Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII C 529/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 7 października 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: Sędzia Bartek Męcina

protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 września 2021 roku w Ł.

sprawy z powództwa (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w W.

przeciwko E. K.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanej E. K. na rzecz powoda (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w W. kwotę 13.344,60 zł (trzynaście tysięcy trzysta czterdzieści cztery złote sześćdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty:

a)  5.082,58 zł (pięć tysięcy osiemdziesiąt dwa złote pięćdziesiąt osiem groszy) od dnia 23 maja 2012 do 22 czerwca 2012 r.,

b)  5.330,64 zł (pięć tysięcy trzysta trzydzieści złotych sześćdziesiąt cztery grosze) od dnia 23 czerwca 2012 r. do 22 lipca 2012 r.,

c)  5.586,20 zł (pięć tysięcy pięćset osiemdziesiąt sześć złotych dwadzieścia groszy) od dnia 23 lipca 2012 r. do 22 sierpnia 2012 r.,

d)  5.844 zł (pięć tysięcy osiemset czterdzieści cztery złote) od dnia 23 sierpnia 2012 r. do 22 września 2012 r.,

e)  6.106,78 zł (sześć tysięcy sto sześć złotych siedemdziesiąt osiem groszy) od dnia 23 września 2012 r. do 22 października 2012 r.,

f)  6.376,86 zł (sześć tysięcy trzysta siedemdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt sześć groszy) od dnia 23 października 2012 r. do 22 listopada 2012 r.,

g)  6.649,93 zł (sześć tysięcy sześćset czterdzieści dziewięć złotych dziewięćdziesiąt trzy grosze) od dnia 23 listopada 2012 r. do 22 grudnia 2012 r.,

h)  6.930,16 zł (sześć tysięcy dziewięćset trzydzieści złotych szesnaście groszy) od dnia 23 grudnia 2012 r. do 22 stycznia 2013 r.,

i)  7.213,92 zł (siedem tysięcy dwieście trzynaście złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) od dnia 23 stycznia 2013 r. do 22 lutego 2013 r.

j)  7.503,17 zł (siedem tysięcy pięćset trzy złote siedemnaście groszy) od dnia 23 lutego 2013 r. do 22 marca 2013 r.

k)  7.802,06 zł (siedem tysięcy osiemset dwa złote sześć groszy) od dnia 23 marca 2013 r. do 22 kwietnia 2013 r.,

l)  11.685,77 zł (jedenaście tysięcy sześćset osiemdziesiąt pięć złotych siedemdziesiąt siedem groszy) od dnia 23 kwiecień 2013 r. do 22 maja 2013 r.,

m)  12.022,51 zł (dwanaście tysięcy dwadzieścia dwa złote pięćdziesiąt jeden groszy) od dnia 23 maja 2013 r. do 22 czerwca 2013 r.,

n)  12.359,25 zł (dwanaście tysięcy trzysta pięćdziesiąt dziewięć złotych dwadzieścia pięć groszy) od dnia 23 czerwca 2013 r. do 22 lipca 2013 r.,

o)  12.695,99 zł (dwanaście tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt pięć złotych dziewięćdziesiąt dziewięć groszy) od dnia 23 lipca 2013 r. do 22 sierpnia 2013 r.,

p)  13.032,73 zł (trzynaście tysięcy trzydzieści dwa złote siedemdziesiąt trzy grosze) od dnia 23 sierpień 2013 r. do 22 września 2013 r.,

q)  13.344,60 zł (trzynaście tysięcy trzysta czterdzieści cztery złote sześćdziesiąt groszy) od dnia 23 września 2013 r., przy czym od dnia 1 stycznia 2016 r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, do dnia zapłaty,

2. oddala powództwo w pozostałej części,

3. zasądza od pozwanej E. K. na rzecz powoda (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w W. kwotę 1.319,24 zł (jeden tysiąc trzysta dziewiętnaście złotych dwadzieścia cztery grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 529/21

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2013 roku powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanej E. K. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 18.059,10 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 2.400 zł.

W uzasadnieniu powód podniósł, że w dniu 22 września 2008 r. pozwana zawarła z Bankiem (...) S.A. umowę o pożyczkę gotówkową nr (...). Na podstawie umowy cesji z dnia 29 maja 2012 roku powód nabył od pierwotnego wierzyciela prawa do wierzytelności wynikającej z powyższej umowy. Ponieważ E. K. zaprzestała spłacać wymagalne raty pożyczki, umowa została rozwiązana. Strona powodowa wskazała, że wymagalność dochodzonej kwoty wynika wprost z umowy i jest to 22 września 2008 r. Na dochodzoną pozwem kwotę składają się 11.439,24 zł tytułem należności głównej, 1.226,35 zł tytułem odsetek ustawowych za okres od 30 maja 2012 r. do 27 marca 2013 r., 5.393,51 zł tytułem odsetek umownych naliczonych przez pierwotnego wierzyciela.

(pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym k. 4- 7)

W dniu 23 kwietnia 2013 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, którym zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzoną wierzytelność wraz z kosztami procesu.

(nakaz zapłaty k. 8)

Nakaz ten zaskarżyła sprzeciwem w całości pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika będącego adwokatem, podnosząc zarzut nieistnienia roszczenia i jego przedawnienia.

(sprzeciw k. 10 v.- 12 v.)

Postanowieniem z dnia 3 marca 2013 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi z uwagi na skuteczne wniesienie sprzeciwu.

(postanowienie k. 36 v.- 37)

W piśmie procesowym z dnia 12 lipca 2021 r. pozwana podtrzymała dotychczasowe stanowisko, wnosząc o oddalenie powództwa. Poza zarzutem przedawnienia roszczenia strona pozwana podniosła również zarzut braku legitymacji procesowej czynnej, gdyż w jej ocenie z przedstawionych dokumentów nie wynika, aby wierzytelność dochodzona pozwem została nabyta przez powoda. W zakresie zarzutu przedawnienia pozwana wskazała, że z uzasadnienia pozwu wynika, iż roszczenie stało się wymagalne w dniu 22 września 2008 r., co przy przyjęciu 3 letniego okresu, prowadzi do wniosku, że roszczenie uległo przedawnieniu w dniu 22 września 2011 r., czyli przed wniesieniem pozwu, co nastąpiło w dniu 10 kwietnia 2013 r.

(pismo procesowe k. 86- 87)

W piśmie procesowym z dnia 6 września 2021 r. strona powodowa podniosła, że w uzasadnieniu pozwu błędnie wskazała datę wymagalności roszczenia na dzień 22 września 2008 r., który w istocie jest dniem zawarcia umowy pożyczki. Przy przyjęciu, że umowa nie została wypowiedziana, każda rata stawała się wymagalna w terminie wskazanym w harmonogramie spłaty pożyczki. W związku z tym pełnomocnik powoda wskazał, że zgłasza roszczenie ewentualne wnosząc o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda sumy niespłaconych i nieprzedawnionych rat zgodnie z harmonogramem spłaty pożyczki, od 19 do 60 raty w łącznej wysokości 14.118,21 zł wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości 30 % od dnia następującego po dniu płatności poszczególnych rat.

(pismo procesowe k. 92- 94)

Do zamknięcia rozprawy stanowisko stron nie uległo zmianie.

(protokół rozprawy k. 141)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 września 2008 r. E. K. zawarła z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...), na podstawie której bank udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 12.000 zł. Zgodnie z § 6 ust. 1 umowy pożyczka była oprocentowana według zmiennej strony procentowej obowiązującej w banku. Pożyczkobiorca był zobowiązany do spłaty pożyczki wraz z odsetkami w 60 miesięcznych ratach, w wysokości i terminach ustalonych w planie spłaty (§ 7 ust. 1). W myśl § 9 ust. 1 w przypadku niespłacenia raty w terminie bank pobierał od kwoty zaległej raty pożyczki odsetki według zmiennej stopy procentowej obowiązującej w banku w okresie utrzymywania się zaległości, dla kredytów przeterminowanych i kredytów postawionych, po upływie terminów wypowiedzenia, w stan natychmiastowej wymagalności. Bank mógł wypowiedzieć warunki spłaty umowy, z zachowaniem 30 dniowego terminu w przypadku wystąpienia zaległości w spłacie dwóch pełnych rat pożyczki (§ 11 ust. 1 pkt. 1). Zgodnie z § 12 w następnym dniu po upływie terminu wypowiedzenia warunków spłaty umowy, całość zadłużenia z tytułu umowy staje się zadłużeniem wymagalnym i przeterminowanym, od którego bank naliczał i pobierał odsetki według zmiennej stopy procentowej obowiązującej w banku, dla kredytów przeterminowanych i kredytów postawionych, po upływie terminów wypowiedzenia, w stan natychmiastowej wymagalności.

(umowa pożyczki k. 62- 64, harmonogram spłat kredytu k. 67- 68)

W dniu 29 maja 2012 roku (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W. zawarł z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. umowę kupna- sprzedaży wierzytelności, w tym wierzytelności przysługującej wobec E. K., wynikającej z umowy pożyczki nr (...). W dniu 26 czerwca 2012 r. powód i pierwotny wierzyciel zawarli Aneks nr (...)do umowy sprzedaży, w którym oświadczyli, że w dniu 30 maja 2012 r. powód nabył portfel wierzytelności, objęty umową z dnia 29 maja 2012 r.

(umowa sprzedaży wierzytelności k. 50- 55 v., aneks nr (...) do umowy sprzedaży k. 57, wyciąg z załącznika do umowy cesji k. 78- 79)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź w oparciu o dowody z powołanych dokumentów, których wiarygodności nie kwestionowała żadna ze stron postępowania.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w części.

W przedmiotowej sprawie (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od E. K. kwoty 18.059,10 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, tytułem zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki nr (...) zawartej z pierwotnym wierzycielem- (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W.. Pozwana wnosząc o oddalenie powództwa podniosła zarzuty braku legitymacji procesowej czynnej i przedawnienia roszczenia.

W ocenie Sądu pierwszy z podniesionych przez stronę pozwaną zarzutów należy uznać za chybiony. Strona powodowa przedstawiając zawartą w dniu 29 maja 2012 roku z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. umowę kupna- sprzedaży wierzytelności, wyciąg z załącznika do umowy cesji oraz Aneks nr (...) do umowy sprzedaży z dnia 26 czerwca 2012 r., wykazała w należyty sposób, że nabyła wierzytelność dochodzoną pozwem. Wbrew zarzutom pełnomocnika pozwanej, wyciąg z załącznika do umowy cesji zawiera nie tylko imię, nazwisko, adres zamieszkania i nr PESEL pozwanej, ale także numer i datę zawarcia umowy pożyczki oraz wysokość przenoszonej wierzytelności z rozbiciem na należność główną i odsetki. Z kolei wymieniony aneks potwierdza, że doszło do przeniesienia wierzytelności objętych umową poprzez zapłatę ceny przez stronę powodową. Wobec tego należy przyjąć, że strona powodowa wykazała złożonymi dokumentami nabycie wierzytelności z umowy pożyczki nr (...).

Natomiast zarzut przedawnienia roszczenia okazał się zdaniem Sądu częściowo zasadny. Zgodnie z art. 117 § 2 k.c., po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Przepis art. 117 § 1 k.c. stanowi z kolei, że z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Roszczenie dochodzone niniejszym powództwem bez wątpienia jest roszczeniem majątkowym. Zgodnie z przepisem art. 118 kc, w brzmieniu obowiązującym do 9 lipca 2018 r., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata . Należy przyznać rację stronie pozwanej, że do roszczenia objętego przedmiotowym powództwem znajdzie zastosowanie trzyletni termin przedawnienia, gdyż roszczenie wynika z umowy pożyczki udzielonej przez (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. w ramach prowadzonej przez bank działalności gospodarczej. Bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Bieg przedawnienia przerywa się m.in. przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia, ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (art. 123§ pkt 1 k.c.) oraz przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której przysługuje (art. 123§1 pkt 2 k.c.). Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo, przy czym w razie przerwania przedawnienia w sposób wskazany w art. 123 § 1 pkt 1 k.c., biegnie ono na nowo dopiero po zakończeniu postępowania (art. 124 k.c.). Bieg terminu przedawnienia ulega zawieszeniu w przypadkach wskazanych w art. 121 k.c.

Początkiem biegu terminu przedawnienia jest chwila wymagalności roszczenia. W niniejszej sprawie strona powodowa wskazała w uzasadnieniu pozwu dzień 22 września 2008 r., jako datę wymagalności roszczenia. Dlatego też w piśmie procesowym z dnia 12 lipca 2021 r. strona pozwana przyjmując 3 letni okres twierdziła, że roszczenie uległo przedawnieniu w dniu 22 września 2011 r., czyli przed wniesieniem pozwu. Jednak replikując pełnomocnik powoda wyjaśnił, że w uzasadnieniu pozwu wskazano błędną datę wymagalności roszczenia, a w dniu 22 września 2008 r. doszło faktycznie do zawarcia umowy. W ocenie Sądu z argumentacja strony powodowej należy się zgodzić, gdyż zgodnie z § 7 ust. 1 łączącej pozwaną z pierwotnym wierzycielem umowy, pożyczkobiorca był zobowiązany do spłaty pożyczki wraz z odsetkami w 60 miesięcznych ratach, w wysokości i terminach ustalonych w planie spłaty. Zatem wymagalność roszczenia nie nastąpiła w dniu 22 września 2008 r., kiedy to zawarto umowę pożyczki, ale w następnym dniu po terminie spłaty każdej z 60 rat, wskazanym w harmonogramie spłat stanowiącym integralną cześć umowy. Wobec uczynionych powyżej uwag nie ulega wątpliwości, że w związku z tym, iż powództwo zostało wniesione w dniu 10 kwietnia 2013 r., roszczenia o spłatę od 1 do 18 raty, uległo przedawnieniu, gdyż najpóźniejszy termin spłaty wymienionych rat (od 1 do 18) przypadał na 22 marca 2010 r. Można zauważyć, że również strona powodowa potwierdziła skuteczność podniesionego zarzutu przedawnienia w zakresie roszczenia dotyczącego rat od 1 do 18, ponieważ w piśmie procesowym z dnia 6 września 2021 r. zgłosiła roszczenie ewentualne wnosząc o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda sumy niespłaconych i nieprzedawnionych rat zgodnie z harmonogramem spłaty pożyczki, od 19 do 60 raty w łącznej wysokości 14.118,21 zł. Na marginesie wypada zauważyć, że powyższe roszczenie nie jest roszczenie ewentualnym, gdyż faktycznie stanowi ograniczenie żądania zgłoszonego w pozwie. Uznając zasadność podniesionego zarzutu przedawnienia w zakresie kwoty rat pożyczki od 1 do 18, Sąd oddalił w tej części powództwo.

Za podstawę dochodzonego w sprawie roszczenia należy przyjąć przepis art. 720 k.c. Zgodnie ze stanowiskiem judykatury, kodeksowa definicja pożyczki wskazuje, że świadczeniem dającego pożyczkę jest przeniesienie na własność biorącego pożyczkę określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku i wykonanie tego świadczenia dający pożyczkę powinien udowodnić w procesie cywilnym. Dopiero wówczas zasadne staje się oczekiwanie od biorącego pożyczkę, że udowodni on spełnienie swego świadczenia umownego tj. zwrot pożyczki (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 17 kwietnia 2012 roku, I ACa 285/12, LEX nr 1162845). Innymi słowy pozwana, od której powód domaga się zwrotu pożyczki nie musi wykazywać zwrotu pożyczki, dopóty powód nie wykaże, że pożyczki udzielił. W ocenie Sądu strona powodowa przedstawiając umowę pożyczki, harmonogram spłat i potwierdzenie uruchomienia kredytu, wykazała nie tylko zasadność, ale również wysokość dochodzonego roszczenia.

Zgodnie z treścią przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. W konsekwencji w przedmiotowej sprawie to pozwana winna udowodnić, że spełniła swoje zobowiązanie wynikające z umowy pożyczki. Stosownie bowiem do treści art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela zaś stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku (I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76), że rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności jeżeli strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

Dla potrzeb rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy Sąd przyjął, że umowa pożyczki nie została wypowiedziana przez pierwotnego wierzyciela. Co prawda strona powodowa twierdziła, że po zapłacie kilku rat pożyczki, E. K. zaprzestała spełniać swoje zobowiązanie, a zgodnie z § 11 ust. 1 pkt. 1 umowy pożyczki, bank mógł wypowiedzieć warunki spłaty umowy, z zachowaniem 30 dniowego terminu w przypadku wystąpienia zaległości w spłacie dwóch pełnych rat pożyczki. Jednak powód nie wskazał kiedy pozwana zaprzestała spłat pożyczki, ani też nie przedstawił żadnych dowodów na potwierdzenie faktu wypowiedzenia umowy przez (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W.. Nie ulega wątpliwości, że umowa kształtowała po stronie pierwotnego wierzyciela uprawnienie, a nie obowiązek do wypowiedzenia umowy, a do tego wymagane było nadanie oświadczenia o wypowiedzeniu przesyłka pocztową poleconą.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd zasądził od E. K. na rzecz powoda kwotę 13.344,60 zł stanowiącą sumę nieprzedawnionych rat pożyczki, czyli od 19 raty, której termin zapłaty przypadał na 22 kwietnia 2010 r., do ostatniej, 60 raty.

M.-prawną podstawę roszczenia powoda o odsetki stanowi przepis art. 481 § 1 k.c., zgodnie z treścią którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wskazany przepis obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności. Zgodnie z treścią § 2 art. 481 k.c. jeżeli strony nie umówiły się co do wysokości odsetek z tytułu opóźnienia lub też wysokość ta nie wynika ze szczególnego przepisu, to wówczas wierzycielowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie.

Należy przypomnieć, że strona powodowa wniosła o zapłatę kwoty 18.059,10 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu, czyli od dnia 10 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty, wskazując, że na dochodzoną pozwem kwotę składają się 11.439,24 zł tytułem należności głównej, 1.226,35 zł tytułem odsetek ustawowych za okres od 30 maja 2012 r. do 27 marca 2013 r. naliczonych od należności głównej, 5.393,51 zł tytułem odsetek umownych naliczonych przez pierwotnego wierzyciela. Skoro powód wnosił o zasądzenie odsetek ustawowych od 30 maja 2021 r., ale wyłącznie od należności głównej, Sąd zasądził odsetki ustawowe od sumy wymagalnych na ten dzień rat, co dało kwotę wskazaną w pkt. 1 a), czyli 5.082,58 zł. Następnie do tej kwoty dodawano kolejne raty pożyczki (raty od pkt. 45 do 54 harmonogramu spłat) i od uzyskanych w ten sposób kwot (pkt. 1b)- 1k) wyroku) Sąd przyznawał odsetki ustawowe za kolejne okresy płatności każdej raty. Z kolei w związku z żądaniem zapłaty kwoty 18.059,10 zł, czyli kwoty na którą składały się również odsetki umowne, wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu, czyli od dnia 10 kwietnia 2013 r., Sąd zasądził w pkt. 1 l)- q) wyroku odsetki ustawowe od wskazanych w tych punktach kwot stanowiących sumę wymagalnych na daty wskazane w harmonogramie spłat, rat kredytu i odsetek umownych.

O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c. Strona powodowa wygrała sprawę w 74 % i dlatego w takim stopniu należy się jej zwrot kosztów procesu.

Koszty poniesione przez powoda obejmowały: opłatę sądową od pozwu – 226 zł oraz koszty zastępstwa radcy prawnego w kwocie 2.400 zł – § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013, poz. 490 j.t.). Z kolei pozwana poniosła koszty zastępstwa procesowego świadczonego przez adwokata w wysokości również 2.400 zł.

Powód wygrał spór w 74 %, zatem pozwana powinna ponieść z tytułu kosztów procesu kwotę 3.719,24 zł (74 % kwoty ogólnej kosztów procesu w wysokości 5.026 zł). Mając na uwadze powyższe należało zasądzić od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.319,24 zł, stanowiącą różnicę pomiędzy kosztami faktycznie poniesionymi a kosztami, które strona pozwana powinna ponieść.