Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

8 września 2021 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Kosicka

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie 8 września 2021 r. w Warszawie

odwołania G. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)w W.

z 17 czerwca 2021 r., znak (...)

o rekompensatę

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje G. K. prawo do rekompensaty;

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. na rzecz G. K. 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) z odsetkami w wysokości ustawowej za opóźnienie od daty uprawomocnienia się wyroku tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VII U 965/21

UZASADNIENIE

G. K. złożył za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. odwołanie od decyzji z 17 czerwca 2021 r., znak (...) odmawiającej mu prawa do rekompensaty i wniósł o uchylenie lub zmianę zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że w okresie od 4 października 1980 r. do 31 maja 1986 r. pracował jako mechanik lotniczy urządzeń naziemnych zatrudniony na starcie i płycie lotniska, które to stanowisko jest ujęte w wykazie A dział VIII poz.12. pkt.12 zarządzenia resortowego, a w okresie od 1 czerwca 1986 r. do 7 marca 1991 r. stale i w pełnym wymiarze pracy wykonywał prace mechanika pokładowego, które to stanowisko jest również ujęte w wykazie A dział VIII poz. 12 pkt. 16 zarządzenia resortowego. Zdaniem odwołującego, nawet jeśli w przedstawionym świadectwie pracy brak jest wstawionego pkt. 12, to zaznaczona pozycja 12 „Prace na statkach żeglugi powietrznej oraz prace związane z bezpośrednią obsługą samolotów na płycie lotniska" zawiera pkt. 12 „mechanik lotniczy urządzeń naziemnych zatrudniony na starcie i płycie lotniska" oraz pkt. 16 „mechanik pokładowy". W ocenie G. K. dostarczone do ZUS zaświadczenie spełnia znamiona dokumentu potwierdzającego pracę w szczególnych warunkach, ponieważ wymienione jest zarządzenie, wykaz, dział i pozycja jak również pełna nazwa stanowisk i rodzaj wykonywanych czynności. Wobec tego organ rentowy nie ma żadnych podstaw do kwestionowania i nie uznawania charakteru pracy, która przez cały okres zatrudnienia w PUL (...) w okresie od 4 października 1980 r. do 7 marca 1991 r. była pracą w szczególnych warunkach zgodnie z wytycznymi zarz. nr 64 Ministra Komunikacji z 29.06.1983 r. wykaz A dział VIII poz.12 pkt. 12 i 16 (odwołanie z 28 czerwca 2021 r., k. 3-4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c., podnosząc argumentację, którą posłużył się w zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu organ rentowy dodatkowo wskazał, że zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący, co najmniej 15 lat. Organ rentowy zaznaczył, że na podstawie przedłożonych dokumentów uznał za udowodniony staż pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 14 lat, 3 miesięcy i 5 dni.

Do pracy w szczególnych warunkach nie uwzględniono okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Usług (...) od 4 października 1980 r. do 7 marca 1991 r., ponieważ świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 6 marca 1991 r. nie zawiera punktu załącznika do zarządzenia resortowego. Zdaniem organu rentowego, zakład pracy wystawiając świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych na podstawie posiadanej dokumentacji ma obowiązek określić rodzaj wykonywanej pracy, ściśle według wykazu stanowiącego załącznik do powołanego wyżej rozporządzenia oraz podać stanowisko pracy zgodnie z działem, pozycją i punktem zarządzenia resortowego (odpowiedź na odwołanie z 14 lipca 2021 r., k. 13-14 a.s.).

Pismem procesowym z 1 września 2021 r. profesjonalny pełnomocnik odwołującego sprecyzował jego żądania wnosząc o zmianę decyzji z 17 czerwca 2021 r. i przyznanie prawa do rekompensaty, ewentualnie uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy organowi rentowemu do ponownego rozpatrzenia oraz o zasądzenie na jego rzecz od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Pełnomocnik zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie art. 21 ustawy z 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych w związku z § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8 poz. 43 ze zm.) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, a przez to błędne przyjęcie, że ubezpieczony nie udowodnił 15 lat okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach, podczas gdy z akt organu rentowego, tj. świadectw pracy w warunkach szczególnych, wynika wniosek całkowicie odmienny (pismo procesowe z 1 września 2021 r., k. 31-32 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

G. K., ur. (...) posiada licencję mechanika lotniczego obsługi z 25 kwietnia 1979 r. oraz licencję mechanika pokładowego z 17 kwietnia 1986 r. (licencja z 25 kwietnia 1979 r., k. 5-5 v. a.s., licencja z 17 kwietnia 1986 r., k. 6-6v. a.s.).

