Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 stycznia 2021 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Rosłan- Karasińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 18 stycznia 2021 r. w Warszawie

sprawy M. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę socjalną

na skutek odwołania M. L.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 18 września 2019 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 741/20

UZASADNIENIE

M. L. w dniu 9 października 2019 r. złożyła odwołanie od orzeczenia komisji lekarskiej ZUS z dnia 16 września 2019 r., nr: (...). Odwołująca wskazała, że zdiagnozowano u niej nerwicę lękową i depresję, które utrzymują się od 1977 r. Zdaniem ubezpieczonej nie może podjąć żadnej pracy, ponieważ stan zdrowia nie pozwala jej egzystować ( odwołanie z dnia 9 października 2019 r., k. 3 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 17 października 2019 r. wniósł o odrzucenie odwołania na podstawie art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c. w związku z art. 477 ¹⁰ § 1 k.p.c. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie podniósł, że z treści wniesionego odwołania wynika, iż ubezpieczona odwołuje się od orzeczenia komisji lekarskiej ZUS z dnia 16 września 2019 r., które nie stanowi decyzji. Organ rentowy uznał, że zaskarżone orzeczenie nie może być przedmiotem odwołania, a co za tym idzie należy je odrzucić, ponieważ droga sądowa jest niedopuszczalna ( odpowiedź na odwołanie z dnia 17 października 2019 r., k. 4 a. s.).

Sąd początkowo odrzucił odwołanie, lecz na skutek zażalenia ubezpieczonej, Sąd II instancji uchylił zaskarżone postanowienie i nakazał prowadzenie postępowania dowodowego w niniejszej sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. L. w dniu 3 lipca 2019 r. złożyła wniosek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. o rentę socjalną ( wniosek z dnia 3 lipca 2019 r., akta ZUS).

W toku postępowania wyjaśniającego lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 1 sierpnia 2019 r. uznał, że ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy. Na skutek sprzeciwu odwołującej z dnia 26 sierpnia 2019 r. komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 16 września 2019 r. również wskazała, że badana nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy. W oparciu o powyższe organ rentowy wydał decyzję z dnia 18 września 2019 r., znak: (...) ( orzeczenia z dnia 1 sierpnia 2019 r. i 16 września 2019 r., sprzeciw z dnia 26 sierpnia 2019 r. i decyzja z dnia 18 września 2019 r., akta ZUS).

Sąd postanowił dopuścić dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty psychiatry celem ustalenia, czy odwołująca jest całkowicie niezdolna do pracy zarobkowej, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa, to na jaki okres oraz, czy naruszenie sprawności organizmu powstało przed ukończeniem 18-tego roku życia, w trakcie nauki w szkole wyższej przed ukończeniem 25-tego roku życia bądź w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej ( postanowienie z dnia 17 lipca 2020 r., k. 159 a. s.).

Na przełomie lat 1977-1978 stwierdzono u M. L. astenię poinfekcyjną. Następnie leczyła się w (...) od 1988 r. Wówczas rozpoznano u niej depresję. Ubezpieczona była hospitalizowana z powodu złego stanu zdrowia psychicznego w latach 1994-1995 i w 2011 r., kiedy zdiagnozowano u niej zaburzenia depresyjne nawracające i uzależnienie od b.. Odwołująca aktualnie kontynuuje leczenie, ponieważ przyjmuje leki i regularnie uczęszcza na wizyty lekarskiej, ponieważ występują u niej niegłębokie wahania nastroju i napędu, objawy lękowe i zaburzenia emocjonalne. Nie stwierdzono w jej stanie zdrowia wytwórczych objawów psychotycznych ani istotnych zaburzeń funkcji poznawczych. Ubezpieczona nie korzysta z psychoterapii ani z pobytu terapeutycznego w Oddziale (...). Zdiagnozowane nasilenia zaburzeń stanu zdrowia odwołującej wymagają dalszego leczenia farmakologicznego i psychoterapii, lecz nie powodują utraty zdolności do jakiejkolwiek pracy, a co za tym idzie nie jest ona całkowicie niezdolną do pracy ( opinia biegłego sądowego psychiatry, k. 174-178 a. s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych oraz na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu psychiatrii. Autentyczność dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron, dlatego Sąd uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy. W ocenie Sądu opinia sporządzona przez biegłego jest rzetelna, gdyż wydana została w oparciu o obiektywne wyniki badań odwołującej i wykonane bezpośrednie badanie. Zdaniem Sądu opinia powołanego w sprawie biegłego nie pozostawia żadnych wątpliwości co do dokładnego określenia stanu zdrowia odwołującej. Sąd uznał również, że ubezpieczona nie kwestionowała opinii i nie zgłaszała żadnych wniosków dowodowych. W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowił wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie M. L., jako niezasadne, podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 4 ust. 1-3 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej ( Dz. U. z 2019 r. poz. 1455 z późn. zm.) zwanej dalej „ustawą socjalną” - renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1) przed ukończeniem 18-tego roku życia;

