Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 sierpnia 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2012r. w Katowicach

sprawy z odwołania K. H. (K. H. )

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.

przy udziale Stowarzyszenia Pomocy (...) w P.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji ubezpieczonego K. H. i Stowarzyszenia Pomocy (...) w P.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w Częstochowie z dnia 26 października 2011r. sygn. akt IV U 1121/11

uchyla zaskarżony wyrok oraz znosi postępowanie w zakresie objętym posiedzeniem wyznaczonym na rozprawę w dniu 19.10.2011 r. i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu – Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

/-/ SSA M. Żurecki /-/ SSA J. Pietrzak /-/ SSA I. Goik

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 6/12

Uzasadnienie:

Decyzją z dnia 15 czerwca 2011r. numer (...) organ rentowy odmówił ubezpieczonemu K. H. przeliczenia emerytury według wskaźnika wysokości podstawy wymiaru w wysokości 131,71%, albowiem od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 17 października 1991r. nie ma możliwości przeliczenia świadczenia z podstawy wymiaru wynagrodzeń z 4 kwartałów.

W odwołaniu ubezpieczony K. H. wniósł o przeliczenie jego świadczenia przy uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru w wysokości 131,71% wyliczonego na podstawie ustawy z dnia 18 grudnia 1976r. o ubezpieczeniu społecznym osób prowadzących działalność gospodarczą oraz ich rodzin począwszy od września 1994r. podnosząc, iż ani Trybunał Konstytucyjny ani Sejm Rzeczypospolitej Polskiej nie stwierdził naruszenia prawa w przedmiocie powyższej ustawy. Domagał się nadto stwierdzenia naruszenia prawa przez dyrektora Zakładu Ubezpieczeń Społecznych poprzez niewydanie decyzji administracyjnej w formie prawem nakazanej.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 26.10.2011r. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie oddalił odwołanie oraz oddalił wniosek organizacji społecznej Stowarzyszenia Pomocy (...) P. o zwrot kosztów postępowania.

Sąd ustalił co następuje: K. H. urodził się (...) dniu 22 sierpnia 1994r. ubezpieczony złożył wniosek o rentę. Decyzją z dnia 5 października 1994r. przyznano ubezpieczonemu od dnia 25 kwietnia 1994r. rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia przyjęto dochód, który stanowił podstawę wymiaru składek z 5 lat kalendarzowych, tj. od stycznia 1989r. do grudnia 1993r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 96,93%. Świadczenie przyznano na stałe.

W dniu 21 kwietnia 2006r. ubezpieczony złożył wniosek o przeliczenie jego świadczenia rentowego z 10 lub 20 lat kalendarzowych. Powyższy wniosek rozpatrzony został odmownie decyzją z dnia 12 maja 2006r. Jednocześnie decyzją z tej samej daty organ rentowy z urzędu skorygował dotychczasowy wskaźnik wysokości ustalając go ostatecznie w wysokości 97,93%.

Pismem z dnia 30 listopada 2006r. ubezpieczony złożył ponowny wniosek o przeliczenie renty z tytułu niezdolności do pracy z 20 lat kalendarzowych z całego okresu ubezpieczenia. Do wniosku załączył zaświadczenie wystawione przez Agencję (...) Archiwum P.R.K.O. (...) w C. ze wskazaniem wysokości wynagrodzeń zastępczych za okres pracy za granicą z okresu 1974-1975. Decyzją z dnia 19 grudnia 2006r. organ rentowy odmówił wnioskowanego przeliczenia, albowiem wyliczone wskaźniki wysokości podstawy wymiaru okazały się niższe od dotychczas wyliczonego i wyniosły:

83,73% z 20 lat kalendarzowych z całego okresu ubezpieczenia, tj. z okresu 1974-1994 oraz

84,22% z 10 lat wybranych z 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym został zgłoszony wniosek o rentę, tj. z lat 1974-1983.

Ubezpieczony nie zgodził się z powyższą decyzją i zaskarżył ją do Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie, który wyrokiem z dnia 19 marca 2007r. w sprawie sygn. akt IV U 322/07 oddalił jego odwołanie.

Kolejny wniosek o przeliczenie renty z tytułu niezdolności do pracy z 20 lat kalendarzowych przy uwzględnieniu zarobków zastępczych z okresu 1976-1977 ubezpieczony złożył w dniu 19 września 2007r. W wykonaniu przedmiotowego wniosku wydana została decyzja z dnia 13 grudnia 2007r.

Pismami procesowymi z dnia 29 listopada 2007r. i z dnia 18 stycznia 2008r. K. H. wniósł o ponowne przeliczenie świadczenia rentowego z uwzględnieniem wynagrodzeń zastępczych za okres pracy w NRD w okresie od 31 sierpnia 1971r. do 27 lipca 1975r. w oparciu o zarobki B. S..

Rozpatrując przedmiotowe wnioski organ rentowy wydał decyzję z dnia 19 grudnia 2007r. i z dnia 15 lutego 2008r.

Ubezpieczony nie zgodził się z powyższymi decyzjami i zaskarżył je do Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie, który wyrokiem z dnia 17 lutego 2009r. w sprawie sygn. akt IV U 266/10 zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 13 grudnia 2007r. o tyle, że zobowiązał organ rentowy do przeliczenia renty według wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 101,49% (pkt 1 wyroku), oddalił odwołanie od decyzji z dnia 19 grudnia 2007r. (pkt 2 wyroku) oraz odrzucił odwołanie od decyzji z dnia 15 lutego 2008r. Powyższe rozstrzygniecie podtrzymane zostało przez Sąd Apelacyjny w Katowicach, który wyrokiem z dnia 20 października 2009r. w sprawie sygn. akt III AUa 1650/09 oddalił apelację ubezpieczonego.

W wykonaniu prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego organ rentowy decyzją z dnia 25 marca 2009r. przeliczył ubezpieczonemu od dnia 1 września 2009r. rentę przy uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru w wysokości 101,49%. Zakład wypłacił także należność za okres od 1 września 2007r. do 3 marca 2008r. w wysokości 84,48 złotych.

Powyższą decyzję zaskarżył K. H. domagając się ustalenia emerytury przy uwzględnieniu prawidłowej kwoty bazowej obowiązującej w dniu 4 marca 2008r. oraz przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia z 20 lat kalendarzowych z całego okresu ubezpieczenia.

Wyrokiem z dnia 26 maja 2009r. w sprawie sygn. akt IV U 644/09 Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie oddalił odwołanie K. H.. Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodził się ubezpieczony wnosząc apelację. W wyniku jej rozpoznania Sąd Apelacyjny w Katowicach wyrokiem z dnia 12 lutego 2010r. w sprawie sygn. akt III AUa 2657/09 oddalił jego apelację.

W międzyczasie, tj. w dniu 3 marca 2008r., ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę. Decyzją z dnia 15 października 2008r. organ rentowy przyznał wnioskodawcy żądane świadczenie od dnia 4 marca 2008r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych z całego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 76,06%. Zastosowano także aktualną kwotą bazową w wysokości 2.275,37 złotych. Następnie decyzją z dnia 12 lutego 2009 roku organ rentowy skorygował ubezpieczonemu wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalając go na 90,06%. Do jego wyliczenia Zakład przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, tj. z lat 1974-1993. Prawidłowość powyższego wyliczenia potwierdzona została wyrokiem Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie, który wyrokiem z dnia 16 lutego 2010r. w sprawie sygn. akt IV U 431/09 oddalił odwołanie skarżącego.

W dniu 25 stycznia 2010r. ubezpieczony złożył w organie rentowym dwie skargi o stwierdzenie nieważności dokumentu, jedna dotycząca decyzji z dnia 19 grudnia 2007r., a druga decyzji z dnia 15 lutego 2008r. Ponadto załączył wezwanie do zapłaty niedopłaty świadczenia rentowego. We wszystkich tych pismach K. H. domagał się wyrównania renty od 1994r. przy uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru w wysokości 101,49%.

Pisma wnioskodawcy zatytułowane jako skargi przekazane zostały w dniu 5 lutego 2010r. do Departamentu Świadczeń Emerytalno - Rentowych wW. celem rozpoznania. Decyzją z dnia 5 lutego 2010r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. odmówił ubezpieczonemu K. H. wypłaty wyrównania świadczenia rentowego począwszy od 1994r. Ubezpieczony nie zgodził się z powyższą decyzją i zaskarżył ją do Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie, który wyrokiem z dnia 28 września 2010r. w sprawie sygn. akt IV U 578/10 oddalił odwołanie K. H., a sprawę w zakresie przeliczenia emerytury według wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 131,71% przekazał do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w C. jako nowe roszczenie.

