Pełny tekst orzeczenia

s ygn. akt II Ka 193/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 10 listopada 2021 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu – II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący

-

sędzia Jacek Klęk

Protokolant

-

st. sekr. sąd. Zdzisława Dróżdż

-

staż. Magdalena Tomczyk

przy udziale prokuratora Beaty Nowakowskiej-Jasiak i oskarżycielki posiłkowej A. P., po rozpoznaniu w dniu 27 X 2021 r. sprawy M. P. (1) oskarżonego o czyn z art. 207§1 i 1a k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., na skutek apelacji obrońcy oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku – VII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Poddębicach z 10 maja 2021 r. w sprawie VII K 261/19,

1.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. K. 516,60 (pięćset szesnaście i 60/100) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielce posiłkowej z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  Zasądza od M. P. (1) na rzecz Skarbu Państwa:

a)  180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty oraz

b)  536,60 (pięćset trzydzieści sześć i 60/100) złotych tytułem wydatków postępowania odwoławczego.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 193/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Łasku VII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Poddębicach z 10 maja 2021 r. sygn. akt VII K 261/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Sąd odwoławczy oparł się na ustaleniach Sądu I Instancji.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1.  Obraza art. 7 k.p.k. poprzez:

-

przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i rozstrzygnięciu szeregu wątpliwości na niekorzyść oskarżonego – oparcie rozstrzygnięcia głównie na zeznaniach pokrzywdzonych: A. P., I. P. oraz świadków K. J., K. K. (2), E. G., które w ocenie skarżącego, nie powinny stanowić podstawy ustaleń faktycznych w zakresie winy oskarżonego, który konsekwentnie nie przyznał się do popełniania zarzucanych mu czynów, przy jednoczesnym odmówieniu dania wiary zeznaniom małoletniej M. P. (2) w części;

-

art. 7 k.p.k. poprzez błędną ocenę materiału dowodowego, w szczególności poprzez odmowę dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego M. P. (1) w części, pomimo iż w oparciu o pozostały materiał dowodowy nie da się ponad wszelką wątpliwość wykluczyć ich prawdziwości.

2.  Obraza prawa materialnego a to, art. 207 § 1 k.k. poprzez jego błędną wykładnie i w konsekwencji zastosowanie w sytuacji braku znamion czynu zabronionego i przypisanie zachowaniu oskarżonego znamion znęcania oraz gdy stan faktyczny ustalony w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w żaden sposób nie pozwala na przyjęcie, że zachowanie oskarżonego M. P. (1) wypełniło znamiona przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty nie są zasadne. W pierwszej kolejności sąd odniesie się do uchybień wskazanych przez apelującego w ramach zarzutu obrazy przepisów postępowania, a następnie do zarzutu obrazy prawa materialnego. Sąd uczyni to w ramach tej samej sekcji z uwagi na brak odrębnie sprecyzowanych wniosków odwoławczych odnośnie do każdego z zarzutów.

Naruszenie reguł swobodnej oceny dowodów nie może być oparte wyłącznie o dokonanie faktycznej błędnej oceny, lecz skarżący musi wykazać, że miało to realny wpływ na treść rozstrzygnięcia. Oznacza to, że niezbędnym jest, aby Sąd w procesie dochodzenia do prawdy obiektywnej, wbrew zasadom wymienionym w art. 7 k.p.k., pominął przy rozważaniach zgromadzone w sprawie dowody, dokonał ich niewłaściwej oceny przy zastosowaniu niezgodnego z logiką i doświadczeniem życiowym wnioskowania, oparł się na dowodach nieujawnionych bądź obciążonych zakazami dowodowymi albo przeprowadzonych w sposób niedozwolony. Jednocześnie jest to uzasadnione, gdy sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne lub też sprzeczne z regułami poprawnego rozumowania, wyłączając przez to możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej i sprowadzając postępowanie do konieczności dokonania ponownego, pełnego postępowania dowodowego.

