Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

VI K 93/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. P. (1) , T. O. (1)

czyn przypisany obu oskarżonym:

w dniu 14 sierpnia 2018r. w P., działając wspólnie i w porozumieniu, używając gróźb bezprawnych pozbawienia życia i zdrowia oskarżeni zmuszali A. R. (1) do zwrotu pieniędzy zainwestowanych w firmę transportową a także używając przemocy w postaci przewrócenia na ziemię kopanie po kręgosłupie, uderzanie pięścią w twarz, szarpanie za ramię, dokonali pobicia A. R. (1) czym spowodowali u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci sińca i otarć naskórka ramienia lewego oraz otarć naskórka okolicy zausznej lewej, kolana prawego i lewego, co naruszyło czynności narządu ciała trwające nie dłużej aniżeli 7 dni w rozumieniu art. 157 §2 kk, a działanie sprawców narażało pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 kk, czyli popełnili przestępstwo z art. 191 § 2 kk i 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. w dniu 14 sierpnia 2018r. około godz. 7:00 przy ul. (...) (niedaleko ul. (...)) w P., pokrzywdzony A. R. (1) wyszedł z domu, podeszli do niego oskarżeni, którzy wysiedli z samochodu O. (...) na numerach rejestracyjnych zaczynających się na (...), zaczęli domagać się pieniędzy, pokrzywdzony powiedział, że idzie do sklepu ale oni szli za nim, sklep jest około 50 m od mieszkania pokrzywdzonego, oskarżeni mówili "ty chuju zaraz dostaniesz", gdy pokrzywdzony wychodził ze sklepu zaczęli zagradzać mu drogę, szarpać, pokrzywdzony rozpoczął ucieczkę, ale oskarżeni go gonili, przy wejściu do klatki M. P. przewrócił pokrzywdzonego, kopał go po kręgosłupie, uderzył pięścią w twarz, pan T. O. przyglądał się tej sytuacji, krzyczeli, że pokrzywdzonego wywiozą, zajebią, wykończą go koledzy z P., nie będzie miał życia jak nie odda tych pieniędzy, pokrzywdzony nie mógł wejść do budynku, T. O. trzymał klamkę, mówił, że muszą się rozliczyć z kasy dzisiaj, bo na próżno nie przyjechali. W końcu pokrzywdzony zaczął krzyczeć policja, ktoś wyszedł na balkon, to wystraszyło oskarżonych i odjechali, pokrzywdzony dowiedział się też że byli jeszcze u księgowej domagając się pieniędzy, księgowa R. W. (1) też włożyła pieniądze w firmę ok. 10 000 zł,

A. R. (1) ma 178 cm wzrostu i 94-95 kg wagi.

2. pokrzywdzony zawiadomił KP o zdarzeniu w dniu 16.08.18r.

3. pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci : sińca i otarć naskórka ramienia lewego oraz otarć naskórka okolicy zausznej lewej, kolana prawego i lewego, co naruszyło czynności narządu ciała trwające nie dłużej aniżeli 7 dni w rozumieniu art. 157 §2 kk, biegły stwierdził też bolesność palpacyjną odcinka lędzwiowo-krzyżowego kręgosłupa bez śladów obrażeń, działanie sprawców narażało pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku z art. 157 § 1 kk

4. miejsce zdarzenia nie było objęte monitoringiem

5. M. P. (1) chciał prowadzić firmę transportową z A. R. (1) pod nazwą (...) w I., T. O. (1) był koordynatorem w firmie pokrzywdzonego, firma została zamknięta z powodu braków środków finansowych w czerwcu 2018r., M. P. zainwestował w firmę pokrzywdzonego około 20 tys zł, T. O. został zwolniony gdyż był podejrzewany o defraudację paliwa i przetrzymywanie zleceń transportowych, M. P. nie mógł zrozumieć że stracił swój wkład i chciał go odzyskać

zeznania świadka A. R. (1)

k. 1-3, odezwa SR Olsztyn II Ko 5302/20

opinia biegłego medyka sądowego

k. 8

notatka

k. 13

zeznania świadka R. W. (2)