W ocenie Sądu emerytura ubezpieczonego została obliczona prawidłowo. Brak jest podstaw do przeliczenia świadczenia odwołującego przy uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru w wysokości 131,71% liczonego z 12 miesięcy, tj. z okresu od stycznia 1993r. do grudnia 1993r. albowiem w dacie, w jakiej ubezpieczony przechodził na emeryturę, tj. w 2008r. obowiązywały przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1999r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, które umożliwiały przeliczenie podstawy wymiaru emerytury, albo z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, albo z 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu (art. 15 ust. 1 i 6 ustawy). Ewentualnie ustawodawca przewidział wyjątek od powyższej reguły dotyczący osób, które przed nabyciem prawa do emerytury uprawnione były m.in. do pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy. W przypadku takich osób możliwe jest przyjęcie albo podstawy wymiaru wcześniejszego świadczenia albo podstawy wymiaru wyliczonej na nowo, zgodnie z art. 15. W związku z faktem, że K. H. od dnia 25 września 1994r. uprawniony był do pobierania renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy istniała możliwość przeliczenia jego emerytury według art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy, tj. według wskaźnika wysokości podstawy wymiaru w wysokości 101,49% oraz starej kwoty bazowej w wysokości 677,72 złotych. Takie wyliczenie byłoby jednak mniej korzystne dla ubezpieczonego, albowiem wysokość świadczenia obliczona według powyższych reguł na dzień 1 marca 2010r. wynosiłaby 1.150,22 złotych. Z kolei emerytura wyliczona według art. 15 ustawy, tj. przy uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru w wysokości 90,06% oraz kwoty bazowej z daty przyznania emerytury w wysokości 2.275,37 złotych na dzień 1 marca 2010 roku wynosi 1.491,68 złotych.

W tym miejscu wskazać należy również, iż brak byłoby podstaw do przeliczenia świadczenia odwołującego przy uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru renty wyliczonego z 12-tu miesięcy, tj. z okresu od stycznia 1993r. do grudnia 1993r. w wysokości 131,71%, albowiem w dacie, w jakiej ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie świadczenia rentowego, tj. w dniu 22 sierpnia 1994r. obowiązywały przepisy ustawy z dnia 17 października 1991r. o rewaloryzacji emerytury i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1991 rok Nr 104, poz. 450 ze zm.), zgodnie z którymi podstawę wymiaru emerytury lub renty stanowiła przeciętna, zwaloryzowana kwota wynagrodzenia lub dochodu, która stanowiła podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego, w okresie kolejnych 5 lat kalendarzowych wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 14 lat kalendarzowych, jeżeli wniosek o świadczenie został zgłoszony do dnia 31 grudnia 1994r. (art. 7 ust. 1 pkt 3). Z powyższego wynika zatem, iż wyliczenie renty odwołującego z 5 lat kalendarzowych, tj. z okresu 1989-1993 było prawidłowe. Wbrew twierdzeniom odwołującego możliwości wyliczenia podstawy wymiaru świadczenia z 12-tu miesięcy nie dawała także ustawa z dnia 18 grudnia 1976r. o ubezpieczeniu społecznym osób prowadzących działalność gospodarczą oraz ich rodzin (Dz. U. z 1989 roku Nr 46, poz. 250 ze zm.). Art. 9 ust. 6 tej ustawy, w brzmieniu obowiązującym w dacie złożenia wniosku o rentę, tj. w 1994r. stanowił, iż do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty przyjmuje się dochód, od którego ustalono składki, za okres kolejnych trzech lat kalendarzowych wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 12 lat, licząc wstecz od roku, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę. Nie bez znaczenia jest również fakt, iż zgodnie z art. 45 ust. 1 powołanej wyżej ustawy o rewaloryzacji emerytur i rent przepisy ustaw i dekretów, wymienione w art. 1, w tym ustawy o ubezpieczeniu społecznym osób prowadzących działalność gospodarczą oraz ich rodzin stosowało się, o ile nie były sprzeczne z postanowieniami niniejszej ustawy. Z powyższego wynika zatem, iż nawet gdyby ustawa z dnia 18 grudnia 1976r. przewidywała możliwość wyliczenia podstawy wymiaru świadczenia z 12-tu miesięcy, to od dnia wejścia w życie ustawy o rewaloryzacji emerytury i rent, tj. od 15 listopada 1991r. nie byłoby możliwości przeliczenia świadczenia w powyższy sposób, albowiem ustawa z 17 października 1991r. nie dawała możliwości wyliczenia świadczenia w taki sposób.

