Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII Pa 36/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 lipca 2021 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO SO Renata Gąsior

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 lipca 2021 r. w Warszawie

sprawy z powództwa M. P.

przeciwko Szkole Podstawowej nr (...) w W.

o odszkodowanie, wyrównanie zasiłku chorobowego, wyrównanie nagrody jubileuszowej

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 4 marca 2021 r. sygn. akt VI P 293/19

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanej Szkoły Podstawowej nr (...) w W. na rzecz powódki M. P. kwotę 675,00 zł (sześćset siedemdziesiąt pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

SSO Renata Gąsior

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 4 marca 2021 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe
w Warszawie w sprawie o sygn. akt VI P 293/19 z powództwa M. P. przeciwko Szkole Podstawowej nr (...) w W. o odszkodowanie, wyrównanie zasiłku chorobowego, wyrównanie nagrody jubileuszowej:

1.  zasądził na rzecz powódki M. P. od pozwanej Szkoły Podstawowej nr (...) w W. kwotę 12.538,80 zł (słownie: dwanaście tysięcy pięćset trzydzieści osiem złotych 80/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 01 sierpnia 2019 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania;

2.  zasądził na rzecz powódki M. P. od pozwanej Szkoły Podstawowej nr (...) w W. kwotę 6.000,00 zł (słownie: sześć tysięcy złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi
od dnia 01 sierpnia 2019 roku do dnia zapłaty tytułem wyrównania zasiłku chorobowego;

3.  zasądził na rzecz powódki M. P. od pozwanej Szkoły Podstawowej nr (...) w W. kwotę 375,00 zł (słownie: trzysta siedemdziesiąt pięć złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie liczonymi od dnia 05 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty tytułem wyrównania nagrody jubileuszowej;

4.  oddalił powództwo w części dotyczącej odsetek od odszkodowania za jeden dzień – 31 lipca 2019 roku;

5.  zasądził na rzecz powódki M. P. od pozwanej Szkoły Podstawowej nr (...) w W. kwotę 1.530,00 zł (słownie: jeden tysiąc pięćset trzydzieści złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

6.  nakazał pobrać od pozwanej Szkoły Podstawowej nr (...) w W.
na rachunek Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie – kwotę 945,69 zł (słownie: dziewięćset czterdzieści pięć złotych 69/100) tytułem kosztów poniesionych tymczasowo w toku postępowania przez Skarb Państwa;

7.  nadał wyrokowi w pkt 1 rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 4.179,60 zł (słownie: cztery tysiące sto siedemdziesiąt dziewięć złotych 60/100) ( wyrok k.88-89).

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:

Pozwem z 19 czerwca 2019 r. powódka M. P. wniosła
o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej Szkoły Podstawowej nr (...) w W. kwoty 13.741,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia zwłoki w zapłacie do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za bezpodstawne rozwiązanie umowy o pracę, kwoty 6.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie do dnia zapłaty tytułem wyrównania zaniżonego wynagrodzenia (zasiłku chorobowego) za okres od września 2017 roku do sierpnia 2018 roku oraz kwoty 375,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 5 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty tytułem wyrównania nagrody jubileuszowej.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że od 1 czerwca 2005 r. była zatrudniona w pozwanej szkole na podstawie mianowania na stanowisku nauczyciela – pedagoga szkolnego. Dodatkowo sprawowała funkcję zastępcy dyrektora szkoły, za co przysługiwał jej dodatek funkcyjny w wysokości 500,00 zł miesięcznie. Powódka podała dalej, że od 10 lipca 2017 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim ze względu na ciążę, pracodawca zaś wypłacał jej, począwszy od września 2017 r., wynagrodzenie bez dodatku funkcyjnego oraz bez dodatku motywacyjnego, dodatek funkcyjny nie został również uwzględniony w podstawie jej zasiłku chorobowego. Ponadto powódka w 2018 r. nabyła prawo do nagrody jubileuszowej, która została jej przyznana w wysokości nie uwzględniającej dodatku funkcyjnego. Powódka dalej podała, że 30 maja 2019 r. otrzymała wypowiedzenie zmieniające, jako jego podstawę pracodawca wskazał na zmiany organizacyjne polegające na zmniejszeniu etatów.
W ocenie powódki nie jest to prawdziwa przyczyna, a ponadto pracodawca zastosował nieobiektywne i nierzetelne kryteria w wyborze pracownika
do zwolnienia.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu swego stanowiska pozwana podała, że wypowiedzenie złożone powódce jest skuteczne i zasadne, pozwana wskazała na zmniejszenie etatu na pomoc psychologiczno-pedagogiczną w roku szkolnym 2019/2020. Pozwana podniosła również, że nie uznaje zarzutu, jakoby zastosowała nieobiektywne i nierzetelne kryteria do redukcji, wskazując, że dokonała wyboru co do zatrudnienia na pełen etat psychologa z uprawnieniami pedagoga, zamiast dalszego zatrudniania na pełen etat samego pedagoga.

Sąd Rejonowy ustalił, że powódka M. P. była zatrudniona
w pozwanej szkole na podstawie umowy o pracę na czas określony od 1 września 2000 r. do 31 sierpnia 200 1r., a od 1 września 2001 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, zaś od 1 września 2005 r. na podstawie mianowania. Powódka pracowała na stanowisku pedagoga. Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki wynosiło 4.179,60 zł brutto. 24 sierpnia 2005 r. powódce nadano stopień nauczyciela mianowanego, a 9 sierpnia 2010 r. – nauczyciela dyplomowanego.

Na okres od 1 września 2015 r. do 31 sierpnia 2018 r. M. P. powierzono funkcję wicedyrektora pozwanej szkoły. Zostało to potwierdzone uzyskaniem przez powódkę pozytywnej opinii dotyczącej powierzenia jej tego stanowiska na taki okres, wyrażonej w uchwale rady pedagogicznej pozwanej szkoły z 3 lipca 2015 r. Po 1 września 2017 r. nikt powódki z tej funkcji wicedyrektorki nie odwołał, ani jej nie zawiesił.

Sąd I instancji ustalił, że 29 maja 2019 r. powódka odebrała oświadczenie pracodawcy zawierające wypowiedzenie zmieniające jej warunki pracy i płacy. Powódce zaproponowano zatrudnienie w pełnym wymiarze czasu pracy na ½ etatu pedagoga i ½ etatu nauczyciela w świetlicy. W treści wypowiedzenia zmieniającego pracodawca wyznaczył powódce termin do 30 maja 2019 r. na zajęcie stanowiska w przedmiocie tej zmiany, zastrzegając, że w przypadku braku zgody na tę zmianę stosunek pracy rozwiąże się 31 sierpnia 2019 r. Jako przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie zmieniające pracodawca podał zmiany organizacyjne polegające na zmniejszeniu ogólnej liczby etatów z zakresu pomocy psychologiczno-pedagogicznej z 2,02 etatu w roku szkolnym 2018/2019 na 1,5 etatu w roku szkolnym 2019/2020, uniemożliwiające dalsze zatrudnienie powódki w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pedagoga. W pozwanej szkole w roku szkolnym 2018/19 było zatrudnionych dwóch pedagogów i jeden psycholog, a w roku szkolnym 2017/18 było zatrudnionych dwóch pedagogów, ale nie było psychologa.

Od lipca 2017 r. powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim w związku
z ciążą. Po urodzeniu dziecka przebywała na urlopie macierzyńskim od 19 lutego 2018 r. do 8 lipca 2018 r., następnie od 9 lipca 2018 r. do 17 lutego 2019 r. przebywała na urlopie rodzicielskim, a od 18 lutego 2019 r. do 10 maja 2019 r. udzielono jej urlopu uzupełniającego.

W dniu 3 czerwca 2018 r. powódka nabyła prawo do nagrody jubileuszowej
po 20 latach pracy – w wysokości 75% wynagrodzenia miesięcznego. Jako podstawę do wyliczenia nagrody przyjęto jej wynagrodzenie w kwocie 3.947,23 zł. Ostatecznie 4 czerwca 2018r. pracodawca przyznał powódce nagrodę w kwocie 2.960,42 zł.

Sąd Rejonowy ustalił stan faktyczny w oparciu o dokumenty, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana przez strony w toku postępowania, a także w oparciu o zeznania powódki, które były dla Sądu Rejonowego wiarygodne w całości. Sąd I instancji miał na uwadze, że zeznania powódki znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, ponadto strona pozwana nie zaoferowała przeciwdowodów podważających jej zeznania.

Odnośnie dokumentacji z korespondencji pomiędzy pozwaną szkołą i PIP Sąd miał na uwadze, że zawarta w tej korespondencji argumentacja prawna nie była dla Sądu wiążąca, Sąd bowiem samodzielnie dokonuje zważeń prawnych
i interpretacji przepisów.

W toku postępowania Sąd I instancji oddalił również wniosek pozwanej
o przesłuchanie w charakterze strony dyrektorki pozwanej szkoły. Sąd miał bowiem na uwadze, że pozwana w odpowiedzi na pozew nie złożyła takiego wniosku dowodowego, również na samej rozprawie 4 lutego 2021r. pytana o stanowisko procesowe jeszcze przed rozpoczęciem przesłuchania powódki wskazała, że nie składa żadnych dodatkowych wniosków dowodowych (protokół rozprawy z dnia 04.02.2021r. - 00:05:35). Strona miała więc możliwość wniesienia o przeprowadzenie dowodu z zeznań dyrektorki szkoły, jednak nie złożyła takiego wniosku aż do momentu gdy zakończono przesłuchiwanie powódki. Nie była zaś dla Sądu Rejonowego przekonująca argumentacja pozwanej, że konieczność powołania dowodu z zeznań dyrektorki powstała dopiero po przesłuchaniu powódki, zwłaszcza wobec rozszerzenia tezy dowodowej na okoliczności związane ze wskazaniem kryteriów doboru do zwolnienia. Sąd miał bowiem na uwadze, że już od samego początku postępowania przedmiotem sporu były kryteria wyboru powódki jako pracownika, któremu wręczono wypowiedzenie zmieniające. Świadczy o tym treść pozwu, gdzie powódka wprost wskazała, że „pracodawca naruszył zasady wyboru pracownika do redukcji nie uwzględniając doświadczenia oraz kwalifikacji zawodowych” i dalej „dlatego wnoszę o stwierdzenie, że pracodawca przy wyborze pracownika do zwolnienia zastosował nieobiektywne i nierzetelne kryteria”. Powódka podała też orzecznictwo SN dotyczące kryteriów doboru pracownika do zwolnienia. Zdaniem Sądu Rejonowego nie można było pominąć również i tego, że sama pozwana w odpowiedzi na pozew także odniosła się do kwestii kryteriów przedstawiając argumentację w tym zakresie w pkt 9 swojej odpowiedzi na pozew. Wobec tego nie mogło być zaskoczeniem dla strony pozwanej, że powódka była przesłuchiwana także na okoliczność kryteriów doboru do zwolnienia, były one bowiem od samego początku podnoszone jako część argumentacji strony powodowej. Sąd I instancji nie zaakceptował poglądu, że przesłuchanie powódki spowodowało ujawnienie jakichkolwiek okoliczności, które nie były wcześniej sygnalizowane w pismach procesowych, a które wymagałyby odpowiedzi ze strony pozwanej. Powódka bowiem w swych zeznaniach podtrzymała swoje twierdzenia zawarte w pozwie, nie rozszerzyła też powództwa, ani nie zgłosiła żadnych nowych roszczeń. Wobec powyższego nie zachodziły w ocenie Sądu Rejonowego żadne przesłanki do uwzględnienia wniosku pozwanej o przesłuchanie dyrektorki szkoły, złożonego dopiero po przesłuchaniu powódki.

Z powyższych względów nie był również w ocenie Sądu Rejonowego zasadny wniosek strony pozwanej o otwarcie na nowo rozprawy zamkniętej 4 lutego 2021r. Pozwana bowiem w swym piśmie z 10 lutego 2021r. powoływała się znów na konieczność przedstawienia materiału dowodowego dotyczącego kryteriów doboru nauczycieli do zwolnienia. Jednak należało mieć na uwadze, jak już wskazano wyżej, że w niniejszej sprawie od początku, już w treści pozwu, kwestią sporną pomiędzy stronami były te kryteria. Wobec tego był stosowny czas na przedłożenie w odpowiedzi na pozew, bądź w późniejszym piśmie procesowym, wszelkich wniosków dowodowych i twierdzeń dotyczących tych kryteriów doboru. Nie znajdowało w ocenie Sądu Rejonowego żadnego uzasadnienia składanie nowych wniosków dowodowych dopiero po zamknięciu rozprawy. Mając więc na uwadze zasadę kontradyktoryjności oraz szybkości postępowania, Sąd oddalił wniosek o otwarcie rozprawy na nowo i dopuszczenie dowodu z zeznań dyrektorki pozwanej szkoły. Zgodnie z art. 316 § 2 k.p.c. rozprawa powinna być otwarta na nowo, jeżeli istotne okoliczności ujawniły się dopiero po jej zaniknięciu. W niniejszej sprawie nie zostały ujawnione żadne istotne nowe okoliczności, kwestia kryteriów doboru była bowiem wskazywana już w pozwie, pozwana miała odpowiedni czas na ustosunkowanie się do tej kwestii, co też zrobiła w treści odpowiedzi na pozew, miała też czas na składanie wszelkich wniosków dowodowych z tym związanych. Wobec powyższego wniosek o otwarcie rozprawy na nowo podlega oddaleniu.

Jednocześnie Sąd I instancji oddalił też wnioski dowodowe zawarte w piśmie procesowym z 10 lutego 2021r., złożonym już po zamknięciu rozprawy. Jak wyżej wskazano, nie było żadnych podstaw do ponownego otwarcia rozprawy, nie było również uzasadnionych przesłanek przemawiających za przyjęciem wniosków dowodowych złożonych przez pozwaną dopiero na tym, końcowym etapie postępowania.

W odniesieniu do roszczenia dotyczącego kwestionowania zasadności
i zgodności z prawem wypowiedzenia zmieniającego wręczonego powódce, Sąd Rejonowy przywołał art. 20 ust. 1 pkt 2 i art. 22 ust. 2 ustawy – Karta Nauczyciela. W niniejszej sprawie powódce wręczono dokument, w którym pracodawca zaproponował jej zatrudnienie na stanowisku pedagoga w ½ wymiaru czasu pracy
i nauczyciela w świetlicy w ½ wymiaru czasu pracy, argumentując to zmianami organizacyjnymi. Pracodawca dalej wskazał, że w przypadku niezaakceptowania tych nowych warunków stosunek pracy zawarty z powódką zostanie rozwiązany z dniem 31 sierpnia 2019 roku. Powódka w toku postępowania nie kwestionowała samych zmian organizacyjnych, skupiając się na kwestii braku kryteriów wyboru jej jako pracownika, któremu zaproponowano te warunki, a także wskazując na brak zachowania terminu na wypowiedzenie się co do tych warunków.

Odnośnie kwestii terminu na wypowiedzenie się co do nowo zaproponowanych warunków Sąd Rejonowy miał na uwadze, że powódka była zatrudniona na podstawie mianowania. Zgodnie zaś z poglądem wyrażonym
w orzecznictwie artykuł 42 § 1-3 k.p. ma zastosowanie do zmiany warunków pracy nauczyciela zatrudnionego na podstawie umowy o pracę. Nie ma natomiast zastosowania do nauczyciela zatrudnionego na podstawie mianowania ( wyrok SN
z dnia 8 lipca 2015 roku, sygn. akt IIPK 11/15
). Wobec powyższego zastosowanie w przypadku powódki znajdą jedynie przepisy Karty Nauczyciela, a nie przepisy kodeksu pracy, które przewidują określony termin na złożenie oświadczenia
o ewentualnej odmowie przyjęcia nowo zaproponowanych warunków pracy.
Nie można było jednak tracić z pola widzenia faktu, że nawet przyjmując,
że powódka 29 maja 2019r. przyjęła pismo pracodawcy, to miała zaledwie jeden dzień na podjęcie decyzji co do dalszego zatrudnienia w pozwanej szkole. W ocenie Sądu Rejonowego był to termin zbyt krótki. Jednocześnie wobec braku wskazania konkretnego terminu w ustawie – Karta Nauczyciela nie można uznać, że z tego względu rozwiązanie stosunku pracy było niezgodne z prawem.

Jednak już drugi argument powódki, dotyczący braku kryteriów doboru powódki do zmiany jej warunków pracy, był w ocenie Sądu I instancji zasadny
i powodował uznanie rozwiązania z nią stosunku pracy za niezgodne z prawem. Podstawą do zaproponowanej zmiany warunków pracy powódki, a w efekcie nieprzyjęcia proponowanych warunków i podstawą do rozwiązania z powódką stosunku pracy były bowiem zmiany organizacyjne, które uniemożliwiły według pozwanej dalsze zatrudnienie powódki na pełen etat na stanowisku pedagoga. Jednak nigdzie w treści wręczonego powódce pisma pracodawcy nie wskazano jakichkolwiek kryteriów, które przyświecały pracodawcy przy wyborze powódki jako pracownika, któremu zaproponowano zmianę warunków pracy. Powódka przed zaproponowaniem jej nowych warunków pracy miała pełen etat pedagoga, jednocześnie, co nie było kwestionowane przez strony, w roku szkolnym 2019/2020 pozwana szkoła miała mieć 1,5 etatu z zakresu pomocy psychologiczno-pedagogicznej, wobec 2,02 etatu rok wcześniej. Istotnie więc doszło do zmian organizacyjnych polegających na zmniejszeniu tego etatu. Jednak pozwana w odpowiedzi na pozew przyznała, że oprócz powódki pozostałą ½ etatu pedagoga miała otrzymać psycholog szkolna. Wobec tego doszło do sytuacji, w której pełen etat pedagoga miał być rozdysponowany pomiędzy dwóch pracowników – powódkę i psychologa szkolnego. Ponadto z zeznań powódki wynikało, że w pozwanej szkole zatrudnione były jeszcze dwie inne osoby na stanowisku pedagoga. Nawet przyjmując argumentację pozwanej, że były to osoby zatrudnione na ½ etatu za powódkę, która przebywała na urlopie rodzicielskim, to i tak należało tych pracowników porównać z powódką przy ustaleniu dalszych losów etatu pedagoga. Pozwana powinna była wykazać w piśmie skierowanym do powódki jakie są kryteria, które przyjęto wybierając powódkę jako pracownika, któremu etat pedagoga zostanie zmniejszony, jakie są kryteria przemawiające za tym, że pozostała część tego etatu ma przejść do innego pracownika. W treści wypowiedzenia wręczonego powódce nie wskazano żadnych kryteriów, czym kierował się pracodawca podejmując taką decyzję. W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że w postępowaniu sądowym należy także zweryfikować prawidłowość kryteriów doboru nauczyciela do zaproponowania mu obniżenia wymiaru zajęć w sytuacji, gdy został on przez dyrektora szkoły uprzedzony o możliwości rozwiązania stosunku pracy ( wyrok SN z dnia 21 listopada 2018 roku, sygn. akt I PK 154/17). W innym miejscu SN wskazał, że w sytuacji, w której pozwany pracodawca przy formułowaniu przyczyny wypowiedzenia w istocie ograniczył się do powtórzenia ustawowego zwrotu zawartego w art. 20 ust. 1 pkt 2 Karty Nauczyciela, rozwiązanie stosunku pracy mogłoby zostać uznane za prawidłowe (zgodne z art. 30 § 4 k.p.) tylko wówczas, gdyby informacja o motywach wyboru pracownika do zwolnienia została mu przedstawiona w inny sposób, najpóźniej w chwili przekazania oświadczenia o wypowiedzeniu. Nie można zatem zgodzić się z twierdzeniem, że kryteria doboru mogą zostać ujawnione dopiero w toku trwającego postępowania przed sądem. Postępowanie sądowe ma bowiem na celu weryfikację podanej przez pracodawcę przyczyny pod kątem jej rzeczywistości (art. 30 § 4 k.p.) oraz zasadności (art. 45 § 1 k.p.) ( wyrok SN z dnia 13 września 2016 roku, sygn. akt I PK 30/16). Z powyższego wynika więc, że brak podania przez pracodawcę kryteriów doboru powódki do redukcji jej etatu przemawia
za niezgodnością rozwiązania stosunku pracy z prawem poprzez analogiczne zastosowanie art. 30 § 4 KP w zw. z art. 91c ust. 1 Karty Nauczyciela. Wobec tego Sąd Rejonowy uznał jej roszczenie odszkodowawcze związane z niezgodnym z prawem rozwiązaniem stosunku pracy za zasadne. Powódce należało się więc odszkodowanie z tego tytułu, obliczane, wobec jej stażu pracy w pozwanej szkole, jako równowartość jej trzymiesięcznego wynagrodzenia za pracę. W toku postępowania strona powodowa nie kwestionowała zaświadczenia przedłożonego przez pozwaną, wobec czego Sąd Rejonowy zasądził na rzecz powódki tytułem odszkodowania kwotę 12.538,80 zł brutto (3 x 4.179,60 zł).

Sąd Rejonowy ubocznie wskazał, że pozwana w swym piśmie z 10 lutego 2021 r. powoływała się na wskazanie kryteriów doboru pracowników do zwolnienia w treści procedury uchwalonej w pozwanej szkole w czerwcu 2012 r. W ocenie Sądu Rejonowego jednak wskazanie kryteriów w treści takiego ogólnego dokumentu nie zwalnia jeszcze pracodawcy z obowiązku wskazania jakie konkretnie kryteria zostały zastosowane w przypadku wyboru powódki oraz jak wypadła ona na tle innych pracowników pod kątem owych kryteriów. Brak wskazania w treści dokumentu wręczonego powódce jakichkolwiek kryteriów, a także brak ich zakomunikowania w jakikolwiek inny sposób, nie mógł być sanowany powołaniem się na uchwałę z 2012r., wskazującą jedynie jakie kryteria mogą być brane pod uwagę.