k. 20, 181-182

6. M. P. (1) ma 57 lat, ma 180 cm wzrostu i 85 kg, wykształcenie zawodowe, z zawodu jest ślusarzem, jest kawalerem, pracuje w Holandii, zarabia ok. 9000 zł, ma jedno dziecko na utrzymaniu, był wcześniej karany, między innymi za przestępstwa z art. 286 § 1 kk, art. 280 § 1 kk w zw. z art. 157 § 2 kk i inne na karę pozbawienia wolności, ostatni wyrok łączny na 3 lata i 6 m-cy pozbawienia wolności

karta karna

k. 278-280, 240-242, 225-7, 169-171, 128-130

7. T. O. (1) ma 48 lat, wykształcenie zawodowe, z zawodu jest elektromechanikiem samochodowym, zarabia około 1800 zł, jest żonaty, ma dwie osoby na utrzymaniu, był wcześniej karany za przestępstwo karno -skarbowe na karę grzywny

karta karna

k. 281-283, 244-45, 228-230, 176-177, 119-20, 94-95

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

M. P. (1)

Oskarżony M. P. (1) złożył wyjaśnienia na k. 38-39 i 134v-135, oskarżony nie przyznał się do winy i wyjaśnił, że: nie było go tam w momencie zdarzenia, nie mógł sobie przypomnieć gdzie był, razem z pokrzywdzonym mieli spółkę, oskarżony zrezygnował ze spółki bo zauważył, że pan R. jest nieuczciwy, włożył w spółkę auto ok. 25 000 zł i pieniądze ok. 10 000 zł, pokrzywdzony jest mu winny pieniądze w kwocie około 35 000 zł, oskarżony wiele razy rozmawiał z pokrzywdzonym żeby odzyskać pieniądze, do dnia przesłuchania nic mu pokrzywdzony nie oddał, oskarżony nie byłby w stanie poradzić sobie z pokrzywdzonym bo on jest większy, pan O. w dniu zdarzenia był chyba w pracy.

Sąd dał jedynie częściowo wiarę wyjaśnieniom oskarżonego. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom w zakresie zgodnym z ustalonym stanem faktycznym, czyli temu, że wspólnie prowadzili firmę, że oskarżony zainwestował około 35 000 zł i chciał odzyskać pieniądze, że pokrzywdzony mu pieniędzy nie oddał, gdyż w tym zakresie są one zgodne z zeznaniami świadka A. R. (1), R. W. (2) i dokumentami. Natomiast, Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom dotyczącym tego, że oskarżonego nie było w miejscu i czasie zdarzenia albowiem pozostają w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami pokrzywdzonego, stanowią przyjętą linię obrony, która nie znalazła potwierdzenia w materiale dowodowym.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

T. O. (1)

Oskarżony T. O. (1) złożył wyjaśnienia na k. 45-46 i 79v-80, oskarżony nie przyznał się do winy i wyjaśnił, że: był pracownikiem pokrzywdzonego, że A. R. (1) zalega mu z wypłatą wynagrodzenia, w dniu zdarzenia oskarżony miał wykonywać kurs transportowy na trasie W. - W., rano ok. 7:00 ładował się w B. na ul. (...), pojechał w trasę samochodem marki F., wrócił do domu ok. 20-21, w tym dniu nie był w P., nie wie gdzie jest ul. (...), nie spotkał pokrzywdzonego, nie był w sklepie (...), nie groził pokrzywdzonemu, nie trzymał klamki, kurs wykonywał w firmie (...) sc z B. w godzinach 6:00 - 22:-00 (zaświadczenie k. 106).

Sąd dał jedynie częściowo wiarę wyjaśnieniom oskarżonego. Sąd dał wiarę temu, że pracował w firmie pokrzywdzonego i że A. R. nie wypłacił mu całego wynagrodzenia, gdyż w tym zakresie są one zgodne z zeznaniami świadka A. R. i R. W.. Natomiast, Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom dotyczącym tego, że oskarżonego nie było w P. w miejscu i czasie zdarzenia. Oskarżony co prawda powoływał się na swój pobyt w pracy i wykonywanie trasy W. - W. z załadunkiem mebli w B.. Jednakże , zdaniem Sądu nie zostało to potwierdzone z całkowitą pewnością. Świadek P. K. zeznał, że dokładnie nie pamięta czy ta trasa była w dniu zdarzenia, nie miał (...) iu w aucie, nie kontrolował tego, świadek potwierdził, że jeśli oskarżony ruszał w trasę to wyjeżdżał ok 6 z B., wracał ok. 22, jeździł po całej Polsce, mógł robić przystanki lub zmieniać trasę. Zdaniem Sądu, więc, należy zauważyć, że z W. do P. jest około 70 km, że oskarżony miał możliwość zmiany trasy lub zrobienia przystanku na trasie i udania się do P., gdzie choćby oskarżony P. mógłby go odebrać. Wyjaśnienia oskarżonego są też sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonego, który konsekwentnie podtrzymywał że to oskarżeni go pobili. Oskarżony O. miał też nierozliczone wynagrodzenie z pokrzywdzonym co stanowiło powód do podjęcia działań nielegalnych w celu odzyskania pieniędzy. Sąd uznał, więc, że oskarżony przyjął taką linię obrony powołując się na swoje obowiązki w pracy, jednakże nie znalazło to potwierdzenia w materiale dowodowym i wykonywanie trasy nie musiało wykluczać obecności w miejscu zdarzenia. Z tych też względów Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne jedynie w części.

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

zeznania świadka A. R. (1)

Zeznania świadka A. R. (1) Sąd uznał za spójne, logiczne, konsekwentne oraz wiarygodne, a nadto korespondujące z opinią biegłego medyka sądowego. Świadek w możliwie obiektywny sposób zrelacjonowała przebieg zdarzenia z dnia 14 sierpnia 2018r. – nie ukrywał, że firma miała problemy finansowe i że oskarżony P. stracił swój wkład pieniężny, zachowanie oskarżonych przedstawione przez pokrzywdzonego w dniu zdarzenia polegające na stosowaniu przemocy fizycznej miało właśnie zmierzać do odzyskania tych wierzytelności. Oczywiście Sąd zauważa nieco odmienny sposób zrelacjonowania zdarzenia z dnia 14 sierpnia 2018r. dotyczący podawanej ulicy zamieszkania, przywoływanie mniejszej ilości detali podczas przesłuchania w ramach odezwy, co jednak nie może dziwić z uwagi na znaczny upływ czasu od samego zajścia. Świadek dla oskarżonych był osobą obcą i nie miał żadnych podstaw, ażeby bezpodstawnie ich pomawiać. Tak jak zasygnalizowano powyżej przedstawiona przez świadka relacja co do przebiegu zdarzenia z dnia 14 sierpnia 2018r. zasługuje na wiarę. Obrażenia zostały potwierdzone przez medyka sądowego, wskazano obrażenia ramienia lewego, okolicy zausznej lewej, kolan oraz bolesność palpacyjną odcinka lędzwiowo krzyżowego kręgosłupa. Zdaniem Sądu, nie bez znaczenia jest okoliczność, że świadek konsekwentnie wskazywał na oskarżonych jako sprawców pobicia i chęci odzyskania pieniędzy. Świadek zgłosił zdarzenie w dniu 16.08.18r. a więc w drugim dniu po zajściu. Nie budziło to wątpliwości Sądu, należy bowiem zauważyć, że dzień 15.08 jest dniem wolnym od pracy.

zeznania świadka R. W. (2)

Sąd dał wiarę relacjom procesowym świadka, choć nie była świadkiem samego zajścia. Co istotne ww. świadek potwierdziła wspólne prowadzenie firmy i wzajemne rozliczenia finansowe między pokrzywdzonym a oskarżonymi.

opinia biegłego medyka sądowego

Podstawą wyrokowania Sąd uczynił materiał dowodowy zebrany w sprawie w postaci dokumentów. Są to w przeważającej części dokumenty procesowe, urzędowego pochodzenia, sporządzone przez kompetentne osoby zgodnie z zakresem ich kwalifikacji i uprawnień, a w związku z tym wiarygodność i autentyczność tych dokumentów nie budziła wątpliwości stron i również Sąd nie znalazł żadnych podstaw do ich podważania. Sporządzona na potrzeby przedmiotowego postępowania opinia medyka sądowego była jasna, zupełna oraz pozbawiona wewnętrznych sprzeczności.

notatka

Podstawą wyrokowania Sąd uczynił materiał dowodowy zebrany w sprawie w postaci dokumentów. Są to w przeważającej części dokumenty procesowe, urzędowego pochodzenia, sporządzone przez kompetentne osoby zgodnie z zakresem ich kwalifikacji i uprawnień, a w związku z tym wiarygodność i autentyczność tych dokumentów nie budziła wątpliwości stron i również Sąd nie znalazł żadnych podstaw do ich podważania.

karta karna

Podstawą wyrokowania Sąd uczynił materiał dowodowy zebrany w sprawie w postaci dokumentów. Są to w przeważającej części dokumenty procesowe, urzędowego pochodzenia, sporządzone przez kompetentne osoby zgodnie z zakresem ich kwalifikacji i uprawnień, a w związku z tym wiarygodność i autentyczność tych dokumentów nie budziła wątpliwości stron i również Sąd nie znalazł żadnych podstaw do ich podważania.

zeznania świadka P. K.

