Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 sierpnia 2021 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 6 sierpnia 2021 r. w Warszawie

sprawy E. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania E. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. z dnia 5 grudnia 2019 roku, znak: (...)

oddala odwołanie.

SSO Renata Gąsior

UZASADNIENIE

W dniu 7 stycznia 2020 r. (data prezentaty w ZUS) E. W. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. z dnia 5 grudnia 2019 r. znak: (...)na podstawie której odmówiono jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W ocenie odwołującej decyzja jest wadliwa, gdyż opiera się na orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS z 3 grudnia 2019 r., w którym uznano ją za zdolną do pracy. Wskazała przy tym, że od wielu lat występują u niej dolegliwości bólowe kręgosłupa w odcinku LS, niedowład prawej kończyny dolnej oraz zmiany zwyrodnieniowo-wielostawowe. Mimo leczenia i fizjoterapii, poprawa ogólnej sprawności jest krótkotrwała. W związku z opisaną w odwołaniu sytuacją zdrowotną oraz brakiem jej poprawy odwołująca od 2018 roku ubiegała się o rentę z ZUS. Zaznaczyła przy tym, że przyznanie jej choćby częściowej renty z tytułu niezdolności do pracy byłoby dla niej dużą pomocą finansową, gdyż pozostaje bez środków, ponosi koszty leczenia i rehabilitacji oraz jest na utrzymaniu męża (odwołanie k. 3-22 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia (...) § 1 k.p.c. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. wniósł o jego oddalenie. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ rentowy przytoczył treść art. 57 i 58 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wskazując, że zgodnie z orzeczeniem komisji lekarskiej odwołująca nie spełnia określonej w tych przepisach przesłanki niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie k. 23 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

E. W., urodzona w dniu (...), ma wykształcenie średnie (technik rolnik). Na przełomie lat 1992-2017 pracowała jako sprzedawca, ogrodnik oraz kierownik stoiska (świadectwa pracy: k. 5 a.r. tom I a.r., k. 11-19 tom III a.r.; zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k. 7 tom I a.r.).

U odwołującej stwierdzano wieloletnią chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa. W związku z silnymi dolegliwościami bólowymi kręgosłupa w odcinku L-S odwołująca była hospitalizowana w dniach 1-9 lipca 2016 r., gdzie została poddana zabiegowi operacyjnemu z powodu przepukliny L4-L5 (fenestracja, disectomia). Po operacji w 2016 roku stwierdzono niezdolność do pracy z jednoczesnym rokowaniem odzyskania zdolności do pracy. Z tego tytułu odwołującej przysługiwało prawo do świadczenia rehabilitacyjnego w okresie od 24 listopada 2016 r. do 21 lutego 2017 r. (90%) oraz w okresie od 22 lutego 2017 r. do 21 lipca 2017 r. (75%). W powyższym okresie (kwiecień 2017 r.) korzystała z rehabilitacji leczniczej w ramach prewencji rentowej ZUS, leczyła się również sanatoryjnie (orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z 28.11.2016 r. k. 7 a.r.; decyzje ZUS ws. świadczenia rehabilitacyjnego k. 9 a.r., k. 19 a.r., k. 25 a.r., k. 35 a.r. – tom II a.r.; orzeczenia lekarzy orzeczników z 26.10.2016 r., z 13.01.2017 r. k. 17 a.r., z 10.04.2017 r. k. 22 a.r.; zaświadczenie o stanie zdrowia k. 18 a.r. – tom dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej).

W związku z istniejącymi u niej schorzeniami odwołująca została zaliczona do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności od 10 października 2016 r. do 30 listopada 2017 r. (symbol 10-N), lekkiego stopnia niepełnosprawności od 1 grudnia 2017 r. do 31 grudnia 2019 r. (symbol 05-R) oraz ponownie do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności od 1 stycznia 2020 r. do 31 stycznia 2025 r. (symbol 05-R) (orzeczenia o stopniu niepełnosprawności k. 9-10 a.s., k. 39 a.s.).

W marcu 2018 roku odwołująca ubiegała się w(...)Oddziale ZUS o rentę z tytułu niezdolności do pracy, jednak z uwagi na brak stwierdzenia u niej niezdolności do pracy przez komisję lekarską organ rentowy odmówił jej prawa do tego świadczenia (wniosek z 02.03.2018 r. k. 1 i nast. a.r., decyzja ZUS z 23.05.2018 r. k. 99 a.r. tom III a.r.).

W dniu 12 lipca 2019 r. E. W. złożyła w (...)Oddziale Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W. (wniosek z załącznikami k. 1-12 tom IV a.r.). W związku z powyższym odwołująca została skierowana na badania do lekarza orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 8 października 2019 r. powołując się na badania bezpośrednie, dane zgromadzone w dokumentacji medycznej oraz opinię konsultanta ZUS, lekarz orzecznik stwierdził, że odwołująca się nie jest niezdolna do pracy – po rehabilitacji w ramach prewencji ZUS w kwietniu 2017 roku i sanatorium w C. w czerwcu 2017 r. osiągnięto dobre wyniki testów funkcjonalnych aktualnie posiada sprawny chód, a ruchomość kręgosłupa w odcinku L-S jest w normie. Wskutek wniesienia sprzeciwu od powyższego orzeczenia, sprawa odwołującej została skierowana do komisji lekarskiej ZUS, która wydała w dniu 2 kwietnia 2020 r. orzeczenie zaoczne, podzielając stanowisko lekarza orzecznika co do braku podstaw do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 08.10.2019 r. k. 82-83 a.r., orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z 03.12.2019 r. k. 87-88 a.r., sprzeciw k. 85 a.r. – tom dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej).

Powołując się na orzeczenie komisji lekarskiej z 3 grudnia 2019 r., ZUS (...) Oddział w W. decyzją z dnia 5 grudnia 2019 r. znak: (...) odmówił E. W. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z uwagi na ustalenie przez komisję lekarską, że nie jest niezdolna do pracy; jednocześnie organ rentowy zaznaczył, że pozostałe warunki do przyznania świadczenia zostały spełnione (decyzja ZUS z 05.12.2019 r. k. 21 tom IV a.r.).

U E. W. stwierdza się przewlekły zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego w przebiegu choroby zwyrodnieniowej i dyskopatii oraz zmiany zwyrodnieniowe obu stawów biodrowych. W aktualnych badaniach obrazowych u odwołującej wciąż uwidaczniają się zmiany dyskopatyczne, przy czym uzyskano bardzo dobry efekt leczenia operacyjnego z 2016 roku w sensie czynnościowym. W badaniach (...) kręgosłupa L/S z marca 2019 roku stwierdzono dyskopatię L3/L4/L5 z dehydracją krążków, zmiany pooperacyjne na poziomie L4/L5 oraz przepuklina na poziomach L3/L4 (na 3,5 mm), L4/L5 (nawrotowa) oraz na L5/S1. W późniejszych badaniach RTG z sierpnia 2019 roku u odwołującej stwierdzano dyskretnie spłyconą lordozę i niewielkie skrzywienie do lewej z niewielką rotacją, zaostrzenie przednich krawędzi trzonów bez ewidentnego zwężenia przestrzeni międzytrzonowych, spłyconą kyfozę. Kolejne badanie MR kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego z grudnia 2019 roku nie uwidocznił istotnych zmian w porównaniu z badaniem MR wykonanym w marcu 2019 roku. Aktualnie u odwołującej nie występują istotne ograniczenia ruchomości kończyn górnych ani dolnych – ruchy w stawach są symetryczne, swobodne, bez ograniczeń. W obrębie stawów nie występują wysięk, obrzęk ani stan zapalny. W obrębie kręgosłupa ruchy są wykonywane swobodne, z niewielkim ograniczeniem i bez jakichkolwiek obiektywnych objawów zespołu bólowego. W wywiadach odwołująca uskarża się na bóle kręgosłupa, przy czym w badaniach przedmiotowych nie stwierdzono u niej cech ogniskowego uszkodzenia centralnego, ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego. Nie stwierdzono niedowładów, objawów korzeniowych, objawów zespołu piramidowego ani patologicznych. Z perspektywy ortopedycznej i neurologicznej istniejące u odwołującej schorzenia nie naruszają sprawności organizmu w stopniu istotnym. Schorzenie ma przy tym charakter przewlekły, przebiega z okresami zaostrzeń i remisji objawów i może w okresach zaostrzeń dolegliwości wymagać okresowo leczenia rehabilitacji w ramach czasowej niezdolności do pracy (opinie biegłych sądowych: ortopedy k. 54 a.s., neurologa k. 82-84 a.s.; dokumentacja medyczna odwołującej: k. 7-8 a.s., k. 40-47 a.s., k. 78 a.s. oraz tom dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej w aktach rentowych).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o dowody z dokumentów załączonych do akt rentowych, w szczególności dokumentacji medycznej odwołującego. Dokumenty załączone do akt sprawy zawierały podstawowe informacje pozwalające ustalić bazowe okoliczności składające się na stan faktyczny sprawy. Dokumenty przedłożone w sprawie nie były kwestionowane przez strony, wobec czego Sąd uznał je za wiarygodne i załączył do materiału dowodowego. Dowody te nie były kwestionowane przez strony postępowania, a mając na względzie charakter sprawy oraz brak zastrzeżeń do ich treści Sąd uwzględnił je w całości jako wiarygodne. Ponadto, jak wskazano powyżej, ustalając stan faktyczny w zakresie stanu zdrowia odwołującego Sąd oparł się na opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii. W ocenie Sądu z opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny i fachowy, na podstawie udostępnionej w sprawie dokumentacji medycznej odwołującej oraz z uwzględnieniem badań na jej osobie. Sposób przedstawienia przez biegłych historii rozpoznanych u odwołującej schorzeń oraz przebiegu ich leczenia cechowała dostateczna szczegółowość i jednoznaczność. Wnioski biegłych co do stanu zdrowia odwołującej oraz stopnia naruszenia organizmu były dostatecznie uzasadnione i nie budziły zastrzeżeń Sądu.

W ocenie Sądu wymienione wyżej dowody były wystarczające do wyjaśnienia wszelkich istotnych okoliczności w sprawie i nie zachodziły przy tym wątpliwości wymagające usunięcia poprzez przeprowadzenia dodatkowych dowodów. W szczególności Sąd uznał, że sporządzone na potrzeby niniejszej sprawy dowody z opinii ortopedycznej i neurologicznej były wystarczające do zobrazowania aktualnego stanu zdrowia odwołującej pod kątem zachowania przez nią sprawności organizmu. W konsekwencji Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. pominął wniosek odwołującej o dopuszczenie i przeprowadzenie dodatkowego dowodu z opinii biegłego neurochirurga.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się niezasadne.

Sąd Okręgowy rozpoznał niniejszą sprawę na posiedzeniu niejawnym zgodnie z art. 148 ¹ § 1 k.p.c. W ocenie Sądu Okręgowego przeprowadzenie rozprawy w niniejszej sprawie nie było konieczne, gdyż z okoliczności prawnych i faktycznych niniejszej sprawy nie wynika żadna okoliczność uzasadniająca jej przeprowadzenie, w szczególności o podjęcie takiej czynności sądowej ani odwołujący, ani pełnomocnik ZUS nie wnosili w myśl art. 148 ¹ § 3 k.p.c. Postępowanie zostało przeprowadzone w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy i aktach rentowych ZUS(...) Oddziału w W., w tym skarżonej decyzji, a także opiniach biegłych sądowych.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył kwestii prawa E. W. do renty z tytułu niezdolności do pracy. W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 291 – dalej jako ustawa emerytalna) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W treści wskazanej powyżej regulacji zostały określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych na podstawie zaskarżonej przez odwołującą decyzji odmówił przyznania jej prawa do renty powołując się na orzeczenie komisji lekarskiej ZUS, która uznała, że nie jest niezdolna do pracy. Była to jedyna przesłanka, jaką organ rentowy zakwestionował. W konsekwencji przesłanki posiadania przez odwołującą wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego oraz powstania niezdolności do pracy w okresie określonym wyżej wymienionymi przepisami nie były sporne. Rozważania Sądu sprowadzały się więc do ustalenia, czy stan zdrowia odwołującej uzasadnia stwierdzenie, że jest zdolna, czy też niezdolna do pracy.

Dokonanie oceny niezdolności do pracy ubezpieczonego powinno nastąpić przy uwzględnieniu regulacji art. 12 ustawy emerytalnej, zgodnie z treścią którego niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu. Przepis art. 12 ust. 2 i 3 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. W myśl ww. przepisów osobą częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu. Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej).

Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia w postępowaniu odwoławczym wymaga z reguły wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. W tym znaczeniu biegły jest pomocnikiem sądu, jednakże prezentuje własne stanowisko w kwestii, którą sąd rozstrzyga. Biegły zachowuje niezawisłość co do merytorycznej treści opinii, co zapewnia prawidłową rolę tej opinii w postępowaniu sądowym. Dlatego też opinie sądowo-lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń ubezpieczonego.

Kierując się powyższym Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe w celu weryfikacji stanowiska organu rentowego przyjętego za podstawę skarżonej decyzji, powołując w tym zakresie biegłych sądowych o specjalnościach adekwatnych do zdiagnozowanych u niej schorzeń celem ustalenia, czy odwołująca się jest zdolna czy też całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy zarobkowej. W oparciu o opinie biegłych sądowych Sąd ustalił, że odwołująca choruje na przewlekły zespół bólowy kręgosłupa w przebiegu zmiany zwyrodnieniowych w odcinku krzyżowo-lędźwiowym (L3-L5). Z uwagi na powyższe odwołująca od wielu lat uskarżała się na bóle w obrębie kręgosłupa oraz drętwienie kończyn. W lipcu 2016 roku odwołująca przeszła operację w związku ze stwierdzoną u niej przepukliną w odcinku L4-L5, następnie była poddana rehabilitacji w ramach prewencji rentowej ZUS oraz leczenia sanatoryjnego. Z opinii biegłych sądowych wynika przy tym, że zastosowane wobec odwołującej leczenie przyniosło pozytywne efekty. W badaniach przedmiotowych biegli nie stwierdzili u odwołującej istotnych ograniczeń ruchomości w obrębie kręgosłupa ani kończyn dolnych i górnych, jak również istotnych objawów bólowych wywołanych zdiagnozowanymi u niej zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa. Biegły ortopeda podkreślił, że odwołująca wykonywała ruchy kręgosłupa swobodnie, tylko z niewielkim ograniczeniem i bez jakichkolwiek obiektywnych objawów zespołu bólowego. Z kolei biegła neurolog wskazała w opinii, że odwołująca w trakcie badania prezentowała ruchy odcinka kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego w normie wieku, bez cech wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych, a jej chód był samodzielny i symetryczny. Wskazując na powyższe okoliczności, zarówno biegły ortopeda, jak i biegła neurolog podzielili stanowisko organów orzeczniczych ZUS, nie stwierdzając u odwołującej podstaw do uznania jej za osobę niezdolną do pracy choćby w stopniu częściowym.

Tak sformułowane wnioski biegłych Sąd Okręgowy w całości. Należy podkreślić, że o stanie zdrowia odwołującej wypowiedzieli się specjaliści posiadający fachową wiedzę, adekwatną do określenia aktualnego stopnia zaawansowania dolegliwości badanej, zaś Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania prawidłowości przedmiotowych opinii. Jak wspomniano wyżej, w postępowaniu sądowym ocena niezdolności do pracy, a co za tym idzie również weryfikacja orzeczeń lekarzy orzeczników, wymaga zasięgnięcia wiadomości specjalnych. Podstawowym więc dowodem w sprawach o rentę jest dowód z opinii biegłego. Opinia biegłego jest specyficznym dowodem, którego ocena przebiega według odmiennych kryteriów, właściwych tylko dla opinii biegłych. Dowód tego rodzaju podlega oczywiście ocenie sądu, ale tylko pod względem fachowości osoby, która ją sporządziła, dokładności przeprowadzonych badań, rzetelności oraz logiczności, jak też sposobu motywowania i stopnia stanowczości wyrażonych w opinii biegłego wniosków. Sąd nie może natomiast czynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 18 września 2014 r., I UK 22/14; 24 czerwca 2015 r., I UK 345/14, także wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 14 września 2017 r. III AUa 258/17). Z tej perspektywy Sąd miał w szczególności na uwadze wnioski płynące z przeprowadzonych przez biegłych badań na osobie odwołującej, z których wynika, iż nie występują u niej jakiekolwiek istotne ograniczenia ruchomości – także w obrębie kręgosłupa – które można by kwalifikować jako naruszenie sprawności organizmu. Niewątpliwie stwierdzone u odwołującej schorzenia pewne ograniczenia wywołują, co biegli potwierdzili, niemniej jednak nie są one na tyle istotne, by stwierdzić, że odwołująca jest nie jest w stanie wykonywać pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Przy tym dokonana przez Sąd analiza świadectw pracy odwołującej pozwalała na powiazanie posiadanych przez nią kwalifikacji z dotychczas wykonywaną przez nią pracy sprzedawcy czy też kierownika stoiska, zaś prezentowane wyżej cechy stanu zdrowia odwołującej nie dają jednoznacznych podstaw by stwierdzić, że tego rodzaju pracy odwołująca wykonywać nie może.

Jednocześnie Sad Okręgowy nie podzielił zgłaszanych przez odwołującą zastrzeżeń do opinii biegłego ortopedy (k. 68 a.s.). Odwołująca nie zgodziła się ze stwierdzeniem braku objawów bólowych; wskazała, że dotychczasowe leczenie przyczyniło się głównie do ustąpienia niedowładów, a bóle występują nadal z różną częstotliwością i leczenie przyniosło jedynie krótkotrwałą poprawę. Wymaga jednak zaznaczenia, że biegły ortopeda w badaniach przedmiotowych nie stwierdził u odwołującej żadnych obiektywnych objawów bólowych. Poniekąd znajduje to potwierdzenie w opinii biegłej neurolog, o czym wspomniano wyżej. Wprawdzie mając na względzie zwłaszcza określenie zdiagnozowanych u odwołującej schorzeń nie sposób wykluczyć istnienia u odwołującej dolegliwości bólowych, wskazać jednak należy, że dolegliwości tego rodzaju mają co do zasady charakter subiektywny. Stopień ich intensywności może być mierzony (w przybliżeniu) lub szacowany przy pomocy obiektywnych przesłanek medycznych, rozumianych jako konkretne cechy i zjawiska występujące na tle stanu zdrowia, które zgodnie z wiedza medyczną skutkują reakcją organizmu w postaci bólu. W przypadku odwołującej biegli takich przesłanek nie stwierdzili, a przynajmniej nie w stopniu potwierdzającym jej własną ocenę stanu zdrowia. Ponadto w ocenie odwołującej biegły nieprawidłowo określił badanie L.’a (w jej ocenie 45-50 ^o zamiast stwierdzonych przez biegłego 85 ^o), jednakże jest to zarzut który trudno zweryfikować, mając zaś na względzie wiedzę i doświadczenie biegłego Sąd nie znalazł podstaw do uznania go za zasadny.

Sąd miał również na uwadze, że odwołująca posiada orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności. W kwestii relacji między orzeczonym stopniem niepełnosprawności a niezdolnością do pracy wielokrotnie wypowiadał się Sąd Najwyższy (zob. uzasadnienie wyroku z 11 marca 2008 r. sygn. I UK 286/07, uzasadnienie wyroku z 4 lutego 2010 r. sygn. III UK 60/09) wskazując, że niepełnosprawność nie jest tożsama z całkowitą niezdolnością do pracy. Dominująca linia orzecznicza w tej materii odnosi się do art. 5 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 573), na mocy którego ustawodawca przewidział traktowanie orzeczeń lekarza orzecznika ZUS o niezdolności do pracy na równi z orzeczeniem niepełnosprawności, w stopniu odpowiednim do rodzaju niezdolności do pracy. Jednocześnie brak ustawowej regulacji przewidującej analogicznej sytuacji w drugą stronę, tj. pozwalającej na traktowanie orzeczenia o niepełnosprawności jako tożsamego z orzeczeniem o niezdolności do pracy. Sytuacja ta wynika m. in. w nieco innych przesłankach orzeczenia niezdolności do pracy i niepełnosprawności, innego trybu orzekania w tych sprawach oraz różnicy w zakresie celów którym te orzeczenia mają służyć. W tym stanie rzeczy należało stwierdzić, że fakt zaliczenia odwołującej do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności na okres do 2025 roku nie miał wpływu tak na zmianę decyzji organu rentowego, jaki i rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Wobec powyższych okoliczności Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany skarżonej decyzji na korzyść odwołującej. W konsekwencji powyższego odwołanie E. W. podlegało oddaleniu na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., o czym też Sąd orzekł zgodnie z sentencją wyroku.

SSO Renata Gąsior

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć (...) z pouczeniem.