Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IC 49/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 września 2021 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Robert Pabin

Protokolant: sek. sąd. Agnieszka Sobolczyk

po rozpoznaniu w dniu 13 sierpnia 2021 roku w Sieradzu na rozprawie

sprawy z powództwa Rejonowego Banku (...) w L.

przeciwko K. K. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Niepubliczny Zakład (...) (...) K. K. (1), H. K., S. P., M. P. (1), K. P.

o zapłatę

1.  zasądza od K. K. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Niepubliczny Zakład (...) (...) K. K. (1), H. K., S. P., M. P. (1) i K. P. solidarnie na rzecz Rejonowego Banku (...) w L. 626.628,63 zł (sześćset dwadzieścia sześć tysięcy sześćset dwadzieścia osiem złotych sześćdziesiąt trzy grosze) z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym lecz nie więcej od dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym naliczanymi od kwoty 561.875 zł (pięćset sześćdziesiąt jeden tysięcy osiemset siedemdziesiąt pięć złotych) od dnia 3 stycznia 2019r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od K. K. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Niepubliczny Zakład (...) (...) K. K. (1), H. K., S. P., M. P. (1) i K. P. solidarnie na rzecz Rejonowego Banku (...) w L. 42.149 zł (czterdzieści dwa tysiące sto czterdzieści dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w tym 10.800 zł (dziesięć tysięcy osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Sygn. akt I C 49/20

UZASADNIENIE

W pozwie z 13 maja 2019 r. powód Rejonowy Bank (...) w L. wniósł o zasądzenie od pozwanych K. K. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Niepubliczny Zakład (...) (...) K. K. (1), H. K., S. P., M. P. (1) oraz K. P. solidarnie na jego rzecz kwoty 626.628,63 zł z odsetkami umownymi w wysokości równej czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP naliczanymi od kwoty 561.875 zł od dnia 3 stycznia 2019r. do dnia zapłaty a także zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając żądanie strona powodowa wskazała, że dochodzona kwota obejmuje wierzytelność z tytułu umowy o kredyt inwestycyjny do której wypowiedzenia doszło wskutek niewywiązywania się z jej postanowień przez pozwaną K. K. (1) jako kredytobiorcę oraz H. K., S. P., M. P. (1) oraz K. P. jako poręczycieli cywilnych. Pozwani pomimo wezwania ich do dobrowolnego wykonania zobowiązania nie uczynili tego do chwili obecnej.

Nakazem zapłaty z dnia 23 grudnia 2019 r., wydanym w postępowaniu upominawczym w sprawie INc 73/19, Sąd Okręgowy w Sieradzu uwzględnił powództwo w całości.

Od powyższego nakazu, sprzeciw w ustawowym terminie wnieśli pozwani w tym K. K. (1) reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, żądając oddalenia powództwa w całości i zasądzenia zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. W złożonych środkach zaskarżenia pozwani podnieśli, że:

- brak terminowej spłaty kredytu spowodowany był postępowaniem egzekucyjnym prowadzonym przeciwko K. K. (1) w związku z udzieleniem przez nią poręczenia spłaty kredytu przyznanego jej bratu na kwotę 139.400 zł wskutek czego od 2014r. powód zaspokaja swoje roszczenia ściągając bardzo duże kwoty z rachunków pozwanej K. K. (1) nie udzielając wyjaśnień co do wysokości potrąceń i okresów których on dotyczą;

- K. K. (1) złożyła do Prokuratury Rejonowej w Sieradzu zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia na szkodę jej i męża przestępstwa oszustwa przy zawieraniu umowy poręczenia spłaty kredytu przyznanego przez powoda jej bratu na kwotę 139.400 zł na mocy umowy z dnia 29 października 2010r.;

- powód nie wyraził zgody na sprzedaż przez K. K. (1) gospodarstwa rolnego pomimo, że uzyskane w ten sposób środki przeznaczone były by na spłatę zobowiązań kredytowych;

- G. Bank cofnął K. K. (1) promesę na udzielenie kredytu konsolidacyjnego w wyniku czego utraciła ona możliwość konsolidacji kredytu w innym banku.

W toku postępowania powód podtrzymał wcześniejsze stanowisko procesowe.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

Umową nr (...) z dnia 1 października 2014r. Rejonowy Bank (...) w L. udzielił K. K. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Niepubliczny Zakład (...) (...) K. K. (1) kredytu inwestycyjnego w kwocie 600.000 zł na okres od 1 października 2014r. do 30 listopada 2028r. z przeznaczeniem na zapłatę za zakupione materiały, urządzenia i wykonane usługi związane z dokończeniem rozbudowy budynku mieszkalno – usługowego oraz zakup działki pod parking. Wskazaną kwotę bank postawił do dyspozycji kredytobiorcy na jego rachunku bankowym za pobraniem prowizji w łącznej kwocie 6030 zł. Spłata kredytu wraz z odsetkami miała nastąpić do dnia 30 listopada 2028r. w miesięcznych ratach kapitałowo – odsetkowych poczynając od 31 października 2014r. W celu zapewnienia terminowych spłat K. K. (1) upoważniła bank do obciążania kwotą wymagalnych zobowiązań z umowy kredytu jej rachunków bankowych prowadzonych w (...) L. nr (...) oraz (...) (§ 1 ust. 14 umowy). Kredytobiorca zobowiązany był do zapewnienia na w/w rachunkach środków w terminach określonych w aktualnym harmonogramie w wysokości odpowiadającej wymagalnej raty kapitału i/lub odsetek. W przypadku braku środków Bank był upoważniony do zaspokojenia roszczeń z tytułu umowy z pierwszych wpływów na ten rachunek niezależnie od innych dyspozycji, za wyjątkiem tytułów wykonawczych. Kredyt oprocentowany był według zmiennej stopy procentowej stanowiącej sumę zmiennej stawki bazowej WIBOR 3M i stałej marży banku w wysokości 3,70 punktu procentowego w stosunku rocznym. Umowa szczegółowo określała sposób ustalania oprocentowania zmiennego, które obowiązywało w danym miesiącu począwszy od 1 dnia miesiąca i w chwili podpisania umowy wynosiło 6,01 % w stosunku rocznym (§2 umowy k. 12v). Przy tym założeniu łączna prognozowana kwota do spłaty obejmująca kapitał i odsetki wynosiła 879.811,79 zł (harmonogram k.18). O zmianie stopy oprocentowania Bank miał informować kredytobiorcę, poręczycieli oraz dłużników rzeczowych poprzez ogłoszenia zamieszczane na tablicy ogłoszeń w banku , w prasie codziennej oraz na stronie internetowej (§2 ust. 7 umowy). Niespłacona przez kredytobiorcę rata lub część raty kredytu stawała się zadłużeniem przeterminowanym oprocentowanym według podwyższonej zmiennej stopy procentowej wynoszącej czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym liczone za każdy dzień zwłoki która na dzień podpisania umowy wynosiła 16% w stosunku rocznym (§ 5 umowy). Prawnym zabezpieczeniem spłaty kredytu miały być między innymi poręczenia cywilne udzielone przez H. K., S. W. (obecnie P.) oraz K. i M. P. (2). Na umowie swój podpis złożył także H. K., wyrażając zgodę na zaciągnięcie kredytu przez małżonkę K. K. (1). Bank był uprawniony do wypowiedzenia umowy m.in. w razie braku spłat kwot kredytu w terminach ich wymagalności (§7 ust. 1 pkt. 4) umowy). Termin wypowiedzenia wynosił 30 dni i był liczony od dnia następnego po doręczeniu kredytobiorcy pisma Banku o wypowiedzeniu umowy.

Dowód: umowa kredytu nr (...) (k.12-14v); harmonogram spłaty kredytu (k.15-18); zeznania K. O. (ReCourt z 19.06.2020r od 00:12:36 do 00:29:24);

Umowami z dnia 1 października 2014r. zawartymi z Rejonowym Bankiem (...) w L. - H. K., S. W. (obecnie P.) oraz K. i M. P. (2) udzielili K. K. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Niepubliczny Zakład (...) (...) K. K. (1) poręczeń za jej zobowiązania wynikające z umowy kredytowej nr (...) do wysokości niespłaconego kapitału, odsetek umownych, odsetek od kapitału przeterminowanego, kosztów windykacji na wypadek gdyby kredytobiorca swojego zobowiązania nie wykonał. Poręczyciele zobowiązali się wykonać zobowiązanie ciążące na kredytobiorcy po zawiadomieniu przez Bank o opóźnieniu w spłacie kredytu poprzez zapłatę sumy zadłużenia w sposób i terminach podanych przez bank (ust. 5 umowy). Do umowy poręczenia poręczyciele złożyli trybie art. 97 ust. 1 i 2 Prawa bankowego pisemne oświadczenie w którym poddali się egzekucji i wyrazili zgodę na wystawienie przez bank przeciwko nim bankowego tytułu egzekucyjnego obejmującego roszczenia wynikające z poręczenia udzielonego umową z dnia 1 października 2014r. na zabezpieczenie wierzytelności banku wynikających z umowy o kredyt nr (...) do kwoty 1.200.000 zł z możliwością wystąpienia przez bank o nadanie (...) klauzuli wykonalności do dnia 30 listopada 2031r.

Dowód: umowy poręczenia (k.19-22),

Strona pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania, zaprzestając od listopada 2016r regulowania na rzecz banku płatności w sposób i terminach przewidzianych w umowie. Opóźnienie w spłacie kredytu systematycznie narastało a ostatnia wpłata na poczet zaległej raty nastąpiła w listopadzie 2016r (k.192). W związku z powyższym, bank pismem z 18 kwietnia 2018 wezwał pozwaną K. K. do zapłaty w terminie 14 dni roboczych zaległej kwoty 65.875 zł z tytułu kapitału oraz 39.397,61 zł z tytułu odsetek umownych jednocześnie informując kredytobiorcę o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Kopia w/w pisma została doręczona do wiadomości poręczycielom. Pozwani nie skorzystali z możliwości uregulowania zadłużenia i kontynuowania stosunku prawego, wobec czego doszło do powstania wymagalności całej niespłaconej należności. Pismem z 9 listopada 2018 r. powód złożył wobec K. K. (1) oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. Pismo to zostało doręczone do wiadomości poręczycielom.

Dowód: wezwanie do zapłaty z dowodami nadania (k. 274- 277v), oświadczenie banku o wypowiedzeniu umowy wraz z dowodem nadania przesyłki do pozwanych (k. 23-26v), historia zapisów księgowych - zestawienie należności i spłat kredytu z pismem przewodnim strony powodowej (k.180-213), zeznania K. O. (ReCourt z 19.06.2020r od 00:12:36 do 00:29:24);

Z raportu stanowiącego zestawienie należności i zaległości kapitałowych z kalkulacją odsetek za zwłokę oraz treści wyciągu z ksiąg banku wynika, że na dzień 2 stycznia 2019 r. wymagalne zadłużenie z tytułu umowy kredytu z dnia 1 października 2014r. wynosiło 626.628,63 zł w tym niespłacony kapitał – 561.875 zł, odsetki – 64.678,63 zł oraz koszty - 75 zł.

Dowód: wyciąg z ksiąg banku (k.11-11v); historia zapisów księgowych - zestawienie należności i spłat kredytu z pismem przewodnim strony powodowej (k.180-213),

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o zgromadzony w aktach sprawy nieosobowy materiał dowodowy w postaci dokumentów prywatnych i urzędowych przedłożonych przez stronę powodową, które wobec braku dowodów przeciwnych sąd w całości uznał za wiarygodne. Z tych samych względów jako wiarygodne sąd uznał zeznania świadka K. O..

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Prawo bankowe (tj. Dz.U.2019.2357) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Jak wynika z poczynionych powyżej ustaleń faktycznych pozwana K. K. (1) zawarła z powodem umowę kredytu na podstawie której uzyskała od niego środki pieniężne w kwocie 600.000 zł. Zobowiązanie pozwanej, które łącznie z odsetkami wyliczonymi według zmiennej stopy procentowej, obowiązującej w dniu podpisania umowy wynosiło 879.811,79 zł miało zostać spłacone w 168 miesięcznych ratach kapitałowo-odsetkowych do dnia 30 listopada 2028r.

Zgodnie z treścią art. 353 § 1 k.c. w zw. z art. 354 § 1 k.c. zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia a dłużnik powinien świadczenie spełnić, zgodnie z treścią zobowiązania. W niniejszej sprawie zobowiązanie K. K. polegało na spełnieniu określonego w umowie kredytu świadczenia pieniężnego w ściśle określonych kwotach i terminach. W braku odmiennej woli stron, jedynie uczynienie przez pozwaną zadość temu obowiązkowi, może być ocenione jako wykonanie zobowiązania. Spłata kredytu miała następować poprzez obciążanie kwotą wymagalnych zobowiązań z umowy kredytu rachunków bankowych K. K. prowadzonych w powodowym banku (§ 1 ust. 14 umowy). K. K. zobowiązana była do zapewnienia na w/w rachunkach środków w terminach określonych w aktualnym harmonogramie w wysokości odpowiadającej wymagalnej raty kapitału i/lub odsetek. Umowa została zawarta w ramach prowadzonej przez obie strony działalności gospodarczej, a zatem wykonanie zobowiązania przez kredytobiorcę z należytą starannością winno nastąpić z uwzględnieniem zawodowego charakteru tej działalności (art. 355 § 2 k.c.).

Jak wynika z twierdzeń strony powodowej i przedłożonych przez nią dokumentów wobec których pozwani nie przedstawili żadnych przeciwdowodów, K. K. (1) początkowo spłacała kredyt – tj. zapewniała środki na swoich rachunkach bankowych po czym od listopada 2016r. zaprzestała dalszych spłat. Z uwagi na brak spłat bank po uprzednim wezwaniu pozwanej i poręczycieli pismem z dnia 18 kwietnia 2018r. do zapłaty zaległych rat, na podstawie §7 ust. 1 pkt. 4) umowy skorzystał z prawa do wypowiedzenia umowy. Pismem z dnia 9 listopada 2018 roku doręczonym K. K. i poręczycielom w trybie art. 61 §1 k.c. skutecznie wypowiedział umowę, stawiając całą należność w stan wymagalności z upływem okresu wypowiedzenia. Bank wypowiedział umowę po uprzednim wezwaniu kredytobiorcy oraz poręczycieli do zapłaty zaległości, dodatkowo informując w wezwaniu o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zobowiązania. Bank dochował zatem procedury upominawczej wynikającej z umowy oraz przepisów art. 75c Prawa bankowego.

Za zobowiązania K. K. wynikające z zawartej umowy kredytowej na podstawie art. 881 k.c. solidarną odpowiedzialność ponoszą jej mąż H. K., a nadto S. P., M. P. (1) oraz K. P., którzy poprzez udzielenie poręczenia cywilnego zobowiązali się wobec banku wykonać zobowiązanie na wypadek gdyby kredytobiorca go nie wykonał (art. 876 § 1 k.c.). W związku z udzieleniem poręczenia, poręczyciele nie stali się stroną umowy kredytowej. K. K. dokonując z bankiem czynności bankowej działała jako profesjonalista i nie może w stosunku do powoda powoływać się na przepisy z zakresu ochrony konsumenckiej. Zgodnie z treścią art. 879 § 1 k.c. o zakresie zobowiązania poręczycieli rozstrzyga każdoczesny zakres zobowiązania dłużnika. Przy czym poręczyciel może podnieść przeciwko wierzycielowi wszelkie zarzuty, które przysługują dłużnikowi (art. 883 § 1 k.c.). Powyższe prowadzi do wniosku, że poręczyciele mogą kwestionować umowę kredytową jedynie w takim zakresie w jakim może kwestionować ją K. K. jako profesjonalista. W ramach stosunku podstawowego (umowy kredytu) poręczyciele nie mogą więc powoływać się na ochronę konsumencką, albowiem nie są stroną tej umowy a nadto zakres ich odpowiedzialności nie może być mniejszy aniżeli zakres odpowiedzialności dłużnika. Mniejszy zakres odpowiedzialności może natomiast wynikać z zarzutów przysługujących poręczycielom z ich własnych praw, w szczególności wynikających z umowy poręczenia. Dlatego też na ochronę konsumencką, poręczyciele mogą powoływać się w ramach umowy poręczenia. Niewątpliwie bowiem umowy ta zostały zawarte przez H. K., S. P., M. P. (1) oraz K. P. w charakterze konsumentów. Analizując jednak treść umów poręczenia sąd nie dopatrzył się w niej postanowień abuzywnych. W szczególności za takie postanowienie nie może być uznany zapis przewidujący obowiązek poręczyciela wykonania zobowiązania w terminie podanym przez bank w zawiadomieniu o niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika. Należy bowiem zauważyć, że istotą umowy poręczenia jest przyjęcie przez poręczyciela obowiązku wykonania zobowiązania za dłużnika, zgodnie z zakresem tego zobowiązania ciążącym na dłużniku. Powyższe oznacza, że co do zasady poręczyciela zobowiązani byli spłacać kredyt w terminach i kwotach ściśle oznaczonych w umowie. Tak więc udzielnie poręczycielom przez bank w umowie poręczenia dodatkowe prolongaty na wykonanie zobowiązania za dłużnika liczonej od daty otrzymania zawiadomienia o niewykonaniu zobowiązania nie może być traktowane jako krzywdzące konsumenta, w sytuacji gdy brak tego zapisu powodowałby obowiązek wykonania zobowiązania wcześniej – w terminie zastrzeżonym dla dłużnika.

Jako chybiony sąd uznał zarzut nieprawidłowego obciążania przez bank rachunków bankowych K. K. i nienależnego pobierania z nich środków na poczet wykonania umowy kredytu. Po pierwsze K. K. nie przedstawiła dowodów na to, że w przeszłości kiedykolwiek kwestionowała sposób obciążania jej rachunków w poczet umowy kredytu. Nie przestawiła dowodów na to, że składała w tym zakresie do banku jakiekolwiek reklamacje. Po drugie, dysponując jako strona umowy rachunku bankowego dostępem do pełnej historii wykonanych na nim operacji nie wskazała które konkretnie obciążenia zostały przez bank zrealizowane nieprawidłowo. Po trzecie pozwani, w tym K. K. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, nie przedstawili żadnych dowodów na to, że zobowiązanie z umowy kredytu wykonali w większym zakresie aniżeli wynika to z twierdzeń strony powodowej popartych przedłożoną dokumentacją bankową w szczególności, ze wykonali je w części objętej żądaniem pozwu, choć zgodnie z treścią art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. zobowiązani byli udowodnić fakty z których wywodzą skutki prawne. Pozwani winni zatem udowodnić fakt nieistnienia lub wykonania zobowiązania w zakresie objętym żądaniem pozwu. Należy podkreślić, że powód udowodnił zaciągnięcie w stosunku do niego przez stronę przeciwną zobowiązania pieniężnego w łącznej wysokości nie mniejszej niż 879.811,79 zł oraz to, że pozwani zobowiązali się zwrócić kredyt z odsetkami w umówionym terminie. Dochodzone pozwem roszczenie znajduje zatem oparcie w umowie kredytu. Jeżeli więc pozwani twierdzą, że roszczenie banku nie istnieje lub istnieje w mniejszym zakresie od dochodzonej pozwem to jako dłużnicy powinni ten fakt udowodnić. Innymi słowy mówiąc to nie bank lecz kredytobiorca i poręczyciele jako dłużnicy obowiązany są przedstawić dowody na to, że zobowiązanie wykonali w zakresie objętym żądaniem banku. Jeżeli natomiast takich dowodów nie przedstawiają, nie mogą skutecznie stawiać zarzutu niewykazania lub nieudowodnienia przez powoda wysokości roszczenia z uwagi na nieprzedstawienie szczegółowego rozliczenia wpłat dokonanych przez kredytobiorcę wspartego dokumentami źródłowymi. Nałożenie na bank tego rodzaju wymogów procesowych stanowiłoby odwrócenie ciężaru dowodu i w istocie prowadziło do niedopuszczalnego przerzucenia na wierzyciela obowiązku udowodnienia wykonania przez dłużnika części zobowiązania a tym samym niewykonania w pozostałej części. Innymi słowy mówiąc to nie wierzyciel ma obowiązek dowodzenia w jakim zakresie dłużnik swego zobowiązania nie wykonał, lecz to dłużnik ma obowiązek wykazania w jakiej części je wykonał. Pozwani winni zatem udowodnić fakt wykonania zobowiązania w zakresie objętym żądaniem pozwu lub to, że jej poszczególne postanowienia są nieważne. Wprawdzie pozwani wnieśli sprzeciw od nakazu zapłaty, tym nie mniej nie przedstawili żadnych dowodów na to, że swoje zobowiązanie wykonali w większym zakresie aniżeli wynika to z twierdzeń wierzyciela.

Powoływana przez pozwanych w treści sprzeciwu od nakazu zapłaty okoliczność, że podczas zawierania umowy K. K. posiadała korzystniejszą sytuację finansową, która w późniejszym okresie uległa destabilizacji w wyniku konieczności przejęcia przez nią spłaty zobowiązań za jej brata pozostaje bez wpływu na obowiązek wykonania zobowiązania z umowy kredytowej, albowiem możliwość pogorszenia się sytuacji płatniczej kredytobiorcy nie wykracza poza typowe ryzyko kontraktowe towarzyszące zawarciu umowy. Ponadto z treści sprzeciwu nie wiadomo, dlaczego swoich zobowiązań w zastępstwie K. K. nie wykonali jej poręczyciele. W podobny sposób tj. jako nie wywierający wpływu na zakres odpowiedzialności pozwanych należy ocenić powoływaną w sprzeciwie okoliczność bezskutecznego podejmowania przez K. K. starań w celu pozyskania środków nie spłatę zobowiązań. W szczególności, nie sposób stawiać bankowi jako wierzycielowi zarzutu braku zgody na sprzedaż nieruchomości stanowiącej zabezpieczenie spłaty kredytu, w sytuacji gdy proponowana cena sprzedaży nie odzwierciedlała zdaniem banku, rzeczywistej wartości nieruchomości.

Wysokość i wymagalność wierzytelności została szczegółowo opisana w pozwie i potwierdzona dokumentacją bankową. Pozwani zakwestionowali zasadność roszczenia tym nie mniej nie przytoczyli żadnych twierdzeń wskazujących na to, która z dochodzonych pozwem kwot została w świetle przedłożonych dokumentów bankowych określona przez powoda nieprawidłowo. Treści złożonych przez bank dokumentów pozwani nie zakwestionowali jakimkolwiek dowodem przeciwnym. Dochodzona przez bank suma nie przekracza co do należności głównej wysokości udzielonego kredytu tj. 600.000 zł a łącznie z odsetkami także ciążącego na kredytobiorcy zobowiązania w chwili zawierania umowy tj. kwoty 879.811,79 zł. Tak więc bank nie musiał przedstawiać żadnych szczegółowych wyliczeń sumy dochodzonej w pozwie albowiem to na pozwanych spoczywa obowiązek dowodzenia jaka cześć z kwoty 561.875 zł tytułem należności głównej oraz jako część z kwoty 64.753,63 zł tytułem skapitalizowanych odsetek i kosztów bankowi się nie należy. Tego rodzaju twierdzeń i wyliczeń pozwani nie przedstawili. Tak więc mając powyższe na uwadze i opierając się na treści załączonych do pozwu dokumentów sąd uznał powództwo za zasadne w całości i zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda 626.628,63 zł w tym 561.875 zł tytułem niespłaconej należności głównej, 64.678,63 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych oraz 75 zł tytułem opłat umownych.

Na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 482 § 1 k.c. sąd zasądził od dochodzonej pozwem należności głównej umowne odsetki za opóźnienie określone zgodnie z § 5 umowy i liczone zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 3 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty. Nie ulega wątpliwości, że we wskazanym dniu pozwani pozostawali w opóźnieniu w spełnieniu świadczenia.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął w oparciu o art. 98 k.p.c. uznając, że pozwani którzy przegrali proces w całości zobowiązani są zwrócić powodowi solidarnie całość kosztów procesu w łącznej kwocie 42.149 zł (opłata – 31.332 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł, koszty zastępstwa prawnego – 10.800 zł).