Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII C 553/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Asesor sądowy Justyna Stelmach

Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Górniak

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2021 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Syndyka masy upadłości upadłego Z. M. (1)

przeciwko R. M.

o uznanie za bezskuteczne czynności prawnych

1.  uznaje za bezskuteczne w stosunku do masy upadłości upadłego Z. M. (1) czynności prawne w postaci:

a)  czynności prawnej polegającej na zapłacie w dniu 22 lipca 2018 roku długu R. M. w łącznej wysokości 4.785,38 zł (cztery tysiące siedemset osiemdziesiąt pięć złotych trzydzieści osiem groszy) wynikającego z tytułu wykonawczego – nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi z dnia 27 marca 2018 roku w sprawie o sygn. VIII Nc 2541/18 oraz kosztów postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi M. J. pod sygn. akt Km (...),

b)  czynności prawnej polegającej na zapłacie w dniu 6 sierpnia 2018 roku długu R. M. w wysokości 70 zł (siedemdziesiąt złotych) wynikającego z kosztów postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi M. J. pod sygn. akt Km (...),

c)  czynności polegającej na zapłacie w dniu 13 sierpnia 2018 roku długu R. M. w wysokości 2.100 zł (dwa tysiące sto złotych) wobec (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Ł.,

d)  czynności polegającej na zapłacie w dniu 28 sierpnia 2018 roku długu R. M. w wysokości 421,81 zł (czterysta dwadzieścia jeden złotych osiemdziesiąt jeden groszy) wobec (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Ł.,

e)  czynności polegającej na zapłacie w dniu 16 października 2018 roku długu R. M. w wysokości 421,81 zł (czterysta dwadzieścia jeden złotych osiemdziesiąt jeden groszy) wobec (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Ł.,

f)  czynności polegającej na zapłacie w dniu 12 listopada 2018 roku długu R. M. w wysokości 400 zł (czterysta złotych) wobec (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Ł.,

g)  czynności polegającej na zapłacie w dniu 17 grudnia 2018 roku długu R. M. w wysokości 400 zł (czterysta złotych) wobec (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Ł.,

h)  czynności polegającej na zapłacie w dniu 21 kwietnia 2017 roku długu R. M. w wysokości 208 zł (dwieście osiem złotych) tytułem opłaty za energię elektryczną,

i)  czynności polegającej na zapłacie w dniu 7 września 2018 roku długu R. M. w wysokości 384,82 zł (trzysta osiemdziesiąt cztery złote osiemdziesiąt dwa grosze) tytułem opłaty za energię elektryczną;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zwraca ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 750 (siedemset pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu nadpłaconej opłaty sądowej od pozwu;

4.  zasądza od R. M. na rzecz Syndyka masy upadłości upadłego Z. M. (1) kwotę 2.729,03 zł (dwa tysiące siedemset dwadzieścia dziewięć złotych trzy grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

5.  obciąża R. M. obowiązkiem zwrotu rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzew w Łodzi kwoty 580,96 zł (pięćset osiemdziesiąt złotych dziewięćdziesiąt sześć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

6.  odstępuje od obciążenia powoda obowiązkiem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych tymczasowo poniesionych ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi.

z powództwa ewentualnego o zapłatę

7.  oddala powództwo ewentualne.

Sygn. akt VIII C 553/21

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2020 roku powód syndyk masy upadłości Z. M. (1), reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wystąpił przeciwko pozwanemu R. M. o uznanie za bezskuteczną wobec siebie umów darowizny środków pieniężnych w łącznej wysokości 12.032,41 zł dokonanych przez upadłego Z. M. (1) z pozwanym w okresie od dnia 21 kwietnia 2017 roku do dnia 15 stycznia 2019 roku, ewentualnie o zasądzenie od pozwanego kwoty 12.032,41 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 października 2020 roku z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pełnomocnik wyjaśnił, iż postanowieniem z dnia 8 września 2020 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi ogłosił upadłość dłużnika Z. M. (1), jako osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej. Syndykiem został wyznaczony powód P. B.. W toku postępowania upadłościowego powód ustalił, że upadły przed ogłoszeniem upadłości dokonał w okresie od dnia 21 kwietnia 2017 roku do dnia 15 stycznia 2019 roku wielokrotnych darowizn środków pieniężnych i przysporzeń na rzecz swojego syna R. M. w łącznej kwocie 12.032,41 zł. W dalszej kolejności pełnomocnik wskazał, że w dniu 23 lutego 2015 roku M. M. (1) i Z. M. (1) darowali pozwanemu lokal mieszkalny nr (...) przy ul. (...) w Ł.. W nadesłanej do syndyka korespondencji upadły oświadczył, że pozostaje w związku małżeńskim z M. M. (1), z którą nie zawierał umów majątkowych małżeńskich, wobec czego majątek wspólny wszedł do masy upadłości, wskazał numery posiadanych rachunków bankowych oraz poinformował, że pokrył koszty czynszu i energii za mieszkanie syna oraz przeprowadził w nim remont. W dniu 22 lipca 2018 roku M. M. (1) dokonała z rachunku upadłego zapłaty za pozwanego należności komorniczej w kwocie 4.785,38 zł, ponadto dokonała zapłaty kwoty 70 zł. Wpłaciła ponadto na rzecz spółdzielni mieszkaniowej kwoty: 2.100 zł w dniu 13 sierpnia 2018 roku, 421,81 zł w dniu 28 sierpnia 2018 roku, 421,81 zł w dniu 16 października 2018 roku, 400 zł w dniu 12 listopada 2018 roku, 400 zł w dniu 17 grudnia 2018 roku, a także dokonała zapłaty za energię elektryczną w kwocie: 208 zł w dniu 21 kwietnia 2017 roku i 384,82 zł w dniu 7 września 2018 roku. Wreszcie upadły z tytułu remontu mieszkania pozwanego poniósł koszt 2.490,59 zł. Ponadto upadły wpłacił pozwanemu w dniu 7 lipca 2018 roku kwotę 200 zł na tzw. wypiskę, a w dniu 15 stycznia 2019 roku kwotę 150 zł na paczkę żywnościową. Wobec powyższego w dniu 29 września 2020 roku syndyk wezwał pozwanego do zwrotu na rzecz masy upadłości Z. M. (1) opłat za mieszkanie (9.191,82 zł), za remont (2.490,59 zł) oraz z tytułu paczek żywnościowych (1.100 zł). W odpowiedzi pozwany przyznał fakt otrzymania darowizn od ojca, odmówił jednak ich zwrotu. W ocenie powoda dokonując darowizn Z. M. (1) miał świadomość działania z pokrzywdzeniem wierzycieli, albowiem w przedmiotowym okresie był niewypłacalny.