Mając na uwadze powyższe żądanie wnioskodawcy przeliczenia jego świadczenia przy uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru w wysokości 131,71% wyliczonego z okresu od stycznia 1993r. do grudnia 1993r. należało uznać za nieuzasadnione.

W ocenie Sądu brak byłoby również podstaw do wypłaty z tego tytułu wyrównania począwszy od 1994r., tj. za okres dłuższy niż 3 lata. Powyższe wynika wprost z literalnego brzmienia art. 133 ust. 1 pkt 2 ustawy, zgodnie z którym jeżeli odmowa lub przyznanie niższych świadczeń były następstwem błędu organu rentowego lub odwoławczego świadczenia wypłaca się za okres 3 lat poprzedzających bezpośrednio miesiąc, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. W przypadku bowiem nawet uznania zasadności żądania ubezpieczonego ewentualna wypłata wyrównania mogłaby być przyznana co najwyżej za okres 3 lat poprzedzających bezpośrednio miesiąc, w którym został zgłoszony wniosek o przeliczenie. Zaznaczyć należy przy tym, iż żądanie wypłaty wyrównania uzależnione jest od stwierdzenia błędu organu rentowego, czego jednak nie można mu zarzucić, albowiem świadczenie emerytalne wnioskodawcy zostało wyliczone według najkorzystniejszego wariantu.

Zdaniem Sądu brak było także podstaw do zwrotu kosztów postępowania na rzecz organizacji społecznej - Stowarzyszenia Pomocy (...) w P.. A. H. - pracownik organu rentowego nie jest stroną niniejszego postępowania sądowego a zatem nie mają zastosowania do niej wyżej wymienione przepisy, które dotyczą stron. Brak było również podstaw do zasądzenia tych kosztów od organu rentowego, bowiem nie może być uznany w tej sprawie jako strona przegrywająca a zatem nie ma do niego zastosowania przepis art.98k.p.c. Nie zachodzi również sytuacja określona w art.103k.p.c. gdyż wnioskodawca nie uprawdopodobnił nawet okoliczności powołanych w tym przepisie. Wniosek organizacji społecznej nie zasługuje również na uzasadnienie w świetle art. 110k.p.c. zgodnie, z którym Sąd może zasądzić od świadka, biegłego, pełnomocnika lub przedstawiciela ustawowego - po ich wysłuchaniu - zwrot kosztów wywołanych ich rażącą winą. Brak jest także innych podstaw prawnych do uwzględnienia wniosku organizacji społecznej.

Apelację od tego wyroku wywiódł ubezpieczony zarzucając pozbawienie go możliwości obrony własnych praw w postępowaniu odwoławczym poprzez nie wezwanie go do udziału w sprawie.

Wnosił o zniesienie postępowania i uchylenie zaskarżonego wyroku do ponownego rozpoznania.

Apelację od wyroku wywiodła też organizacja społeczna zarzucając nieważność postępowania polegającą na nie wezwaniu ubezpieczonego do udziału w sprawie.

Skarżąca domagała się uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zaskarżony wyrok nie mógł się ostać jakkolwiek z innych przyczyn niż wskazane przez skarżących. Co prawda istotnie doszło do pozbawienia strony możliwości obrony swoich praw ale dotyczy to organu rentowego, a nie ubezpieczonego.

Wszakże w przypadku ubezpieczonego, który został prawidłowo zawiadomiony o rozprawie wyznaczonej na dzień 19.10.2011r. i nie wnosił o jej odroczenie, ani nie wskazywał na usprawiedliwione przyczyny nieobecności na rozprawie, nie można mówić o pozbawieniu go możliwości obrony swoich praw.

Inaczej rzecz się ma natomiast w odniesieniu do organu rentowego albowiem w sytuacji, gdy pełnomocnik organu rentowego - nie będący pełnomocnikiem wymienionym w art. 87 § 1 k.p.c, lecz pracownikiem ZUS - który był obecny na rozprawie w dniu 19 października 2011r. i wniósł o dopuszczenie do udziału w sprawie, lecz nie został dopuszczony do reprezentowania Oddziału ZUS w C., uznać należy, że organ rentowy został pozbawiony możliwości obrony swoich praw.

Godzi się bowiem zauważyć, że Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 24 stycznia 2012 r. (III UZP 3/11) trafnie podniósł, iż pracownik ZUS niebędący radcą prawnym, wykonujący pracę w Oddziale Zakładu, może być pełnomocnikiem tego oddziału w sprawach odwołań od decyzji ZUS (art. 87 §2 zd. 1 k.p.c.).

Jednocześnie zawarte w art. 379 pkt 5 k.p.c. pojęcie pozbawienia strony możliwości obrony swoich praw definiowane jest w judykaturze jako sytuacja, gdy na skutek wadliwości procesowych sądu lub strony przeciwnej, będących wynikiem naruszenia konkretnych przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, których nie można było usunąć do momentu wydania orzeczenia w danej instancji, strona nie mogła brać i nie brała udziału w postępowaniu lub w istotnej jego części, ani osobiście ani za pośrednictwem swojego pełnomocnika procesowego, przedstawiciela ustawowego bądź kuratora i to bez względu na to, czy opisane pozbawienie strony możności działania mogło mieć wpływ na rozstrzygnięcie sporu (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 1974 r., II CR 155/74, OSPiKA 1975, nr 3, poz. 66 ; z dnia 17 października 2003 r., IV CK 76/02, LEX nr 602283; z dnia 7 października 2009 r. III CSK 35/09, LEX nr 572042; z dnia 8 października 2009 r., II CSK 156/09, LEX
nr 603262; z dnia 3 lutego 2010 r., II CSK 404/09, LEX nr 590206; z dnia 15 lipca 2010 r., IV CSK 84/10, LEX nr 621352).

Nieważność postępowania w rozumieniu powyższego unormowania, analizowana z punktu widzenia działań pełnomocnika strony, zachodzi wtedy, gdy w następstwie uchybień proceduralnych sądu pełnomocnik jest faktycznie pozbawiony możliwości udziału w procesie, na przykład wskutek niezawiadomienia go o terminie rozprawy, czy przeprowadzenia rozprawy bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku mimo złożenia przez pełnomocnika wniosku o jej odroczenie i bez rozpoznania tego wniosku (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2008 r., IV CSK 539/07, LEX nr 371829 i z dnia 4 lipca 2008 r., I CSK 20/08).

W wyjątkowych sytuacjach za pozbawienie strony możności obrony swych praw uważa się oddalenie jej wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2002 r., II CKN 399/01). Natomiast przez pryzmat komentowanej normy prawnej nie podlegają ocenie żadne właściwości osobiste samego pełnomocnika. Nie ma zatem podstaw do dopatrywania się nieważności postępowania z mocy tego przepisu, gdy strona ustanowiła pełnomocnika, a ten w ocenie sądu mógłby lepiej reprezentować jej interesy, co rodziłoby prawo i obowiązek sądu ingerowania w dokonany wybór pełnomocnika.

Nie ulega zatem wątpliwości, że na skutek opisanej wyżej wadliwości procesowej Sądu I instancji, organ rentowy nie mógł brać i nie brał udziału w istotnej części postępowania objętego posiedzeniem wyznaczonym na rozprawę w dniu 19 października 2011 r.

Skoro, zaś, zgodnie z art. 378 § 1 k.p.c., Sąd II instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji, biorąc z urzędu pod uwagę nieważność postępowania, to w granicach tych z urzędu bada również naruszenie przepisów procesowych dotyczących interesów strony przeciwnej, jeżeli uchybienie to prowadziło do nieważności postępowania, bowiem - jak trafnie wskazuje Sąd Najwyższy - rygory procesowe nakładane przez Kodeks postępowania cywilnego są ustanawiane nie tylko dla ochrony praw i interesów procesowych konkretnych stron, lecz ich przestrzeganie powinno służyć w wymiarze ogólnym zarówno stronom, jak i interesowi wymiaru sprawiedliwości ((por. uzasadnienie uchwały 7 sędziów SN z dnia 8 lipca 2008 r.,
III CZP 154/07, OSNC 2008 r., z. 12, poz. 133).

Z tych względów Sąd Apelacyjny na mocy art. 379 pkt 5 w zw. z art. 386 § 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji.

/-/ SSA M. Żurecki /-/ SSA J. Pietrzak /-/ SSA I. Goik

Sędzia Przewodniczący Sędzia

JM