Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 151/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

M. K. (1)

w dniu 16 sierpnia 2018 roku w C. na ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z K. J. (1) usiłowali dokonać kradzieży z włamaniem do mieszkania w ten sposób, że wyważając drzwi wejściowe weszli do wnętrza, a następnie z komody sypialni w celu przywłaszczenia usiłowali dokonać zaboru telewizora LG wartości 800 zł, jednakże z uwagi na reakcję znajdującej się w mieszkaniu pokrzywdzonej zamierzonego celu nie osiągnęli, działając w ten sposób na szkodę B. K. (1), przy czym M. K. (1) czynu tego dopuścił się z ciągu 5 lat od odbycia części kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności w okresie od 10 lipca 2014 roku do 12 marca 2015 roku za czyny z art. 278 § 1 k.k., tj. przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 16 sierpnia 2018 roku w C. B. K. (1) przebywała w mieszkaniu, które zajmowała wspólnie z R. L. (1) w kamienicy w podwórzu przy ul. (...) w C.. Ok. godz. 12:00 spała na łóżku w sypialni i usłyszała hałas przypominający dobijanie się do drzwi wejściowych, po czym rozległ się huk i wcześniej zamknięte drzwi zostały wyłamane. Do sypialni, w której leżała B. K. wszedł znany jej osobiście M. K. (1), a drugi mężczyzna – K. J. (1) (z charakterystycznym, dużym tatuażem na łydce) czekał przy drzwiach wejściowych. M. K. nie zauważył kobiety i próbował ukraść stojący na komodzie w sypialni telewizor marki LG o wartości 800 zł. Widząc to kobieta zaczęła krzyczeć, krzyknęła (...) i wtedy mężczyźni uciekli z mieszkania. Wówczas B. K. zadzwoniła do swojego partnera R. L. i poinformowała o całym zajściu, a ten po przybyciu na miejsce zawiadomił Policję. K. L. po jakimś czasie przyszedł sam na miejsce zdarzenia i został zatrzymany przez Policję.

- zeznania B. K. (1) (k. 3-5, 217-218v),

- zeznania R. L. (1) (k. 68-69, 231v-232, 250v)

- protokół oględzin miejsca usiłowania kradzieży z włamaniem (k. 8-9),

- tablice poglądowe (k. 22-24, 75),

- protokół okazania wizerunków (k. 24-25, 76-77),

- materiał poglądowy wizerunku K. J. (k. 51-54),

- notatka służb. dot. utraty zdjęć z miejsca popełnienia przest. (k. 55),

Dane osobopoznawcze:

M. K. (1) ma 29 lat, urodził się (...) w T.. Ma wykształcenie gimnazjalne, bez zawodu, jest bezdzietnym kawalerem, nie posiada nikogo na utrzymaniu, przed osadzeniem był bezrobotny, utrzymywał się z prac dorywczych i uzyskiwał dochód w kwocie ok. 1.000 zł netto miesięcznie, nie posiada żadnego majątku. Nie leczył się psychiatrycznie ani odwykowo. Był wielokrotnie karany sądownie. Odbywał karę łączną 1 roku pozbawienia wolności w okresie od 10 lipca 2014 roku do 12 marca 2015 roku za czyny z art. 278 § 1 k.k.., wymierzoną wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 26.11.2013 r. w sprawie o sygn. akt: II K (...)

- inf. o dochodach (k. 61)

- wyjaśnienia oskarżonego j.w.

- karta karna (k. 63-65, 200-201, 257-258),

- odpisy wyroków II K 303/10 II K 1325/11, II K 565/11, II K 1528/11, II K 791/13, II K 804/13, i dane z systemu NOE-SĄD (k. 81-88, 326-329),

- zaświadczenia z (...) (k. 120-134),

- odpis wyroku w sprawie II K 421/20 (k. 324-325), VIII K 1008/20 (k. 352)

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

zeznania B. K. (1) i R. L. (1)

