Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 grudnia 2020 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Rosłan -Karasińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 21 grudnia 2020 r. w Warszawie

sprawy I. K. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy oraz w przedmiocie skargi na bezczynność organu rentowego

na skutek odwołania I. K. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 18 października 2019 r. znak: (...)

oddala odwołania.

Sygn. akt VII U 4357/19

UZASADNIENIE

W dniu 11 września 2019 r. (data prezentaty) I. K. (1) złożył bezpośrednio do Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie odwołanie od braku decyzji w sprawie wniosku o przyznanie renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy z dnia 1 kwietnia 2019 r. wnosząc o wydanie wyroku uwzględniającego jego wniosek lub zobowiązanie organu rentowego do wydania stosownej decyzji w trybie natychmiastowym ( skarga na bezczynność organu z dnia 11 września 2019 r. k. 1-2 a.s.).

Postanowieniem z dnia 13 września 2019 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie stwierdził swoją niewłaściwość i przekazał sprawę do rozpoznania Sądu Okręgowi Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydziałowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych jako rzeczowo właściwemu ( postanowienie z dnia 13 września 2019 r. k. 13 a.s.).

W dniu 11 września 2019 r. (data prezentaty) I. K. (1) złożył także odwołanie tej samej treści za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych do Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie. Sprawie została nadana sygnatura VII U 4498/19 i zarządzeniem z dnia 15 listopada 2019 r. została ona połączona ze sprawą o Sygn. akt VII U 4357/19 celem łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia ( zarządzenie z dnia 15 listopada 2019 r. k. 17v. akt o sygn. VII U 4498/19).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy w dniu 23 października 2019 r. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że ubezpieczony złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy w dniu 8 kwietnia 2019 r. W dniu 11 września 2019 r. wpłynęło odwołanie ubezpieczonego „od braku decyzji ZUS”.

Organ rentowy w uzasadnieniu wskazywał szczegółowo przebieg postępowania w przedmiocie rozpoznania wniosku. Organ rentowy wskazywał, że z uwagi na przedłużające się postępowanie orzecznicze nie wynikające z winy organu rentowego, wydanie decyzji nie mogło nastąpić w przypisanym terminie. Dopiero odebranie w dniu 24 września 2019r. orzeczenia lekarza orzecznika zakończyło postępowanie orzecznicze skutkujące możliwością wydania decyzji. I tak w dniu 18.10.2019r. została wydana decyzja przyznająca ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do 31.08.2020r. Wskazane świadczenie zostało przyznane w kwocie zaliczkowej, gdyż przed Sądem Rejonowym w Rybniku toczy się sprawa z odwołań ubezpieczonego od decyzji ZUS Oddział w R.. Organ wskazywał także, iż zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, renta została przyznana od kwietnia 2019r. (odpowiedź na odwołanie z dnia 23 października 2019 r. k. 15-16 sygn. akt VII U 4498/19).

W piśmie z dnia 2 października 2019 r. (data prezentaty) odwołujący poinformował Sąd, iż odebrał z ZUS korespondencję zawierającą orzeczenie lekarza z dnia 9 sierpnia 2019 r. uznające odwołującego za częściowo niezdolnego do pracy do 31 sierpnia 2020 r. Ponadto odwołujący wniósł o zobowiązanie organu rentowego do wypłacenia należnych mu kwot wynikających z częściowej niezdolności do pracy, w trybie natychmiastowym licząc od dnia ustania prawa do zasiłku chorobowego w marcu 2017 r. Ubezpieczony wskazywał, iż ZUS swoim działaniem po raz kolejny celowo dopuszcza się zbędnej zwłoki pozostawiając odwołującego od kwietnia 2019 r. bez decyzji w sprawi (pismo z dnia 2 października 2019 r. k. 20 – 21 a.s.).

W dniu 13 listopada 2019 r. odwołujący odwołał się od decyzji o przyznaniu renty w kwocie zaliczkowej z dnia 18 października 2019 r. w zakresie okresu należnej mu renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy i wniósł o zmianę w/w decyzji poprzez wypłatę pozostałej części należnego mu świadczenia (renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 9 marca 2017 r.). W uzasadnieniu odwołujący wskazywał, iż od dnia 8 września 2016 r. był niezdolny do pracy z powodu obustronnego konfliktu udowo – panewkowego. Z tego tytułu pobierał zasiłek chorobowy do dnia 8 marca 2017. Po wyżej określonym terminie ZUS odmówił mu dalszej wypłaty zasiłku chorobowego w związku z tym, że niezdolność do pracy była spowodowana tą samą chorobą . Odwołujący wskazywał, iż wyrokiem Sądu Rejonowego w sprawie sygn. akt VI U 356/17 — wydanym na podstawie orzeczenia lekarza biegłego sądowego, który stwierdził, iż choroba zwyrodnieniowa jest silnie postępująca — oddalono jego odwołanie o dalszą wypłatę zasiłku chorobowego za okres od marca 2017 roku. Odwołujący wskazywał, iż dopiero w sierpniu 2017 r. został poinformowany przez pracownika ZUS roku o możliwości wnioskowania o zasiłek rehabilitacyjny, co też uczynił wnioskiem z dnia 10.08.2017 roku. Sprawa ta — o sygn. akt VI U 112/18, również, zakończyła się w Sądzie, który wyrokiem z dnia 3.04.2019 roku oddalił odwołanie powoda na podstawie orzeczenia lekarza biegłego sądowego, który w swojej opinii z dnia 15.10.2018 roku stwierdził, iż powód „..kwalifikował się do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy...” co wiązało się z brakiem rokowania na poprawę a tylko to kwalifikuje chorego do świadczenia rehabilitacyjnego.

Z powyższego zdaniem odwołującego jasno wynika, iż powód nie rokował poprawy zdrowia już od dnia 8.09.2016 roku, ergo po zakończeniu okresu chorobowego należało się powodowi świadczenie w postaci renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (pismo z dnia 13 listopada 2019 r. (data prezentaty) k.31 a.s., k. 38 a.s.).

W piśmie z dnia 2 grudnia 2019 r. organ rentowy wskazał, iż zaskarżoną decyzją z dnia 18 października 2019 r. w oparciu o art. 57 i 58 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS przyznał ubezpieczonemu Prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 08.04.2019r.

Organ wskazywał, iż po myśli art. 116 ust. 1 ww. ustawy postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Zgodnie z§ 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11.10.2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno — rentowe (Dz. U. z 2011r., Nr 237, poz. 1142) postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego, chyba że przepisy ustawy przewidują wszczęcie tego postępowania urzędu

A w myśl ust. 2 pkt 1 wniosek, o którym mowa w ust. 1, stanowi zgłoszone na piśmie ustnie do protokołu w organie rentowym żądanie przyznania świadczenia.

Zgodnie z § 4 ust. 1 wniosek, o którym mowa w § 3 ust. 2 pkt 1, powinien zawierać:

2) Imię i nazwisko zainteresowanego; datę urodzenia zainteresowanego;

3) numer PESEL zainteresowanego, a jeżeli nie nadano tego numeru - serię i numer

4) adres miejsca zamieszkania i adres do korespondencji zainteresowanego;

5) ostatni adres miejsca zamieszkania zainteresowanego w Polsce - w przypadku osoby zamieszkałej za granicą, jeżeli zamieszkiwała uprzednio w Polsce;

6) adres miejsca pobytu lub ostatniego miejsca zamieszkania zainteresowanego - W przypadku osoby nieposiadającej adresu miejsca zamieszkania;

7) wskazanie rodzaju świadczenia, o które ubiega się zainteresowany;

8) wskazanie sposobu wypłaty świadczenia wraz z podaniem odpowiednich danych niezbędnych do jego wypłaty;

9) podpis zainteresowanego, pełnomocnika albo osoby upoważnionej przez zainteresowanego, o której mowa w 7.

