Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z 12.01.2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z urzędu ponownie ustalił wysokość emerytury T. R. przyznanej na podstawie art. 24 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 53 ze zm.) od 27.03.2013 r., tj. od dnia, od którego byłaby podjęta wypłata emerytury, podjął wypłatę tej emerytury od dnia 27.03.2013 r. i wypłacił wyrównanie za okres od dnia 27.03.2013 r. do dnia 31.12.2020 r. Zakład wskazał, że podstawa obliczenia emerytury nie podlega pomniejszeniu o kwoty pobranych wcześniejszych emerytur i że wysokość emerytury została obliczona od podstawy obliczenia niepomniejszonej o kwoty pobranych wcześniejszych emerytur. Organ rentowy podał, że: podstawa obliczenia emerytury wynosi 714732,94 zł (165247,80 zł + 549685,14 zł), wysokość emerytury od 27.03.2013 r. wynosi 2813,59 zł. ZUS wskazał, że przy ustaleniu wysokości emerytury uwzględnił wszystkie zmiany w wysokości świadczenia jakie miały miejsce od dnia jej przyznania do 31.12.2020 r., w tym zmiany waloryzacji, jakimi emerytura była objęta oraz zmiany wynikające z załatwienia zgłoszonych wniosków. Wysokość emerytury od 1.01.2021 r. wynosi 3259,66 zł. Ponadto podniesiono, że emerytura ustalona w decyzji jest świadczeniem korzystniejszym od dotychczas pobieranej wcześniejszej emerytury przyznanej decyzją z dnia 8.07.2008 r., wobec czego Zakład postanowił podjąć jej wypłatę od 27.03.2013 r. Jednocześnie od 27.03.2013 r. Zakład wstrzymał wypłatę wcześniejszej emerytury przyznanej decyzją z 8.07.2008 r., a kwoty wypłacone z tego tytułu po dniu 26.03.2013 r. do dnia 31.12.2020 r. zaliczył na poczet emerytury ustalonej w niniejszej decyzji. (decyzja k. 65/66 akt ZUS)

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła ubezpieczona, domagając się zmiany zaskarżonej decyzji poprzez dokonanie ponownego ustalenia wysokości jej emerytury w wieku powszechnym na podstawie wskaźnika średniego dalszego trwania życia z art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, tj. wskaźnika właściwego na miesiąc styczeń 2021 r. – daty rozpoznania wniosku o emeryturę w sposób poprawny, bez zastosowania art. 25 ust. 1 b wskazanej ustawy i przyjęcie do wyliczenia emerytury wysokości wskaźnika adekwatnej do tego miesiąca i pozostałych danych, o których mowa w art. 25 ustawy emerytalnej (kwota składek na ubezpieczenie emerytalne z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonej do końca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłat emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie – z odsetkami od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie określonych przepisami prawa cywilnego na podstawie art. 85 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. W uzasadnieniu odwołania wnioskodawczyni argumentowała, że pozwany w zaskarżonej decyzji powinien uwzględnić dane według stanu na dzień poprawnego rozpoznania wniosku o przyznanie emerytury w wieku powszechnym złożonego w 2013 r., tj. na rok 2021. Zdaniem skarżącej ZUS w decyzji z 12.01.2021 r. nie przeliczał jej emerytury, ale po raz pierwszy ustalił jej poprawną wysokość – wobec wznowienia postępowania w rozumieniu przedstawionym przez TK w wyroku i przyznał ubezpieczonej emeryturę bez zastosowania art. 25 ust. 1 b ustawy. W konkluzji stwierdziła, że obecnie rozpoznawany jest wniosek o emeryturę w wieku powszechnym pochodzący z 2013 r., wywodząc z powyższego, że dopiero teraz przyznano jej emeryturę w wieku powszechnym i w tej dacie „przeszła na emeryturę”. Wnioskodawczyni przywołała również art. 26 ust. 6 ustawy emerytalnej, wywodząc, że pośrednio z tego przepisu wynika, że jako regułę stosuje się tablice trwania życia obowiązujące w dacie rozpoznania wniosku, czyli wydawania decyzji o ustaleniu prawa do emerytury. Podniosła, że TK w wyroku z 6.03.2019 r. P 20/16 wskazał, że wznowienie postępowania, o którym mowa w art. 190 ust. 4 Konstytucji ma szersze znaczenie niż pojęcie „wznowienia” w sensie technicznym, przewidziane w odpowiednich procedurach regulowanych w ustawach i obejmuje wszelkie instrumenty proceduralne stojące do dyspozycji stron, organów i sądów, wykorzystanie których umożliwia przywrócenie stanu konstytucyjności orzeczeń. Zarzuciła, że organ rentowy błędnie posłużył się danymi i wskaźnikami z 2013 r., zamiast prawidłowo według stanu na dzień 12.01.2021 r., tj. z uwzględnieniem aktualnego wieku ubezpieczonej i tego, że w istocie dopiero teraz ubezpieczona przeszła na emeryturę w wieku powszechnym. Zaznaczyła, że ustawa posługuje się terminami „wiek przejścia na emeryturę” i „miesiąc, od którego przysługuje wypłata”, wywodząc, że niewątpliwie w jej przypadku musi chodzić o styczeń 2021 r., skoro jest to data (jak wyżej wskazała) rozpoznania wniosku o przyznanie emerytury, a zatem jej zdaniem pozwany powinien zastosować wskaźnik wynoszący 193,70. Podniosła, że nie sposób przyjąć, że zgodnie z prawem przeszła na emeryturę w 2013 r. skoro jedyna zgodna z prawem i Konstytucją RP, pozostająca w obrocie prawnym decyzja o przyznaniu emerytury ma datę 12.01.2021 r. Argumentowała, że jako emerytka wobec której zastosowano niekonstytucyjny przepis uznany za niezgodny z Konstytucją RP w wyroku z 6.03.2019 r. P 20/16, znalazła się w gorszej sytuacji niż te same grupy emerytek z tzw. rocznika 1953, które nie występowały o emeryturę w wieku powszechnym (świadome obowiązywania art. 25 ust.1 b, w tym dzięki poradzie niektórych pracowników ZUS), a obecnie po wyroku TK wystąpiły o emeryturę, a ZUS jej wysokość obliczył m.in. biorąc pod uwagę obecny, niższy wskaźnik średniego dalszego trwania życia. Wniosła, aby jej sytuację traktować z uwagi na wejście w życie wyroku TK tak jakby występowała pierwszy raz o emeryturę, skoro rozpoznanie wniosku następuje na nowo, a przepisy ustawy nie regulują sytuacji rozpoznawania wniosku przez ponad 7 lat. Zarzuciła także, że ustawa z 19.06.2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS, nie stanowi właściwego i poprawnego wykonania wyroku TK z 6.03.2019 r. P 20/16, do czego zobowiązany jest Sejm RP, czyli nie jest instrumentem wznowienia postępowania. Zdaniem skarżącej w/w ustawa zmieniająca dodatkowo wprowadza nieuzasadnione i niezgodne z Konstytucją RP różnicowanie kobiet emerytek z tzw. rocznika 1953, skoro takie same osoby, które po raz pierwszy obecnie złożą wniosek o przyznanie emerytury w wieku powszechnym zgodnie z art. 194i ustawy emerytury otrzymają emeryturę bez potrącenia kwot emerytury wcześniejszej, o którym mowa w art. 25 ust. 1 b (mając na taki wniosek 6 miesięcy od daty wejścia w życie ustawy) z zastosowaniem bieżących wskaźników (w tym średnia dalsza długość trwania życia) natomiast ubezpieczone, które w 2013 r. złożyły taki wniosek a nie pobierały tej emerytury, czyli w istocie niczym istotnym się nieróżniące od pierwszej grupy, zgodnie z tą ustawą powinny uzyskać emeryturę obliczoną na podstawie starych wskaźników z 2013, 2014 czy 2015 r. Zdaniem skarżącej taka wykładnia ustawy jest niezgodna z Konstytucją RP i organ rentowy powinien stosownie do wskazań TK wyłożyć przepis ustawy tak, by nie doprowadzić do wtórnego pokrzywdzenia drugiej grupy ubezpieczonych, a zatem w sposób, który prowadzi do rzeczywistego wznowienia postępowania w rozumieniu konstytucyjnym, tzn. takiego powinno zakładać, że przejście na emeryturę następuje dopiero obecnie, gdy ustalana jest właściwa wysokość emerytury należnej ubezpieczonej. ( odwołanie k. 3-7)

