję, że jest przy ulicy (...) i w odpowiedzi L. Ł. (1) podaje, że zaraz tam przyjedzie. Potem S. D. (1) kolejny raz dzwoni do L. Ł. (1) i mówi, że na rogu ulicy jest bar i naprzeciw jest parking i tam będzie na niego czekał. Nie została jednakże zarejestrowana rozmowa, z której mogłoby wynikać, że S. D. (1) przekazał podczas tego spotkania jakieś narkotyki.

Temu, że S. D. (1) przekazał środki odurzające w dniu 22 listopada 2017 roku przeczy treść rozmowy przeprowadzonej w dniu 22 listopada 2017 r. o godzinie 23.39. Rozmowa ta została przeprowadzona po zatrzymaniu S. D. (1) i K. P.na terenie Niemiec do kontroli drogowej. Z następującej wypowiedzi S. D. (1): „(…) nas te k… zole je… zatrzymali i musielim wyrzucić i po drodze i teraz nie możemy tego znaleźć, musimy zap…, jeszcze raz wziąć drugą to k… (…)” można wnioskować, że S. D. (1) i K. P.z powodu zatrzymania do kontroli drogowej wyrzucili z samochodu narkotyki i nie mogą ich znaleźć. Tak też intepretuje tę rozmowę prokurator w sporządzonej apelacji.

Nie zostały zarejestrowane jakiegokolwiek rozmowy, z których wynikałoby, że S. D. (1) i K. P.znaleźli porzucone przy drodze narkotyki bądź też, że zakupili nową ich partię. Brak jest też rozmów, z których mogłoby wynikać, że S. D. (1) ponownie spotkał się z L. Ł. (1) i przekazał mu środki odurzające.

Została natomiast zarejestrowana rozmowa telefoniczna pomiędzy S. D. (1) i L. Ł. (1) w dniu 25 listopada 2017 roku po zatrzymaniu z narkotykami T. M. (1). W rozmowie tej L. Ł. (1) poinformował S. D. (1) o zatrzymaniu T. M. (1). Znamienne jest, że L. Ł. (1) powiedział wówczas: „(…) ja wszystko straciłem”. Gdyby T. M. (1) przewoził narkotyki kupione przez S. D. (1), to wówczas L. Ł. (1) powiedziałby, że oni obydwaj wszystko stracili. S. D. (1) zapytał też wówczas L. Ł. (1), jaką ilość narkotyków przewoził T. M. (1): „a ile tam było u niego dużo?”. W odpowiedzi usłyszał: „daj spokój, aż nie wierzę powiem ci k…, mnie to ch… strzela, bo ja muszę wszystko rzucać i wiesz”. Gdyby S. D. (1) przekazał L. Ł. (1) do przewiezienia do Polski narkotyki, to z pewnością nie pytałby o to, ile narkotyków przewoził T. M. (1). To zaś, że S. D. (1) wiedział, w jaki sposób L. Ł. (1) przemycał narkotyki do Polski, o czym świadczy wypowiedź L. Ł. (1): „k… powiem ci, tak naprawdę to tylko nikt nie wiedział tylko ja ty (…)”, nie świadczy o tym, że S. D. (1) miał coś wspólnego z zabezpieczonymi w sprawie narkotykami. Wypowiedź tę bowiem nie można interpretować w oderwaniu od treści całej rozmowy telefonicznej pomiędzy S. D. (1) a L. Ł. (1).

Tak więc w niniejszej sprawie nie ma dowodów na to, że S. D. (1) uczestniczył w zakupie i przewiezieniu środków odurzających i substancji psychotropowych zabezpieczonych podczas zatrzymania T. M. (1). Na podstawie materiałów z kontroli operacyjnej można domniemywać, że kupił w Holandii narkotyki, ale brak jest dowodów na to, że przekazał je L. Ł. (1). W każdym razie nie można uznać, że miał on do czynienia z narkotykami objętymi aktem oskarżenia. Jeżeli przyjąć, że dokonał on wewnątrzwspólnotowego nabycia środków odurzających, to i tak nie można uznać, że mieściło się to w granicach postawionego mu w akcie oskarżenia zarzutu.

Mając to wszystko na względzie należało uniewinnić oskarżonego S. D. (1) od popełnienia zarzuconego mu czynu.

