Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 czerwca 2021 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2021 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej z siedzibą w S.

przeciwko (...) Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I zasądza od pozwanego (...) Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej z siedzibą w S. kwotę 469,91 zł (czterysta sześćdziesiąt dziewięć złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 sierpnia 2020r. do dnia zapłaty;

II zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 137 zł (sto trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt V GC 1445/20upr

UZASADNIENIE

Wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 1 czerwca 2021 r.

Powód (...) sp. z o.o. sp. k. w S. pozwem złożonym w tutejszym Sądzie w dniu 17 sierpnia 2020 roku (data nadania) domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego (...) Towarzystwa (...) S.A. w W. kwoty 469,91 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 sierpnia 2020 roku oraz kosztów procesu. W uzasadnieniu powód podał, że należności dochodzi na podstawie umowy cesji wierzytelności jaką zawarł z poszkodowaną K. M. (1) właścicielką uszkodzonego w zdarzeniu komunikacyjnym pojazdu marki S. wykorzystywanego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. (...) zostało naprawione w autoryzowanej stacji obsługi, na dowód czego wystawiono pozwanej fakturę VAT na kwotę 3.458,16 zł netto + podatek VAT tj. łącznie 4.253,54 zł. Pozwany co do zasady uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił kwotę 3.385,94 zł tytułem odszkodowania, odmówił wypłaty odszkodowania 50% podatku VAT.

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Toruniu w dniu 3 września 2020 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodny z żądaniem pozwu. (k. 20)

Pozwany wniósł skutecznie sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. Wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu. Pozwany przyznał, że ponosi odpowiedzialność za zdarzenie komunikacyjne, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki S., jednak kwestionuje podaną przez stronę powodową wysokość szkody. Powołał się przy tym na złożoną przez niego poszkodowanej propozycję naprawy pojazdu w jednym z warsztatów należących do sieci partnerskiej, który będzie w stanie dokonać naprawy za kwotę wynikającą z kalkulacji naprawy. Poszkodowana jednak nie skorzystała z propozycji czym naruszyła obowiązek minimalizacji szkody. Pozwany dokonał więc wypłaty odszkodowania do kwoty z kalkulacji naprawy. Nadmienił, że sporna pozostaje także stawka 50% VAT, bowiem nie wykazano że pojazd poszkodowanej wykorzystywany był do prowadzenia działalności gospodarczej. (k. 28-30)

W odpowiedzi na zarzuty pozwanego powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie. Dodał, że uszkodzony pojazd był pojazdem nowym dlatego uzasadnioną była naprawa w autoryzowanej stacji obsługi. Ponadto możliwość odliczenia 50% podatku VAT wynika z oświadczenia poszkodowanej, gdyby pojazd nie był wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej odszkodowanie winno zostać wypłacone w kwocie brutto. Co więcej, pozwany nie wykazał by miał faktyczną możliwość wykonania naprawy za wskazaną przez niego stawkę. Zresztą poszkodowana ma prawo wyboru warsztatu naprawczego, któremu powierzy dokonanie naprawy. (k. 58-59)

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 28 czerwca 2020 roku w wyniku kolizji drogowej został uszkodzony pojazd marki S. o numerze rejestracyjnym (...), rok produkcji 2018, stanowiący własność K. M. (2). Sprawca szkody posiadał zawartą z (...) S.A. w W. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi w dniu 28 czerwca 2020 roku - internetowo i zarejestrowana pod numerem (...).

(okoliczności bezsporne, nadto dowód: zeznania pisemne świadka K. M. (2) – k. 77, plik pdf „ (...)_ (...)_kalkulacja_audatex_warsztat_11_10_ (...)_dr” w aktach szkody na płycie CD – k. 38, plik pdf „ (...)_ (...)_irs_rejestracja_dokument_10_1_irs_rejestracja” w aktach szkody na płycie CD – k. 38.)

W trakcie postępowania likwidacyjnego pozwany zaproponował naprawę pojazdu w jednym z warsztatów należących do sieci partnerskiej w kwocie zaproponowanej w kalkulacji naprawy tj. 1.777,39 zł brutto. Pozwany przesłał poszkodowanej szereg warsztatów współpracujących, jednakże bez informacji czy którykolwiek z nich jest autoryzowaną stacją obsługi dla pojazdów marki S.. W rozmowie telefonicznej z konsultantem pracującym u pozwanego, poszkodowany wskazał, że z uwagi na gwarancję pojazdu woli dokonać naprawy w autoryzowanej stacji obsługi, więc jeśli którykolwiek z warsztatów ma kategorię (...), dokona wyboru tego właśnie warsztatu. Konsultant zobowiązał się przedstawić ofertę dotyczącą warsztatów współpracujących. Ostatecznie pozwany nie przedłożył informacji, czy którykolwiek z warsztatów ma kategorię (...).

