Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSR (del.) Izabela Kościarz - Depta

protokolant: Monika Zarzycka

po rozpoznaniu dnia 31 sierpnia 2021 r.

sprawy T. W., syna R. i M., ur. (...) w W.

obwinionego o wykroczenie z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy Prawo o ruchu drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie

z dnia 3 sierpnia 2020 r. sygn. akt III W 154/20

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie.

Sygn. akt VI Ka 1007/20

UZASADNIENIE

T. W. został obwiniony o to, że w okresie od dnia 2 marca 2019 r. do dnia 8 marca 2019 r., tj. w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania, w W. przy ul. (...) będąc właścicielem pojazdu marki M. o nr rej. (...) wbrew obowiązkowi nie wskazał na żądanie Straży Miejskiej (...) W. komu powierzył ww. pojazd do kierowania lub używania w dniu 18 lutego 2019 r. o godz. 00:25,

tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dn. 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.)

Wyrokiem z dnia 3 sierpnia 2020 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie w sprawie sygn. akt III W 154/20 obwinionego T. W. uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 96 § 3 kw i ustalił, że koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Apelację od wyroku wniósł oskarżyciel publiczny Straż Miejska (...) W. (...) Oddział (...), który zaskarżył wyrok w całości zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych, który mógł mieć wpływ na treść wyroku i wniósł o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja oskarżyciela publicznego - Straży Miejskiej (...) W. jako zasadna zasługiwała na uwzględnienie, a to musiało skutkować uchyleniem wyroku i przekazaniem sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

W świetle przedstawionych przez skarżącego zarzutów dokonana przez Sąd I Instancji ocena dowodów, ustalony w oparciu o nie stan faktyczny i wysnute na tej podstawie wnioski budzą istotne wątpliwości Sądu Odwoławczego.

Wydając zaskarżony wyrok Sąd Rejonowy uznał, że z uwagi na fakt, iż wezwanie do wskazania użytkownika pojazdu zostało doręczone obwinionemu pośrednio, tj. poprzez odbiór przesyłki przez dorosłego domownika w miejscu zameldowania nie można jednoznacznie stwierdzić, iż obwiniony wezwanie to otrzymał.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że powyższa kwestia była wielokrotnie przedmiotem rozważań Sądu Okręgowego, a skuteczność takiego doręczenia wynika wprost z art. 132 § 2 k.p.k., mającego odpowiednie zastosowanie w sprawach o wykroczenia, na mocy art. 38 § 1 k.p.s.w. Zgodnie z treścią omawianego przepisu, w razie chwilowej nieobecności adresata w jego miejscu zamieszkania, pismo doręcza się dorosłemu domownikowi, a w razie nieobecności domownika pismo doręcza się administracji domu, dozorcy domu lub sołtysowi, jeżeli podejmą się oddać pismo adresatowi. Powyższy przepis stwarza więc prawne domniemanie prawidłowości takiego doręczenia i spełnia ono wymóg doręczenia bezpośredniego, co oznacza, że termin wykonania czynności procesowej biegnie od daty doręczenia pisma domownikowi (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2005 r., sygn. akt II KZ 42/05). W ocenie Sądu odwoławczego kwestionowanie prawidłowości doręczenia w trybie art. 132 § 2 k.p.k. przedmiotowego wezwania jest nieuzasadnione również w kontekście tego, że ustawodawca wyraźnie wyodrębnił w aktualnie obowiązujących przepisach prawa, które przesyłki należy osobiście doręczyć stronie i nie należy do nich wezwanie do wskazania, kto w dniu popełnienia wykroczenia kierował pojazdem, jak również wezwanie do stawiennictwa w siedzibie oskarżyciela publicznego, celem złożenia wyjaśnień. Tym samym bez przeprowadzenia postępowania dowodowego i co najmniej odebrania wyjaśnień od obwinionego (na etapie postępowania wyjaśniającego obwiniony nie stawił się w celu ich złożenia) oraz ewentualnego przesłuchania w charakterze świadka osoby, która faktycznie odebrała korespondencję kierowaną do T. W., ustalenie przez Sąd Rejonowy, iż dokonane w trybie art. 132 § 2 k.p.k. doręczenie nie było prawidłowe i w związku z tym w realiach niniejszej sprawy brak jest znamion wykroczenia z art. 96 § 3 k.w. było przedwczesne. Argumentacja podniesiona w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stanowi natomiast w ocenie Sądu Okręgowego wyłącznie nieuzasadnioną polemikę z treścią przepisów regulujących kwestię doręczeń w postępowaniach w sprawach o wykroczenia. W ocenie Sądu odwoławczego w przedmiotowej sprawie nie ma bowiem żadnych podstaw, aby stwierdzić, iż doręczenie wezwania T. W. nastąpiło w sposób wadliwy. Tym samym Sąd Okręgowy na obecnym etapie postępowania, przy tak zgromadzonym materiale dowodowym uznaje rozstrzygnięcie Sądu I instancji za niezasadne i nie znajdujące oparcia w obowiązujących przepisach prawa. W przypadku jednakże powzięcia wątpliwości w tym zakresie przez Sąd Rejonowy, wszelkie okoliczności dotyczące doręczenia obwinionemu wezwania do wskazania użytkownika pojazdu powinny zostać wyjaśnione w toku postępowania dowodowego, przed wydaniem wyroku uniewinniającego.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd ten, mając na uwadze powyżej poczynione uwagi, winien raz jeszcze przeprowadzić postępowanie dowodowe, a następnie tak zgromadzony materiał poddać kompleksowej, wnikliwej ocenie zgodnie z regułami wynikającymi z art. 7 k.p.k. (art. 8 k.p.w.). Sporządzając, zaś ewentualnie uzasadnienie wyroku, Sąd ten, zgodnie z regułami zawartymi w art. 424 k.p.k. (art. 82 k.p.w.), przedstawi w nim, w sposób uporządkowany, jakie fakty uznał za ustalone, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego uznał jedne dowody za wiarygodne, którym wiary odmówił i dlaczego, a następnie, jakie wnioski wyprowadził z dokonanych ustaleń.

Z przytoczonych powodów Sąd Okręgowy orzekł jak na wyroku.