Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

IIK 166/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

D. M. (1)

w dniu 30 sierpnia 2020r. na terenie parku (...) w S., woj. (...)- (...), działając z zamiarem bezpośrednim kopnął nogą w twarz Ł. S., a następnie uderzył go pięścią prawej ręki w twarz oraz działając nieumyślnie spowodował jego upadek na chodnik i uderzenie głową o kostkę brukową, wskutek czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci złamania kości potylicznej oraz stłuczenia obu płatów czołowych z krwiakiem śródmózgowym w płacie czołowym lewej półkuli mózgu przebijającym się do układu komorowego i obrzękiem mózgu, co stanowiło chorobę realnie zagrażającą życiu, tj. czynu z art. 217§1 k.k. w zb. z art. 156§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 30 sierpnia 2020r. Ł. S. wyszedł z domu, bo spotkać się z kolegami. Szukał znajomych, by wspólnie z nimi wypić alkohol. Na terenie parku (...) w S. spotkał Ł. B. (ps. (...)) i D. K. (ps. (...)). Wymienieni siedzieli na ławce i spożywali piwo. Wtedy też dołączył do nich oskarżony D. M. (1), sąsiad Ł. S.. W trakcie prowadzonej rozmowy, doszło do sprzeczki pomiędzy pokrzywdzonym i oskarżonym. W pewnym momencie D. M. (1), który stał na przeciwko siedzącego na ławce Ł. S. postanowił kopnąć go w twarz. Udało mu się to za drugim razem. Sprowokowany, Ł. S. wstał z ławki, zdjął bluzę i obaj mężczyźni zaczęli się przepychać, przy czym dla obserwujących zdarzenie z boku kolegów, jak również dla oskarżonego, widoczne było, że pokrzywdzony był w znacznym stopniu nietrzeźwości, bo chwiał się, miał problemy z utrzymaniem równowagi. W trakcie szarpaniny, D. M. (1) uderzył pięścią prawej ręki w twarz pokrzywdzonego. Uderzenie spowodowało upadek Ł. S. na chodnik. Przewracając się do tyłu, pokrzywdzony uderzył głową w kostkę chodnikową. Przez chwilę był nieprzytomny. Koledzy Ł. B. i D. K. ułożyli go w bezpiecznej pozycji na boku. Kiedy pokrzywdzony się ocknął, nie prosił o pomoc, choć z tyłu głowy miał widoczną ranę, z której leciała krew. Udał się do domu. Tam spędził noc. Na drugi dzień zaczął wymiotować, nie mógł spożywać pokarmów, kontakt z nim stał się utrudniony, zaczął mieć problemy w chodzeniem. W związku z tym, że stan jego ulegał systematycznemu pogorszeniu, matka pokrzywdzonego- E. S. postanowiła zabrać go do szpitala. W dniu 2 września 2020r. udała się z synem do szpitala w S., tam Ł. S. został przyjęty na oddział.

zeznania E. S.

4-5, 262-263

zeznania Ł. B.

9-10, 180, 264-265

zeznania D. K.

13-14, 265-266

protokół oględzin miejsca

17-19

dokumentacja fotograficzna

43-45

zeznania M. S.

83-84, 263-264

protokół oględzin osoby

92-93

zeznania Ł. S.

132-133, 261-262

dokumentacja fotograficzna

153

opinia sądowo- psychologiczna

164

Badanie TK głowy wykazało ogniska stłuczenia z prawym płacie czołowym, masywny krwiak śródmózgowy w lewym płacie czołowym. Ze szpitala w S., w dniu 3 września 2020r., pokrzywdzony został przetransportowany do Wojewódzkiego Szpitala (...) w O. na Oddział Neurochirurgiczny. Jeszcze tego samego dnia przeszedł operację - zabieg kranitomii czołowej i ewakuacji obszarów krwotocznych mózgu. W szpitalu w O. przebywał do 15 września 2020r., potem został przetransportowany do Szpitala w S. celem rekonwalescencji. Ze szpitala został wypisany 25 września 2020r. W wyniku zdarzenia z dnia 30 sierpnia 2020r. pokrzywdzony doznał złamania kości potylicznej oraz stłuczenia obu płatów czołowych z krwiakiem śródmózgowym w płacie czołowym lewej półkuli mózgu przebijającym się do układu komorowego i obrzękiem mózgu, co stanowiło chorobę realnie zagrażającą życiu.

dokumentacja medyczna z Wojewódzkiego Szpitala (...) w O.

80, 293

dokumentacja medyczna z SP ZOZ w S.

104, 291, 302

opinia sądowo-lekarska

139-147, 279v-281, 309, 341v-342

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

D. M. (1)

w dniu 30 sierpnia 2020r. na terenie parku (...) w S., woj. (...)- (...), działając z zamiarem bezpośrednim kopnął nogą w twarz Ł. S., a następnie uderzył go pięścią prawej ręki w twarz oraz działając nieumyślnie spowodował jego upadek na chodnik i uderzenie głową o kostkę brukową, wskutek czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci złamania kości potylicznej oraz stłuczenia obu płatów czołowych z krwiakiem śródmózgowym w płacie czołowym lewej półkuli mózgu przebijającym się do układu komorowego i obrzękiem mózgu, co stanowiło chorobę realnie zagrażającą życiu, tj. czynu z art. 217§1 k.k. w zb. z art. 156§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Nieudowodniony jest fakt, że D. M. (1) zamachnął się nogą na pokrzywdzonego tylko dla żartu nie trafiając go w twarz. Nadto, że Ł. S. pierwszy zaatakował oskarżonego, zdejmując bluzę i prowokując do bójki a D. M. (1) tylko w ramach obrony chciał go powstrzymać czy to chwytając go za ręce czy też odsuwając się i w tym momencie pokrzywdzony robiąc unik czy też zamachując się upadł tyłem na chodnik. Innymi słowy nieuwodniony jest fakt, że upadek pokrzywdzonego nie był poprzedzony kopnięciem a następnie uderzeniem pięścią w twarz Ł. S. przez oskarżonego.

wyjaśnienia D. M. (1)

31, 41, 259v-260

Nieudowodniony jest fakt obecności na miejscu zdarzenia K. D. (ps. (...)).

wyjaśnienia D. M. (1)

31, 41, 55

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

zeznania Ł. B., D. K.

Sąd dał wiarę zeznaniom Ł. B. i D. K., gdyż są ze sobą spójne, pochodzą od osób nieskonfliktowanych z oskarżonym, przypadkowych, obiektywnych świadków zdarzenia. Przesłuchani tydzień po zdarzeniu, konsekwentnie podawali, że upadek pokrzywdzonego na chodnik bezpośrednio poprzedziło uderzenie go w twarz przez oskarżonego. Taką wersję przedstawili również bratu pokrzywdzonego- M. S., kiedy ten udał się bezpośrednio po zdarzeniu do parku. M. S. spotkał wtedy Ł. B. i D. K. siedzących na tej samej ławce, przed którą doszło do upadku pokrzywdzonego. Widział jeszcze ślady krwi na chodniku. Znajomi opowiedzieli mu wtedy przebieg zdarzenia twierdząc, że D. M. (1) uderzył Ł. S. w twarz powodując jego upadek. Wprawdzie D. K. słuchany na rozprawie, ponad 5 miesięcy po zdarzeniu, stwierdził, że w czasie zdarzenia odszedł za potrzebą a kiedy wracał zobaczył, że Ł. S. został odepchnięty, lecz po odczytaniu jego zeznań z postępowania przygotowawczego, potwierdził je. Wyjaśnił, że w wieku 12 lat przeszedł operację trepanacji czaszki i od tego czasu ma problemy z pamięcią. Mając na uwadze okoliczność, że pierwsza relacja świadka była zgodna z zeznaniami Ł. B., jednocześnie odpowiada informacjom udzielonym bezpośrednio po zajściu M. S., należy przychylić się do wniosku, że właśnie ona polega na prawdzie.