Ponieważ przeprowadzona wyżej analiza dowodów uzyskanych w wyniku kontroli operacyjnej prowadzi do wniosku, że oskarżony nie popełnił zarzucanego mu czynu, należało uznać z bezprzedmiotowe odnoszenie się do pozostałych zarzutów z apelacji obrońcy S. D. (1).

Odnośnie apelacji obrońcy T. M. (1):

Ponieważ T. M. (1) zmarł i tym samym zachodziła bezwzględna przyczyna odwoławcza z art. 439 §1 pkt 9 k.p.k., za bezprzedmiotowe należało uznać rozpoznanie podniesionych w apelacji obrońcy tego oskarżonego uchybień. Śmierć oskarżonego uzasadniała, zgodnie z art. 17 §1 pkt 5 k.p.k., umorzenie postępowania w tej części.

Odnośnie apelacji prokuratora:

Rację ma prokurator, że w świetle doświadczenia życiowego i zasad racjonalnego rozumowania, nie można było przyjąć, że wyjazd K. P.z S. D. (1) do Niemiec i Holandii miał wyłącznie towarzyski charakter. Przysłuchiwanie się przez tego oskarżonego prowadzonym przez S. D. (1) rozmowom o kupnie narkotyków i poszukiwanie zagubionych narkotyków po dokonanej przez niemieckie służby kontroli drogowej świadczą jednoznacznie o jego współdziałaniu z S. D. (1). Ponieważ jednak nie można uznać, że S. D. (1) brał udział wspólnie i w porozumieniu z L. Ł. (1) w nabyciu i przewiezieniu narkotyków, które zostały zabezpieczone wraz z zatrzymaniem T. M. (1), brak jest jednocześnie podstaw do przypisywania K. P.popełnienia zarzuconego mu czynu. Jeżeli S. D. (1) nie miał nic wspólnego z przejętymi w niniejszej sprawie narkotykami, to tym bardziej nie miał nic wspólnego z nimi oskarżony K. P..

Na marginesie podnieść należy, że nie może być dowodem na popełnienie przez oskarżonego K. P.zarzuconego mu przestępstwa, jak chce tego prokurator w apelacji, to, że był on wcześniej karany za czyny zabronione określone w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii.

Nie można zgodzić się z prokuratorem, że wymierzone wobec oskarżonego L. Ł. (1) kary są rażąco łagodne. Przy ich wymiarze Sąd pierwszej instancji miał na względzie w zasadzie wszystkie okoliczności obciążające. Faktem jest przede wszystkim, że przedmiotem popełnionego przez niego przestępstwa była znaczna ilość marihuany. Można było z niej uzyskać około 32.800 działek handlowych. Należy jednakże mieć na względzie, że marihuana nie stwarza dla zdrowia ludzkiego poważnego zagrożenia. Jej używanie w niektórych krajach europejskich jest nawet dozwolone. Z kolei ilość będących przedmiotem przestępstwa groźnych narkotyków nie była znaczna. Okolicznością obciążającą, wbrew temu co podniesiono w apelacji, nie może być to, że oskarżony nie przyznał się do winy i nie wyraził skruchy. Kara pięciu lat pozbawienia wolności nie jest karą krótkoterminową i może spełnić pożądane wobec oskarżonego cele wychowawcze i poprawcze. Jest ona na tyle też surowa, że powinna przyczynić się do poprawnego kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wbrew twierdzeniom prokuratora wydźwięk społeczny tego rodzaju kary wcale nie będzie rodził przekonania, że warto podjąć i zaangażować się w narkotykowy proceder przestępczy.

Również orzeczona wobec L. Ł. (1) kara grzywny jest wystarczająco dolegliwa w sferze majątkowej. Kwota dziesięciu tysięcy złotych przy deklarowanych przez niego dochodach miesięcznych i braku jakiegokolwiek majątku jest dla niego bardzo znacząca. Stąd też winna mu uzmysłowić nieopłacalność popełniania przestępstw z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej.

Sytuacja materialna oskarżonego nie uzasadniała też orzeczenia wobec niego przewidzianej w art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nawiązki. Prokurator nie uzasadnił, dlaczego jego zdaniem orzeczenie nawiązki jest niezbędne.

Wobec uniewinnienia oskarżonego S. D. (1) i umorzenia postępowania w stosunku do oskarżonego T. M. (1) za bezprzedmiotowe należało uznać ustosunkowywanie się do zarzutów wymierzenia wobec nich kar rażąco niewspółmiernych.

