Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2021 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu – Wydział I Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Dagmara Kos

Protokolant: Agnieszka Sobolczyk

po rozpoznaniu w dniu 10 września 2021 roku w Sieradzu na rozprawie

sprawy z powództwa M. O.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

o zadośćuczynienie, rentę, odszkodowanie i ustalenie odpowiedzialności na przyszłość

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda M. O. tytułem zadośćuczynienia kwotę 134.000,00 (sto trzydzieści cztery tysiące) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

- od kwoty 100.000,00 (sto tysięcy) złotych od dnia 18 maja 2017 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 34.000,00 (trzydzieści cztery tysiące) złotych od dnia 2 sierpnia 2020 r. do dnia zapłaty

2.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda M. O. tytułem renty na zwiększone potrzeby:

- kwotę 600,00 (sześćset) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 lutego 2018 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 marca 2018 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 maja 2018 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 lipca 2018 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 września 2018 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 października 2018 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 listopada 2018 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 lutego 2019 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 marca 2019 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 maja 2019 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 czerwca 2019 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 lipca 2019 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 września 2019 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 października 2019 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 listopada 2019 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2019 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 lutego 2020 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 marca 2020 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 maja 2020 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 lipca 2020 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 sierpnia 2020 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 września 2020 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 października 2020 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 listopada 2020 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2020 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 lutego 2021 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 marca 2021 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2021 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 maja 2021 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 czerwca 2021 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 lipca 2021 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 sierpnia 2021 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 września 2021 r. do dnia zapłaty,

3.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda M. O. tytułem renty na zwiększone potrzeby kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt) złotych miesięcznie płatną do 10 – go dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie na wypadek uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat począwszy od października 2021 r.,

4.  ustala, że pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. ponosi odpowiedzialność na przyszłość za skutki wypadku, jakiemu uległ powód w dniu 17 maja 2016 r.,

5.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

6.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda M. O. kwotę 9.698,80 (dziewięć tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt osiem złotych osiemdziesiąt groszy) tytułem częściowego zwrotu kosztów procesu,

7.  zasądza od powoda M. O. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 3.387,31 (trzy tysiące trzysta osiemdziesiąt siedem złotych trzydzieści jeden groszy) tytułem częściowego zwrotu kosztów procesu wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa i kwotę tę nakazuje ściągnąć z zasądzonego od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda M. O. roszczenia,

8.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 7.903,71 (siedem tysięcy dziewięćset trzy złote siedemdziesiąt jeden groszy) tytułem częściowego zwrotu kosztów procesu wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 182/17

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 13 czerwca 2017 r. powód M. O. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 100.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia w związku z udziałem w wypadku komunikacyjnym z dnia 17 maja 2016 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 maja 2017 r. do dnia zapłaty oraz renty na zwiększone potrzeby w kwocie 300,00 zł miesięcznie płatnej do 10 – go dnia każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi na wypadek zwłoki w płatności którejkolwiek z rat począwszy od dnia 1 czerwca 2017 r. oraz zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictw. Odpis pozwu pozwany otrzymał w dniu 8 listopada 2017 r.

(pozew- k.2-9)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictw w wysokości 34,00 zł.

(odpowiedź na pozew- k.146-167)

Na rozprawie w dniu 1 grudnia 2017. powód popierał powództwo a pozwany wnosił o oddalenie powództwa.

(protokół rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 r. na płycie CD 00:02:31 – 00:03:23- koperta k.574)

W piśmie procesowym z dnia 13 maja 2020 r. powód rozszerzył powództwo i wnosił o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kwoty skapitalizowanej renty w kwocie 41.400,00 zł na zwiększone potrzeby obejmujące koszty opieki osób trzecich z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia rozszerzenia powództwa i ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość w związku z konsekwencjami uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia oraz związanymi z tym kosztami mogącymi powstać w przyszłości a pozostającymi w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem.

(pismo procesowe powoda- k.403-405)

W piśmie procesowym z dnia 8 czerwca 2020 r. pozwany wnosił o oddalenie powództwa w rozszerzonym kształcie i podnosił zarzut przedawnienia roszczenia powoda o zwrot kosztów opieki.

(pismo procesowe pozwanego- k.419-434)

W piśmie procesowym z dnia 15 czerwca 2020 r. powód rozszerzył powództwo i wnosił o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego tytułem zadośćuczynienia kwoty 150.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 100.000,00 zł od dnia 18 maja 2017 r. do dnia zapłaty i od kwoty 50.000,00 od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty. Pismo to pozwany otrzymał w dniu 2 lipca 2020 r.

(pismo procesowe powoda- k.441-442, zwrotne potwierdzenie odbioru pisma- k.448)

W piśmie procesowym z dnia 16 lipca 2020 r. pozwany wnosił o oddalenie powództwa w rozszerzonym kształcie.

(pismo procesowe pozwanego- k.462-454)

Z dniem 9 kwietnia 2021 r. powód zmienił firmę pod jaką prowadzi działalność ubezpieczeniową na (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W..

(bezsporne)

Na rozprawie w dniu 10 września 2021 r. powód popierał powództwo w rozszerzonym kształcie a pozwany wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu.

(protokół rozprawy z dnia 10 września 2021 r. na płycie CD 00:02:45 – 00:23:47- koperta k.574)

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 17 maja 2016 r. powód M. O. jechał jako kierowca samochodem marki S. (...) nr rej. (...) za samochodem ciężarowym marki I. (...). Nadjeżdżający z przeciwnego kierunku samochodem marki F. (...) nr rej. (...) D. D., który znajdował się w stanie nietrzeźwości, uderzył lewym bokiem tego pojazdu w lewą burtę samochodu I. (...) przez co stracił panowanie nad pojazdem i uderzył w samochód kierowany przez powoda, na skutek czego on sam doznał obrażeń ciała skutkujących jego zgonem a powód doznał urazu wielonarządowego powodującego chorobę realnie zagrażającą życiu.

(bezsporne, zeznania powoda M. O.- protokół rozprawy z dnia 10 września 2021 na płycie CD 00:04:44 – 00:16:59 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 na płycie CD 00:03:32 – 00:51:55 - koperta k.574, kserokopia postanowienia o umorzeniu śledztwa- k.40-41)

Postępowanie karne, jakie toczyło się w związku z wypadkiem, w którym obrażeń ciała doznał powód, zostało umorzone wobec śmierci sprawcy.

(bezsporne, zeznania powoda M. O.- protokół rozprawy z dnia 10 września 2021 na płycie CD 00:04:44 – 00:16:59 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 na płycie CD 00:03:32 – 00:51:55 - koperta k.574, kserokopia postanowienia o umorzeniu śledztwa- k.40-41)

Samochód, jakim poruszał się sprawca wypadku D. D., był ubezpieczony w zakresie OC w (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W..

(bezsporne )

Z miejsca zdarzenia powód został przetransportowany do Szpitala w W., gdzie trafił na Szpitalny Oddział Ratunkowy, z którego po diagnostyce przekazany został do Oddziału Urazowo – Ortopedycznego. U powoda rozpoznano uraz wielonarządowy, złamanie otwarte wieloodłamowe wyrostka łokciowego lewego z pełnym przemieszczeniem dogłowowym, ubytkiem kości, stłuczeniem skóry, ranę tłuczono – szarpaną kolana prawego na wysokości dolnego bieguna rzepki po stronie przednio – przyśrodkowej z uszkodzeniem więzadła pobocznego przyśrodkowego, torebki stawowej i otartym brzeżnym złamaniem kłykcia przyśrodkowego kości piszczelowej, zwichnięcie stawu międzypaliczkowego kciuka prawego i uraz kręgosłupa, klatki piersiowej i brzucha. Powodowi zszyto ranę kolana prawego, które unieruchomiono podłużnikiem gipsowym tutorowym tylno – przyśrodkowym, wykonano mu repozycję krwawą złamania wyrostka łokciowego lewego, który zespolono 2 drutami K. i 1 śrubą dociskową, wypełniono ubytek kostny rozdrobnionymi wolnymi fragmentami kostnymi, zszyto rozerwane mięśnie, zszyto ranę i ostrzyknięto tkanki oraz unieruchomiono rękę w podłużniku gipsowym dłoniowo – ramiennym, wykonano mu też repozycję kciuka prawego, który unieruchomiono mu. Powód był też leczony farmakologicznie, podawano mu leki przeciwbólowe i przeciwzakrzepowe. Ponieważ w drugiej dobie po operacji u powoda wystąpiły bóle brzucha i wymioty sugerujące zapalenie otrzewnej, w dniu 19 maja 2016 r. został on przeniesiony na Oddział (...) Ogólnej. Na Oddziale tym stwierdzono u powoda stłuczenie esicy z martwicą ściany jelita i uszkodzenie krezki jelita cienkiego. Operacyjnie wykonano mu częściową resekcję esicy i czasowo założono kolostomię. Na oddziale tym miał on podawane silne środki przeciwbólowe.

(bezsporne, zeznania świadka J. O. (1)- protokół rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 na płycie CD 00:53:10 – 01:18:28 - koperta k.574, zeznania powoda M. O.- protokół rozprawy z dnia 10 września 2021 na płycie CD 00:04:44 – 00:16:59 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 na płycie CD 00:03:32 – 00:51:55 - koperta k.574, kserokopia dokumentacji medycznej- k.42-48, k.52-103)

W czasie pobytu w szpitalu powód był osobą leżącą i mógł leżeć tyko w jednej pozycji. Po operacji chirurgicznej miał on zalecenie wstawania z łóżka, aby jego jelita podjęły pracę. Z uwagi na unieruchomienia na obu rękach i nodze mógł on podnosić się tylko przy pomocy innej osoby a podnoszenie się sprawiało mu duży ból. W czasie pobytu w szpitalu powód swoje potrzeby fizjologiczne załatwiał na łóżku a przy czynnościach higieniczne, jakie także odbywały się na łóżku, potrzebował on pomocy osoby trzeciej. Początkowo jedzenie miał on podawane w kroplówkach a później miał wdrożoną dietę lekkostrawną. Przy jedzeniu także potrzebował on pomocy innej osoby. W czynnościach życia codziennego powodowi pomagała żona, która była przy nim w szpitalu. Ona też opróżniała mu worek stomijny. Z czasem powód mógł się przemieszczać ale tylko z pomocą, gdyż miał unieruchomioną w gipsie prawą nogę.

(zeznania świadka J. O. (1)- protokół rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 na płycie CD 00:53:10 – 01:18:28 - koperta k.574, zeznania powoda M. O.- protokół rozprawy z dnia 10 września 2021 na płycie CD 00:04:44 – 00:16:59 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 na płycie CD 00:03:32 – 00:51:55 - koperta k.574)

W szpitalu powód przebywał do 30 maja 2016 r. i został wypisany z zaleceniem dalszego leczenia w poradni chirurgicznej i urazowo – ortopedycznej oraz kontynuacji profilaktyki przeciwzakrzepowej, Miał on też przyjmować leki przeciwbólowe w razie bólu.

(bezsporne, zeznania powoda M. O.- protokół rozprawy z dnia 10 września 2021 na płycie CD 00:04:44 – 00:16:59 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 na płycie CD 00:03:32 – 00:51:55 - koperta k.574, kserokopia dokumentacji medycznej- k.52-103)

Gdy powód wrócił do domu, miał nadal założony gips na lewą rękę, prawą nogę i prawy kciuk. Miał też wyprowadzoną stomię. Przebywał wówczas w pozycji leżącej albo siedzącej. Potrzebował pomocy, jeśli stał. W dalszym ciągu wymagał też pomocy przy wszystkich czynnościach życia codziennego i pomagała mu w nich żona, która przebywała wówczas na zasiłku wychowawczym. W tym czasie miał on stosowane maści i przyjmował nadal leki przeciwbólowe, bo odczuwał bóle oraz zastrzyki przeciwzakrzepowe, które przez miesiąc po wyjściu ze szpitala robiła mu żona. W tym czasie nie mógł jeść smażonych i pieczonych potraw, pić napojów gazowanych i alkoholowych. Unieruchomienia gipsowe zdjęto powodowi po 4 – 5 tygodniach od wyjścia do domu. Po zdjęciu gipsu z rąk, powód nie miał ich nadal w pełni sprawnych po unieruchomieniu i przy samoobsłudze musiała mu przez jakiś czas w dalszym ciągu pomagać żona. Gdy zaczął chodzić, początkowo poruszał się przy pomocy kul pachowych. Potem nosił ortezę na kolanie.

(zeznania świadka J. O. (1)- protokół rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 na płycie CD 00:53:10 – 01:18:28 - koperta k.574, zeznania powoda M. O.- protokół rozprawy z dnia 10 września 2021 na płycie CD 00:04:44 – 00:16:59 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 na płycie CD 00:03:32 – 00:51:55 - koperta k.574, kserokopie fotografii- k.27v-28, k.30v)

W okresie od 28 lipca 2016 r. do 1 sierpnia 2016 r. powód przebywał na Oddziale (...) Urazowo – Ortopedycznej Szpitala w S.. Podczas tego pobytu w szpitalu usunięto mu operacyjnie 2 druty K. ze stawu łokciowego i wymieniono mu śruby śródszpikowe na dłuższe, którymi dociśnięto wyrostek łokciowy. Miał zaleconą dalszą kontrolę w poradni ortopedycznej.

(zeznania powoda M. O.- protokół rozprawy z dnia 10 września 2021 na płycie CD 00:04:44 – 00:16:59 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 na płycie CD 00:03:32 – 00:51:55 - koperta k.574, kserokopia karty informacyjnej leczenia szpitalnego- k.49)

W okresie od 5 września 2016 r. do 7 września 2016 r. powód przebywał na Oddziale (...) Urazowo – Ortopedycznej Szpitala w S., bo miał problemy przy chodzeniu. Przeszedł on wówczas zabieg artroskopii kolana prawego. Po zabiegu tym miał unieruchomioną nogę na okres 7 dni. Miał zalecone przyjmowanie zastrzyków przeciwzakrzepowych i dalszą kontrolę w poradni ortopedycznej.

(zeznania powoda M. O.- protokół rozprawy z dnia 10 września 2021 na płycie CD 00:04:44 – 00:16:59 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 na płycie CD 00:03:32 – 00:51:55 - koperta k.574, kserokopia karty informacyjnej leczenia szpitalnego- k.49v)

W dniu 24 października 2016 r. powód trafił do Kliniki (...) Medycznej w Ł.. Wykonano mu wówczas odtworzenie ciągłości przewodu pokarmowego przez zespolenie esiczo – esicze. Po operacji stwierdzono cechy infekcji rany i włączono leczenie zachowawcze uzyskując poprawę. Został on wypisany do domu w dniu 2 listopada 2016 r. z zaleceniem dalszej kontroli w poradni chirurgicznej, przyjmowania diety lekkostrawnej i przyjmowania zastrzyków przeciwzakrzepowych.

(zeznania świadka J. O. (1)- protokół rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 na płycie CD 00:53:10 – 01:18:28 - koperta k.574, zeznania powoda M. O.- protokół rozprawy z dnia 10 września 2021 na płycie CD 00:04:44 – 00:16:59- koperta k.574, kserokopia dokumentacji medycznej- k.50-51)

W okresie od 24 września 2017 r. do 26 września 2017 r. powód ponownie przebywał na Oddziale (...) Urazowo – Ortopedycznej Szpitala w S.. Przeszedł on wówczas zabieg usunięcia metalu – śruby z podkładką z wyrostka łokciowego lewego.

(zeznania świadka J. O. (1)- protokół rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 na płycie CD 00:53:10 – 01:18:28 - koperta k.574, zeznania świadka J. O. (1)- protokół rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 na płycie CD 00:53:10 – 01:18:28 - koperta k.574, zeznania powoda M. O.- protokół rozprawy z dnia 10 września 2021 na płycie CD 00:04:44 – 00:16:59 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 na płycie CD 00:03:32 – 00:51:55 - koperta k.574, kserokopia karty informacyjnej leczenia szpitalnego- k.135)

Po wypadku powód leczył się u ortopedy i u chirurga. Korzystał też z rehabilitacji w ramach NFZ w sanatorium w U. przez okres 24 dni. W sanatorium miał on zabiegi usprawniające i rozciągające. Wykonywał zlecone mu ćwiczenia, korzystał z krioterapii, lasera i magnetoterapii. Poza tym brał on prywatne masaże, podczas których były rozciągane przykurcze.

(zeznania świadka J. O. (1)- protokół rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 na płycie CD 00:53:10 – 01:18:28 - koperta k.574, zeznania powoda M. O.- protokół rozprawy z dnia 10 września 2021 na płycie CD 00:04:44 – 00:16:59 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 na płycie CD 00:03:32 – 00:51:55 - koperta k.574, kserokopia informacji o przebytej rehabilitacji leczniczej- k.132)

W czasie, gdy doszło do wypadku, powód pracował jako przedstawiciel handlowy. Po wypadku był on na zwolnieniu lekarskim przez 6 miesięcy a potem pobierał przez rok świadczenie rehabilitacyjne. Później wrócił on do pracy i pracuje na tym samym stanowisku co przed wypadkiem i w tej samej firmie. W pracy na magazynie wyręczają go inne osoby. Cały czas podczas jazdy samochodem odczuwa on strach przed autami jadącymi z przeciwka. Wcześniej takiego strachu nie czuł.

(zeznania świadka J. O. (1)- protokół rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 na płycie CD 00:53:10 – 01:18:28 - koperta k.574, zeznania powoda M. O.- protokół rozprawy z dnia 10 września 2021 na płycie CD 00:04:44 – 00:16:59 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 na płycie CD 00:03:32 – 00:51:55 - koperta k.574, kserokopia lekarza orzecznika ZUS- koperta k.178)

Przed wypadkiem powód był w pełni zdrowy. Po wypadku powód znacznie schudł i nadal odczuwa on dolegliwości bólowe ze strony rąk, nogi, kręgosłupa i tyłu głowy. Czuje też nadal bóle brzucha i lewej ręki przy podnoszeniu ciężkich rzeczy. Przestrzega on cały czas diety lekkostrawnej, co podnosi koszty jego utrzymania, bo je dużo ryb, chudego mięsa, serów, owoców i warzyw. Nie może jeść potraw smażonych, i ostrych przez co musiał zakupić parowar, by potrawy dla niego były odpowiednio przyrządzane. Jeśli zje coś ciężkostrawnego bolą go zrosty na jelitach, bo jelita bardziej wówczas pracują. Powód może chodzić ale nie może uprawiać żadnych sportów, gdyż nie może obciążać prawej nogi. Nie może też klęknąć na prawe kolano. Nie może także podjechać rowerem pod górkę, gdyż jest to za duży wysiłek dla jego kolana. Prawdopodobnie ma on uszkodzoną po wypadku rzepkę w prawym kolanie i będzie musiał przejść kolejny zabieg artroskopii a możliwe, że także rekonstrukcję stawu kolanowego. Nie ma on też pełnego wyprostu i zgięcia w lewej ręce i ręka ta boli go przy zmianach pogody. W razie dolegliwości bólowych powód przyjmuje ogólnodostępne leki przeciwbólowe i przeciwzapalne, brał on też zastrzyki w kolano na poprawę jego funkcjonowania Powód nadal leczy się u ortopedy. Po wypadku nie leczył się on u psychiatry i nie korzystał z pomocy psychologa, starał się radzić sobie sam.

(zeznania świadka J. O. (1)- protokół rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 na płycie CD 00:53:10 – 01:18:28 - koperta k.574, zeznania powoda M. O.- protokół rozprawy z dnia 10 września 2021 na płycie CD 00:04:44 – 00:16:59 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 na płycie CD 00:03:32 – 00:51:55 - koperta k.574, kserokopia skierowania do szpitala- k.450)

Przed wypadkiem powód był aktywny fizycznie. Raz lub dwa razy w tygodniu przez 2,5 godziny grał w siatkówkę i biegał. Chodził on też na siłownię. Siłownię miał też w domu. W domu pomagał przy wykopkach, bo miał dużo siły. Wykonywał też drobne naprawy, czego po wypadku nie może robić. Wypadek zmienił powoda fizycznie i psychicznie. Gdy miał stomię, odstawała mu ona od brzucha a z brzucha wydobywały mu się niekontrolowane odgłosy co go krępowało i unikał on wówczas wyjść w miejsca publiczne. Opróżnianie worka stomijnego powodowało nieprzyjemny zapach w całym pomieszczeniu, co też było dla powoda krępujące. Przed wypadkiem powód miał plan wstąpienia do policji a po nim z racji swojego stanu zdrowia z planu tego zrezygnował. Po wypadku powód jest ostrożniejszy i zmieniło się jego podejście do wielu spraw. Po wypadku ma on długie i liczne blizny na brzuchu i podbrzuszu, na lewej ręce i prawym kolanie. Te blizny go nie bolą ale go krępują. Ma on problem z przejściem się bez koszulki po plaży. Przed wypadkiem powód miał żonę i jedno dziecko. Planował z żoną powiększenie rodziny ale plany te musiały zostać odłożone z uwagi na to, iż jego żona musiała po wypadku zajmować się dzieckiem i powodem. Obecnie powód ma już dwoje dzieci.

(zeznania świadka J. O. (1)- protokół rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 na płycie CD 00:53:10 – 01:18:28 - koperta k.574, zeznania powoda M. O.- protokół rozprawy z dnia 10 września 2021 na płycie CD 00:04:44 – 00:16:59 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 1 grudnia 2017 na płycie CD 00:03:32 – 00:51:55 - koperta k.574, kserokopie fotografii- k.22-27, k.28v-30, k.31-34, k.138-142)

Na skutek wypadku powód doznał silnego stresu. W początkowym okresie pobytu w szpitalu doświadczał on przygnębienia, lęku, miał poczucie bezradności, pojawiły się u niego problemy z zasypianiem, martwił się on o swoją przyszłość. Stał się wybuchowy i drażliwy. Dyskomfort psychiczny potęgowały u niego konieczność stałej opieki innej osoby zwłaszcza podczas wykonywania czynności higienicznych i zmiany fizyczne – deformacja brzucha i stomia. Wraz z poprawą jego stanu somatycznego i zwiększeniem się samodzielności nasilenie negatywnych objawów emocjonalnych uległo u niego zmniejszeniu. W chwili obecnej nie ujawnia on odchyleń od normy w zakresie stanu psychicznego. Nie wykazuje zaburzeń w sferze emocjonalnej i społecznej, które negatywnie wpływałyby na jego aktywność życiową. Dość dobrze radzi sobie w sytuacjach życia codziennego i wyznacza sobie nowe cele. Aktualnie nie doświadcza stresu, który w istotny sposób wpływałby na jego aktualne funkcjonowanie. Nie ma tendencji do zamartwiania się, obniżonego nastroju czy braku poczucia sensu życia. Okresowo doświadcza silnego napięcia emocjonalnego, ma poczucie niepokoju, nadmiernej nerwowości i trudności w odprężaniu się. Emocje te pojawiają się od czasu wypadku jednak nie dezorganizują codziennej aktywności powoda. Lęk, jaki odczuwa on podczas jazdy samochodem, nie jest na tyle duży, by ograniczał on jego aktywność. Wypadek nie wpłynął w istotny sposób na jego osobowość i nie spowodował trwałej zmiany w jego funkcjonowaniu psychicznym. Rokowania co do odzyskania przez niego pełnej równowagi psychicznej są dobre.

(opinia biegłego psychologa A. I.- k.193-197)

Powód nie przebył żadnych zaburzeń psychicznych, które byłyby skutkiem wypadku. Wypadek spowodował poważne zmiany psychologiczne w jego życiu i konieczność adaptacji do nowych bardzo zmienionych warunków życiowych. Adaptacja nie nosiła cech patologii psychologicznej czy psychiatrycznej. Wypadek nie spowodował żadnych konsekwencji dla zdrowia psychicznego powoda i nie doznał on z punktu widzenia psychiatrii i psychologii uszczerbku na zdrowiu.

(opinia biegłego psychiatry R. Ż.- k.205-209)

U powoda w związku z zaistnieniem blizn na ciele po wypadku nastąpił trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 13 %. Blizny pourazowe i jatrogenne na jego ciele mają charakter trwały i nigdy nie znikną w całości pomimo zastosowanego leczenia ale nie są to blizny powodujące poważne zeszpecenie. Obecny stan blizn powoda wskazuje na ich ostateczne przemodelowanie – wygojenie. Tym samym nie ulegną one już zmianie i nie pogorszą stanu miejscowego lub stanu ogólnego powoda. Nie jest możliwe przeprowadzenie zabiegu, którego skutkiem będzie całkowite usunięcie tych blizn z ciała powoda.

(opinia biegłego chirurga plastyka Ł. D.- k.334-367)

Na skutek udziału w wypadku powód doznał urazu wielonarządowego, otwartego złamania wieloodłamowego lewego wyrostka łokciowego z przemieszczeniem i ubytkiem kości i ze stłuczeniem skóry, rany tłuczono – szarpanej kolana prawego na wysokości dolnego bieguna rzepki po stronie przednio – przyśrodkowej z uszkodzeniem więzadła pobocznego przyśrodkowego, torebki stawowej i otwartym brzeżnym złamaniem kłykcia przyśrodkowego kości piszczelowej z uszkodzeniem 1/3 przedniej trzonu oraz rogu przedniego łąkotki przyśrodkowej kolana prawego, zwichnięcia stawu międzypaliczkowego kciuka prawego, urazu klatki piersiowej z ogniskami stłuczenia prawego płuca, urazu brzucha ze stłuczeniem esicy z martwicą ściany jelita z uszkodzeniem krezki jelita cienkiego z wtórnym zapaleniem otrzewnej. Uszkodzenie stawu łokciowego lewego spowodowało u powoda 8 % trwałego uszczerbku na zdrowiu, uszkodzenie stawu kolanowego lewego spowodowało u powoda 10 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu a zwichnięcie kciuka prawego spowodowało u powoda 5 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Łącznie uszczerbek na zdrowiu powoda wyniósł 23 %. Skutki wypadku powód odczuwał ciężko przez 6 miesięcy po wypadku. Ból kolana prawego odczuwa on do dziś. Odczuwa też okresowe drętwienie dłoni i kciuka prawego oraz strzykanie w lewym stawie łokciowym. Ma też pobolewanie brzucha po zjedzeniu ciężkostrawnego pokarmu. Odczuwane przez powoda dolegliwości bólowe nie rzutują już niekorzystnie na aktywność życiową i społeczną powoda poza rezygnacją z uprawiania sportów. Powód nie odzyska sprawności fizycznej sprzed wypadku ale osiągnął zadowalającą sprawność ruchową i fizyczną. Rokowanie ze strony stawu łokciowego jest dobre, ograniczenie wyprostu jest niewielkie i kończyna zaadaptowała się do nowej sytuacji patomorfologicznej z jej praktycznie pełną sprawnością. Rokowanie co do stawu kolanowego jest mniej korzystne. Złamanie odstawowe zawsze doprowadza do rozwoju zmian zwyrodnieniowych, które pewnie zakończą się rozwojem gonartozy. Prawdopodobnie wystąpi konieczność zastosowania alloplastyki pewnie połowiczej w bliżej nieokreślonej przyszłości. Kciuk dłoni prawej jest wyleczony. Największe dolegliwości u powoda po wypadku wiązały się z urazem brzucha. Dolegliwości ze strony obrażeń układu ruchu a głownie stawu łokciowego i kolanowego jedynie nakładały się na bóle pochodzące z jamy brzusznej, o wiele mniej z klatki piersiowej. Dolegliwości ze strony układu ruchu były u powoda duże i trwały przez 14 tygodni. Przez pierwsze dwa tygodnie były one bardzo duże, potem przez 4 tygodnie duże, przez kolejne 4 tygodnie były średnie a przez kolejne 4 tygodnie niewielkie. Zwichnięcie w stawie międzypaliczkowym kciuka prawego do jego usztywnienia powodowało duże dolegliwości bólowe a potem przez 5 – 7 dni niewielkie. Rehabilitacja palca wywoływała krótkotrwały niewielki ból przez 2 – 3 godziny. Stanu układu ruchu został ustabilizowany z wyjątkiem stawu kolanowego prawego. Powód wymaga stosowania dalszej rehabilitacji.

(opinia biegłego z zakresu z zakresu chirurgii ortopedycznej i traumatologii J. D.- k.461-479, uzupełniająca opinia pisemna biegłego z zakresu chirurgii ortopedycznej i traumatologii J. D.- k.537-543)

Na skutek udziału w wypadku powód doznał uszkodzenia powłok jamy brzusznej co spowodowało u niego 5 % uszczerbku na zdrowiu, wyłonienia odbytu sztucznego co spowodowało u niego 20 % uszczerbku na zdrowiu. Uszkodzenia powstałe w wypadku podlegające ocenie chirurga ogólnego spowodowały u powoda długotrwały uszczerbek na zdrowiu związany z koniecznością długotrwałego leczenia w tym niezbędnych zabiegów chirurgicznych, który łącznie wyniósł 25 %. Powód w istotny sposób odczuwał skutki wypadku przez około półtora toku. Obecnie niektóre skutki tego zdarzenia takie jak okresowe bóle brzucha odczuwa on nadal ale nie rzutują one na jego aktywność społeczną i zawodową. Z punktu widzenie chirurga powód jest obecnie w pełnej sprawności fizycznej. Blizny pooperacyjne są trwałe jednak nie powodują uszkodzenia funkcji. Dolegliwości odczuwane przez powoda w okresie półtora roku po wypadku były znaczne. Obecnie stan zdrowia powoda z punktu widzenia chirurgicznego jest dobry i nie wymaga on rehabilitacji.

(częściowo opinia biegłego z zakresu chirurgii J. O. (2)- k.481-495, częściowo uzupełniająca opinia pisemna biegłego z zakresu chirurgii J. O. (2)- k.531-536)

Powód zgłosił pozwanemu szkodę powstałą na skutek udziału w wypadku pismem z dnia 19 października 2016 r. a pismem z dnia 28 października 2016 r. zażądał wypłaty między innymi zadośćuczynienia w kwocie 170.000,00 zł i zwrotu kosztów opieki w kwocie 9.720,00 zł. Do zgłoszenia szkody załączył dokumentację medyczną oraz dokumentację z postępowania karnego, jakie toczyło się w związku z wypadkiem.

(bezsporne, kserokopia pisma powoda- k.104-105, kserokopia zgłoszenia szkody- koperta k.178)

Pismem z dnia 10 listopada 2016 r. pozwany zażądał od powoda dalszej dokumentacji medycznej i dalszych informacji.

(kserokopia pisma pozwanego- k.106)

Lekarz orzecznik powołany przez pozwanego stwierdził u powoda orzeczeniem z dnia 1 grudnia 2016 r. 24 % niepełnosprawności i decyzją z dnia 13 grudnia 2016 r. pozwany przyznał na rzecz powoda kwotę 49.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę i nie przyznał mu zwrotu kosztów opieki.

(bezsporne, kserokopia decyzji- k.107, kserokopia orzeczenia- k.112)

Pismem z dnia 29 marca 2017 r. powód odwołał się od decyzji pozwanego i zażądał od pozwanego dopłaty zadośćuczynienia do żądanej kwoty.

(bezsporne, kserokopia pisma powoda- k.108-109)

Pismem z dnia 5 maja 2017 r. powód zażądał od pozwanego odszkodowania w kwocie 3.600,00 zł z tytułu zwrotu kosztów stosowania diety.

(bezsporne, kserokopia pisma powoda- k.110)

Decyzją z dnia 17 maja 2017 r. pozwany przyznał powodowi odszkodowanie z tytułu stosowania diety w kwocie 3.600,00 zł.

(bezsporne, kserokopia decyzji- k.111)

Powyższych ustaleń stanu faktycznego Sąd dokonał w oparciu o zeznania powoda i świadka, które korespondowały ze sobą i były zgodne co do istotnych okoliczności w sprawie a także w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy dokumenty, których treści strony nie kwestionowały jak również w oparciu o opinie biegłych z zakresu psychologii A. I., z zakresu psychiatrii R. Ż., z zakresu chirurgii plastycznej Ł. D. i z zakresu chirurgii ortopedycznej i traumatologii J. D.. Jeśli chodzi o opinię biegłego z zakresu chirurgii ogólnej J. O. (2), to Sąd dał jej wiarę w całości, gdy chodzi o kwestie, na jakie miał się on wypowiedzieć z zakresu chirurgii ogólnej. Sąd pominął natomiast jego opinię w zakresie kwestii nie leżących w zakresie jego specjalności to jest w zakresie kwestii, na jakie zlecono wydanie opinii biegłemu chirurgowi ortopedzie traumatologowi. Biegły chirurg ogólny nie ma bowiem odpowiedniej wiedzy specjalistycznej w zakresie chirurgii ortopedycznej i stąd jego opinia tym zakresie nie może być podstawą dla ustaleń wymagających wiedzy, jaką ma chirurg ortopeda.

Sąd dał wiarę w całości opiniom biegłych psychologa, psychiatry, chirurga plastycznego i ortopedy traumatologa J. D. oraz w części dotyczącej zagadnień z zakresu chirurgii ogólnej opinii biegłego chirurga J. O. (2). Były one bowiem jasne, wewnętrznie niesprzeczne oraz naukowo i logicznie uzasadnione. Treść tych opinii oparta została na badaniu powoda i na analizie jego dokumentacji medycznej, przy czym sporządzono je z uwzględnieniem zasad fachowej wiedzy i doświadczenia. Rozważając procentowy uszczerbek na zdrowiu oraz charakter obrażeń powoda biegli uwzględnili swoje wieloletnie doświadczenie w zakresie opiniowania. Sąd nie dostrzegł przy tym żadnych czynników osłabiających zaufanie do wiedzy biegłych i ich bezstronności ani żadnych ważnych powodów, które zmuszałyby do dopuszczenia dowodu z opinii innych specjalistów.

Sąd odmówił natomiast wiary opinii biegłego chirurga ortopedy A. K. (1) z uwagi na to, iż opinia ta nie była konsekwentna. Biegły wydając pierwotną opinię w sprawie ocenił wysokość uszczerbku na zdrowiu powoda łącznie na 65 %, wydając jednak opinię uzupełniającą na podstawie tego samego badania powoda i tej samej jego dokumentacji medycznej zmienił swoją opinię i ocenił wysokość uszczerbku na zdrowiu powoda łącznie na 85 %. Dokonanie zupełnie innej oceny wysokości uszczerbku na zdrowiu powoda na podstawie tego samego materiału dowodowego budzi uzasadnioną wątpliwość co do rzetelności wydanych przez biegłego opinii, które z tego względu nie mogą stanowić podstaw do ustaleń stanu faktycznego.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd pominął dowód z uzupełniającej opinii biegłego chirurga ortopedy A. K. (2) na okoliczności wskazane w piśmie procesowym pełnomocnika powoda, jako że wniosek o dopuszczenie tego dowodu został złożony jedynie dla przewleczenia postępowania skoro biegły wypowiadał się na kwestie, których miała dotyczyć opinia uzupełniająca a wobec tego opinia nie wymagała wnioskowanego uzupełnienia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Właściciel samochodu, który uderzył w samochód, którym jechał powód, zawarł z pozwanym zakładem ubezpieczeń umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem tego pojazdu. Zakres ochrony ubezpieczeniowej i odpowiedzialności ubezpieczyciela uregulowany został przez ustawę z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r., poz. 473 ze zm.)