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując zajęte stanowisko, argumentując, że prawo do emerytury w wieku powszechnym w przypadku wnioskodawczyni istniało już od 27.03.2013 r., albowiem prawomocną decyzją z 5.04.2013 r. ZUS przyznał ubezpieczonej emeryturę po osiągnięciu wieku emerytalnego, a zatem do ustalenia nowej kwoty emerytury w wieku powszechnym przyjęto średnie dalsze trwanie życia z prawomocnej decyzji z 5.04.2013 r., którą ustalono już prawo do emerytury w wieku powszechnym. ( odpowiedź na odwołanie k. 8- 9)

W piśmie procesowym z 15.04.2021 r. (data nadania na poczcie) wnioskodawczyni podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie i przytoczoną na jego poparcie argumentację, akcentując, że jej zdaniem ustawa z 19.06.2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS, różnicując w art. 194i i art. 194j ustawy emerytalnej sytuację kobiet z rocznika 1953, doprowadziła do nierównego dyskryminującego traktowania kobiet ubezpieczonych z tego rocznika poprzez dokonanie podziału tych ubezpieczonych w oparciu o arbitralne kryterium, które nie stanowi relewantnego czynnika różnicującego mającego oparcie w normach Konstytucji RP, naruszając tym samym prawo obywateli do równego traktowania w zakresie zabezpieczenia społecznego po osiągnięciu wieku emerytalnego, a także do równego traktowania w zakresie ochrony szeroko rozumianego prawa do własności (art. 32 ust. 1 w zw. z art. 67 ust. 1 i art. 64 ust. 2 Konstytucji RP), w tym poprzez przyjęcie, że ubezpieczona przeszła na emeryturę w 2013 r. i w tym roku wydano wywołującą obecnie skutki prawne w rozumieniu art. 194j ust. 2 ustawy emerytalnej decyzję o ustaleniu prawa do emerytury. Zdaniem skarżącej naruszenie konstytucyjnego prawa własności nastąpiło poprzez doprowadzenie do uszczuplenia majątkowego w zakresie wysokości emerytury dla podmiotów podobnych ( pismo procesowe wnioskodawczyni - k. 14-16, koperta k. 17).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

T. R. urodziła się (...) ( okoliczność bezsporna)

Ubezpieczona była uprawniona do emerytury w wieku obniżonym od 1.06.2008 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę, na mocy decyzji z 8.07.2008 r. (na podstawie art. 29 i 46 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS). (okoliczność bezsporna, a nadto decyzja k. 45 plik I akt ZUS)

W dniu 15.03.2013 r. odwołująca złożyła wniosek o emeryturę w powszechnym wieku emerytalnym. ( okoliczność bezsporna, a nadto wniosek z 15.03.2013 r. k. 1 plik II akt ZUS)

