Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lutego 2021 roku

Sąd Okręgowy w Płocku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 08 lutego 2021 roku w Płocku na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko K. G.

o zapłatę kwoty 142.282,76 zł

I.  utrzymuje w mocy nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym z weksla przez Sąd Okręgowy w Płocku w dniu 09 kwietnia 2020 roku w sprawie sygn. akt (...)

II.  zasądza od pozwanej K. G. na rzecz powoda Banku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwotę 5.400,00 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od niej od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 968/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 lutego 2020 r. powód Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie nakazem zapłaty, że pozwana K. G. ma zapłacić powodowi kwotę 142.282,76 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23.01.2020 r. do dnia zapłaty. Ponadto, powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Powód wniósł jak powyżej także w przypadku wniesienia przez pozwaną zarzutów od nakazu zapłaty. W uzasadnieniu powód wyjaśnił, iż dnia 2 kwietnia 2003 r. zawarł z T. G. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą Zakład Produkcyjno-Usługowy (...) umowę nr (...) o kredyt w rachunku bieżącym wraz z późniejszymi aneksami. Zabezpieczenie spłaty zadłużenia z tytułu udzielonego kredytu stanowił weksel in blanco z wystawienia kredytobiorcy z deklaracją wekslową poręczony przez pozwaną K. G.. Z uwagi na fakt, iż zadłużenie nie zostało spłacone, powód postanowił skorzystać z zabezpieczenia wekslowego i wypełnił weksel zgodnie z deklaracją wekslową na kwotę aktualnego zadłużenia tj. 142.282,76 zł, opatrując go datą płatności na dzień 22.01.2020 r. i miejscem płatności w Banku (...) S.A. Oddział w Ż. ul. (...), o czym powiadomił pozwaną listem poleconym. Zawiadomienie o wypełnieniu weksla kierowane do poręczyciela wekslowego K. G. zostało doręczone skutecznie. Termin wykupu weksla upłynął z dniem 22.01.2020 r., a zobowiązanie stało się wymagalne 23.01.2020 r. Powód podniósł, iż pozwana nie wykonała zobowiązania wekslowego, zatem w danych okolicznościach powództwo jest w jego ocenie zasadne (k. 3).

Dnia 9 kwietnia 2020 roku Sąd Okręgowy w Płocku po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu nakazowym na skutek pozwu wniesionego przez Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. orzekł, że pozwana K. G. w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu powinna zapłacić powodowi Bankowi (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwotę 142.282,76 zł (sto czterdzieści dwa tysiące dwieście osiemdziesiąt dwa złote siedemdziesiąt sześć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 23 stycznia 2020 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 1.796,00 zł (jeden tysiąc siedemset dziewięćdziesiąt sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od niej od dnia uprawomocnienia się nakazu zapłaty do dnia zapłaty, albo wnieść w tymże terminie zarzuty (k. 53).

Od powyższego nakazu zapłaty pozwana K. G. wystosowała w terminie zarzuty. Zaskarżyła nakaz w całości. Wniosła o uchylenie nakazu zapłaty w całości, oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia. W uzasadnieniu swojego stanowiska przyznała, iż weksel stanowił zabezpieczenie spłaty limitu debetowego udzielonego na mocy umowy z dnia 2 kwietnia 2003 r. T. G. z tytułu prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, a wierzyciel miał prawo wypełnić ten weksel na sumę odpowiadającą kwocie wykorzystanego, a niespłaconego przez dłużnika wekslowego kredytu. Wyjaśniła, że T. G. zmarł 17.07.2015 r. Wskazała, że w wezwaniu widnieje, że weksel poręczony przez pozwaną został opatrzony datą płatności na dzień 22 stycznia 2020 r., zatem niespełna sześć lat po terminie spłaty limitu określonego w aneksie nr (...). Pozwana zakwestionowała datę wymagalności roszczenia wskazaną w pozwie. Podniosła także zarzut przedawnienia roszczenia, jak również zarzut wypełnienia weksla niezgodnie z zawartym porozumieniem wekslowym. W jej ocenie roszczenie to przedawniło się po upływie trzech lat od daty spłaty zadłużenia z limitu debetowego. W ocenie pozwanej, skoro weksel uzupełniono niezgodnie z porozumieniem tj. po upływie przedawnienia roszczenia ze stosunku podstawowego, to roszczenie nie może być wymagalne z dniem 23 stycznia 2020 r. (k. 60-62).