Opinie sądowo-lekarskie

Sąd uznał opinie sądowo -lekarskie za w pełni wiarygodne. Są one pełne, jasne, zawierają zrozumiałą i logiczną argumentację prowadzącą do wniosków końcowych. Opinie korespondują z zeznaniami bezpośrednich świadków zdarzenia. Jak wynika z opinii, charakter, rozległość i lokalizacja doznanych przez Ł. S. uszkodzeń głowy, wskazują, że powstały one w wyniku biernego urazu mechanicznego- upadku pokrzywdzonego z pozycji stojącej z następowym uderzeniem tyłogłowiem o twarde podłoże lub otaczające przedmioty. W związku z tym, że wszystkie dowody należy brać pod uwagę łącznie, należy opowiedzieć się za jedną z opcji wymienionych w opinii, iż upadek był skutkiem urazu twarzy zadanego przez oskarżonego pięścią. Przy czym badania obrazowe nie potwierdziły zmian urazowych w obrębie twarzoczaszki pokrzywdzonego, co wyklucza zadanie Ł. S. uderzenia pięścią lub nogą z siłą większą niż niewielka.

zeznania E. S., M. S.

Zeznania członków rodziny pokrzywdzonego są w pełni wiarygodne. Nie byli oni świadkami zdarzenia, relacjonowali oni jedynie swoje ustalenia co do jego przebiegu w wyniku rozpytania osób w nim uczestniczących oraz obserwacje w zakresie stanu zdrowia Ł. S. po upadku.

zeznania Ł. S., opinia sądowo- psychologiczna

Zeznania pokrzywdzonego są w pełni wiarygodne, choć w wyniku odniesionego urazu głowy, nie pamiętał on przebiegu zajścia. Jego pamięć kończy się na spotkaniu w parku ze znajomymi i ponownie rozpoczyna od pobytu w szpitalu. W świetle opinii sądowo- psychologicznej, pokrzywdzony posiada prawidłowy, przeciętny rozwój funkcji intelektualnych, nie ma tendencji do patologicznego kłamstwa, nie wykazuje podwyższonej sugestywności (podatności na wpływ innych osób), deficytów percepcyjnych, a jedynie deficyty emocjonalne związane z nadużywaniem alkoholu. Zdaniem Sądu opinia ta jest w pełni wiarygodna, oparta na specjalistycznej wiedzy, szczegółowo wyjaśniająca przyjęte metody badawcze, zawierająca logiczne i korespondujące z całym materiałem dowodowym wnioski końcowe.

dokumentacja fotograficzna, protokół oględzin miejsca, osoby

Dokumentacja w postaci protokołów oględzin miejsca zdarzenia, osoby pokrzywdzonego, uzupełniona dokumentacją fotograficzną, stwierdza okoliczności nie kwestionowane przez strony.

dokumentacja medyczna z SP ZOZ w S., Wojewódzkiego Szpitala (...) w O.

Dokumentacja medyczna stwierdza okoliczności nie kwestionowane przez strony.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

wyjaśnienia D. M. (1)

W związku z tym, że wyjaśnienia oskarżonego pozostają w sprzeczności z zeznaniami bezpośrednich świadków zdarzenia, które Sąd uznał za wiarygodne, należy przyjąć, że w zakresie w jakim odbiegają od ustaleń faktycznych Sądu, nie polegają na prawdzie i stanowią przyjętą przez oskarżonego linię obrony.

zeznania K. D.

Zeznania K. D. (k. 182), który podał, że nie było go na miejscu zdarzenia i o przebiegu zajścia wie tylko tyle, ile usłyszał od znajomych, znajdują potwierdzenie w relacjach D. K. i Ł. B., którzy nie widzieli wymienionego w czasie zdarzenia. Stąd jego zeznania nie były przydatne przy ustalaniu faktów.

zeznania U. S.

Zeznania U. S., która wystawiła oskarżonemu pozytywną opinię twierdząc, że nie jest osobą agresywną, że nie nadużywa alkoholu, pozostają w sprzeczności ze sprawozdaniem z wywiadu środowiskowego oraz dotychczasową linią życiową oskarżonego, która znalazła odzwierciedlenie w uprzedniej karalności za przestępstwa z użyciem przemocy.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

D. M. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Mając na uwadze ustalenia faktyczne, należy przyjąć, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 217§1 k.k. w zb. z art. 156§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. Przede wszystkim zadając uderzenia Ł. S. najpierw nogą w twarz, później pięścią z zamiarem bezpośrednim naruszył jego nietykalność cielesną. W dokumentacji medycznej brak jest informacji na temat tego, by zadane uderzenia spowodowały jakiekolwiek obrażenia u pokrzywdzonego. Nie zostały one opisane w badaniach lekarskich. Badania obrazowe także nie wykazały takich zmian urazowych, co może być z jednej strony skutkiem tego, że ich nie było, lecz nie można wykluczyć sytuacji, że uległy wchłonięciu, gdyż od czasu powstania urazu do wykonania badania TK głowy minęły 4 dni. Czynność sprawcza przestępstwa z art. 217§1 k.k. zachodzi, gdy sprawca uderza człowieka lub w inny sposób narusza jego nietykalność cielesną. Zgodnie z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy "za naruszenie nietykalności cielesnej może być uznane tylko takie zdarzenie, które nie powoduje żadnych zmian anatomicznych lub fizycznych w organizmie człowieka i nie pozostawia na jego ciele żadnych lub – co najwyżej – nieznaczny lub przemijający ślad w postaci niewielkiego i krótkotrwałego zasinienia" (wyr. SN z 9.9.1969 r., V KRN 106/69, OSNKW 1970, Nr 1, poz. 3). W związku z tym, że nie ma dowodu na to, by uderzenie zadane przez oskarżonego spowodowało u pokrzywdzonego jakikolwiek uraz, w szczególności uraz poważniejszy niż przemijający ślad w postaci niewielkiego i krótkotrwałego zasinienia, należało przyjąć, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 217§1 k.k. Jednocześnie należało rozważyć kwestię zamiaru bądź jego braku spowodowania u pokrzywdzonego ciężkich obrażeń ciała w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. Zgodnie z orzecznictwem, różnica między zamiarem wynikowym, a świadomą nieumyślnością (lekkomyślnością) uwidacznia się w sferze wolicjonalnej. I w przypadku zamiaru ewentualnego i w przypadku lekkomyślności sprawca ma bowiem świadomość, że swoim zachowaniem może wyczerpać znamiona czynu zabronionego. Różnica polega natomiast na tym, że w przypadku zamiaru ewentualnego sprawca godzi się z tą konsekwencją, natomiast w przypadku lekkomyślności tej konsekwencji nie chce i się nań nie godzi, a znamiona strony przedmiotowej czynu zabronionego realizuje dlatego, że bezpodstawnie sądzi, że jego popełnienia uniknie. Granica między zamiarem ewentualnym a nieumyślnością jest zatem niezwykle wąska, co powoduje, że dokonując ustaleń w tym przedmiocie należy starannie zwracać uwagę na cechy charakterystyczne dla zamiaru w określonej jego formie i tylko tam można przyjąć istnienie owej formy zamiaru (w tym wypadku ewentualnego), gdzie wola sprawcy jest niedwuznaczna (wyrok SN z dnia 2.12.218r. (...) 104/18, Lex nr 2586256). Warunkiem przyjęcia, iż sprawca czynu zabronionego działał z zamiarem ewentualnym jest po pierwsze ustalenie, iż miał on świadomość, że podjęte działanie może wyczerpywać przedmiotowe znamiona czynu opisanego w ustawie karnej, a - po drugie - stwierdzenie, że sprawca akceptował sytuację, iż jego czyn wyczerpuje przedmiotowe znamiona przestępstwa. Owa akceptacja musi przy tym przybierać postać aktu woli polegającej na godzeniu się z góry z takim stanem rzeczy. Zgody na skutek nie można ani domniemywać, ani też jej się domyślać. W każdym wypadku należy w sposób stanowczy wykazać, że stanowiła ona jeden z elementów procesów zachodzących w psychice sprawcy (zob. wyrok SN z dnia 6 lutego 1973 r., sygn. akt V KRN 569/71, OSNPG 1973/6/72). Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, należy stwierdzić, że okoliczności zajścia nie pozwalają na przyjęcie, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym spowodowania u pokrzywdzonego ciężkich obrażeń ciała. Przede wszystkim świadczy o tym przebieg zdarzenia, które zaczęło się od kopnięcia pokrzywdzonego w twarz w sytuacji kiedy siedział na ławce i nie groziło to jego upadkiem. Później sytuacja nabrała tempa, bo pokrzywdzony wykazał wolę starcia z oskarżonym, wstał z ławki i dążył do konfrontacji z D. M. (1). W odpowiedzi na takie zachowanie, oskarżony zadał jeden cios pięścią w twarz pokrzywdzonego, który spowodował jego upadek. Wprawdzie D. M. (1) mógł i powinien przewidzieć skutki swego zachowania, gdyż uderzył człowieka, który na skutek upojenia alkoholowego miał problemy z utrzymaniem równowagi, jednocześnie znajdował się na twardej powierzchni, która groziła poważnymi obrażeniami głowy w razie upadku, to jednak brak jest dowodów na to, by oskarżony z góry godził się na powstanie opisanego skutku. Co istotne oskarżony zadał pokrzywdzonemu jeden, szybki cios, przy czym miał on niewielką siłę, która nie pozostawiła na ciele wymienionego żadnych bądź niewielkie obrażenia. Reasumując, w wyniku analizy sfery wolicjonalnej oskarżonego, należy przyjąć, że oskarżony zadając pokrzywdzonemu uderzenie

pięścią w twarz nie chciał i nie godził się ze skutkiem w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, lecz działał nieumyślnie, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 156§2 k.k.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

D. M. (1)

1

1

Przy wymiarze kary- na podstawie przepisu przewidującego karę surowszą (art. 11§3 k.k.) -Sąd miał na uwadze wszystkie okoliczności przedmiotowo- podmiotowe sprawy. D. M. (1) pierwszy sprowokował zdarzenie swoim agresywnym zachowaniem przejawiającym się kopnięciem pokrzywdzonego w twarz. Jednak dalszy rozwój wypadków był skutkiem zachowania Ł. S., który postanowił wziąć czynny udział w szarpaninie. Dał temu wyraz zdejmując bluzę i prowokując D. M. (2) do bójki. Przecenił swoje możliwości, gdyż znajdując się w stanie znacznego upojenia alkoholowego, nie potrafił utrzymać równowagi i pierwsze uderzenie w twarz zadane mu przez oskarżonego spowodowało jego upadek. Zatem na korzyść D. M. (1) należało wziąć przyczynienie się pokrzywdzonego do zaistniałego skutku. Z drugiej strony na niekorzyść oskarżonego działała jego uprzednia karalność, w szczególności za przestępstwa z użyciem przemocy (odpis wyroku, k. 173, 175, 222-225, opinia o skazanym i informacja o pobytach i orzeczeniach, k. 236-240, karta karna, k. 321). Sąd miał na uwadze także dotychczasowy sposób życia oskarżonego. Jak wynika ze sprawozdania z przeprowadzonego wywiadu środowiskowego, oskarżony ma negatywną opinię społeczną, postrzegany jest jako osoba nadużywająca alkoholu, mająca skłonność do przejawiania agresji (k. 97). Nie bez znaczenia dla wymiaru kary pozostaje okoliczność, że pokrzywdzony do dnia dzisiejszego boryka się ze skutkami zdarzenia, w szczególności ma problemy z pamięcią. Został uznany za tymczasowo niezdolnego do pracy, do końca 2021r. ma przyznaną rentę socjalną i zasiłek opiekuńczy. Przytoczone okoliczności, zdaniem Sądu uzasadniają wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku

pozbawienia wolności. Kara ta spełni w stosunku do oskarżonego funkcję wychowawczą, jak również funkcję w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej, zaspokoi poczucie sprawiedliwości społecznej.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

D. M. (1)

2

2

Na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył okres tymczasowego aresztowania w dniach od 07.09.2020r., godz. 21.30 do 09.02.2021r., godz.13.00.

D. M. (1)

3

3

Zgodnie z treścią art. 618§1 pkt 11 k.p.k. Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego ustanowionego z urzędu- adw. T. J. kwotę 1.107,00 zł tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną z urzędu. Wysokość wynagrodzenia ustalono zgodnie z treścią rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 3 października 2016 r. (tj. Dz. U. z 2019r., poz. 18 ze zm). Zgodnie z §17 ust. 1 pkt 2 opłata w sprawie objętej śledztwem wynosi 300 zł, zgodnie z § 17 ust. 2 pkt 5 stawki minimalne za obronę wynoszą przed sądem okręgowym jak pierwszą instancją 600 zł. Kwotę należnego wynagrodzenia 900 zł podwyższono o należny podatek VAT (kwota 207 zł).

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4

Sąd na podstawie art. 624§1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, mając na uwadze okoliczność, że wprawdzie oskarżony aktualnie jest zatrudniony (k. 339), lecz ciążą na nim zobowiązania alimentacyjne, a w perspektywie ma do odbycia karę pozbawienia wolności.

7.  Podpis