Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 czerwca 2019r.

Sąd Okręgowy Warszawa- Praga w Warszawie Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Eliza Nowicka – Skowrońska

Protokolant: Artur Suwała

po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2019 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa L. K. – Syndyka masy upadłości (...) w W. w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w W.

przeciwko S. S.

o zapłatę

1.  utrzymuje w całości w stosunku do S. S. nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym z weksla przez Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie, III Wydział Cywilny w dniu 22 marca 2017 roku w sprawie o sygn. III Nc 435/16,

2.  odstępuje od obciążania pozwanego S. S. dalszymi kosztami procesu,

3.  przejmuje na rachunek Skarbu Państwa koszty sądowe, od uiszczenia których strony zostały zwolnione,

4.  przyznaje adw. E. B. ustanowionej z urzędu dla pozwanego S. S. wynagrodzenie w kwocie 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych podwyższoną o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, ponoszonych przez Skarb Państwa.

SSO Eliza Nowicka – Skowrońska

Sygn. akt I C 1209/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 grudnia 2016 roku (data prezentaty) powód Syndyk masy upadłości (...) w W. w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w W. wniósł o orzeczenie nakazem zapłaty, że Pozwani S. S. i J. K. mają zapłacić solidarnie na rzecz Syndyka masy upadłości (...) w W. w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w W. kwotę 2.778.802,67 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego adwokata według norm przepisanych oraz kosztami opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia nakazu zapłaty. W razie prawidłowego wniesienia sprzeciwu przez pozwanych, powód domagał się utrzymania nakazu zapłaty w mocy i zasądzenia od pozwanych solidarnie na swoją rzecz kosztów procesu (pozew k. 2-7).

W uzasadnieniu powód wskazał, że jest w posiadaniu weksla własnego, wystawionego przez S. S., a poręczonego przez J. K., stanowiącego zabezpieczenie zaciągniętej przez S. S. pożyczki. Weksel wystawiono i poręczono jako niezupełny. Powód podniósł, że S. S. nie spłacał zaciągniętego zobowiązania, wobec czego umowa pożyczki została mu wypowiedziana, a całość zadłużenia postawiono w stan natychmiastowej wymagalności. Zdaniem powoda żaden z dłużników wekslowych, poinformowanych uprzednio o wypełnieniu weksla in blanco, nie dokonał wykupu weksla. Powód wskazał, że na dochodzoną pozwem kwotę 2.778.802,67 zł, składają się następujące kwoty: niespłacony kapitał pożyczki w kwocie 2.250.285,58 zł, odsetki umowne w kwocie 408.363,07 zł, odsetki z tytułu należności przeterminowanych (karne) w kwocie 120.076,02 zł oraz należności z tytułu naliczonych prowizji i opłat dodatkowych w kwocie 78,00 zł.

Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z weksla z dnia 22 marca 2017 roku Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (nakaz k. 220).

W dniu 18 kwietnia 2017 roku (data stempla) pozwany S. S. wniósł zarzuty od nakazu zapłaty, domagając się uchylenia nakazu zapłaty i oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od powoda kosztów procesu i kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (zarzuty k. 224-225, pismo precyzujące k. 253-255).

W uzasadnieniu pozwany twierdził, że został oszukany i wykorzystany celem okradzenia (...), złożył jedynie podpis pod umową pożyczki, której egzemplarza nie otrzymał. Pozwany twierdził, że poręczyciel J. K. przejął środki z pożyczki i zerwał z nim kontakt. Następnie pozwany podnosił, że umowę pożyczki zawarł pod wpływem błędu, gdyż kwota ujęta w umowie była inna, niż ustalona w trakcie negocjacji z pożyczkodawcą i poręczycielem. Zdaniem pozwanego, przedstawiciele powoda mieli świadomość tych rozbieżności. Pozwany wskazał, że nigdy nie otrzymał kwoty pożyczki, zakwestionował umocowanie pełnomocników (...) do zawarcia ww. umowy, a także wskazał, że weksel in blanco został wypełniony niezgodnie z deklaracją wekslową. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia co do kwoty 450.415,80 zł. Wskazał także na niewłaściwe naliczenie odsetek umownych i karnych.