(dowód: nagranie plik „_1_1_2020-07-03_11.55_W. L.” oraz plik „_1_1_2020-07-03_12.35_M. M.” na płycie CD – k. 38, zeznania pisemne świadka K. M. (2) – k. 77-79, plik pdf „ (...)_ (...)_wyslanie_rozliczenia_szkody_w_pojezdzie_22_1_ (...)_cch95n2_cch95n2_rozliczenie” w aktach szkody na płycie CD – k. 38. )

Uszkodzony pojazd marki S. przed dniem zdarzenia komunikacyjnego będącego źródłem powstałej szkody, był serwisowany w autoryzowanej stacji obsługi dedykowanej dla marki (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w S.. Wcześniej nie posiadał żadnych innych uszkodzeń. Pojazd był na pięcioletniej gwarancji, posiadał też gwarancję na blachy na okres 10 lat. Warunkiem utrzymania gwarancji było serwisowanie przedmiotowego pojazdu w autoryzowanej stacji obsługi pojazdów dedykowanej dla marki S.. Z uwagi na wysoką jakość świadczonych usług przez warsztat C. a także chęć zachowania gwarancji – poszkodowana zdecydowała się dokonać naprawy w tym właśnie warsztacie.

(dowód: zeznania pisemne świadka K. M. (2) – k. 77-79, nagranie plik „_1_1_2020-07-03_12.35_M. M.” na płycie CD – k. 38)

(...) Towarzystwo (...) S.A. w W. decyzją z dnia 3 lipca 2020 roku przyznał odszkodowanie z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu w kwocie 1.777,39 zł brutto ustaloną na podstawie kalkulacji naprawy pojazdu.

(dowód: plik pdf „ (...)_ (...)_decyzja_ wyplaty_czesciowa_szkoda_ samochodowa_17_1 _decyzja_wyplaty_szkoda_ czesciowa_samochodowa_list_ (...)” w aktach szkody na płycie CD – k. 38, plik pdf „ (...)_ (...)_wyslanie_rozliczenia_ szkody_w_pojezdzie_ 22_1_ (...)_cch95n2_ cch95n2_rozliczenie” w aktach szkody na płycie CD – k. 38)

Po naprawie dokonanej w autoryzowanym warsztacie samochodowym (...) sp. z o.o. sp. k. w S., warsztat wystawił poszkodowanej K. M. (2) fakturę na kwotę 4.253,54 zł brutto (3.458,16 zł netto). Po zweryfikowaniu kosztów naprawy pozwany dokonał dopłaty do odszkodowania w wysokości 1.608,55 zł brutto decyzją z dnia 31 lipca 2020 roku.

(dowód: decyzja pozwanego z dnia 31 lipca 2020 r. – k. 8, faktura VAT – k. 7, zeznania pisemne świadka K. M. (2) – k. 77-79, plik pdf „ (...)_ (...)_kalkulacja_audatex_po_weryfikacji_12_1_ (...)_zwer_ (...)_fv_241” w aktach szkody na płycie CD – k. 38.)

Poszkodowana K. M. (2) prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą Kancelaria Radcy Prawnego K. M. (2) i ma możliwość odliczenia 50% podatku VAT.

(dowód: wydruk z (...) k. 18, zeznania pisemne świadka K. M. (2) – k. 77-79, plik pdf „ (...)_ (...)_kalkulacja_audatex_warsztat_11_3_ (...)_osw_vat” w aktach szkody na płycie CD – k. 38.)

W dniu 3 lipca 2020 roku poszkodowana K. M. (2) zawarła z (...) sp. z o.o. sp. k. w S. umowę cesji wierzytelności na podstawie której przelała na rzecz cesjonariusza wierzytelność przysługującą jej w stosunku do pozwanego towarzystwa ubezpieczeń, wynikającą ze szkody rzeczowej w pojeździe marki S. powstałej na skutek zdarzenia z dnia 28 czerwca 2020 roku.

