Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 127/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie z dnia 23 października 2020 r. sygn. akt. III K 1081/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

M. M.

Dochód uzyskany przez oskarżonego

Dane z systemu e-P.

k. 661

2.

M. M.

Oskarżony jest osobą uprzednio karaną

Karta karna

k. 673-675

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Informacja z systemu e - (...)

dokument urzędowy w sposób jednoznaczny stanowi podstawę do dokonania ustaleń co do podatków płaconych przez oskarżonego

2.

Karta karna

dokument urzędowy w sposób jednoznaczny stanowi podstawę do dokonania ustaleń co do uprzedniej karalności oskarżonego

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja prokuratora :

Prokurator zarzucił wyrokowi:

I.  Obrazę prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonemu, a mianowicie art. 280 § 1 k.k. polegającą na niezastosowaniu tej normy do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego poprzez przyjęcie, że użycie środka obezwładniającego w postaci gazu łzawiącego wobec pokrzywdzonych oraz przemocy pokrzywdzonego K. R. w postaci uderzenia pięścią w twarz i kradzieży jego plecaka, a także żądanie wobec pokrzywdzonych zakupu za swoje pieniądze alkoholu i przekazanie go oskarżonemu nie wypełnia znamion czynu zabronionego z art. 280 § 1 k.k., podczas gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu oraz ustalone okoliczności prowadzą do przeciwnego wniosku

II.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na treść orzeczenia polegający na błędnej ocenie materiału dowodowego i przyjęcie, że oskarżony M. M. dokonując zaboru plecaka należącego do pokrzywdzonego K. R. nie działał wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi sprawcami i jego zachowanie stanowiło eksces, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego a w szczególności zeznań pokrzywdzonych prowadzi do wniosku, że oskarżony działał w porozumieniu z pozostałymi sprawcami a zaboru plecaka dokonał w ramach dorozumianego podziału ról podczas popełniania przestępstwa rozboju.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja prokuratora nie zasługuje na uwzględnienie, chociaż jej wniesienie na niekorzyść oskarżonego umożliwiło sądowi odwoławczemu zmianę zaskarżonego wyroku i przyjęcie, że zachowanie oskarżonego wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 13§ 1 kk w zw. z art. 282 kk. Prokurator nie ma racji twierdząc, że oskarżony M. M. dopuścił się przestępstwa rozboju, gdyż działał wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi sprawcami. Takie stanowisko nie jest uprawnione, gdyż oskarżony wspólnie i w porozumieniu z M. S. i D. B. próbowali groźbami wymusić na pokrzywdzonych, by kupili im w sklepie nocnym wódkę lub parę piw. To zachowanie zostało nieprawidłowo zakwalifikowane jako występek z art. 191§1 kk, bowiem zdaniem sądu odwoławczego oskarżony i dwaj pozostali sprawcy usiłowali doprowadzić pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem poprzez zakupienie alkoholu na rzecz napastników. Kwalifikacja tego zachowania z art. 191 §1 kk byłaby możliwa, gdyby napastnicy dali pokrzywdzonym pieniądze na zakup alkoholu i groźbami zmuszali ich do pójścia do sklepu w celu kupienia tego alkoholu i przyniesieni go im. Tak jednak w niniejszej sprawie nie było, gdyż pokrzywdzeni mieli kupić za swoje pieniądze wódkę lub parę piw dla napastników.

W ocenie sądu odwoławczego nie można się zgodzić z prokuratorem, że oskarżony M. M. i pozostali współsprawcy dopuścili się rozboju na szkodę K. R.. Grożenie pobiciem i żądanie zakupienia określonej rzeczy w pobliskim sklepie za swoje pieniądze i przyniesienia ich napastnikom stanowi czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk, gdyż nie wiąże się z natychmiastowym wydaniem pieniędzy czy też jakiego przedmiotu, jak w przypadku rozboju. Spryskanie gazem pokrzywdzonych przez M. S. stanowiło wyraz jego niezadowolenia i frustracji z postawy pokrzywdzonych, którzy odmówili zakupienia alkoholu. To zachowanie M. S. nie było środkiem do obezwładnienia pokrzywdzonych w celu zaboru ich mienia, w szczególności plecaków, bowiem jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy plecaki te nie były przedmiotem zainteresowania ze strony któregokolwiek napastników. Nikt w tracie zajścia nie domagał się wydania tych plecaków, ani nie dążył do ich odebrania pokrzywdzonym. Dopiero zdjęcie plecaka przez K. R. z ramion i odrzucenie na bok, aby zapewnić sobie swobodę ruchów, na wypadek dalszego ataku ze strony oskarżonego i jego kolegów spowodowało, że plecakiem tym zainteresował się M. M. i zabrał go z ziemi w celu przywłaszczenia, a następnie oddalił się z miejsca zdarzenia. Ponieważ zawartość plecaka miała wartość 450 złotych zachowanie M. M. w tym zakresie słusznie zostało zakwalifikowane jako wykroczenie z art. 119 § 1 kw. Taka sekwencja zdarzeń nie pozwala na przyjęcie, że doszło do popełnienia rozboju.