Wniosek

Apelacja obrońcy oskarżonego L. Ł. (1):

1) w zakresie pkt II i III zaskarżonego wyroku o zmianę orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego L. Ł. (1) od popełnienia przypisanych mu czynów;

ewentualnie

2) w zakresie pkt II zaskarżonego wyroku o zmianę orzeczenia poprzez wyeliminowanie z opisu czynu stwierdzenia „dokonując ich wprowadzenia do obrotu w ten sposób, że brał udział w przyjęciu od S. D. (1) do przewiezienia środki odurzające i psychotropowe i przekazaniu T. M. (1) celem przewiezienia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, który został następnie zatrzymany w dniu 24 listopada 2017 r. na polsko-niemieckim przejściu granicznym w Ś. jako osoba posiadająca znaczne ilości środków odurzających i psychotropowych”, a tym samym z kwalifikacji i podstawy prawnej skazania art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, zaś z podstawy wymiaru kary art. 11 §3 k.k. i wymierzenie oskarżonemu w tym zakresie najniższej możliwej kary xv dolnej granicy ustawowego zagrożenia;

3) uchylenie orzeczenia o karze łącznej (pkt IV wyroku);

4) ewentualnie zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia o karze jednostkowej za czyn z pkt II orzeczenia w dolnej granicy ustawowego zagrożenia za przypisane oskarżonemu przestępstwo i orzeczenie kary łącznej z zastosowaniem zasady pełnej absorpcji, tj. poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 3 lat pozbawienia wolności

ewentualnie

5) zmianę wyroku w pkt X poprzez częściowe lub całkowite zwolnienie oskarżonego od kosztów sądowych w sprawie;

ewentualnie

6) uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Apelacja obrońcy oskarżonego S. D. (1):

1. zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, ewentualnie

2. uchylenie zaskarżonego orzeczenia w zakresie oskarżonego S. D. (1) i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Suwałkach, bądź z daleko posuniętej ostrożności procesowej

3. złagodzenie wobec S. D. (1) orzeczonej kary pozbawienia wolności, przy jednoczesnej zmianie kwalifikacji prawnej czynu i przyjęciu w opisie czynu art. 292 § 1 kk

Apelacja obrońcy oskarżonego T. M. (1):

1) zmianę zaskarżonego co do punku V poprzez uniewinnienie oskarżonego;

2) ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania celem przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości;

3) z daleko posuniętej ostrożności procesowej — zmianę zaskarżonego co do punku V wyroku poprzez obniżenie wymiaru zastosowanej kary pozbawienia wolności z 3 lat i 6 miesięcy na 2 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Apelacja oskarżyciela publicznego:

zmianę zasakarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego T. M. (1) przez orzeczenie kary 7 lat pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wymiarze 400 stawek dziennych po 100 zł każda (40.000 zł), nawiązki na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w wysokości 20.000 zł, uchylenie wyroku w części dotyczącej oskarżonych S. D. (1), L. Ł. (1) i K. P.i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

z ostrożności procesowej alternatywnie o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego S. D. (3) przez orzeczenie kar 10 lat pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wymiarze 400 stawek dziennych po 100 zł. każda (40.000 zł), nawiązki na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w wysokości 40.000 zł oraz w części dotyczącej oskarżonego L. Ł. (1) poprzez orzeczenie kary 8 lat pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wymiarze 400 stawek dziennych po 100 zł każda (40.000 zł), nawiązki na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w wysokości 40.000 zł.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ zarzuty z apelacji obrońcy L. Ł. (1) w zakresie czynu przypisanego mu w zaskarżonym wyroku w punkcie II okazały się bezzasadne, brak było podstaw do uniewinnienia oskarżonego od tego czynu. Jak wskazano zaś wyżej, Sąd pierwszej instancji błędnie przyjął, że oskarżony wprowadził narkotyki do obrotu i tym samym błędnie zakwalifikował ten czyn z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Dlatego też zasadny jest wniosek obrońcy o wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej i podstawy prawnej skazania art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Ponieważ kara wymierzona oskarżonemu za ten czyn nie jest rażąco surowo, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku o wymierzenie oskarżonemu kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Brak podstaw do uznania, że oskarżony przewidywał i godził się na to, że posiada broń gazową, na posiadanie której konieczne jest zezwolenie, powodował zasadność wniosku o zmianę wyroku w tym zakresie i uniewinnienie L. Ł. (1) od popełnienia tego czynu. Wprawdzie oskarżony przed aresztowaniem osiągał niewielkie dochody, ale brak jest podstaw do uznania, że ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe i dlatego niezasadny jest wniosek o zwolnienie go, nawet w części, od obowiązku poniesienia kosztów sądowych w sprawie.