Ustalony stan faktyczny znajduje potwierdzenie w wiarygodnych zeznaniach B. K., złożonych w postępowaniu przygotowawczym, która nie miała żadnego interesu w pomawianiu oskarżonych o coś, czego nie zrobili. Sąd miał na uwadze przede wszystkim zasadę, iż dokonana ocena wiarygodności zeznań świadka powinna stanowić efekt rozważenia całokształtu ujawnionych przez świadka okoliczności, i to w powiązaniu z innymi dowodami opisującymi zdarzenie będące przedmiotem osądu w sprawie. Uwadze Sądu nie umknęło przy tym, że B. K. relacjonowała odmiennie przebieg zdarzenia i na rozprawie wycofała się ze swoich wcześniejszych zeznań, z których wynikało, że w jej obecności miała miejsce próba włamania po telewizor, w której brali udział obaj oskarżeni. Jednak w świetle pozostałych dowodów (w tym zeznań R. L.) oraz wskazań logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego należało uznać, że jedynie pierwotna relacja tego świadka polegała na prawdzie, z następujących powodów:

1.  B. K. (1) o tym, że oskarżeni we dwójkę próbowali ukraść telewizor mówiła kilkakrotnie w toku przesłuchań w postępowaniu przygotowawczym, od początku wskazując przede wszystkim M. K. (1) z imienia i nazwiska. Konsekwentnie twierdziła, że w jej obecności w mieszkaniu zostały wyważone drzwi, a do sypialni wszedł jeden z mężczyzn i sięgnął po telewizor. Stanowczo wskazała, że obu mężczyzn widywała już wcześniej i opisała ich wygląd. Trafnie rozpoznała następnie podczas okazania obu mężczyzn jako sprawców przestępstwa.

2.  Jej zeznania o próbie kradzieży z włamaniem telewizora potwierdził R. L., do którego zadzwoniła zaraz po zdarzeniu i który zdecydował o zawiadomieniu policji. R. L. co prawda miał pewne wątpliwości co do trafności rozpoznania przez nią K. J. (1), ale nigdy nie twierdził, że cokolwiek sobie ona wymyśliła, a fakt zawiadomienia policji świadczy o tym, że dał jej wiarę co do faktu zaistnienia próby kradzieży telewizora.

3.  Na rozprawie, zasłaniając się niepamięcią, B., K. zmieniła swoje stanowisko twierdząc, że zauważyła jedynie, że pojawił się jeden wysoki mężczyzna, który wszedł na chwilę do mieszkania i sam je opuścił, nie potrafiła jednak przekonująco wytłumaczyć tej nagłej zmiany. Jej sugestia o wpływie na treść jej wcześniejszych zeznań R. L. (1) jest niewiarygodna, albowiem nie miał on żadnego interesu, by nakłaniać ją do złożenia zeznań obciążających konkretne osoby, z którymi nie pozostawał w konflikcie, a wręcz pozostawał w dobrych stosunkach. Zmiana zeznań B. K. w szczególności odnośnie do sprawstwa K. J. mogła być natomiast podyktowana tym, że w trakcie rozprawy pozostawała ona z nim w związku (o czym sama nie wspomniała, a co podniósł R. L. (1)), a więc jej zeznania złożone na rozprawie tracą walor obiektywizmu.

W toku postępowania nie pojawiły się żadne okoliczności, które mogły poddawać w wątpliwość trafność dokonanego przez B. K. rozpoznania M. K. (1) jako jednego ze sprawców. Konsekwentnie wskazywała ona na niego w postępowaniu przygotowawczym; na rozprawie, nawet prezentując zmienioną wersję wydarzeń twierdziła, że to najprawdopodobniej on był w mieszkaniu; wg relacji R. L. zidentyfikowała ona M. K. jako jednego ze sprawców; brak było jakichkolwiek przesłanek do przyjęcia, że w ogóle nie przebywał on wówczas na miejscu zdarzenia.

W sprawie nie było podstaw do kwestionowania wiarygodności R. L., który nie był naocznym świadkiem zdarzenia, a jedynie relacjonował to, co przekazała mu B. K..

Odpisy wyroków, dane o karalności, dane osobopoznawcze (zaświadczenia i wydruki)., materiał poglądowy itd.

Sąd dał w pełni wiarę dowodom z dokumentów urzędowych. Ich autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia

dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt

1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.

wyjaśnienia oskarżonego M. K. (1) (k. 27-28, 41-42, 358v), wyjaśnienia oskarżonego K. J. (1) (k. 32-33, 35-37, 216v-217)

Przesłuchany w charakterze podejrzanego M. K. (1) nie przyznał się do pełnienia zarzucanego mu czynu i w postępowaniu przygotowawczym odmówił składania wyjaśnień. Po uchyleniu wyroku i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania nie przyznał się, odmówił składania wyjaśnień, a w odpowiedzi na pytania obrońcy ograniczył się do wskazania, że jego tam nie było, że było coś, że B. K. była w związku z K. J., że on niczego z mieszkania nie wynosił, że nie wie, dlaczego został wskazany jako sprawca.

Podobne stanowisko zajął współoskarżony K. J. (1). Co ciekawe, został on zatrzymany na miejscu zdarzenia, gdyż – jak twierdził – chciał się dowiedzieć, dlaczego B. K. go pomawia. Jest to niewiarygodne, gdyż z całokształtu materiału dowodowego nie wynika, żeby zaledwie kilka godzin po zdarzeniu miał on wiedzę o „pomawianiu go” przez B. K.. Po prostu był sprawcą winnym usiłowania kradzieży z włamaniem i chciał zweryfikować, czy został z tym czynem powiązany, czy mu się – mówiąc kolokwialnie – upiekło.

W odniesieniu do oceny wiarygodności obu oskarżonych Sąd uznał, że są one nielogiczne, wykrętne, stanowią przyjętą przez nich linię obrony, a ponadto pozostają w sprzeczności z tą częścią materiału dowodowego, który Sąd przyjął za podstawę rozstrzygnięcia, w szczególności z zeznaniami B. K. i R. L.. Wyjaśnienia M. K. i K. J. stanowią jedynie nieudolną próbę podważenia wiarygodności tych świadków.

Zeznania świadków S. P., M. W. (k. 159-160, 162-163), zeznania J. T. (k. 166-167),

Zeznania N. M. (k. 276)

Zeznania wymienionych S. P., M. W. były nieprzydatne do ustalenia stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie, gdyż dotyczyły P. F. (1), potencjalnie branego pod uwagę jako sprawca przestępstwa na etapie postępowania przygotowawczego.

Zeznania J. T. też niczego nie wniosły w niniejszej sprawie, nie posiadała ona żadnej wiedzy odnośnie do znajomości oskarżonego K. J. z B. K. i R. L..

Nie zasługiwały na uwzględnienie jako postawa ustaleń faktycznych również zeznania N. M., który rzekomo miał pokazywać B. K. zdjęcia z F. M. K. (1) K. J. (1), którymi miała się ona zasugerować.

protokół oględzin monitoringu (k. 72-73)

protokoły badania stanu trzeźwości

Wymienione obok dowody były nieprzydatne do ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Zeznania świadka P. F. (1) (k. 218v-219)

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka P. F. (1) jako odosobnionym i spreparowanym specjalnie nas potrzeby procesu po to, by to on wziął na siebie winę (jako doświadczony kryminalista, który i tak liczył się z długą „odsiadką” za inne czyny) zamiast dotąd niekaranego K. L.. Zresztą okoliczność, jakoby to on zamiast K. L. był sprawcą włamania miała wynikać z rozmowy z R. L., natomiast sam P. F. nie przyznał się do dokonania przestępstwa na rozprawie i twierdził, że nie było go w przedmiotowym mieszkaniu.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna

skazania albo warunkowego

umorzenia postępowania

zgodna z zarzutem

I.

M. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 279 § 1 k.k. kto kradnie z włamaniem, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

Zdaniem Sądu w świetle całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego sprawstwo i wina M. K. (1) nie budzą wątpliwości. Sąd także podzielił zasadność przyjętej w akcie oskarżenia kwalifikacji prawnej czynu (z modyfikacją dotyczącą przyjęcia wypadku mniejszej wagi z art. 283 k.k.) W związku z powyższym Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu jako występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k..

Zachowaniem swym oskarżony wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k., gdyż włamał się do mieszkania należącego do R. L., wyłamując zamknięte drzwi, jednak celu w postaci kradzieży nie osiągnął, gdyż został spłoszony przez obecną w pomieszczeniu B. K. (1). Występek z art. 279 § 1 kk polega na tym, że sprawca zabiera mienie w celu przywłaszczenia w następstwie usunięcia przeszkody materialnej, będącej częścią konstrukcji pomieszczenia zamkniętego lub specjalnym zabezpieczeniem chroniącym dostęp do mienia (por. wyrok SN z dn. 3.02.1999 r., V KKN 566/98). Występek ten jest przestępstwem kierunkowym znamiennym celem sprawcy, którym jest dokonanie zaboru mienia po pokonaniu przeszkody, mamy więc do czynienia z przestępstwem dwuaktowym. M. K. działając wspólnie i w porozumieniu z K. J. (1) wykonał czynności mające prowadzić do zamierzonego celu (wyważenie drzwi) a mieszczące się w akcie pierwszym niniejszego przestępstwa, lecz nie osiągnął skutku. Analizując wystąpienie elementów składowych usiłowania, należy stwierdzić, iż oskarżony przede wszystkim miał niewątpliwie zamiar popełnienia przestępstwa, którego realizacji służyło jego zachowanie, zmierzanie zaś do dokonania przestępstwa charakteryzowało się bezpośredniością, tj. osiągnął etap bliski dokonaniu (por. A. Marek, Prawo karne, wyd. 3, Warszawa 2001, s. 195-198). Z jego strony uczynione zostało wszystko, by popełnić przestępstwo z art. 279 § 1 kk, o czym świadczy fakt, iż po wyważeniu drzwi wszedł do środka mieszkania w poszukiwaniu telewizora lub innych nadających się do kradzieży przedmiotów. Stąd do dokonania czynu poprzez kradzież (niejako w drugim akcie) z pewnością by doszło, gdyby tylko sprawca zdołał zabrać to, po co przyszedł.

Sąd zdecydował się zakwalifikować czyn oskarżonego jako wypadek mniejszej wagi z art. 283 k.k. (co zdawał się przewidywać sam Prokurator, składając wniosek o wymierzenie oskarżonemu kary 8 miesięcy pozbawienia wolności na zakończenie rozprawy przed wydaniem uchylonego wyroku). Sąd miał tu na uwadze relatywnie niską wartość mienia, które oskarżony usiłował ukraść i sposób jego działania, polegający na braku determinacji do osiągnięcia celu za wszelką cenę. Za wypadek mniejszej wagi uznaje się więc te odmiany czynów typu podstawowego, w których stopień społecznej szkodliwości oraz wina sprawcy są znacznie niższe niż w przypadku typu podstawowego, a nie są jeszcze subminimalne, jak w razie znikomości tych znamion, zupełnie odejmującej czynowi charakter przestępczy. Wypadek mniejszej wagi jest stanem pośrednim między brakiem treści materialnej przestępstwa a stanem uznawanym za przestępstwo typu podstawowego (wyrok SA w Krakowie z 5.06.2002 r., II AKa 128/02, KZS 2002/6, poz. 16). O przyjęciu wypadku mniejszej wagi decydują przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu. Wśród znamion strony przedmiotowej istotne znaczenie mają w szczególności: rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo, zachowanie się i sposób działania sprawcy, użyte środki, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu prawem, czas, miejsce i inne okoliczności popełnienia czynu oraz odczucie szkody przez pokrzywdzonego. Dla elementów strony podmiotowej istotne są: stopień zawinienia (niezwykle ważne są z jednej strony odcienie umyślności – premedytacja, dokładność w przygotowywaniu przestępstwa, upór w dążeniu do osiągnięcia przestępnego celu, a z drugiej strony – przypadkowość, wpływ innej osoby, obawa przed skutkami odmowy działania itp.) oraz motywy i cel działania sprawcy (wyrok SA we Wrocławiu z 29.09.2010 r., II AKa 270/10, LEX nr 621279; wyrok SA w Gdańsku z 11.12.2002 r., II AKa 428/02, LEX nr 145399; wyrok SN z 4.04.1997 r., V KKN 6/97, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 7; wyrok SA w Lublinie z 8.08.1996 r., II AKa 91/96, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 65; wyrok SN z 9.10.1996 r., V KKN 79/96).

Jednocześnie oskarżony dopuścił się tego czynu w warunkach z art. 64 § 1 k.k., popełniając zarzucony mu czyn w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany. Oskarżony w okresie od 10 lipca 2014 roku do 12 marca 2015 r. (a nie 2013 r., jak omyłkowo wskazano w zarzucie aktu oskarżenia) odbywał karę łączną 1 roku pozbawienia wolności za czyny z art. 278 § 1 k.k., wymierzoną wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w T. z dnia 26.11.2013 r. w sprawie o sygn. akt: II K (...) a więc za przestępstwa podobne do czynu mu zarzucanego. Nie ulega wątpliwości, że przestępstwo zarzucane oskarżonemu oraz występek z art. 279 § 1 k.k. są przestępstwami tego samego rodzaju, co należy wiązać z tożsamym przedmiotem ochrony oraz zostały popełnione przez oskarżonego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Sąd zastosował myśl art. 4 § 1 k.k. przywołane niżej przepisy w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020 r., albowiem przed nowelizacją, która weszła w życie w tej dacie przepisy k.k. były dla oskarżonych względniejsze (np. mniej surowe były rygory zastosowania art. 37a k.k.).

3.2. Podstawa prawna

skazania albo warunkowego

umorzenia postępowania

niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. K. (1)

I

I

Sąd wymierzył oskarżonemu M. K. (1) karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd wymierzając oskarżonemu karę wziął pod uwagę okoliczności obciążające, jak i okoliczności przemawiające na ich korzyść. W zasadzie w sprawie nie było żadnych okoliczności łagodzących, oskarżony konsekwentnie nie przyznawał się do winy. Najważniejszą okolicznością obciążającą oskarżonego była jego wcześniejsza, wielokrotna karalność a także odpowiadanie w warunkach recydywy ogólnej.

Niewątpliwie oskarżony za swoje działanie powinien ponieść karę, jest ona przewidzianą przez prawo karne konsekwencją popełnienia przestępstwa, która zawiera określoną przez to prawo dolegliwość i w której wyraża się dezaprobata wobec popełnionego czynu i jego sprawcy. Treścią kary jest pozbawienie lub umniejszenie dóbr osobistych skazanego takich jak wolność, cześć, prawa obywatelskie i inne. Jak słusznie zauważył Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dn. 24.10.2002 r. (II AKa 258/02, KZS 2002/10/52) „wymiar kary kształtowany jest tak, iż górną granicę limituje stopień winy, dolną zaś wyznaczają potrzeby prewencji ogólnej”. Kara, jaką należy wymierzyć oskarżonemu winna być sprawiedliwa. Sprawiedliwość w żadnym razie nie może być utożsamiana z surowością, gdyż zgodnie z aprobowanym stanowiskiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie (wyrok z dn. 15.01.2003 r. (II AKa 360/02, KZS 2003/3/38) „błędny jest pogląd, że tylko wysokie kary pozbawienia wolności osiągają cele prewencyjne. Cele te osiąga się karami sprawiedliwymi, bez względu na ich wysokość.” Tak więc kara powinna zawierać w sobie cel sprawiedliwościowy wyrażający się tym, iż powinna być współmierna do ciężkości przestępstwa. Tak ujętego celu nie należy jednak współcześnie rozumieć w kategoriach odwetu czy restytucji moralnej, lecz w kontekście współmierności kary do stopnia winy sprawcy i szkodliwości jego czynu, a więc kategorii określonych i definiowanych przez prawo.

Sąd zważył stopień demoralizacji oskarżonego, który przejawia się nie tylko przez ogólne popadanie w konflikty z prawem uprzednio, ale także w beztroskim wręcz sposobie realizacji przestępstwa, które było aktualnie przedmiotem osądu i wziął pod uwagę, że nie jest on już osobą młodą, powinien już dawno pojąć obowiązujące normy społeczne i się do nich stosować.

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie istnieją podstawy do twierdzenia, że M. K. (1) jest osobą już całkowicie zdemoralizowaną, o czym świadczy jego uprzednia wielokrotna karalność, m.in. za przestępstwa przeciwko mieniu. Dotychczasowe pobyty w zakładzie karnym nie wywołały u oskarżonego żadnej refleksji odnośnie nieopłacalności popełniania przestępstw. Dopuszczenie się kolejnych przestępstw było jego świadomym wyborem przestępnego stylu życia, łatwego i szybkiego zdobycia doraźnych korzyści w zależności od bieżących kaprysów, biorąc pod uwagę, że zarzucony oskarżonemu czyn miały prosty charakter, o znanej powszechnie karalności.

W przekonaniu Sądu wymierzona M. K. kara pozbawienia wolności spełnia kryteria opisane w art. 53 kk. Sąd wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które powinny być poprzez wymiar kary osiągnięte. Kara w orzeczonym wymiarze powinna niewątpliwie odstraszyć oskarżonego od ponownego wejścia na drogę przestępstwa i uczynić zadość wymaganiom prewencji indywidualnej. Z drugiej zaś strony orzeczona kara powinna ukształtować postawę oskarżonego i wykształcić u niego aprobowany społecznie system zachowań, jak również spełniać powinna cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Orzeczona kara spełnić powinna również swoje cele jeśli chodzi o jej społeczny odbiór. Podkreślić należy, że społeczność lokalna, wśród której orzeczenia sądu rejonowego kształtują politykę karną, musi mieć świadomość tego, że przestępstwa spotkają się z represją ze strony organów wymiaru sprawiedliwości, a z drugiej strony wymiar kary ma kształtować postawy społecznie akceptowane. Chodzi więc o utwierdzenie społeczeństwa w przekonaniu, że prawo karne zabezpiecza dobro wszystkich obywateli, będzie w każdym wypadku egzekwowane i że każdy poniesie odpowiedzialność w wypadku jego naruszenia. Wiąże się to oczywiście z poczuciem sprawiedliwości społecznej, która oczekuje od sądu by kara ze wszech miar była sprawiedliwa.

Analiza dotychczasowego sposobu życia M. K. prowadzi do wniosku, że jedynie kara o izolacyjnym charakterze jest w stanie odnieść wobec niego jakikolwiek skutek, zaś pozostawanie oskarżonego na wolności prowadzi jedynie do naruszania przez niego norm prawa karnego. Stąd wymierzenie kary wobec oskarżonego sprowadza się do wyeliminowania go ze społeczeństwa, w którym nie potrafi on prawidłowo funkcjonować. Poprzednie bowiem wyroki nie skłoniły go do wyciągnięcia jakichkolwiek pozytywnych wniosków.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

M. K.

III

III

Na podstawie ary. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonych kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, to jest zatrzymania w okresie od 16.08.2018 r. godz. 15:40 do 17.08.2018 r. godz. 14:50.

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V, VI

Orzeczenie o wynagrodzeniu obrońcy za pomoc prawną udzieloną z urzędu Sąd wydał na podstawie § 17 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r., poz. 1714) – za udział w rozprawie przed Sądem w postępowaniu zwyczajnym 420 zł + 23% VAT. Uznając, że sytuacja materialna oskarżonego nie jest dobra i że wobec konieczności odbycia kilku kar pozbawienia wolności nie będzie on w stanie uiścić kosztów sądowych bez uszczerbku dla swojego koniecznego utrzymania, Sąd zwolnił oskarżonego od opłaty sądowej na podstawie art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych - Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 ze zm.). Ponadto Sąd nie obciążył oskarżonego kosztami postępowania, obciążając nimi Skarb Państwa. Podstawą prawną do zwolnienia oskarżonego od kosztów sądowych w postępowaniu był przepis art. 624 § 1 k.p.k.

8. PODPIS