Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 października 2021 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 12 października 2021 r. w Piszu na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. R.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

o r z e k a :

I.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki M. R. kwotę 4 556,30 zł (cztery tysiące pięćset pięćdziesiąt sześć złotych 30/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia od dnia 21.12.2018r. do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki M. R. kwotę 2 117 zł (dwa tysiące sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenia orzeczenia do dnia zapłaty.

III.  Nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 224 zł (dwieście dwadzieścia cztery złote) tytułem brakującej zaliczki pokrytej tymczasowo ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu.

Sygn. akt I C 258/20 upr

UZASADNIENIE

M. R. wytoczyła powództwo przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 4 556,30 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 lutego 2018 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu wskazała, że w wyniku kolizji drogowej w dniu 8 grudnia 2017 roku uszkodzony został pojazd marki N. o numerze rejestracyjnym (...) wykorzystywany przez Z. S.. Odpowiedzialność pozwanego jako ubezpieczyciela OC sprawcy szkody jest bezsporna.

W dniu 8 grudnia 2017 roku poszkodowany został pozbawiony możliwości korzystania z własnego pojazdu i wynajął od powódki na okres likwidacji szkody pojazd zastępczy marki S. (...) zobowiązując się do zapłaty czynszu najmu w wysokości 130 złotych netto za dobę.

Pozwana zakwalifikowała szkodę w pojeździe poszkodowanego jako tzw. szkodę całkowitą. Wypłata odszkodowania za szkodę w pojeździe nastąpiła 9 stycznia 2018 roku. Poszkodowany zwrócił pojazd zastępczy w dniu 14 stycznia 2018 roku. Z tytułu najmu pojazdu zastępczego w okresie 37 dni – od dnia szkody do dnia wypłaty przez pozwaną odszkodowania za szkodę w pojeździe oraz 5 dni na zagospodarowanie wraku powódka wystawiła fakturę VAT na kwotę 5 916,30 złotych brutto. Zapłata za wykonaną usługę nie nastąpiła przez zapłatę kwoty pieniężnej bezpośrednio przez poszkodowanego, ale przez przewłaszczenie na rzecz powódki wierzytelności przysługującej poszkodowanemu względem ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych sprawcy szkody.

Pozwana uznała zasadność najmu pojazdu zastępczego, zakwestionowała natomiast jego koszty wypłacając powódce kwotę 1 360 złotych brutto. W ocenie pozwanej uzasadniony był okres 17 dni oraz dobowa stawka najmu w wysokości 80 złotych netto.

Dochodzona przez powódkę kwota 4 556,30 złotych stanowi różnicę między wypłaconym przez pozwanego odszkodowaniem, a poniesionymi przez poszkodowanego kosztami najmu pojazdu zastępczego.

Powódka zarzuciła, że pozwana nie była realnie zainteresowana organizacją pojazdu zastępczego dla poszkodowanego.

Powódka zakwestionowała, że pozwana w okresie likwidacji szkody współpracowała z jakąkolwiek wypożyczalnią pojazdów. W konsekwencji brak jest uzasadnionych podstaw do przyjęcia, że pozwana złożyła osobie poszkodowanej realną propozycję wynajęcia pojazdu zastępczego.

W odpowiedzi na pozew pozwana uznała powództwo do kwoty 850 złotych i wniosła o oddalenie powództwa w pozostałej części.

W uzasadnieniu pozwana przyznała, że była odpowiedzialna za naprawienie szkody poniesionej przez Z. S. wskutek uszkodzenia pojazdu w wypadku z dnia 8 grudnia 2017 roku z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej ze sprawcą wypadku.

Z tego tytułu pozwana zapłaciła odszkodowanie na pokrycie uszczerbku majątkowego wywołanego zniszczeniem jego pojazdu, pokryła koszty związane z usunięciem pojazdu z drogi, parkowania oraz zapłaciła poszkodowanemu kwotę 1 360 złotych na pokrycie kosztów najmu pojazdu zastępczego. Odszkodowanie za pojazd rozliczone zostało jako szkoda całkowita, albowiem koszt jego naprawy znacznie przewyższyłby jego wartość w stanie szkody.