Z przestępstwem z art. 280 § 1 kk mamy do czynienia wówczas, gdy sprawcy stosują przemoc w celu umożliwienia sobie zaboru mienia pokrzywdzonego. W realiach niniejszej sprawy brak jest jednak dowodów na taki zamiar ze strony oskarżonego i jego kolegów. Zabór plecaka przez M. M. stanowił eksces, bowiem zachowanie to nie było z nikim uzgadniane i wynikało z faktu, że pokrzywdzony sam zdjął plecak i rzucił na ziemię. Prawdą jest, że nastąpiło to po spryskaniu mu twarzy gazem pieprzowym przez M. S., jednak z relacji pokrzywdzonych nie wynika, że środek ten został użyty w celu obezwładnienia ich i umożliwienia napastnikom zaboru ich mienia znajdującego się w plecakach. Z relacji Ł. B. wynika jednoznacznie, że po tym, jak pod sklepem odmówili z K. R. zakupu alkoholu, oskarżony M. S. powiedział, że są głupi jeśli sądzą, że nic im nie zrobią, a następnie spryskał ich twarze gazem. W trakcie rozmowy nie padły żądania wydania pieniędzy, czy innych przedmiotów należących do pokrzywdzonych. Z tego powodu użycia gazu pieprzowego nie można uznać za środek zmierzający do pozbawienia pokrzywdzonych władztwa nad ich rzeczami. W konsekwencji zabór plecaka odrzuconego przez K. R. nie stanowił przestępstwa rozboju, bowiem do jego zaboru nie użyto przemocy, ani nie obezwładniono pokrzywdzonego, który zdjął plecak i odrzucił go na ziemię, gdyż obawiał się dalszej agresji ze strony napastników i chciał sobie w ten sposób zapewnić swobodę ruchów, a nie dlatego, że ktokolwiek od niego tego się domagał.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W sprawie nie zachodziła konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku, bowiem materiał dowodowy pozwolił na jego zmianę poprzez przyjęcie, że oskarżony dopuścił się przestępstwa z art. 13 §1 kk w zw. z art. 282 kk.

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja obrońcy M. M.:

Obrońca oskarżonego zarzucił wyrokowi:

I.  Obrazę przepisów postępowania karnego, mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia tj.:

1.  Art.7 k.p.k. poprzez kierunkową ocenę materiału dowodowego, polegającą na kształtowaniu szeregu niekorzystnych domniemań dla oskarżonego, z jednoczesnym powielaniem kategorycznych stwierdzeń co do jego zawinienia i działania pokrzywdzonych w granicach prawa, z równoczesnym zdeprecjonowaniem znaczenia wszystkich dowodów przeczących powyższej tezie, co doprowadziło do poczynienia całkowicie dozwolonych ustaleń w niniejszej sprawie;

2.  Art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej w sposób dowolny, sprowadzający się do przypisania oskarżonemu sprawstwa w zakresie zarzucanych mu czynów, pomimo zachodzących w przedmiotowej sprawie istotnych wątpliwości, podczas gdy w rzeczywistości zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności zeznania świadków oraz obszerna dokumentacja zgromadzona w aktach postępowania- nie daje podstaw do przyjęcia w sposób niebudzący wątpliwości sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu z art. 191 § 1 k.k.

3.  Art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej w sposób dowolny, sprowadzający się do przypisania oskarżonemu sprawstwa w zakresie zarzucanych mu czynów w pkt. III wyroku, wyrażające się w dowolnym ustaleniu, że oskarżony „ wyjął nóż, rozłożył ostrze i manifestując jego posiadanie pokrzywdzonym powiedział do Ł. B. i K. R., że ma ochotę dzisiaj kogoś zabić, a następnie wprost zagroził K. R., że go zabije za 5 minut, o pierwszej w nocy”, poprzez które to zachowanie, według Sądu I instancji, „ miał zamiar zmuszenia pokrzywdzonych do pożądanego przez siebie zachowania”, podczas gdy Sąd I instancji nie dysponował dowodem, z którego w sposób jednoznaczny wynikałoby, że doszło do wskazywanego przez Sąd rozłożenia ostrza, a nadto, aby doszło do zagrożenia któremukolwiek z pokrzywdzonych i zmuszenia ich do określonego zachowania.

4.  Art. 7 k.p.k. poprzez wadliwą ocenę wyjaśnień oskarżonego i zastosowanie odmiennych kryteriów oceny tych samych okoliczności w odniesieniu do twierdzeń oskarżonego i pokrzywdzonych, a nadto wyrażającą się w stwierdzeniu, że wyjaśnienia oskarżonego są „wymijające” i nie pozwalają na precyzyjne odtworzenie przebiegu zdarzenia, podczas gdy podawany przez niego przebieg zdarzenia zgodny jest z zeznaniami M. S., D. B., M. J. oraz P. D., co w konsekwencji doprowadziło do wadliwych ustaleń w zakresie przebiegu zdarzenia

5.  Art. 7 k.p.k. , poprzez dowolną a nie swobodną, bo niezgodną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oraz ukierunkowaną na z góry przyjętą tezę, ocenę dowodów w postaci odmówienia waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego i innych w zakresie przebiegu wydarzeń w nocy z 20 na 21 kwietnia 2015 roku, z powołaniem się na istotne w nich sprzeczności, przy jednoczesnym przyznaniu waloru wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonych, z całkowitym pominięciem sprzeczności wynikających z ich depozycji oraz zdeprecjonowania znaczenia faktu potwierdzenia wyjaśnień oskarżonego zeznaniami innych osób- M. S., D. B., M. J. oraz P. D..

6.  § 17 ust. 2 w zw. z § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, poprzez nie zasądzenie wynagrodzenia obrońcy z urzędu za obronę na etapie postępowania przygotowawczego oraz na etapie postępowania sądowego, prowadzonego pod sygn. akt IV K 461/16, w sytuacji gdy zgodnie z treścią ww. przepisów, wynagrodzenie obrońcy powinno zostać odpowiednio powiększone o ww. czynności obrończe.

II.  W konsekwencji powyższego, na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. ww. wyrokowi zarzuca błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, polegającym na uznaniu, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanych mu czynów, zarówno art. 191 § 1 k.k. jak i art. 190 § 1 k.k. podczas gdy pozostaje to w sprzeczności z materiałem dowodowym znajdującym się w aktach postępowania.

III.  Niezależnie od powyższego, na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. ww. wyrokowi zarzuca rażącą niewspółmierność orzeczonej kary łącznej w wymiarze 2 i pół lat pozbawienia wolności, wynikającą z nieuwzględnienia faktu pozostawania przez oskarżonego osobą bardzo młodą oraz z faktu nadmiernego wyeksponowania okoliczności uznanych przez Sąd za obciążające, co w konsekwencji doprowadziło do wyraźnej dysproporcji pomiędzy charakterem kar orzeczonych a karami jednostkowymi oraz jednocześnie orzeczoną karą łączną, które powinny zostać orzeczone przy zastosowaniu wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez judykaturę.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań pokrzywdzonych, które są jasne, spójne i wzajemnie się uzupełniają. Pokrzywdzeni nie mieli żadnego interesu w tym aby bezpodstawnie pomawiać oskarżonego i jego kolegów o takie zachowanie, które w rzeczywistości nie miało miejsca. Pokrzywdzeni nie znali żadnego z napastników, spotkali się z nimi przypadkowo w autobusie i tam doszło do konfliktu, który przeniósł się następnie na ulicę w okolice sklepu w pobliżu Placu (...). Pokrzywdzeni natychmiast po zdarzeniu poinformowali o nim funkcjonariuszy Policji, którzy podjęli poszukiwania sprawców w hotelu robotniczym i zdołali ich zatrzymać oraz odnaleźli skradzione mienie pokrzywdzonego K. R..

Ocena zgromadzonego materiału dowodowego została dokonana zgodnie z wskazaniami logiki i doświadczenia życiowego i nie narusza reguły wnikającej z art. 7 kpk. Wyjaśnienia oskarżonego na tle tych dowodów słusznie zostały uznane za niewiarygodne. Relacja M. S., D. B., M. J. i P. D. nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż osoby te mają interes w przedstawieniu zdarzenia w sposób korzystny dla siebie i oskarżonego, jako ich kolegi. Relacje te nie mogą w związku z tym podważyć wiarygodności zeznań pokrzywdzonych

Odnośnie zachowania oskarżonego w autobusie stwierdzić należy, że z zeznań pokrzywdzonego K. R. wynika, iż oskarżony wypowiedział wobec niego groźbę pozbawienia życia za pięć minut, tj. o pełnej godzinie i okazał pokrzywdzonemu nóż. Oskarżony w swoich pierwszych wyjaśnieniach k.123-124 nie kwestionował tego faktu, twierdził jednak, że zrobił to dla zabawy. Zdaniem Sądu Okręgowego zachowanie oskarżonego mogło wzbudzić uzasadnioną obawę, że wypowiedziana przez niego groźba zostanie spełniona. Zdarzenie miało miejsce w nocy w autobusie, gdzie oskarżony zupełnie bez żadnego racjonalnego powodu zdecydował się na werbalne zaatakowanie K. R., który w żaden sposób go do tego nie sprowokował. Postawa oskarżonego i wypowiedzi jego kolegów stwierdzających, że oskarżony może spełnić swoje groźby, wskazywały łącznie, że M. M. rzeczywiście jest w stanie zrobić pokrzywdzonemu krzywdę, skoro machał mu tym nożem przed ciałem. Nóż ten znaleziono przy oskarżonym i podczas pierwszego przesłuchania okazano go pokrzywdzonemu, który go rozpoznał. Powyższe dowody jednoznacznie pozwalają na przyjęcie, że oskarżony dopuścił się przestępstwa z art. 190 § 1 kk. Wymierzona za to kara pozbawienia wolności nie nosi cech rażącej niewspółmierność jeśli się uwzględni okoliczności obciążające, tj. uprzednią karalność oskarżonego, jego działanie w nocy w autobusie, bez powodu, wobec osoby, która w żaden sposób go nie sprowokowała.

Odnośnie podstaw przypisania oskarżonemu przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk sąd odwoławczy wypowiedział się wcześniej w części dotyczącej apelacji prokuratora. Kara za to przestępstwa uwzględnia, że jest ono zagrożone karą od roku pozbawienia wolności. Wymierzając karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności sąd brał pod uwagę jako okoliczność obciążającą karalność oskarżonego, w tym również za przestępstwa przeciwko mieniu, a także fakt, że oskarżony działał w nocy wspólnie i w porozumieniu z innymi sprawcami wobec pokrzywdzonych, którzy go w żaden sposób nie sprowokowali, co więcej pokrzywdzeni zachowywali się w taki sposób, aby nie doprowadzić do eskalacji agresji oskarżonego i jego kolegów. Wymierzona na zasadzie częściowej absorpcji kara łączna 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności nie nosi cech rażącej niewspółmierności, jeśli się uwzględni agresywną i nieustępliwą postawę oskarżonego wobec przypadkowych osób, które w niczym mu nie zawiniły. Zdarzenie było rozciągnięte w czasie i w związku z tym brak podstaw do wymierzenia kary łącznej na zasadzie pełnej absorpcji.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego M. M..

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy uniewinnił oskarżonego od popełnienia czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk zarzuconego mu w puncie II aktu oskarżenia, bowiem czynu tego dopuścił się M. S. już po tym, jak oskarżony oddalił się z miejsca zdarzenia z plecakiem należącym do K. R.. W związku z tym brak było podstaw do przyjęcia, że miał on jakikolwiek związek z tym zaborem plecaka Ł. B., bowiem brak jest jakichkolwiek dowodów potwierdzających, że działanie zmierzające do zaboru plecaka temu pokrzywdzonemu objęte było porozumieniem między oskarżonym i M. S..

Sąd Okręgowy podzielił również stanowisko obrońcy co do nieprawidłowego wyliczenie jego wynagrodzenia za obronę z urzędu doliczając do kwoty zasądzonej przez sąd I instancji wynagrodzenie za udział obrońcy w siedmiu terminach rozpraw w sprawie IV K 461/16 Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi -Południe (zanim postepowanie przeciwko M. M. zostało wyłączone do odrębnego postępowania) oraz za obronę w toku postępowania przygotowawczego.

W pozostałym zakresie apelacja obrońcy nie zasługiwała na uwzględnienie, gdyż brak było jakichkolwiek podstaw do zakwestionowania wiarygodności zeznań pokrzywdzonych .

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Punkt II zaskarżonego wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nie budzi wątpliwości, że nastąpiło przedawnienie karalności wykroczenia, którego dopuścił się oskarżony i zachodziła konieczność umorzenia postępowania w tym zakresie.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

W ramach czynu przypisanego w punkcie I zaskarżonego wyroku sąd odwoławczy uznał, że czyn oskarżonego wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 13 §1 kk w zw. z art. 282 kk i zmienił też opis czynu przypisanego oskarżonemu stosownie do znamion tego przestępstwa.

Zwięźle o powodach zmiany

Zachowanie polegające na kierowaniu gróźb w celu wymuszenia na pokrzywdzonych pójścia do sklepu i zakupieniu tam z własnych środków alkoholu dla napastników stanowi występek z art. art. 13 §1 kk w zw. z art. 282 kk.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Z uwagi na trudną sytuację materialną sąd zwolnił oskarżonego od opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych za postępowanie w sprawie i zasądził na rzecz obrońcy stosowne wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej.

7.  PODPIS

SSO Aleksandra Mazurek SSO Agnieszka Wojciechowska-Langda SSO Ludmiła Tułaczko

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie z dnia 23 października 2020 r. sygn. akt. III K 1081/18

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie z dnia 23 października 2020 r. sygn. akt. III K 1081/18

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana