Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 października 2020 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Rosłan- Karasińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 5 października 2020 r. w Warszawie

sprawy A. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania A. N.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 12 lipca 2019 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 4051/19

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 lipca 2019 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił ubezpieczonemu A. N. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 9 lipca 2019 r. ubezpieczony nie został uznany za osobę niezdolną do pracy. Rozstrzygnięcie ww. decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych oparł na przepisach ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (decyzja z dnia 12 lipca 2019 r., znak: (...) – nienumerowana karta akt organu rentowego).

A. N. w dniu 13 sierpnia 2019 r. złożył odwołanie od ww. decyzji z dnia 12 lipca 2019 r., znak: (...). W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że nie zgadza się z oceną jego stanu zdrowia, dokonaną przez Komisję Lekarską ZUS. Wskazał, że około 10 lat temu zaczął wypadać mu dysk w kręgosłupie, co powodowało silne dolegliwości bólowe, utrudniało mu normalną egzystencję, w tym wykonywanie obowiązków zawodowych. Pomimo wielu wizyt u lekarzy z zakresu ortopedii, przyjmowania zastrzyków sterydowych i przeciwzapalnych oraz uczęszczania na zabiegi rehabilitacyjne, stan jego zdrowia się nie poprawiał, a wspomniane procedury powodowały jedynie krótkotrwałe okresy poprawy. W październiku 2017 r. nastąpiło nasilenie objawów, wobec czego wykonano u niego blokady dwóch poziomów kręgosłupa. W grudniu 2017 r. przeszedł operację kręgosłupa, od tego czasu był poddawany licznym zabiegom rehabilitacyjnym, w tym nie refundowanym przez NFZ, na co przeznaczył środki w wysokości 6.000,00 zł. Zarówno operacja, jak i wspomniane zabiegi rehabilitacyjne przyniosły znaczącą poprawę jego stanu zdrowia, jednak do chwili obecnej nie nastąpiło pełne wyleczenie. Od lekarzy uzyskał informację, że powrót do zdrowia powinien nastąpić dopiero w terminie ok. 2,5 roku od operacji. W chwili obecnej nie jest w stanie podjąć pracy z uwagi na silne dolegliwości bólowe i niemożność wykonywania aktywności fizycznej. Z zawodu jest mechanikiem samochodowym, w związku z czym wykonuje pracę fizyczną. Podkreślił, że na mocy decyzji z dnia 11 września 2018 r. organ rentowy przyznał mu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2018 r. Decyzją o przeliczeniu renty z dnia 13 grudnia 2018 r. przedłużono wypłacanie renty do dnia 30 czerwca 2019 r. Decyzją z dnia 2 maja 2019 r. przyznano mu także jednorazowe świadczenie pieniężne. Dopiero na mocy zaskarżonej decyzji ZUS uznał, że nie jest on niezdolny do pracy. Odwołujący dodał, że lekarze orzecznicy ZUS niewłaściwie przeprowadzili jego badanie oraz zignorowali przedłożoną przez niego dokumentację medyczną. W konkluzji odwołania, ubezpieczony zwrócił się o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie na jego rzecz prawa do dochodzonego świadczenia. Wniósł także o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych sądowych z zakresu neurochirurgii, neurologii oraz ortopedii i traumatologii na okoliczność stanu jego zdrowia pod kątem oceny jego zdolności do pracy (odwołanie z dnia 13 sierpnia 2019 r. k. 3-4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. , w dniu 22 sierpnia 2019 r. zajął stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że ubezpieczony został w toku postępowania skierowany na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 9 lipca 2019 r. uznała, że badany nie jest niezdolny do pracy. W oparciu o powyższe orzeczenie i wskazane przepisy organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 12 lipca 2019 r., odmówił ubezpieczonemu A. N. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie z dnia 22 sierpnia 2019 r., k. 6 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. N., urodzony w dniu (...), w dniu 20 marca 2018 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. po raz pierwszy wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Do wniosku odwołujący załączył kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych wraz z dokumentacją potwierdzającą te okresy (wniosek z dnia 20 marca 2018 r., informacja o okresach składkowych i nieskładkowych wraz z dokumentacją potwierdzającą te okresy – nienumerowane karty a.r.).