(pozew k. 4-6v.)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o jego oddalenie w całości. Wyjaśnił, że otrzymana kwota 350 zł na paczki żywnościowe i wypiskę została przeznaczona na wyżywienie oraz środki higieniczne, przez co nie stanowiła korzyści majątkowej, ponadto zastosowanie do niej znajdują przepisy k.r.o. dotyczące alimentacji. Wskazał, że w dniu 21 kwietnia 2017 roku Z. M. (1) nie mógł mieć świadomości swojej niewypłacalności ponieważ jego firma przyniosła za 2017 rok zysk w kwocie 178.000 zł, a za 2016 roku w kwocie 84.000 zł. Odnośnie opłat za mieszkanie w wysokości 9.191,82 zł podniósł, że zadłużenie to powstało ponieważ musiał przeznaczyć pieniądze na utrzymanie mieszkania na działalność firmy, która znalazła się w kłopotach z uwagi na opóźnienie w płatnościach przez kontrahentów. Wreszcie wyjaśnił, że remont lokalu mieszkalnego odbył się bez jego wiedzy, a jego kosztami winny zostać obciążone osoby w nim mieszkające. W tym zakresie dodał, że mieszkanie to zostało od niego wyłudzone przez małżonkę, w konsekwencji z tytułu remontu nie odniósł on żadnych korzyści.

(odpowiedź na pozew k. 5-59v.)

W piśmie procesowym z dnia 1 czerwca 2021 roku powód rozszerzył powództwo i wniósł o uznanie za bezskuteczną wobec siebie także umowy darowizny środków pieniężnych w wysokości 150 zł dokonanej przez upadłego z pozwanym w dniu 13 lutego 2019 roku, ewentualnie o zasądzenie od pozwanego tej kwoty wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 października 2020 roku tytułem bezpodstawnego wzbogacenia. Na tę okoliczność wyjaśnił, że przysporzenie to (tytułem paczki żywnościowej) zostało dokonane na ponad rok przed złożeniem przez dłużnika wniosku o ogłoszenie upadłości. Niezależnie od powyższego wyjaśnił, że do masy upadłości Z. M. (1) zostały zgłoszone wierzytelności w łącznej wysokości 369.319,08 zł, a syndyk uznał wierzytelności w kwocie 53.069,70 zł. Dodał, że zgłoszone wierzytelności dotyczą m.in. umów bankowych z dnia: 30 lipca 2007 roku, 21 lipca 2015 roku, 29 grudnia 2015 roku, 16 stycznia 2017 roku oraz 27 czerwca 2017 roku.

(pismo procesowe k. 69-70)

W toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie. Pełnomocnik powoda replikując na stanowisko pozwanego wskazał, że kwota 350 zł była po stronie pozwanego bezpłatnym przysporzeniem, jednocześnie zaprzeczył, aby pozwanemu, będącemu osobą pełnoletnią, osadzoną w areszcie śledczym, przysługiwało względem rodziców roszczenie alimentacyjne. Odnośnie istniejącej po stronie upadłego świadomości niewypłacalności wyjaśnił, że zgłoszone przez Idea Bank z tytułu umów z 2015 i 2017 roku wierzytelności opiewały na kwotę 290.987,60 zł. Dodał, że sam przychód spółki cywilnej nie oznacza, że jej wspólnik był wypłacalny. Ponadto podniósł, że pozwany dokonał darowizny mieszkania w dniu 19 października 2018 roku, a więc po uregulowaniu należności za lokal i wykonaniu w nim remontu. Samo zaś dobrowolne wyzbycie się mieszkania przez pozwanego nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy i nie stanowi wygaśnięcia obowiązku z art. 409 k.c.

Na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku pozwany oświadczył, że w lipcu 2018 roku został aresztowany i do czerwca 2019 roku nie miał bezpośredniego kontaktu w rodziną. Dlatego też o remoncie mieszkania dowiedział się dopiero z listów od rodziny, już po jego wykonaniu. Dodał, że nie miał również wiedzy na temat uregulowania zaległości przez rodziców i był przekonany, że uczyniła to jego małżonka. Odnośnie darowania mieszkania wyjaśnił, że uczynił to na prośbę małżonki i jej adwokata, na ich prośbę ustanowił ponadto rozdzielność majątkową. Na koniec oświadczył, że nie jest wzbogacony w myśl art. 409 k.c., a także powołał się na zasady współżycia społecznego z art. 411 k.c.

(pismo procesowe k. 116-117, protokół rozprawy k. 146-155)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Umową z dnia 23 lutego 2015 roku małżonkowie M. i Z. M. (1) darowali swojemu synowi – pozwanemu R. M., lokal mieszkalny nr (...) przy ul. (...) w Ł., o powierzchni 40,86 m2, dla którego prowadzona jest księga wieczysta nr (...).

(umowa darowizny k. 21-22v., okoliczności bezsporne)

W dniu 6 lipca 2018 roku pozwany został aresztowany i decyzją prokuratury aż do czerwca 2019 roku pozbawiony kontaktu (telefonicznego i podczas widzeń) z rodziną. Pod koniec sierpnia 2018 roku R. M. zaczął otrzymywać listy, które jednak miały około 1-miesięczne opóźnienie. Wszystkie informacje, jakie otrzymywał w tym czasie pozwany pochodziły od jego obrońców i dotyczyły głównie małżonki. W czasie pobytu w areszcie pozwany wyraził zgodę na ustanowienie rozdzielności majątkowej małżeńskiej, ponadto przepisał na małżonkę własność lokalu, o którym mowa wyżej. Umowa darowizny została zawarta w dniu 19 października 2018 roku.

(dowód z przesłuchania pozwanego – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 18 października 2021 roku k. 152-154, zeznania świadka Z. M. (1) – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 18 października 2021 roku k. 148-150, zeznania świadka M. M. (1) – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 18 października 2021 roku k. 150-152, wydruk z systemu NOE-SAD k. 100, wydruk z kw k. 140-141)

Po aresztowaniu pozwanego jego rodzice powzięli informację na temat zadłużenia przedmiotowego mieszkania, w zakresie którego została wszczęta egzekucja komornicza na podstawie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 27 marca 2018 roku. Udali się oni wówczas do komornika, który poinformował ich, że zaległość musi zostać uregulowana, w przeciwnym wypadku odpowiedzialność z tego tytułu spadnie solidarnie na M. M. (1), która była zameldowana w lokalu. Początkowo małżonkowie próbowali nakłonić do spłaty zadłużenia żonę pozwanego, która jednak pomimo złożenia deklaracji w tym zakresie, nie uregulowała należności. W konsekwencji w dniach 22 lipca 2018 roku i 6 sierpnia 2018 roku M. M. (1) przelała z rachunku bankowego męża na konto komornika kwoty odpowiednio 4.785,38 zł i 70 zł. Późniejsze wpłaty za mieszkanie były czynione na rachunek spółdzielni mieszkaniowej. I tak w dniu 13 sierpnia 2018 roku została uiszczona kwota 2.100 zł, w dniu 28 sierpnia 2018 roku kwota 421,81 zł, w dniu 16 października 2018 roku kwota 421,81 zł, w dniu 12 listopada 2018 roku kwota 400 zł, w dniu 17 grudnia 2018 roku kwota 400 zł. Ponadto za pozwanego uiszczona została należność za energię elektryczną w kwotach 208 zł (21 kwietnia 2017 roku) oraz 384,82 zł (7 września 2018 roku).

Rodzice pozwanego opłacali należności za lokal ponieważ chcieli w nim zamieszkać, aby mieć bliżej do placówek lekarskich, sklepów. Jednocześnie z uwagi na decyzję prokuratury w sprawie kontaktów z synem wszelkie decyzje odnośnie mieszkania, w tym co do remontu, podejmowali we własnym zakresie. Remont został przeprowadzony we wrześniu 2018 roku. Wiedzę na temat spłaty zaległości oraz remontu pozwany otrzymał post factum.

Ponosząc powyższe wydatki małżonkowie M. nie wiedzieli o powziętym przez pozwanego zamiarze przepisania mieszkania na synową.

W dniu 7 lipca 2018 roku Z. M. (1) wpłacił na rachunek pozwanego kwotę 200 zł tytułem „wypiski”, zaś w dniach 15 stycznia 2019 roku i 13 lutego 2019 roku kwoty po 150 zł tytułem paczki żywnościowej. W ten sposób chciał on wspomóc syna, który znajdował się w niedostatku i nie miał dostępu do podstawowych produktów życia codziennego. Wprawdzie areszt zapewniał osadzonym środki na utrzymanie, jednak są one dostarczane w niewielkiej ilości, a część z nich nie nadaje się do użytku. Pozwany otrzymywane kwoty przeznaczał również na wzbogacenie diety, która była uboga w owoce i warzywa, a część produktów żywnościowych była zepsuta i nie nadawała się w ogóle do spożycia. Osadzeni musieli również nabywać we własnym zakresie produkty medyczne, przy czym pozwany z uwagi na problemy stomatologiczne musiał używać m.in. specjalistycznej pasty do zębów, która nie była zapewniana przez areszt. Poza rodzicami pozwanego finansowo wspierała również małżonka.

(dowód z przesłuchania pozwanego – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 18 października 2021 roku k. 152-154, zeznania świadka Z. M. (1) – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 18 października 2021 roku k. 148-150, zeznania świadka M. M. (1) – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 18 października 2021 roku k. 150-152, wydruk korespondencji email k. 25-26, zawiadomienie o wszczęciu egzekucji k. 27, potwierdzenia przelewów k. 27v.-28, k. 29, k. 34-34v., k. 73, zestawienie transakcji k. 28v., informacja k. 29v., potwierdzenie wykonania operacji kartowej k. 30, k. 32, k. 32v., paragony fiskalne k. 30v.-31v., faktura k. 33)

Przed osadzeniem pozwanego w areszcie prowadził on wraz z ojcem działalność gospodarczą pod firmą (...) s.c. R. i Z. M.. Spółka ta zajmowała się transportem medycznym między szpitalami i od lipca 2018 roku popadła w kłopoty finansowe w związku z zaległościami w płatnościach ze strony jej kontrahentów. Zaburzenie płynności finansowej spółki spowodowało, iż nie była ona w stanie wywiązywać się z łączących ją z innymi podmiotami umów. Po dniu 29 września 2018 roku spółka zaprzestała transportów medycznych. Próby postawienia firmy „na nogi” nie przyniosły rezultatu. W wyniku powyższego Z. M. (1) przestał spłacać swoje zobowiązania względem innych podmiotów, w tym instytucji bankowych.