Decyzją z 5.04.2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział przyznał ubezpieczonej emeryturę po osiągnięciu wieku emerytalnego, której wysokość obliczono z zastosowaniem art. 26 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) czyli podstawę emerytury pomniejszono o sumę kwot pobranych emerytur. Zakład do obliczenia emerytury uwzględnił:

- kwotę składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji 165247,80 zł

- kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego 549685,14 zł

- sumę kwot pobranych emerytur po uwzględnieniu kwoty wypłaconego wyrównania 132850,83 zł,

- średnie dalsze trwanie życia 254,10 miesięcy,

- emerytura wyniosła 2290,76 zł i została obliczona przez ZUS zgodnie z art. 26 ustawy emerytalnej w następujący sposób [( (...),80 + (...),14)- (...),83]/254,10= 2290,76 zł.

Wypłata emerytury została zawieszona, gdyż korzystniejszym świadczeniem była nadal dotychczasowa emerytura.

( decyzja k. 21/22 plik II akt ZUS)

Wyrokiem z 6.03.2019 r. w sprawie P 20/16 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 25 ust. 1b ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1270 oraz z 2019 r. poz. 39) w brzmieniu obowiązującym do 30.09.2017 r. w zakresie w jakim dotyczy urodzonych w (...) r. kobiet, które przed 1.01.2013 r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. (okoliczność notoryjna)

Wyrok ten został ogłoszony w dniu 21.03.2019 r. Termin na wniesienie skargi o wznowienie postępowania w związku z w/w wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego upływał zatem w dniu 23.04.2019 r. (okoliczności notoryjne)

W dniu 9.04.2019 r. ubezpieczona złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych skargę o wznowienie postępowania i uchylenie decyzji o przyznaniu emerytury oraz jej obliczeniu z uwzględnieniem art. 25 ust. 1b ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Wniosła o wydanie nowej decyzji, w której emerytura zostanie obliczona bez zastosowania w/w przepisu, tj. bez pomniejszania o kwotę pobranej wcześniej emerytury. (wniosek k. 51/52 plik II akt ZUS)

Postanowieniem z 19.04.2019 r. ZUS wznowił postępowanie w sprawie emerytury wnioskodawczyni zakończone decyzją z 5.04.2013 r. (postanowienie k. 53/54 plik II akt ZUS)

Decyzją z 19.04.2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na skutek wniesienia skargi o wznowienie postępowania przez T. R., w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 6.03.2019 r., P 20/16, odmówił uchylenia decyzji z dnia 5.04.2013 r. i stwierdził jej wydanie z naruszeniem prawa. W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie z art. 146 §1 k.p.a. uchylenie decyzji z powodu orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, na podstawie którego została wydana decyzja nie może nastąpić jeżeli od doręczenia decyzji upłynęło pięć lat. W takim przypadku, zgodnie z art. 151 §2 k.p.a. organ administracji publicznej ogranicza się do stwierdzenia wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa. Uchylenie decyzji z 5.04.2013 r. nie jest możliwe z uwagi na upływ 5 lat od jej doręczenia. ( decyzja k. 55/56 plik II akt ZUS)

Na skutek odwołania ubezpieczonej od w/w decyzji z 19.04.2019 r. Sąd Okręgowy w Łodzi, po rozpoznaniu sprawy VIII U 2685/19, wyrokiem z 27.11.2019 r. zmienił tę decyzję w ten sposób, że dodatkowo ustalił T. R. prawo do przeliczenia emerytury przyznanej decyzją z 5.04.2013 r. bez pomniejszenia jej wysokości o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur przed osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego, poczynając od dnia 1.04.2016 r., a w pozostałej części oddalił odwołanie. (okoliczność znana Sądowi z urzędu – dane z systemu Sędzia 2: wyrok wraz z uzasadnieniem w sprawie VIII U 2685/19)

W wyniku apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych od powyższego wyroku toczyło się przed Sądem Apelacyjnym w Łodzi postępowanie za sygn. III AUa 122/20, w którym Sąd II instancji zarządzeniem z 19.04.2021 r. stwierdził, że postępowanie w sprawie uległo umorzeniu z mocy prawa na postawie art. 2 ust. 4 ustawy z 19.06.2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, (Dz. U. 2020.1222) z dniem wydania decyzji przez organ rentowy, tj. 12.01.2021 r. (okoliczność bezsporna, znana Sądowi z urzędu – dane z systemu Sędzia 2 w sprawie VIII U 2685/19)

Powyższych ustaleń Sąd dokonał w oparciu o dokumenty zawarte w aktach sprawy i załączonych aktach emerytalnych wnioskodawczyni. Podnieść należy, że stan faktyczny był co do zasady bezsporny między stronami.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Wstępnie wskazać należy, że kwestie, które w uzasadnieniu odwołania podnosi odwołująca, tj. równego traktowania kobiet urodzonych (...) w świetle zasad przeliczenia ich emerytur w wieku powszechnym była już przedmiotem rozpoznania Trybunału Konstytucyjnego w sprawie P 20/16 zakończonej wyrokiem z 6.03.2019 r. Wnioskodawczyni zresztą ma niewątpliwie taką świadomość, skoro sama domagając się wznowienia postępowania zakończonego prawomocną decyzją przed ZUS z 5.04.2013 r. na to właśnie orzeczenie TK powoływała się.