W okresie od 4 października 1980 r. do 7 marca 1991 r. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Usług (...), w tym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy od 4 października 1980 r. do 31 maja 1986 r. wykonywał prace mechanika lotniczego urządzeń naziemnych zatrudnionego na starcie i płycie lotniska, a w okresie od 1 czerwca 1986 r. do 7 marca 1991 r. stale i w pełnym wymiarze pracy wykonywał prace mechanika pokładowego wymienione w wykazie A dziale nr VIII poz. Nr 12 stanowiącego załącznik do zarządzenia nr 64 Ministra Komunikacji z 29 czerwca 1983 r. w sprawie prac resortu komunikacji, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej (Dz. Urz. MK nr 10, poz. 77) (świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 6 marca 1991 r., k. 12 a.s.).

Odwołujący na stanowisku mechanika lotniczego i pokładowego wykonywał przede wszystkim czynności przygotowawcze samolotu do lotu, na które składały się: przeglądy okresowe samolotów, przeglądy przedodlotowe i polotowe, tankowanie, uzupełnianie płynów hamulcowych i oleju, smarowanie, mycie samolotów po zabiegach agrolotniczych z nawozów i chemii używanej w rolnictwie, zakładaniem akumulatorów. Praca była wykonywana w hałasie, głównie na płycie lotniska oraz w nieogrzewanych hangarach. Obowiązki te ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w systemie zmianowym. Do wykonywania pracy był wyposażony w odzież roboczą letnią i zimową, otrzymywał posiłki regeneracyjne i wodę (zeznania świadka A. B., k. 37 a.s., zeznania świadka W. G., k. 37 a.s., zeznania odwołującego G. K., k. 37- 38 a.s.).

G. K. 7 kwietnia 2021 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. wniosek o przyznanie na jego rzecz prawa do emerytury wraz z rekompensatą. Decyzją z 17 czerwca 2021 r. znak (...), działając na podstawie przepisów ustawy z17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, odmówił ubezpieczonemu, przyznania prawa do rekompensaty z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych z uwagi na to, że nie udowodnił on co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach przed 1 stycznia 2009 r., udowodnił bowiem jedynie 14 lat, 3 miesiące i 5 dni pracy w szczególnych warunkach. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie uznał okresów jako pracy w szczególnych warunkach od 4 października 1980 r. do 7 marca 1991 r. w Przedsiębiorstwie Usług (...), ponieważ w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach zawarta jest informacja o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach, charakter wykonywanej pracy i stanowiska według wykazu, działu, pozycji, lecz brak jest stwierdzenia przez zakład pracy punktu załącznika do zarządzenia ministra (wniosek o emeryturę wraz z rekompensatą z 7 kwietnia 2021 r., k. 1 – 6 a.r., decyzja ZUS z 17 czerwca 2021 r., k. 16 a.r.).

Od niekorzystnej dla siebie decyzji organu rentowego, ubezpieczony G. K. złożył odwołanie do tut. sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie, k. 3-4 a.s.).

Powyższy stan faktyczny, sąd ustalił na podstawie dokumentów zawartych w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych odwołującego, a także na podstawie wiarygodnych zeznań świadków A. B., W. G. oraz odwołującego G. K.. Zdaniem sądu, dokumenty - w zakresie w jakim sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Dokumenty te nie były przez strony sporu kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem wynikające z nich okoliczności należało uznać za mogące stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

Zeznania świadków A. B., W. G. oraz odwołującego G. K., sąd ocenił, jako wiarygodne, albowiem świadkowie opracowali na tożsamych stanowiskach co odwołujący, widywali go pracy w trakcie wspólnych zmian oraz doskonale znali specyfikę jego pracy oraz zakres wykonywanych obowiązków, a ponadto w sposób logiczny wyjaśnili na czym polegała jego praca na stanowisku mechanika lotniczego i mechanika pokładowego w okresie od 4 października 1980 r. do 7 marca 1991 r. w Przedsiębiorstwie Usług (...). Ponadto ich zeznania pokrywały się z tym co zeznał sam odwołujący, wobec tego nie istniały przyczyny które mogłyby w jakikolwiek sposób podważyć wiarygodność ich zeznań. Sąd dał również wiarę zeznaniom ubezpieczonego odnośnie przebiegu jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Usług (...) oraz rodzaju i charakteru wykonywanej przez niego pracy. Zeznania ubezpieczonego znalazły również potwierdzenie w zeznaniach świadków i w zgromadzonej w aktach sprawy dokumentacji.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie G. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. z 17 czerwca 2021 r., znak (...) jest uzasadnione.

Zgodnie z art. 21 ustawy z 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1924), rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS (ust. 2).

Celem w/w rekompensaty jest złagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na wcześniejszą emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach. Nie polega ona jednak na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, ale na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego. Przesłankę negatywną przyznania prawa do rekompensaty stanowi jedynie nabycie prawa do wcześniejszej emerytury, natomiast nabycie prawa do emerytury na zasadach ogólnych nie wpływa w żaden sposób na uprawnienia do rekompensaty (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 17 grudnia 2015 r., III AUa 717/15). Przepis art. 2 pkt. 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwa zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty: nienabycie prawa do emerytury pomostowej i osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego, co najmniej 15 lat. Przesłanka negatywna zawarta została w art. 21 ust. 2 ustawy pomostowej, tj. nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, obliczonej wg formuły zdefiniowanego świadczenia. W świetle powyższego rekompensata przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli, co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nie uznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych. Rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom zatrudnionym w szczególnych warunkach przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, tj. rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Przy czym, zgodnie z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o których mowa powyżej, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych, wnioskodawca może udowadniać okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 2 lutego 1996 r., II URN 3/95).

Zdaniem sądu, G. K. spełnił przesłanki konieczne do tego, aby uzyskać prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Ubezpieczony nabył prawo do emerytury pomostowej i legitymuje się okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych, przypadającym przed 1 stycznia 2009 r.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., Nr 8, poz. 43) – zwane dalej rozporządzeniem w sprawie wieku emerytalnego, do którego należy się odwołać na podstawie art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wskazuje w § 2 ust. 1, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. W przypadku ubezpieczonego, któremu ZUS zakwestionował posiadanie co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych, należało uwzględnić okres zatrudnienia od 4 października 1980 r. do 7 marca 1991 r. w Przedsiębiorstwie Usług (...).

Według organu rentowego okresu tego nie można było zaliczyć z uwagi na to, że w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach zawarta jest informacja o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach, charakter wykonywanej pracy i stanowiska według wykazu, działu, pozycji, lecz brak jest stwierdzenia przez zakład pracy punktu załącznika do zarządzenia ministra. Odnosząc się do wskazanej okoliczności należy podnieść, że w sprawie o prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z uwagi na wykonywanie pracy w szczególnych warunkach - analogicznie w sprawie o prawo do rekompensaty - należy ustalić faktyczny rodzaj i zakres powierzonych do wykonywania obowiązków pracowniczych i to one podlegają każdorazowo ocenie, a nie rodzaj stanowiska, jaki w dokumentach podał pracodawca bez powołania się na konkretne zarządzenie resortowe (czy też jego punktu). Ponadto, choć wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze powinno być stwierdzone przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze lub w świadectwie pracy (wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 r., II UKN 417/97 oraz wyrok Sądu Najwyższego z 21 listopada 2001 r., II UKN 598/00), to dokumenty te podlegają każdorazowo weryfikacji. Wynika to z tego, że są to dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c. i nie stanowią dowodu tego co zostało w nim odnotowane. Taki walor mają wyłącznie dokumenty urzędowe, do których w myśl stosowanego a contrario art. 244 § 1 k.p.c. nie zalicza się świadectwa pracy, skoro nie zostało sporządzone przez organy władzy publicznej ani inne organy państwowe (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 17 grudnia 2013 r., III AUa 783/13). To zatem oznacza, że nawet jeśli pracodawca ww. dokument pracownikowi wystawił, to i tak podlega on kontroli ZUS i sądu i nie oznacza automatycznie, że praca w danym okresie była wykonywana w warunkach szczególnych. Z drugiej zaś strony, brak takiego dokumentu bądź jego wadliwości formalne nie przesądzają o tym, że praca nie była wykonywana w warunkach szczególnych. Kwestia ta każdorazowo podlega badaniu przy uwzględnieniu tego, jakie czynności i rodzaj prac faktycznie wykonywał wnioskodawca i co ważne, w razie wszczęcia postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania ubezpieczonego od odmownej decyzji organu rentowego w sprawie przyznania uprawnień do emerytury w wieku obniżonym (także w sprawie o rekompensatę), dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo do świadczenia. Wynika to z tego, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, a nie tylko i wyłącznie świadectwem pracy w warunkach szczególnych.

W niniejszej sprawie z przeprowadzonych przez sąd dowodów jednoznacznie wynika, że G. K. w spornym okresie zatrudnienia pracował na stanowisku mechanika lotniczego i pokładowego. Do jego obowiązków należały przede wszystkim przeglądy okresowe samolotów, przeglądy przedodlotowe i polotowe, tankowanie, uzupełnianie płynów hamulcowych i oleju, smarowanie, mycie samolotów po zabiegach agrolotniczych z nawozów i chemii używanej w rolnictwie, zakładaniem akumulatorów. Ubezpieczony cały czas pracował w hałasie, głównie na płycie lotniska oraz w nieogrzewanych hangarach. Do wykonywania pracy był wyposażony w odzież roboczą letnią i zimową, otrzymywał posiłki regeneracyjne i wodę. Obowiązki te ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w systemie zmianowym. Powyższe potwierdzili świadkowie A. B. i W. G., którzy pracowali wraz z ubezpieczonym w tym samym zakładzie pracy oraz na analogicznym stanowisku pracy. W związku z tym nie ulega wątpliwości, że wskazane osoby dysponowały wiedzą na temat pracy G. K. i z ich spójnej oraz logicznej relacji wynika taki zakres obowiązków, jaki sąd wyżej ustalił.

Praca, o której mowa, może zostać zakwalifikowana jako odpowiadająca pkt 12 – mechanik lotniczy urządzeń naziemnych zatrudniony na starcie i płycie lotniska oraz pkt 16 – mechanik pokładowy, pozycja 12 (Prace na statkach żeglugi powietrznej oraz prace związane z bezpośrednią obsługą samolotów na płycie lotniska), Działu VIII (W transporcie i łączności) Wykazu A stanowiącego załącznik do zarządzenia Nr 64 Ministra Komunikacji z 29 czerwca 1983 r. w sprawie prac resortu komunikacji, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej (Dz. Urz. MK nr 10, poz. 77). Podnieść należy, że numeracja stosowana w powołanym wykazie odpowiada numeracji przyjętej w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Uznać zatem należy, że zarządzenie resortowe stanowi uszczegółowienie prac ujętych w wykazie A, dział VIII, poz. 12 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 zm.), tj. prace na statkach żeglugi powietrznej oraz prace związane z bezpośrednią obsługą samolotów na płycie lotniska. Jak wskazano, taki rodzaj i charakter pracy ubezpieczonego znajduje potwierdzenie przede wszystkim w zeznaniach świadków, którzy przez wiele lat pracowali na stanowisku mechanika lotniczego wraz z ubezpieczonym w tym samym zakładzie pracy, jak również w dokumentacji załączonej do akt sprawy, w tym znajdującej się w aktach rentowych odwołującego.

Mając na uwadze powyższe sąd ocenił, że ubezpieczony spełnił przesłanki, by uzyskać prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych, a mianowicie udowodnił, że przepracował 15 lat w warunkach szczególnych.

Sąd zatem zmienił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c. w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych na podstawie art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, o czym orzekł w pkt I. wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego, sąd orzekł w pkt 2 wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zasądzając od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. na rzecz G. K. 180 zł, której wysokość została ustalona na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265).