Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1153/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 30 lipca 2020r. Sygn. II K 688/17

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

Uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

K. C.

Oskarżony jest osobą uprzednio nie karaną

zapytanie o karalność

k. 327

2.1.1.2.

K. C.

Informacja o zarobkach

informacja o dochodach

k. 325

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1,

2.1.1.2

zapytanie o karalność

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony, stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności tych dokumentów.

informacja o dochodach

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony, stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności tych dokumentów.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zarzuca wyrokowi:

I. Naruszenie art. 119 § 1 k. w. w zw. z art. 45 § 1 k. w. w zw. z art. 439 § 1 pkt. 8 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt. 6 k.p.k. poprzez ich niezastosowanie w sytuacji gdy wartość skradzionego na szkodę P. R. mienia nie mogła wynosić więcej niż 400 zł, co winno skutkować przyjęciem, że zarzucany oskarżonemu czyn stanowił w istocie wykroczenie, o którym mowa w art. 119 § 1 k.w., którego karalność uległa przedawnieniu. W konsekwencji w niniejszej sprawie zaistniała bezwzględna przesłanka odwoławcza, o której mowa w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.;

II. na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 438 pkt. 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań świadków M. G. (1), M. G. (2), P. R. oraz E. K. (1) i przyjęcie, że zeznania świadków są szczere, obiektywne, logiczne i spójne w sytuacji gdy Sąd pominął, że świadkowie Ci są skonfliktowani z oskarżonym, przedstawiają zdarzenia w sposób sprzeczny i wyłącznie obciążający oskarżonego;

III. na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 438 pkt. 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ istotny na wynik sprawy tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z wyjaśnień oskarżonego i przyjęcie, że zasługują one na wiarę jedynie w części, w sytuacji gdy oskarżony od początku postępowania prezentował konsekwentnie stanowisko i niczego w swoich wyjaśnieniach nie ukrywał;

IV. na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 438 pkt. 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na wynik sprawy tj. art. 5 § 2 k.p.k. polegającą na nierozstrzygnięciu przez Sąd na korzyść oskarżonego K. C. istniejących wątpliwości co do jego sprawstwa w zakresie zarzucanego mu czynu, w szczególności wobec faktu, że w toku postępowania nie przesłuchano żadnego obiektywnego, niezainteresowanego sposobem rozstrzygnięcia tego postępowania, niezaangażowanego w konflikt stron świadka;

V. na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 438 pkt. 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że oskarżony dokonał zaboru jonizatora na szkodę pokrzywdzonego P. R., podczas gdy ze złożonej do akt sprawy faktury VAT za zakup jonizatora wynika, że był on własnością M. R.. Wymienione uchybienie miało wpływ na treść wyroku gdyż doprowadziło Sąd do błędnego przyjęcia, że wartość skradzionego na szkodę P. R. mienia wynosiła nie więcej niż 1200, 00 zł w sytuacji gdy w rzeczywistości mogło być to nie więcej niż 400,00 zł (przy czym oskarżony fakt zaboru fotela również kwestionuje)

VI. na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony dokonał zaboru fotela działając z zamiarem bezpośrednim, podczas gdy oskarżony pozostawał w uzasadnionym przeświadczeniu, że zabiera do samochodu rzecz niczyją, gdyż pokrzywdzony ustawiając fotel obok kontenera na śmieci w trakcie przeprowadzki warsztatu do Ł. wyzbył się władztwa nad rzeczą i uznał ją za niepotrzebną, co świadek M. G. (2) potwierdził w treści zawartej ugody.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty podniesione w apelacji są niezasadne.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy nie naruszył art. 119 § 1 k. w. w zw. z art.45 § 1 k.w. w zw. z art. 439 § 1 pkt. 8 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. poprzez ich niezastosowanie. Sąd I Instancji właściwie uznał, iż wartość skradzionego na szkodę pokrzywdzonego mienia wynosiła nie więcej niż 1200 zł, a nie jak wskazał skarżący nie więcej niż 400 zł, w związku z czym, czyn popełniony przez oskarżonego nie mógł stanowić wykroczenia. Wartość przedmiotów została ustalona na podstawie zeznań złożonych przez oskarżyciela posiłkowego oraz przedstawionej do akt sprawy faktury VAT dotyczącej zakupu jonizatora (k.260). Oskarżyciel posiłkowy wskazał, że fotel zakupił za około 700 zł, a w momencie kradzieży, z uwagi na jego zużycie jego wartość ustalił na kwotę 350 złotych. Natomiast z faktury wynika, że jonizator został zakupiony za kwotę 1021,76 zł. Jego zakupu dokonano w okolicach czerwca 2014 roku, a zdarzenie miało miejsce w lipcu 2016 roku. Pokrzywdzony podkreślał, że był on rzadko używany - jeden sezon i nie uległ zniszczeniu, a tym samym nie obniżyła się znacznie jego wartość. W związku z tym przyjęta przez Sąd łączna wartość skradzionych przedmiotów tj. nie więcej niż 1200 złotych nie jest kwotą wygórowaną i znajduje oparcie w zgormadzonym materiale dowodowym oraz zasadach logicznego rozumowania. Odnosząc się do podniesionej przez skarżącego okoliczności, iż jonizator został zakupiony na M. R., a w związku z tym P. R. nie jest pokrzywdzonym w niniejszej sprawie, a tym samym nie poniósł żadnej szkody, wskazać należy, że ten zarzut w ocenie Sądu Odwoławczego nie zasługuje na uwzględnienie. Podkreślić należy, iż wprawdzie to M. R. była osobą na którą była zarejestrowana działalność gospodarcza w tym czasie i dlatego też na nią była wystawiona faktura, jednak to oskarżyciel posiłkowy - P. R. zarządzał warsztatem samochodowym i faktycznie wykonywał działalność, a tym samym korzystał z tych przedmiotów i de facto dokonywał ich zakupu. Jak oświadczył oskarżyciel posiłkowy: „… w tym czasie działalność zarejestrowana była na jego mamę, ale on był faktycznym właścicielem i zarządzał wszystkim…” (k.262). Jak wskazuje się w orzecznictwie: „Ocena, czy działalność gospodarcza rzeczywiście jest wykonywana należy do sfery ustaleń faktycznych, a istnienie wpisu do ewidencji nie przesądza o faktycznym prowadzeniu działalności gospodarczej,” (Wyrok SA w Białymstoku z 23.04.2018 r., III AUa 270/17, LEX nr 2488743.).

Zgodnie z art. 49 § 1 k.p.k. pokrzywdzonym jest osoba fizyczna lub prawna, której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo.

Pokrzywdzonym zatem w procesie karnym może być jedynie ten, kogo przestępstwo dotyka bezpośrednio i narusza lub zagraża w taki sposób jego dobru prywatnemu, chronionemu przez naruszony przez sprawcę przepis. P. R., jako posiadacz rzeczy i jej faktyczny użytkownik, który ją utracił w wyniku kradzieży, jest więc pokrzywdzonym, który na skutek przestępstwa poniósł szkodę w wyniku utraty jonizatora i fotela. W piśmiennictwie i orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że przepis art. 278 § 1 k.k. chroni nie tylko prawo własności, ale także nienaruszalność oraz zdolność do użytkowania rzeczy cudzych, do których określonemu podmiotowi przysługuje prawo własności, bądź który jest posiadaczem tych rzeczy, albo przysługują mu inne uprawnienia do rzeczy, wynikające z praw rzeczowych lub obligacyjnych. Sprawca tego przestępstwa narusza bezpośrednio zarówno dobro prawne właściciela rzeczy, jak i dobro prawne posiadacza rzeczy w dobrej wierze. Przepis art. 278 § 1 k.k. chroni więc także posiadanie, będące atrybutem własności, które może być faktycznie przekazywane innemu podmiotowi, np. użytkownikowi, dzierżawcy, najemcy czy prawnemu posiadaczowi rzeczy (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 29 października 2014 r. w sprawie II AKa 358/14).

W związku z powyższym argumentacja przedstawiona przez skarżącego jakoby wartość skradzionych przedmiotów nie była większa niż 400 zł, z uwagi na fakt, iż jonizator nie należał do pokrzywdzonego nie znajduje odzwierciedlenia w zebranym materiale dowodowym, jak również w aktualnie obowiązujących przepisach prawa. W związku z powyższym nie sposób przyjąć, że czyn popełniony przez oskarżonego powinien zostać zakwalifikowany jako wykroczenie. Sąd Rejonowy właściwie ocenił wartość przedmiotów, których zaboru dokonał oskarżony i prawidłowo przyjął, że czyn popełniony przez oskarżonego wypełnia dyspozycję przestępstwa penalizowanego w art. 278 § 1 k.k.

Odnosząc się do kolejnych zarzutów podniesionych przez skarżącego, wskazać należy, iż ocena materiału dowodowego przez Sąd I instancji dokonana została z poszanowaniem reguł z art. 4, 5, 7 k.p.k., a więc jest bezstronna i nie narusza zasady granic swobodnej oceny dowodów oraz jest zgodna z prawidłowym rozumowaniem, wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego, zwłaszcza zaś nie zawiera błędów faktycznych i logicznych. Sąd Okręgowy podziela w pełni stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie oceny wiarygodności zeznań złożonych przez świadków M. G. (1), M. G. (2), P. R. oraz E. K. (1), która to ocena pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. Zeznania świadków prawidłowo zostały ocenione przez Sąd meriti, jako spójne, logiczne i korespondujące ze sobą oraz pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem nieosobowym.

Sąd Rejonowy słusznie dał wiarę zeznaniom M. G. (1), ponieważ jej zeznania były spójne, logiczne, szczere i znajdują odzwierciedlenie w pozostałym zebranym materiale dowodowym. Wskazać również należy, iż zeznania świadka były konsekwentne zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i na etapie postępowania sądowego. Sąd Rejonowy miał na uwadze, iż świadek był w pewien sposób skonfliktowany z oskarżonym, jednak spór zakończony został w wyniku mediacji i nie miał wpływu na obiektywność zeznań świadka. Również w zakresie zeznań świadka M. G. (2) wskazać należy, iż zostały one prawidłowo ocenione przez Sąd Rejonowy. Są one szczegółowe oraz spójne z zeznaniami pozostałych świadków. Podkreślić należy, iż nie miał on powodu, aby obciążać oskarżonego, pomimo wcześniejszego istniejącego pomiędzy nimi konfliktu, albowiem ten został rozwiązany w drodze mediacji. Sąd Rejonowy zauważył, że świadek na rozprawie przedstawił pewne kwestie inaczej niż w postępowaniu przygotowawczym, jednak zasadnie przyjął, iż wynikało to z upływu czasu. Zeznania tego świadka znajdują odzwierciedlenie w pozostałym zebranym materiale dowodowym, a rozbieżności wskazane przez skarżącego nie miały w tej sytuacji znaczenia. Również zeznania oskarżyciela posiłkowego P. R. Sąd ocenił słusznie jako wiarygodne. Były one logiczne i szczegółowe, znajdują one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, szczególnie w zeznaniach innych świadków. Okoliczność, iż oskarżony w przeszłości był pracownikiem oskarżyciela posiłkowego i P. R. zwolnił go z pracy nie stanowi okoliczności zmniejszającej wiarygodność jego zeznań. Oskarżyciel posiłkowy nie obciążał oskarżonego ponad miarę. Ponadto podkreślić również należy, iż pokrzywdzony nie złożył wniosku o naprawienie szkody, jak również nie kierował żadnych roszczeń wobec oskarżonego. W ocenie Sądu Odwoławczego ta okoliczność dodatkowo wzmacnia wartość dowodową złożonych przez niego zeznań i świadczy, że nie ma on powodu, aby fałszywie pomawiać oskarżonego. Również Sąd Rejonowy zasadnie stwierdził, że przedstawione przez pokrzywdzonego wartości skradzionych przedmiotów są prawidłowe i brak jest jakichkolwiek podstaw do podważania ich. Podobnie zeznania złożone rzez E. K. (2) zasługiwały w pełni na wiarę, mimo iż o zdarzeniu nie miała większej wiedzy i jej zeznania posłużyły wyłącznie posiłkowo w ocenie wiarygodności pozostałych odwodów.

Sąd Okręgowy w pełni podziela również dokonaną przez Sąd I instancji ocenę wyjaśnień oskarżonego. Słusznie Sąd Rejonowy dał im wiarę jedynie w części, ponieważ są sprzeczne z zeznaniami świadków i pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Wyjaśnienia oskarżonego stanowią jedynie przyjętą przez niego linię obrony, co Sąd Rejonowy obszernie uargumentował w uzasadnieniu wyroku.

Jak wielokrotnie podkreślano w doktrynie i orzecznictwie, przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wyczerpujące i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.). Akcentuje to szereg orzeczeń Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych (por. wyrok SN z 3.09.1998 r. sygn. V KKN 104/98 – Prokuratura i Prawo rok 1999, nr 2, poz. 6; a także wyrok SA w Łodzi z 20.03.2002 r. sygn. II AKa 49/02 – Prokuratura i Prawo rok 2004, nr 6, poz. 29). Wszystkim tym wymogom, Sąd Rejonowy sprostał.

Wskazać należy, iż zarzut skarżącego, że oskarżony dział w uzasadnionym przeświadczeniu, że zabiera do samochodu rzecz niczyją nie znajduje odzwierciedlenia w zebranym materiale dowodowym. Oskarżony twierdził, że zabrał fotel, ponieważ leżał przy kontenerze ze śmieciami i był on zniszczony oraz przykryty śmieciami. Natomiast jak wynika z zeznań złożonych przez P. R.: „… Fotel, który stał na dole, to normalnie stał w biurze, ktoś z chłopaków zniósł sobie na dół, ale nie został wyrzucony…” (k.225), również z zeznań świadka M. G. (2) wynika, iż fotel nie był porzucony: „… fotel był zakurzony, stał w warsztacie. Było widać, że krzesło było używane…. Krzesło było sprawne podnosiło się… (k. 236)”, również świadek P. P. zeznał, iż: „… Fotel był używany, leżał u nas na hali. Fotel nie stał w śmietniku, nie był wyrzucony…” (k.239).

W ocenie Sądu Okręgowego przyjęta przez skarżącego metoda kwestionowania trafności zaskarżonego orzeczenia nie może być skuteczna, bowiem środek odwoławczy nie może mieć wyłącznie polemicznego charakteru i nie może ograniczać się tylko do negacji stanowiska Sądu Rejonowego, w tym zwłaszcza w zakresie oceny materiału dowodowego i ustaleń faktycznych. Sąd Okręgowy podziela tym samym ugruntowane stanowisko judykatury, w świetle którego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku nie może sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wykazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 1975/5/58). Zgodnie z linią orzeczniczą Sądu Najwyższego ustalenia faktyczne sądu wyrokującego w pierwszej instancji pozostają pod ochroną zasady „swobodnej oceny dowodów” wówczas, gdy sąd rozważył, we wzajemnym ze sobą powiązaniu, wynikające z każdego z zebranych w sprawie dowodów, okoliczności, które mogą mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego. Inaczej mówiąc, gdy są one wynikiem wszechstronnej oceny dowodów pochodzących zarówno ze źródeł osobowych i procesu myślowego, który doprowadził sąd do wydania zaskarżonego orzeczenia. Sąd Okręgowy nie znajduje żadnych podstaw by proces ten ocenić negatywnie, bądź w jakimkolwiek wymiarze negatywnie zweryfikować.

Całkowicie bezpodstawny jest zarzut obrońcy dotyczący obrazy przepisów postępowania w którym wymieniono m.in. naruszenie przez Sąd meriti art. 7 k.p.k. W odniesieniu do obrazy przepisu postępowania tj. art. 7 k.p.k. zarzut ten może być uznany za skuteczny tylko wówczas, jeżeli zostanie wykazane w środku odwoławczym w sposób przekonujący, że dokonana przez Sąd I instancji ocena poszczególnych dowodów zawiera błędy natury faktycznej lub logicznej, nie respektuje zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Dla uwzględnienia omawianego zarzutu nie wystarczy bowiem kwestionowanie oceny dowodów przez skarżącego jedynie w aspekcie tego, że ta ocena nie satysfakcjonuje podmiotu skarżącego. Analiza tej części uzasadnienia zaskarżonego wyroku, w której Sąd Rejonowy dokonał analizy i oceny zgromadzonych dowodów w niniejszej sprawie prowadzi do wniosku, że dowody zostały ocenione w sposób wszechstronny z pełnym poszanowaniem zasady określonej w art. 7 k.p.k. Sąd meriti w sposób logiczny i przekonujący wskazał, dlaczego dał wiarę i w jakim stopniu zeznaniom oskarżyciela posiłkowego, oraz świadków.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy art. 5 § 2 k.p.k. poprzez nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego istniejących wątpliwości co do jego sprawstwa w zakresie zarzucanego mu czynu, wobec faktu, że w toku postępowania nie przesłuchano żadnego obiektywnego, niezainteresowanego sposobem rozstrzygnięcia tego postępowania i niezaangażowanego w konflikt świadka. Zarzut ten nie jest zasadny. Świadkowie przesłuchani w sprawie byli obiektywni, ich zeznania nie były nacechowane negatywnie w stosunku do oskarżonego. Konflikt, który występował pomiędzy oskarżonym a M. G. (2) oraz M. G. (1) nie miał wpływu na ich zeznania. Podkreślić należy, że spór pomiędzy nimi miał miejsce w przeszłości i został rozwiązany w toku mediacji. Ponadto sam fakt pozostawania w konflikcie nie świadczy od razu, że składane przez świadków zeznania są niewiarygodne. Oceny materiału dowodowego dokonuje się przez pryzmat różnych okoliczności, w tym ich spójności, logiczności, konsekwencji, a w szczególności badania, czy korespondują z pozostałym materiałem dowodowym. W ocenie Sądu Rejonowego, którą podziela Sąd Okręgowy zeznania tych świadków były szczere i obiektywne oraz nie obciążały oskarżonego ponad miarę. Zgodnie z treścią art. 5 § 2 k.p.k. sąd ma obowiązek rozstrzygać na korzyść oskarżonego wątpliwości dopiero po ustaleniu, że są one tego rodzaju, których nie da się usunąć. Sąd meriti uznał, iż w sprawie nie występowały niedające usunąć się wątpliwości. Wskazać należy, iż przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych, a w konsekwencji dokonane przez sąd ustalenia faktyczne, pozostają pod ochroną art. 7 k.p.k. , jeśli są poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowią wyraz rozważenia wszystkich okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, i są zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostały wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Nie podzielając zarzutów obrazy przepisów postępowania Sąd Odwoławczy nie podzielił skorelowanego z nimi zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, które mają charakter wyłącznie polemiczny. Sąd Okręgowy po prześledzeniu procesu myślowego Sądu Rejonowego prowadzącego do wydania zaskarżonego orzeczenia nie znajduje żadnych podstaw by dopatrywać się naruszenia przepisów prawa materialnego, przepisów postępowania, czy błędu w ustaleniach faktycznych prowadzących do uznania zarzutów za zasadne.

Wniosek

1.  Uchylenie wyroku i umorzenie postępowania w sprawie;

2.  Zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

ewentualnie

3.  Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski są niezasadne z przyczyn wyżej wskazanych w powodach uznania za niezasadny zarzutu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 30 lipca 2020r. Sygn. II K 688/17

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w niniejszej sprawie, dokonał wszechstronnej analizy materiału dowodowego oraz poczynił właściwe ustalenia faktyczne, na podstawie których prawidłowo ustalił, że oskarżony K. C. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Wnikliwa analiza całości materiału dowodowego zebranego w sprawie (wbrew twierdzeniom obrońcy) nie daje podstaw do stwierdzenia, iż Sąd Rejonowy dopuścił się jakiegokolwiek błędu przy ustalaniu stanu faktycznego. Przesłanki, którymi kierował się przy wydaniu zaskarżonego rozstrzygnięcia nie budzą jakichkolwiek wątpliwości oraz znajdują pełne odzwierciedlenie w jego uzasadnieniu, które zostało sporządzone w sposób umożliwiający kontrolę instancyjną wyroku. Przedstawiona wyżej analiza akt sprawy w kontekście zarzutów apelacyjnych, w ocenie Sądu odwoławczego jednoznacznie wykazała, iż wina oskarżonego K. C. nie budzi wątpliwości i została potwierdzona w całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

W związku z nieuwzględnieniem apelacji na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem opłaty za II instancję oraz obciążono go pozostałymi kosztami sądowymi w postępowaniu odwoławczym. W ocenie Sądu Okręgowego sytuacja rodzinna i materialna oskarżonego pozwala mu na uiszczenie kosztów sądowych bez uszczerbku dla niego i rodziny. Oskarżony ma wyuczony zawód i pracuje.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Co do winy

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

zmiana