Organ rentowy wskazał, iż odwołujący się złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy w dniu 08.04.2019r. i od tej daty, zgodnie ze wskazanymi wyżej przepisami, zaskarżoną decyzją z dnia 18.10.2019r. zostało przyznane ubezpieczonemu świadczenie.

Jednocześnie organ rentowy nadmienił, iż opinie biegłych nie stanowią dla organu rentowego podstawy do wszczęcia postępowania, to zainteresowany powinien złożyć odpowiedni wniosek do organu rentowego wnioskując o określone świadczenie.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyjaśnił również, iż świadczenie odwołującego jest przyznane w kwocie zaliczkowej z uwagi na toczące się w Sądzie Rejonowym w Rybniku postępowanie w sprawie odwołań ubezpieczonego od decyzji organu rentowego ZUS Oddział w R. dotyczących odmowy prawa do zasiłków chorobowych (pismo organu rentowego z dnia 2 grudnia 2019 r. (data prezentaty)).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

I. K. (1) urodził się w dniu (...), całe życie uprawiał zawodowo koszykówkę, ukończył także licencjat na Kierunku Kulturoznawstwo z filologii angielskiej, ale w tym zawodzi nigdy nie pracował.

Odwołujący w 2016 r. został skierowany do szpitala z rozpoznaniem C. biodra lewego M16. Początkowo termin przyjęcia do szpitala miał wyznaczony na 4 września 2019r., operacja była jednak przekładana i obecnie ma wyznaczony termin na listopad 2021 r.

Odwołujący po wyczerpaniu okresu zasiłkowego w dniu 16 sierpnia 2017 r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem o świadczenie rehabilitacyjne. Świadczenie nie zostało mu przyznane, orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 18 stycznia 2018 r. orzeczono, iż ubezpieczony nie spełnia kryteriów ustalenia uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. Na tej podstawie ZUS w dniu 9 lutego 2018 r. wydał decyzję odmawiającą I. K. (1) (wówczas M. K.) prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 9 marca 2017 r. Odwołanie ubezpieczonego od decyzji z dnia 9 lutego 2018 r. zostało oddalone wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie w dniu 3 kwietnia 2019 r.

(wniosek o świadczenie rehabilitacyjne z dnia 16 sierpnia 2017 r., orzeczenie lekarza orzecznika z dnia 15 listopada 2017 r., orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 18 stycznia 2018 r., decyzja z dnia 9 lutego 2018 r., wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie 3 kwietnia 2019 r. -nieoznaczone karty, nieoznaczony tom akt rentowych).

W dniu 8 kwietnia 2019 r. I. K. (1) złożył do organu rentowego wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy ( wniosek o rentę z dnia 8 kwietnia 2019 r. nieoznaczona karta, nieoznaczony tom a.r.).

W związku ze złożonym wnioskiem i brakiem zaświadczenia o stanie zdrowia w dniu 15 kwietnia 2019 r. organ rentowy wysłał do odwołującego się pismo wzywające do dostarczenia niezbędnego do rozpatrzenia wniosku zaświadczenia o stanie zdrowia (druk ZUS OL - 9). Odwołujący się odebrał wezwanie w dniu 29 kwietnia 2019 r. W dniu 13 maja 2019 r. odwołujący się złożył druk ZUS OL-9.

W dniu 4 czerwca 2019 r. ustalono termin badania na 18 czerwca 2019r. zaś wezwanie na badania wysłano listem zwykłym. Odwołujący nie zgłosił się na termin badania. Nowy termin badania ustalono na dzień 15 lipca 2019r., ale ze względu na fakt, iż odwołujący odebrał wezwanie po terminie badania w dniu 17 lipca 2019 r. badanie się nie odbyło. Ponownie ubezpieczony został wezwany na badanie w dniu 5 sierpnia 2019 r. pismem z dnia 22 lipca 2019 r. W dniu 5 sierpnia 2019r. lekarz konsultant przeprowadził bezpośrednie badanie ubezpieczonego i wydał specjalistyczna opinię lekarską. W dniu 8 sierpnia 2019r. lekarz orzecznik ZUS wydał orzeczenie, w którym uznał, że odwołujący się jest częściowo niezdolny do pracy do 31.08.2020r. W opinii lekarza orzecznika z dnia 8 sierpnia 2019 r. stwierdzone zostało, że naruszenie funkcji układu ruchu potwierdzone badaniem ortopedy ZUS i w dokumentacji powoduje niezdolność do pracy zgodnie z kwalifikacjami. Stan przewlekły, stabilny, rokowania niepewne zależne od wyników lecenia ortopedycznego. Orzeczono częściową niezdolność do pracy okresowo a daty powstania tej niezdolności nie da się ustalić (dokumentacja organu rentowego, opinia lekarza orzecznika – nieoznaczona karta a.r.).

Wskazane orzeczenie wysłano listem poleconym za zwrotnym poświadczeniem odbioru. List został zwrócony do Oddziału z adnotacją Poczty Polskiej - adresat nie podjął awizowanej przesyłki. W dniu 11 września 2019r. orzeczenie wysłano ponownie. Przesyłka została odebrana 24.09.2019r.

W dniu 18.10.2019r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wydał decyzję, znak (...) przyznająca ubezpieczonemu prawo do renty w kwocie zaliczkowej z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 8 kwietnia 2019 r. tj. od dnia złożenia wniosku. I. K. (1) odwołał się od powyższej decyzji organu rentowego inicjując tym samym niniejsze postępowanie (decyzja z dnia 18 października 2019 r. nieoznaczona karta, nieoczny tom a.r., odwołanie k. 1 a.s.).

Postanowieniem z dnia 27 stycznia 2020 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty ortopedy-traumatologa celem wskazania czy odwołujący jest zdolny, czy też całkowicie niezdolny do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności po przekwalifikowaniu się, wskazania, czy odwołujący jest zdolny, czy też częściowo niezdolny do pracy tj. utrata w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami, a w przypadku stwierdzenia istnienia niezdolności do pracy wskazania daty powstania tej niezdolności, wskazania czy jest to niezdolność trwałą czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres, jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego to na czym ona polega (postanowienie z dnia 27 stycznia 2020 r. k. 54 a.s.)

Biegły sądowy M. G. w opinii z dnia 6 października 2020 r. orzekł, iż badany nie utracił zdolności do pracy zgodnie z kwalifikacjami. Biegły wskazał, iż ubezpieczony posiada wykształcenie i umiejętności pozwalające na pracę umysłową. Natomiast, zdaniem biegłego, ubezpieczony trwale utracił możliwość wykonywania pracy sportowca zawodowego. Biegły nie stwierdził ani częściowej ani całkowitej niezdolności do pracy, albowiem ubezpieczony może wykonywać pracę umysłową. Powodem niezdolności do pracy jako sportowiec zawodowy są zmiany w biodrach. Jednak zachowany chód bez zaopatrzenia ortopedycznego i zachowana możliwość zgięcia bioder ponad kąt prosty z możliwością wykonania ruchów rotacyji i odwiedzenia i przywodzenia – to pozwala zdaniem biegłego na wykonywanie pracy umysłowej. Biegły wskazał, iż odwołujący jest wprawdzie kwalifikowany do operacji protezoplastyki, jednak operacja ta, której termin od 2017 r. jest przesuwany – obecnie jest planowana na koniec 2021 r. – nie ma charakteru pilnego. Biegły wskazał, iż odwołujący wymaga okresowej domowej o ambulatoryjnej rehabilitacji w razie nasilenia się dolegliwości – co jednak nie powoduje długotrwałej niezdolności do pracy w pojęciu renty (opinia biegłego sądowego ortopedy – traumatologa M. G. k. 69 – 71 a.s.).