Pismem z dnia 15 lipca 2020 r. (data wpływu) pozwany podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. Odnosząc się do podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia, wskazał, że roszczenie z tytułu umowy nr (...) kredytu w rachunku bieżącym z dnia 2 kwietnia 2003 r. przedawnia się na zasadach ogólnych, a że roszczenie powoda związane jest z prowadzeniem działalności gospodarczej, to ulega przedawnieniu z upływem 3 lat od daty wymagalności roszczenia. Ostatni aneks do umowy o numerze (...) określał termin płatności całości zobowiązania kredytowego w dniu 30 września 2015 r. Powód wskazał, że trzyletni termin przedawnienia upłynąłby w dniu 1 października 2018 r., a w zasadzie z końcem roku kalendarzowego 2018. Jednakże dnia 7 czerwca 2016 r. pozwana skierowała wniosek o restrukturyzację, uznając roszczenie powoda i wnioskując o raty. Powód podał także, ze kolejnym działaniem, które przerwało bieg przedawnienia był skierowany przez pozwaną w dniu 10 marca 2018 r. kolejny wniosek o restrukturyzację zobowiązania. Co za tym idzie, roszczenie przedawniałoby się z końcem 2021 r. Powód zaznaczył, że czynnością procesową przerywającą bieg przedawnienia jest wniesienie pozwu, wobec czego nie można mówić o przedawnieniu roszczenia zarówno głównego, jak i odsetkowego, gdyż pozew został wniesiony 18 lutego 2020 r. Powód wskazał również, że w przedmiotowej sprawie ważne jest porozumienie z dnia 23 listopada 2015 r., które przy założeniu, że roszczenie jest przedawnione, należy potraktować jako zrzeczenie się zarzutu przedawnienia. Natomiast skutek zrzeczenia się zarzutu przedawnienia to sytuacja, w której zobowiązanie staje się ponownie zaskarżalne, a termin przedawnienia zaczyna bieg od nowa. Powód podkreślił, iż pozwana wielokrotnie zwracała się do Banku o zmianę warunków płatniczych, a także dokonywała spłat związanych z deklaracjami, uznając każdorazowo roszczenie. Wobec powyższego, w ocenie powoda, podniesione przez pozwaną zarzuty są nieuzasadnione, zaś dochodzone roszczenie należy uznać za udowodnione zarówno co do zasady, jak i wysokości (k. 98-103).

Do zamknięcia rozprawy w dniu 8 lutego 2021 r. stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 2 kwietnia 2003 r. powód Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zawarł z T. G. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą Zakład Produkcyjno-Usługowy (...) umowę nr (...) o kredyt w rachunku bieżącym. Zgodnie z tą umową bank udzielił kredytobiorcy kredytu w kwocie 70.000,00 zł, który ten mógł wykorzystać od dnia 2 kwietnia 2003 roku do dnia 31 marca 2004 roku. Jednocześnie T. G. zobowiązał się do spłaty tego kredytu do dnia 31 marca 2004 roku. W kolejnych latach strony aneksowały tę umowę przedłużając termin spłaty tego kredytu oraz zwiększając bądź też zmniejszając kwotę kredytu, a nadto zmieniając nazwę umowy na umowę limitu debetowego (umowa nr (...) kredytu w rachunku bieżącym- k. 25-26, aneksy do umowy- k. 27-48).