Wobec wniesienia przez pozwanego S. S. prawidłowych zarzutów, sprawę w zakresie jego dotyczącym przekazano do postępowania zwykłego i zarejestrowano w Rep. C. Pozwany J. K. nie wniósł zarzutów od nakazu zapłaty. Nakaz w stosunku do niego stał się prawomocny z dniem 4 maja 2017 roku (zpo k. 229, zarządzenie k. 230).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. S. wystawił weksel własny na kwotę 2.778.802,67 zł. Zapłata weksla jest zabezpieczona poręczeniem wekslowym udzielonym przez J. K. co do całości sumy wekslowej. Weksel jest w posiadaniu powoda (weksel k. 8-9).

Weksel został wystawiony i poręczony jako niezupełny (in blanco) oraz wydany (...) na zabezpieczenie spłaty pożyczki w kwocie 2.500.000 zł, wynikającej z umowy pożyczki nr (...) z dnia 31 marca 2011 roku. Jako zabezpieczenie pożyczki ustanowiono również hipotekę umowną łączną do kwoty 3.700.000 zł na nieruchomości stanowiącej własność pozwanego. Pożyczki udzielono pozwanemu na jego wniosek, złożony w dniu 28 marca 2011 roku. Odbiór kopii umowy pozwany potwierdził własnoręcznym podpisem. Następnie w dniu 30 listopada 2012 roku, na pisemną prośbę pozwanego skierowaną do ówczesnego Zarządu (...), strony zawarły aneks nr (...) do umowy, wydłużający termin całkowitej spłaty pożyczki. Tego rodzaju prośby pozwany kierował do Zarządu (...) dwukrotnie, tj. w dniu 27 kwietnia 2012 roku wnosząc o przesunięcie spłaty raty pożyczki zaciągniętej na podstawie umowy pożyczki nr (...) do dnia 5 marca 2016 roku oraz z dnia 29 listopada 2012 roku wnosząc o przesunięcie spłaty raty pożyczki do dnia 1 marca 2021 roku. W obu pismach dokładnie oznaczono pożyczkę, której one dotyczyły (umowa pożyczki na cele mieszkaniowe z załącznikami i pełnomocnictwem wraz z aneksem nr (...) i pełnomocnictwem k. 23-33, 376-399, deklaracja wekslowa k. 22, wniosek k. 315-316, akt notarialny Rep. (...)k. 318-331, wydruk księgi wieczystej numer (...) k. 332-341, prośba z dnia 27 kwietnia 2012 roku z aneksem z dnia 30 kwietnia 2012 roku oraz harmonogramem spłaty k. 342-345, prośba z dnia 29 listopada 2012 roku k. 346, pełnomocnictwo wraz z oświadczeniem o zmianie danych k. 347-348).

Kwota pożyczki została pozwanemu wypłacona na jego osobisty rachunek (...), zaś środki pieniężne pochodzące z pożyczki zostały rozdysponowane zgodnie z dyspozycjami pozwanego, m.in. na dodatkowe udziały członkowskie w (...), na pokrycie składek ubezpieczeniowych (...) oraz podjęta w (...) w gotówce i przelana na inne rachunki (zestawienia operacji na rachunku (...) pozwanego k. 296-301, zlecenia przekazania środków pieniężnych k. 302-303 , certyfikat k. 305, wyciąg z OWU k. 306-307, oświadczenie k. 304 , dyspozycja przeksięgowania środków pieniężnych k. 308, potwierdzenia wypłat k. 309, 312, 314, zlecenia przelewów k. 310-311, 313).