Przechodząc do oceny merytorycznej zasadności odwołania, Sąd Okręgowy zważył, że zgodnie z art. 194i ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 291) do ustalenia podstawy obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, ubezpieczonego urodzonego w (...) r., nie stosuje się przepisu art. 25 ust. 1 b, jeżeli wniosek o przyznanie tej emerytury zgłosi w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy z 19.06.2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. poz. 1222), pod warunkiem , że prawo do emerytury przed osiągnięciem wieku emerytalnego ma ustalone na podstawie wniosku złożonego przed dniem 1.01.2013 r.

Z kolei, stosownie do treści art. 194j ust. 1 ustawy emerytalnej, kwotę emerytury przyznanej na podstawie art. 24 ubezpieczonemu urodzonemu w (...) r., który wcześniej pobierał emeryturę, wymienioną w art. 25 ust. 1b, na podstawie wniosku złożonego przed dniem 1 stycznia 2013 r., ustala się ponownie od podstawy ustalonej z zastosowaniem art. 194i. Przeliczeniu podlega podstawa obliczenia emerytury przyjęta w decyzji o ustaleniu prawa do emerytury (art. 194j ust. 2 ustawy emerytalnej). Do ustalenia nowej kwoty emerytury przyjmuje się średnie dalsze trwanie życia przyjęte w decyzji o ustaleniu prawa do emerytury, a następnie uwzględnia się kolejne zmiany wysokości świadczenia ( art. 194j ust. 3 ustawy emerytalnej). Emerytura w ponownie ustalonej wysokości przysługuje od dnia, od którego podjęto wypłatę emerytury przyznanej na podstawie art. 24, a w przypadku gdy prawo do tej emerytury było zawieszone - od dnia, od którego mogłaby być podjęta jej wypłata (art. 194j ust. 4 ustawy emerytalnej). Jeżeli ponownie ustalona wysokość emerytury przyznanej na podstawie art. 24 jest wyższa od wypłacanej dotychczas, emerytowi wypłaca się wyrównanie. Kwotę wyrównania stanowi różnica między sumą kwot emerytur, jakie przysługiwałyby w okresie od dnia, o którym mowa w ust. 4, do dnia wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, z uwzględnieniem ich waloryzacji, a sumą kwot wypłaconych w tym okresie ( art. 194j ust. 5 ustawy emerytalnej).

Z uzasadnienia odwołania wynika, że skarżąca stoi na stanowisku, że z uwagi na ustalenie wysokości jej emerytury powszechnej decyzją z 5.04.2013 r. w oparciu o niekonstytucyjny wobec niej, jako kobiety z rocznika 1953, przepis art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej i nie pobieranie przez nią emerytury powszechnej (świadczenie to było zawieszone), a wyłącznie emerytury wcześniejszej, należy uznać, że do skutecznego nabycia przez nią prawa do emerytury powszechnej doszło dopiero z dniem wydania zaskarżonej w n/n postępowaniu decyzji z 12.01.2021 r., co według skarżącej powinno skutkować obliczeniem wysokości jej emerytury powszechnej na podstawie art. 24 ustawy emerytalnej na nowo według stanu z 12.01.2021 r., ale bez zastosowania art. 25 ust. 1 b ustawy.

Stanowisko to nie zasługuje na uwzględnienie.

Należy przypomnieć, że wnioskodawczyni złożyła wniosek o przyznanie prawa do emerytury powszechnej w dn. 15.03.2013 r. Wniosek ten nie został przez nią cofnięty, przed uprawomocnieniem decyzji o przyznaniu emerytury powszechnej decyzją z 5.04.2013 r., a zatem wywołał on nieodwracalne skutki prawne.

Ponadto należy podkreślić, że przepis art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej nie został usunięty z porządku prawnego wobec wszystkich ubezpieczonych, a jedynie wobec osób z rocznika 1953. Do pozostałych ubezpieczonych ma on nadal zastosowanie.

Brak tym samym podstaw do przyjęcia, że wnioskodawczyni została nierówno potraktowana w zakresie prawa do zabezpieczenia społecznego po osiągnieciu wieku emerytalnego. Wręcz przeciwnie, art. 194j ustawy emerytalnej, wprowadził dla ubezpieczonych z rocznika 1953 wyjątek, w stosunku dla pozostałych ubezpieczonych, w postaci korzystniejszej regulacji, polegającej na wyeliminowaniu przy ustalaniu wysokości emerytury art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej.

Wnioskodawczyni podjęła samodzielnie decyzję, składając wniosek emerytalny w dniu 15.03.2013 r., co do daty przejścia na emeryturę. Data przejścia na emeryturę decyduje o tym w jaki sposób obliczana jest wysokość świadczenia.

W realiach rozpoznawanej sprawy na mocy zaskarżonej decyzji z 12.01.2021 r. na podstawie art. 194j ustawy emerytalnej, z urzędu, w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 6.03.2019r. w sprawie P 20/16 ponownie ustalono dla ubezpieczonej wysokość emerytury przyznanej na podstawie art. 24 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 53 ze zm.) od 27.03.2013 r., od dnia od dnia, od którego byłaby podjęta wypłata emerytury, bez dokonywania pomniejszeń o kwoty pobranych wcześniej emerytur. Wysokość emerytury nabytej wraz z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego w zaskarżonej decyzji z 12.01.2021 r. określono zatem zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 26 ustawy emerytalnej, z pominięciem art. 25 ust 1 b tej ustawy, czyli podstawy emerytury nie pomniejszono o sumę kwot pobranych emerytur.

Stosownie bowiem do treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 6.03.2019 r. w sprawie P 20/16: art. 25 ust. 1 b ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1270 oraz z 2019 poz. 39 ) w brzmieniu obowiązującym do 30.09.2017 r. w zakresie w jakim dotyczy urodzonych w (...) r. kobiet, które przed 1.01.2013 r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (OTK-A 2019/11).

W dniu 10.07.2020 r. weszła w życie ustawa z 19.06.2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. poz. 1222; dalej także jako ustawa zmieniająca). Ustawa ta dostosowała przepisy do orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 6.03.2019 r., P 20/16, wprowadzając możliwość obliczenia wysokości emerytury powszechnej bez pomniejszania podstawy jej obliczenia.

Ustawa zmieniająca w art. 1 dodała do ustawy emerytalnej art. 194i, na mocy którego osoby urodzone w (...) r., pobierające wcześniejszą emeryturę przyznaną przed 2013 r., mogą obecnie przejść na emeryturę powszechną bez pomniejszania podstawy jej obliczenia o kwoty wypłaconej dotychczas wcześniejszej emerytury. Natomiast osobom, które przeszły już z wcześniejszej emerytury na emeryturę powszechną świadczenie to zostanie przeliczone o czym z kolei stanowi przepis art. 194j ustawy emerytalnej.

Odnosząc się do obszernej argumentacji wnioskodawczyni, którą przytoczyła w uzasadnieniu swojego odwołania, Sąd zważył, że jest ona chybiona, albowiem sytuacja prawna ubezpieczonej z rocznika 1953, która przeszła na emeryturę w 2013 r., jest odmienna od sytuacji ubezpieczonych z rocznika 1953, którzy wniosek o emeryturę złożyli zgodnie z art.194i ustawy emerytalnej w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy z 19.06.2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. poz. 1222).

Inna jest bowiem data przejścia na emeryturę tych osób, co ma wpływ na sposób obliczenia świadczenia. Wbrew wywodom skarżącej nie jest to nierówność wobec prawa. Każdy bowiem z ubezpieczonych z rocznika 1953 r. miał prawo do samodzielnego podjęcia decyzji o tym, w jakiej dacie przejdzie na emeryturę. Dodatkowo należy zauważyć, że prawo do zabezpieczenia społecznego zostało ustalone w najwyższym hierarchicznie aktem jakim w porządku krajowym jest Konstytucja RP.

W myśl art. 67 ust. 1 Konstytucji RP, obywatel ma prawo do zabezpieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy ze względu na chorobę lub inwalidztwo oraz po osiągnięciu wieku emerytalnego. Zakres i formy zabezpieczenia społecznego określa ustawa. Tym samym, z art. 67 ust. 1 Konstytucji RP nie da się wyprowadzić konstytucyjnego prawa do konkretnej postaci świadczenia społecznego, a podstawą ewentualnych roszczeń osób ubiegających się o rentę, emeryturę czy inną formę zabezpieczenia społecznego mogą być przepisy ustaw (ewentualnie rozporządzeń wykonawczych wydanych w granicach upoważnienia ustawowego), regulujące szczegółowo te kwestie (tak Sąd Najwyższy - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w postanowieniu z 24.01.2019 r., I UK 4/18, L.).

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że zaskarżoną decyzją z 12.01.2021 r. przeliczono świadczenie wnioskodawczyni z poszanowaniem opisanych zasad, czyli bez pomniejszenia podstawy emerytury wnioskodawczyni o sumę kwot pobranych emerytur. Wysokość emerytury ponownie ustalono zaskarżoną decyzją z 12.01.2021 r. na dzień 2 7.03.2013 r. jako równowartość kwoty 714932,94 zł będącej wynikiem sumy składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynoszącą 165247,80 zł i zwaloryzowanego kapitału początkowego 549685,14 zł, podzieloną przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego czyli 254,10 miesięcy. Tak wyliczone świadczenie emerytalne na dzień 2 7.03.2013 r. bez dokonywania dotychczas wykonywanych potrąceń oczywiście wzrosło i wyniosło 2813,59 zł (k. 65/66 akt ZUS), podczas gdy kwota uprzednio ustalonej emerytury decyzją z 5.04.2013 r. wynosiła 2290,76 zł (k. 21/22 akt ZUS).

W ocenie Sądu odwołanie jest zatem pozbawione uzasadnionych argumentów, albowiem nie ma żadnych podstaw by traktować wnioskodawczynię przy ponownym ustalaniu wysokości jej emerytury na dzień 2 7.03.2013 r. jako osobę, która składa wniosek o emeryturę wieku powszechnym po raz pierwszy. Podkreślić bowiem należy, że nie sposób przyjąć, że z wnioskiem ubezpieczonej z 15.03.2013 r. o emeryturę z wieku powszechnego, nie należy wiązać jakichkolwiek skutków prawnych. Wnioskodawczyni zresztą sama w późniejszym wniosku z 9.04.2019 r. domagała się przeliczenia emerytury w wieku powszechnym ustalonej decyzją z 5.04.2013 r. powołując się na orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 6.03.2019 r. P 20/16 (wniosek k. 51/52 verte).

Sąd Okręgowy zważył, że zarówno w doktrynie, jak i judykaturze podkreśla się odrębność instytucji nabycia prawa do świadczenia od jego wypłaty. Zgodnie z art. 100 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa.

Ponadto Sąd Okręgowy zważył, że Sąd Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, w postanowieniu z 21.10.2020 r., I UK 377/19, przyjął, że rozpoznanie wniosku o ustalenie prawa do emerytury wymaga - o ile przepisy prawa nie stanowią inaczej - potwierdzenia tego prawa oraz jego wysokości według stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku.

W przypadku ubezpieczonej, realizacja przesłanek warunkujących prawo do emerytury powszechnej z art. 24 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nastąpiła z dniem 27.03.2013 r., a więc wraz z osiągnięciem przez ubezpieczoną powszechnego wieku emerytalnego. Skarżąca nabyła zatem prawo do świadczenia na podstawie przepisów obowiązujących w dniu 27.03.2013 r., dlatego też do ustalenia wysokości świadczenia stosuje się przepisy obowiązujące w tej dacie, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Takim wyjątkiem przy ustalaniu wysokości emerytury powszechnej wnioskodawczyni jest art. 194j ustawy emerytalnej, lecz jedynie w takim zakresie w jakim pozwala na pominięcie stosowania art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej.

Okoliczność, że wypłata emerytury powszechnej została zawieszona z uwagi na to, że była świadczeniem mniej korzystnym od pobieranej emerytury wcześniejszej, nie oznacza, że ubezpieczona nie zrealizowała prawa do emerytury powszechnej.

Obecnie obowiązujący przepis art. 194j ustawy emerytalnej pozwala przy ustaleniu wysokości emerytury powszechnej wnioskodawczyni według stanu z marca 2013 r. jedynie na pominięcie przy obliczeniu niekonstytucyjnego wobec niej art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej, czyli nie pomniejszanie podstawy wymiaru emerytury o sumę kwot pobranych wcześniej emerytur. Wszystkie pozostałe składniki stanowiące podstawę obliczenia emerytury powszechnej pozostają niezmienne i wynikają z decyzji z 27.03.2013 r., a dotyczy to: składek zaewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji, zwaloryzowanego kapitału początkowego oraz średniego dalszego trwania życia.

Oczywistym jest zatem, że organ rentowy ustalając w treści zaskarżonej obecnie decyzji z 12.01.2021 r. wysokość należnego jej świadczenia zastosował właściwy wskaźnik średniego dalszego trwania życia, tj. 254,10 miesięcy - czyli taki jak w decyzji z 5.04.2013 r.

Chybiona jest argumentacja skarżącej w zakresie w jakim odnosi się do żądania by przeliczenie jej emerytury w wieku powszechnym w zaskarżonej decyzji z 12.01.2021 r. nastąpiło z zastosowaniem wskaźnika dalszego średniego trwania życia obowiązującego w styczniu 2021 r.

Sąd zważył w szczególności, że emerytura, ustalana według zreformowanych zasad dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31.12.1948 r., stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury, ustalonej w sposób określony w art. 25 ustawy, przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi, w jakim ubezpieczony przechodzi na emeryturę z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183 (art. 26 ust. 1 ustawy emerytalnej).

Wiek ubezpieczonego w dniu przejścia na emeryturę wyraża się w ukończonych latach i miesiącach (art. 26 ust. 2 ustawy emerytalnej).

Średnie dalsze trwanie życia ustala się wspólnie dla mężczyzn i kobiet oraz wyraża się w miesiącach (art. 26 ust. 3 ustawy emerytalnej).

Zgodnie zaś z treścią art. 26 ust. 4 ustawy emerytalnej, Prezes Głównego Urzędu Statystycznego ogłasza w formie komunikatu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" corocznie w terminie do dnia 31 marca tablice trwania życia, z uwzględnieniem ust. 3, dla wieku ubezpieczonych określonego w myśl ust. 2 .

Należy też wskazać, że przepisami art. 1 pkt 1 lit a) i b) ustawy z 5.03.2015r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015r., poz. 552) wprowadzono zmiany w art. 26 ustawy emerytalnej w wyniku, których nadano nowe brzmienie ustępowi 5 art. 26 w/w ustawy oraz dodano do art. 26 nowy ustęp 6.

Znowelizowany przepis ust. 5 art. 26 ustawy emerytalnej w brzmieniu obowiązującym od 1.05.2015r. stanowi, że tablice, o których mowa w ust. 4 są podstawą przyznawania emerytur na wnioski zgłoszone od dnia 1 kwietnia do 31 marca następnego roku kalendarzowego, z uwzględnieniem ust. 6.

Z kolei zgodnie z treścią przepisu ust. 6 art. 26 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1.05.2015r. do 30.09.2017r. ustawodawca zdecydował, że jeżeli jest to korzystniejsze dla ubezpieczonego, do ustalenia wysokości emerytury zgodnie z ust. 1 stosuje się tablice trwania życia obowiązujące w dniu, w którym ubezpieczony osiągnął wiek emerytalny, o którym mowa w art. 24 ust. 1a i 1b oraz art. 27 ust. 2 i 3. Natomiast art. 26 ust. 6 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1.10.2017 r. stanowi, że „jeżeli jest to korzystniejsze dla ubezpieczonego, do ustalenia wysokości emerytury zgodnie z ust. 1 stosuje się tablice trwania życia obowiązujące w dniu, w którym ubezpieczony osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn”.

Sąd Okręgowy zważył zatem, że z przytoczonych wyżej przepisów wynika po pierwsze, że ani ubezpieczony, ani też ZUS nie mają żadnego wpływu na określenie wartości średniego dalszego trwania życia, bo ta zgodnie z wyraźną wolą ustawodawcy wyrażoną w dyspozycji art. 26 ust. 4 ustawy emerytalnej, corocznie do dnia 31 marca określona jest w formie komunikatu Prezesa GUS. Tym samym odnosząc się do analizowanego zarzutu odwołującej należy zaakcentować, że nie ma w tym zakresie jakiejkolwiek uznaniowości, ani tym bardziej dowolności po stronie organu emerytalnego, który nie dokonuje żadnych wyliczeń w tym przedmiocie.