Ponieważ zebrany materiał dowodowy nie dawał podstaw do przypisania S. D. (1) popełnienia zarzuconego mu przestępstwa, należało uznać za zasadny wniosek o uniewinnienie tego oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Wnioski z apelacji obrońcy T. M. (1) nie mogły być uwzględnione, albowiem zachodziła tak zwana bezwzględna przyczyna odwoławcza określona w art. 439 §1 pkt 9 k.p.k.

Z uwagi na to, że brak było podstaw do przypisania winy oskarżonym L. Ł. (1) i S. D. (1), całkowicie niezasadny jest wniosek z apelacji prokuratora o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Z kolei uznanie, że wymierzone kary oskarżonemu L. Ł. (1) nie są rażąco surowe, powodowało niezasadność podwyższenia orzeczonych wobec tego oskarżonego kar. Brak było też podstaw do orzekania wobec L. Ł. (1) przewidzianej w art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nawiązki.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Śmierć oskarżonego T. M. (1).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Ponieważ T. M. (1) zmarł, należało, stosownie do treści art. 17 §1 pkt 5 k.p.k. postępowanie karne wobec tego oskarżonego umorzyć.

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w całości wyrok w części dotyczącej oskarżonego K. P..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niewątpliwe jest, że oskarżony K. P.współdziałał z oskarżonym S. D. (1). Brak jednakże podstaw do uznania, że S. D. (1) przekazał L. Ł. (1) narkotyki do przewiezienia z Holandii do Polski, powodował brak podstaw do przypisania K. P.popełnienia zarzuconego mu czynu. Nie ma dowodów na to, że K. P.uczestniczył w wewnątrzwspólnotowym nabyciu i przewozie środków odurzających i substancji psychotropowych, które zostały zabezpieczone wraz z zatrzymaniem T. M. (1).

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Rozstrzygnięcie co do winy oskarżonych S. D. (1) i L. Ł. (1). Opis przypisanego oskarżonemu L. Ł. (1) w punkcie II czynu i jego kwalifikacja prawna.

Zwięźle o powodach zmiany

Ponieważ zebrany w sprawie materiał dowodowy, co zostało wyjaśnione we wcześniejszej części uzasadnienia, nie dawał podstawy do przyjęcia, że S. D. (1) przekazał L. Ł. (1) narkotyki do przewiezienia z Holandii do Polski, należało tego oskarżonego uniewinnić od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Brak świadomości L. Ł. (1), że posiadał broń palną, na posiadanie której konieczne jest zezwolenie, pociągał za sobą konieczność uniewinnienia tego oskarżonego od występku z art. 263 §2 k.k.

Prokurator błędnie przyjął, a w ślad za nim Sąd pierwszej instancji, że oskarżony L. Ł. (1) dokonując wewnątrzwspólnotowego nabycia i przewozu środków odurzających i substancji psychotropowych wprowadził jednocześnie te narkotyki do obrotu. Tym samym błędnie też uznano, że L. Ł. (1) swoim zachowaniem wyczerpał znamiona występku z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Wyrok został uchylony w części dotyczącej oskarżonego T. M. (1).

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Ponieważ T. M. (1) zmarł, zgodnie z art. 439 §1 pkt 9 należało w stosunku do tego oskarżonego uchylić wyrok i na podstawie art. 17 §1 pkt 5 postępowanie w tej części umorzyć.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I, II, III, IV, V, VI

W części uniewinniającej oskarżonych i umarzającej postępowanie należało, stosownie do treści art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami procesu obciążyć Skarb Państwa.

Zgodnie z treścią art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. kosztami sądowymi w części skazującej obciążono oskarżonego L. Ł. (1).

O nieopłaconych kosztach pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu L. Ł. (1) w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie §4 ust. 1, 2 i 3 oraz §17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia MInistra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t. j. Dz. U z 2019 r. poz. 18).

7. PODPIS