Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 115/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wieluniu VI Zamiejscowy Wydział Karny w Pajęcznie z dnia 02 marca 2021r. w sprawie VI K 13/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrazy przepisów postępowania, a mianowicie art. 7 kpk polegającą na naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów poprzez uznanie, że oskarżeni W. K. (1) i G. K. (1) dopuścili się składania fałszywych zeznań oraz fałszywie oskarżyli inną osobę o popełnienie wykroczenia , podczas gdy prawidłowa ocena wypowiedzi oskarżonych dokonana przy uwzględnieniu swobodnej jej oceny, zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego powinna prowadzić do wniosku, że wyjaśnienia W. K. (1), G. K. (1) są ze sobą spójne i logiczne, a natomiast zeznania J. D. (1), Z. W., M. W. (1), D. W., W. W. (1) nie polegają na prawdzie oraz zostały ustalone na potrzeby wcześniej toczącej się sprawy tym bardziej, iż są to osoby ze sobą spokrewnione,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Dokonując kontroli odwoławczej zaskarżonego orzeczenia Sąd Okręgowy nie dopatrzył się naruszenia przez Sąd I instancji przepisów postępowania wyszczególnionych we wniesionej apelacji. Skutkowało to uznaniem wniesionej apelacji za niezasadną, zaś podniesione w apelacji zarzuty nie mogą skutkować zmianą zaskarżonego wyroku w sposób wnioskowany przez skarżącego, tj. poprzez uniewinnienie oskarżonych od dokonania przypisanych im czynów bądź uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Analizując treść zarzutu podniesione w pkt 1 apelacji przez obrońcę oskarżonych należy wskazać, że w istocie skarżąca zarzuciła Sądowi I instancji uchybienie przepisom postępowania w zakresie oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego skutkujących uznaniem, że Sąd I instancji w sposób dowolny, sprzeczny z zebranymi w sprawie dowodami oparł swoje rozstrzygnięcie na zeznaniach świadków J. D. (1), Z. W., M. W. (1), D. W. i W. W. (1) bezzasadnie odmawiając wiary wyjaśnieniom oskarżonych, w szczególności oskarżonego G. K. (1) i W. K. (1) w sytuacji, gdy prawidłowa ocena tych wyjaśnień – dokonana przy uwzględnieniu zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego winna doprowadzić Sąd do przekonania, że wyjaśnienia te są ze sobą zgodne, logiczne i konsekwentne oraz znajdują w pełni odzwierciedlenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. W ocenie skarżącej naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów określonej w art. 7 kpk doprowadziło Sąd I instancji do nieprawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i oparcie dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych jedynie na dowodach świadczących na niekorzyść oskarżonych w sytuacji, gdy zeznania świadków złożone w postępowaniu karnym zostały ustalone na potrzeby wcześniej prowadzonego postępowania, w którym to postępowaniu prowadzonym przed Sądem Rejonowym w Wieluniu VI Zamiejscowy Wydział Karny w P. w sprawie VI W 92/18 J. D. (1) była obwiniona o dokonanie wykroczenia z art. 156 § 1 kw na szkodę oskarżonego G. K. (1).

Opisane powyżej zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. W ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów, w szczególności zeznań świadków J. D., Z.W., M.W., D.W. i M.W. została poprzedzona ujawnieniem na rozprawie całości okoliczności, które mogły mieć wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia i ocena ujawnionych dowodów została dokonana z uwzględnieniem zasad wiedzy i doświadczenia życiowego, nie jest sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania, jest oceną swobodną, ale nie dowolną, w związku z czym korzysta z ochrony przewidzianej w art. 7 kpk.

O naruszeniu przepisu art. 7 kpk można by było mówić jedynie wówczas, gdyby Sąd I instancji uznał za wiarygodne lub niewiarygodne dowody, które nie zostałby ujawnione na rozprawie głównej przed wydaniem w sprawie wyroku lub gdyby Sąd dokonując ustaleń w sprawie nie dokonał całokształtu oceny zebranych w sprawie dowodów - a więc przemawiających na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonych, a nadto dokonana przez Sąd ocena byłaby sprzeczna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Istotą nieuwzględnienia zarzutu pozostaje to, że zarzut „dowolności” w ocenie dowodów wymaga wskazania, jaka konkretna reguła logicznego rozumowania została przez Sąd naruszona. Przypomnieć przy tym należy powtarzaną wielokrotnie zasadę, z której wynika, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych i niewiarygodności innych dowodów pozostaje pod ochroną art. 7 kpk zwłaszcza wtedy, gdy:

1) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.), gdy podstawą wszelkich rozstrzygnięć są prawdziwe ustalenia faktyczne (art. 2 § 2 k.p.k.),

2) stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.),

3) jest gruntownie i logicznie – z uwzględnieniem wskazać wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.).

(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 listopada 2002 roku – V K.K.N 333/01 – Prok. i Pr. wkł. 2003, nr 7-8, poz. 11 oraz system informacji prawniczej LEX nr 56856).