W przedmiocie roszczenia powódki związanego z przysługiwaniem jej dodatku funkcyjnego związanego z pełnieniem funkcji wicedyrektora pozwanej szkoły, Sąd I instancji ustalił, że powódka została powołana do pełnienia tej funkcji na okres od 1 września 2015 r. do 31 sierpnia 2018 r. W toku postępowania strony nie kwestionowały również samej wysokości dodatku funkcyjnego, który przysługiwał powódce w kwocie 500,00 zł. Wobec faktu, że M. P. została powołana do pełnienia danej funkcji na okres do 31 sierpnia 2018 r., to tym samym do tego dnia należał się jej dodatek funkcyjny. Sąd miał również na uwadze, że od lipca 2017 r. powódka była na zwolnieniu lekarskim ze względu na ciążę. Zgodnie zaś z art. 177 § 1 k.p. pracodawca nie może wypowiedzieć ani rozwiązać umowy o pracę w okresie ciąży, a także w okresie urlopu macierzyńskiego pracownicy, chyba że zachodzą przyczyny uzasadniające rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia z jej winy i reprezentująca pracownicę zakładowa organizacja związkowa wyraziła zgodę na rozwiązanie umowy. Jednocześnie należy dodać, że doktryna jasno przyjmuje, że zakaz wypowiadania umowy o pracę oznacza również zakaz zmiany warunków umowy o pracę w drodze wypowiedzenia zmieniającego. Art. 177 stosuje się również do okresu urlopu rodzicielskiego (art. 182 1g KP). Z kolei w wyroku z 19 października 2010 r., sygn. akt II PK 85/10, SN wprost wskazał, że nauczycielka zatrudniona na podstawie mianowania podlega ochronie szczególnej przed wypowiedzeniem i rozwiązaniem stosunku pracy
w okresie ciąży i w okresie urlopu macierzyńskiego (art. 177 § 1 k.p. w związku
z art. art. 91c ust. 1 ustawy z 1982 r. Karta Nauczyciela). Wobec tego ochrona zatrudnienia, która łączy się z ochroną warunków tego zatrudnienia, rozciąga się również na nauczycielki zatrudnione na podstawie mianowania. Powódka była zatrudniona na podstawie mianowania, a w okresie od 1 września 2017 r.
do 31 sierpnia 2018 r., kiedy została pozbawiona dodatku motywacyjnego, składał się do 18 lutego 2018 r. z okresu ciąży, a następnie do 8 lipca 2018 r. z okresu urlopu macierzyńskiego i urlopu rodzicielskiego od 9 lipca 2018 r. do 17 lutego 2019 r. Wobec tego powódka miała w okresie ciąży, urlopu macierzyńskiego i urlopu rodzicielskiego zagwarantowaną stałość samego zatrudnienia oraz jego warunków, wśród których znajdował się także dodatek funkcyjny. Pracodawca nie mógł jej pozbawić tego dodatku. Tym samym za zasadne uznał Sąd Rejonowy roszczenie powódki o wyrównanie jej zasiłku o kwotę niewypłaconego przez pozwaną dodatku funkcyjnego. Pozwana bowiem poprzez zabranie tego dodatku, zadeklarowała do ZUS inną, niższą, podstawę wymiaru zasiłku przysługującego powódce za okres zwolnienia lekarskiego oraz następnie za okres urlopu macierzyńskiego i urlopu rodzicielskiego. Tym samym doprowadziła do wypłacenia powódce mniejszego zasiłku za te okresy. Jak już wyżej wskazano pozwana nie była uprawniona do odebrania dodatku funkcyjnego, był to składnik, który przysługiwałby powódce w okresie zwolnienia lekarskiego, a więc powinien być wzięty pod uwagę przy wyliczeniu kwoty zasiłku chorobowego i zasiłku macierzyńskiego. Niezgodne z prawem działanie pozwanej spowodowało szkodę po stronie powódki, którą pozwana powinna zrekompensować. Wobec tego roszczenie powódki o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej kwot wyrównania tych zasiłków było w ocenie Sądu I instancji zasadne. Sąd miał na uwadze, że pozwana na rozprawie nie kwestionowała hipotetycznych wartości z tytułu wyrównania wynagrodzenia i nagrody jubileuszowej pod względem rachunkowego wyliczenia. Wobec tego Sąd zasądził na rzecz powódki żądaną przez nią kwotę 6.000 zł tytułem wyrównania zaniżonego zasiłku, dla którego jako podstawę obliczenia pracodawca nie podał dodatku funkcyjnego, za okres od września 2017 r. do sierpnia 2018 r.

Trzecim roszczeniem podniesionym przez powódkę było roszczenie
o wyrównanie kwot nagrody jubileuszowej za 20 lat pracy. Podstawą dla tego roszczenia było uznanie przez powódkę, że w podstawie obliczenia tej nagrody powinien być również uwzględniony omawiany wyżej dodatek funkcyjny. Jak już wyżej wskazano powódka faktycznie powinna była otrzymać dodatek funkcyjny
za cały okres do 31 sierpnia 2018r., wobec czego dodatek ten powinien również być uwzględniony przy obliczaniu wynagrodzenia powódki będącego podstawą
dla wyliczenia przysługującej jej nagrody jubileuszowej. Jednocześnie strona pozwana nie kwestionowała rachunkowego wyliczenia. Wobec powyższego Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 375,00 zł tytułem wyrównania nagrody jubileuszowej.

Odnośnie odsetek Sąd Rejonowy miał na uwadze, że odszkodowanie
za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę stało się wymagalne
w momencie doręczenia odpisu pozwu stronie pozwanej, a więc z dniem 31 lipca 2019 r. (k.15). Tym samym Sąd I instancji przyznał powódce wyżej wskazane odszkodowanie wraz z odsetkami od 1 sierpnia 2019 r., czyli dnia następnego po dniu wymagalności, do dnia zapłaty. Sąd miał na uwadze, że powódka domagała się odsetek liczonych od dnia doręczenia odpisu pozwu pozwanej, czyli od 31 lipca 2019 r., wobec czego Sąd oddalił powództwo w zakresie odsetek za ten jeden dzień – 31 lipca 2019r. W zakresie roszczenia o wyrównanie zasiłku wypłacanego powódce to powódka w pozwie wskazała jedynie, że domaga się odsetek za opóźnienie, nie podając jednak dnia początkowego ich naliczania. Wobec tego Sąd Rejonowy również przyjął tutaj dzień następny po dniu doręczenia odpisu pozwu pozwanej, czyli 1 sierpnia 2019r., jako dzień początkowy naliczania odsetek. Odnośnie roszczenia o wyrównanie nagrody jubileuszowej powódka żądała odsetek od 5 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty. Sąd miał na uwadze, że nagroda została jej przyznana 4 czerwca 2018r., był to wobec tego dzień wymagalności roszczenia o nagrodę. Tym samym słuszne jest żądanie odsetek od 5 czerwca 2018r. w przypadku tego roszczenia i tak też Sąd Rejonowy zasądził na rzecz powódki.

W kwestii kosztów postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. oraz § 9 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. - Dz. U. z 2018r., poz. 265), zasądzając na rzecz powódki od pozwanej kwotę 1.530 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Rejonowy, działając na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, nakazał również pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 945,69 zł, tytułem opłaty od pozwu, której powódka nie miała obowiązku uiścić, obliczanej jako 5% od ostatecznie zasądzonych na jej rzecz kwot.

Sąd nadał również wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 4.179,60 zł, na podstawie art. 477 2 § 1 k.p.c.

Apelację od wyroku z 4 marca 2021 r. wniosła pozwana, zarzucając mu:

1.  naruszenie przepisów art. 48 pkt 1, art. 49 i art. 54 k.p.c. poprzez to,
że w orzekaniu wzięła udział osoba podlegająca wyłączeniu, co stanowi przyczynę nieważności postępowania na podstawie art. 379 pkt 4 k.p.c.;

2.  naruszenie przepisów art. 217, 225, 241, 299 i art. 302 k.p.c. poprzez dwukrotne oddalenie wniosku dowodowego strony pozwanej
i nieprzesłuchanie w charakterze strony dyrektora Szkoły Podstawowej nr (...) w W. p. J. B., co wywołało ten skutek, że strona pozwana została pozbawiona możliwości obrony swoich praw, stanowiący przyczynę nieważności postępowania na podstawie art. 379 pkt 5 k.p.c., a nadto uniemożliwiło wszechstronne wyjaśnienie istoty sprawy i prawidłową ocenę materiału dowodowego;

3.  niedostateczne wyjaśnienie okoliczności sprawy oraz błędy w ustaleniach faktycznych, mające wpływ na treść wydanego wyroku.

Pozwana wniosła o stwierdzenie nieważności postępowania na podstawie
art. 386 § 2 k.p.c., uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania ( apelacja k.115-123).

Pozwana uzasadniła apelację tym, że w wydaniu skarżonego wzięła udział ławniczka J. J., podlegająca wyłączeniu na podstawie art. 54 k.p.c. w zw. z art. 48 k.p.c. Osoba ta jest bowiem przewodniczącą międzyzakładowej organizacji związkowej pracowników (...) w powiecie (...) – na jej ręce dyrektor SP nr (...) w W. zwracała się pismem z 20 maja 2019 r. o wyrażenie stanowiska wobec zamierzonego wypowiedzenia umowy powódce. Organizacja nie zajęła stanowiska i nie udzieliła odpowiedzi. W apelacji wskazano, że p. S.-J. jest osobą znaną i aktywną w środowisku pracowników oświaty (...), zaś jej wnuki uczęszczają do pozwanej szkoły, osoba ta bywa w pozwanej szkole i kontaktuje się z dyrektorem. Powyższe okoliczności zdaniem strony pozwanej wywołują uzasadnione wątpliwości co do bezstronności członka składu orzekającego w niniejszym postępowaniu. Wskazano, że strona pozwana nie podnosiła powyższej okoliczności w toku postępowania, bowiem p. S.-J. nie była znana pełnomocnikowi pozwanej, aż do czasu otrzymania odpisu wyroku ze wskazaniem imion i nazwisk osób orzekających w sprawie. W związku z powyższym pozwana nie miała możliwości złożenia wniosku o wyłączenie ławnika w toku procesu. Zdaniem strony pozwanej pełnienie funkcji przewodniczącego organizacji związkowej, która ma uprawnienia do wyrażania stanowiska w sprawach m.in. rozwiązywania umów i do której pracodawca zwrócił się o takie stanowisko, powoduje nawiązanie relacji prawnej między zainteresowanymi stronami.

W dalszej części apelacji, pełnomocnik pozwanej wskazał, że przez dwukrotne oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie J. B. – dyrektora pozwanej w charakterze strony wywołało skutek w zakresie pozbawienia pozwanej możliwości obrony swoich praw i stanowi przyczynę nieważności na podstawie art. 379 pkt 5 k.p.c., a nadto uniemożliwiło wszechstronne wyjaśnienie istoty sprawy zapewniające prawidłową ocenę materiału dowodowego. Wskazano, że M. P. w pozwie wnosiła o dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron, tymczasem sąd w zarządzeniu z 21 lipca 2020 r. o wyznaczeniu rozprawy nie wezwał do osobistego stawiennictwa celem przesłuchania przedstawiciela pozwanej, co budzi zdziwienie pełnomocnika pozwanej.

Pełnomocnik pozwanej wskazał ponadto, że dwukrotnie oddalając wniosek dowodowy pozwanej, pominął przy wyrokowaniu istotne okoliczności zmierzające do ustalenia czy wypowiedzenie umowy o pracę narusza przepisy o wypowiadaniu umów. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że kwestia kryteriów doboru pracownika do zwolnienia była osią sporną od czasu wytoczenia powództwa, z czym nie zgadza się pełnomocnik pozwanej. Zdaniem strony pozwanej, kwestia powyższych kryteriów została po raz pierwszy podniesiona dopiero przez pełnomocnika powódki podczas rozprawy 4 lutego 2021 r. W pozwie bowiem wskazano, że „ pozwana naruszyła zasady wyboru” pracownika do zwolnienia, co sugeruje, że zasady te były powódce znane, nie zaś brak kryteriów. Nieprawidłowe były również w ocenie strony pozwanej ustalenia Sądu w zakresie tego, czy powódce należał się dodatek funkcyjny w całym okresie, na który została powołana na funkcję wicedyrektora szkoły – zgodnie bowiem z art. 30 ust. 5 i art. 91d pkt 1 Karty Nauczyciela ustanawiają wyłączną kompetencję rady gminy do ustalania warunków przyznawania nauczycielom przewidzianych ustawą dodatków i wynagrodzeń. Obowiązujące były zatem postanowienia uchwały (...) Rady Gminy W. z 5 marca 2009 r. w sprawie regulaminu przyznawania i wypłacania dodatków do wynagrodzenia nauczycieli, gdzie w § 5 ustanowiono zasadę, zgodnie z którą dodatek funkcyjny nie przysługuje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nauczyciel zaprzestał pełnienia obowiązków, do których obowiązek ten jest przypisany. Tym samym należało uznać, że to nie pozwana, a obowiązujące przepisy pozbawiły powódkę dodatku funkcyjnego ( apelacja k.115-121).

W odpowiedzi na apelację z 9 lipca 2021r. pełnomocnik powódki wniósł
o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów zastępstwa procesowego za II instancję obliczonych wg norm przepisanych. Pełnomocnik powódki wskazał, że co do ławniczki J. K. nie zachodzą przesłanki wyłączenia z art. 49 k.p.c., bowiem powódka nie była członkiem związku zawodowego, którego przewodniczącą jest ławniczka, M. P. nigdy nie kontaktowała się z ławniczą w sprawach zawodowych ani prywatnych. W odpowiedzi na apelację podniesiono, że postanowienia Sądu w przedmiocie dopuszczenia dowodu z przesłuchania stron z ograniczeniem jedynie do powódki, a następnie oddalenie wniosku o przesłuchanie w charakterze pozwanej dyrektora szkoły były prawidłowe, a nadto pełnomocnik pozwanej nie zgłosił zastrzeżenia
do protokołu w trybie art. 162 k.p.c. Pełnomocnik powódki przedstawił ponadto argumentację dotyczącą kwestii zwolnienia nauczyciela na podstawie art. 20 ust. 1 pkt 2 Karty Nauczyciela, wskazując, że Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i rozważań prawnych ( odpowiedź na apelację k.138-140).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja była bezzasadna.

Z uwagi na podniesiony w apelacji zarzut naruszenia art. 48 pkt 1, art. 49
i art. 54 k.p.c.
, Sąd Odwoławczy zarzut ten rozpoznał w pierwszej kolejności. Apelująca podniosła bowiem, że w składzie Sądu I instancji, który rozpoznawał niniejszą sprawę, brał udział ławnik, który powinien być wyłączony z uwagi
na uzasadnioną wątpliwość co do jego bezstronności. Ławniczka bowiem (J. K.) jest przewodniczącym organizacji związkowej, działającej
w powiecie (...), do której pozwana szkoła zwróciła się o wyrażenie stanowiska wobec zamierzonego wypowiedzenia umowy powódce, a ponadto
p. J. K. kontaktuje się z dyrektorem pozwanej szkoły, gdyż jej wnuki uczęszczają do Szkoły Podstawowej nr (...) w W..

Ww. zarzut jest nieuzasadniony.

Przywoływany w apelacji art. 48 § 1 pkt 1 k.p.c. stanowi, że sędzia (tu: ławnik) jest wyłączony z mocy ustawy w sprawach, w których jest stroną lub pozostaje
z jedną ze stron w takim stosunku prawnym, że wynik sprawy oddziaływa na jego prawa lub obowiązki. Chodzi tu o bezpośrednie oddziaływanie zapadłego wyroku na stosunek prawny istniejący pomiędzy sędzią (ławnikiem), a jedną ze stron, których sprawę miałby rozstrzygać ( por. np. wyrok SN z 20 stycznia 2009 r. w sprawie II CSK 229/08). Stopień bezpośredniości wpływu rozstrzygnięcia na prawa lub obowiązki sędziego (ławnika, biegłego itd.) obrazuje orzecznictwo Sądu Najwyższego, przykładowo wyrok z dnia 15 czerwca 1999 r. w sprawie II UKN 3/99, w którym wyjaśnia się, że nawet pozostawanie sędziego (ławnika) w stosunku pracy z jedną ze stron nie stanowi wystarczającej podstawy do wyłączenia z mocy ustawy, czy uchwała z dnia 21 listopada 2006 r. w sprawie III CZP 76/06, gdzie wskazuje się, że biegły sądowy – członek spółdzielni mieszkaniowej – jest z mocy samej ustawy wyłączony w sprawie, w której ta spółdzielnia jest stroną, tylko wtedy, gdy wynik sprawy może bezpośrednio oddziaływać na jego prawa lub obowiązki jako członka spółdzielni.

W ocenie Sądu Okręgowego pozwana nie wykazała istnienia którejkolwiek
z przesłanek skutkujących wyłączeniem ławnika orzekającego w sprawie z mocy ustawy. Trudno wszak uznać, że fakt pełnienia przez ławnika funkcji przewodniczącego związku zawodowego w zakresie pracowników oświaty, działającego w powiecie (...), skutkuje uznaniem, że pozostaje ona z jedną ze stron w takim stosunku prawnym, że wynik sprawy oddziaływa na jego prawa lub obowiązki. Sąd Okręgowy nie zauważa żadnego wpływu faktu uwzględnienia powództwa, czy też jego ewentualnego oddalenia na prawa lub obowiązki ławniczki J. K.. Nie zachodziła zatem podstawa nieważności postępowania, wskazana w art. 379 pkt 4 k.p.c.

Ubocznie należy wyjaśnić, że art. 49 § 1 k.p.c. reguluje wyłączenie sędziego z mocy orzeczenia sądu na wniosek strony lub na żądanie samego sędziego. Przesłanką orzeczenia, jest istnienie stosunku osobistego między sędzią a stroną lub jej przedstawicielem i wynikająca z tego stosunku możliwość powstania wątpliwości co do bezstronności sędziego (iudex suspectus). Przez stronę należy rozumieć powoda, pozwanego, interwenienta ubocznego (niezależnie od rodzaju interwencji), wnioskodawcę i uczestnika w postępowaniu nieprocesowym; podstawą wyłączenia jest również stosunek osobisty między sędzią a osobą wchodzącą w skład organu działającego w imieniu osoby prawnej lub innej jednostki organizacyjnej będącej stroną. Podstawą wyłączenia mogą być stosunki o charakterze emocjonalnym, lecz także osobiste powiązania gospodarcze, np. powiązania majątkowe, kredytowe ( zob. postanowienie SN z dnia 25 sierpnia 1971 r., I CZ 212/71, OSNC 1972, Nr (...), poz. 55). Na tle dotychczasowego stanu prawnego przyjmowano w szczególności, że nie są stosunkami osobistymi i nie uzasadniają wyłączenia stosunki wyłącznie służbowe, kontakty urzędowe sędziego z innymi osobami ( zob. postanowienie SN z dnia 13 grudnia 1984 r., II CZ 133/84, LEX nr 8660). W tym kontekście, Sąd Okręgowy uznał, że nawet kontaktowanie się przez ławniczkę z dyrektorem pozwanej szkoły w zakresie dotyczącym wprawdzie osobistych spraw J. K. (tj. jej wnuków), a służbowych czynności dyrektora szkoły, nie wywołuje wątpliwości co do bezstronności ławnika.

Na uwzględnienie nie zasługiwały również zarzuty dotyczące naruszenia przez Sąd I instancji przepisów art. 217, 225, 241, 299 i 302 k.p.c. Zarzuty te opierały się na nieuwzględnieniu przez Sąd Rejonowy wniosku o przesłuchanie w charakterze strony pozwanej dyrektora Szkoły Podstawowej nr (...) w W., co miało pozbawić pozwaną możliwości obrony swych praw.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że powyższy wniosek dowodowy został oddalony podczas rozprawy 4 lutego 2021r. Niewątpliwie postanowienie
to uchybiało przepisom postępowania, przede wszystkim bowiem Kodeks postępowania cywilnego nie przewiduje możliwości „oddalenia wniosku dowodowego” – od czasu wejścia w życie art. 1 pkt. 83 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw, tj. od 7 listopada 2019 r. obowiązuje art. 235 2 § 1 k.p.c., który daje sądowi możliwość pominięcia dowodu w wypadku zaistnienia wymienionych w tym przepisie przesłanek. Jednocześnie § 2 nakłada na sąd orzekający obowiązek wskazania podstawy prawnej pominięcia dowodu. Sąd Rejonowy oddalając wniosek dowodowy uchybił powyższym przepisom. Mimo to, pełnomocnik pozwanej obecny podczas rozprawy 4 lutego 2021r. i wydania postanowienia w przedmiocie oddalenia wniosku dowodowego, nie skorzystał z uprawnienia wynikającego z art. 162 § 1 k.p.c. i nie zwrócił uwagi sądu na uchybienie przepisom postępowania. Strona nie może skutecznie zarzucać w apelacji uchybienia przez sąd pierwszej instancji przepisom postępowania, dotyczącego wydania postanowienia oddalającego wniosek o przeprowadzenie dowodów, jeżeli na podstawie art. 162 § 1 k.p.c. nie zwróciła uwagi sądu na to uchybienie ( por. np. uchwały Sądu Najwyższego: z dnia 27 października 2005 r., III CZP 55/05, OSNC 2006/9/144 i z dnia 27 czerwca 2008 r., III CZP 50/08 OSNC 2009/7-8/103 oraz wyrok SN z dnia 12 czerwca 2015 r., II CSK 450/14). Z treści art. 162 § 1 k.p.c. wynika wprost, że strona ma zwrócić uwagę sądowi na uchybienie przepisom postępowania, wytknięcie uchybień winno w każdym przypadku polegać na wskazaniu konkretnych, naruszonych przepisów procedury. Tylko w takim przypadku zastrzeżenie będzie skuteczne, zwłaszcza gdy stronę reprezentuje profesjonalny pełnomocnik.

Wskazać nadto należy, że ograniczenie w przedmiotowej sprawie dowodu
z przesłuchania stron wyłącznie do przesłuchania powódki nie powoduje zaistnienia przesłanki uznania nieważności postępowania w myśl art. 379 pkt 5 k.p.c. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, o pozbawieniu pozwanej możliwości obrony swoich praw. Przewidziana w art. 379 pkt 5 k.p.c. przyczyna nieważności postępowania polega bowiem na tym, że strona na skutek wadliwości działań procesowych sądu lub strony przeciwnej nie brała udziału w całym postępowaniu lub jego znacznej części, jeżeli skutki tych wadliwości nie mogły być usunięte na następnych rozprawach przed wydaniem wyroku w danej instancji ( por. Postanowienie SN z 4.02.2021 r., II CSK 153/20, LEX nr 3148067). W przedmiotowej sytuacji nie doszło jednak do takiej sytuacji – pozwana była bowiem reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, prawidłowo zawiadomionego i obecnego na rozprawie. Ponadto, oddalenie – czy też prawidłowo w świetle art. 235 2 § 1 k.p.c. – pominięcie wniosku dowodowego co do zasady nie skutkuje pozbawieniem strony możliwości udziału w postępowaniu, skoro art. 380 k.p.c. daje możliwość przeprowadzenia pominiętego dowodu przez sąd drugiej instancji, czyli konwalidowania ewentualnych uchybień sądu I instancji.

Wobec faktu, że wnioski apelacji ograniczały się do wniosków o stwierdzenie nieważności postępowania i uchylenie zaskarżonego wyroku, Sąd Okręgowy rozpoznając apelację nie odnosił się do zarzutu apelacji, dotyczącego niedostatecznego wyjaśnienia okoliczności sprawy oraz błędów w ustaleniach faktycznych, które miały wpływ na treść wyroku. Okoliczności te nie stanowiły bowiem podstawy do uchylenia skarżonego wyroku, które dopuszczalne jest jedynie w wypadku zaistnienia przesłanek nieważności postępowania, wymienionych w art. 379 k.p.c. oraz w wypadku nierozpoznania istoty sprawy. Nawet bowiem w wypadku uwzględnienia tych zarzutów, niedopuszczalne byłoby domniemywanie przez Sąd treści wniosku apelacji ( por. Postanowienie SN z 8.08.2007 r., I CZ 86/07, LEX nr 619656). Jednocześnie należy zauważyć, że wobec faktu, że apelacja złożona przez pełnomocnika pozwanej nie zawierała braków, które uniemożliwiałyby jej rozpoznanie, nie zachodziły przesłanki do zastosowania procedury dotyczącej wezwania do usunięcia braków formalnych apelacji ( por. np. Postanowienie SN z 10.02.2015 r., II UZ 76/14, LEX nr 1806444).

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie
art. 385 k.p.c.

Z uwagi na złożenie przez pełnomocnika powódki odpowiedzi na apelację
z wnioskiem o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za II instancję,
na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Sąd Okręgowy zasądził od pozwanej na rzecz powódki M. P. kwotę 675,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej, określoną na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018r. poz. 265).

SSO Renata Gąsior