Dnia 29 września 2014 r. do umowy sporządzono ostatni aneks oznaczony nr 13, w którym określono, iż termin spłaty limitu debetowego upływa w dniu 30 września 2015 r., a kwotę limitu ustalono na 120.000,00 zł (aneks nr (...)- k. 233).

Zabezpieczenie spłaty zadłużenia z tytułu udzielonego kredytu stanowił weksel in blanco wystawiony w dniu 29 września 2014 roku przez T. G., poręczony przez jego żonę K. G.. Zgodnie z deklaracją wekslową wystawca upoważnił bank do wypełnienia weksla w każdym czasie na sumę odpowiadającą kwocie wykorzystanego, a niespłaconego przez niego kredytu w terminie lub w części wraz z odsetkami, odsetkami za opóźnienie, prowizją i innymi należnościami banku z tytułu kredytu, w przypadku niedotrzymania terminu spłaty zobowiązań z tytułu kredytu oraz we wszystkich tych przypadkach, w których służy bankowi prawo ściągnięcia swoich wierzytelności przed nadejściem terminu płatności. Bank został upoważniony do opatrzenia tego weksla terminem płatności według swego uznania. Pozwana, jako poręczyciel wekslowy zaakceptowała treść tejże deklaracji wekslowej (weksle – k. 4, deklaracja do weksla in blanco- k. 5).

T. G. zmarł 17 lipca 2015 r. (odpis skrócony aktu zgonu - k. 195).

Spadek po T. G. nabyli wraz z dobrodziejstwem inwentarza żona K. G., syn S. G. i córka W. G. - w udziale wynoszącym po 1/3 części każdy. Powyższe zostało potwierdzone w akcie poświadczenia dziedziczenia z dnia 27 lipca 2015 roku (akt poświadczenia dziedziczenia Rep. (...) k. 64 - 66).

K. G. po śmierci męża skontaktowała się z pracownikami I Oddziału w (...) Banku (...) S.A. wskazując, iż jest zainteresowana zawarciem porozumienia o spłacie zadłużenia w ratach (notatka służbowa –k. 201).

W związku z powyższym pismem z dnia 17 maja 2006 roku powód poinformował pozwaną, iż na rachunku spadkodawcy występuje niespłacone zadłużenie w kwocie 115.818,41 zł z tytułu w.w umowy. Jednocześnie poinformował pozwaną, iż w celu ustalenia zasad spłaty zadłużenia w trybie polubownym, każda z osób zobowiązanych powinna złożyć w Banku propozycję spłaty długu według formularza, który przesłano w załączeniu, wraz z dokumentami powierdzającymi aktualną sytuację finansową oraz możliwości płatnicze (pismo z dnia 17.05.2016r wraz z dowodem odbioru – k. 200 – 200v).

Dnia 7 czerwca 2016 r. pozwana K. G. złożyła w banku wniosek o restrukturyzację zadłużenia w kwocie 115.818,40 zł, wnioskując o rozłożenie go na raty w kwotach po 1.000,00 zł miesięcznie (wniosek o restrukturyzację - k. 196-198).

Pismem z dnia 26 września 2016 roku powód poinformował pozwaną, iż bank rozważy możliwość podjęcia decyzji dotyczącej ugodowej spłaty zadłużenia T. G. w miesięcznych ratach w wysokości nie niższej niż 1.000,00 zł, płatnych do ostatniego dnia każdego miesiąca przez okres 6 miesięcy (pismo z dnia 26.09.2016r wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 199 – 199v).