Tymczasem analiza motywów pisemnych zawartych w uzasadnieniu wyroku wskazuje na to, że dokonując oceny zgromadzonych w sprawie dowodów Sąd Rejonowy odniósł się do wszystkich okoliczności, które mogły być podstawą ustaleń faktycznych dokonanych w sprawie wskazując przy tym, jakimi kierował się względami dając wiarę jednym dowodom - w tym wypadku zeznaniom złożonym przez świadków i odmawiając wiarygodności pozostałym dowodom - w tym wypadku wyjaśnieniom oskarżonych. Podkreślenia wymaga, iż w niniejszym postępowaniu kluczowy dla sprawy materiał dowodowy opiera się właśnie na dowodach osobowych w postaci zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonych, jak również na analizie dowodów zebranych w toku postępowania w sprawie VI W 92/18, w których to postępowaniu oskarżeni byli przesłuchiwani i składali zeznania w charakterze świadków, a treść złożonych przez nich zeznań stała się podstawą postawienia im zarzutów popełnienia przestępstwa składania fałszywych zeznań określonego w art. 233 § 1 kk. Przedstawiony w pisemnych motywach uzasadnienia tok rozumowania Sądu Rejonowego świadczy o tym, że Sąd dokonał całościowej i kompleksowej, a nie wybiórczej, oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, zaś wnioski wynikające z tej oceny opierają się w całości na zgromadzonych w sprawie dowodach. Podkreślenia wymaga - czego zdaje się nie dostrzegać skarżąca podnosząc zarzut naruszania przez Sąd przepisu art. 7 kpk - iż dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego działając w granicach art. 7 kpk Sąd może uznać za wiarygodne jedynie niektóre z dowodów i na ich podstawie dokonać w sprawie ustaleń faktycznych, a innym dowodom może odmówić wiarygodności, jeżeli swoje stanowisko należycie uzasadni, tj. wskaże powody, dla których jednym dowodom dał wiarę, a innym odmówił wiarygodności. Jeśli ocena ta nie jest sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego to nie można podnosić skutecznego zarzutu, iż ocena dokonana przez Sąd jest oceną dowolną. Poczynienie ustaleń w sprawie w oparciu o dowody uznane przez sąd za wiarygodne w całości lub w części i pominiecie przy dokonywaniu tych ustaleń dowodów, które zostały uznane za niewiarygodne, w sposób sprzeczny z oczekiwaniami strony, nie oznacza naruszania przez Sąd, ani art. 7 kpk, ani też innych przepisów postępowania, w tym art. 4 kpk czy art. 410 kpk. Podnoszony zarzut dokonania dowolnej oceny dowodów powinien zatem wskazywać, że Sąd wyrokował dysponując niepełnym materiałem dowodowym albo, że sposób rozumowania Sądu, który części dowodom dał wiarę, a części odmówił wiarygodności jest sprzeczny z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w apelacji stwierdzić należy, że skarżąca we wniesionym środku odwoławczym nie wykazała, aby Sąd I instancji dając wiarę zeznaniom przesłuchanych w sprawie świadków: J. D. (1), zeznań jej rodziców i rodzeństwa i odmawiając wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych: G. K., W. K. oraz Z. K. i K. K. - uczynił to w sposób naruszający zasadę określoną w art. 7 kpk. Konfrontując zarzuty apelacyjne z treścią wydanego w sprawie orzeczenia oraz argumentacją przedstawioną przez Sąd I instancji stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił wyjaśnienia oskarżonych odmawiając co do zasady wiarygodności tym wyjaśnieniom i przyjmując, że stanowią one jedynie linię obrony mającą na celu uniknięcie grożącej oskarżonym odpowiedzialności karnej za złożenie nieprawdziwych zeznań w postępowaniu wykroczeniowym w sprawie VI W 92/18 przed Sądem Rejonowym w Wieluniu. Słusznie zauważył Sąd I instancji, że wyjaśnienia złożone przez oskarżonych w niniejszej sprawie w charakterze oskarżonych tożsame są co do treści z zeznaniami złożonymi przez te osoby w charakterze świadków w postępowaniu sądowym prowadzonym w sprawie VI W 92/18 przed Sądem Rejonowym w Wieluniu VI Zamiejscowy Wydział Karny w P. i słusznie uznał, że wyjaśnienia te miały na celu uwiarygodnienie przez oskarżonych zeznań złożonych w sprawie wykroczeniowej. Ma rację Sąd I instancji argumentując, iż wyjaśnienia złożone przez oskarżonych w postępowaniu karnym w żaden sposób nie podważyły oceny prawno-karnej zeznań złożonych przez oskarżonych w charakterze świadków w sprawie VI W 92/18 jako realizacji znamion czynu z art. 233 § 1 kk. Ma rację Sąd I instancji uznając za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonych złożone na okoliczność tego, że świadkowie widzieli fakt kierowania ciągnikiem w dniu 06 kwietnia 2018r. w miejscowości P., gm. P. przez J. D. i wykonywania przez nią prac na spornym pasie gruntu w postaci wzruszania ziemi kultywatorem. Jednakowej treści zeznania oskarżeni złożyli w trakcie postępowania wykroczeniowego prowadzonego w sprawie VI W 92/18 wskazując również na J. D. (1) jako kierowcę cięgnika rolniczego i wskazując na nią jako sprawcę wykroczenia z art. 156 § 1 kw.

Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonych to nie zgodność wyjaśnień złożonych przez oskarżonych w postępowaniu karnym z treścią zeznań złożonych przez nich w postępowaniu wykroczeniowym winna być argumentem przesądzającym o tym, że wyjaśnienia oskarżonych zasługują na uznanie ich za wiarygodne. Z tych samych względów nie przesądza o wiarygodności zeznań złożonych przez świadków w niniejszym postępowaniu okoliczność, że ich zeznania zgodne są z zeznaniami złożonymi w sprawie wykroczeniowej prowadzonej w sprawie VI W 92/18 przeciwko obwinionej J. D. (1). Za wiarygodnością zeznań świadków, a tym samym za brakiem wiarygodności wyjaśnień oskarżonych świadczą sprzeczności i rozbieżności w wyjaśnieniach oskarżonych – ocenione w kontekście zasad doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania. Podkreślenia przy tym wymaga, że dokonana przez Sąd w sprawie wykroczeniowej ocena zebranych w tej sprawie dowodów - w tym w szczególności dowodów osobowym – nie przesadza o konieczności takiej samej oceny dowodów zgromadzonych w prowadzonym postępowaniu karnym. Nie sposób jednakże nie zauważyć, że wersja przebiegu zdarzenia z dnia 06 kwietnia 2018r. mającego miejsce w miejscowości P., gm. P. opisana w wyjaśnieniach przez oskarżonych w niniejszym postępowaniu jest zbieżna z wersją podaną przez oskarżonych wówczas, gdy składali zeznania jako świadkowie w toku postępowania wyjaśniającego - w odniesieniu do G. K., jak również w toku postępowania sądowego - w odniesieniu do wszystkich oskarżonych. Oskarżeni - składając zarówno zeznania jako świadkowie w sprawie VI W 92/18, jak również składając wyjaśnienia w postępowaniu karnym twierdzili, że w dniu 06 kwietnia 2018r. to J. D. (1) kierowała ciągnikiem na działce rolnej, stanowiącej przedmiot sporu cywilnego pomiędzy G. K. i J. D. i to ona dokonała zniszczenia trawy na działce nr (...), a tym samym że to ona jest sprawcą wykroczenia z art. 156 § 1 kw. Choć J. D. od popełnienia tego wykroczenia została prawomocnie uniewinniona przez Sąd w sprawie VI W 92/18, oskarżeni konsekwentnie podawali w swoich wyjaśnieniach złożonych w postępowaniu, że to ona była kierowca ciągnika, to ona wykonywała prace polowe i to ona dokonała zniszczenia trawy na szkodę G. K..

W bardzo obszernym i szczegółowym uzasadnieniu pisemnym wydanego wyroku Sąd Rejonowy dokładnie i wnikliwie dokonał oceny wyjaśnień oskarżonych , wskazał z jakich powodów nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonych, w których podali, że ich zeznania złożone w postępowaniu w sprawie VI W 92/18 są zgodne z prawdą, a tym samym, że postawione im w niniejszym postępowaniu zarzuty są nieuzasadnione. Sąd odwoławczy w pełni zgadza się z argumentacją przytoczoną przez Sąd I instancji, w której Sąd wskazał na okoliczności świadczące o tym, iż zeznania złożone przez oskarżonych w sprawie wykroczeniowej były nieprawdziwe, a tym samym iż nie zasługują na wiarę ich wyjaśnienia złożone w toku postępowania karnego. Z tego względu brak jest powodów do ponownego przytaczania tej argumentacji, która jest pełna, logiczna, zaś sposób rozumowania Sądu znajduje potwierdzenie nie tylko w zasadach logicznego rozumowania, ale także wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd I instancji dokonując oceny wyjaśnień oskarżonych, w tym rozstrzygając kwestie tego, czy w toku postępowania sądowego w sprawie VI W 92/18 oskarżeni złożyli fałszywe zeznania, miał na uwadze, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy przeczący wersji podanej przez oskarżonych opierał się głownie na dowodach osobowych w postaci zeznań świadków J. D. (1), jej rodziców i rodzeństwa. Zeznania świadków, min. w zakresie wskazania osoby, która dokonała prac polowych na pasie gruntu pomiędzy działami o nr 167/2 i 188/2 – były odmienne od wyjaśnień złożonych przez oskarżonych. Sąd dokonując ustaleń faktycznych w sprawie oparł się na wersji podanej przez świadków uznając ich zeznania w tym zakresie za wiarygodne, a swoje stanowisko Sąd I instancji w sposób pełny i logiczny przedstawił w uzasadnieniu pisemnym orzeczenia. Argumentacja przedstawiona przez Sąd nie zawiera błędów logicznych ani sprzeczności. Nie sposób przyjąć, że ocena dowodów dokonana przez Sąd jest oceną dowolną tylko tego powodu, iż nie jest zgodną ze stanowiskiem reprezentowanym przez oskarżonych. W kontekście zarzutu podniesionego w apelacji należy zauważyć, że Sąd oceny tej dokonał przy uwzględnieniu wszystkich ujawnionych w sprawie okoliczności, ocena ta jest wnikliwa i uwzględnia specyficzną sytuację procesową polegającą na tym, że świadkowie, których zeznania stały się podstawą ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, składali również zeznania w sprawie wykroczeniowej prowadzonej wobec J. D. (1) – która była dla nich osobą najbliższą (córka, siostrą). Sąd miał tez na uwadze, że choć oskarżeni W., Z. i K. K. (1) w toku postępowania zaprzeczyli, aby byli oni skonfliktowani z J. D. i jej rodzicami, to z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynikała sytuacja odmienna: oskarżeni byli bardzo zaangażowani w spór cywilny istniejący pomiędzy G. K. i J. D. i orientowali się nadzwyczaj dobrze w przebiegu tego sporu - czego potwierdzeniem są chociażby wnioski dowodowe składane na rozprawie odwoławczej, świadczące o bardzo dobrej znajomości tematyki i treści dokumentów dotyczących działki, która przecież nie stanowi ich własności. Okoliczności tej nie sposób ocenić jako nie mającej żadnego znaczenia dla postępowania. Nadto treść wyjaśnień złożonych przez oskarżonych świadczy o ewidentnej niechęci do J. D. (1) oraz zaangażowaniu – po stronie G. K. w spór istniejący pomiędzy tym oskarżonym a świadkiem. W tej sytuacji absolutnie nie można zgodzić się ze skarżącą, iż Sąd I instancji dając wiarę zeznaniom świadków a odmawiając wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych i uznając, że składając zeznania przed Sądem w sprawie wykroczeniowej podali oni nieprawdę, pominął fakt, że oskarżeni i świadkowie są ze sobą w wieloletnim konflikcie a ich relacje nie odpowiadają normalnym stosunkom sąsiedzkim. Podkreślenia wymaga, że to sami oskarżeni W., Z. i K. K. (1) wskazywali, że pomiędzy nimi a świadkami – ich sąsiadami nie istnieje żaden spór sąsiedzki i nie mieli powodu, by składać zeznania w postępowaniu wykroczeniowym na korzyść G. K.. Nadto wymaga podkreślenia, iż analiza uzasadnienia wyroku wydanego w niniejszej sprawie nie wskazuje na to, że powodem odmówienia wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonym złożonym na okoliczność złożenia przez nich fałszywych zeznań w sprawie wykroczeniowej przeciwko J. D. oraz w zakresie przebiegu zdarzenia z dnia 06 kwietnia 2018r. - był istniejący pomiędzy w/w osobami konflikt sąsiedzki. Sąd dokonując oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonych złożonych w postępowaniu karnym i odmawiając wiarygodności ich wyjaśnieniom oraz przyjmując, że oskarżeni podali nieprawdę jako świadkowie w postepowaniu wykroczeniowym - oparł się przede wszystkim na wewnętrznych sprzecznościach w ich wyjaśnieniach, jak również na sprzecznościach tych wyjaśnień z zeznanymi świadków, a nadto wskazał na nielogiczność i sprzeczność przedstawionej przez nich wersji przebiegu zdarzenia z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Twierdzenia skarżącej podniesione w apelacji świadczące o dowolności oceny dowodów dokonanej przez Sąd w żadne sposób nie korespondują zatem z faktycznym stanem rzeczy.