Pozwana wskazała, że po zgłoszeniu przez poszkodowanego szkody tj. 20 grudnia 2017 roku pozwana zawiadomiła go, że rozmiar uszkodzeń czyni naprawę nieopłacalną. W dniu 3 stycznia 2018 roku poszkodowany zbył uszkodzony pojazd na rzecz osoby trzeciej za kwotę 1 600 złotych zaś pozwana zapłaciła mu w dniu 9 stycznia 2018 roku różnicę pomiędzy wartością auta w stanie sprzed wypadku, a kwotą za którą zbył on pozostałości tj. kwotę 3 600 złotych. Likwidacja szkody trwała zatem 27 dni od dnia zgłoszenia zdarzenia pozwanemu.

Pozwana zapłaciła powódce odszkodowanie z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w wysokości 1 360 złotych przyjmując do wyliczenia stawkę najmu za dobę w wysokości 80 złotych. Pozwana uznała wynajem pojazdu zastępczego za okres 17 dni. Przyjmując stawki stosowane przez powódkę jego uzasadniony koszt wynosi 2 210 złotych. Zważywszy na powyższe pozwana uznaje powództwo do kwoty 850 złotych.

W ocenie pozwanej wynajem pojazdu zastępczego przez okres dłuższy niż 17 dni nie miał żadnego uzasadnienia. Poszkodowany już siedem dni po zgłoszeniu szkody miał wiedzę, że szkoda ma charakter szkody całkowitej i już od tej chwili nic nie stało na przeszkodzie w podjęciu starań o znalezienie oferty kupna innego pojazdu w miejsce zniszczonego.

Podniosła, że przeciąganie czasu trwania najmu pojazdu zastępczego ponad okres niezbędny do tego, aby zastąpić zniszczony pojazd innym o zbliżonych walorach użytkowych i wartości pozostaje bez związku przyczynowo -skutkowego z działaniem sprawcy i pozostawało w sprzeczności z dyspozycjami art. 16 ust. 1 pkt 2 i art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy z 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Poszkodowany zgłosił zaistnienie szkody dopiero 5 dni po wypadku, jednocześnie korzystając przez ten okres z pojazdu zastępczego. Pozwana podkreśliła, że najem pojazdu bez żadnego uzasadnienia przeciągnął się jeszcze na kolejne pięć dni po wypłacie odszkodowania. Skutkiem tego łączny koszt najmu pojazdu przewyższył znacząco wartość zniszczonego pojazdu. W ocenie pozwanej takie działanie nie miało żadnego ekonomicznego uzasadnienia i w istocie stanowiło przyczynienie się do powstania szkody.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 8 grudnia 2017 roku w wyniku kolizji drogowej uszkodzony został pojazd marki N. o nr rej. (...) stanowiący własność Z. S..

Sprawca zdarzenia objęty był ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej w (...) Spółce Akcyjnej.

(okoliczności bezsporne)

W dniu 8 grudnia 2017 roku pomiędzy Z. S. a M. R. prowadzącą działalność gospodarczą (...) została zawarta umowa wypożyczenia-najmu pojazdu nr (...) marki S. (...) nr rej. (...). Najem trwał w okresie od 8 grudnia 2017 roku do 14 stycznia 2018 roku. Koszt najmu wyniósł 5 916,30 złotych.

Z. S. miał tylko jeden pojazd, który został uszkodzony. Nie posiadał innego samochodu. Samochód zastępczy był mu niezbędny do dojazdów do pracy.

W dniu 11 grudnia 2017 roku szkoda została zgłoszona Towarzystwu (...) wraz ze wszystkimi niezbędnymi dokumentami. Samochód został uszkodzony przez naczepę samochodu ciężarowego, zatem szkoda została zgłoszona z OC naczepy. W dniu 13 grudnia 2017 roku poszkodowany otrzymał informację, że szkoda powinna być likwidowana z OC ciągnika, który posiada ubezpieczenie w (...) Spółce Akcyjnej. Poszkodowany niezwłocznie w tym samym dniu zgłosił szkodę u właściwego ubezpieczyciela, a wszystkie niezbędne dokumenty do likwidacji szkody zostały mu przesłane. Przy zgłoszeniu szkody poszkodowany uzyskał informację o możliwości najmu samochodu. Jednakże informacja ta nie zwierała żadnych szczegółów, a poszkodowany nie miał pewności, że nie będzie ponosił kosztów za wynajem. Poszkodowany informację o akceptowanej stawce za wynajem otrzymał pocztą tradycyjną po około dwóch tygodniach od zdarzenia, wcześniej nie miał żadnych informacji od (...) na temat stawki i warunków wynajmu organizowanym przez ubezpieczyciela.