Po dniu 30 września 2015 roku pozwana do dnia 15 kwietnia 2018 roku dokonywała wpłat na poczet spłaty w/w zadłużenia w kwotach 3.000,00 zł w dniu 21.12.2015r, 1.200,00 zł w dniu 29.01.2016r, 1.200,00 zł w dniu 24.03.2016r oraz w kwotach po 1.000,00 zł w dniach 04.04.2016r, 28.10.2016r, 30.11.2016r, 30.12.2016r, 18.01.2017r, 21.02.2017r, 28.03.2017r, 29.04.2017r, 25.05.2017r, 29.06.2017r, 28.07.2017r, 29.08.2017r, 25.09.2017r, 31.10.2017r, 28.11.2017r o 01.02.2018r. Ostatniej wpłaty na poczet w/w zadłużenia pozwana dokonała w dniu 15.04.2018r w kwocie 500,00 zł (wyciąg z rachunku bankowego – k. 120 – 178).

Pismem z dnia 01 marca 2018 roku powód w związku z brakiem dalszych spłat wezwał pozwaną do spłaty wymagalnego na ten dzień zadłużenia w kwocie 121.176,19 zł wraz z dalszymi odsetkami, informując, iż w przypadku braku spłaty w terminie 14 dni bank podejmie dalsze działania prawne zmierzające do odzyskania długu (pismo z dnia 01.03.2018r – k. 190).

W dniu 10 marca 2018 r. pozwana wystosowała kolejny wniosek o restrukturyzację zobowiązania, wskazując, iż istniejące na ten dzień zadłużenie w kwocie 121.176,19 zł jest w stanie spłacać w kwocie po 500,00 zł miesięcznie (wniosek- k. 191-193, pismo- k. 194).

Pismem z dnia 13 lipca 2018 roku powód w odpowiedzi na złożony przez pozwaną wniosek restrukturyzacyjny poinformował pozwaną, iż zadeklarowana kwota raty w wysokości 500,00 zł miesięcznie jest zbyt niska w stosunku do zadłużenia. Wskazano, iż bank rozważy zawarcie porozumienia w przypadku podwyższenia deklarowanej raty i/lub zaproponowania zabezpieczenia np. w postaci ustanowienia hipoteki na nieruchomości (pismo z dnia 13.07.2018r – k. 189).

Zadłużenie nie zostało spłacone. Powód postanowił skorzystać z zabezpieczenia wekslowego i wypełnił weksel zgodnie z deklaracją wekslową na kwotę aktualnego zadłużenia tj. 142.282,76 zł, opatrując go datą płatności na dzień 22.01.2020 r. i oznaczając miejsce płatności w Banku (...) S.A. Oddział w Ż. ul. (...), o czym powiadomił pozwaną listem poleconym, który ta odebrała w dniu 21 stycznia 2020 roku (zawiadomienie- k. 24, potwierdzenie odbioru – k. 23, weksel- k. 4)

Mimo zakreślonego terminu płatności weksla na dzień 22 stycznia 2020 r. pozwana nie dokonała spłaty (bezsporne).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy dokumenty, których prawdziwość nie budzi żadnych zastrzeżeń. Pozwana nie przedłożyła w sprawie niniejszej ani żadnych dowodów, które by przeczyły treści w/w dokumentów, ani nie przedłożyła żadnych wniosków dowodowych, które to podważałyby ich wiarygodność. Sąd zaś, mając na uwadze całość tejże dokumentacji, nie miał podstaw do zanegowania jej wiarygodności. Sąd nie dał wiary przesłuchaniu pozwanej, bowiem stoi ono w sprzeczności ze zgromadzoną w sprawie dokumentacją. Pozwana twierdzi, że nie składała wniosków o restrukturyzację, jednakże powód przedstawił owe wnioski, na których widnieje podpis pozwanej. Pozwana twierdzi, że nie otrzymywała żadnych pism w tej sprawie, a tymczasem powód przedłożył pisma przesłane pozwanej wraz z potwierdzeniami ich odbioru podpisanymi przez pozwaną. Pozwana twierdzi, iż po śmierci męża nie dokonywała żadnych wpłat na poczet tego zadłużenia, a tymczasem z wyciągu z rachunku bankowego wynika, iż takie wpłaty były przez nią realizowane jeszcze do początku 2018 roku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Podstawę odpowiedzialności K. G. stanowi art. 32 prawa wekslowego wskazujący, iż poręczyciel wekslowy odpowiada tak samo, jak ten, za kogo poręczył.

Zobowiązanie poręczyciela wekslowego ma charakter abstrakcyjny, a zatem niezależny od umowy łączącej go z osobą, za którą poręcza i od stosunku prawnego łączącego go z uprawnionym na podstawie weksla. Poręczenie wekslowe może być przy tym udzielone, chociaż pomiędzy poręczycielem a wierzycielem wekslowym nie zachodzi żaden stosunek z zakresu prawa cywilnego. Byt prawny poręczenia wekslowego nie zależy zatem w gruncie rzeczy od istnienia wierzytelności, lecz od istnienia samego podpisu na wekslu. Jak to się określa w literaturze przedmiotu i w orzecznictwie odpowiedzialność poręczyciela wekslowego jest zatem samodzielna materialnie, niesubsydiarna, solidarna i w ograniczonym jedynie stopniu uzależniona od zobowiązania głównego (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 10 grudnia 2015 r. I ACa 845/15).

W niniejszej sprawie poza wszelka wątpliwością pozostaje fakt, iż pozwana K. G. jest poręczycielem wekslowym. Wskazuje na to zebrany w sprawie materiał dowodowy. Pozwana odpowiada zatem za zobowiązanie zmarłego męża, a obecnie również za swoje zobowiązania, jako następcy prawnego męża. Podnoszone przez nią zarzuty są chybione.

Po pierwsze pozwana wskazywała, iż roszczenie ze stosunku podstawowego jest przedawnione i było już takie w dacie wypełniania weksla, a tym samym weksel jest wypełniony niezgodnie z zawartym porozumienie. Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Rozważania prawne pozwanej zawarte w zarzutach od wydanego nakazu zapłaty odnoszące się do kwestii przedawnienia roszczenia wynikającego ze stosunku podstawowego są jak najbardziej słuszne. Można je w zasadzie w całości powielić i podkreślić tylko, iż czym innym jest zarzut przedawnienia roszczenia wynikającego ze stosunku podstawowego i będące jego konsekwencją wypełnienie weksla niezgodnie z porozumieniem, a czym innym zarzut przedawnienia samego roszczenia wekslowego, który dotyczy już roszczenia stwierdzonego wypełnionym wekslem i w przypadku którego termin przedawnienia biegnie od dnia płatności wskazanego w wekslu. W sprawie niniejszej zarzut podniesiony przez pozwaną dotyczył owego pierwszego przedawnienia, a zatem przedawnienia roszczenia ze stosunku podstawowego przed wypełnieniem weksla.

Powód odnosząc się do tego zarzutu wskazał na wielokrotne przerywanie okresu przedawnienia roszczenia przez powódkę. W sprawie niniejszej bez wątpienia zastosowanie znajduje 3 – letni okres przedawnienia, które rozpoczęło swój bieg z dniem 1 października 2015 roku. Z dniem 30 września 2015 roku upłynął okres na zwrot pożyczki i z dniem następnym powód nabył prawo do dochodzenia roszczeń z niej wynikających, a także prawo do wypełnienia weksla.