Po drugie, konsekwencją cytowanych wyżej przepisów jest to, że co do zasady daną tablicę stosuje się do wniosków złożonych w trakcie jej obowiązywania (ust. 5 art. 26 ustawy emerytalnej), chyba że korzystniejsza dla ubezpieczonego do ustalenia wysokości emerytury okazałaby się tablica trwania życia obowiązująca w dniu, w którym ubezpieczony osiągnął wiek emerytalny (ust.6 art. 26 ustawy emerytalnej w cytowanych wyżej brzmieniach obowiązujących od 1.05.2015r. do 30.09.2017 r. i aktualnie do 1.10.2017r.).

Skoro zaś wnioskodawczyni urodzona (...) osiągnęła obowiązujący w 2013 r. powszechny wiek emerytalny dla kobiet po ukończeniu wieku 60 lat i 1 miesiąca czyli w dniu 27.03.2013 r. i złożyła wniosek o emeryturę w wieku powszechnym w dniu 15.03.2013 r., przeto zgodnie z komunikatem Prezesa GUS z dnia 23.03.2012 r. w sprawie tablic średniego dalszego trwania życia kobiet i mężczyzn (M.P. z 2012 r., poz. 182) obowiązującym w okresie od 1.04.2012r. do 31.03.2013 r., wskaźnik średniego dalszego trwania życia dla takich osób, jak odwołująca, określony w tablicy stanowiącej załącznik do w/w komunikatu wynosił 254,10 miesięcy - i taki też wskaźnik organ emerytalny prawidłowo przyjął w decyzji z 5.04.2013 r. do wyliczenia dla wnioskodawczyni emerytury w wieku powszechnym.

Sąd Okręgowy zważył też, że skarżąca powszechny wiek emerytalny 60 lat zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy emerytalnej w brzmieniu obowiązującym po wejściu w życie nowelizacji obowiązującej od 1.10.2017 r., osiągnęła w dniu 27.02.2013 r., a zatem w okresie obowiązywania tej samej tablicy trwania życia ogłoszonej w w/w komunikacie Prezesa GUS z dnia 23.03.2012 r., tj. od 1.04.2012r. do 31.03.2013 r.

Wobec tego niezależnie od ewentualnie przyjmowanej daty: czy to daty złożenia wniosku, czy też daty osiągnięcia wieku emerytalnego - wskaźnik średniego dalszego trwania życia dla wnioskodawczyni pozostaje taki sam.

Podsumowując tę część rozważań prawnych, w ocenie Sądu Okręgowego, nie ma żadnych wątpliwości, że na gruncie niniejszej sprawy ZUS prawidłowo przy wydaniu decyzji z 5.04.2013 r. przyjął w przypadku wnioskodawczyni wartość 254,10 miesięcy średniego dalszego trwania życia opierając się prawidłowo - zgodnie z przytoczonymi wyżej dyspozycjami przepisów ust. 4 i ust.5 art. 26 ustawy emerytalnej- na treści w/w komunikatu Prezesa GUS z dnia 23.03.2012 r. w sprawie tablicy średniego dalszego trwania życia kobiet i mężczyzn. Zaakcentować należy, że działanie Zakładu w tym zakresie nie miało charakteru dowolnego, lecz było zdeterminowane treścią wskazanych wyżej przepisów.

W konsekwencji powyższych ustaleń nie może być zatem żadnych wątpliwości, że ZUS prawidłowo również przyjął w zaskarżonej w niniejszej sprawie decyzji z 12.01.2021 r. średnie dalsze trwanie życia w ilości 254,10 miesięcy, bo – jak już wyżej wyjaśniono - art. 194j ustawy emerytalnej pozwala przy ustaleniu wysokości emerytury powszechnej wnioskodawczyni według stanu z marca 2013 r. jedynie na pominięcie przy obliczeniu niekonstytucyjnego wobec niej art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej, czyli nie pomniejszanie podstawy wymiaru emerytury o sumę kwot pobranych wcześniej emerytur, natomiast w szystkie pozostałe składniki stanowiące podstawę obliczenia emerytury powszechnej, pozostają niezmienne i wynikają z decyzji z 4.05.2013 r., co dotyczy również średniego dalszego trwania życia.

Tym samym, w dokonanym zaskarżoną decyzją z 12.01.2021 r., przeliczeniu świadczenia wnioskodawczyni, nie sposób dopatrzyć się jakichkolwiek nieprawidłowości, skoro ZUS, zgodnie z art. 194j ustawy emerytalnej, z urzędu, ponownie ustalił odwołującej wysokość emerytury powszechnej od 27.03.2013 r. tj. od dnia, od którego podjęta byłaby wypłata świadczenia. Podkreślić należy, że wbrew wywodom skarżącej, wysokość tej emerytury nie jest ustalana na nowo na datę wydania zaskarżonej aktualnie decyzji z 12.01.2021 r., tak jak chce odwołująca, ale jest przeliczana, z zastosowaniem art. 194j ustawy emerytalnej. Przeliczeniu podlega, zatem, podstawa obliczenia emerytury, przyjęta w decyzji o ustaleniu prawa do emerytury z 27.03.2013 r. w kwocie stanowiącej sumę kwoty składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynoszącej 165247,80 zł i kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego wynoszącego 549685,14 zł. Tak ustalona podstawa obliczenia emerytury, nie została już pomniejszona w zaskarżonej decyzji z 12.01.2021 r. o sumę kwot pobranych emerytur. Do ustalenia nowej wysokości kwoty emerytury Zakład prawidłowo przyjął na dzień 27.03.2013 r. średnie dalsze trwanie życia przyjęte w decyzji o ustaleniu prawa do emerytury z 5.04.2013 r., które w przypadku wnioskodawczyni wynosi 254,10 miesięcy, a następnie uwzględnił kolejne zmiany wysokości świadczenia. Emerytura w ponownie ustalonej wysokości przysługuje wnioskodawczyni od dnia, od którego mogłaby być podjęta wypłata emerytury - czyli od dnia 27.03.2013 r. (art. 194j ust. 4 ustawy emerytalnej). W taki właśnie prawidłowy sposób ZUS, z urzędu, ustalił ponownie wysokość emerytury wnioskodawczyni.