(dowód: umowa cesji wraz z pełnomocnictwem – k. 10-11)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgodne oświadczenia stron, dowody z dokumentów przedłożonych przez strony postępowania w tym akta szkody na płycie CD, zeznania pisemne świadka K. M. (2). Sąd za wiarygodne uznał dokumenty przedłożone przez strony, bowiem nie budziły one wątpliwości, a strony nie kwestionowały ich prawdziwości.

Zeznania świadka K. M. (2) Sąd uznał za wiarygodne, były bowiem logicznie i spójne, a strony nie podważyły wiarygodności świadka.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie stan faktyczny pozostawał w istotnej mierze niesporny między stronami. Nie był kwestionowany fakt kolizji drogowej z dnia 28 czerwca 2020 roku, w wyniku której doszło do uszkodzenia pojazdu marki S.. Poza sporem pozostawała także zasada odpowiedzialności pozwanego za szkodę, który wypłacił odszkodowanie właścicielowi uszkodzonego pojazdu – nie ulega wątpliwości, że w ten sposób uznał on swoją odpowiedzialność za szkodę w pojeździe. Spór co do zasady sprowadzał się do ustalenia wysokości kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, co rzutowało na wysokość należnego odszkodowania. W ocenie pozwanego kwota już wypłacona poszkodowanemu była wystarczająca. Zarzucał, że poszkodowany nie skorzystał z jego propozycji wykonania naprawy w warsztacie współpracującym, czym przyczynił się do zwiększenia szkody. Spór istniał również co do kwoty w jakiej powinno zostać wypłacone odszkodowanie – pozwany nadmienił że powód nie udowodnił że poszkodowana miała możliwość odliczenia 50% podatku VAT.

Przechodząc do właściwych rozważań prawnych należy wskazać, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (art. 822 § 1 k.c.). Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych regulują przepisy ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2060 z późn. zm.), w dalszej części uzasadnienia nazywanej również ustawą. Zgodnie z art. 34 ust. 1 i 36 ust. 1 ustawy z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia, a odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Ustalenie odszkodowania z ubezpieczenia OC następuje według ogólnych zasad, określonych w art. 361-363 k.c., z tym jedynie zastrzeżeniem, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest tylko do świadczenia pieniężnego, ograniczonego do wysokości, ustalonej w umowie, sumy gwarancyjnej (art. 822 § 1 k.c. i art. 36 ust. 1 ustawy). Stosownie zaś do treści art. 19 ust. 1 ustawy poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia szkody, które w doktrynie definiuje się niejednolicie, choć przeważa stanowisko, że szkoda majątkowa to różnica między stanem majątkowym poszkodowanego, który powstał po wystąpieniu zdarzenia powodującego uszczerbek a stanem, jaki by zaistniał gdyby zdarzenie to nie nastąpiło. Naprawienie szkody, a więc i odszkodowanie powinno obejmować wszystkie straty, które poszkodowany poniósł wskutek zaistnienia szkody (art. 362 § 2 k.c.). W orzecznictwie utrwalone zostało stanowisko, iż dla pojęcia szkody ubezpieczeniowej należy sięgnąć do odpowiednich regulacji zawartych w kodeksie cywilnym. W myśl art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda. Związek przyczynowy jest kategorią obiektywną i należy go pojmować jako obiektywne powiązanie „przyczyny” ze zjawiskiem określonym jako „skutek”. Ustawodawca wprowadzając w art. 361 § 1 k.c. dla potrzeb odpowiedzialności cywilnej, ograniczenie tej odpowiedzialności tylko za normalne – typowe, występujące zazwyczaj następstwa działania lub zaniechania, z których szkoda wynikła, nie wprowadza związku przyczynowego w rozumieniu prawnym odmiennego od istniejącego w rzeczywistości.