Relacje procesowe świadka okazały się być nieprzydatne dla poczynienia ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie, albowiem nie zawierały żadnych istotnych z tego punktu widzenia informacji. W szczególności zeznania świadka nie mogły przyczynić się do podważenia wiarygodności osoby pokrzywdzonego A. R. (1) co do pobytu oskarżonego O. w miejscu zdarzenia. Świadek nie miał pewności jak wyglądał dzień 14.08.18r. , nie miał zainstalowanego (...)u w samochodzie użytkowanym przez oskarżonego O., nie kontrolował jego trasy.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

M. P. (1) , T. O. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd zakwalifikował opisane w stanie faktycznym zachowania oskarżony M. P. (1) i T. O. (1) jako przestępstwo z art. 191 § 2 k.k. i art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Przedmiotem ochrony wskazanym w art. 158 § 1 k.k. jest życie i zdrowie człowieka. Wszystkie określone w art. 158 § 1–3 k.k. typy udziału w bójce lub pobiciu mają charakter materialny. Znamię skutku przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. realizuje wytworzenie przez biorących udział w zdarzeniu stanu narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (art. 156 § 1 k.k.) lub naruszenia czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, o którym stanowi art. 157 § 1 k.k. (post. Sądu Najwyższego z dnia 29.1.2007r., III KK 381/06, Prok. i Pr. 2007, Nr 5, poz. 8; wyr. Sądu Najwyższego z dnia 7.1.2008r., IV KK 342/07, Prok. i Pr. 2008, Nr 11, poz. 5). Przestępstwo to jest więc przestępstwem konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo. Stan bezpośredniego zagrożenia dla dóbr chronionych normą sankcjonowaną z art. 158 k.k. stanowi następstwo " zbiorowego działania". Oznacza to, że odpowiedzialność karną na tej podstawie poniesie uczestnik zdarzenia także wówczas, gdy jego osobisty w nim udział nie wykazywał cechy działania niebezpiecznego. Dla przyjęcia sprawstwa przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. bez znaczenia jest stopień zaangażowania w przebieg zdarzenia oraz zakres osobistego udziału. Sprawcą tego przestępstwa jest więc również ten jego uczestnik, którego osobisty wkład w zajście nie wykazywał cech działania wywołującego skutek w postaci stanu bezpośredniego niebezpiecznego dla życia lub zdrowia w rozumieniu art. 156 § 1 k.k. lub art. 157 § 1 k.k.

Znamię " narażenia" rozumieć należy jako wystawienie określonych dóbr na niebezpieczeństwo, w którym uprzednio się nie znajdowały. Dla materialnego charakteru przestępstwa stypizowanego w art. 158 § 1 k.k. nie ma znaczenia stwierdzenie u ofiary obrażeń ciała wymienionych w tym przepisie, a jedynie ustalenie, że biorący udział w zdarzeniu przez swoje działania wytworzyli dla tych dóbr sytuację bezpośredniego, realnego ryzyka ich naruszenia. Stan narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutku z art. 156 § 1 k.k. lub art. 157 § 1 k.k. występuje przede wszystkim jako rezultat określonego sposobu działania sprawców, siły, kierunku i umiejscowienia uderzeń, czy też użycia niebezpiecznych przedmiotów do zadawania ciosów. Ustawowe znamiona narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo zostały w art. 158 § 1 k.k. określone alternatywnie. Odpowiedzialność na podstawie tego przepisu zachodzi już wówczas, gdy istnieje bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia co najmniej skutku określonego w art. 157 § 1 k.k.

Narażenie pokrzywdzonego na konsekwencje przewidziane w art. 158 § 1 k.k. musi być rzeczywiste. Oznacza to, że bójkę lub pobicie musi charakteryzować taka gwałtowność i dynamika (" temperatura"), z którą wiąże się znaczne prawdopodobieństwo zaistnienia skutków przewidzianych w tym przepisie. " Przypisanie przestępstwa pobicia z art. 158 § 1 k.k. wymaga ustalenia nie tylko tego, że kilka osób zadawało razy, powodujące obrażenia ciała ofiary, ale i stwierdzenia, iż zagrażało to utratą życia, ciężkim uszkodzeniem ciała lub ciężkim rozstrojem zdrowia i to zagrażało bezpośrednio, to jest rzeczywiście" (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 13.11.1997r., II AKa 210/97, OSA 1997, Nr 11, poz. 47).

Pobicie w rozumieniu art. 158 § 1 k.k. należy ujmować jako czynną napaść minimum dwóch sprawców na co najmniej jedną lub więcej osób, przy czym wystąpić musi wyraźna przewaga jednej ze stron biorących udział w zajściu.

Przestępstwa stypizowane w art. 158 § 1 k.k. można popełnić tylko umyślnie. Sprawca biorąc udział w bójce lub pobiciu chce (zamiar bezpośredni) bądź godzi się (zamiar ewentualny) wytworzyć swoim zachowaniem stan narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo dla życia bądź zdrowia, o czym świadczy stopień intensywności podejmowanych działań oraz inne okoliczności rzutujące na poziom zaistniałego niebezpieczeństwa.

Natomiast, odnośnie art. 191 § 2 kk należy stwierdzić, że został w nim ujęty typ kwalifikowany przestępstwa zmuszania, który polega na stosowaniu przemocy wobec osoby lub groźby bezprawnej w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności. Okolicznością skutkującą surowszą odpowiedzialnością jest podjęcie bezprawnych środków w celu odzyskania wierzytelności. Istotą tego czynu jest zatem zastosowanie zamiast przewidzianej w tym celu legalnej drogi prawnej zakazanych środków (wyr. SN z 12.10.2010 r., III KK 76/10, OSNwSK 2010, Nr 1, poz. 1921). Warunkiem penalizacji na podstawie art. 191 § 2 KK jest, aby wierzytelność, którą sprawca chce wyegzekwować w przestępczy sposób, rzeczywiście istniała. Nie jest wystarczające jedynie przypuszczenie sprawcy, że posiada u swojej ofiary wierzytelności (wyr. SA w Łodzi z 15.10.2013 r., II AKa 187/13, KZS 2014, Nr 2, poz. 74; wyr. SA we Wrocławiu z 17.10.2013 r., II AKa 224/13, L.). Również SN stwierdził, że skoro nie powstaje wierzytelność, to niemożliwe jest wymuszenie zwrotu wierzytelności, o której mowa w art. 191 § 2 kk. Pojęcie wierzytelności obejmuje wyłącznie świadczenia należne sprawcy stanowiące jego swoiste prawo podmiotowe, które w stosunku zobowiązaniowym przysługuje mu jako wierzycielowi. Przestępstwo zmuszania stypizowane w art. 191 § 2 KK ma zatem miejsce, gdy dążenie sprawcy jest zgodne z prawem. Sprawca wymuszający zwrot świadczenia działa w takim celu ze świadomością, iż na podstawie obowiązującego prawa przysługuje mu wierzytelność, a więc że dłużnik jest zobowiązany do świadczenia. Zgodnie z poglądem SN w takim wypadku wystarczy samo subiektywne przekonanie sprawcy, iż wierzytelność faktycznie istnieje (post. SN z 5.12.2008 r., IV KK 200/08, OSNwSK 2008, Nr 1, poz. 2518). Tak więc, dla przyjęcia odpowiedzialności karnej na gruncie przepisu art. 191 § 2 KK ważne jest ustalenie subiektywnego przekonania sprawcy stosującego przemoc wobec pokrzywdzonego, że wierzytelność faktycznie istnieje. Zarówno sprawca, jak i współsprawca może działać w celu wymuszenia zwrotu czyjejkolwiek wierzytelności, nie tylko własnej (wyr. SA w Warszawie z 9.5.2014 r., II Aka 100/14, L.; wyr. SA w Krakowie z 12.12.2012 r., II AKa 220/12, KZS 2013, Nr 3, poz. 38).

W ocenie Sądu, zachowanie obu oskarżonych wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 191 § 2 kk i art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. O. oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu stosowali przemoc fizyczną wobec pokrzywdzonego domagając się zwrotu pieniędzy zainwestowanych w firmę lub stanowiących zaległą zapłatę. Oskarżeni działali umyślnie z zamiarem bezpośrednim.

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. P. (1)

I

1

Sąd wymierzył oskarżonemu za przypisane przestępstwo karę 6 m-cy pozbawienia wolności, okolicznością obciążającą była wielokrotna karalność oskarżonego za przestępstwa przeciwko mieniu tj. art. 280 § 1 kk, art. 286 § 1 kk na karę pozbawienia wolności, stworzenia zagrożenia dla zdrowia pokrzywdzonego wystąpienia skutku z art. 157 § 1 kk, jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował występujący konflikt z pokrzywdzonym na tle rozliczeń z działalności firmy. Zdaniem Sądu, kara pozbawienia wolności nie przekracza stopnia winy, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu oraz bierze pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze jaki ma osiągnąć wobec sprawcy, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W ocenie Sądu, wymierzenie kary łagodniejszego rodzaju nie byłoby uzasadnione z uwagi na wcześniejszą karalność oskarżonego. Również wcześniejsze skazania uniemożliwiały zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary.

T. O. (1)

II

1

Sąd wymierzył oskarżonemu za przypisane przestępstwo karę 6 m-cy pozbawienia wolności, okolicznością obciążającą była karalność oskarżonego , stworzenia zagrożenia dla zdrowia pokrzywdzonego wystąpienia skutku z art. 157 § 1 kk, jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował występujący konflikt z pokrzywdzonym na tle rozliczeń z pracy w firmie. Zdaniem Sądu, kara pozbawienia wolności nie przekracza stopnia winy, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu oraz bierze pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze jaki ma osiągnąć wobec sprawcy, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W ocenie Sądu, wymierzenie kary łagodniejszego rodzaju nie byłoby uzasadnione z uwagi na oddziaływanie wychowawcze i prewencyjne.

T. O. (1)

III

1

Decydując się na warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej wobec oskarżonego T. O. (1) kary pozbawienia wolności Sąd kierował się przesłankami stosowania tej instytucji zawartymi w art. 69 § 1 i 2 k.k. W opinii Sądu, w sprawie tej występuje ostatecznie przesłanka w postaci pozytywnej prognozy kryminologiczno - społecznej, gdyż na warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności zasługują jedynie sprawcy, co do których istnieje pozytywna prognoza resocjalizacyjna na przyszłość. Dotychczasowa postawa i sposób życia muszą zatem wskazywać na to, że mimo niewykonania kary, zostaną osiągnięte jej cele, a w szczególności, iż sprawca nie powróci ponownie na drogę przestępstwa. Oskarżony jest osobą, która zasługuje na dobrodziejstwo instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary – był karany na karę grzywny za przestępstwo skarbowe, posiada stałą pracę i rodzinę. Sąd uznał więc, że wystarczający będzie 2 letni okres próby.

T. O. (1)

IV, V

Celem urealnienia przebiegu okresu próby Sąd oddał też oskarżonego T. O. w okresie próby pod dozór kuratora i zobowiązał go do informowania Sądu o jej przebiegu.

M. P. (1) , T. O. (1)

VI

Na podstawie art. 46 § 2 k.k. Sąd zasądził od każdego z oskarżonych nawiązkę w wysokości po 1000 zł na rzecz pokrzywdzonego, który niewątpliwie na skutek ich działania w dniu 14 sierpnia 2018r. doznał cierpień spowodowanych odniesionymi obrażeniami.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VII

Na podstawie art. 627 k.p.k. , art. 633 k.p.k. Sąd zasądził od każdego z oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości po 120 zł, a na podstawie art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. opłatach w sprawach karnych wymierzył opłatę w kwocie po 120 zł. O kosztach postępowania Sąd orzekł w myśl zasady, iż to oskarżeni – a nie Skarb Państwa – powinni je ponieść, skoro to ich zawinione zachowanie były przyczyną ich powstania i wobec czego nie ma powodu, aby koszty te przerzucić na ogół podatników.

7.  Podpis

/-/ sędzia Izabela Hantz - Nowak