2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej - przed ukończeniem 25-tego roku życia;

3) w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Osobie, która spełnia warunki określone w ust. 1, przysługuje:

1) renta socjalna stała - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest trwała;

2) renta socjalna okresowa - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest okresowa.

Renta socjalna okresowa przysługuje przez okres wskazany w decyzji jednostki organizacyjnej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, zwanego dalej "Zakładem".

W myśl art. 5 ustawy socjalnej, ustalenia całkowitej niezdolności do pracy dokonuje lekarz orzecznik Zakładu na zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2020 r., poz. 53 z późn. zm.) zwanej dalej „ustawą emerytalną”.

Zgodnie z art. 12 ustawy emerytalnej, niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu.

W świetle art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej, przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego.

Prawo do świadczenia w postaci renty socjalnej przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek zawartych w art. 4 ust. 1 ustawy socjalnej. Sąd zważył, że w szczególności u osoby wnioskującej musi zaistnieć całkowita niezdolność do pracy ustalana w trybie przepisów ustawy emerytalnej. W niniejszej sprawie jedyną kwestią sporną było zatem ustalenie, czy ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy oraz, czy niezdolność ta powstała przed ukończeniem 18-tego roku życia, w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej - przed ukończeniem 25-tego roku życia lub w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej. Sąd zważył, że pozostałe przesłanki związane z prawem do świadczenia nie stanowiły przedmiotu sporu między stronami.

Na podstawie analizy zgromadzonej dokumentacji medycznej w toku postępowania dotyczącej stanu zdrowia odwołującej oraz w oparciu o opinię biegłego sądowego z zakresu psychiatrii Sąd doszedł do przekonania, że nie jest ona osobą całkowicie niezdolną do pracy. Niewątpliwie ubezpieczona jest osobą posiadającą problemy zdrowotne na tle psychiatrycznym, które wymagają kontynuacji leczenia farmakologicznego i psychoterapii. Jednakże zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, aby ubiegający się o prawo do pobierania renty socjalnej mógł ją utrzymać, musi być uznany za całkowicie niezdolny do pracy w odpowiednim czasie zakreślonym przez ustawę. Zgromadzony materiał dowodowy pozwolił na ustalenie, że w stanie zdrowia ubezpieczonej nie stwierdzono wytwórczych objawów psychotycznych ani istotnych zaburzeń funkcji poznawczych, które mogłyby powodować całkowitą niezdolność do pracy. W rozpatrywanej sprawie odwołująca nie czyniła żadnych zarzutów względem opinii sporządzonej przez biegłego, co oznacza, że jej treść nie została w żadnym stopniu zakwestionowana. W ocenie Sądu stanowisko wyrażone przez biegłego sądowego było prawidłowe, zaś strony postępowania nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego.

Wobec powyższego Sąd doszedł do przekonania, że M. L. nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy. Zatem Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.

(...)

(...)