Za odmową wiarygodności zeznań świadków nie może również przemawiać to, że zeznania świadków są ze sobą zgodne i nawzajem się uzupełniają. Idąc tokiem rozumowania skarżącej - z tych samych powodów należałoby uznać za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonych, skoro opisany przez nich przebieg wydarzeń z dnia 06 kwietnia 2018r. jest zgody i wskazuje na sprawstwo J. D. (1) w zniszczeniu trawy rosnącej na spornym pasie gruntu.

Nie ulega wątpliwości, że zeznania świadków J. D., jej rodziców i rodzeństwa przeczą jednoznacznie wersji podanej przez oskarżonych na okoliczność tego, iż to J. D. w dniu 06 kwietnia 2018r. kierowała cięgnikiem rolniczym i wykonała prace na polu, gdyż sam fakt wykonania takich prac – w tym prac wzruszenia ziemi na spornym pasie gruntu rozdzielającym działki o nr (...) - nie był przecież kwestionowany. Jednakże tak jak już była mowa powyżej - wybór wersji przebiegu wydarzeń wskazany przez świadków, został należycie, szczegółowo i bardzo wnikliwie uzasadniony przez Sąd I instancji i brak jest powodów, aby odmowa wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych złożonym na tą sama okoliczność stanowiła naruszenie art. 7 kpk. To samo dotyczy zarzutów skarżącej odnośnie bezpodstawnego oparcia ustaleń faktycznych w sprawie odnośnie przebiegu zdarzenia z dnia 06.04. (...). na zeznaniach złożonych przez świadków, a nie ma wyjaśnieniach oskarżonych. Nie znajdują potwierdzenia zarzuty skarżącej, iż świadkowie zeznając w postępowaniach sądowych pomawiali oskarżonych o złożenie przez nich fałszywych zeznań, lecz to oskarżeni wskazywali uparcie, iż to J. D. (1) kierowała cięgnikiem i wykonywała prace polowe mając przecież świadomość tego, że J. D. została prawomocnie uniewinniona od dokonania tego wykroczenia. Twierdzenia zatem, że to świadkowie mieli powody do tego, aby pomówić oskarżonych o popełnienie przez nich przestępstwa składania fałszywych zeznań jest zupełnie nieuzasadnione. Brak jest zatem powodów do tego aby uznać, że niniejsze postepowanie karne jest wynikiem pomówień ze strony J. D. czy członków jej rodziny, bo choć J. D. złożyła zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa, to jednakże nie przesądza to o tym, że jej działania były motywowane chęcią bezpodstawnego pomawiania G. K. czy oskarżonych K. o dokonanie nie popełnionych przez nich przestępstw.

Zupełne niezasadne są podnoszone w apelacji zarzuty dotyczące kwestii związanych z własnością działki o nr (...) oraz kwestii związanych z tym, czy J. D. była uprawniona do dokonania jakichkolwiek prac polowych na tej działce - czy to samodzielnie, czy przy pomocy rodziców. Powyższe nie jest w ogóle przedmiotem niniejszego postępowania, a zatem podnoszenie zarzutów z tym związanych nie ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia o odpowiedzialności karnej grożącej oskarżonym.

Pozostałe twierdzenia podniesione w apelacji przez skarżącą świadczące - w jej ocenie o bezpodstawnym uznaniu za wiarygodne zeznań świadków i pominięcie przy ocenie tych zeznań istotnych różnic pomiędzy tymi zeznaniami - są w istocie polemiką z oceną dowodów dokonaną przez Sąd I instancji i świadczą o własnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, bez wskazania konkretnych naruszeń zasad swobodnej oceny dowodów z których wynikałoby , że ocena dokonana przez Sąd jest nie tyle swobodna, co dowolna, dokonana w sposób sprzeczny z regułami wynikającymi z art. 7 kpk, a zatem nie zasługują na uwzględnienie. Z pewnością za takowe rozbieżności w zeznaniach świadków podważające wiarygodność całości relacji świadków nie może być uznana okoliczność miejsca zaparkowania ciągnika z maszyną po tym, jak J. D. przyjechała na posesję rodziców tj. tego, czy ciągnik stał przed posesją czy też ciągnik ten stał już na posesji. Nie można przecież pominąć okoliczności, że od momentu składania zeznań przed sądem upłynęło już ponad 2 lata, a zatem logicznym jest, że pewne, mniej istotne dla sprawy okoliczności zatarły się w pamięci świadków. Proces zapominania jest normalnym procesem psychologicznym, właściwym każdemu człowiekowi. Na tej podstawie nie można wysnuć aż tak kategorycznego wniosku, iż drobne różnice w zeznaniach świadków czy różnice wzajemne pomiędzy zeznaniami dyskredytują w całości zeznania złożone przez te osoby.

Skarżąca we wniesionej apelacji – poza gołosłownymi stwierdzeniami – nie przedstawiła żadnej argumentacji, która przemawiałaby za tym, że ocena dowodów dokonana przez Sąd w niniejszym postępowaniu jest niewłaściwa, niepełna, sprzeczna z innymi dowodami zgromadzonymi w postępowaniu. Brak jest podstaw do kwestionowania poprawności rozumowania Sądu, które doprowadziło do wyciagnięcia określonych wniosków z zebranych w sprawie dowodów. Wbrew twierdzeniom skarżącej Sąd I instancji szczegółowo przeanalizował i ocenił zarówno wyjaśnienia oskarżonych złożone w niniejszym postepowaniu, jak również zeznania świadków, dokonał również tej oceny przez pryzmat zeznań złożonych przez oskarżonych w postępowaniu w sprawie VI W 92/18 pod kątem ustalenia, czy złożone w tym postępowaniu zeznania są zeznaniami prawdziwymi czy fałszywymi. Sąd Rejonowy słusznie wskazał, które z dowodów zebranych w sprawie są pełnowartościowe i w powiązaniu z pozostałym, zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, tworzą spójną i logiczną całość. Ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów przeprowadzono z poszanowaniem zasady obiektywizmu, na podstawie wszechstronnej analizy całokształtu materiału dowodowego. Nie wykazuje ona błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodów), czy logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) i jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a więc dokonano jej w sposób odpowiadający zasadzie swobodnej oceny dowodów określonej w art. 7 kpk. Skoro więc ocena ta nie wykracza poza dyspozycję normy zawartej w art. 7 kpk, to niewątpliwie odmienne w tej mierze wnioski skarżącej uznać należy jedynie za głos polemiczny, który nie może zdeprecjonować zaprezentowanego przez Sąd Rejonowy sposobu rozumowania. Sąd Okręgowy w toku kontroli odwoławczej nie stwierdził, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji była dowolna, stronnicza, jednostronna i by została dokonana z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania. W oparciu o taką ocenę Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny i w konsekwencji dokonał właściwej subsumcji zachowania oskarżonych G. K. (1) przez pryzmat czynów z art. 234 kk i art. 233 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz czynu z art. 233 § 1 kk, zaś oskarżonych W. K. (1), Z. K. (1) i K. K. (1) - przez pryzmat czynu z art. 233 § 1 kk. Sąd Rejonowy procedował prawidłowo, nie dopuszczając się uchybień procesowych wskazanych w apelacji, a skarżąca - poza gołosłownymi stwierdzeniami - nie wykazała, że doszło do naruszenia wskazanego przez nią przepisu i nie wskazała konkretnie, jakie zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego oraz wskazań wiedzy naruszył Sąd I instancji. W ocenie Sądu Odwoławczego zgromadzone w sprawie przez Sąd meriti dowody nie pozostawiają wątpliwości, wskazując zarówno na sprawstwo, jak i winę oskarżonych w zakresie przypisanych im czynów, a Sąd II instancji podziela poglądy wyrażone na ten temat w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych od dokonania przypisanych im czynów,

ewentualnie

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na przedstawione powyżej rozważania Sąd Odwoławczy nie znalazł żadnych powodów do uznania, aby wyrok Sąd I instancji należało uchylić celem przeprowadzenia w sprawie od nowa całości postępowania dowodowego bądź z powodu zaistnienia bezwzględnych przyczyn odwoławczych.

