Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 sierpnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Ewa Milczarek

Protokolant – starszy sekretarz sądowy Sylwia Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 17 sierpnia 2021 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: M. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 8 kwietnia 2021 r., znak: (...)

w sprawie: M. J.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rekompensatę

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu M. J. prawo do rekompensaty jako dodatku do kapitału początkowego od dnia 1 marca 2021 r.,

2)  stwierdza, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji,

3)  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. na rzecz ubezpieczonego kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt VI U 663/21

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 kwietnia 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił ubezpieczonemu M. J. prawa do rekompensaty do emerytury, ponieważ ubezpieczony nie przedłożył żadnych dokumentów potwierdzających wykonywanie pracy w szczególnych warunkach do 31.12.2008 roku.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony wskazując, że
w powodu mylnie wypisanego świadectwa pracy z Zakładów (...) – nie doliczono ubezpieczonemu rekompensaty za pracę w warunkach szkodliwych od 1977 roku do 1995 roku, gdyż ubezpieczony pracował jako konserwator kąpieli galwanicznych, a dopiero od 1995 roku do 1997 roku na magazynie Zakładów (...), skąd przeszedł na rentę inwalidzką.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie
i podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił, co następuje.

M. J. w okresie od 26 sierpnia 1977 roku do
3 sierpnia 1997 roku był zatrudniony w Zakładach (...) S.A. Zakład (...)-1 w B.. W okresie od 26 sierpnia 1977 roku do 21 marca 1995 roku M. J. pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na Wydziale (...), na galwanizerni, w charakterze galwanizera. M. J. obsługiwał wanny galwaniczne, ustawiał parametry kąpieli galwanicznej, stężenia kąpieli i chemikaliów potrzebnych do procesu galwanicznego. W procesie były używane chrom, nikiel, kadm, cynk, kwas. Do wanny wjeżdżały na specjalnych wieszakach części rowerowe i po zakończeniu procesu obsługa danego automatu ściągała te części. Do obowiązków M. J. należała obsługa tych wanien. M. J. przeprowadzał konserwacje tych wanien galwanicznych dbając o to żeby elektrody, drążki i inne elementy wanien były sprawne. M. J. zdejmował elektrody, czyścił je, uruchamiał filtry w wannie, żeby oczyścić kąpiel. Było 5 wanien niklowych, 5 chromowych, 5 cynkowych. M. J. wymieniał też roztwory w tych wannach galwanicznych, przeciętnie raz w miesiącu. Wymiana roztworu w wannie galwanicznej polegała na przelewaniu roztworu do wanny rezerwowej, a wanna podstawowa była poddawana konserwacji, zaś po wykonaniu tych czynności pompowano roztwór z wanny rezerwowej.

M. J. pracował w brygadach czteroosobowych. Były posiłki regeneracyjne i dodatki za pracę w szczególnych warunkach. M. J. nie korzystał z urlopów bezpłatnych.

Z dniem 22 marca 1995 roku powierzono M. J. obowiązki operatora wózka.

Dowód: umowa o pracę, angaże, świadectwo pracy w aktach osobowych M. J., zeznania świadków H. J., R. M. zapis AV na płycie CD k. 43, zeznania M. J. zapis AV na płycie CD k. 44.

Sąd zważył, co następuje.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, zeznań świadków H. J.
i R. M. oraz zeznań ubezpieczonego. Autentyczność dokumentów nie budziła żadnych wątpliwości. Wyżej wymienieni świadkowie jako współpracownicy ubezpieczonego w spornym okresie mieli bezpośrednią wiedzę na temat charakteru pracy ubezpieczonego. Z tych względów Sąd dał wiarę tym zeznaniom. Sąd uznał za wiarygodne również zeznania ubezpieczonego jako spójne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Odwołanie podlegało uwzględnieniu. Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy
z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy
o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Jak wynika
z treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych dla celów ustalenia uprawnień do emerytury w wieku obniżonym, za pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których wyżej wskazanym osobom przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (art. 32 ust. 4 ww. ustawy). Przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, które nadal zachowały swoją moc na warunkach określonych w art. 32 ust. 4 ww. ustawy, mają zastosowanie do wszystkich pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zgodnie z § 2 tego rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku, a okresy te stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie
§ 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Zgodnie z § 4 ust. 1
ww. rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W niniejszej sprawie jedyną sporną przesłanką była kwestia osiągnięcia przez ubezpieczonego co najmniej 15-letniego stażu pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do rekompensaty, ponieważ ubezpieczony nie przedłożył żadnych dokumentów potwierdzających wykonywanie pracy w szczególnych warunkach do 31.12.2008 roku.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe i materiał zebrany w toku postępowania w sposób jednoznaczny wskazują, iż charakter i rodzaj prac wykonywanych przez ubezpieczonego w spornych okresie odpowiada pracom, o jakich mowa w wykazie A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach i szczególnym charakterze
w dziale III poz. 76 - Prace w hartowniach i wytrawialniach, praca ocynkowaczy, ocynowaczy, kadmowaczy oraz galwanizerów - cynkiem, miedzią, chromem, kadmem i niklem. Ubezpieczony w okresie od 26 sierpnia 1977 roku do 21 marca 1995 roku pracował w charakterze galwanizera i jego praca polegała między innymi na obsłudze wanien galwanicznych, ustawianiu parametrów kąpieli galwanicznej, przygotowywaniu kąpieli galwaniczej. Powyższe oznacza zatem to, iż ubezpieczony spełnił wszystkie warunki do przyznania prawa do rekompensaty w związku z wykonywaniem pracy w szczególnych warunkach, czyli ponad 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Mając na względzie powyższe, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

W punkcie 2. wyroku na podstawie art. 28 ustawy o emeryturach pomostowych w zw. z art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Sąd orzekł z urzędu o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W okolicznościach przedmiotowej sprawy, w ocenie Sądu, nie wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, bowiem ustalenie przesłanek uzasadniających przyznanie rekompensaty wymagało postępowania sądowego, w tym przeprowadzenia dowodu z zeznań świadków.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie zwrotu kosztów zastępstwa prawnego Sąd Okręgowy wydał zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu
w oparciu o przepis art. 98 § 1 K.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Zgodnie z art. 98 § 1 ¹ K.p.c. od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie
w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Natomiast w myśl
art. 98 § 3 K.p.c. w zw. z art. 99 K.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach. Uszczegółowienie tej normy stanowi zaś przepis § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, zgodnie z którym stawki minimalne wynoszą 180 zł w sprawach o świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego
i zaopatrzenia emerytalnego oraz w sprawach dotyczących podlegania ubezpieczeniom społecznym.

Sędzia Ewa Milczarek