Zgodnie z art. 34 ust. 1 powołanego aktu prawnego z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Art. 36 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym w czasie gdy doszło do wypadku stanowił, iż odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Suma gwarancyjna nie może być niższa niż równowartość w złotych – w przypadku szkód na osobie 5.000.000 euro w odniesieniu do jednego zdarzenia, którego skutki są objęte ubezpieczeniem bez względu na liczbę poszkodowanych – ustalana przy zastosowaniu kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski obowiązującego w dniu wyrządzenia szkody.

Podstawę odpowiedzialności kierującego ubezpieczonym pojazdem D. D., który doprowadził do zderzenia z samochodem, którym jechał powód, na skutek czego powód doznał szkody, jest art. 415 kc. Przepis ten stanowi, że kto z winy swojej wyrządził drugiemu szkodę obowiązany jest do jej naprawienia.

Pozwany w toku likwidacji szkody ustalił, iż kierujący pojazdem D. D. ponosił winę za spowodowanie wypadku, w wyniku którego obrażeń ciała doznał powód. Stwierdzenie odpowiedzialności za szkodę kierującego ubezpieczonym u pozwanego samochodem jest w związku z tym równoznaczne z odpowiedzialnością za nią pozwanego na podstawie zawartej umowy ubezpieczenia OC pojazdu. Pozwany już w toku likwidacji szkody przyjął swoją odpowiedzialność za tę szkodę.

Zaistnienie u powoda obrażeń ciała spowodowało po jego stronie powstanie roszczenia o rentę, o dalsze odszkodowanie za poniesione koszty opieki osoby trzeciej (nazwane w piśmie stanowiącym rozszerzenie powództwa roszczeniem o skapitalizowaną rentę) i o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę na podstawie art. 444 § 1 i 2 kc i art. 445 § 1 kc.

Pozwany uznał wcześniej swoją odpowiedzialność za szkodę doznaną przez powoda i przyznał mu kwotę 49.000,00 zł z tytułu zadośćuczynienia i kwotę 3.600,00 zł jako odszkodowanie za poniesione koszty stosowania odpowiedniej diety i nie przyznał mu żadnej kwoty jako odszkodowania za opiekę osób trzecich.

W przedmiotowym procesie powód dochodził dalszego zadośćuczynienia w kwocie 150.000,00 zł, renty na zwiększone potrzeby wynikające z konieczności stosowania specjalnej diety w kwocie 300,00 zł miesięcznie począwszy od 1 czerwca 2017 r., skapitalizowanej renty za koszty opieki osób trzecich w kwocie 41.400,00 zł za okres od 17 czerwca 2016 r. do 30 czerwca 2017 r. oraz ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki wypadku, jakiemu uległ powód.

Zgodnie z art. 445 § 1 kc w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym tj. art. 444 kc, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) oraz cierpienie psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia). Trzeba mieć przy tym na względzie, że zadośćuczynienie obejmuje cierpienia zarówno już doznane jak i te, które wystąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego. Nadto prawomocne zasądzenie zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę wyłącza mimo pogorszenia się stanu zdrowia przyznanie dalszego zadośćuczynienia za krzywdy, które można było przewidzieć w ramach podstawy przeprowadzonego sporu (porównaj uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 1967 r., III PZP 37/67 OSNCP 1968, z. 7, poz. 113)

Udział powoda w wypadku był dla niego z pewnością źródłem cierpień zarówno fizycznych jak i psychicznych. Proces leczenia powoda był długotrwały i bolesny a nadto mimo upływu 5 lat od zdarzenia nadal nie został zakończony. Wiązał się on z 5 pobytami powoda w szpitalu, gdzie tylko podczas pierwszego wykonywane miał 2 zabiegi operacyjne, które wiązały się z cierpieniami fizycznymi a podczas kolejnych 4 miał wykonywane kolejne zabiegi operacyjne, które także przysporzyły mu cierpień. Po zabiegach operacyjnych wykonanych podczas pierwszego pobytu w szpitalu powód miał unieruchomioną prawą kończynę dolną, lewą kończynę górną i kciuk prawej kończyny górnej, co z pewnością było dokuczliwe, gdyż pozbawiało go jakiejkolwiek samodzielności. Unieruchomienie rąk powoda spowodowało, iż nie był on zdolny do wykonywania żadnych czynności życia codziennego i stał się zależny od innych osób, które musiały mu w nich pomagać. Dla zdrowego i sprawnego do tej pory mężczyzny musiało to być wyjątkowo krępujące. Powód musiał też wszelkie czynności fizjologiczne załatwiać w tym czasie na łóżku, co także go krępowało. Jednocześnie mógł on wówczas leżeć tyko w jednej pozycji, co z pewnością także powodowało u niego dyskomfort i dolegliwości bólowe. Także zresztą po wypisaniu powoda do domu był on uzależniony od pomocy osób trzecich przy czynnościach życia codziennego, gdyż nadal miał unieruchomione ręce i nogę. Z czasem, gdy zdjęto mu gips z rąk, stawał się on bardziej samodzielny choć początkowo z uwagi na zastanie stawów także jeszcze musiał korzystać z pomocy innej osoby przy czynnościach życia codziennego. Przez 14 tygodni po wypadku powód odczuwał dolegliwości ze strony układu ruchu. Przez pierwsze 2 tygodnie były one bardzo duże, potem przez 4 tygodnie duże, przez kolejne 4 tygodnie były średnie a przez kolejne 4 tygodnie niewielkie. Także zwichnięcie w stawie międzypaliczkowym kciuka prawego powodowało u niego do czasu usztywnienia kciuka duże dolegliwości bólowe a po usztywnieniu przez 5 – 7 dni niewielkie dolegliwości bólowe. Odczuwał on też znaczące dolegliwości ze strony jamy brzusznej, które na etapie leczenia szpitalnego były uśmierzane morfiną. Dolegliwości bólowe powód odczuwa zresztą do dziś. Gdy zje coś ciężkostrawnego bolą go jelita, czuje też nadal bóle brzucha i lewej ręki przy podnoszeniu ciężkich rzeczy oraz bóle nogi, gdy ją sforsuje. W czasie pobytu w szpitalu powód odczuwał silny stres związany z niepewnością, jaki będzie jego stan zdrowia po wypadku i czy będzie on na tyle sprawny, by móc wrócić do pracy. Powód nie może po wypadku wykonywać prac, jakie mógł wykonywać wcześniej, gdyż nie może dźwigać ciężkich przedmiotów. Musiał on zrezygnować z uprawiania sportów, jakie wcześniej uprawiał i zmienić plany zawodowe, gdyż przed wypadkiem zamierzał wstąpić do policji a po wypadku nie pozwala mu na to stan jego sprawności. Psychiczne cierpienia powoda powodowało też to, że przez okres 5 miesięcy od wypadku miał wyprowadzoną stomię, która go krępowała, gdyż worek stomijny był widoczny przez ubranie, stomia wydawała niekontrolowane odgłosy a samo opróżnianie worka wiązało się z nieprzyjemnym zapachem. Powód musiał też odłożyć plany co do powiększenia rodziny. Do dzisiaj powód odczuwa natomiast lęki związane z jazdą samochodem a jego praca wiąże się z jazdą samochodem. Nadal też czuje się skrępowany swoim wyglądem po wypadku, gdyż ma on duże blizny na brzuchu, łokciu i kolanie.

Skutki wypadku powód odczuwa do dziś. W związku z zaistnieniem blizn na ciele po wypadku nastąpił u niego trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 13 %. Uszkodzenie stawu łokciowego lewego spowodowało u powoda 8 % trwałego uszczerbku na zdrowiu, uszkodzenie stawu kolanowego lewego spowodowało u powoda 10 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu a zwichnięcie kciuka prawego spowodowało u powoda 5 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Uszkodzenie powłok jamy brzusznej spowodowało u powoda 5 % uszczerbku na zdrowiu a wyłonienie odbytu sztucznego spowodowało u niego 20 % uszczerbku na zdrowiu.

Zadośćuczynienie z art. 445 § 1 kc ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach. (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 1962 r., IV CR 902/61, OSNCP 1963, poz. 105, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1965 r., I PR 203/65, OSPiKA 1966, poz. 92, wyrok Sadu Najwyższego z dnia 22 marca 1978 r., IV CR 79/78, nie publ.)

Sąd doszedł do przekonania, że adekwatne do rozmiaru doznanej przez powoda na skutek wypadku krzywdy a jednocześnie nie pozostające w oderwaniu od stosunków majątkowych społeczeństwa będzie zadośćuczynienie w łącznej kwocie 183.000,00 zł.

Ponieważ powód otrzymał już od pozwanego zadośćuczynienie w kwocie 49.000,00 zł, Sąd zasądził od pozwanego na jego rzecz tytułem zadośćuczynienia różnicę pomiędzy zadośćuczynieniem należnym a jego wypłaconą częścią w kwocie 134.000,00 zł a w pozostałym zakresie żądanie w zakresie zasądzenia zadośćuczynienia jako niezasadne oddalił.

Świadczenie z tytułu zadośćuczynienia, jak każde odszkodowawcze świadczenie pieniężne, podlega co do odsetek zasadom art. 481 § 1 kc. Zgodnie z tym przepisem, odsetki należą się wierzycielowi od chwili, gdy świadczenie pieniężne stało się wymagalne a dłużnik go nie spełnił. Dłużnik ma obowiązek spełnić świadczenie pieniężne dopiero od chwili, gdy wskazana została jego wysokość. Dopiero bowiem od tej chwili można mówić o „świadczeniu pieniężnym” w rozumieniu art. 481 § 1 kc.

Z charakteru świadczenia w postaci zadośćuczynienia, którego wysokość zależna jest od oceny rozmiaru doznanej krzywdy, ze swej istoty trudno wymiernej i zależnej od szeregu okoliczności związanych z następstwami naruszenia dobra osobistego, wynika, że obowiązek jego niezwłocznego spełnienia powstaje po wezwaniu dłużnika. (porównaj wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 września 1970 r. II PR 257/70, OSNC 1971/6/103).

Powód zawiadomił pozwanego o wypadku pismem z dnia 17 maja 2016 r., w którym żądał wypłaty zadośćuczynienia w kwocie 170.000,00 zł. Po nadesłaniu dodatkowych żądanych przez pozwanego informacji pozwany wypłacił powodowi w dniu 13 grudnia 2016 r. tytułem zadośćuczynienia kwotę 49.000,00 zł.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych pozwany obowiązany był do wypłaty zadośćuczynienia w terminie 30 dni od dnia złożenia przez poszkodowanego zawiadomienia o szkodzie. Jednakże, stosownie do treści art. 14 ust. 2 tejże ustawy, jeżeli w tym terminie wyjaśnienie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie powinno być wypłacone w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania.

Pozwany najpóźniej winien wypłacić powodowi żądaną przez niego kwotę 170.000,00 zł zadośćuczynienia dnia 13 grudnia 2016 r. Mając na uwadze powyższe i będąc związanym żądaniem pozwu, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty 100.000,00 zł od dnia 18 maja 2017 r. do dnia zapłaty i od kwoty 34.000,00 zł od dnia 2 sierpnia 2020 r. a w pozostałym zakresie żądanie zasądzenia odsetek oddalił jako niezasadne.

Zaistnienie u powoda obrażeń ciała spowodowało po jego stronie powstanie roszczenia o odszkodowanie i rentę na podstawie art. 444 § 1 i 2 kc.

Jak wynika natomiast z art. 444 § 2 kc jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Renta określona w art. 444 § 2 kc ma charakter odszkodowawczy, a przesłanką jej ustalenia jest odszkodowanie za utratę zdolności do pracy oraz za zwiększenie się potrzeb poszkodowanego na skutek wyrządzenia mu szkody na zdrowiu. Zwiększenie się potrzeb uprawnionego stanowi przy tym szkodę przyszłą, wyrażająca się w stale powtarzających się wydatkach na ich zaspokojenie. O ile zatem zostanie ustalone, że z bezprawnym zdarzeniem pozostają w związku stałe wydatki wynikające ze zwiększenia się potrzeb poszkodowanego, które poszkodowany będzie zmuszony ponosić w przyszłości, to są one częścią składową ustalanej renty na przyszłość, mającej charakter świadczenia okresowego.

Biorąc pod uwagę fakt, iż powód przeszedł operację resekcji esicy z wyłonieniem stomii a potem kolejną polegającą na odtworzeniu ciągłości przewodu pokarmowego oczywistym jest, iż aby uniknąć dolegliwości bólowych ze strony przewodu pokarmowego wymaga on stosowania diety lekkostrawnej. Zalecenie stosowania takiej diety powód zresztą otrzymał po operacji przywracającej ciągłość przewodu pokarmowego. Powód w związku ze stosowaniem tej diety je po wypadku więcej niż wcześniej ryb, chudego mięsa, serów, owoców i warzyw a jego posiłki w stosunku do posiłków reszty rodziny różnią się nie tylko sposobem przyrządzenia ale też i rodzajem pożywienia. Wysokość zwiększenia kosztów zakupu żywności dla powoda nie została przez niego wykazana dokumentami. Zgodnie jednak z treścią art. 322 kpc, który wprowadza złagodzenie obowiązujących reguł dowodzenia, w sytuacji, w której ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, sąd może w wyroku zasądzić odpowiednią sumę według swej oceny, opierając się na całokształcie ustalonych okoliczności sprawy. Nie chodzi przy tym tylko o niemożność rozumianą w sensie obiektywnym, lecz także o niemożliwość ścisłego ustalenia szkody na podstawie materiału dowodowego przestawionego przez stronę powodową do oceny przez sąd. W takim wypadku sąd, nie mając obowiązku przeprowadzenia uzupełniających dowodów z urzędu, powinien podjąć próbę ustalenia wysokości roszczenia na podstawie oceny „opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy” (patrz Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 26 stycznia 2006 r., II CSK 108/05, OSP 2007/3/29 oraz uzasadnieniu wyroku z 21 listopada 2008 r., V CSK 207/08, LEX nr 484684).

Ponieważ w przedmiotowej sprawie udowodnienie dokładnej wysokości szkody z tytułu dodatkowych wydatków na żywność jest znacznie utrudnione, Sąd skorzystał z przytoczonego wyżej przepisu i ustalając wysokość odpowiedniej renty na zwiększone potrzeby oparł się na doświadczeniu życiowym. W ocenie Sądu zatem stosowanie diety lekkostrawnej może zwiększać koszty dziennego wyżywienia powoda o 5,00 zł. W tej sytuacji Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda tytułem renty na zwiększone potrzeby wynikające ze stosowania diety lekkostrawnej kwotę 150,00 zł miesięcznie a w pozostałym zakresie żądanie zasądzenia renty oddalił jako niezasadne.

Ponieważ pozwany otrzymał odpis pozwu w dniu 8 listopada 2017 r. od renty za okres od sierpnia 2017 r. do listopada 2017 r. Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 9 grudnia 2017 r. a od każdej kolejnej raty renty od dnia 11 – go każdego miesiąca a w pozostałym zakresie żądanie zasądzenia odsetek oddalił.

Sąd zasądził też od pozwanego na rzecz powoda rentę na zwiększone potrzeby na przyszłość w kwocie 150,00 zł miesięcznie płatną do 10 – go dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie na wypadek uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat począwszy od października 2021 r.

Dalsze roszczenia powoda znajdują podstawę w art. 444 § 1 kc, z którego wynika, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe
z tego powodu koszty. Naprawienie szkody obejmuje więc w szczególności zwrot wszelkich wydatków poniesionych przez poszkodowanego zarówno w związku z samym leczeniem i rehabilitacją (lekarstwa, konsultacje medyczne), jak i koszty opieki niezbędnej w czasie procesu leczenia oraz inne dodatkowe koszty związane z doznanym uszczerbkiem (koszty przejazdów, wyżywienia itp.). Koszty objęte kompensacją muszą być uzasadnione ze względu na rodzaj i rozmiary poniesionego uszczerbku i pozostawać w adekwatnym związku przyczynowym. W sytuacji kosztów opieki już poniesionych, a pozostających w związku z wypadkiem, wchodzą one w zakres „wszelkich wydatków”, o których mowa w art. 444 § 1 kc (tak Sad Najwyższy m.in. w wyroku z dnia 4 października 1973 r., II CR 365/73, OSNC z 1974 r., z.9, poz.147).

Powód domagał się zasądzenia od pozwanego na jego rzecz zwrotu poniesionych kosztów opieki nad nim w kwocie 41.400,00 zł. Pozwany podnosił zarzut przedawnienia tego roszczenia stąd też w pierwszej kolejności należało zbadać zasadność tego zarzutu.

Przedawnienie roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym podlega regułom ustanowionym w art. 442 ¹ kc. Przepis ten stanowi, że roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.

Powód zgłosił roszczenie o zwrot kosztów opieki poniesionych w okresie od 17 czerwca 2016 r. do 30 czerwca 2017 r. w piśmie stanowiącym rozszerzenie powództwa złożonym w dniu 13 maja 2020 r. Jego roszczenia odszkodowawcze za okres od 17 czerwca 2016 r. do 12 maja 2017 r. uległy zatem przedawnieniu i jako przedawnione podlegają oddaleniu. Roszczenie odszkodowawcze za okres od 13 maja 2017 r. do 30 czerwca 2017 r. natomiast także należało oddalić jako nieudowodnione. Powód reprezentowany przez fachowego pełnomocnika nie przedstawił bowiem żadnych dowodów, które wskazywałyby na konieczność korzystania przez powoda z opieki osoby trzeciej w tym okresie oraz na niezbędny wymiar tej opieki.

Szkody na osobie nie zawsze powstają jednocześnie ze zdarzeniem, które wywołało uszkodzenie ciała. Są one z istoty swej rozwojowe. Poszkodowany z reguły nie może w chwili wszczęcia procesu dochodzić wszystkich roszczeń, jakie mogą mu przysługiwać z określonego stosunku prawnego, ponieważ uszkodzenia ciała są z reguły wielorakie i zwłaszcza w wypadkach cięższych uszkodzeń wywołują niekiedy skutki, których dokładnie nie można określić ani przewidzieć, gdyż są one zależne od indywidualnych właściwości organizmu, osobniczej wrażliwości, przebiegu leczenia i rehabilitacji oraz wielu innych czynników. Przy uszkodzeniu ciała lub doznaniu rozstroju zdrowia poszkodowany może określić podstawę żądanego odszkodowania jedynie w zakresie tych skutków, które już wystąpiły, natomiast nie może określić dalszych skutków jeszcze nieujawnionych, których jednak wystąpienie jest prawdopodobne. Wobec tego na podstawie art. 189 kpc, mając na uwadze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy a zwłaszcza opinię biegłego z zakresu chirurgii ortopedycznej i traumatologii Sąd ustalił odpowiedzialność pozwanego na przyszłość za skutki wypadku z dnia 17 maja 2016 r. jakiemu uległ powód.

Powód dochodził w przedmiotowym procesie ostatecznie zasądzenia kwoty 191.400,00 zł i zasądzenia renty na przyszłość w kwocie 150,00 zł miesięcznie oraz ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki wypadku o wartości przedmiotu sporu 200,00 zł. Wartość przedmiotu sporu wynosiła zatem w przedmiotowej sprawie 195.200,00 zł.

Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 134.000,00 zł i uwzględnił jego roszczenie o rentę na przyszłość w kwocie 150,00 zł a więc roszczenie o wartości przedmiotu sporu 136.000,00 zł. Żądania powoda zatem uwzględnione zostały w 70 %. Zgodnie z art. 100 kpc w takiej też proporcji Sąd rozdzielił koszty procesu.

Na poniesione przez powoda koszty procesu złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 9.760,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powoda w kwocie 5.400,00 zł ustalone stosownie do treści § 2 pkt 6 w zw. z § 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz. 1800 ze zm.), opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł i część wynagrodzenia biegłych w kwocie 1.000,00 zł. W sumie powód poniósł koszty procesu w wysokości 16.177,00 zł.

Poniesione przez pozwanego koszty procesu to wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w kwocie w kwocie 5.400,00 zł ustalone stosownie do treści § 2 pkt 6 w zw. z § 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r., poz. 265).

Łącznie zatem koszty postępowania poniesione przez strony wyniosły 21.594,00 zł. Powód powinien ponieść 30 % tych kosztów a więc kwotę 6.478,20 zł. Ponieważ poniósł on większe koszty Sąd zasądził na jego rzecz od pozwanego kwotę 9.698,80 zł tytułem częściowego zwrotu poniesionych przez niego kosztów procesu.

W sprawie pozostały nie pokryte koszty opinii biegłych w kwocie 11.291,02 zł.

Co do nie pokrytych kosztów procesu to Sąd na podstawie 113 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz.U. z 2019 r., poz. 785 ze zm.) zasądził od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu 30 % tych kosztów czyli kwotę 3.387,31 zł i kwotę tą nakazał ściągnąć z zasądzonego od pozwanego na jego rzecz roszczenia a na podstawie art. 113 ust. 1 powołanej ustawy zasądził od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 7.903,71 zł, która stanowi 70 % tych kosztów i odpowiada stosunkowi, w jakim pozwany przegrał sprawę.