Wystawca weksla nie wywiązywał się z obowiązku spłaty pożyczki. (...) wezwał pozwanego S. S. do dobrowolnego uregulowania zaległych należności, wysyłając stosowne wezwania na adres zamieszkania pozwanego. Wezwania zawierały przy tym pouczenie o skutkach braku polubownego zniesienia zadłużenia. Pozwany mimo to nie spłacił kwoty zadłużenia. W konsekwencji, (...) pismem z dnia 6 czerwca 2016 roku wypowiedział umowę pozwanemu. Po upływie okresu wypowiedzenia, w którym pozwany nadal nie dokonał spłaty zaległych należności, cała pożyczka wraz z odsetkami i naliczonymi kosztami stała się natychmiast wymagalna (umowa pożyczki na cele mieszkaniowe z załącznikami i pełnomocnictwem wraz z aneksem nr (...) i pełnomocnictwem k. 22-33, 3876-399, tabela opłat i prowizji k. 34-35, uchwały zarządu (...) k. 36, 54-79, wezwanie do zapłaty z dnia 14 marca 2016 roku wraz z pełnomocnictwem i dowodem nadania k. 38-40 , wezwanie do zapłaty z dnia 25 kwietnia 2016 roku wraz z pełnomocnictwem i dowodem nadania k. 41-43 , zawiadomienie o wypowiedzeniu umowy z dnia 6 czerwca 2016 roku wraz z pełnomocnictwem i dowodem doręczenia k. 44-47).

Z uwagi na powyższe, powód stosownie do uprawnienia wynikającego z pkt 11 umowy oraz zgodnie z deklaracją wekslową uzupełnił weksel pozostałą do zapłaty kwotą zadłużenia w wysokości 2.778.802,67 zł, opatrzył go datą płatności na dzień 30 listopada 2016 roku oraz miejscem płatności w siedzibie (...) w W. przy ul. (...). Następnie pismem z dnia 14 listopada 2016 roku Powód zawiadomił pozwanego S. S. o wypełnieniu weksla in blanco oraz wezwał go do wykupu weksla. Wezwanie do zapłaty weksla zostało również wysłane do poręczyciela wekslowego J. K. wraz z informacją o uzupełnieniu weksla (zawiadomienia o wypełnieniu weksla in blanco i wezwania do jego wykupienia z dnia 14 listopada 2016 roku wraz z pełnomocnictwami i dowodami nadania k. 48-53).

Na kwotę 2.778.802,67 zł, składają się następujące kwoty: niespłacony kapitał pożyczki w kwocie 2.250.285,58 zł, odsetki umowne w kwocie 408.363,07 zł, odsetki z tytułu należności przeterminowanych (karne) w kwocie 120.076,02 zł oraz należności z tytułu naliczonych prowizji i opłat dodatkowych w kwocie 78,00 zł (raport zadłużenia k. 37, 293-295).

Do dnia wniesienia pozwu weksel nie został wykupiony przez pozwanych (okoliczności bezsporne).

Postanowieniem z dnia 5 lutego 2015 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt X GU 53/15, Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie X Wydział Gospodarczy dla spraw upadłościowych i naprawczych ogłosił upadłość (...) z możliwością zawarcia układu, powierzając sprawowanie zarządu całym majątkiem upadłego – Zarządcy w osobie L. K.. Następnie postanowieniem z dnia 19 marca 2015 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt X GUp 87/15, Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie X Wydział Gospodarczy dla spraw upadłościowych i naprawczych zmienił sposób prowadzenia postępowania upadłościowego (...) z postępowania z możliwością zawarcia układu na postępowanie obejmujące likwidację majątku upadłego i ustanowił Syndyka w osobie L. K. (postanowienie SR dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 5 lutego 2015 roku, sygn. akt X GU 53/15 k. 20, postanowienie SR dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 19 marca 2015 roku, sygn. akt X GUp 87/15 k. 21, odpis pełny KRS k. 12-18).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wszystkich dowodów z dokumentów, zgromadzonych w niniejszej sprawie, uznając, że stanowią one pełnowartościowy materiał dowodowy. Autentyczność i wiarygodność tych dokumentów nie była bowiem przez strony kwestionowana. Strony dokonały jedynie ich odmiennej oceny, w zależności od podnoszonych twierdzeń i zarzutów. Takie stanowisko stron procesu, w ocenie Sądu, nie miało jednak wpływu na ich autentyczność i wiarygodność.

