Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI U 347/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 sierpnia 2021 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący sędzia Przemysław Chrzanowski

po rozpoznaniu w dniu 2 sierpnia 2021 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy J. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w W.

z udziałem zainteresowanego Ministerstwa Edukacji Narodowej w W.

o zasiłek chorobowy

w związku z odwołaniem J. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w W.

z dnia 1 lipca 2020 roku, znak (...)

oddala odwołanie.

ZARZĄDZENIE

(...)

Sygn. akt VI U 347/20

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 lipca 2020 roku, znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. odmówił J. C. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 7 czerwca 2020 roku do dnia 28 lipca 2020 roku. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że ubezpieczony z dniem 6 czerwca 2020 roku wykorzystał przysługujące 182 dni zasiłku chorobowego. Ponadto niezdolność do pracy orzeczona od dnia 30 marca 2020 roku była spowodowana innym schorzeniem niż niezdolność trwająca do dnia 27 marca 2020 roku i przerwa między nimi nie przekraczała 60 dni, zatem okresy niezdolności do pracy należy zaliczyć do jednego okresu zasiłkowego.

(decyzja z dnia 1 lipca 2020 roku – akta organu)

Od powyższej decyzji J. C. złożył odwołanie wnosząc o przyznanie prawa do zasiłku chorobowego za sporny okres i wskazując, że schorzenia z powodu których był niezdolny do pracy nie podlegają wliczeniu do jednego okresu zasiłkowego.

(odwołanie k. 1 – 6 akta sprawy)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania powołując się na argumentację tożsamą, jak w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedz na odwołanie – k. 76 verte akta sprawy)

Zainteresowany, Ministerstwo Edukacji Narodowej w W., nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

J. C., lat 45, z wykształcenia informatyk, obecnie pracuje jako urzędnik w Ministerstwie Edukacji Narodowej. Odwołujący pozostawał niezdolny do pracy w okresach:

od dnia 6 grudnia 2019 roku do dnia 6 grudnia 2019 roku z powodu stłuczenia barku i ramienia ((...));

od dnia 6 grudnia do dnia 23 grudnia 2019 roku z powodu stłuczenia łokcia ((...));

od dnia 20 grudnia 2019 roku do dnia 10 stycznia 2020 roku z powodu stłuczenia łokcia ((...));

od dnia 11 stycznia 2020 roku do dnia 7 lutego 2020 roku z powodu złamania przedramienia ((...));

od dnia 8 lutego 2020 roku do dnia 6 marca 2020 roku z powodu złamania przedramienia ((...));

od dnia 7 marca 2020 roku do dnia 27 marca 2020 roku z powodu następstw urazów kończyny górnej ((...));

od dnia 30 marca 2020 roku do dnia 28 kwietnia 2020 roku z powodu choroby C. ((...));

od dnia 29 kwietnia 2020 roku do dnia 29 maja 2020 roku z powodu choroby C. ((...))

od dnia 30 maja 2020 roku do dnia 28 czerwca 2020 roku z powodu choroby C. ((...));

od dnia 29 czerwca 2020 roku do dnia 28 lipca 2020 roku z powodu choroby C. ((...));

(zestawienie zaświadczeń ubezpieczonego – akta organu rentowego)

Odwołujący od 2008 roku leczy się z powodu choroby L. C.. Z tego powodu orzeczono względem niego umiarkowany stopień niepełnosprawności. W grudniu 2019 roku wracając z pracy do domu, przewrócił się i doznał urazu złamania łokcia prawego. Po upadku założono gips na okres 14 dni oraz zalecono rehabilitację. Na badaniach kontrolnych przeprowadzonych w styczniu 2020 roku stwierdzono u odwołującego złamanie nasady bliższej kości promieniowej i w dalszym ciągu zalecono korzystanie z rehabilitacji.

Ponadto odwołujący cierpi również na torbiele wątroby, otyłość, kamicę nerkową. Zdiagnozowana w 2008 roku choroba L. C., w okresie zaostrzenia powoduje u odwołującego dolegliwości w postaci nadmiernego oddawania stolca.

Niezdolność do pracy u odwołującego od dnia 6 grudnia 2019 roku do dnia 6 marca 2020 roku spowodowana była stwierdzonym u odwołującego urazem łokcia po upadku. Następnie od 7 marca 2020 roku do dnia 27 marca 2020 roku odwołujący pozostawał niezdolny do pracy z powodu następstw doznanego urazu łokcia. Natomiast od dnia 30 marca 2020 roku do dnia 28 lipca 2020 roku odwołujący pozostawał niezdolny do pracy z powodu stwierdzonej w 2008 roku choroby L. C., która w okresie zaostrzenia powoduje znaczące pogorszenie samopoczucia.

(akta organu rentowego, dokumentacja medyczna, opinia biegłego ortopedy – k. 140-141; opinia biegłego specjalisty z zakresu chorób wewnętrznych – k. 159; opinia biegłego gastroenterologa – k. 200-203)

J. C. nie odzyskał zdolności do pracy w trakcie dwudniowej przerwy pomiędzy okresami pobierania kolejnych zwolnień lekarskich, tj. nadal był niezdolny do pracy w dniach 28 i 29 marca 2020 roku (sobota i niedziela).

(opinia biegłego specjalisty chorób wewnętrznych gastroenterologa prof. dra hab. n. med. K. C. – k. 200-203)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie opinii biegłych sporządzonych na potrzeby tej sprawy – ortopedy M. G., internisty J. K., gastroenterologa S. O. oraz gastroenterologa – K. C.. Sąd uznał wnioski tych opinii za jasne, logiczne i fachowe. Biegli byli zgodni co do tego, że odwołujący był we wskazanych okresach niezdolny do pracy z powodu różnych schorzeń, jednak opinie wydane przez biegłych różniły się od siebie w aspekcie odzyskania zdolności do pracy w dwóch dniach 28 i 29 marca 2020 roku (sobota i niedziela) z powodu specjalizacji lekarza, który tę opinie wydawał. W zakresie ustalenia, czy w czasie przerwy pomiędzy spornymi okresami, tj. podczas dwóch dni: 28 i 29 marca 2020 roku, odwołujący J. C. odzyskał zdolność do pracy, czy też nie odzyskał zdolności do pracy, Sąd oparł się na opinii biegłego specjalisty chorób wewnętrznych gastroenterologa prof. dra hab. n. med. K. C.. W tym zakresie Sąd miał na względzie to, że biegły tej specjalności bardziej adekwatnie do schorzeń związanych ze stwierdzoną wieloletnią chorobą L. C. oraz wskazanych dolegliwości występujących u odwołującego ocenił zdolności odwołującego do pracy, a przede wszystkim jasno wskazał, czy w przerwach pomiędzy zwolnieniami lekarskim ubezpieczony odzyskał zdolność do pracy. Jednocześnie Sąd nie kwestionuje ustaleń pozostałych biegłych co do przyczyn niezdolności do pracy odwołującego, ponieważ zostały one ustalone poprawnie i były spójne, jednak w niniejszej sprawie była konieczność ustalenia, czy odwołujący odzyskał zdolność do pracy w dniach 28 i 29 marca 2020 roku. Wobec powyższego Sąd oparł się na ustaleniach wszystkich biegłych, jednak ocenił je jak wyżej. Dowód z opinii biegłego był niezbędny dla ustalenia, czy w spornych okresach, niezdolności do pracy spowodowane były tożsamą jednostką chorobową. Zastrzeżenia do opinii wydanych przez biegłych: internistę oraz gastrologa zgłaszał organ rentowy, dlatego też Sąd dodatkowo zasięgnął opinii biegłego gastrologa oraz biegłego gastroenterologa. W sporządzonych opiniach biegli potwierdzili z jakich przyczyn orzeczone zostały przez lekarzy niezdolności do pracy w spornych okresach. Biegły S. O. w swojej opinii wskazał, iż nie jest w stanie stwierdzić, czy w dniach 28 i 29 marca 2020 roku odwołujący odzyskał zdolność do pracy. Natomiast biegły specjalista chorób wewnętrznych gastroenterolog prof. dr hab. n. med. K. C. wskazał, iż odwołujący nie odzyskał zdolności do pracy w ww. dniach, a ponadto podał, iż głównym schorzeniem powodującym niezdolność do pracy odwołującego jest stwierdzona przed wielu laty choroba L. C..

Żadna ze stron nie składała dodatkowych wniosków dowodowych oraz nie negowała wydanych przez biegłych opinii, w tym przede wszystkim nikt nie kwestionował opinii biegłego specjalisty chorób wewnętrznych gastroenterologa prof. dra hab. n. med. K. C.. Sąd nie miał także podstaw do tego, aby uzupełnić materiał dowodowy z urzędu.

Nie można także skutecznie wnioskować o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego jedynie na tej podstawie, że dotychczasowa opinia jest niekorzystna dla strony. Stanowisko to jest uzasadnione utrwalonym już orzecznictwem sądowym. Przykładowo można wskazać w tym miejscu wyrok Sądu Apelacyjnego w L.z dnia 25 sierpnia 2011r. (I ACa 316/11 LEX nr 1095795) zgodnie z którym, niedopuszczenie dowodu z kolejnej opinii biegłego jest prawidłowe w sytuacji, jeżeli opinia nie odpowiada oczekiwaniom strony i nie zgłasza ona żadnych merytorycznych uwag do opinii. Samo stwierdzenie strony, że się z nią nie zgadza, nie oznacza, że opinia jest wadliwa. Podobnej treści jest również teza 2 wyroku Sądu Apelacyjnego w K.z dnia 25 czerwca 2009r. (V ACa 139/09 LEX nr 551993) zgodnie z którą, o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość. W przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu, co winno skutkować jego pominięciem.

Jednocześnie Sąd postanowił oddalić wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania odwołującego na podstawie art. 235 2 § 1 pkt. 3 k.p.c. (k. 217). W ocenie Sądu przesłuchanie odwołującego nie jest przydatne w niniejszej sprawie, gdyż istotne okoliczności dotyczą bowiem oceny z medycznego punktu widzenia stanu zdrowia ubezpieczonego, do czego potrzebna jest fachowa wiedza medyczna i dokumentacja z leczenia; stąd dowodem przydatnym dla wyjaśnienia istotnych okoliczności w niniejszej sprawie jest dowód z kolejnych pisemnych opinii biegłych sądowych.

Mając ustalony stan faktyczny, Sąd przeszedł do oceny prawnej odwołania.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. – Dz. U. z 2020 roku, poz. 870, ze zm., dalej jako: ustawa zasiłkowa) zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 - nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni.

Powyższy okres jest tzw. okresem zasiłkowym, którego wyczerpanie skutkuje odmową przyznania prawa do dalszego zasiłku chorobowego. Okres zasiłkowy przy schorzeniach odwołującego się wynosił 182 dni. Natomiast w art. 9 ust. 1 ustawy z 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa mowa jest o nieprzerwanej niezdolności do pracy, bez rozróżnienia na niezdolność spowodowaną tą samą czy inną chorobą. Wynika zatem z tego, że do okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy bez względu na rodzaj choroby.

Dopiero wówczas, gdy między poszczególnymi okresami niezdolności do pracy występują przerwy, w których ubezpieczony był zdolny do pracy, wliczanie poprzedniego okresu tej niezdolności zależy od rodzaju choroby. Nowy okres zasiłkowy otwiera kolejna niezdolność do pracy powstała po minimum jednodniowej przerwie od poprzedniej i spowodowana inną chorobą niż uprzednio. Jeżeli natomiast przerwy występują między poszczególnymi niezdolnościami do pracy spowodowanymi tą samą chorobą, to mamy do czynienia w dalszym ciągu z tym samym okresem zasiłkowym, o ile przerwa między tymi absencjami nie przekracza 60 dni; rozpoczyna się kolejny okres zasiłkowy, jeżeli przerwa między tymi absencjami jest dłuższa od 60 dni (Sąd Najwyższy, dnia 20 listopada 2018 r., III UK 192/17).

Przedmiotem rozpoznania Sądu w niniejszej sprawie było ustalenie czy niezdolność do pracy odwołującego J. C. w okresach do 27 marca 2020 roku oraz od 30 marca 2020 roku była spowodowana tą samą chorobą, chorobami współistniejącymi, czy też różnymi chorobami oraz czy w czasie przerwy pomiędzy ww. okresami, tj. podczas dwóch dni: 28 i 29 marca 2020 roku (tj. w sobotę i niedzielę) odwołujący J. C. odzyskał zdolność do pracy, czy też nie odzyskał zdolności do pracy.

Na podstawie wszystkich zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów, dokumentacji medycznej odwołującego oraz przede wszystkim na podstawie opinii biegłych Sąd zważył, iż odwołujący był niezdolny do pracy w okresie od dnia 6 grudnia 2019 roku do dnia 6 grudnia 2019 roku; od dnia 6 grudnia do dnia 23 grudnia 2019 roku; od dnia 20 grudnia 2019 roku do dnia 10 stycznia 2020 roku; od dnia 11 stycznia 2020 roku do dnia 7 lutego 2020 roku; od dnia 8 lutego 2020 roku do dnia 6 marca 2020 roku; od dnia 7 marca 2020 roku do dnia 27 marca 2020 z powodu dolegliwości ortopedycznych związanych z urazem łokcia po upadku. Natomiast w okresie od 30 marca 2020 roku do dnia 28 lipca 2020 roku niezdolność do pracy spowodowana była chorobą L. C., która jest główną dolegliwością odwołującego zdiagnozowaną już w 2008 roku. Ponadto z ustaleń Sądu wynika, że w okresie dwóch dni przerwy pomiędzy kolejnymi zwolnieniami lekarskimi, tj. 28 i 29 września odwołujący nie odzyskał zdolności do pracy.

Z opisu medycznego i charakteru schorzeń wynika, że w spornym okresie niezdolności do pracy, za który odwołującemu nie przyznano prawa do zasiłku chorobowego, tj. od dnia 7 czerwca 2020 roku do dnia 28 lipca 2020 roku odwołujący pozostawał niezdolny z powodu różnych jednostek chorobowych, co wykazali biegli w swoich opiniach i czego Sąd nie kwestionował. Jednak w okresie przerwy tj. w dniach 28 i 29 września, pomiędzy kolejnymi zwolnieniami odwołujący nie odzyskał zdolności do pracy, a zatem pozostawał nieprzerwanie niezdolny do pracy. Z uwagi na powyższe, stosownie do art. 9 ww. ustawy zasiłkowej brak jest podstaw do przyznania zasiłku chorobowego w ramach nowego okresu zasiłkowego. Sporne okresy niezdolności do pracy powinny być ustalone w ramach jednego okresu zasiłkowego wynoszącego 182 dni, który to odwołujący wykorzystał z dniem 6 czerwca 2020 roku.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 477 § 1 14 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.