Reasumując tę część rozważań należy wskazać, że samo subiektywne przekonanie wnioskodawczyni, że kwota wyliczonej emerytury w zaskarżonej decyzji z 12.01.2021 r. jest za niska, w sytuacji braku przedstawienia przez nią konkretnych błędów organu rentowego, nie może skutkować zmianą zaskarżonej decyzji. Organ rentowy prawidłowo bowiem dokonał ponownego ustalenia wysokości emerytury wnioskodawczyni w badanej decyzji, trafnie uznając, że spełnia ona warunki do przeliczenia z urzędu jej świadczenia zgodnie z regulacją art. 194j ustawy emerytalnej.

Co zaś tyczy roszczenia ubezpieczonej dotyczącego odsetek ustawowych od wypłaconego przez pozwanego wyrównania, w związku z przeliczeniem z urzędu jej emerytury w wieku powszechnym zaskarżoną decyzją z 12.01.2021 r. zgodnie z art. 194 j ustawy emerytalnej, to wskazać należy, że zaskarżona decyzja nie zawiera rozstrzygnięcia o odsetkach ustawowych od rzeczonego wyrównania. Zauważyć należy, że Sąd rozpoznając sprawę z zakresu ubezpieczeń społecznych rozstrzyga o prawidłowości decyzji organu rentowego (art. 477 9 §1 k.p.c.). Zakres rozpoznania wyznacza treść wniosku, decyzji i odwołania. Postępowanie sądowe w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wszczynane jest w rezultacie odwołania wniesionego przez ubezpieczonego od decyzji organu rentowego. Jego przedmiotem jest ocena zgodności z prawem - w aspekcie formalnym i materialnym - decyzji wydanej przez organ rentowy na wniosek ubezpieczonego lub z urzędu. Jest zatem postępowaniem kontrolnym. Zakres rozpoznania wyznacza więc treść decyzji i odwołania (por. postanowienie SN z 13.05.1999r., II UZ 52/99, OSNP 2000/15/6010). Skoro zaś decyzja będąca przedmiotem postępowania odwoławczego w niniejszej sprawie nie zawierała rozstrzygnięcia o odsetkach, to w konsekwencji zawarte w odwołaniu żądanie ustalenia prawa do odsetek od przyznanego i wypłaconego wyrównania Sąd nie mógł rozpoznać (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 1999 r., II UKN 622/98, OSNP 2000/15/591 oraz z dnia 26 maja 2011 r., II UK 360/10, Lex nr 901610). Mając na uwadze realia badanej sprawy podkreślić należy, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych przeliczył wysokość emerytury ubezpieczonej w powszechnym wieku emerytalnym i po wyliczeniu wyższej wysokości tego świadczenia, które okazało się korzystniejsze od emerytury wcześniejszej, dokonał wyrównania za lata poprzednie (tj. od 27. (...). do 31.01.2020 r.) z uwzględnieniem waloryzacji. Waloryzacja emerytur jest określonym mechanizmem zwiększania nominalnej wartości świadczeń z powodu utraty ich realnej wartości, która wynika głównie z inflacji. Taką waloryzację właściwy Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonuje co rok (art. 88 i 89 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.).Wskazać w tym miejscu także należy, że pomimo wydania ustawy z 19.06.2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. poz. 1222), która to ustawa dostosowała przepisy do orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 6.03.2019 r. w sprawie P 20/16 poprzez wprowadzenie możliwości obliczenia wysokości emerytury powszechnej bez pomniejszania podstawy jej obliczenia, to jednak w/w ustawa zmieniająca nie reguluje kwestii odsetek, a jedynie wskazuje termin wydania przez ZUS decyzji z urzędu w przedmiocie przeliczenia emerytury zgodnie z art. 194j. Pozwany Zakład dochował tego terminu przy wydaniu zaskarżonej decyzji z 12.01.2021 r., natomiast odrębna kwestia czy wnioskodawczyni należą się odsetki ustawowe od przyznanego w/w decyzją wyrównania za okres od 27.03.2013 r. do 31.12.2020 r. nie może być przedmiotem oceny w niniejszym postępowaniu, bo takie rozstrzygnięcia decyzja z 12.01.2021 r. w ogóle nie zawiera. Z dostępnego materiału dowodowego wynika, że wnioskodawczyni nie składała do ZUS-u wniosku o roszczenie odsetkowe od przyznanego, a skarżona decyzja została wydana z urzędu i nie zawiera rozstrzygnięcia o odsetkach ustawowych od przyznanego wyrównania, bo ustawa zmieniająca takiego uregulowania nie zawiera. Odwołująca winna zatem, jeśli uważa, że ZUS powinien jej przyznać należne wyrównanie wraz z odsetkami ustawowymi, złożyć do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych stosowny wniosek, który Zakład będzie zobowiązany rozpoznać i wydać w tym przedmiocie odrębną decyzję, od której wnioskodawczyni w razie niekorzystnego dla niej rozstrzygnięcia będzie przysługiwało prawo odwołania do sądu.

Mając na względzie wskazane okoliczności Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c., oddalił odwołanie wnioskodawczyni, jako niezasadne.

A.P.