Zgodnie zaś z art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Nie budzi wątpliwości, że skoro odszkodowanie pieniężne ma pełnić taką samą funkcję jak przywrócenie do stanu poprzedniego, to jego wysokość powinna pokryć wszystkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki niezbędne dla przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu. Sąd Najwyższy uznał w wyniku wykładni art. 361 § 2 k.c. i art. 363 § 2 k.c., że ubezpieczyciel, powinien ustalić odszkodowanie w kwocie, która zapewnia przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę jako całości.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Ciężar dowodu w rozumieniu wymienionego przepisu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów, albowiem po myśli art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Ciężar dowodu wiąże się z obowiązkiem twierdzenia i obowiązkiem dowodzenia tych wszystkich okoliczności, które mogą być stosownie do przepisu art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu, w szczególności tych, które są w sprawie sporne. Reguła ta nie może być pojmowana w ten sposób, że ciąży on zawsze na powodzie, gdyż w zależności od rozstrzyganych w procesie kwestii, ciężar dowodu co do pewnych faktów będzie spoczywał na powodzie, co do innych z kolei na pozwanym (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 3 października 1969 r., II PR 313/69). W myśl ogólnych zasad na powodzie spoczywa obowiązek udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 3 października 1969 r.,II PR 313/69, OSNCP 1979, nr 9, poz. 147 i z 20 kwietnia 1982 r.,I CR 79/82). O tym co strona powinna udowodnić w konkretnym procesie decyduje przede wszystkim przedmiot sporu, prawo materialne regulujące określone stosunki prawne oraz prawo procesowe normujące zasady postępowania dowodowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 czerwca 2009 r.,IV CSK 71/09, OSP 2014, nr 3, poz. 32). W oparciu o powyższe, dla porządku warto zarysować ciężar dowodu spoczywający na stronach. W sprawie to na powodzie spoczywał, ciężar dowodzenia istnienia przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego, a co do zasady żadna z nich nie była kwestionowana. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność z szkodę wypłacając pewną kwotę odszkodowania. Zarzewie sporu dotyczyło wykroczenia kosztów naprawy poza normalny związek przyczynowy, jako nieuzasadnionych ze względu na złożoną przez pozwanego propozycję naprawy tańszym kosztem. Powód celem wykazania swojego roszczenia przedłożył fakturę z naprawy auta, co przerzuciło ciężar dowodu na stronę pozwaną. Skoro bowiem poszkodowany dokonał naprawy samochodu wybierając podmiot dokonujący tej naprawy z podmiotów dostępnych na rynku, należało przyjąć że koszt ten mieścił się w normlanym związku przyczynowym. To więc na pozwanym spoczywał ciężar wykazania, że poniesiony koszt był zawyżony. Pozwany próbował tę okoliczność wykazać poprzez wskazanie, że w sposób nieuzasadniony poszkodowana nie skorzystała z propozycji pozwanego w zakresie wyboru warsztatu ze współpracującej z ubezpieczycielem sieci naprawczej. Zeznania świadka K. M. (2) potwierdziły, że propozycja taka została faktycznie jej złożona. Jednak okoliczności niniejszej sprawy nie uzasadniały przyjęcia za słuszną argumentacji pozwanego. Po pierwsze nie bez znaczenia pozostaje fakt, że uszkodzony pojazd był pojazdem nowym – dwuletnim – pozostającym w dalszym ciągu na gwarancji producenta. Warunkiem korzystania z takiej gwarancji jest dokonywanie wszelkich napraw a także przeglądów w autoryzowanej stacji obsługi dedykowanej dla tej marki pojazdu. Naprawa uszkodzonego pojazdu w (...) była więc dla poszkodowanej niewątpliwie kluczowa. W rozmowach telefonicznych z konsultantem poszkodowana nieraz sygnalizowała, że może zdecydować się na warsztat współpracujący z pozwanym wyłącznie pod warunkiem, że będzie on należał do kategorii (...) dedykowanej dla marki pojazdu uszkodzonego. Prosiła też o przesłanie informacji o tym, czy którykolwiek z tych warsztatów mieści się w tej kategorii. (...) takiej jednakże ostatecznie nie uzyskała, a pozwany nie wykazał by taką informację faktycznie przekazał. Po drugie, z całą mocą zaznaczyć trzeba, że poszkodowany ma pełną swobodę wyboru warsztatu w którym dokona naprawy, a tylko wtedy koszty takiej naprawy nie będą mogły zostać pokryte przez ubezpieczyciela gdy stawki stosowane przez ten warsztat w sposób rażący będą odbiegać od stawek rynkowych. Zaznaczyć przy tym trzeba, że pozwany nie wykazał, by taka okoliczność w niniejszej sprawie miała w ogóle miejsce. Po trzecie, nie bez znaczenia jest także zaufanie jakim poszkodowana obdarzyła warsztat C., skoro przez okres użytkowania pojazdu serwisowała go wyłącznie w tym miejscu. Wybór poszkodowanej należy więc rozpatrywać także pod tym kątem, jakość świadczonych usług jest faktorem który niewątpliwie wpływa na decyzję każdego klienta. Po czwarte naprawa w warsztacie nieautoryzowanym wiązałaby się z utratą przez poszkodowanego gwarancji, nie można byłoby więc mówić o przywróceniu pojazdu do stanu sprzed szkody. Z tych też powodów zarzut pozwanego polegający na naruszeniu obowiązku minimalizacji szkody należy uznać za całkowicie nietrafiony.

Odnosząc się natomiast do zarzutu pozwanego polegającym na kwestionowaniu możliwości odliczenia przez poszkodowaną 50 % VAT jawi się jako całkowicie dla Sądu niezrozumiały. W trakcie postępowania likwidacyjnego pozwany zebrał informację o poszkodowanej, a w tym informację o możliwości odliczenia przez nią 50% podatku VAT (oświadczenie poszkodowanej w aktach szkody). Ponadto warto zaznaczyć, że pozwany przyznał odszkodowanie w kwocie brutto, nie wziął więc możliwości odliczenia podatku w ogóle pod uwagę. Kwestionowanie tej okoliczności w niniejszym procesie powodowałoby przyznanie odszkodowania w kwocie brutto, co byłoby niewątpliwie niekorzystne dla pozwanego. Powód jednakże dochodził kwoty odszkodowania z uwzględnieniem możliwości odliczenia 50% podatku VAT przez poszkodowaną. Sąd przy tym podziela stanowisko wyrażone w szczególności w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zgodnie z którym odszkodowanie za szkodę poniesioną przez podatnika podatku VAT na skutek zniszczenia lub uszkodzenia rzeczy (samochodu) nie obejmuje podatku VAT mieszczącego się w cenie nabycia rzeczy lub usługi w zakresie, w jakim poszkodowany mógłby obniżyć należny od niego podatek o kwotę podatku naliczonego przy nabywaniu rzeczy lub usługi (zob. uchwała z dnia 22 kwietnia 1997 r., III CZP 14/87, OSNC 1997, z. 8, poz. 103 oraz uchwała Sądu Najwyższego (7 sędziów) z dnia 17 maja 2007 r. III CZP 150/06, OSNC 2007/10/144). Powyższe zapatrywania znalazły odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów powszechnych, w tym Sądu Okręgowego w Toruniu w zakresie rozliczenia podatku VAT w analogicznej pod względem prawnym sprawie (por. wyrok Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 26 maja 2017 r. sygn. akt VI Ga 57/17).

Na gruncie powyżej przytoczonych przepisów i okoliczności i co jest bezspornym w sprawie, pozwany zobowiązany był względem poszkodowanego do zapłaty odszkodowania w granicach odpowiedzialności cywilnej kierującego pojazdem sprawcy zdarzenia. W związku z powyższym pozwany był także zobowiązany w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie. Powód przedłożył fakturę za naprawę pojazdu, której wysokość nie została skutecznie zakwestionowana przez pozwanego, należało więc w całości przyznać rację stronie powodowej.

Podsumowując roszczenie powoda w zakresie kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, zasługiwało na uwzględnienie w całości. Koszt naprawy wyniósł bowiem 4.253,54 zł brutto tj. 3.458,16 zł netto, a przy uwzględnieniu możliwości odliczenia 50% podatku VAT – 3.855,85 zł. Ubezpieczyciel wypłacił dotąd jedynie 3.385,94 zł. Różnicę między tymi kwotami należało zasądzić na rzecz powoda. Sąd, na mocy art. 19 ust. 1, art. 34 ust. 1, art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 822 § 1 k.c. i art. 361 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 469,91 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie: od dnia 10 sierpnia 2020 r. do dnia zapłaty.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie odsetek wydano w oparciu o art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 509 § 1 k.c. Przepis art. 481 § 1 k.c. stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych wskazuje, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Szkoda została zgłoszona w dniu 28 czerwca 2020 roku. Faktura za naprawę została przez pozwanego zweryfikowana już 31 lipca 2020 r, w tym dniu miał więc możliwość przyznania odszkodowania w słusznej wysokości. Sąd uznał roszczenie powoda za uzasadnione i zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 10 sierpnia 2020 r.

W punkcie drugim sentencji wyroku orzeczono o kosztach procesu po myśli art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 – zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. W niniejszej sprawie do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę powodową należały: opłata od pozwu w kwocie 30 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 90 zł – ustalone zgodnie z § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (tj. z dnia 3 stycznia 2018 r. – Dz.U. z 2018 r. poz. 265). Łącznie koszty procesu po stronie powodowej wyniosły 137 zł i tą kwotę należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów procesu.