W dniu 18 lutego 2020 roku Z. M. (1) złożył wniosek o ogłoszenie upadłości. W jego treści określił swój majątek na łączną kwotę 160.000 zł, zaś przysługujące mu względem innych podmiotów wierzytelności na sumę ponad 146.000 zł. We wniosku wymieniono 40 wierzycieli, którym przysługiwały względem dłużnika wierzytelności w łącznej kwocie ponad 600.000 zł, podano także cztery wierzytelności sporne na sumę ponad 48.000 zł. Zadłużenie Z. M. (1) na dzień 7 lipca 2018 roku, tj. na datę w której dokonał on pierwszego spornego wydatku na rzecz syna, wynosiło 18.170,18 zł. Na okoliczność powstania zadłużenia oraz przyczyn braku jego spłaty Z. M. (1) wyjaśnił, że prowadzona działalność gospodarcza prosperowała dobrze pod względem finansowym i organizacyjnym do czerwca 2018 roku. Od dnia 3 lipca 2018 roku prowadzenie działalności gospodarczej stało się niemożliwe. Od tej daty, zgodnie z oświadczenie dłużnika, utracił on możliwość wywiązywania się z zawartych umów. Z. M. (1) wskazał również, że spłacił zadłużenie mieszkania syna, w którym była zameldowana jego małżonka, a także, że przeprowadził remont tego mieszkania w celu zamieszkania w nim.

Postanowieniem z dnia 8 września 2020 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi ogłosił upadłość (...), jako osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej. Jako syndyka masy upadłości Sąd wyznaczył powoda P. B..

( zeznania świadka Z. M. (1) – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 18 października 2021 roku k. 148-150, zeznania świadka M. M. (1) – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 18 października 2021 roku k. 150-152, odpis postanowienia k. 8 , wniosek k. 10-19v., okoliczności bezsporne)

W wiadomości przesłanej syndykowi Z. M. (1) wskazał, że na spłatę zadłużenia z tytułu mieszkania syna przeznaczył kwotę 9.191,82 zł, a na remont tego lokalu kwotę 2.490,59 zł. Wyjaśnił, że mieszkanie to było wynajmowane, a najemcy nie opłacali należności za lokal, ponadto dopuścili się w nim zniszczeń.

(wydruk korespondencji email k. 25-26)

Pismem z dnia 29 września 2020 roku, doręczonym w dniu 1 października 2020 roku, powód wezwał pozwanego do zwrotu w terminie do dnia 14 października 2020 roku kwoty 38.120,41 zł tytułem wydatków poniesionych na jego rzecz przez Z. M. (1). Wydatki te obejmowały: opłaty za mieszkanie – 9.191,82 zł, koszt remontu mieszkania – 2.490,59 zł, wynagrodzenie kancelarii adwokackiej – 25.338 zł, koszt paczek żywnościowych – 1.100 zł.

W odpowiedzi R. M. oświadczył, że nie jest w stanie zwrócić rzeczonych środków pieniężnych. Wyjaśnił, że wszystkie uzyskane od Z. M. (1) środki zużył na bieżące potrzeby życia codziennego, dlatego też nie jest wzbogacony.

(pismo k. 35, k. 37, wyciąg z książki nadawczej k. 35v., wydruk ze strony internetowej operatora pocztowego k. 36)

Pismem z dnia 27 października 2020 roku powód zwrócił się do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi o wydanie postanowienia nakazującego R. M. wydanie syndykowi masy upadłości Z. M. (1) kwoty 13.788 zł tytułem darowizn środków pieniężnych dokonanych przez upadłego na rzecz syna z tytułu wynagrodzenia kancelarii adwokackiej z umowy zlecenia z dnia 9 października 2019 roku w kwocie 13.038 zł oraz z tytułu paczek żywnościowych (750 zł), które to czynności zostały dokonane w terminie roku przed złożeniem wniosku o upadłość.

Postanowieniem z dnia 14 maja 2021 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi wskazał R. M., jako osobę obowiązaną do przekazania do masy upadłości Z. M. (1) kwoty 13.638 zł, a w pozostałym zakresie, tj. co do kwoty 150 zł, wniosek oddalił, ponieważ kwota ta została przekazana przez upadłego na ponad rok wcześniej przed datą złożenia wniosku o upadłość.

(pismo k. 20-20v., odpis postanowienia k. 71-72v.)

Na liście wierzytelności sporządzonej przez syndyka marsy upadłości Z. M. (1) uznano wierzytelności w łącznej kwocie 53.069,70 zł. Wśród zgłoszonych wierzytelności znalazły się m.in. wierzytelności z umów bankowych: z dnia 21 lipca 2015 roku w kwocie 94.438,23 zł, z dnia 29 grudnia 2015 roku w kwocie 21.771,44 zł, z dnia 16 stycznia 2017 roku w kwocie 47.890 zł, z dnia 27 czerwca 2017 roku w kwocie 126.887,90 zł, z dnia 30 lipca 2007 roku w kwocie 23.678,21 zł.

(lista wierzytelności k. 74, druki zgłoszenia wierzytelności wraz z załącznikami k. 75-93, k. 118-139)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dowodów z dokumentów, które nie budziły wątpliwości, co do prawidłowości ani rzetelności ich sporządzenia, nie były także kwestionowane przez żadną ze stron procesu. Za podstawę ustaleń faktycznych Sąd przyjął również wyjaśnienia pozwanego oraz zeznania świadków. Depozycje tych osób były logiczne i spójne, korespondowały ze sobą w odpowiednim zakresie, znajdowały ponadto potwierdzenie w nieosobowym materiale dowodowym. Mając powyższe na uwadze, jak również fakt, że powód nie podważał wiarygodności przedstawionej przez świadków i pozwanego relacji, Sąd uznał, że może ona stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest usprawiedliwione w przeważającej części.

Stosownie do przepisu art. 527 k.c. , stanowiącego podstawę zgłoszonego żądania, gdy wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową, każdy z wierzycieli może żądać uznania tej czynności za bezskuteczną w stosunku do niego, jeżeli dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a osoba trzecia o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć. Paragraf 2 powołanego przepisu stanowi, iż czynność prawna dłużnika jest dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli, jeżeli wskutek tej czynności dłużnik stał się niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem czynności. Przesłanką uwzględnienia roszczenia opartego na skardze pauliańskiej są zatem: istnienie godnego ochrony interesu wierzyciela w postaci wierzytelności, dokonanie przez dłużnika z osobą trzecią czynności prawnej, dokonanie przez dłużnika czynności z pokrzywdzeniem wierzycieli, a zarazem takiej, z której osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową, dokonanie przez dłużnika czynności ze świadomością pokrzywdzenia, działanie osoby trzeciej w złej wierze. Z uwagi na okoliczność, iż na mocy umowy darowizny doszło do nieodpłatnego dokonania przysporzenia majątkowego, uwzględnić należało również treść art. 528 k.c., w myśl którego, jeżeli wskutek czynności prawnej dokonanej przez dłużnika z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową bezpłatnie, wierzyciel może żądać uznania czynności za bezskuteczną, chociażby osoba ta nie wiedziała i nawet przy zachowaniu należytej staranności nie mogła się dowiedzieć, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. W orzecznictwie sądów powszechnych utrwalony jest pogląd, zgodnie z którym w sytuacji, gdy bezpłatne korzyści przypadają osobom bliskim dłużnika, należy zastosować wyłącznie art. 528 k.c. jako przepis dalej idący, z pominięciem art. 527 § 3 k.c. (por. m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 8 lipca 2014 roku, VI ACa 1655/13, L.; wyrok SA w Katowicach z dnia 21 marca 2013 roku, V ACa 828/12, L.). Przy czynności prawnej, o której mowa w art. 528 k.c. bez znaczenia jest bowiem istnienie przesłanek, o których mowa w art. 527 § 3 i 4 k.c. (domniemanie świadomości działania dłużnika z pokrzywdzeniem wierzyciela w przypadku osoby bliskiej i domniemanie dotyczące przedsiębiorcy), a do zaskarżenia czynności dokonanej pod tytułem darmym jest wystarczające spełnienie pozostałych przesłanek z art. 527 k.c. Jeżeli w chwili darowizny dłużnik był niewypłacalny, domniemywa się, iż działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. To samo dotyczy wypadku, gdy dłużnik stał się niewypłacalny wskutek dokonania darowizny (art. 529 k.c.). Przytoczone przepisy stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy dłużnik działał w zamiarze pokrzywdzenia przyszłych wierzycieli (art. 530 k.c.). Przypomnienia wymaga, że z pokrzywdzeniem wierzyciela mamy do czynienia wówczas, gdy wskutek czynności prawnej dłużnika stał się on niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż przed dokonaniem czynności. Niewypłacalność w wyższym stopniu zachodzić będzie zaś wówczas, gdy dojdzie do powiększenia niewypłacalności, przy czym każde powiększenie niewypłacalności dłużnika powinno być brane pod uwagę (por. m.in. wyrok SA w Gdańsku z dnia 29 czerwca 2015 roku, I ACa 159/15, L.). Wskazać wreszcie należy, że w sprawach nieuregulowanych przepisami art. 127-130a prawa upadłościowego do zaskarżenia czynności prawnych upadłego, dokonanych z pokrzywdzeniem wierzycieli, przepisy art. 132-134 oraz przepisy Kodeksu cywilnego o ochronie wierzyciela w przypadku niewypłacalności dłużnika stosuje się odpowiednio (art. 131 prawa upadłościowego). "Odpowiednie stosowanie", o jakim mowa w tym przepisie, oznacza konieczność uwzględniania specyfiki postępowania upadłościowego, a zwłaszcza tego jego etapu, na którym jest ustalana lista wierzytelności i zgłaszane są do niej sprzeciwy. Z uwagi na dynamiczny przebieg postępowania upadłościowego wystarczającym doprecyzowaniem chronionych wierzytelności jest wskazanie, iż uwzględnienie powództwa służy ochronie wierzycieli masy upadłości.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy podzielić należy stanowisko powoda, że sporne wydatki czynione z majątku upadłego miały miejsce w okresie, w którym dłużnik ten był niewypłacalny. W dacie pierwszych z tych wydatków (lipiec 2018 roku) Z. M. (1) posiadał bowiem niespłacone zadłużenie na łączną kwotę 18.170,18 zł względem kilku podmiotów. Przypomnienia wymaga, że w treści wniosku o ogłoszenie upadłości ojciec pozwanego sam wskazał, że od dnia 3 lipca 2018 roku utracił możliwość wywiązywania się z zawartych umów, a prowadzenie działalności gospodarczej stało się niemożliwe. Wreszcie w dacie tej dłużnik posiadał kilka produktów kredytowych na kwotę kilkuset tysięcy złotych, odnośnie których musiał przewidywać, że ich spłata jest niewykonalna. O niewypłacalności Z. M. (1) świadczy także stanowisko pozwanego, który w odpowiedzi na pozew podnosił, że zadłużenie jego mieszkania powstało ponieważ musiał on czynić nakłady na firmę, która znalazła się w kłopotach. Niespornie zatem czyniąc wydatki na pokrycie opłat za mieszkanie Z. M. (1) stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, aniżeli przed dokonaniem tych czynności. Bez znaczenia jest przy tym brak wiedzy pozwanego odnośnie regulowania opłat za mieszkanie przez jego rodziców, uzyskał on bowiem nieodpłatnie korzyść majątkową pod postacią zaoszczędzenia wydatków. Oczywiste jest także, że skoro już w lipcu 2018 roku Z. M. (1) był niewypłacalny to zastosowanie znajduje domniemanie z art. 529 k.c., którego nawet pozwany nie starał się wzruszyć. Niesporne jest także, że uiszczając opłaty za mieszkanie Z. M. (1) spłacał zobowiązanie za pozwanego, a zatem dokonywał czynności prawnej w rozumieniu art. 527 k.c. (por. m.in. wyrok SN z dnia 24 maja 2012 roku, II CSK 546/11, OSNC 2013/2/24). Reasumując tę część rozważań Sąd uznał, że poczynienie przez Z. M. (1) i jego małżonkę wydatków na poczet opłat za mieszkanie pozwanego w łącznej kwocie 9.191,82 zł, które postrzegać należy w kategorii czynności prawnej nieodpłatnej podobnej do darowizny na rzecz pozwanego (w prawie polskim darowizna jest umową na co pozwany winien był wyrazić zgodę). Nie ulega wątpliwości, iż małżonkowie M. działali w celu wywołania określonych skutków prawnych tj. zwolnienia z długu mieszkania pozwanego, zatem ich zachowanie należy postrzegać w kategorii nienazwanej czynności prawnej dokonanej nieodpłatnie na rzecz pozwanego. Miało to miejsce w okresie niewypłacalności Z. M. (1) i z pokrzywdzeniem jego wierzycieli, wobec czego powód był uprawniony do żądania uznania tych czynności prawnych za bezskuteczne. W świetle art. 124 ust. 1 prawa upadłościowego nie budzi przy tym wątpliwości, że wobec faktu, iż Z. M. (1) pozostaje w związku małżeńskim i nie łączy go z małżonką umowa majątkowa małżeńska, majątek wspólny wszedł do masy upadłości.

Powód wniósł także o uznanie za bezskuteczną czynność darowizny w kwocie 2.490,59 zł, tj. w kwocie odpowiadającej wydatkom Z. M. (1) na remont mieszkania pozwanego. W tym zakresie roszczenie to Sąd uznał jednak za bezzasadne. W pierwszej kolejności przypomnienia wymaga, że pozwany nie miał świadomości przeprowadzenia remontu jego mieszkania i o powyższym powziął wiedzę post factum. Po drugie, w ocenie Sądu, przeprowadzenia remontu mieszkania, który co wymaga podkreślenia rodzice pozwanego robili „pod siebie”, zamierzali bowiem w nim zamieszkać, nie sposób postrzegać w kategoriach czynności prawnej. W tym zakresie należy odwołać się do niemal powszechnie przyjmowanej w literaturze i orzecznictwie definicji czynności prawnej jako zdarzenia (stanu) faktycznego, w skład którego wchodzi przynajmniej jedno oświadczenie woli zmierzające do ustanowienia, zmiany lub zniesienia stosunku prawnego. Czynnością prawną jest więc świadome i celowe zachowanie określonej osoby, zmierzające do osiągnięcia wskazanych skutków cywilnoprawnych. Jak stwierdził Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 3 kwietnia 1992 roku ( I PZP 19/92, OSNCP 1992/9/166), o spełnieniu świadczenia można mówić dopiero wtedy, gdy zostanie ono zaoferowane przez dłużnika i przyjęte przez wierzyciela. Niezależnie od tego, w jakiej formie następuje spełnienie świadczenia pieniężnego - przelewu na konto wierzyciela czy wręczenia określonej sumy pieniężnej - ze strony dłużnika ma ono na celu wykonanie zobowiązania i zwolnienie się z długu. Wierzyciel, przyjmując świadczenie na zaspokojenie określonej wierzytelności, powoduje, że wierzytelność ta gaśnie. Działania obu stron są zatem celowe, nakierowane na wykonanie zobowiązania i zniesienie łączącego je stosunku prawnego, zawierają więc oświadczenia woli, które mogą być wyrażone przez każde zachowanie ujawniające wolę w sposób dostateczny ( art. 60 k.c.). Wskazać w tym miejscu należy, że zaskarżeniu na podstawie art. 527 k.c. podlegają wyłącznie czynności prawne dłużnika , nie zaś inne zdarzenia cywilnoprawne (orzeczenia sądowe, akty administracyjne, czyny dłużnika), które mogłyby powodować lub pogłębiać niewypłacalność dłużnika ani tym bardziej brak zdarzenia cywilnoprawnego. Przepis ten nie podlega rozszerzającej interpretacji (por. E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 10, Warszawa 2021). Dokonanie czynności prawnej wymaga złożenia przez podmiot prawa (stronę dokonywanej czynności) oświadczenia woli. Jeżeli zatem rozpatrujemy czynność prawną jako określony stan faktyczny (zdarzenie lub zespół zdarzeń zachodzących w świecie zewnętrznym), to złożenie oświadczenia woli (lub oświadczeń woli, jeżeli czynności prawnej dokonuje większa liczba podmiotów) jest zawsze jednym z elementów tego stanu faktycznego. Najczęściej jest to element jedyny, niekiedy jednak normy prawne konstruujące dany typ czynności prawnej wymagają dla jej dokonania zaistnienia jeszcze innych zdarzeń: zgody osoby trzeciej, aktu organu administracji, orzeczenia sądowego, wydania rzeczy, wpisu do urzędowego rejestru (np. księgi wieczystej) i innych. Przenosząc powyższe na grunt omawianej sprawy zdaniem Sądu nie sposób uznać, aby przeprowadzenie remontu mieszkania mogło być postrzegane, jako czynność prawna. Brak tu w szczególności oświadczenia woli składanego przez dłużnika, który w istocie dokonuje czynności faktycznej polegającej na przeprowadzeniu prac remontowych. Oczywiście sam remont wiąże się z wydatkami, jednak brak jest jakichkolwiek podstaw, aby przez sam fakt poczynienia takowych nadawać danej czynności przymiot czynności prawnej. Przykładowo Z. M. (1) mógł zakupić farby i pomalować własne mieszkanie i trudno w takim przypadku uznać, że wierzyciel miałby prawo wystąpić o uznanie czynności pod postacią zakupu farb za bezskuteczną. Nie można także tracić z pola widzenia okoliczności, że decyzja remontowa została suwerennie podjęta przez rodziców pozwanego, który na ten temat nie miał żadnej wiedzy. Co więcej remont miał służyć nie pozwanemu, a właśnie jego rodzicom, którzy planowali zamieszkać w przedmiotowym lokalu. Wprawdzie pozwany zamierzał przepisać mieszkanie na swoją małżonkę, jednak na datę podejmowania decyzji o remoncie informacjami tymi rodzice pozwanego nie dysponowali, zaś do zawarcia umowy darowizny mieszkania doszło dopiero w dniu 18 października 2018 roku, tj. po wykonaniu prac remontowych. Trudno zatem mówić nie tylko o czynności prawnej, ale także o przysporzeniu majątkowym po stronie pozwanego. Wreszcie podkreślenia wymaga, że pozwany nie jest obecnie właścicielem lokalu przy ul. (...) w Ł., co wyklucza przyjęcie, że jest on bezpodstawnie wzbogacony, skoro z lokalu i jego ulepszeń korzysta jego małżonka, z którą ma on rozdzielność majątkową. Dlatego też w odniesieniu do żądania uznania za bezskuteczną umowy darowizny środków pieniężnych w kwocie 2.490,59 zł Sąd powództwo oddalił. Oddaleniu podlegało również ewentualne żądanie w odniesieniu do tej kwoty, skoro po stronie pozwanego w istocie nie doszło do żadnego przysporzenia majątkowego. Przypomnieć należy, iż zgodnie z art. 409 k.c. obowiązek wydania korzyści lub zwrotu jej wartości wygasa, jeżeli ten, kto korzyść uzyskał, zużył ją lub utracił w taki sposób, że nie jest już wzbogacony, chyba że wyzbywając się korzyści lub zużywając ją powinien był liczyć się z obowiązkiem zwrotu.

Ostatnia grupa kwestionowanych przez powoda wydatków dotyczyła łącznej kwoty 500 zł, którą Z. M. (1) przekazał pozwanemu tytułem tzw. „wypiski” i paczek żywnościowych. Nie budzi wątpliwości, że przekazanie przedmiotowych środków pieniężnych może być postrzegane w kategoriach darowizny, wzbogacającej pozwanego. Sama ta konkluzja nie oznacza jednak, że roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie. W pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę na przepisy k.r.o. dotyczące obowiązku alimentacyjnego rodziców względem dzieci. Zgodnie z art. 133 § 1 i § 2 k.r.o. rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Poza powyższym wypadkiem uprawniony do świadczeń alimentacyjnych jest tylko ten, kto znajduje się w niedostatku. Wyjaśnienia wymaga, że omawiany obowiązek alimentacyjny rodziców trwa do chwili osiągnięcia przez dziecko zdolności do samodzielnego utrzymywania się, to więc kryterium – a nie uzyskanie przez dziecko pełnoletności decyduje o wygaśnięciu tego obowiązku. Powinność ta utrzymuje się także w sytuacji, gdy niezdolność do utrzymania się przez dziecko jest wynikiem działań przez nie zawinionych (por. m.in. uchwała SN z dnia 31 stycznia 1986 roku, III CZP 76/85, OSNCP 1987/1/4, w której SN wskazał, że niemożność samodzielnego utrzymania się przez pełnoletnie dziecko ze względu na całkowitą niezdolność do pracy spowodowaną narkomanią nie wyłącza obowiązku alimentacyjnego rodziców). W konsekwencji chybione jest stanowisko powoda, jakoby obowiązek alimentacyjny rodziców względem pozwanego wyłączał fakt jego pełnoletności, a także bycia podejrzanym, wobec którego zastosowano środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania. Powód zdaje się przy tym całkowicie ignorować obowiązującą w procesie karnym zasadę domniemania niewinności, jak również okoliczność, że w dacie czynienia spornych wydatków w stosunku do pozwanego toczyło się jeszcze postępowanie przygotowawcze. O czym była mowa, przesłanką obowiązku alimentacyjnego jest także niedostatek dziecka. Jak przyjmuje się w orzecznictwie, w niedostatku znajduje się ten, kto nie może własnymi siłami zaspokoić swych usprawiedliwionych potrzeb, o których mowa w art. 135 § 1 k.r.o., w szczególności nie ma niezbędnych ku temu środków i nie może ich uzyskać przy wykorzystaniu swoich możliwości zarobkowych. Jeżeli własnymi siłami może zaspokoić swoje potrzeby tylko częściowo, obowiązek alimentacyjny zobowiązanego ogranicza się do ich niezaspokojonej części (por. m.in. wyrok SN z dnia 20 lutego 1974 roku, III CRN 388/73, OSNCP 1975/2/29; wyrok SN z dnia 19 maja 1975 roku, III CRN 55/75, OSNCP 1976/ 6/133; wyrok SN z dnia 20 stycznia 2000 roku, I CKN 1187/99, L.). W przypadku osoby osadzonej w areszcie śledczym za oczywiste uznać należy, że znajduje się ona w niedostatku i nie ma realnych możliwości poprawy swojej sytuacji bytowej. Truizmem jest przy tym stwierdzenie, że jednostki penitencjarne w Polsce zaspokajają wyłącznie w minimalnym stopniu potrzeby osadzonych oraz oferują produkty nie tylko w ściśle reglamentowanej ilości, ale także niskiej jakości. W świetle powyższych rozważań przekazanie przez Z. M. (1) na rzecz pozwanego kwoty 500 zł postrzegać należy, jako przejaw realizacji obowiązku z art. 133 k.r.o. Niezależnie od powyższej konkluzji Sąd uznał, że domaganie się przez powoda uznania za bezskuteczną czynności darowizny w tym zakresie stanowi żądanie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, które w rozpatrywanej sprawie winny być stawiane wyżej, aniżeli prawa wierzyciela upadłego dłużnika. Zgodnie z art. 5 k.c. nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Wykonywanie prawa podmiotowego w sposób sprzeczny z tymi kryteriami jest bezprawne i z tego względu nie korzysta z ochrony jurysdykcyjnej. Norma zawarta w tym przepisie ma charakter wyjątkowy i może być stosowana tylko po wykazaniu wyjątkowych okoliczności, w sytuacji, gdy w inny sposób nie można zabezpieczyć interesu osoby zagrożonej wykonaniem prawa podmiotowego przez inną osobę (por. m.in. wyrok SN z dnia 17 października 1969 roku, III CRN 310/69, OSNCP 1970/6/115) oraz w tych szczególnych przypadkach, w których wykorzystywanie uprawnień wynikających z przepisów prawa prowadziłoby do skutku nieaprobowanego w społeczeństwie ze względu na przyjętą w społeczeństwie zasadę współżycia społecznego. Jak podnosi się w judykaturze, treść art. 5 k.c. oznacza odesłanie do zasad słuszności, dobrej wiary w sensie obiektywnym, zasad uczciwości obowiązującej w stosunkach cywilnoprawnych i zasady lojalności wobec partnera (por. m.in. wyrok SN z dnia 3 października 2000 roku, I CKN 308/00, LEX; wyrok SN z dnia 4 października 2001 roku, I CKN 871/00, LEX). W orzecznictwie Sądu Najwyższego akcentuje się ponadto moralny wymiar zasad współżycia społecznego, podkreślając, że stwierdzenie nadużycia prawa wymaga skonkretyzowania działań, które pozostają w sprzeczności z normami moralnymi godnymi ochrony i przestrzegania w społeczeństwie. Na treść zasad współżycia społecznego składają się przy tym akceptowane i godne ochrony reguły rzetelnego postępowania w stosunkach społecznych (por. m.in. wyrok SN z dnia 3 lutego 1998 roku, I CKN 459/97, LEX nr 78424). Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy powtórzyć należy, że Z. M. (1) dokonywał spornych wydatków celem zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych pozwanego, kierując się nie tylko względami rodzinnymi, ale także humanitarnymi. Otrzymywane środki pieniężne pozwany przeznaczał na zakup produktów żywnościowych oraz higienicznych, które następnie zużywał. R. M. nie miał przy tym możliwości innego nabycia potrzebnych mu produktów, jak tylko za otrzymywane od rodziny pieniądze. Co istotne mowa o środkach w obiektywnie niewielkiej wysokości, co nakazuje przyjąć, że ich wydatkowanie nie stanowiło dużego pokrzywdzenia wierzycieli. W takim stanie rzeczy dochodzenie zwrotu tychże środków uznać należy za zachowanie społecznie nieakceptowane. Jedynie na marginesie zauważenia wymaga, że w odniesieniu do tych środków nie mógł znajdować zastosowanie przepis art. 405 k.c., skoro bowiem zostały one przeznaczone na zakup produktów żywnościowych i higienicznych, które następnie pozwany zużył, to zastosowanie znajduje art. 409 k.c. brak jest bowiem przesłanek do przyjęcia, że pozwany winien się liczyć z obowiązkiem zwrotu kwot otrzymanych od ojca.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał za bezskuteczne w stosunku do masy upadłości upadłego Z. M. (1) czynności prawne w postaci:

j)  czynności prawnej polegającej na zapłacie w dniu 22 lipca 2018 roku długu R. M. w łącznej wysokości 4.785,38 zł wynikającego z tytułu wykonawczego – nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi z dnia 27 marca 2018 roku w sprawie o sygn. VIII Nc 2541/18 oraz kosztów postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi M. J. pod sygn. akt Km (...),

k)  czynności prawnej polegającej na zapłacie w dniu 6 sierpnia 2018 roku długu R. M. w wysokości 70 zł wynikającego z kosztów postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi M. J. pod sygn. akt Km (...),

l)  czynności polegającej na zapłacie w dniu 13 sierpnia 2018 roku długu R. M. w wysokości 2.100 zł wobec (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Ł.,

m)  czynności polegającej na zapłacie w dniu 28 sierpnia 2018 roku długu R. M. w wysokości 421,81 zł wobec (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Ł.,

n)  czynności polegającej na zapłacie w dniu 16 października 2018 roku długu R. M. w wysokości 421,81 zł wobec (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Ł.,

o)  czynności polegającej na zapłacie w dniu 12 listopada 2018 roku długu R. M. w wysokości 400 zł wobec (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Ł.,

p)  czynności polegającej na zapłacie w dniu 17 grudnia 2018 roku długu R. M. w wysokości 400 zł wobec (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Ł.,

q)  czynności polegającej na zapłacie w dniu 21 kwietnia 2017 roku długu R. M. w wysokości 208 zł tytułem opłaty za energię elektryczną,

r)  czynności polegającej na zapłacie w dniu 7 września 2018 roku długu R. M. w wysokości 384,82 zł tytułem opłaty za energię elektryczną,

a w pozostałym zakresie powództwo oddalił, ponadto oddalił powództwo ewentualne.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.729,03 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, stosownie do wyniku przedmiotowej sprawy. Powód wygrał postępowanie w 75,45% (uznano za bezskuteczne czynności w łącznej kwocie 9.191,82 zł, zaś powód domagał się uznania za bezskuteczne czynności prawnych w łącznej kwocie 12.182,14 zł). Na łączną kwotę poniesionych kosztów składają się: 3.600 zł tytułem wynagrodzenia zawodowego pełnomocnika oraz kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Do tej kwoty nie należy doliczać opłaty sądowej od pozwu, bowiem na podstawie 132 ust. 2 ustawy – Prawo upadłościowe syndyk nie ponosi opłat sądowych w zakresie powództw o uznanie czynności za bezskuteczną. Stąd też kwota 750 zł podlegała zwrotowi (pkt 3.) jako nadpłacona – art. 80 ust. 1 ustawy o kosztach sądowy w sprawach cywilnych.

Na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. w zw. z art. 102 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd obciążył pozwanego obowiązkiem zwrotu rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzew w Łodzi kwoty 580,96 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych w części, odstępując od obciążenia pozwanego tymi wydatkami w pozostałym zakresie. Na kwotę obciążenia pozwanego nieuiszczonymi kosztami sądowymi składa się 750 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu oraz kwota 20 zł tytułem należności za konwojowanie pozwanego na rozprawę w dniu 18 października 2021 roku. W związku z faktem, iż pozwany przegrał sprawę w 75,45% należało go obciążyć kwotą 580,96 zł.