Decyzją z dnia 11 września 2018 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. przyznał odwołującemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 marca 2018 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. Kolejną decyzją z dnia 13 grudnia 2018 r. organ rentowy przeliczył świadczenie od 1 stycznia 2019 r. ustalając jego wysokość na kwotę 2.148,00 zł. Ostatecznie prawo do renty zostało przedłużone na okres do dnia 30 czerwca 2019 r. (decyzja ZUS z dnia 11 września 2018 r., decyzja ZUS z dnia 13 grudnia 2018 r. – nienumerowane karty a.r.).

Z uwagi na zbliżający się upływ terminu na jaki zostało przyznane odwołującemu prawo do ww. świadczenia, w dniu 30 maja 2019 r. A. N. złożył w organie rentowym wniosek o przyznanie prawa do świadczenia na dalszy okres. W toku postępowania wyjaśniającego odwołujący został skierowany na badanie lekarskie do Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 25 czerwca 2019 r. uznał, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Na skutek wniesienia przez odwołującego sprzeciwu od powyższego orzeczenia, sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS, która po ponownym zbadaniu odwołującego, wydała w dniu 9 lipca 2019 r. orzeczenie na mocy, którego uznała, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 25 czerwca 2019 r., orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 9 lipca 2019 r. – nienumerowane karty a.r.).

W oparciu o powyższe orzeczenie na mocy decyzji z dnia 12 lipca 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu ww. decyzji organ rentowy wskazał, że z uwagi na fakt, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 9 lipca 2019 r. stwierdziła, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy, to tym samym nie przysługuje mu prawo do wnioskowanego świadczenia. Rozstrzygnięcie ww. decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych oparł na przepisach ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (decyzja z dnia 12 lipca 2019 r., znak: (...) – nienumerowana karta akt organu rentowego).

Od niekorzystnej dla siebie decyzji organu rentowego, A. N. złożył odwołanie do tut. Sądu inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie z dnia 13 sierpnia 2019 r. k. 3-4 a.s.).

W toku postępowania Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty neurologa celem ustalenia, czy odwołujący się jest osobą zdolną, czy też całkowicie lub częściowo niezdolną do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności po przekwalifikowaniu, ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała, czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres, oraz do wskazania na czym polegała zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego, jeżeli taka nastąpiła (postanowienie z dnia 17 października 2019 r. k. 11 a.s.).

W opinii z dnia 23 stycznia 2020 r. biegła sądowa z zakresu neurologii J. B. rozpoznała u odwołującego stan po operacji kręgosłupa lędźwiowego i stabilizacji na poziomie L4/L5 z utrzymującym się zespołem ubytkowym i bólowym. Biegła zaznaczyła, że po intensywnej rehabilitacji i leczeniu stan zdrowia odwołującego w porównaniu z badaniem z dnia 26 listopada 2018 r. uległ poprawie, aczkolwiek nie osiągnął on stanu sprawności koniecznego do wykonywanej pracy mechanika samochodowego. Być może w dalszej perspektywie będzie do rozważenia przekwalifikowanie, ale w chwili obecnej dalsza rehabilitacja rokuje poprawę w zakresie ruchomości i wzmocnienia. Na tej podstawie biegła uznała, że w dniu wydania zaskarżonej decyzji odwołujący nadal pozostawał częściowo niezdolny do wykonywania pracy w okresie od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 30 czerwca 2020 r. Biegła podkreśliła również, że odwołujący nie wymaga oceny ze strony biegłych innych specjalności pod kątem stwierdzenia niezdolności do pracy (opinia biegłej sądowej z zakresu neurologii J. B. z dnia 23 stycznia 2020 r. k. 22-26).

Do powyższej opinii żadna ze stron nie zgłosiła zastrzeżeń (pismo procesowe z dnia 17 marca 2020 r. k. 32-33 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach rentowych odwołującego. Zdaniem Sądu powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy. Jednocześnie w toku sprawy Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłej sądowej z zakresu neurologii J. B. (k. 22-26 a.s.) celem jednoznacznego ustalenia stanu zdrowia odwołującego. W ocenie Sądu wnioski zawarte w sporządzonej opinii należy podzielić w całości. Opinia została bowiem wydana po przeprowadzeniu badania przedmiotowego odwołującego i wnikliwej analizie całości dokumentacji medycznej zawartej zarówno w aktach sądowych, jak i aktach rentowych ubezpieczonego. Opinia sporządzona przez biegłą sądową jest wyczerpująca, a także została sporządzona w sposób jasny i logiczny oraz nie pozostawia wątpliwości, co do dokładnego określenia stanu zdrowia odwołującego. Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowi wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie A. N. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 12 lipca 2019 r., znak: (...), jest niezasadne i jako takie podlega oddaleniu.

Na wstępie należy zważyć, że zgodnie z art. 148 ¹ § 1 kodeksu postępowania cywilnego (Dz.U. z 2019 r. poz. 1460 ze zm.) Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Analizując treść złożonych przez strony i zgromadzonych w aktach rentowych dokumentów, Sąd uznał, że okoliczności faktyczne nie były w sprawie sporne. Spór nie dotyczył faktów lecz prawa, wobec czego Sąd na podstawie art. 148 ¹ § 1 k.p.c. uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym.

W myśl art. 57 ust. 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. (Dz. U. z 2020 r. poz. 53 ze zm.) o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt. 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący, co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (ust. 2 art. 57 ustawy).

W treści wskazanej powyżej regulacji zostały zatem określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie.

Zgodnie z art. 58 ust. 1 pkt. 5 ww. ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt. 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie, co najmniej 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Stosownie zaś do treści ust. 2 art. 58, okres o którym mowa w ust. 1 pkt. 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy, zaś do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej. Przepis art. 58 ust. 4 stanowi natomiast, że przepisu ust. 2 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.

Przepis art. 12 powołanej wyżej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08 grudnia 2000 roku, II UKN 134/00 i z dnia 07 września 1979 r., II URN 111/79).

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności złożonego przez ubezpieczonego A. N. odwołania wskazać należy, że zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa, albowiem odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy. W przedmiotowej sprawie, Sąd uwzględnił opinię wydaną przez biegłą sądową i uznał ją za wyczerpującą, poddającą wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonego w odniesieniu do jego możliwości zawodowych. Wnioski zawarte w przedmiotowej opinii nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegła jest bowiem doświadczonym specjalistą z tej dziedziny medycyny, która odpowiada głównym schorzeniom ubezpieczonego. Opinię wydała po zapoznaniu się ze wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczonego i po przeprowadzeniu przedmiotowego badania wnioskodawcy. W ocenie Sądu biegła rzeczowo uzasadniła swoje stanowisko odnośnie zdiagnozowanych u wnioskodawcy schorzeń i ich wpływu na jego zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. W treści opinii biegła jednoznacznie wskazała, że stan zdrowia ubezpieczonego uległ poprawie od dnia badania przeprowadzonego przez lekarzy orzeczników ZUS w dniu 26 listopada 2018 r. Zaznaczyła również, że A. N. nie wymaga oceny ze strony biegłych innych specjalności pod kątem oceny jego niezdolności do pracy.

Zdaniem Sądu oceny powyższej w niczym nie mogło zmienić przekonanie ubezpieczonego o złym stanie jego zdrowia. Zgodnie bowiem z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego, subiektywne przekonanie strony o stopniu niezdolności do pracy ze względu na stan zdrowia nie może mieć decydującego znaczenia dla ustalenia prawa do świadczenia rentowego, albowiem miarodajny jest obiektywnie istniejący stan zdrowia, stwierdzony w toku postępowania, do której to oceny uprawnieni są biegli lekarze o specjalności odpowiadającej schorzeniom osoby badanej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1968 r., III PRN 66/68).

W tej sytuacji, Sąd Okręgowy, na podstawie wszechstronnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz w oparciu o obowiązujące przepisy prawa przyjął, że odwołanie A. N. od decyzji z dnia 12 lipca 2019 r., znak: I/25/045171670, było bezzasadne i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. podlegało oddaleniu.

ZARZĄDZENIE

(...)