Organ rentowy nie wnosił uwag do opinii biegłego sądowego. Natomiast z opinią nie zgodził się odwołujący kwestionując możliwość wykonywania pracy umysłowej i popierając powyższe skierowaniem na leczenie psychiatryczne. (pismo z dnia 17 listopada 2020 r. k. 78 a.s., pismo odwołującego z dnia 26 listopada 2020 r. k. 81-85 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zebranego w toku postępowania materiału dowodowego obejmującego dowody z dokumentów, zwłaszcza dokumentacji medycznej I. K. (1), jak również z opinii biegłego sądowego. Materiał dowodowy był dla Sądu spójny i przejrzysty, a tym samym wiarygodny. W szczególności Sąd podzielił wnioski biegłego sądowego, gdyż ich sformułowanie zostało poprzedzone rzetelną i dokładną analizą stanu zdrowia odwołującego. Opinia została sporządzona w oparciu o bogatą dokumentację medyczną odwołującego załączoną do akt sądowych, a także po zbadaniu odwołującego przez biegłego podczas wizyty lekarskiej. Ponadto treść opinii nie budziła zastrzeżeń Sądu. Co prawda odwołujący kwestionował i przedstawił wobec niej swoje negatywne stanowisko, tym niemniej Sąd nie przychylił się do argumentacji odwołującego wyrażonej w pisemnych zastrzeżeniach i nie uwzględnił ich w rozważaniach dotyczących ustalenia stanu faktycznego, w efekcie czego pozostawała ona bez wpływu na dokonaną przez Sąd ocenę opinii biegłego. Odwołujący nie wnosił o przeprowadzenie innych dowodów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Skarga na bezczynność złożona przez I. K. (1) jako bezzasadna podlega oddaleniu.

Sąd zważył, że ubezpieczony wywiódł skargę przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. w przedmiocie bezczynności organu, która spowodowana została niewydaniem przez ZUS decyzji w przedmiocie przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy przez okres powyżej dwóch miesięcy.

W tym miejscu wskazać należy, iż za dzień zgłoszenia wniosku lub roszczenia należy uznać dzień doręczenia go organowi rentowemu, tj. dzień złożenia pisma zawierającego taki wniosek lub roszczenie osobiście w siedzibie organu rentowego lub datę wpływu tego pisma do organu rentowego. Termin 2-miesięczny na wydanie decyzji należy zaś liczyć według przepisów kodeksu postępowania administracyjnego zgodnie z art. 57 § 3 k.p.a. Ubezpieczony może wnieść odwołanie w każdym czasie, po upływie wskazanego wyżej terminu na wydanie decyzji przez organ rentowy, o ile zgłosił swoje roszczenie w sposób przepisany. Nie ma tu bowiem zastosowania termin miesięczny określony w art. 477 ⁹ § 1 k.p.c.

Organ rentowy przed wydaniem decyzji administracyjnej powinien przeprowadzić postępowanie w celu wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności sprawy, zapewniając w nim czynny udział zainteresowanym.

W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z art. 80 pkt 5 ustawy z dnia 13.10.1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2019r., poz. 300 ze zm.) w celu ustalenia prawa do świadczeń oraz ich wysokości ubezpieczeni zobowiązani są do poddania się badaniom lekarskim . Po myśli art. 57 i 58 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2018r., poz. 1270), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli spełnia on łącznie następujące warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- osiągnął wymagany okres składkowy i nieskładkowy, przy czym jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat, wymagany okres wynosi co najmniej 5 lat, które powinno przypadać w ostatnim dziesięcioleciu przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed powstaniem niezdolności do pracy, chyba że udowodnił okres składkowy wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety lub 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy,

- niezdolność do pracy powstała w czasie zatrudnienia (ubezpieczenia) albo nie później niż 18 miesięcy od ustania zatrudnienia (ubezpieczenia), chyba że udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Wskazany artykuł określa warunki konieczne do powstania prawa do renty, które muszą być spełnione łącznie.

Po myśli art. 14 ust. 1 ww. ustawy oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia:

1) daty powstania niezdolności do pracy,

2) trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy,

3) związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami,

4) trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do samodzielnej egzystencji,

5) celowości przekwalifikowania zawodowego

- dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik Zakładu, zwany dalej "lekarzem orzecznikiem". Zgodnie natomiast z § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 14.12.2004r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz. U. z 2004r., Nr 273, poz. 2711) Oddział Zakładu w wyznaczonym terminie kieruje osobę, w stosunku do której ma być wydane orzeczenie, na badania przeprowadzane przez lekarza orzecznika, lekarza konsultanta, psychologa, na badania dodatkowe lub na obserwację szpitalną. Po myśli ust. 2 w razie niestawienia się osoby wezwanej na badanie lub obserwację bez uzasadnionych przyczyn, skierowania na badanie w nowo wyznaczonym terminie dokonuje się za zwrotnym poświadczeniem odbioru, informując o skutkach niestawiennictwa. W myśl § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia lekarz orzecznik wydaje orzeczenie na podstawie dokumentacji dołączonej do wniosku oraz po przeprowadzeniu bezpośredniego badania stanu zdrowia osoby, w stosunku do której ma być wydane orzeczenie. Natomiast zgodnie z ust. 3 lekarz orzecznik może, przed wydaniem orzeczenia, uzupełnić dokumentację dołączoną do wniosku, w szczególności o opinie lekarza konsultanta lub psychologa albo o wyniki badań dodatkowych lub obserwacji szpitalnej.

W rozpatrywanej sprawie odwołujący złożył wniosek o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy w dniu 8 kwietnia 2019 r. W związku ze złożonym wnioskiem i brakiem zaświadczenia o stanie zdrowia w dniu 15 kwietnia 2019 r. organ rentowy wysłał do odwołującego się pismo wzywające do dostarczenia niezbędnego do rozpatrzenia wniosku zaświadczenia o stanie zdrowia (druk ZUS OL - 9). Odwołujący się odebrał wezwanie w dniu 29 kwietnia 2019 r. W dniu 13 maja 2019 r. odwołujący się złożył druk ZUS OL-9.

W dniu 4 czerwca 2019 r. ustalono termin badania na 18 czerwca 2019r. zaś wezwanie na badania wysłano listem zwykłym. Odwołujący nie zgłosił się na termin badania. Nowy termin badania ustalono na dzień 15 lipca 2019r., ale ze względu na fakt, iż odwołujący odebrał wezwanie po terminie badania w dniu 17 lipca 2019 r. badanie się nie odbyło. Ponownie ubezpieczony został wezwany na badanie w dniu 5 sierpnia 2019 r. pismem z dnia 22 lipca 2019 r. W dniu 5 sierpnia 2019r. lekarz konsultant przeprowadził bezpośrednie badanie ubezpieczonego i wydał specjalistyczna opinię lekarską. W dniu 8 sierpnia 2019r. lekarz orzecznik ZUS wydał orzeczenie, w którym uznał, że odwołujący się jest częściowo niezdolny do pracy do 31.08.2020r. W opinii lekarza orzecznika z dnia 8 sierpnia 2019 r. stwierdzone zostało, że naruszenie funkcji układu ruchu potwierdzone badaniem ortopedy ZUS i w dokumentacji powoduje niezdolność do pracy zgodnie z kwalifikacjami. Stan przewlekły, stabilny, rokowania niepewne zależne od wyników lecenia ortopedycznego. Orzeczono częściową niezdolność do pracy okresowo a daty powstania tej niezdolności nie da się ustalić (dokumentacja organu rentowego, opinia lekarza orzecznika – nieoznaczona karta a.r.).

Wskazane orzeczenie wysłano listem poleconym za zwrotnym poświadczeniem odbioru. List został zwrócony do Oddziału z adnotacją Poczty Polskiej - adresat nie podjął awizowanej przesyłki. W dniu 11 września 2019r. orzeczenie wysłano ponownie. Przesyłka została odebrana 24.09.2019r. W niespełna miesiąc później tj. w dniu 18.10.2019r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wydał decyzję, znak (...) przyznająca ubezpieczonemu prawo do renty w kwocie zaliczkowej z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 8 kwietnia 2019 r. tj. od dnia złożenia wniosku.

Zgodnie z art 83 ust. 1 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych Zakład wydaje decyzje w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności ustalania uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych. W myśl art 83 ust. 3 tejże ustawy odwołanie do sądu przysługuje również w razie niewydania decyzji w terminie 2 miesięcy, licząc od dnia zgłoszenia wniosku o świadczenie lub inne roszczenia.

W okolicznościach niniejszej sprawy z uwagi na przedłużające się postępowanie orzecznicze nie wynikające z winy organu rentowego, wydanie decyzji nie mogło nastąpić w przypisanym terminie. Dopiero doręczenie odwołującemu w dniu 24.09.2019 r. orzeczenia lekarza orzecznika zakończyło postępowanie orzecznicze skutkujące możliwością wydania decyzji w niespełna miesiąc po tym terminie.

Dlatego też Sąd uznał, iż skarga na bezczynność organu rentowego była bezzasadna i oddalił odwołanie w tym zakresie.

Natomiast odwołanie I. K. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. z dnia 18 października 2019 r. znak (...), jest niezasadne i jako takie podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy rozpoznał niniejszą sprawę na posiedzeniu niejawnym zgodnie z art. 148 ¹§1 k.p.c. W ocenie Sądu Okręgowego przeprowadzenie rozprawy w niniejszej sprawie nie było konieczne, gdyż z okoliczności prawnych i faktycznych niniejszej sprawy nie wynika żadna okoliczność uzasadniająca jej przeprowadzenie, w szczególności o podjęcie takiej czynności sądowej ani odwołujący ani pełnomocnik ZUS nie wnosili w myśl art. 148 ¹ § 3 k.p.c. Postępowanie zostało przeprowadzone w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy i aktach rentowych ZUS II Oddziału w W. w myśl postanowienia z dnia 27 stycznia 2020 r. (k. 54 a.s.) także z opinii biegłego sądowego.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 1998 Nr 162 poz. 1118 ze zm. – dalej jako ustawa emerytalna) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1. jest niezdolny do pracy,

2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3. niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W treści wskazanej powyżej regulacji zostały określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie.

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (zob. wyrok SN – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt. 1 ustawy emerytalnej.

Przepis art. 12 powołanej wyżej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 w/w przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu ( por. wyrok SN z dnia 8 grudnia 2000 roku, II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979 r., II URN 111/79).

Istotą w niniejszym postępowaniu było ustalenie, czy stan zdrowia I. K. (1) na dzień złożenia wniosku o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, tj. dnia 8 kwietnia 2019 r. uzasadniał stwierdzenie jego niezdolności do pracy czy też nie. Rozstrzygnięcie istoty sporu sprowadziło się więc do poczynienia stosownych ustaleń w zakresie stanu zdrowia odwołującego się oraz jego wpływu na możliwość wykonywania przez I. K. (1) czynności w charakterze świadczenia pracy.

Realizacja powyższego wymagała zasięgnięcia informacji specjalnych z zakresu medycyny, wobec czego w toku postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego w zakresie ortopedii. Opinia sporządzona przez biegłego na rzecz niniejszej sprawy została przez Sąd oceniona jako rzetelna i wartościowa, a wnioskom z niej płynącym Sąd przyznał rację, gdyż nie nasuwały wątpliwości co do ich trafności, były sformułowane rzeczowo. Odwołujący nie zgadzał się z opinią, ale nie przedstawił jednak żadnych skonkretyzowanych i merytorycznych zarzutów mogących mieć wpływ na ocenę rzeczonej opinii. Jak wskazano w części uzasadnienia dotyczącego stanu faktycznego, Sąd nie przychylił się do powyższego stanowiska strony. Brak podstaw do uznania nierzetelności i nieprawidłowości w badaniu biegłego sądowego. Zaznaczyć należy, że powołany biegły jest specjalistą w zakresie chorób ortpedii. Mimo więc zgłaszanych przez odwołującego się zarzutów, Sąd mając na względzie kompetencję biegłego oraz zbieżność sformułowanych przez niego wniosków z poprzednio sporządzonymi opiniami w zakresie stanu zdrowia, pomimo różnej interpretacji wpływu stanu zdrowia odwołującego się na możliwość podejmowania przez niego pracy, ocenił opinię biegłego sądowego M. G. jako wartościową dla rozstrzygnięcia sprawy.

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności złożonego przez ubezpieczonego I. K. (1) odwołania wskazać należy, że zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa, albowiem odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy. Z opinii biegłego wynika, że badany nie utracił zdolności do pracy zgodnie z kwalifikacjami. Biegły wskazał, iż ubezpieczony posiada wykształcenie i umiejętności pozwalające na pracę umysłową. Natomiast, zdaniem biegłego, ubezpieczony trwale utracił możliwość wykonywania pracy sportowca zawodowego. Biegły nie stwierdził ani częściowej ani całkowitej niezdolności do pracy, albowiem ubezpieczony może wykonywać pracę umysłową. Powodem niezdolności do pracy jako sportowiec zawodowy są zmiany w biodrach. Jednak zachowany chód bez zaopatrzenia ortopedycznego i zachowana możliwość zgięcia bioder ponad kąt prosty z możliwością wykonania ruchów rotacyji i odwiedzenia i przywodzenia – to pozwala zdaniem biegłego na wykonywanie pracy umysłowej. Biegły wskazał, iż odwołujący jest wprawdzie kwalifikowany do operacji protezoplastyki, jednak operacja ta, której termin od 2017 r. jest przesuwany – obecnie jest planowana na koniec 2021 r. – nie ma charakteru pilnego. Biegły wskazał, iż odwołujący wymaga okresowej domowej o ambulatoryjnej rehabilitacji w razie nasilenia się dolegliwości – co jednak nie powoduje długotrwałej niezdolności do pracy w pojęciu renty. Wskazać także należy, iż odwołujący jest osobą młodą, która posiada kwalifikacje do pracy umysłowej, skończył bowiem licencjat z filologii angielskiej na Kierunku Kulturoznawstwo.

W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu, mając na uwadze konieczność odniesienia się do informacji specjalnych ze względu na charakter niniejszej sprawy i w celu jej prawidłowego rozstrzygnięcia, okoliczności sprawy jednoznacznie przemawiają za przyznaniem racji opinii biegłego. Należy bowiem podkreślić, że subiektywne przekonanie strony o stopniu niezdolności do pracy ze względu na stan zdrowia nie może mieć decydującego znaczenia dla ustalenia prawa do świadczenia rentowego, albowiem miarodajny jest obiektywnie istniejący stan zdrowia, stwierdzony w toku postępowania, do której to oceny uprawnieni są biegli lekarze o specjalności odpowiadającej schorzeniom osoby badanej ( wyrok SN z dnia 7 października 1968 r., III PRN 66/68).

Nie ma wątpliwości, że stan zdrowia odwołującego się z punktu widzenia ortopedycznego nie pozwala mu na uprawnianie zawodowo koszykówki, jednak z poczynionych w postępowaniu ustaleń jasno wynika, że schorzenia te nie stanowią naruszenia sprawności organizmu odwołującego się w stopniu uzasadniającym stwierdzenie, że nie jest on w stanie wykonywać pracy umysłowej, zgodnie z wykształceniem i kwalifikacjami. Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd stwierdził brak podstaw do uznania, że stan zdrowia I. K. (1) uniemożliwia mu wykonywanie pracy umysłowej.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy, na podstawie wszechstronnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz w oparciu o obowiązujące przepisy prawa uznał, że odwołanie I. K. (1) było bezzasadne i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. podlegało oddaleniu.

ZARZĄDZENIE

(...)

K.M.