Sąd uznał zeznania pozwanego za niewiarygodne, nieznajdujące potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, uznanym przez Sąd za pełnowartościowy, złożone wyłącznie na użytek niniejszego procesu. Należy wskazać, że poza własnymi zeznaniami, pozwany nie zaoferował żadnych innych dowodów, potwierdzających podnoszone przez niego okoliczności faktyczne. Jego twierdzenia, podnoszone podczas przesłuchania, pozostały zatem gołosłowne, w szczególności co do braku wiedzy na temat przeznaczenia zaciągniętej pożyczki, czy tez niemożności korzystania z kwoty przekazanej przez powoda. Argumentacja, iż został wykorzystany przez swojego wspólnika, czy też pracowników powoda i stał się ofiarą przestępstwa nie została dowiedziona stosownymi środkami dowodowymi.

Sąd oddalił wnioski pozwanego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków w osobach członka zarządu i pełnomocnika zarządu (...), albowiem wszelkie okoliczności sporne w niniejszej sprawie zostały dostatecznie wyjaśnione za pomocą dowodów z dokumentów. Uwzględnienie wniosku pozwanego prowadziłoby wyłącznie do przedłużenia postępowania i nie wniosłoby do sprawy żadnych nowych okoliczności.

Sąd zważył, co następuje:

Pozwany domagał się zawieszenia postępowania, wskazując na toczącą się m.in. przeciwko niemu sprawę karną. Zgodnie z art. 177 § 1 pkt 4 k.p.c., sąd może zawiesić postępowanie z urzędu w sytuacji, gdy ujawni się czyn, którego ustalenie w drodze karnej lub dyscyplinarnej mogłoby wywrzeć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy cywilnej Unormowanie to odnosi się do przepisu art 11 k.p.c., przewidującego związanie sądu w postępowaniu cywilnym ustaleniami prawomocnego wyroku karnego skazującego, co do popełnienia przestępstwa.

W ocenie Sądu nie zachodziły w niniejszej sprawie okoliczności uzasadniające zawieszenie postępowania. Należy w tym zakresie podzielić twierdzenia powoda, iż zawieszenie postępowania cywilnego w oparciu o ww. podstawę, może nastąpić jedynie wyjątkowo. Taka sytuacja może mieć miejsce, gdy sąd cywilny w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie znajduje podstaw do uwzględnienia powództwa, a jednocześnie nie może wykluczyć, że postępowanie karne zakończy się wyrokiem skazującym, którego ustaleniami będzie on związany (vide art. 11 k.p.c.). Powyższe oznacza, że sąd może zawiesić postępowanie wyłącznie wtedy gdy rozstrzygnięcie rozpoznawanej sprawy jest zależne od rozstrzygnięcia postępowania karnego. Taka sytuacja nie ma miejsca w niniejszej sprawie.

Prowadzone przez Prokuraturę Okręgową w Gorzowie Wielkopolskim za sygn. akt PO II Ds. 35.2017 przeciwko pozwanemu postępowanie nie ma żadnego wpływu na toczące się postępowanie cywilne. Wyjaśnienie roli poszczególnych osób w procederze wyłudzania pożyczek i kredytów na szkodę Kasy oraz ocena ich zachowań przez pryzmat przepisów prawa karnego leży poza zakresem rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Skazanie lub uniewinnienie danej osoby, postawienie, zmiana lub uchylenie postanowienia w przedmiocie przedstawienia zarzutów nie będą miały żadnego znaczenia dla orzeczenia o obowiązku zwrotu wypłaconej i wykorzystanej pożyczki, a tym samym dla ustalenia odpowiedzialności pozwanego z tytułu zawartej przez niego umowy. Należy podkreślić, że ww. postępowanie karne nie wpływa w żaden sposób na fakt, iż S. S. zawarł ze (...) ważną umowę pożyczki na cele mieszkaniowe nr (...), a kwota pożyczki została mu wypłacona na jego osobisty rachunek (...), zaś środki pieniężne pochodzące z pożyczki zostały rozdysponowane zgodnie z dyspozycjami S. S..

Z uwagi na powyższe należy również uznać za oczywiste, że kwota pożyczki została pozwanemu wypłacona i przez niego zużyta. Tym samym za niewykazany i zupełnie chybiony należy uznać jego zarzut nieotrzymania kwoty pożyczki.

Pozwany wskazywał, że umowę zawarł pod wpływem błędu, a uprzednie uzgodnienia dotyczyły znacznie mniejszej kwoty, niż ostatecznie ujęta w umowie. Zdaniem pozwanego umowę podpisał pozostając w błędzie co do jej rzeczywistej treści. Zarzuty pozwanego w tej mierze nie zasługują na uwzględnienie.

W myśl art. 84 § 1 k.c., w razie błędu co do treści czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli. Jeżeli jednak oświadczenie woli było złożone innej osobie, uchylenie się od jego skutków prawnych dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć; ograniczenie to nie dotyczy czynności prawnej nieodpłatnej. Nadto, zgodnie z art. 84 § 2 k.c., można powoływać się tylko na błąd uzasadniający przypuszczenie, że gdyby składający oświadczenie woli nie działał pod wpływem błędu i oceniał sprawę rozsądnie, nie złożyłby oświadczenia tej treści (błąd Istotny).

Uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli, które zostało złożone innej osobie pod wpływem błędu (lub groźby), następuje przez oświadczenie złożone tej osobie na piśmie (art. 88 § 1 k.c.). Pozwany natomiast w żaden sposób nie wykazał, aby w jakiejkolwiek formie złożył on (...) oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych swego oświadczenia woli zawartego w umowie. Nie stanowi takiego oświadczenia stanowisko pełnomocnika pozwanego powołane w zarzutach od nakazu zapłaty, pomijając już fakt braku posiadania przez pełnomocnika pozwanego pełnomocnictwa szczególnego, niezbędnego do tego rodzaju czynności. Nie zostało również wykazane, że błąd, na który powołuje się pozwany, mógłby zostać wywołany przez pożyczkodawcę ani też że wiedział on lub z łatwością mógł błąd ten zauważyć.

Nie można również pominąć i tego, że pozwany złożył kilka dni przed zawarciem umowy wniosek o udzielenie mu pożyczki w kwocie 2.500.000 zł. Na taką też kwotę opiewała zawarta umowa pożyczki. Nie ulega zatem wątpliwości, iż posiadał on pełną świadomość w zakresie kwoty na jaką ma być udzielona pożyczka, a nadto wyrażał wolę zawarcia takiej umowy ze (...). Również i wystawienie przez pozwanego weksla in blanco wraz z oświadczeniem o ustanowieniu hipoteki do kwoty 3.700.000 zł na nieruchomości stanowiącej jego własność należy traktować jako potwierdzenie zawarcia umowy. Nie można stracić z pola widzenia także tego, że pozwany dwukrotnie wnosił o dokonanie zmian w harmonogramie spłat, a w każdym z tych pism dokładnie oznaczał pożyczkę, do której prośba się odnosi. Powyższe świadczy o tym, iż pozwany miał świadomość zaciągnięcia pożyczki w określonej w umowie wysokości.

Również i zarzut pozwanego co do tego, że podczas zawierania umowy pożyczkodawcę reprezentowały osoby faktycznie nieumocowane, nie okazał się trafny. Z odpisu KRS (...) wynika, że do działania w imieniu Kasy uprawnionych jest dwóch członków zarządu działających łącznie lub członek zarządu działający wspólnie z pełnomocnikiem. Podczas zawierania umowy, Kasa była reprezentowana przez J. P. – aktywnego w dniu zawarcia Umowy członka zarządu oraz K. C. (poprzednio N.) – pełnomocnika zarządu. Pełnomocnictwa udzieliło troje członków zarządu. Okoliczności te wynikają bezpośrednio ze złożonych do akt sprawy pełnomocnictw dla ww. osób, w tym dla K. C. przed zmianą nazwiska. Zmiana nazwiska również została wykazana stosownym zgłoszeniem.

W ocenie Sądu podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia nie okazał się być trafny.

Zgodnie z art. 70 w zw. z art. 103 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 roku Prawo wekslowe, roszczenia z weksla własnego skierowane przeciwko jego wystawcy przedawniają się z upływem trzech lat od daty płatności weksla, co odnosi się również do weksla in blanco, w którym data płatności została wypełniona przez wierzyciela. Roszczenia z weksla własnego skierowane przeciwko jego wystawcy i poręczycielom przedawniają się z upływem trzech lat od dnia płatności weksla, co odnosi się także do weksla in blanco, w którym data płatności została wypełniona przez wierzyciela wekslowego (por. wyr. SN z dn. 4 czerwca 2003 roku, sygn. akt I CKN 434/01). Zatem, w przypadku weksla in blanco dochodzenie roszczenia jest możliwe w terminie trzyletnim od daty płatności wpisanej na wekslu.Skoro zatem datą płatności wskazaną na wekslu był dzień 30 listopada 2016 roku, trzyletni termin przedawnienia upłynąłby w 2019 roku. Mając zatem na uwadze, że pozew został przez powoda wniesiony do Sądu w dniu 20 grudnia 2016 roku, nie ulega wątpliwości, że powództwo wytoczono przed upływem trzyletniego terminu przedawnienia, co oznacza, że roszczenie wekslowe nie uległo przedawnieniu.

Roszczenie o zwrot pożyczki nie było również przedawnione w dniu wypełnienia weksla. Roszczenie o zwrot pożyczki, w sytuacji gdy związane jest z prowadzeniem działalności gospodarczej przedawnia się według art. 118 k.c. po upływie 3 latach. Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 k.c.), czyli dnia, w którym wierzyciel wymaga spełnienia zobowiązania. W przypadku rat kredytu należy uznać, że poszczególne z nich przedawniają się więc po upływie trzech lat licząc od dnia, w którym rata powinna zostać spłacona zgodnie z zawartą umową kredytową, w związku z czym okres przedawnienia biegnie tu oddzielnie w stosunku do każdej z nich. Jednakże w sytuacji niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo gdy kredyt nie jest spłacany, bank może wypowiedzieć zawartą umowę kredytową. W takim przypadku całość niespłaconego kredytu staje się wymagalna, a pozostałe do spłaty raty, stają się natychmiast wymagalne (por. wyr. SA w Łodzi z dnia 23 kwietnia 2014 roku, sygn. akt I ACa 1361/13). Zatem, w przypadku wypowiedzenia przez pożyczkodawcę umowy (z uwagi na niepłacenie rat), wszystkie niezapłacone dotychczas raty stają się wymagalne z upływem okresu wypowiedzenia umowy i od tego momentu biegnie trzyletni okres przedawnienia roszczenia o zwrot całej (niespłaconej dotychczas) pożyczki.

(...) wypowiedział pozwanemu umowę pismem z dnia 6 czerwca 2016 roku, które zostało doręczone Pozwanemu w dniu 13 czerwca 2016 roku. Po upływie trzydziestodniowego okresu wypowiedzenia, w którym pozwany nie dokonał spłaty zaległych należności, cała pożyczka wraz z odsetkami i naliczonymi kosztami stała się natychmiast wymagalna. Od dnia następnego po upływie terminu wskazanego w wypowiedzeniu, tj. od dnia 14 lipca 2016 roku, zaczął biec trzyletni termin przedawnienia tego roszczenia obejmującego całą pożyczkę wraz z odsetkami i naliczonymi kosztami. Przed upływem trzech lat od daty wymagalności całej pożyczki Powód uzupełnił weksel oraz w dniu 14 listopada 2016 roku wezwał pozwanego do jego wykupu, wyznaczając dzień płatności weksla na 30 listopada 2016 roku, a następnie wobec braku zapłaty wytoczył przeciwko pozwanemu powództwo o zapłatę w postępowaniu nakazowym z weksla.

Zarzuty pozwanego co do niewłaściwej wysokości kwoty dochodzonego roszczenia nie zostały wykazane. Pozwany nie sprostał w tym zakresie ciążącemu na nim w myśl art. 6 k.c. ciężarowi dowodu. Z uwagi na fakt, że to pozwany kwestionował wysokość dochodzonego przez powoda roszczenia, a także sposób obliczenia odsetek, prowizji i opłat dodatkowych, to właśnie on musiał podnoszone okoliczności bezsprzecznie udowodnić. Pozwany natomiast w żaden sposób nie wykazał, że w dniu wypełnienia weksla tj. 14 listopada 2016 roku suma wekslowa w całości lub w części rzeczywiście nie pokrywała się z aktualnym wówczas stanem zadłużenia przedstawionym przez powoda. Pozwany poprzestał jedynie na samym stwierdzeniu, iż kwestionuje wysokość dochodzonego roszczenia, nie przedstawiając w tym zakresie żadnych, chociażby własnych wyliczeń. W ocenie Sądu natomiast wysokość roszczenia została należycie wykazana przez powoda i znalazła potwierdzenie w dołączonych do pozwu i składanych w toku sprawy dokumentach, a zwłaszcza w Umowie pożyczki (m.in. pkt 4, pkt 5, pkt 7, pkt 13, pkt 16 Umowy), Tabeli opłat i prowizji oraz Regulaminie udzielania kredytów i pożyczek (m.in. § 15 ust. 1, § 24, § 28, § 30, § 31 Regulaminu.

Zgodnie z art. 495 k.p.c. w razie prawidłowego wniesienia zarzutów przewodniczący wyznacza rozprawę. W myśl natomiast art. 496 k.p.c. po przeprowadzeniu rozprawy sąd wydaje wyrok, w którym nakaz zapłaty w całości lub w części utrzymuje w mocy albo go uchyla i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też postanowieniem uchyla nakaz zapłaty i pozew odrzuca lub postępowanie umarza.

Z uwagi na powyższe, Sąd w całości co do S. S. utrzymał w mocy nakaz zapłaty wydany przez tut. Sąd w postępowaniu nakazowym z weksla w dniu 22 marca 2017 roku w sprawie III Nc 435/16, o czym orzekł w punkcie 1. wyroku.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. Zastosowanie art. 102 k.p.c. powinno być oceniane w całokształcie okoliczności, które by uzasadniały odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu. Do kręgu tych okoliczności należy zaliczyć zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu, jak i fakty leżące na zewnątrz procesu, zwłaszcza dotyczące stanu majątkowego (sytuacji życiowej). Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego (por. post. SN z 14.1.1974 r., II CZ 223/73, Legalis). Trudna sytuacja życiowa, majątkowa, zdrowotna, osobista, która uniemożliwia pokrycie przez stronę kosztów procesu należnych przeciwnikowi, należy do okoliczności uzasadniających odstąpienie od zasady wyrażonej w art. 98 § 1 k.p.c. Dokonując tej oceny sąd orzekający powinien kierować się własnym poczuciem sprawiedliwości (post. SN z 22.2.2011 r., II PZ 1/11, Legalis). Z uwagi na trudną sytuację materialną i rodzinną pozwanego, fakt, że jest on opiekunem niepełnosprawnego syna, a jedynym źródłem utrzymania trójosobowej rodziny są otrzymywane z tego tytułu świadczenia pielęgnacyjne i emerytura żony pozwanego w łącznej kwocie nieprzekraczającej 5.000 zł miesięcznie, Sąd odstąpił od obciążania go dalszymi kosztami procesu ze względu na zasady słuszności. Jednocześnie ze względu na to, że nie jest możliwe obciążenie zwrotem kosztów procesu strony wygrywającej spór, oraz że zarówno powód, jak i pozwany, został zwolniony częściowo od kosztów sądowych, nieuiszczone koszty sądowe należało przejąć na rachunek Skarbu Państwa.

W punkcie 4. wyroku Sąd przyznał wynagrodzenie ustanowionemu dla pozwanego pełnomocnikowi z urzędu, zgodnie z § 8 pkt. 8 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 roku (Dz.U. z 2016 r. poz. 1714). Pełnomocnik przed zamknięciem rozprawy złożył oświadczenie, że koszty zastępstwa procesowego nie zostały pokryte w całości ani w części.

Mając powyższe na względzie, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji.