Pełny tekst orzeczenia

Warszawa, dnia 5 sierpnia 2021 r.

Sygn. akt VI Ka 123/20

1

2WYROK

2.1W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

3Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Ludmiła Tułaczko

protokolant: protokolant sądowy - stażysta Adrianna Sadowska, Marta Herc

4przy udziale st. rachmistrza A. K.

po rozpoznaniu dnia 29 lipca 2021 r.

5sprawy E. F., córki H. i J., ur. (...) w W.

6oskarżonej o przestępstwo z art. 107 § 1 kks

7na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej

8od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie

9z dnia 19 września 2019 r. sygn. akt IV K 522/18

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zwalnia oskarżoną od ponoszenia kosztów sądowych w II instancji przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 123/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Północ w Warszawie z dnia 19 września 2019r. sygn. IVK 522/18.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

11

E. F.

Oskarżona była karana za popełnienie przestępstw z art. 107 § 1 k.k.s.

Fakt odnosi się do czynu I.

Karta karna

575-578

2.1.1.2.

Oskarżona osiąga znikome dochody.

Fakt odnosi się do czynu I.

e- puap

555

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

2.1.1.2.

Karta karna, e- puap

Dowody o charakterze obiektywnym, oparte na informacjach, którymi dysponują wystawcy dokumentów. Niekwestionowane przez oskarżoną.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

3.2.

3.3.

-obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na jego treść tj. :

1.art. 11 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez brak umorzenia postępowania, podczas gdy orzeczenie wobec E. F. kary byłoby oczywiście niecelowe ze względu na rodzaj i wysokość kar prawomocnie orzeczonych za inne przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. polegające na prowadzeniu jednej działalności gospodarczej w krótkim okresie czasu;

2.art. 7, art. 410 i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez naruszenie zasady obiektywizmu i nieuwzględnieniu przy wyrokowaniu i w uzasadnieniu wyroku całości okoliczności ujawnionych w toku rozprawy sądowej poprzez uznanie za istotne jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść, przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i dokonaniu ich dowolnej oceny, poprzez uznanie wyjaśnień w zakresie świadomości oskarżonej co do legalnego charakteru jej działalności za niewiarygodne, podczas gdy były one spójne i logiczne, poparte opinią prawników oraz orzecznictwem;

- co w konsekwencji doprowadziło do błędu ustalonego stanu faktycznego poprzez uznanie, iż oskarżona miała świadomość, bądź winna taką świadomość, jako profesjonalista w obrocie gospodarczym posiadać, iż w czasie popełnienia zarzucanych jej czynów stan prawny nie budził już wątpliwości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny. Na podstawie załączonej do akt umowy najmu pomieszczenia położonego przy ul. (...) w W. zawartej przez oskarżoną, oględzin automatów, eksperymentu procesowego, informacji Naczelnika Urzędu Celnego ( k- 456) ustalił, że E. F. nie posiadając koncesji na prowadzenie kasyna urządzała gry o charakterze hazardowym na automatach w wynajętym pomieszczeniu. Tym samym działała wbrew ustawie o grach hazardowych i swoim zachowaniem wypełniła dyspozycję art. 107 § 1 k.k.s.

Nie zostały spełnione przesłanki z art. 11 § 1 k.p.k. skutkujące absorpcyjnym umorzeniem postępowania karnego wobec oskarżonej.

Dysproporcja pomiędzy orzeczonymi dotychczas karami a karą, która została nieprawomocnie wymierzona w zaskarżonym wyroku nie jest ewidentna. Sąd I Instancji orzekł karę grzywny w wysokości 30 stawek dziennych po 100 zł stawka czyli 3.000 zł. Oskarżona była karana 17 razy za popełnienie przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. Nie orzeczono wobec niej wyroku łącznego. Do wykonania pozostaje 13 wyroków, jednak oskarżona dotychczas uiściła karę grzywny orzeczoną na mocy czterech wyroków. Łącznie uiściła 390 stawek grzywny, co daje kwotę 34 200 zł, czyli kwotę znacznie niższą niż górny pułap kary łącznej grzywny. Z tych powodów należy uznać, że brak jest przesłanek do umorzenia absorpcyjnego postępowania karnego w niniejszej sprawie.

Zarzut

-naruszenie art. 1 pkt 11 Dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego ( Dz. U. UE L z dnia 21 lipca 1998r., dalej Dyrektywy 98/34/WE) w zw. z art. 6 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach Hazardowych (Dz. U. z 2009 r. nr 201 poz. 1540 ze zm. dalej u.g.h. ) w zw. z art. 107 § k.k.s. poprzez uznanie E. F. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, podczas gdy działalność oskarżonej, polegająca na urządzaniu gier na automatach nie stanowi czynu zabronionego, z uwagi na techniczny charakter art. 6 u.g.h. który jest nierozerwalnie powiązany z art. 14 ust 1 ustawy – oba te przepisy dotyczą praktycznie jednej kwestii i są wzajemnie ze sobą związane, a więc należy rozpatrywać je łącznie, a tym samym brak jest podstaw do przypisania odpowiedzialności za czyn zabroniony stypizowany w art. 107 § 1 k.k.s.

-naruszenie art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 ust. 1 w zw. z 2 ust. 3 i 5 oraz z art. 4 ust 1 pkt 1 ppkt a u.g.h. poprzez jego zastosowanie, w sytuacji gdy część przepisów ustawy o grach hazardowych potrzebnych do zrekonstruowanie pozostałych – będących przepisami technicznymi – nie została notyfikowania, a co za tym idzie nie można ich zastosować;

-art. 2 ust. 3 i 5 oraz z art. 4 ust. 1 pkt 1 ppkt a u.g.h. poprzez ich błędną wykładnię polegającą na uznaniu, iż urządzanie gier hazardowych na automatach bez zezwoleń i koncesji poza kasynem gry jest zakazane, podczas gdy przepisy te nie były notyfikowane Komisji Europejskiej oraz nie były przedmiotem pytania prejudycjalnego do Trybunału Sprawiedliwości w sprawie Fortuna i inni oraz C 303/15, wskutek czego zignorowano zasadę pełnej skuteczności prawa wspólnotowego w zakresie systemu zakazów i licencji, który wobec braku notyfikacji jest bezskuteczny;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Uchwała Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 19 stycznia 2017 r. I KZP 17/16 stanowi, że:

„Kolizja prawa krajowego z prawem unijnym, w świetle zasady bezpośredniego stosowania prawa Unii Europejskiej (art. 91 ust. 3 Konstytucji), może prowadzić do zastąpienia przepisów krajowych uregulowaniami prawa unijnego albo do wyłączenia normy prawa krajowego przez bezpośrednio skuteczną normę prawa Unii Europejskiej. W konsekwencji, norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowano Komisji Europejskiej, wynikająca z dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.Urz.UE L. z 1998 r. Nr 204, s. 37 ze zm.), wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s. przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (tj. Dz.U. z 2015 r. poz. 612) w pierwotnym brzmieniu. Natomiast art. 6 ust. 1 tej ustawy mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 k.k.s., o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony”. W tej uchwale Sąd Najwyższy odniósł się do orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości oraz Traktatu o Unii Europejskiej. O ile art. 14 ust 1 ustawy o grach hazardowych został notyfikowany Komisji Europejskiej i przepis ten wszedł w życie po notyfikacji w dniu 3 września 2015r. to przepis art. 6 ust. 1 tej ustawy obowiązywał od 2009r. co oznaczało, iż oskarżona musiał wiedzieć o tym, iż wymagana jest koncesja na urządzanie gier hazardowych, której nie posiadała ani przed notyfikowaniem art 14 ust. 1 ani potem. Natomiast, jak wynika z postanowienia Sądu Najwyższego z dnia z dnia 25 października 2018 r. II KK 379/18 przepisy ustawy o grach hazardowych: art. 2 ust. 3 i 5, art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. a nie są przepisami o charakterze technicznym, wobec czego nie powinny być notyfikowane Komisji Europejskiej, z uwagi na to że normy art. 2 ust. 3 i 5 oraz art. 4 ust. 1 pkt 1 ppkt a ustawy o grach hazardowych mają charakter definicji legalnej, ich postać, aksjologia i potencjalne skutki stosowania zdecydowanie wykluczają, aby nadać im walor norm technicznych w rozumieniu dyrektywy 98/34 Parlamentu Europejskiego i Rady. Takie też było orzeczenie TSUE w wyroku z dnia 13 października 2016 r. C - 303/15, w którym stwierdza się, że przepis art. 6 ust. 1 ustawy u.g.h. nakładający obowiązek uzyskania koncesji, a w którym ustawodawca także odwołuje się jednocześnie zarówno do pojęcia „gier na automatach”, jak i „kasyna gry” nie ma charakteru technicznego, to tym bardziej przepisy zawierające wyłącznie definicje legalne tychże określeń, takie jak art. 2 ust. 3 i 5, art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. a, art. 129 ust. 3 u.g.h. nie należą do kategorii „przepisów technicznych” w rozumieniu wspomnianej dyrektywy (obecnie dyrektywy 2015/1525 z dnia 9 września 2015 r.), podlegających obowiązkowi zgłoszenia Komisji Europejskiej, którego naruszenie jest poddane sankcji w postaci braku możliwości stosowania takiego przepisu. Oskarżona od początku swojej działalności nie posiadała koncesji pomimo, że powinna znać przepisy ustawy o grach hazardowych.

Tylko przepis art. 14 ust 1 ustawy o grach hazardowych podlegał notyfikacji Komisji Europejskiej. Został notyfikowany i ustawa weszła w życie w dniu 3 września 2015r. Zgodnie Postanowieniem Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 25 października 2018 r. II KK 379/18 : „Notyfikacja przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych oraz brak technicznego charakteru przepisu art. 6 ust. 1 tej ustawy oznacza, że mogą one stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 k.k.s.” Oskarżona naruszyła przepis art. 6 ust. 1 tej ustawy poprzez urządzanie gier hazardowych na automatach bez wymaganego zezwolenia. Użycie zwrotów „bez wymaganego zezwolenia” odnosi się do tego przepisu gdyż art. 6 ust. 1 stanowi o konieczności posiadania koncesji.

Zarzut

- naruszenie art. 10 § 4 k.k.s. poprzez jego pominięcie, albowiem mając na uwadze stanowisko doktryny w okresie popełnienia zarzucanego oskarżonej czynu, wskazujące, że brak notyfikacji Komisji Europejskiej przez rząd polski przepisów u.g.h. powoduje niemożność stosowania przepisów Ustawy, a co za tym idzie brak jest możliwości stosowania także przepisu sankcjonującego urządzanie lub prowadzenie gier na automatach tj. art. 107 § 1 k.k.s. jak również brzmienie art. 4 Ustawy z dnia 12 czerwca 2015r. o zmianie ustawy o grach hazardowych uprawniające do uznania, iż skutki Ustawy zawieszone są do dnia 1 lipca 2016r. przez co oskarżona działała co najmniej w nieświadomości swojej karalności;

- naruszenie art. 10 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 ust 2 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady UE 2016/343 z dnia 9 marca 2016r. w sprawie wzmocnienia niektórych aspektów domniemania niewinności i prawa do obecności na rozprawie w postępowaniu karnym (Dz.U. UE L 2016.65.1) poprzez jego niezastosowanie, albowiem mając na uwadze interpretację Uchwały Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 19 stycznia 2017r. sygn. I Kzp 17/16 w zakresie dotyczącym art. 6 ust 1 u.g.h. oskarżona pozostawała w czasie popełnionego czynu w błędzie co do okoliczności dotyczącej możliwości stosowania art. 6 ust w u.g.h. do art. 107 § 1 k.k.s. ( podobnie jak zasadnie była przekonana co do niemożności zastosowania wobec niej art. 14 ust. 1 u.g.h.) i tej okoliczności nie można potraktować na jej niekorzyść.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Należy podkreślić, iż wszystkie wskazane przez obrońcę kwestie stanowiły przedmiot rozważań Sądu Najwyższego i zostały one rozstrzygnięte w sposób odmienny niż wskazuje w uzasadnieniu apelacji obrońca oskarżonej. Sąd odwoławczy powołuje się na orzeczenia Sądu Najwyższego w sprawach sygn. V KK 516/17 i II KK 379/18 oraz na zawarte w nich rozważania.

Kwestę błędu opisanego w art. 10 § 4 k.k.s. wyjaśnił wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 5 grudnia 2018 r. V KK 516/17, w którym Sąd Najwyższy stwierdził, że: „Istnienie w świadomości oskarżonego wątpliwości co do charakteru norm art. 6 i 14 u.g.h. i zdolności do skutecznego - dla skazania za przestępstwo - wypełniania normy art. 107 § 1 k.k.s., to nic innego jak fakt uświadamiania sobie niepewności co do rzeczywistości prawnej, gdy tymczasem błąd co do prawa, to mylne przekonanie (pewność) o istniejącej rzeczywistości”. Oskarżona urządzając gry hazardowe w dniu 1.04.2016r. miała pełną wiedzę o rzeczywistości gdyż była świadoma tego, że wykładnia art. 107 § 1 k.k.s. oraz związanych z nimi art. 6 i 14 u.g.h. może także prowadzić do uznania zachowania polegającego na urządzaniu gry na automatach o charakterze hazardowym bez koncesji za karalne na gruncie art. 107 § 1 k.k.s. Fakt ten wynikał z wydania nieprawomocnego wyroku przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi- Północ w Warszawie dniu 24.01.2016r. skazującego ją za przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s. na karę grzywny.( vide karta karna 564) Chociaż wyrok ten uprawomocnił się już po okresie zarzutu w niniejszej sprawie to uświadomił oskarżonej, że interpretacja art. 107 § 1 k.k.s. może przybrać niekorzystny dla niej obrót. Oskarżona nie była więc przekonana o innej rzeczywistości prawnej, a tylko miała wątpliwości co do stanu prawnego, przy prawidłowej (niezakłóconej w świadomości) ocenie istnienia dwóch różnych stanowisk. Tak więc niezasadnie obrońca powołuje się na błąd oskarżonej, co do prawa.

Odnosząc się do art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. należy także powołać się na cytowany wyrok. Sąd Najwyższy stwierdził, że art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015r. nawiązywał wprost do podmiotów prowadzących działalność w zakresie, o którym mowa w art. 6 ust. 1-3 lub art. 7 ust. 2 u.g.h. w dniu wejścia w życie tej ustawy. Zatem rozstrzygnięcie zawarte w tym przepisie dotyczyło tylko tych podmiotów, które legalnie prowadziły działalność na podstawie koncesji. Tak więc, przepis ten nie dotyczył oskarżonej, która nigdy nie posiadała koncesji i urządzała gry na automatach, które nie były zarejestrowane przez naczelnika urzędu celnego. Sąd Najwyższy stwierdził, że przepis art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015r. nie dotyczył obszaru, który do tej pory nie był regulowany ustawą o grach hazardowych. Oskarżona po dniu 3 września 2015r. była świadoma tego, że może popełnić przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s. skoro zmiana stanu prawnego, jaka nastąpiła z dniem 3 września 2015 r. nie miała takiej treści, z której by wynikało, iż prowadzenie lub urządzanie gier losowych bez koncesji jest działalnością legalną. Tym samym oskarżona nie pozostawała w błędzie co do okoliczności stanowiącej znamię przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. Przepis art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015r. był w swojej treści powiązany tylko z art. 6 i art. 7 u.g.h. a już prosta analiza zmiany, jaka została dokonana w art. 6 u.g.h. tj. ograniczenie form prawnych, w jakich mogła być prowadzona działalność w zakresie gier losowych ( art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. – Dz.U. z 2015 r. poz. 1201) dawała czytelny obraz normatywnej zmiany, jaką niósł ze sobą przepis art. 4. Z tych przepisów nie wynikało, że państwo rezygnowało z koncesjonowania, reglamentowania działalności polegającej na urządzaniu gier hazardowych. Oskarżona po dniu 2 września 2015 r., nie podjęła żadnych działań aby ustalić, czy od dnia następnego -3 września 2015r. rzeczywiście urządzanie gier losowych jest w jej sytuacji - braku koncesji, dozwolone przez prawo, pomimo, że miała szereg możliwości wyjaśnienia charakteru tej zmiany. Nie zwróciła się do urzędu skarbowego o pisemną interpretację na gruncie ustawy Ordynacja Podatkowa lub Ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Ponadto nie zaprzestała działalności i nadal ją kontynuowała w niezmienionej formie. Sąd Najwyższy stwierdził, że błąd usprawiedliwiony to taki błąd, co do którego nie można sprawcy postawić zarzutu, że przy zachowaniu należytej przezorności mógł tego błędu uniknąć. W orzecznictwie przyjmuje się, że kryteria usprawiedliwienia takiego błędu mają charakter obiektywno-subiektywny, a zatem, o ile w pierwszym elemencie należy odwołać się do standardu osobowego wzorowego obywatela, to następnie uwzględnić trzeba kryterium subiektywne, a więc indywidualną możliwość uniknięcia błędu (postanowienie SN z dnia 14 maja 2003 r., II KK 331/02, OSNKW 2003, poz. 969). Sąd Najwyższy stwierdził, że działanie w usprawiedliwionym błędzie co do prawa należy odnosić do konkretnego, zindywidualizowanego wzorca osobowego, który winien być oparty na elementach charakteryzujących sprawcę, co w istocie pozwala na ocenę jednopłaszczyznową, opartą na przesłankach związanych z osobą sprawcy jak i na okolicznościach zdarzenia. Oskarżona od dnia 3 września 2015r. mając świadomość możliwości popełnienia przestępstwa, podjęła ryzyko i prowadziła działalność urządzania gier hazardowych.

Wniosek

1.  o uniewinnienie;

2.  o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski nie są zasadne.

Ustalenia dotyczące sprawstwa są prawidłowe. Zostały oparte na przeprowadzonych dowodach zgodnie z art. 7 i 410 k.p.k. Oskarżona urządzała gry hazardowe na automatach pomimo, braku koncesji czym naruszyła normy z art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 i art. 23a ust. 1 ustawy o grach hazardowych. Podejmując działalność gospodarczą w zakresie gier hazardowych była zobowiązana do szczegółowego zaznajomienia się z przepisami prawnymi.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wina i kara

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ocena materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie jest prawidłowa. Została dokonana zgodnie z zasadami określonymi w art. 7 k.p.k. Kwalifikacja prawna jest prawidłowa zaś wymierzona kara nie nosi cech rażącej niewspółmierności.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zwolnienie oskarżonej od kosztów sądowych postępowania odwoławczego znajduje swoje uzasadnienie w treści art. 624 § 1 k.pk. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. Sąd odwoławczy miał na uwadze dane dotyczące dochodów oskarżonej uzyskane z platformy e- puap.

7.  PODPIS

Załącznik Nr 1

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i kara

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana