Pełny tekst orzeczenia

Warszawa, dnia 7 września 2021 r.

Sygn. akt VI Ka 150/21

1

2WYROK

2.1W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

3Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:SSO Anna Zawadka

protokolant: protokolant sądowy Kamila Kutyła

4przy udziale prokuratora Anety Ostromeckiej

po rozpoznaniu dnia 7 września 2021 r.

5sprawy A. B., córka M. i J., ur. (...) w W.

6oskarżonej o przestępstwo z art. 178a § 1 kk

7na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

8od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

9z dnia 26 października 2020 r. sygn. akt V K 1006/19

11utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonej A. B. kwotę 840 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym; kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 150/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z dnia 14 października 2019r. sygn. akt III K 521/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

A. B.

oskarżona nie figuruje w kartotece karnej Krajowego Rejestru Karnego;

Informacja z KRK

93

2.

A. B.

Oskarżona figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego;

Informacja o wpisach w ewidencji kierowców

95

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Informacja z KRK

dokument wystawiony przez uprawniony podmiot tj. Krajowy Rejestr Karny – Punkt Informacyjny przy Sądzie Okręgowym; informacja jest aktualna tj. wystawiona w dniu 3 sierpnia 2021r.

Informacja o wpisach w ewidencji kierowców

Dokument wystawiony przez uprawniony podmiot tj. Komendę Stołeczną Policji w dniu 5 sierpnia 2021r. ;

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut w apelacji prokuratora

1.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mogący mieć wpływ na treść tego orzeczenia,, a polegający na przyjęciu, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości, zeznania świadka M. M. (2), wywiadu środowiskowego dotyczącego oskarżonej oraz wyjaśnień oskarżonej A. B., w tym w zakresie przyznania się przez oskarżoną do popełnienia czynu z art. 178a § 1 kk jak również pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie skutkuje ustaleniem, że wina oskarżonej nie jest znaczna i w konsekwencji warunkowym umorzeniem postępowania karnego wobec oskarżonej, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy daje pełne podstawy do oceny winy- bez jej umniejszenia i bezpodstawnego uznania, że działała z zamiarem ewentualnym, a tym samym skazania A. B. za zarzucany jej czyn z art. 178a § 1 kk bez skorzystania z dobrodziejstwa art. 66 § 1 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew zarzutom skarżącego fakty powszechnie znane tj. stwarzanie niebezpieczeństwa dla innych uczestników ruchu drogowego przez kierowcę w stanie nietrzeźwości czy wzgląd na zasady prewencji generalnej, nie przesądzają o przyjęciu, iż stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonej był znaczny. Rodzaj naruszonych reguł ostrożności, stopień ich naruszenia oraz waga naruszonych przez oskarżoną obowiązków są tylko niektórymi z okoliczności branych pod uwagę przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu. Oprócz tych wskazanych przez prokuratora Sąd bierze także pod uwagę rozmiar wyrządzonej lub grożącej szkody, postać zamiaru, jak również motywację sprawcy oraz sposób i okoliczności popełnienia czynu. Ponadto dla zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania stopień społecznej szkodliwości nie może być znaczny, co nie oznacza nieznaczności czy znikomości. Aktualne jest w tym zakresie orzecznictwo, w którym stwierdzono, że gdy stopień społecznego niebezpieczeństwa czynu nie jest znikomy, nie oznacza to wcale, że jest on znaczny. Określenie "nie jest znaczny" nie ma tego samego znaczenia, co termin "nieznaczny", obejmując swoim zakresem także wypadki o "średnim" stopniu społecznej szkodliwości (zob. wyrok SA w Krakowie z dnia 30 marca 2005 r., II AKa 50/05, KZS 2005, z. 5, poz. 33). Takie oznaczenie w art. 66 § 1 k.k. stopnia społecznej szkodliwości czynu, jako przesłanki warunkowego umorzenia postępowania, pełni funkcję wyznaczającą granicę możliwej tolerancji dla sprawcy z punktu widzenia racjonalizacji sprawiedliwościowej i potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (art. 53 § 1).

Na wstępie podnieść należy, że w myśl art. 66 § 1 k.k. Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Dokonując oceny materiału dowodowego Sąd I instancji doszedł do wniosku o istnieniu podstaw do zastosowania wobec oskarżonej powyższej instytucji. Słuszność tego poglądu jest kwestionowana przez autora apelacji, jednakże prześledzenie wywodów w tym przedmiocie przy uwzględnieniu zasady wartościowania poszczególnych okoliczności w oparciu o konkretną sprawę prowadzi do odmiennego stanowiska, niż zajęte przez prokuratora. Faktem, nie budzącym wątpliwości jest, iż oskarżona prowadziła pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości (0,39 mg/l i 0,35 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu), który wyraźnie przekraczał progową wartość stężenia alkoholu dla przyjęcia stanu nietrzeźwości tj. 0,25 mg/l. Należy jednak wziąć pod uwagę, że oskarżona została przebadana analizatorem wydechu tj. (...), przy czym należy uwzględnić margines błędu pomiaru. W ciągu pół godziny od zatrzymania oskarżonej przeprowadzono dwa badania w odstępie 19 minut, uzyskując zbliżone wyniki stężenia alkoholu w organizmie, tj. o godzinie 8:23 w I badaniu – 0,39 mg/l , o godz. 8:42 w II badaniu - 0,35 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Uzyskane wyniki badań wskazują, że oskarżona znajdowała się w fazie eliminacji alkoholu z organizmu, co potwierdza wersję wyjaśnień oskarżonej dotyczącą zarówno ilości jak i czasu spożycia alkoholu w późnych godzinach wieczornych poprzedniego dnia.

Wprawdzie z reguły przy takim stężeniu alkoholu obserwuje się u osób zaburzenia sprawności ruchowej, w tym osłabienie refleksu, obniżenie samokontroli oraz błędną ocenę własnych możliwości. Tym niemniej u oskarżonej zatrzymujący ją funkcjonariusze policji nie obserwowali żadnych zaburzeń koordynacji ruchu. Ponadto kierująca została zatrzymana do rutynowej kontroli drogowej, a jej styl jazdy nie wzbudził żadnych podejrzeń patrolu policji. Wskazać należy, iż z punktu widzenia medyczno-toksykologicznego określonym zaburzeniom psychomotorycznym wynikającym z działania alkoholu etylowego nie zawsze można przyporządkować określone objawy kliniczne ani też wartości liczbowe stężeń alkoholu we krwi. Brakuje bowiem niezawodnych schematów, które można by stosować w takich przypadkach. Praktyka wskazuje na występowanie znacznej liczby omyłek przy próbach korelacji występujących zaburzeń czynności z poziomem alkoholu we krwi lub wydychanym powietrzu. Należy jednak podkreślić, że wszelkie opisywane w literaturze fachowej korelacje między obserwowanymi zaburzeniami czynności kierujących a stężeniem alkoholu we krwi mają charakter wyłącznie statystycznych uogólnień i nie dotyczą indywidualnego przypadku. Ta sama osoba może wykazywać objawy intoksykacji przy niskich stężeniach alkoholu we krwi, a przy innej okazji może być diagnozowana jako trzeźwa przy wysokim poziomie alkoholu we krwi. Objawy kliniczne stanu nietrzeźwości ustala się na podstawie wyników odpowiednich badań lekarskich. Według klasycznych zasad sądowo-lekarskich rozpoznanie stanu nietrzeźwości opiera się na stwierdzonych objawach klinicznych, wynikach analizy poziomu alkoholu we krwi oraz poznaniu okoliczności poprzedzających i towarzyszących spożyciu alkoholu.

Wbrew zatem zarzutom skarżącego taki stopień nietrzeźwości jaki stwierdzono u oskarżonej, nie wiązał się w tym konkretnym przypadku z upośledzeniem reakcji psychofizycznych oskarżonej, skoro funkcjonariusze policji nie zaobserwowali żadnych widocznych oznak wpływu tego stanu nietrzeźwości na styl jazdy kierującej.

Z punktu widzenia sposobu i okoliczności popełnienia czynu zaakcentować warto, że oskarżona spożywała alkohol w wieczór poprzedzający jazdę. Wypiła wprawdzie sporą ilość napojów alkoholowych, bo (według oświadczenia oskarżonej) dwa lub trzy drinki mieszane z whisky. A. B. mając świadomość rodzaju i ilości wprowadzonego do organizmu alkoholu oraz rozeznanie (powszechnie przecież wiadome) co do tego, że wydalanie alkoholu jest procesem długotrwałym, decydując się na prowadzenie pojazdu mechanicznego następnego dnia w godzinach rannych przewidywała możliwość popełnienia przestępstwa i godziła się na to, co jest równoznaczne z przyjęciem po jej stronie zamiaru ewentualnego, czyli łagodniejszej postaci umyślności. Wprawdzie zachowanie oskarżonej nacechowane było nieodpowiedzialnością, to jednak nie można zgodzić się ze skarżącym, że zebrane dowody dają podstawę do uznania, iż działała z zamiarem bezpośrednim. Ze względu na upływ co najmniej 7 godzin od zakończenia spożywania alkoholu oraz dobre samopoczucie po przespanej nocy, oskarżona mogła liczyć na wydalenie z organizmu większości spożytego alkoholu. Okoliczności tego zdarzenia nie wskazują zatem na zamiar bezpośredni.

Niewątpliwie oskarżona naruszył podstawowy obowiązek ciążący na kierowcy (zachowania trzeźwości), a tym samym regułę ostrożności o fundamentalnym wręcz znaczeniu dla bezpieczeństwa komunikacji, aczkolwiek stopień tego naruszenia ocenić wypada jako niewielki, głównie ze względu na malejące stężenie alkoholu w organizmie sprawcy oraz działanie w zamiarze ewentualnym. Wypadkowa ogółu tych okoliczności o charakterze przedmiotowo – podmiotowym prowadzi do konkluzji, że społeczna szkodliwość czynu przypisanego oskarżonej nie jest znaczna.

Wprawdzie jak słusznie podnosi prokurator, oskarżona została zatrzymana przez policję w godzinach porannych w sobotę na ul. (...) w miejscowości R., a zatem w miejscu gdzie jak wynika z wiedzy i doświadczenia życiowego odbywał się ruch pojazdów o zmiennym natężeniu. Zasygnalizować jednak należy, iż sposób poruszania się pojazdu prowadzonego przez oskarżoną nie wzbudził podejrzeń po stronie funkcjonariuszy Policji, powodem zatrzymania oskarżonej była rutynowa kontrola drogowa w ramach akcji „Trzeźwy poranek”. W tym stanie rzeczy wina oskarżonej nie budzi wątpliwości, zwłaszcza, iż ona sama przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Spełniona tym samym jest pierwsza z podstawowych przesłanek do warunkowego umorzenia postępowania.

Postawa procesowa oskarżonej oraz jej wyjaśnienia wskazują że poczuwa się do odpowiedzialności za popełniony czyn skoro przyznała się do winy i okazała skruchę.

W kontekście powyższych wywodów stwierdzić jednocześnie należy, iż społeczna szkodliwość czynu nie jest znaczna. Nie deprecjonując istoty naruszonego dobra, bowiem Sąd Okręgowy dostrzega, iż stwierdzony u oskarżonej stan nietrzeźwości z całą pewnością powodował zaburzenie sprawności psychomotorycznej i w każdej chwili mógł stać się przyczyną wypadku lub kolizji drogowej, to jednak w realiach niniejszej sprawy należy odnotować, iż nie doszło do wyrządzenia żadnej szkody. W obliczu zaś okoliczności towarzyszących zdarzeniu nie sposób mówić o groźbie szkody, która sugerowałaby odmienny pogląd. Podkreślić warto, że zagrożenie dla dóbr osobistych postrzegać można jedynie w kategorii abstrakcyjnego, a nie konkretnego i bezpośredniego, skoro pojazd prowadzony był przez oskarżoną prawidłowo i nie sprowadzała żadnego niebezpieczeństwa dla innych uczestników ruchu drogowego. Nie doszło zatem do wyrządzenia jakiejkolwiek szkody, a rozmiar grożącej postrzegać wypada jako znikomy i pozbawiony konkretyzacji.

Niewątpliwie A. B. jest osobą dojrzałą, o ukształtowanej już osobowości, właściwym stanie rozwoju umysłowego i odpowiednim zasobie doświadczenia życiowego, a więc jest podmiotem zdatnym do przypisania zawinienia. Nie sposób doszukać się także po stronie oskarżonej jakiejkolwiek atypowej sytuacji motywacyjnej, dla której mógłby ona nie dać posłuchu normie sankcjonowanej określonej w art. 178a § 1 kk. Jednakże racje przedstawione wyżej w części dotyczącej przyjęcia zamiaru ewentualnego zyskują i tę doniosłość, że wydatnie wpływają na umniejszenie stopnia winy oskarżonej, który nie przekracza poziomu określonego w art. 66 § 1 kk, a zatem nie jest znaczny.

Analiza pozostałych elementów wymienionych w treści art. 115 § 2 k.k. pozwala sformułować wniosek o spełnieniu kolejnej już przesłanki warunkującej dopuszczalność zastosowania instytucji z art. 66 § 1 k.k.

Uzasadnionym jest także przyjęcie pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec oskarżonej A. B., co znajduje potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym. Składa się na nią łączna ocena postawy oskarżonej, jej właściwości, dotychczasowego sposobu życia jak i zachowania po naruszeniu normy prawnej. Oskarżona jest osobą niekaraną, prowadzi ustabilizowany tryb życia, w czasie orzekania oskarżona miała 37 lat, pracuje jako sprzedawca, ma na utrzymaniu dwoje dzieci w wieku 14 i 15 lat, a wychowuje dzieci sama gdyż jest po rozwodzie i mąż wyprowadził się do odległej miejscowości. Oskarżona spożywa alkohol okazjonalnie i posiada pozytywną opinię w miejscu zamieszkania. Zdarzenie miało związek z rozpadem małżeństwa oskarżonej i złym stanem psychicznym wynikającym z konfliktu okołorozwodowego.

W ocenę postawy oskarżonej jako zasługującej na zastosowanie wobec niej warunkowego umorzenia postępowania wpisuje się także jego postawa procesowa: przyznała się do popełnienia czynu i przeprosiła za swoje zachowanie. Oczywistym jest, iż przyznanie się do winy jest prawem oskarżonego, ale jest także i niewątpliwie wyrazem rzeczywistego zrozumienia nieprawidłowości swego postępowania. Mając zatem na uwadze powyższe okoliczności podzielić należy przekonanie Sądu Rejonowego, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania oskarżona będzie przestrzegać porządku prawnego, tj. w szczególności nie popełni nowego przestępstwa, a to zaistniałe miało faktycznie w jego życiu charakter całkowicie incydentalnego. Warto podkreślić, iż dotychczas oskarżona również jako kierowca zachowywała się poprawnie. Jak wynika z informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego podsądna nie figuruje w ewidencji i nie dopuszcza się wykroczeń w ruchu drogowym.

Zawarta przez prokuratora w apelacji argumentacja nie zasługuje więc na akceptację, albowiem Sąd Rejonowy zasadnie uznał, iż stopień winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonej nie są znaczne, a wskazany przez Sąd dwuletni okres próby jest wystarczający do zweryfikowania pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek prokuratora jest więc niezasadny, gdyż Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ocenił, że stopień winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonej nie jest znaczny.

W kontroli instancyjnej nie dostrzeżono okoliczności uzasadniających aprobatę zarzutu organu prokuratorskiego, a to skutkowało utrzymaniem w mocy zaskarżony wyrok w zakresie rozstrzygnięcia o warunkowym umorzeniu postępowania na okres 2 lat próby. Wynika to z tego, iż Sąd I instancji trafnie ocenił, iż warunkowe umorzenie postępowania karnego w rozpoznawanej sprawie jest możliwe i słuszne, bo wina podsądnej i społeczna szkodliwość zarzucanego jej czynu nie są znaczne oraz spełnione zostały pozostałe warunki wskazane w art. 66 § 1 kk. Trzeba bowiem pamiętać, iż ocena obu tych priorytetowych przesłanek tj. co do winy i co do stopnia społecznej szkodliwości, choć dokonywana jest odrębnie do każdej z nich, to jednak stanowi – również dla każdej z nich - sumę wyprowadzaną z pomniejszych „elementów”, które składają się na ich analizę (art. art. 115 § 2 kk, okoliczności decydujące o możliwości przypisania winy). Tak więc całościowej oceny, iż spełnione zostały warunki do zastosowania tego środka, a stanowiącego reakcję karnoprawną za popełniony występek, nie wyłącza okoliczność, iż pewne z tych składowych czynników wypadły dla sprawcy niekorzystnie, czy mniej korzystnie – bo decydujące znaczenia ma ich kompleksowa ocena (por. R. Zawłocki, Pojęcie i funkcje społecznej szkodliwości czynu w prawie karnym, Warszawa 2007, s. 281-282).

W świetle okoliczności ustalonych w sprawie z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia: pewne elementy obu wskazanych przesłanek „wypadają” dla oskarżonej niekorzystnie, ale decydującą o zasadności i trafności zastosowanej reakcji karnej jest ocena zbiorcza, a ta już stwarza konieczne ku temu podstawy, co wykazał Sąd I instancji i co podniesiono powyżej.

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny, że stopień winy i społecznej szkodliwości tego czynu nie jest znaczny. Natomiast przypuszczenie, że oskarżona pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegać porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa, Sąd Rejonowy zasadnie oparł na dotychczasowej niekaralności oskarżonej, jej właściwościach i warunkach osobistych oraz na dotychczasowym sposobie życia, który był bez zarzutu. Wskazane wyżej przesłanki dotyczące osoby sprawcy w pełni uzasadniają dodatnią prognozę kryminologiczną. Wniosek prokuratora o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania jest zatem niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1wyrok utrzymany w mocy w całości;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja ma charakter czysto polemiczny, a postawiona teza o znacznym stopniu społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonej czynu, oparta jest w sposób niedopuszczalny tylko o cześć materiału dowodowego, z pominięciem tej o zupełnie innej wymowie. Sąd Rejonowy w sposób wystarczająco dokładny wykazał w pisemnym uzasadnieniu dlaczego uznał winę oskarżonej i zastosował instytucję warunkowego umorzenia postępowania. Sąd Odwoławczy podziela w pełni ocenę dowodową przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy i poczynione w sprawie ustalenia faktyczne.

W ocenie sądu okręgowego sąd I instancji stosując środek probacyjny w postaci warunkowego umorzenia należycie rozważył przesłanki wymienione w art. 66 § 1 i 2 k.k. przesądzające o możliwości warunkowego umorzenia postępowania. Środek ten odpowiada stopniowi zawinienia oskarżonej i stopniowi społecznej szkodliwości przypisanego jej czynu. Sąd zasadnie wziął pod uwagę okoliczności mające wpływ na ocenę stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego jej czynu. Właściwości i warunki osobiste oskarżonej, uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegać porządku prawnego, w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa.

Na aprobatę zasługiwał również pogląd Sądu Rejonowego o konieczności orzeczenia wobec oskarżonej świadczenia pieniężnego w kwocie 5 000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Zastosowanie i wysokość świadczenia pieniężnego ma służyć – z jednej strony - zabezpieczeniu postawionej prognozy, a z drugiej - musi znajdować uzasadnienie w okolicznościach faktycznych rozpoznawanego przypadku. Sąd Okręgowy dokonując analizy akt niniejszej sprawy doszedł do wniosku, że podstawą do orzeczenia takiego świadczenia pieniężnego są wyjaśnienia oskarżonej z których wynika, że powodem spożycia alkoholu były problemy małżeńskie związane z rozwodem. W świetle tych wyjaśnień, które w żaden sposób nie usprawiedliwiają czynu oskarżonej, wydaje się, że orzeczenie takiego świadczenia jest potrzebne i celowe z powodów prewencyjnych. Orzeczona suma ma istotną wartość ekonomiczną dla oskarżonej, co też pozwala sądzić, iż przyczyni się do przestrzegania przez nią porządku prawnego w przyszłości. Te dwa elementy zastosowanej represji karnej, są niewątpliwie realnymi i prawdziwymi dolegliwościami, które przemawiają za przyjęciem, iż wobec oskarżonej zastosowana została właściwa reakcja prawna, stanowiąca stosowną odpłatę ale także dająca szansę na poprawę.

Przesłanką stosowania środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów jest zagrożenie, które mógłby w przyszłości stwarzać powrót sprawcy do ruchu, przy czym obowiązuje zależność, że im wyższy jest ten stopień, tym zakres, a także czas trwania środka winien uleć rozszerzeniu, bądź zwiększeniu. Tymczasem realia niniejszej sprawy wskazują, że oskarżona spożyła alkohol okazjonalnie w wieczór poprzedzający prowadzenie pojazdu następnego poranka, stopień jej nietrzeźwości nie był wysoki, posiada ona duże doświadczenie w prowadzeniu pojazdów (posiada prawo jazdy od 21 lat), a przy tym odpowiednio ukształtowane poczucie odpowiedzialności i poziom wrażliwości, co przekłada się na ugruntowaną postawę wobec bezpieczeństwa w komunikacji, która jest społecznie akceptowana i pożądana. To z kolei sprawia, że zachowanie z dnia 9 listopada 2019 roku stanowiło eksces rażąco odbiegający od dotychczasowego sposobu jej życia, zwłaszcza w aspekcie przestrzegania zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Pochodną tego przekonania jest orzeczenie na podstawie art. 67 § 3 kk zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w wymiarze dwóch lat .

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Brak numeracji

Wobec nieuwzględnienia środka odwoławczego koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł apelacje- art. 636 § 1 kpk, przy czym za prokuratora koszty postępowania ponosi Skarb Państwa, w tym także wydatki oskarżonej związane z ustanowieniem obrońcy w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Warunkowe umorzenie postępowania wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 26 października 2020r. sygn. akt V K 1006/19

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

Uchylenie

Zmiana