Sąd nie znalazł również podstaw do odmiennej oceny prawnej zachowania oskarżonych niż ta dokonana przez Sąd I instancji. Z tego powodu brak było powodów do zmiany zaskarżanego wyroku w sposób wnioskowany w apelacji, tj. poprzez uniewinnienie oskarżonych od dokonania przypisanych im czynów.

3.2.

Zarzut oparty na art. 438 pkt 4 kpk polegający na:

- rażącej surowości kary orzeczonej w stosunku do G. K. (1) w wymiarze 8 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu na 2 lata próby i orzeczenie wobec oskarżonego oddania go pod dozór kuratora w okresie próby, jako nieadekwatnej do celów kary;

- rażącej surowości kary w stosunku do W. K. (1) w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszaniu na 2 lata próby i orzeczenia wobec oskarżonych oddania go pod dozór kuratora sądowego w okresie próby jako nieadekwatnej do celów kary,

- rażącej surowości kary w stosunku do Z. K. (1) w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszaniu na 2 lata próby i orzeczenia wobec oskarżonej oddania jej pod dozór kuratora sądowego w okresie próby jako nieadekwatnej do celów kary,

- rażącej surowości kary w stosunku do K. K. (1) w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszaniu na 2 lata próby i orzeczenia wobec oskarżonej oddania jej pod dozór kuratora sądowego w okresie próby jako nieadekwatnej do celów kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut podniesiony przez obrońcę jest całkowicie niezasadny i nie może prowadzić do wzruszenia prawidłowego rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie wymierzonych oskarżonym kar pozbawienia wolności i grzywny.

Rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2007 r., (...) 75/07, LEX nr 569073).

Czyny z art. 233 §1 kk , których dokonanie przypisano wszystkim oskarżonym, przy czym oskarżonemu G. K. (1) dwukrotnie, w tym popełnionego w kwalifikacji kumulatywnej z przestępstwem wyczerpującym dyspozycję art. 234 kk w zw. z art. 11 § 2 kk , zagrożone są karą w wymiarze od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności (przestępstwo fałszywego oskarżenia zagrożone jest karą grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2). Oskarżonym W. K., Z. K. i K. K. za popełnione przez nich przestępstwa złożenia fałszywych zeznań w trakcie trwającego postępowania sądowego w sprawie VI W 92/18 zostały wymierzone kary po 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaś G. K. za przestępstwo złożenia fałszywych zeznań i fałszywego oskarżenia J. D. o popełnienie przez nią wykroczenia dokonane w dniu 07.04.2018r. w trakcie przesłuchania w KPP w P., jak również za złożenie fałszywych zeznań w trakcie przesłuchania przed Sądem Rejonowym w Pajęcznie w dniu 11 października 2018r.. przy przyjęciu konstrukcji ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk - została wymierzona kara 8 miesięcy pozbawienia wolności. Powyższe oznacza, że wobec wszystkich oskarżonych kary pozbawienia wolności zostały wymierzone w najniższym możliwym wymiarze ustawowym. Jedynie wobec G. K. kara pozbawienia wolności nieznacznie przekroczyła próg minimalny, co wynikało z faktu, że oskarżonemu przypisano popełnienie dwóch tożsamych rodzajowo przestępstw. Powyższe znalazło odzwierciedlanie w wymiarze kary, jednakże jej wymiar tylko nieznacznie przekroczył minimalne zagrożenie ustawowe. Sąd I instancji wskazał w pisemnym uzasadnieniu wyroku okoliczności, jaki wziął pod uwagę wymierzając oskarżonym zarówno kary pozbawienia wolności, jak i kary grzywny. Wskazał zarówno okoliczności obciążające, jak i łagodzące mające znaczenie dla wymiaru orzeczonych kar, wskazał na wysoki stopień winy i społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonych. Wymierzone kary 6 miesięcy pozbawienia wolności wobec oskarżonych W., Z. i K. K. (4) oraz kary 8 miesięcy pozbawienia wolności wobec G. K. - z warunkowym zawieszeniem ich wykonania na okres próby 2 lat w żadnym wypadku nie odznaczają się przymiotem jakiejkolwiek niewspółmierności, a szczególnie niewspółmierności rażącej. Wymierzone sankcje oscylują bowiem w dolnej granicy ustawowego zagrożenia za przestępstwa składania fałszywych zeznań. Również kary po 100 stawek dziennych grzywny nie mogą być potraktowane jako nadmiernie surowe , wziąwszy pod uwagę że wysokość jednej stawki dziennej ustalono na 10,00 zł, a zatem na poziomie najniższego możliwego pułapu przewidzianego przed kodeks karny.

Wykonanie kar pozbawienia wolności wobec wszystkich oskarżonych zostało warunkowo zawieszone na okres próby 2 lat. Wbrew twierdzeniom podniesionym w apelacji oskarżeni w okresie próby nie zostali oddani pod dozór kuratora sądowego, ale jedynie nałożono na nich obowiązek probacyjny związany z warunkowym zawieszeniem wykonania kary w postaci informowania sądu za pośrednictwem kuratora sądowego o przebiegu okresu próby poprzez składanie pisemnych lub ustnych sprawdzań raz na 6 miesięcy. Powyższy obowiązek nie jest tożsamy z oddaniem oskarżonych pod dozór kuratora sądowego, a orzeczenie jednego z obowiązków probacyjnych - w przypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary – było rozstrzygnięciem o charakterze obligatoryjnym (art. 72 § 1 kk).

Odnosząc się do apelacji należy podkreślić, iż skarżąca poza przedstawieniem ogólnych rozważań dotyczących rażącej surowości kary czy środka karnego, jak również ogólnikowego sformułowania, iż wymiar orzeczonych kar jest nieadekwatny do celów kary i pozostałych zasad określonych w art. 53 § 1 kk , jak również że orzeczone kary są niewspółmierne do wagi czynów przypisanych oskarżonym - nie przedstawiła żadnych konkretnych zarzutów wskazujących na to, że orzeczone wobec oskarżonych kary pozbawienia wolności czy grzywny są karami rażąco surowymi. Nie ma racji skarżąca twierdząc, że Sąd dokonując wyboru rodzaju kary i jej wymiaru (co przede wszystkich wynikało z zagrożenia ustawowego za czyny z art. 233 § 1 kk) nie uwzględnił warunków i właściwości osobistych oskarżonych, ich dotychczasowego trybu życia, sposobu postępowania przed popełnieniem przestępstwa, dotychczasowej niekaralność. Okoliczności te zostały uwzględnione przez Sąd, co skutkowało wymierzeniem kar na poziomie zagrożenia minimalnego. Sąd miał na względzie, że przypisane oskarżonym czyny miały charakter incydentalny, a wcześniejsze zachowania oskarżonych nie świadczą o naruszeniu przez nich norm prawa karnego.

Skarżąca formułując zarzut nie przedstawiła żadnej argumentacji jako – w jej ocenie – kara byłaby adekwatna do czynów popełnionych przez oskarżonych. J. raz wymaga podkreślenia, iż to sam ustawodawca wskazał jakiego rodzaju kara grozi za popełnienie określonego rodzaju przestępstwa zakreślając dolne i górne granice zagrożenia ustawowego, a Sąd Rejonowy dokonując oceny prawnokarnej zachowania oskarżonych – ukształtował wymiar kar uwzględniając wszystkie okoliczności wpływające na jej wymiar określone w art. 53 § 1 kk.

Pomimo braku jakichkolwiek wniosków w tym zakresie Sąd Odwoławczy nie znalazł podstaw do uznania, aby wobec oskarżonych zaistniała możliwość skorzystania z innych instytucji prawnokarnych (w szczególności z art. 37a kk w brzmieniu na dzień popełnienia przestępstw) powodujących orzekania innego rodzaju kar w miejsce kar pozbawienia wolności orzeczonych w stosunku do oskarżonych.

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych od dokonania przypisanych im czynów,

ewentualnie

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest niezasadny ze względu na bezpodstawność zarzutu, który w tej sprawie nie może prowadzić do modyfikacji kar orzeczonych przez Sąd I instancji.

Z przyczyn opisanych w przedstawionych wyżej rozważaniach Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do ingerencji w ukształtowane wobec oskarżonych kary pozbawienia wolności orzeczone w minimalnej wysokości 6 miesięcy (wobec oskarżonych K.) i 8 miesięcy - wobec oskarżonego G. K. z warunkowym zawieszeniem ich wykonania na okres próby 2 lat, kar grzywny orzeczonych w wymiarze po 100 stawek dziennych po 10 zł każda stawka oraz nałożonego obowiązku probacyjnego, którego nałożenie zgodnie z treścią art. 72 § 1 kk było obligatoryjne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Wieluniu VI Zamiejscowy Wydział Karny w Pajęcznie z dnia 02 marca 2021r. w sprawie VI K 13/20.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji jest prawidłowy i zasadny. Sąd Okręgowy nie podzielił żadnego z zarzutów apelacyjnych uznając, że zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdził sprawstwo oskarżonych G. K. (1) w zakresie zarzucanych mu czynów, tj. występku z art. 233 §1 kk i art. 234 kk w zw. z art. 11 §2 kk oraz z czynu z art. 233 § 1 kk, jak również sprawstwo oskarżonych W. K. (1), Z. K. (1) i K. K. (1) w zakresie zrzucanych im czynów, tj. przestępstw z art. 233 § 1 kk. Sąd Okręgowy w pełni podziela rozważania Sądu Rejonowego w zakresie stwierdzenia winy i sprawstwa oskarżonych w zakresie przypisanych im czynów, rozważania prawne odnośnie realizacji znamion przestępstw z art. 233 § 1 kk i art. 234 kk, ocenę prawną zachowania oskarżonych przez pryzmat przypisanych im występków. Sąd Okręgowy nie dostrzegł naruszenia przez Sąd Rejonowy żadnych przepisów prawa karnego procesowego, jak również by sąd ten dokonał w konsekwencji błędnych ustaleń faktycznych w zakresie zarzucanych oskarżonym czynów, które mogłyby mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia.

Sąd II instancji podzielił argumentację Sądu I instancji w zakresie oceny prawnokarnej zachowania G. K., jak i W. K., Z. K. K. K.. Sprawstwo oskarżonych nie budzi wątpliwości i znajduje potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, przede wszystkim w zeznaniach złożonych przez J. D. oraz świadków M., Z., D. i W. W. (1).

Zarzuty podniesione przez obrońcę oskarżonych odnośnie błędnej i dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz dokonania przez Sąd I instancji wybiórczej, wyłącznie na niekorzyść oskarżonych oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz niezasadne odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych - zarówno co do faktu składania nieprawdziwych zeznań w postępowaniu wykroczeniowym, jak i co do faktu przebiegu zdarzenia z dnia 06 kwietnia 2018r. w P., są bezzasadne. W ocenie Sądu odwoławczego dowody uznane przez Sąd za wiarygodne pozwalają na przyjęcie, że oskarżeni swoim zachowaniem dopuścili się zrealizowania znamion przestępstwa stypizowanego w art. 233 § 1 kk: G. K. w trakcie składania zeznań w KPP w P. oraz w postępowaniu w sprawie VI W 92/18 przed Sądem Rejonowym w Pajęcznie, zaś oskarżeni W., Z. i K. K. (1) w trakcie postepowania sądowego w sprawie VI W 92/18. Dowody zebrane w sprawie potwierdziły, że oskarżeni złożyli fałszywe zeznania podając w trakcie przesłuchania w charakterze świadków , iż w dniu 06.04.2018r, to J. D. (1) jeździła ciągnikiem po działce rolnej w miejscowości P. i to ona dokonała wzruszenia gruntu i zniszczenia trawy na odcinku długości 85 m i szerokości 5 m rosnącej pomiędzy działkami o nr (...). Materiał dowodowy zebrany w sprawie świadczy bezspornie o tym, że takie zdarzenie choć miało miejsce – to kierowcą ciągnika i osobą, która wykonała prace polowe nie była J. D., ale jej ojciec M. W. (2). Sąd Odwoławczy nie stwierdził, aby Sąd I instancji dokonując ustaleń faktycznych uchybił zasadom logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego lub nie uwzględnił którejkolwiek z okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, tj. by naruszył zasadę określoną w art. 7 kpk. Z tego też względu Sąd Okręgowy podzielił w całości zarówno oceną materiału dowodowego dokonaną przez Sąd I instancji, jak dokonane na podstawie tych dowodów ustalenia faktyczne oraz ocenę prawną-karną zachowania oskarżonych przez pryzmat realizacji przez nim znamion przypisanych im czynów.

Sąd Odwoławczy nie podzieli również zarzutu rażącej surowości kar orzeczonych wobec oskarżonych uznając, że kary pozbawienia wolności zostały wymierzone w najniższym możliwym wymiarze - w stosunku do oskarżonych W., Z. i K. K. (1) oraz w niemalże dolnym wymiarze zagrożenia ustawowego wobec oskarżonego G. K. (1).

Sąd Okręgowy w pełni aprobuje wymierzone oskarżonym kary w wymiarze 6 miesięcy oraz 8 miesięcy (wobec G. K.) pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania na okres próby 2 lat oraz kary po 100 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych. W szczególności należy podkreślić, że orzeczone kary nie są w żadnym wypadku reakcją niewspółmiernie surową za popełnione przez oskarżonych przestępstwa, charakteryzujące się takim stopniem społecznej szkodliwości i zawinienia, który nie pozwala na orzeczenie wobec oskarżonych innego rodzaju kar niż kara pozbawienia wolności.

Sąd prawidłowo ustalił również wysokość kosztów sądowych poniesionych w postępowaniu, obciążając oskarżonego opłatami i wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa.

Sąd z urzędu badał również kwestię prawidłowości zaskarżonego orzeczenia pod kątem bezwzględnych przyczyn odwoławczych (art. 439 kpk) oraz rażącej niesprawiedliwości orzeczenia (art. 440 kpk) nie znajdując podstaw do uznania aby takie okoliczności w niniejszej sprawie zaistniały.

Mając na uwadze powyższe rozważania na podstawie art. 437 § 1 kpk Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok nie znajdując podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od dokonania przypisanych im przestępstw czy uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 2a, pkt 2b

O wydatkach poniesionych w postępowaniu odwoławczym (kwoty po 20 zł tytułem ryczałtu za doręczenie korespondencji zasądzone od każdego z oskarżonych) rozstrzygnięto w oparciu o art. 634 kpk i art. 636 § 1 kpk. Powyższe wynika z nieuwzględnienia apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonych.

Nieuwzględnienie apelacji wniesionej na korzyść oskarżonych, zwróconej przeciwko rozstrzygnięciu o winie, na podstawie art. 8 ustawy z dnia 23 marca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, skutkowało wymierzeniem każdemu z oskarżonych za postępowanie odwoławcze opłaty w wysokości należnej za pierwszą instancje. Z tego względu Sąd zasadził od oskarżonego G. K. (1) opłatę w wysokości 280 zł, zaś od oskarżonych W., Z. i K. K. (1) opłaty w kwotach po 220 zł.

7.  PODPIS