Zgodnie z treścią art 123 § 1 pkt 2 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje. Uznanie może być dokonane w trzech różnych formach: jako tzw. uznanie właściwe, ugoda i uznanie niewłaściwe. W sprawie niniejszej powód powołał się na trzecią z w/w form tj. uznanie niewłaściwe, bowiem bez wątpienia strony, mimo podejmowanych negocjacji nie zawarły żadnej umowy dotyczącej spłaty tego zobowiązania. Uznanie niewłaściwe można określić najbardziej ogólnie i nieprecyzyjnie jako przyznanie przez dłużnika wobec wierzyciela istnienia długu (por. wyrok z 16 marca 2012 r., IV CSK 366/2011, w którym Sąd Najwyższy wskazał, że o uznaniu roszczenia można mówić wtedy, gdy określone zachowania dłużnika dotyczą w sposób jednoznaczny skonkretyzowanego, skierowanego przeciwko niemu roszczenia. Dla zakwalifikowania zachowania dłużnika w kategoriach uznania roszczenia konieczne jest stwierdzenie, że z rozeznaniem daje wyraz temu, iż wierzycielowi przysługuje w stosunku do niego wierzytelność wynikająca z konkretnego stosunku prawnego; wyrok SN z 9 maja 2013 r., II CSK 602/2012, do uznania roszczenia ze skutkiem w postaci przerwania biegu przedawnienia może dojść przez każde zachowanie się zobowiązanego, które - choćby nie wyrażało zamiaru wywołania tego skutku - dowodzi świadomości zobowiązanego istnienia roszczenia i tym samym uzasadnia przekonanie uprawnionego, że zobowiązany uczyni zadość roszczeniu).

Natura prawna uznania niewłaściwego należy w polskiej doktrynie i judykaturze do najbardziej spornych zagadnień. Zasadniczy spór dotyczy kwalifikacji uznania niewłaściwego bądź jako jednostronnego oświadczenia woli (art. 60 k.c.) stanowiącego czynność prawną, bądź jako oświadczenia wiedzy, które nie jest czynnością prawną sensu stricto. W orzecznictwie dominuje ten ostatni pogląd (por. wyrok SN z 22 kwietnia 2002 r., IV CKN 977/2000, LexisNexis nr (...); wyrok SN z 5 czerwca 2002 r., IV CKN 1013/2000, LexisNexis nr (...); wyrok SN z 7 marca 2003 r., I CKN 11/2001, LexisNexis nr (...); wyrok SN z 23 marca 2004 r., V CK 346/2003, LexisNexis nr (...); wyrok SN z 4 lutego 2005 r., I CK 580/2004, LexisNexis nr (...): „Uznanie niewłaściwe długu jest [...] aktem wiedzy dłużnika"; wyrok SN z 16 lutego 2005 r., IV CK 492/2004, LexisNexis nr (...); wyrok SN z 15 listopada 2007 r., II CSK 347/2007, LexisNexis nr (...); wyrok SN z 9 czerwca 2009 r., II CSK 55/2009, LexisNexis nr (...); wyrok SN z 21 października 2010 r., IV CSK 112/2010, LexisNexis nr (...), OSNC-ZD 2011, nr B, poz. 40; wyrok SN z 11 sierpnia 2011 r., I CSK 703/2010, OSNC-ZD 2012, nr D, poz. 70; wyrok SN z 8 grudnia 2011 r., IV CSK 488/2011, LexisNexis nr (...)). Niezależnie jednakże od kwalifikacji owego uznania wszyscy są na ogół zgodni co do tego, że do przerwania przedawnienia wystarcza samo tylko stwierdzenie istnienia długu przez dłużnika. To natomiast, czy konkretne zachowanie się dłużnika można uważać za przyznanie, że dług istnieje, jest tylko kwestią oceny stanu faktycznego ustalonego przez sąd meriti. Uznanie niewłaściwe nie może być ani cofnięte, ani odwołane, ponieważ skutek stwierdzenia istnienia długu w postaci przerwy przedawnienia nastąpił niezależnie od tego, czy uznający dług chciał, aby bieg przedawnienia został przerwany, i czy w ogóle zdawał sobie sprawę ze skutków swojego oświadczenia. Art. 123 k.c. nie wymaga również dla uznania roszczenia żadnej szczególnej formy, co oznacza, że może ono nastąpić nie tylko w sposób wyraźny, ale także dorozumiany, np. przez zapłatę odsetek, spełnienie części świadczenia, prośbę o odroczenie płatności długu.

Przenosząc powyższe rozważania na sprawę niniejszą nie ulega najmniejszym wątpliwościom to, iż pozwana w sprawie niniejszej wielokrotnie w okresie od grudnia 2015 roku uznawał przedmiotowe roszczenie, po pierwsze dokonując na jego rzecz wpłat w okresie od grudnia 2015 roku do 15 kwietnia 2018 roku (k. 120 – 178), następnie składając wniosek o restrukturyzację zadłużenia w dniu 7 czerwca 2016 roku (k. 196 – 198) i 10 marca 2018 roku (k. 191-193, 194). W ten sposób pozwana przyznawała wobec powoda, iż posiada takie zobowiązanie i zobowiązywała się do jego spłaty. Powód nie podejmując kroków prawnych dawał jej na to szansę. W tej sytuacji ostatni raz bieg terminu przedawnienia rozpoczął się z dniem 16 kwietnia 2018 roku (dzień po ostatniej wpłacie dokonanej przez pozwaną). Bez wątpienia nie upłynął on zatem przed datą wypełnienia weksla przez powoda tj. styczeń 2020 roku. Skoro tak to zarzut przedawnienia roszczenia ze stosunku podstawowego jest chybiony, a weksel został wypełniony prawidłowo.

Pamiętać należy, iż postępowanie niniejsze toczy się w postępowaniu nakazowym i to jeszcze z weksla, a zatem to pozwaną obciąża obowiązek udowodnienia podnoszonych przez nią okoliczności, w szczególności tych dotyczących stosunku podstawowego, który weksel zabezpiecza. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 22 lipca 2014 roku sygn. akt I ACa 140/14 w postępowaniu nakazowym, w jego fazie zapoczątkowanej wniesieniem zarzutów od nakazu zapłaty, dochodzi do przerzucenia ciężaru dowodu na stronę pozwaną. Ostatecznie pozwana w tym zakresie nie podniosła w zasadzie żadnych sprecyzowanych zarzutów za wyjątkiem kwestii związanych z przedawnieniem.

Na rozprawie w dniu 08 lutego 2021 roku pełnomocnik pozwanej podniósł zarzuty dotyczące nie poinformowania powódki przez bank o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia przed wystąpieniem z powództwem. W tym zakresie wskazać należy, iż obowiązek ten wprowadzony został w art. 75c ustawy prawo bankowe. Przepis ten dodano ustawą z dnia 25 września 2015 roku o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw i wszedł on w życie z dniem 27 listopada 2015 roku, a zatem w momencie w którym pozwana pozostawała już w opóźnieniu. Nadto przepis ten z założenia dotyczy okresu poprzedzającego wypowiedzenie umowy kredytu czy pożyczki i ma on stanowić szansę dla dłużnika banku na podjęcie działań zmierzających do dobrowolnej i opartej o umowę spłaty zadłużenia. W sprawie niniejszej powód nigdy nie wypowiadał umowy zawartej z kredytobiorcą, bowiem umowa ta wygasła na skutek upływu terminu na który została zawarta i jej nieprzedłużenia. W ocenie Sądu Okręgowego w sprawie niniejszej w/w przepis nie znajdzie zatem zastosowania. Nadto nie sposób nie zwrócić uwagi na to, iż pozwana dwukrotnie w okresie poprzedzającym wniesienie pozwu przez powoda korzystała z możliwość złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia, a zatem miała świadomość istnienia takiej instytucji i z niej skorzystała.

Z tych wszystkich względów Sąd utrzymał w mocy nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym z weksla przez Sąd Okręgowy w Płocku w dniu 9 kwietnia 2020 r, w sprawie o sygn. akt (...), o czym orzekł w punkcie 1. sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Powód wygrał postępowanie w całości, zatem to na pozwanej spoczywa obowiązek zwrotu przeciwnikowi kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, do których zalicza się wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika ustanowionego na etapie po wydaniu nakazu zapłaty w wysokości 5.400 zł określone na podstawie powołanego wyżej rozporządzenia.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji wyroku.