Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 września 2021 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 września 2021 r. w P.

sprawy z powództwa J. W.

przeciwko J. P. (1)

przy udziale interwenienta ubocznego Gminy P.

o wydanie lokalu mieszkalnego i o zapłatę

o r z e k a :

I.  Nakazuje pozwanej J. P. (1), aby opuściła, opróżniła z osób i rzeczy prawa jej reprezentujących i wydała powodowi J. W. lokal mieszkalny nr (...) położony w P. przy ulicy (...).

II.  Nie przyznaje pozwanej J. P. (1) prawa do lokalu socjalnego.

III.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

IV.  Znosi wzajemnie między stronami koszty procesu.

Sygn. akt I C 96/21

UZASADNIENIE

J. W. wytoczył powództwo przeciwko J. P. (1) o wydanie lokalu mieszkalnego wnosząc o nakazanie opuszczenia, opróżnienia z osób i rzeczy reprezentujących jej prawa lokal mieszkalny znajdujący się w P. przy ulicy (...) oraz wydanie przedmiotowego lokalu powodowi. Jednocześnie wniósł o ustalenie, że pozwanej nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1 200 złotych tytułem opłaty za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego wraz z odsetkami za opóźnienie w płatności od dnia wniesienia powództwa.

W uzasadnieniu wskazał, że J. W. jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego w P. przy ulicy (...), który nabył od brata W. W. (1) na mocy umowy darowizny z dnia 25 listopada 2020 roku. W przedmiotowej umowie powód ustanowił na rzecz brata W. W. (1) służebność mieszkania polegającą na prawie korzystania z całego lokalu. W. W. (1) z uwagi na deficyt w sprawności zmuszony był zamieszkać z rodzicami w P. przy ulicy (...).

Powód wskazał, że w czasie gdy doszło do zawarcia umowy darowizny, lokal zajmowała pozwana, która w posiadanie lokalu weszła bez wiedzy i zgody W. W. (1). Podkreślił, że pozwana zajęła przedmiotowy lokal, pomimo że jej potrzeby zaspokaja lokal położony w P. przy ulicy (...), który pozwana zajmuje razem z mężem J. P. (2). Jednocześnie przez cały czas opłaty związane z lokalem opłacane były ze środków W. W. (1).

Powód wskazał, że wezwanie do opróżnienia lokalu zawierające oświadczenie o naliczaniu opłat za bezumowne korzystanie z lokalu nie zostało przez pozwaną odebrane. Powód uczynił zadość obowiązkowi poinformowania pozwanej o naliczaniu opłat za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego.

W odpowiedzi na pozew pozwana J. P. (1) wniosła o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu wskazała, że w przedmiotowym lokalu faktycznie zamieszkuje od 3 lat, opiekując się niepełnosprawnym bratem W. W. (1). Podniosła, że pozwana wraz z córką M. P. z własnych środków przeprowadziła remont zajmowanego lokalu. Koszty przeprowadzonego remontu wyniosły 51 634,64 złotych.

W związku z powyższym pozwana powołując się na prawo zatrzymania wniosła o oddalenie powództwa, z uwagi na niezwrócenie przez powoda poniesionych przez pozwaną nakładów w związku z wyremontowaniem należącego do powoda lokalu.

Jednocześnie pozwana wskazała, że w przypadku ewentualnego wydania nakazu eksmisji pozwanej, sąd powinien wziąć pod uwagę przyznanie lokalu socjalnego, gdyż pozwana jest osobą niepełnosprawną, będącą obecnie w faktycznej separacji ze swoim małżonkiem, który wystąpił przeciwko pozwanej z pozwem o rozwód i z tego powodu nie może z nim wspólnie zamieszkiwać.

Sąd ustalił, co następuje:

J. W. jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w budynku nr (...) przy ulicy (...) w P., dla którego Sąd Rejonowy w Pisz prowadzi księgę wieczystą nr (...). Przedmiotowy lokal został nabyty przez J. W. na mocy umowy darowizny zawartej w dniu 25 listopada 2020 roku między braćmi W. W. (1), a J. W. przed notariuszem K. T., repertorium A. nr (...).

J. W. , J. P. (1) i W. W. (1) są rodzeństwem.

W. W. (1) zmaga się z chorobą niedosłuchu i niedowidzenia. Potrzebuje pomocy osób trzecich w codziennej egzystencji. Od 2005r., z uwagi na pogarszający się stan zdrowia, W. W. (1) zamieszkał ze swoimi rodzicami, gdzie głównie ojciec rodzeństwa zajmowała się opieką nad nim. Pomoc świadczyli także J. P. (1) i J. W..

(dowód: odpis treści księgi wieczystej k. 8-15; odpis aktu notarialnego k. 16-24, bezsporne co do zamieszkania i stanu zdrowia W. W. (1))

J. P. (1) zamieszkuje w przedmiotowym lokalu bez tytułu prawnego od 2008r. Pozwana wprowadziła się do mieszkania położonego przy ul. (...) w P. w czasie, kiedy stanowiło ono własności W. W. (1). Powodem wprowadzenia miała być opieka nad mieszkaniem. W mieszkaniu tym na pewien czas zamieszkała wówczas córka pozwanej M. P., który czyniła na nakłady na remont mieszkania.

Po śmierci ojca rodzeństwa i pogarszający się stan zdrowia ich matki J. W. kilkakrotnie zwracał się do J. P. (1) z propozycją wynajęcia osobom trzecim mieszkania stanowiącego własność W. W. (1), za każdym razem wskazują, że J. P. (1) ma własne mieszkanie. Pieniądze z wynajmu miały być przeznaczone na opiekę na W. W. (1). J. P. (1) odmawiała wyprowadzki z mieszkania.

25 listopada 2020r. W. W. (1) dokonał darowizny swojego mieszkania na rzecz brata J. W..

(dowód : zeznania świadków A. W. k. 88v, G. G. k. 89v, M. P. k. 88-88v, zeznania powoda J. W. k. 90-90v)

Pismem z 1 lutego 2021 roku J. W. wezwał J. P. (1) do opróżnienia lokalu. Pozwana nie odebrała korespondencji, która była awizowana w dniu 3 lutego 2021r.

(dowód: zeznania pozwanej J. P. (1) k. 91v; pismo z 1.02.2021r k. 25-26)

Sąd zważył, co następuje:

Żądanie strony powodowej znajduje podstawę prawną w przepisach gwarantujących ochronę interesów właściciela pozbawionego możliwości korzystania z rzeczy w wyniku posiadania jej przez nieuprawnioną do tego osobę. Interesy właściciela chronione są m. in. za pomocą roszczenia windykacyjnego uregulowanego w kodeksie cywilnym w art. 222 § 1 k.c., zgodnie z którym właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

W niniejszej sprawie ustalono, że właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku nr (...) przy ulicy (...) w P. jest powód J. W., zaś pozwana J. P. (1) zajmuje ten lokal bez tytułu prawnego.

Nawet jeżeli przyjąć, iż pozwana zamieszkała w mieszkaniu przy ul. (...) w P. za zgodną jego poprzedniego właściciela , to prawo to utraciła z dniem 10 lutego 2021r., to jest po upływie awizacji wezwania do wydania lokalu mieszkalnego wystosowanego do niej przez powoda. Na wynik niniejszego postępowania nie mogły rzutować okoliczności rodzinne, w szczególności fakt, iż jak wynika z zeznań wszystkich przesłuchanych w sprawie świadków, osobą decyzyjną w rodzinie była matka rodzeństwa, która m.in. decydowała , kto może zamieszkiwać w mieszkaniu W. W. (1). Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy pozostał także zgłoszony przez pozwaną zarzut zatrzymania. Na podstawie zeznań świadków M. P. oraz G. G. Sąd ustalił bowiem , iż nakłady na remont mieszkania czyniła córka pozwanej M. P., w czasie kiedy w nim zamieszkiwała także za zgodą swojej babci , a matki stron.

W konsekwencji przedmiotowe powództwo jest całkowicie uzasadnione, dlatego też Sąd, na podstawie powołanego wyżej przepisu, orzekł jak w punkcie I. wyroku.

Rozstrzygnięcie zawarte w punkcie II. wyroku Sąd oparł na przepisach art. 14 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego, który stanowi, że w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy.

Pozwana była lokatorem w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1) ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2015 r., poz. 150 j.t.), w konsekwencji czego w niniejszej sprawie zastosowanie mają odpowiednie przepisy cytowanej ustawy (dalej u.o.p.l.) dotyczące lokalu socjalnego.

Zasadą jest, że Sąd w pierwszej kolejności bada, czy w świetle okoliczności dotyczących szczególnej sytuacji eksmitowanego, w tym dotychczasowego sposobu korzystania z lokalu, z którego następuje eksmisja, oraz szczególnej sytuacji materialnej i rodzinnej eksmitowanego, przysługuje mu lokal socjalny (art. 14 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów). Dopiero po uznaniu, że takowe okoliczności nie zachodzą, Sąd zobligowany jest ustalić, czy w danej sprawie, z mocy ustawy, jest w ogóle możliwe orzeczenie eksmisji bez prawa do lokalu socjalnego z uwagi na wyłączenia zawarte w przepisie art. 14 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów.

Zgodnie z art. 14 ust. 4 cytowanej ustawy o ochronie praw lokatorów, Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec:

1) kobiety w ciąży,

2) małoletniego, niepełnosprawnego (w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414, z późn. zm.) lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą,

3) obłożnie chorych,

4) emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej,

5) osoby posiadającej status bezrobotnego,

6) osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały

- chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Z informacji Powiatowego Urzędu Pracy w P. wynika, że pozwana nie widnieje oraz nie widniała w ewidencji osób bezrobotnych i osób poszukujących pracy (k.41). Pozwana w okresie ostatnich trzech lat nie korzystała z pomocy Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w P. (k.39).

Na rozprawie w dniu 29 lipca 2021 roku (k.91v) pozwana przyznała, że jest zameldowana w mieszkaniu położonym przy ulicy (...) w P.. W mieszkaniu tym zamieszkiwała wraz z mężem do 2008r. , to jest zamieszkania w mieszkaniu przy u. (...). Pozwana ma prawo zamieszkiwać w lokalu mieszalnym przy ul. (...) w P.. Nie ma tu znaczenia subiektywne przekonanie pozwanej o tym, że nie może tam mieszkać z uwagi na toczący się rozwód między nią, a jej małżonkiem.

W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w punkcie II. wyroku.

Roszczenie powoda o zapłatę tytułem opłaty za bezumowne korzystanie z lokalu znajduje w prawdzie oparcie prawne w treści art. 225 k.c., jednakże nie podlega uwzględnieniu wobec nie udowodnienia jego wysokości.

Strona powodowa, wbrew ciążącemu na niej obowiązkowi, nie wskazała wysokości czynszu za okres bezumownego korzystania z przedmiotowej nieruchomości, dlatego też, uznając roszczenie powódki w tym zakresie za nieudowodnione, Sąd w II orzeczenia powództwo w pozostałej części oddalił.

Wobec jedynie częściowego uwzględnienia żądań pozwu, Sąd na podstawie art. 100 k.p.c. zniósł wzajemnie między stronami koszty postępowania.