(dowód: odpis umowy wypożyczenia – najmu k. 12, protokół zdawczo-odbiorczy k. 13, oświadczenie Z. S. k. 16, faktura k. 18, zeznania świadka Z. S. k. 67-68)

W dniu 20 grudnia 2017 roku poszkodowany Z. S. został poinformowany o tym, że koszt naprawy pojazdu marki N. nr rej. (...) przekracza jego wartość rynkową. Szkoda ta została zakwalifikowana jako szkoda całkowita.

Z. S. sprzedał uszkodzony samochód marki N. o nr rej. (...) w dniu 2 stycznia 2018 roku za kwotę 1 600 złotych.

Tego samego dnia Z. S. otrzymał e-mail od ubezpieczyciela, że nie zostały dostarczone niezbędne dokumenty do likwidacji szkody, więc ponownie wysłał ten sam komplet dokumentów.

W dniu 5 stycznia 2018 roku poszkodowany otrzymał e-mail od ubezpieczyciela, w którym wskazał, że do wypłaty odszkodowania niezbędna jest dyspozycja podpisana przez współwłaściciela, mimo, że w niniejszej sprawie nie występuje współwłaściciel.

Poszkodowany pierwszą część odszkodowania otrzymał 5 stycznia 2018 roku, a kolejną 9 stycznia 2018 roku, w łącznej wysokości 3 600 złotych.

(dowód: pismo z 21.02.2018r. k. 20, odpis umowy sprzedaży samochodu k. 47-47v; informacja k. 46, zeznania świadka Z. S. k. 68-69)

W dniu 14 stycznia 2018 roku pomiędzy Z. S., a M. R. prowadzącą działalność gospodarczą (...)została zawarta umowa cesji wierzytelności, na podstawie której Z. S. przeniósł na M. R. wierzytelność z tytułu zwrotu kosztu najmu pojazdu zastępczego marki S. (...) nr rej. (...).

(dowód: odpis umowy cesji wierzytelności k. 19)

Decyzją z dnia 21 lutego 2018 roku ubezpieczyciel przyznał kwotę 1 360 złotych tytułem kosztów pojazdu zastępczego. Pismem z 22 lutego 2018 roku M. R. odwołała się od powyższej decyzji. Pismem z 27 lutego 2018 roku ubezpieczyciel podtrzymał swoje stanowisko.

(dowód: decyzja k. 20, 21; odpis pisma z 22.02.2018r. k.22; pismo z 27.02.2018r. k. 23)

Wynajmowane auto S. (...) jest pojazdem klasy C. Dobowe stawki najmu pojazdy klasy C na rynku lokalnym poszkodowanego kształtują się w przedziale około 89-220 złotych brutto.

(dowód: opinia biegłego k. 155-160, opinia uzupełniająca k.183-187)

Sąd zważył, co następuje:

Okoliczności kolizji drogowej zaistniałej 8 grudnia 2017 roku oraz istnienie legitymacji procesowej biernej po stronie pozwanej (...) Spółki Akcyjnej, pozostawały poza sporem.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Stosownie do treści art. 34 ust. 1 i art. 35 Ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003r., Nr 124, poz. 1152), z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie ma zasada pełnego odszkodowania wyrażona w art. 361 § 2 k.c.

W doktrynie spornym zagadnieniem jest, czy szkodą majątkową, o której mowa w art. 361 k.c., jest niemożność korzystania przez posiadacza pojazdu mechanicznego z tego pojazdu, spowodowana jego uszkodzeniem bądź zniszczeniem. Sąd podziela w tej kwestii stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie III CZP 5/11 - które także wcześniej było przyjmowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego - według którego poniesione przez posiadacza uszkodzonego pojazdu mechanicznego celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego stanowią szkodę majątkową, o której mowa w art. 361 § 2 k.c. Niemożność korzystania z pojazdu mechanicznego, jako składnika majątkowego niewątpliwie stanowi źródło szkody o charakterze niemajątkowym, polegającej na dyskomforcie spowodowanym niedogodnościami posiadacza pojazdu wynikającymi z niemożliwości korzystania z tego składnika majątkowego. Ponadto niemożność korzystania z pojazdu może być źródłem szkody o charakterze majątkowym wówczas, gdy spowoduje wydatki posiadacza uszkodzonego lub zniszczonego pojazdu na najem pojazdu zastępczego. Stratę w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. stanowią bowiem wydatki, które służą ograniczeniu negatywnych następstw doznanych przez poszkodowanego w wyniku uszkodzenia bądź zniszczenia rzeczy.

