Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 listopada 2020 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

po rozpoznaniu posiedzeniu niejawnym w dniu 5 listopada 2020 r. w Warszawie

sprawy R. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania R. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia z dnia 27 czerwca 2019 r. znak: (...)oraz z dnia 1 sierpnia 2019 r. znak: (...)

zmienia zaskarżone decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w ten sposób, że przyznaje odwołującej R. M. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 kwietnia 2019 r. na stałe.

SSO Renata Gąsior

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 czerwca 2019 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił ubezpieczonej R. M. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 18 czerwca 2019 r. ubezpieczona nie została uznana za osobę niezdolną do pracy. Rozstrzygnięcie ww. decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych oparł na przepisach ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (decyzja z dnia 27 czerwca 2019 r., znak:(...) k. 47 a.r.).

R. M. w dniu 29 lipca 2019 r. złożyła odwołanie od ww. decyzji z dnia 27 czerwca 2019 r., znak: (...) Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie art. 57 w związku z art. 58 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2020 r. poz. 53 ze zm.) poprzez błędne uznanie przez organ rentowy, że jest zdolna do pracy podczas, gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że stan jej zdrowia po przebytej w 2018 r. operacji stawów biodrowych, znacznie się pogorszył i nie rokuje poprawy. Podkreśliła, że pomimo dostarczenia do organu rentowego wszelkiej niezbędnej dokumentacji medycznej, lekarze orzecznicy ZUS zignorowali jej zły stan zdrowia, który ma wpływ na jej codzienną egzystencję. Wskazała, że od najmłodszych lat ma problemy zdrowotne ze stawami biodrowymi. Przyczyną tego rodzaju schorzeń jest uraz okołoporodowy w powodu, którego była wielokrotnie hospitalizowana w Szpitalu (...) w W.. Ubezpieczona dodała, że w 2001 r. przeszła operację endoprotezoplastyki prawego stawu biodrowego, po której stan jej zdrowia był dobry. Jednak w maju 2017 r. pojawił się ból stawów utrudniający chodzenie w związku, z czym została niezwłocznie zakwalifikowana do operacji endoprotezoplastyki prawego stawu biodrowego, która odbyła się w dniu 13 września 2018 r. Po operacji przechodziła długotrwałą rehabilitację. Wskazała, że do dnia dzisiejszego odczuwa stały promieniujący ból stawów biodrowych, który znacznie ogranicza jej ruchy przy schylaniu się, wykonywaniu skrętów ciała, klękaniu. Nie może również dźwigać cięższych przedmiotów, gdyż odczuwa wówczas silny ból karku. Z tego powodu nie jest w stanie samodzielnie wykonywać wielu czynności dnia codziennego takich jak sprzątanie, prasowanie, gotowanie, czy pranie. Ma także trudności z realizacją czynności higienicznych, polegających np. na myciu głowy. Często musi również zmieniać pozycję ciała, w której się znajduje, gdyż nie może za długo siedzieć lub leżeć. W związku z powyższym nie może podjąć pracy zarobkowej, gdyż stan jej zdrowia stale się pogarsza i wymaga stałej rehabilitacji i przyjmowania leków. W konkluzji odwołania, ubezpieczona zwróciła się więc o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie na jej rzecz prawa do dochodzonego świadczenia (odwołanie z dnia 29 lipca 2019 r. k. 3-9 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. , w dniu 8 sierpnia 2019 r. zajął stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że ubezpieczona została w toku postępowania skierowana na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 18 czerwca 2019 r. stwierdziła, że badana nie jest niezdolna do pracy. W oparciu o powyższe orzeczenie i wskazane przepisy organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 27 czerwca 2019 r., odmówił ubezpieczonej R. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Jednocześnie organ rentowy wskazał, że po zakończeniu postępowania wyjaśniającego prowadzonego w celu potwierdzenia okresów ubezpieczenia R. M., w dniu 1 sierpnia 2019 r. wydał decyzję ponownie odmawiającą ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie z dnia 8 sierpnia 2019 r., k. 26 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

R. M., urodzona w dniu (...), w dniu 8 kwietnia 2019 r. złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Do ww. wniosku odwołująca załączyła kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych wraz z dokumentacją potwierdzającą te okresy, w tym świadectwa pracy potwierdzające następujące okresy zatrudnienia: od dnia 3 sierpnia 1987 r. do dnia 31 października 1989 r. w Zakładach (...) w W., od dnia 14 listopada 1989 r. do dnia 15 maja 1990 r. w Przedsiębiorstwie (...) w R., od dnia 21 maja 1990 r. do dnia 31 stycznia 1992 r. w Zakładzie (...) w Ż. i zaświadczenia z Powiatowego Urzędu Pracy w Ż. potwierdzające fakt zarejestrowania w charakterze osoby bezrobotnej z prawem do zasiłku w okresach od dnia 6 lutego 1992 r. do dnia 5 lutego 1993 r., od dnia 3 listopada 2008 r. do dnia 21 stycznia 2010 r. oraz od dnia 30 listopada 2015 r. do dnia 31 lipca 2016 r. Ubezpieczona legitymuje się łącznym stażem ubezpieczeniowym w wymiarze 17 lat, 2 miesięcy i 21 dni okresów składkowych i nieskładkowych (wniosek o rentę z dnia 8 kwietnia 2019 r. k. 1-10, informacja o okresach składkowych i nieskładkowych wraz z dokumentacją potwierdzającą te okresy k. 11-27, decyzja ZUS z dnia 1 sierpnia 2019 r. k. 67 a.r.).

W toku postępowania wyjaśniającego odwołująca została skierowana na badanie lekarskie do Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 15 maja 2019 r. uznał, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. W związku ze zgłoszeniem zarzutu wadliwości w/w orzeczenia, sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS, która po ponownym zbadaniu odwołującej, wydała w dniu 18 czerwca 2019 r. orzeczenie na mocy, którego uznała, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 15 maja 2019 r., orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 18 czerwca 2019 r. k. 35-37 a.r.). W oparciu o powyższe orzeczenie na mocy decyzji z dnia 27 czerwca 2019 r., nr: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił ubezpieczonej R. M. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy W uzasadnieniu ww. decyzji organ rentowy wskazał, że z uwagi na fakt, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 18 czerwca 2019 r. stwierdziła, że odwołująca nie jest niezdolna do pracy, to tym samym nie przysługuje jej prawo do wnioskowanego świadczenia (decyzja z dnia 27 czerwca 2019 r., znak:(...) k. 47 a.r.). W dniu 1 sierpnia 2019 r. Zakład wydał kolejną decyzję po zakończeniu postępowania wyjaśniającego w przedmiocie potwierdzenia okresów ubezpieczenia R. M., w której ponownie odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (decyzja z dnia 1 sierpnia 2019 r., znak: (...)k. 67 a.r.).

Od niekorzystnych dla siebie decyzji organu rentowego z dnia 27 czerwca 2019 r. i z dnia 1 sierpnia 2019 r., ubezpieczona złożyła odwołanie do tut. Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie z dnia 29 lipca 2019 r. k. 3-9, pismo procesowe z dnia 12 marca 2020 r. k. 42-43 a.s.).

W toku postępowania, Sąd Okręgowy (...) dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty chirurga-ortopedy celem ustalenia, czy odwołująca się jest osobą zdolną, czy też całkowicie lub częściowo niezdolną do pracy zarobkowej, ze wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała, czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres, oraz do wskazania na czym polegała zmiana stanu zdrowia ubezpieczonej, jeżeli taka nastąpiła (postanowienie z dnia 26 listopada 2019 r. k. 34 a.s.).

W opinii z dnia 15 lipca 2020 r. biegły sądowy z zakresu (...) rozpoznał u odwołującej stan po endoprotezoplastyce totalnej obu stawów biodrowych i po endoprotezoplastyce rewizyjnej z powodu obluzowania w 2018 r. i dyskopatię kręgosłupa. W ocenie biegłego analiza przedstawionej dokumentacji, zebrany wywiad oraz przeprowadzone badanie, pozwalają stwierdzić, że badana jest częściowo niezdolna do pracy trwale od dnia 12 marca 2001 r., a więc od daty wykonania protezoplastyki totalnej biodra prawego. Biegły zaznaczył, że odwołująca posiadająca wykształcenie zawodowe i wykonująca pracę fizyczną, po implantowaniu dwóch endoprotez stawów kończyn dolnych stała się trwale częściowo niezdolna do pracy. Takie implantowanie protez ma bowiem na celu umożliwienie wykonywania ruchów w zniszczonych stawach biodrowych i uwolnienie pacjenta od bólu. Jednak implantowanie protez bioder czy kolan nie wzmacnia narządu ruchu, a osłabia narząd ruchu, albowiem konieczne jest usunięcie znacznej części kości. Wprowadzenie sztucznych elementów metalowych powoduje, że w miejscach połączenia protezy z kością dochodzi do działania znacznych sił wyważających, co też może być przyczyną obluzowania. Mimo więc uzyskania dobrego efektu leczenia operacyjnego, bo z możliwością zgięcia bioder do kąta prostego i z możliwością wykonania ruchów rotacyjnych, odwołująca nie odzyskała zdolności do pracy, ponieważ nie może wykonywać pracy wymagającej chodzenia czy stania, czy pracy w pozycji wymuszonej albo pracy wymagającej dźwigania i noszenia. Mogą być wykonywane prace fizyczne lekkie i to w niepełnym wymiarze czasu pracy. Zmiany są rozległe i utrwalone w związku z czym stan zdrowia odwołującej nie rokuje poprawy. Na tej podstawie biegły stwierdził, że od dnia 12 marca 2001 r. odwołująca jest trwale częściowo niezdolna do pracy (opinia biegłego sądowego z zakresu (...) z dnia 15 lipca 2020 r. k. 70-73 a.s.).

W związku z zastrzeżeniami organu rentowego do ww. opinii, w dniu 21 sierpnia 2020 r. Sąd Okręgowy (...) zlecił wydanie opinii przez biegłego sądowego z zakresu neurologii na okoliczności jak w postanowieniu z dnia 26 listopada 2019 r. (zlecenie opinii z dnia 21 sierpnia 2020 r. k. 85 a.s.).

W opinii z dnia 1 października 2020 r. biegła sądowa z zakresu neurologii dr B. A. wskazała, że z punktu widzenia schorzeń neurologicznych brak jest podstaw do uznania długotrwałej niezdolności do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Ze względu na stan neurologiczny, przy aktualnym stopniu zaawansowania i nasilenia objawów, brak jest znaczącego trwałego upośledzenia funkcji organizmu, sprowadzającego długotrwałą niezdolność do pracy w rozumieniu rentowym. W ocenie biegłej przebyte leczenie operacyjne i rehabilitacyjne pozwoliło na uzyskanie poprawy stanu zdrowia odwołującej. Schorzenie badanej jest przewlekłe, przebiega z okresami zaostrzeń i remisji objawów i może w okresach zaostrzeń dolegliwości bólowych wymagać okresowo leczenia i rehabilitacji wyłącznie w ramach czasowej niezdolności do pracy, tj. zwolnienia lekarskiego. W konkluzji opinii biegła zaznaczyła jednak, że z uwagi na wiodące schorzenie w obrębie narządu ruchu, kluczowa jest ocena biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii (opinia biegłej sądowej z zakresu neurologii B. A. z dnia 1 października 2020 r. k. 90-92 a.s.).

Do powyższej opinii żadna ze stron nie zgłosiła zastrzeżeń. Postanowieniem z dnia 5 listopada 2020 r. Sąd Okręgowy na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 k.p.c. pominął wniosek dowodowy organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii (pismo procesowe ZUS z dnia 26 października 2020 r. k. 104, postanowienie z dnia 5 listopada 2020 r. k. 106 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach rentowych odwołującej. Zdaniem Sądu powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

Jednocześnie w toku sprawy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu ortopedii-traumatologii M. G. (k. 70-73 a.s.) oraz z opinii biegłej sądowej z zakresu neurologii B. A. (k. 90-92 a.s.) celem jednoznacznego ustalenia stanu zdrowia odwołującej. Orzekając w przedmiotowej sprawie, Sąd oparł się jednak wyłącznie na najbardziej miarodajnej w jego ocenie opinii biegłego sądowego z zakresu (...) – uznając, że opinia ta uwzględnia całą dokumentację zgromadzoną w aktach sprawy oraz odnosi się do głównej, wiodącej jednostki chorobowej odwołującej, tj. schorzenia ortopedycznego w obrębie stawów biodrowych. Opinia ww. biegłego sądowego wskazała, że istnieją przesłanki uzasadniające uznanie ubezpieczonej za osobę trwale częściowo niezdolną do pracy od dnia 12 marca 2001 r., a więc od daty wykonania protezoplastyki totalnej biodra prawego, co tym samym podważyło opinię Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 18 czerwca 2019 r. oraz wydaną na jej podstawie decyzję organu rentowego z dnia 27 czerwca 2019 r., odmawiającą przyznania skarżącej dochodzonego przez nią świadczenia, od której odwołanie stanowi przedmiot niniejszego postępowania. Sąd w pełnym zakresie podziela opinię biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii, który w sposób jednoznaczny wskazał, że pomimo uzyskania dobrego efektu leczenia operacyjnego, bo z możliwością zgięcia bioder do kąta prostego i z możliwością wykonania ruchów rotacyjnych, odwołująca nie odzyskała zdolności do pracy, ponieważ nie może wykonywać pracy wymagającej chodzenia czy stania, czy też pracy w pozycji wymuszonej albo pracy wymagającej dźwigania i noszenia. Mogą być wykonywane prace fizyczne lekkie i to w niepełnym wymiarze czasu pracy. Zmiany są rozległe i utrwalone w związku, z czym stan zdrowia odwołującej nie rokuje poprawy. Z takim uzasadnieniem biegłego odnośnie trwałej, częściowej niezdolności do pracy oraz momentu jej powstania należało się zgodzić biorąc pod uwagę logiczną i pogłębioną argumentację, jaką biegły przedstawił. Na tej podstawie, Sąd doszedł do przekonania, że analizowana opinia stanowi rzeczowe i wartościowe źródło ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. W oparciu o kompleksową ocenę dokumentacji medycznej i na podstawie przeprowadzonego badania biegły sądowy dokonał bowiem oceny niezdolności do pracy odwołującej w związku z istniejącymi u niej schorzeniami natury ortopedycznej. Wskazać również należy, że biegły jest specjalistą w swojej dziedzinie, legitymuje się wiedzą medyczną z zakresu schorzeń, które stanowią podstawową, główną jednostkę chorobową ubezpieczonej, posiada bogate doświadczenie zawodowe oraz jak już zostało wskazane wyżej zapoznał się z całokształtem dokumentacji medycznej dotyczącej wnioskodawczyni, jak też przeprowadził jej badanie. W sposób przekonujący przedstawił uzasadnienie rozpoznania oraz rzetelnie i logicznie odpowiedział na postawione w tezie dowodowej pytania. Wobec tego sporządzona przez biegłego opinia nie pozostawia wątpliwości, co do dokładnego określenia stanu zdrowia ubezpieczonej. Sąd Okręgowy uznał, że charakterystyka schorzenia została przez biegłego oceniona prawidłowo z punktu widzenia zasad logiki, posiadanej wiedzy medycznej oraz doświadczenia zawodowego. Wobec powyższego Sąd Okręgowy ocenił opinię biegłego na równi z innymi środkami dowodowymi, a w szczególności ze znajdującą się w aktach sprawy kompleksową dokumentacją medyczną i uznał, że zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy stanowił wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie. Sąd Okręgowy miał także na uwadze, że opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii spełnia wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych, które zostały określone w art. 278 k.p.c. i 285 k.p.c., a także w art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U z 2020 r. poz. 53). Oceniając natomiast opinię biegłej sądowej z zakresu neurologii dr B. A., Sąd Okręgowy uwzględnił, że wydana przez biegłą opinia odnosi się wyłącznie do schorzeń natury neurologicznej, a zatem schorzeń drugorzędnych, wtórnych w stosunku do schorzeń ortopedycznych. Zresztą sama biegła w konkluzji swojej opinii zawarła stwierdzenie, że z uwagi na wiodące schorzenie w obrębie narządu ruchu, kluczowa jest ocena biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii. Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy uznał, że ze względu na swój stan zdrowia ubezpieczona nie jest w stanie wykonywać pracy zawodowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Z kolei samo niezadowolenie strony z treści opinii biegłego sądowego, nie powoduje konieczności powoływania kolejnego biegłego, czy też kolejnych biegłych, bądź dopuszczania dowodu z opinii uzupełniającej. W toku postępowania organ rentowy wnosił o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii z uwagi na zastrzeżenia podnoszone względem opinii wydanej przez biegłego, opiniującego w sprawie. Sąd Okręgowy wniosek ten pominął mając na uwadze, że opinia powołanego w sprawie biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii zawiera wyczerpującą i ostateczną ocenę stanu zdrowia ubezpieczonej, w tym w zakresie możliwości wykonywania przez nią dotychczasowej pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie R. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. z dnia 27 czerwca 2019 r., znak: (...) i z dnia 1 sierpnia 2019 r., znak: (...) jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy zważyć, że zgodnie z art. 148 ¹ § 1 kodeksu postępowania cywilnego (Dz.U. z 2020 r. poz. 53 ze zm.) Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Analizując treść złożonych przez strony i zgromadzonych w aktach rentowych dokumentów, Sąd uznał, że okoliczności faktyczne nie były w sprawie sporne. Spór nie dotyczył faktów lecz prawa, wobec czego Sąd na podstawie art. 148 ¹ § 1 k.p.c. uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W treści wskazanej powyżej regulacji zostały określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie. Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.

Art. 12 powołanej wyżej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 w/w przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2000 roku, II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979 r., II URN 111/79).

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności złożonych przez ubezpieczoną R. M. odwołań wskazać należy, że zaskarżone decyzje organu rentowego są nieprawidłowe, gdyż nie odpowiadają rzeczywistemu stanowi rzeczy. W przedmiotowej sprawie, Sąd uwzględnił opinię wydaną przez biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii i uznał ją za wyczerpującą, poddającą wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonej w odniesieniu do jej możliwości zawodowych. Wnioski zawarte w przedmiotowej opinii nie nasuwają wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegły jest bowiem doświadczonym specjalistą z tej dziedziny medycyny, która odpowiada schorzeniom ubezpieczonej. Opinię wydał po zapoznaniu się ze wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczoną. W ocenie Sądu biegły rzeczowo uzasadnił swoje stanowisko odnośnie zdiagnozowanych u odwołującej schorzeń i ich wpływu na jej zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że występujące u R. M. schorzenia w postaci stanu po wykonanej endoprotezoplastyce totalnej obu stawów biodrowych i po endoprotezoplastyce rewizyjnej z powodu obluzowania w 2018 r. i dyskopatii kręgosłupa są na takim etapie zaawansowania, że prowadzą do naruszenia sprawności jej organizmu w stopniu uzasadniającym orzeczenie częściowej niezdolności do pracy na stałe. Biegły sądowy wyjaśnił, że przeprowadzone u odwołującej implantowanie protez miało na celu umożliwienie wykonywania ruchów w zniszczonych stawach biodrowych i uwolnienie pacjenta od bólu. Jednak implantowanie protez bioder czy kolan nie wzmacnia narządu ruchu, a osłabia narząd ruchu, albowiem konieczne jest usunięcie znacznej części kości. Wprowadzenie sztucznych elementów metalowych powoduje, że w miejscach połączenia protezy z kością dochodzi do działania znacznych sił wyważających, co też może być przyczyną obluzowania. Mimo więc uzyskania dobrego efektu leczenia operacyjnego, bo z możliwością zgięcia bioder do kąta prostego i z możliwością wykonania ruchów rotacyjnych, odwołująca nie odzyskała zdolności do pracy, ponieważ nie może wykonywać pracy wymagającej chodzenia czy stania, czy pracy w pozycji wymuszonej albo pracy wymagającej dźwigania i noszenia. Mogą być wykonywane prace fizyczne lekkie i to w niepełnym wymiarze czasu pracy. Zmiany są rozległe i utrwalone w związku z czym stan zdrowia odwołującej nie rokuje poprawy. Tym samym odwołująca trwale utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. W tym stanie rzeczy, z uwagi na fakt, że odwołująca jest osobą trwale, częściowo niezdolną do pracy, to spełnia ustawowe przesłanki, które są niezbędne do otrzymania świadczenia rentowego z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 kwietnia 2019 r., tj. od miesiąca złożenia wniosku na stałe.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżone decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. z dnia 27 czerwca 2019 r. i z dnia 1 sierpnia 2019 r. w ten sposób, że przyznał odwołującej R. M. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 kwietnia 2019 r. na stałe, o czym orzekł w sentencji wyroku.

SSO Renata Gąsior

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem i aktami rentowymi doręczyć(...)organu rentowego.