Niezależnie od sposobu naprawienia szkody przewidzianego w art. 363 § 1 k.c., powinno ono prowadzić do tego, aby poszkodowany był w takiej samej sytuacji majątkowej, w jakiej znajdowałby się, gdyby nie doszło do zdarzenia szkodzącego (vide m.in. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 1 września 1970 r. w sprawie III CR 371/00, z dnia 3 lutego 1971 r. w sprawie III CRN 450/70, z dnia 20 lutego 2002 r. w sprawie V CKN 903/00 i z dnia 15 października 2010 r. w sprawie V CSK 78/10).

Reasumując, poniesione przez poszkodowanego i scedowane na powódkę koszty najmu samochodu zastępczego wchodzą w zakres szkody 8 grudnia 2017 roku, a pozwany jest zobowiązany do ich sfinansowania.

Spór koncentrował się na ustaleniu wysokości dobowej stawki czynszu najmu samochodu zastępczego oraz na ustaleniu koniecznego okresu najmu.

Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są: zaistnienie zdarzenia, z którym przepis prawny łączy odpowiedzialność odszkodowawczą, powstanie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem i szkodą. W przypadku wystąpienia wymienionych przesłanek naprawienie szkody, przez podmiot do tego zobowiązany, powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej szkody.

Na gruncie sprawy niniejszej powódka powinna zatem wykazać istnienie następujących przesłanek: wystąpienie zdarzenia szkodowego, istnienie związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem i szkodą, fakt doznania szkody w określonej wysokości. Pierwsza ze wskazanych wyżej okoliczności była między stronami bezsporna. Wskazać należy, że poszkodowany mógł dokonać swobodnego wyboru podmiotu, od którego wynajmie pojazd zastępczy. W szczególności nie musiał poszukiwać firmy najtańszej. Podkreślić należy, że odpowiedzialność ubezpieczyciela ogranicza się do zwykłych następstw zdarzenia szkodowego. Normalnym następstwem wystąpienia szkody jest podjęcie przez poszkodowanego decyzji o wynajęciu pojazdu zastępczego ze zobowiązaniem się do zapłaty czynszu w zwykłej wysokości rynkowej. Ubezpieczyciel nie ma obowiązku zwrotu kosztów nadmiernych, rażąco wygórowanych.

Sąd podziela pogląd Sądu Najwyższego wyrażonego w uchwale w sprawie III CZP 20/17, w uzasadnieniu której Sąd Najwyższy wyjaśnił, że jeżeli ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu - we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów - skorzystanie z pojazdu zastępczego równorzędnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu albo zniszczonemu (zwłaszcza co do klasy i stanu pojazdu), zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu, koszty te - w zakresie nadwyżki - będą podlegały indemnizacji tylko wtedy, gdy wykaże szczególne racje, przemawiające za uznaniem ich za "celowe i ekonomicznie uzasadnione".

Poszkodowany przyznał, że był poinformowany przez pozwaną o możliwości najmu pojazdu, jednakże nie znał żadnych szczegółów dotyczących ewentualnej umowy. Poszkodowany wskazał, że otrzymał informację o akceptowalnych stawkach najmu przez ubezpieczyciela, jednakże pismo to zostało wysłane pocztą tradycyjną, pomimo, że pozostałą korespondencję otrzymywał za pośrednictwem poczty elektronicznej. Powyższe pismo dotarło po dwóch tygodniach od rozpoczęcia najmu. Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu ubezpieczyciel nie poinformował w sposób właściwy poszkodowanego o możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego.

Wobec tego konieczne było, zdaniem Sądu, ustalenie rynkowych stawek najmu pojazdów zastępczych klasy C w tamtym okresie.

Powołany w sprawie biegły sądowy z zakresu techniki motoryzacyjnej, wyceny ruchomości, kosztorysowania i oceny jakości napraw M. Z., w sporządzonej na piśmie opinii uzupełniającej stwierdził, że dobowe stawki najmu pojazdu klasy C na rynku lokalnym poszkodowanego kształtują się w przedziale około 89-220 złotych brutto (73-179 złotych netto). Żądana przez powódkę kwota 130 złotych netto za dobę mieści się zatem w przedziale stawek rynkowych i z pewnością nie jest to cena rażąco wygórowana.

Sąd w pełni podziela opinię biegłego, bowiem spełniała ona stawiane jej wymogi, odzwierciedlała staranność i wnikliwość w badaniu zleconego zagadnienia, odpowiadała w sposób wyczerpujący, stanowczy i zrozumiały na postawione pytania, a przytoczona na jej uzasadnienie argumentacja jest w pełni przekonująca. Zauważyć należy, iż opinia biegłego podlega, jak i inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c, lecz odróżniają je szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Opinia sporządzona została zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą specjalną.

Najem przez poszkodowanego pojazdu zastępczego trwał od dnia powstania szkody tj. od 8 grudnia 2017 roku do dnia 14 stycznia 2018 roku tj. przez 37 dni. Taki okres najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego, uznać należy za akceptowalny w okolicznościach niniejszej sprawy. Nie ulega bowiem wątpliwości, że za dopuszczalny okres najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego należy przyjąć okres od dnia powstania szkody do dnia wypłaty przez stronę pozwaną odszkodowania za szkodę całkowitą w pojeździe poszkodowanego. Poszkodowany nie miał bowiem żadnego wpływu na długość trwania postępowania likwidacyjnego szkody, strona pozwana nie wykazała, ani nawet nie twierdziła, że poszkodowany utrudniał ten proces, a nadto nie sposób było wymagać, by w tym okresie poszkodowany korzystał ze swojego pojazdu, uszkodzonego w takim stopniu, że jego naprawa przewyższałaby jego wartość w stanie po szkodzie. W ocenie Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy uzasadnione jest jednak przyjęcie, że również dalszy 5-dniowy najem pojazdu zastępczego przez poszkodowanego był uzasadniony i wydatek na to powinien być uznany za pozostający w związku przyczynowym ze szkodą doznaną przez poszkodowanego, za którą odpowiedzialność cywilną ponosi strona pozwana. Doliczenie bowiem kolejnych 5 dni, od dnia wpływu środków z odszkodowania za uszkodzenie samego pojazdu na rachunek bankowy poszkodowanego, do zasadnego okresu najmu pojazdu zastępczego, w sytuacji gdy szkoda ma charakter szkody całkowitej, jest akceptowalne w okolicznościach niniejszej sprawy. Stanowisko takie znajduje uzasadnienie w ww. uchwale Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2013 r. III CZP 76/13. Dzień wypłaty odszkodowania za szkodę całkowitą w pojeździe nie musi bowiem wyznaczać definitywnego końca odpowiedzialności ubezpieczyciela za wydatki poniesione na najem pojazdu zastępczego przez poszkodowanego. Zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela może być bowiem powiązany z obiektywnym okresem potrzebnym do odtworzenia możliwości korzystania z rzeczy poprzez sprzedaż wraku uszkodzonego pojazdu i zakup innego pojazdu mechanicznego, a więc doliczenie okresu na zagospodarowanie pozostałości pojazdu i zakup nowego pojazdu należy uznać za uzasadnione w okolicznościach niniejszej sprawy, mając na uwadze że środki z odszkodowania (ostatnią część) poszkodowany uzyskał w dniu 9 stycznia 2018 roku. Za moment graniczny zasadności najmu pojazdu zastępczego uznać należało nie dzień wypłaty odszkodowania, lecz dzień, w którym poszkodowany w wyniku zdarzenia z dnia 8 grudnia 2017 roku mógł nabyć nowy pojazd – w miejsce uszkodzonego. W tym stanie rzeczy cały 37 dniowy okres najmu pojazdu zastępczego należało uznać za zasadny. Mając na uwadze powyższe za zasadne należało uznać żądanie pozwu zasądzenia na rzecz powódki kwoty 4 556,30 złotych, o czym orzeczono w pkt I sentencji wyroku.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 481 § 1 i 2 k.c., Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę dochodzoną pozwem wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 lutego 2018 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) oraz art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 900 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwota 17 złotych tytułem zwrotu opłaty od udzielonego pełnomocnictwa, kwota 400 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu oraz kwota 800 złotych tytułem zwrotu zaliczek uiszczonych przez powódkę na poczet wynagrodzeń biegłych sądowych.

Nadto, na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2020r., poz. 755), Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 224 zł tytułem brakującej zaliczki na opinię biegłego, które tymczasowo wyłożone zostały przez Skarb Państwa.