Należy pamiętać, że Sądowi przysługuje prawo wyboru wiarygodnych źródeł dowodowych i rozważenie ich w zgodzie z własnym sumieniem, a to po stronie skarżącego należy wykazanie, że Sąd wyciągnął z nich błędne wnioski i w sposób niewłaściwy dokonał subsumpcji zachowania pod naruszone przepisy ustaw karnych. Ma to kluczowe znaczenie w sprawach z dominującymi osobowymi źródłami osobowymi. Rola skarżącego jest zaś wskazanie domniemanych naruszeń i wykazanie ich wpływ na prawidłowość wydanego rozstrzygnięcia. W innym przypadku środek odwoławczy musi zostać uznany za nieskuteczny. Trzeba przy tym pamiętać, że nie każdy stwierdzony błąd w ocenie dowodów powoduje konieczność zmiany rozstrzygnięcia, jeżeli mimo jego popełnienia pozostaje ono prawidłowe.

W postępowaniu odwoławczym ocenia się prawidłowość rozumowania i dedukcji rozstrzygnięcia Sądu I instancji. Bada się całokształt postępowania dowodowego, weryfikując w ten sposób prawidłowość całości ustaleń faktycznych. Warto przy tym pamiętać o współzależności dowodów, bowiem większość z nich wymaga ich łącznej oceny razem z innymi, w przeciwnym wypadku nie wskazują one rzeczywistego stanu faktycznego. Jest to zatem przejaw swoistej kontroli władzy dyskrecjonalnej Sądu, choć ograniczonej konkretnymi przepisami prawa. Jednak swoboda wyboru środków dowodowych i ich ocena należy do organu meriti. Trzeba tez podkreślić, że Sąd nie jest obowiązany do badania całokształtu możliwych do zaistnienia sytuacji, lecz bada tylko te, które wynikają z naturalnego ciągu przyczynowo-skutkowego.

W odniesieniu do zarzutu wadliwej oceny wiarygodności zeznań świadków K. J., K. K. (2) i E. G. należy wskazać, że skarżący zapomniał o zasadzie współzależności dowodów. Świadkowie ci faktycznie są osobami czerpiącymi swą wiedzę z relacji A. P. oraz I. P.. Należy jednak pamiętać, że w prawie karnym nie istnieje żadna hierarchia znaczenia procesowego dowodów, bowiem Sąd dokonuje ich oceny kierując się wiedzą i doświadczeniem oraz opierając się o całokształt materiału dowodowego. Ocena wiarygodności dowodów pośrednich („ze słyszenia”) jest więc dokonywana w oparciu o ich zgodność z relacją źródłową. Taka ocena nie ma to zatem nic wspólnego z błędem logicznym „idem per idem”. Zeznania te pozostają ze sobą koherentne, są logiczne. Świadkowie posiłkując się procesami pamięciowymi podawali szczegółowe informacje a tam, gdzie nie byli sobie w stanie przypomnieć szczegółów, nie zastępowali luk hipotezami lub domysłami. Sąd Okręgowy nie ma przy tym zastrzeżeń do oceny tych dowodów dokonanej przez Sąd Rejonowy.

Inną kwestią jest możliwość przywołania tych dowodów jako uprawdopodabniających relację A. P. odnośnie zachowań oskarżonego. Sąd I instancji nie operował jednak oceną na zasadzie uznania ich wiarygodności wskutek przyznania tego waloru zeznaniom pokrzywdzonych, lecz badał je pod kątem całokształtu materiału dowodowego. Skarżący w kontekście tych dowodów skupia się na wycinku uzasadnienia Sądu Rejonowego, miast wykazać, że te były albo niezgodne z dowodem pierwotnym, albo że dowód pierwotny, czyli zeznania pokrzywdzonych, oceniono wbrew zasadzie z art. 7 k.p.k. W ocenie Sąd Rejonowego, podzielanego przez Sąd Okręgowy, zeznania pokrzywdzonych pozostają logiczne i zbieżne ze sobą zarówno wewnętrznie, jaki zewnętrznie – w odniesieniu do pozostałych dowodów. Konkretne okoliczności, jak np. chowanie czy wyrzucanie ubrań pokrzywdzonych przez oskarżonego, znajdują potwierdzenie w ich wzajemnych relacjach. Co więcej, Sąd zwraca uwagę na szczegółowość i płynność depozycji pokrzywdzonych, które zostały złożone, a co do których nie ma uzasadnionych obaw podawania nieprawdy. Pokrzywdzone nie wypierały się okoliczności, które mogły wpłynąć niekorzystnie na ocenę ich postępowania, stawiających je w niekorzystnym świetle. Co więcej, w ich zeznaniach pojawiają się opisy zachowań oskarżonego zakorzenionych w realiach sprawy, a typowych dla sprawców przemocy domowej. Szantaż emocjonalny (groźby popełnienia samobójstwa, wahania nastrojów od euforii i samokrytyki, po agresję słowną, a także z bezpośrednim użyciem siły) połączony z wyzwiskami i używaniem przemocy fizycznej trwające przez wiele lat pozwalają na przyjęcie, że pokrzywdzone opisywały sytuacje w których uczestniczyły, faktycznie zsiniałe. Pokrzywdzone zeznawały rzeczowo i konkretnie, nie tłumiły emocji (zwłaszcza A. P.), a także nie przybierały pozycji obronnej na wypadek pytań skierowanych o własne zachowania. Krytyka postępowania nie była zatem z ich strony skierowana wyłącznie na osobę oskarżonego.

W kwestii zarzutu z pkt. 2. Skarżący wywodzi zasadność zarzutu obrazy art. 207 § 1 k.k. powołując się na powtarzające się wzajemne negatywne zachowania stron wobec siebie – tyle ze z ustalonego przez Sąd stanu faktycznego powyższe nie wynika. W niniejszej sprawie pomimo ustalonych zachowań wzajemnych te miał charakter incydentalny i nie dochodziło do przenoszenia ról pomiędzy ofiarą (ofiarami) a sprawcą. Rzecz w tym, że w okresie objętym czynem przypisanym pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonymi istniał niezmienny podział ról. Sprawca to osoba, która wykorzystując uzależnienie od siebie pokrzywdzonego, bądź też swoją przewagę w innych aspektach (fizyczną, materialną, psychiczną), sprowadza drugą stronę do roli podporządkowanej. Nie oznacza to jednak, że ofiara ma przyjmować wyłącznie postawę bierną – dopuszczalna jest bowiem odpowiednia w stosunku do ataku reakcja ofiary, bowiem inne rozumienie prowadziłoby do zupełnego zaprzeczenia idei tej instytucji. Kluczową dla oceny pozostaje dysproporcja pomiędzy zachowaniem sprawcy a ofiary (dysproporcja siły i negatywnych zachowań), a także to, że to sprawca przede wszystkim (a więc nie tylko wyłącznie) inicjuje negatywne zachowania, prowokując ofiarę do reakcji. Ofiara często nie widząc innego wyjścia bądź pozostając w stanie emocjonalnym uniemożliwiającym normalne funkcjonowanie, może również doprowadzić do wyładowania negatywnych emocji także poprzez sprowokowanie sytuacji konfrontacyjnej. Jeśli dzieje się tak z poczucia bezsilności i udręczenia pokrzywdzonej, to takie zachowania nie czynią z niej sprawcy i nie ekskulpują oskarżonego. Ważne jest to, której osoby działania są motywowane wolą udręczenia innego członka rodziny. Pojedyncze, incydentalne przypadki wzajemności takich relacji nie mogą stanowić podstawy do oceny całokształtu stosunków panujących w rodzinie oskarżonego. Stosunek podporządkowania w relacjach ojciec-pasierbica wynikający z naturalnych relacji rodzinnych nie może prowadzić do intensyfikacji roli poprzez deprecjonowanie na różne sposoby strony naturalnie słabszej, w tym przypadku pasierbicy. Podobnie sytuacja ma miejsce w przypadku relacji pomiędzy mężem a żoną, zwłaszcza gdy ta druga strona czuje się finansowo uzależniona od męża. W ocenie Sądu Okręgowego stosunek zależności od sprawcy zachodzi wówczas, gdy pokrzywdzony nie jest zdolny z własnej woli przeciwstawić się znęcaniu i znosi je np. z obawy przed pogorszeniem swoich dotychczasowych warunków życiowych (np. środków utrzymania, mieszkania). Stosunek tego rodzaju może istnieć z mocy prawa, ale może też wynikać z sytuacji faktycznej, stwarzającej dla sprawcy sposobność znęcania się przy wykorzystaniu nad ofiarą przewagi, jaką mu daje łącząca ich więź materialna, osobista lub uczuciowa (por. uchwała SN z 9.06.1976 r., VI KZP 13/75, OSNKW 1976/7–8, poz. 86). Oskarżony żądał dla siebie specjalnego traktowania, nie znosząc przy tym sprzeciwu ani odmowy, sprowadzając naturalny opór pokrzywdzonych do aktu nieposłuszeństwa zasługującego na ukaranie. Na to wszystko nakładają się wcześniej wspomniane zeznania świadków „pośrednich”, które ugruntowują relację podaną przez pokrzywdzone. Naturalne jest przy tego rodzaju przestępstwach przy tym, że większość nagannych zachowań dokonywana jest w zaciszu domowym, bez obecności dodatkowych świadków. W tej sytuacji Sąd może sięgnąć do dowodów pośrednich – bo te dowodzą choćby stanu pokrzywdzonych, ich stosunku do relacjonowanych zdarzeń w dacie rozmów z tym świadkami. Warto przy tym wskazać, że o ile co do wiarygodności zeznań A. P. skarżący podnosi pewne okoliczności godzące w jej twierdzenia, które jednak pozostają bezskuteczne w świetle prawidłowej oceny tego dowodu, dokonanej przez Sąd Rejonowy, o tyle w przypadku twierdzeń I. P. skarżący nie wskazuje okoliczności z art. 7 k.p.k., lecz poprzestaje jedynie na wyartykułowaniu swego negatywnego wrażenia, co do jej postawy wobec oskarżonego. Upatruje przy tym źródeł owego wrażenia w niechęci I. P. do podporządkowania się zaleceniom oskarżonego. Obrońca zapomina jednak, że kwestia karcenia małoletnich dzieci pozostaje w zakresie władzy rodzicielskiej, jednak sposób jego dokonywania podlega ocenie odpowiednich organów, o ile pojawia się informacja o konieczności interwencji. W niniejszej sprawie Sąd nie ma wątpliwości, że u źródeł wielu zachowań pokrzywdzonej, leżała trudna sytuacja rodzinna wywoływana postępowaniem oskarżonego. Oskarżony miał prawo interweniować w świetle, w jego ocenie negatywnego postępowania pokrzywdzonej, jednak obowiązany był czynić to z poszanowanie praw i wolności drugiej strony a zwłaszcza zgodny z prawem metod wychowawczych. Wybrał jednak drogę konfliktu, cechując się przy tym wyjątkową intensywnością takich zachowań.

Odnosząc się bezpośrednio do kwestionowanej oceny zeznań M. P. (2) – odwołanie się przez Sąd w ocenie wiarygodności zeznań świadka do opinii biegłej psycholog, w obecności której świadek była przesłuchiwana, nie stanowi o braku samodzielności Sądu, czy też sprzeniewierzeniu się niezawisłości. Przywołanie w ocenie zachowań świadka, na które zwróciła uwagę biegła wypowiadając się odnośnie psychologicznych kryteriów wiarygodności, pozostaje w zgodzie z zasadami oceny dowodów w sprawie. Nie jest też błędem wskazywanie, że kryteriów tych nie spełniają depozycje małoletniego świadka z uwagi na używanie przez niego kwantyfikatorów o znacznej „wadze” emocjonalnej, jak np. słowo „nigdy” w opisie negatywnych zachowań oskarżonego. W kontekście powyższego twierdzenie, że opinia biegłej pozostaje niepełna, bo biegła nie wypowiedziała się co do tego, czy depozycje świadka spełniają psychologiczne kryteria wiarygodności, jest nieporozumieniem. Warto przy tym zaznaczyć, że zeznania M. P. (2) w części stanowiły podstawy dla przyjmowania ustaleń faktycznych, a jednocześnie biegła sama zaznaczała, że podawane przez świadka informacje, tak jak i jego zachowanie podczas przesłuchania, wskazują, że świadek zaciera prawdziwy obraz negatywnego zachowania oskarżonego w domu, starając się minimalizować jego skutki. W tej sytuacji ocena zeznań świadka, zwłaszcza w świetle pozostałych dowodów, pozostaje zgodna z faktycznie poczynionymi ustaleniami w sprawie i pozostaje prawidłową.

W uzasadnieniu apelacji obrońca wskazał także na tożsamy (w świetle naruszenia swobodnej oceny dowodów) zarzut dotyczący odmowy przyznania wiarygodności zeznaniom świadków M. W. i J. S.. Ma przy tym rację, że Sąd I instancji w sposób esencjonalny opisał, dlaczego uznał ich twierdzenia za niewiarygodne, jednak warto podkreślić, co czyni także skarżący, że ww. świadkowie jedynie okresowo przebywali na terenie posesji oskarżonego, przy tym pomieszkując wówczas w przyczepie kempingowej, zatem podniesienie zarzutu dotyczącego tych dowodów wymagało wyjaśnienia ewentualnego wpływu tego uchybienia na treść wyroku, czego skarżący w żaden sposób nie uczynił. Trzeba też podnieść, że Sąd wskazał na nieprzydatność depozycji ww. świadków do poczynienia wiążących ustaleń, z powodu wskazany wyżej okoliczności.

Ocena wiarygodności wyjaśnień oskarżonego została przez Sąd I instancji dokonana zgodnie z wymogami art. 7 k.p.k., co wynika choćby z przytoczonego wyżej opisu wiarygodności zeznań pokrzywdzonych i świadków. Skarżący poza subiektywnym stwierdzeniem, że nie da się wykluczyć ich prawdziwości, nie podał przy tym argumentów pozwalających obalić prawdziwość zeznań świadków. Jego argumentacja pozostaje nie skuteczną, a wskazane niekonsekwencje nie mają wpływu na ostateczną treść i zasadność rozstrzygnięcia.

W zakresie ostatniego z podniesionych zarzutów, choć Sąd Okręgowy odnosił się do niego już w znacznej części powyżej, to koniecznym jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy działanie oskarżonego wyszczególnione w opisie czynu – a nie wolno zapominać, że w tym zakresie apelujący nie wskazał na jakiekolwiek uchybienia, poprzestając na domniemanej wzajemności zachowań w relacji oskarżony – A. P. (bo w sposób oczywisty nie można tego odnieść do relacji z pasierbicą) - można uznać za społecznie akceptowalne, odpowiadające wartością nadrzędnym spójności i trwałości rodziny oraz jej integralności, wyrażanej w normach prawnych, etycznych i kulturowych. Czy zatem takie zachowanie jak zakłócanie spoczynku nocnego, uniemożliwianie korzystania ze wspólnych pomieszczeń, niszczenie kosmetyków czy bielizny albo groźbą targnięcia się na swoje życie jest do pogodzenia ze zobiektywizowanymi normami społecznymi. Zachowania takie prezentował oskarżony w okresie przypisanym w zarzucie i trudno nie zauważyć, że tego rodzaju postępowanie w sposób oczywisty godziło w dobro pokrzywdzonych, stanowiąc dla nich źródło udręczenia wynikającego z cierpień psychicznych, objawiających się dla małoletnich choćby w obawie rozpadu rodziny i zaburzeniu poczuciu ich bezpieczeństwa. Użyte przez ustawodawcę pojęcie „znęca się” nie podkreśla ani szczególnego celu, do którego powinien zmierzać sprawca, ani szczególnych pobudek lub motywów, którymi powinien się kierować. O znęcaniu się – z etymologicznego punktu widzenia – można bowiem mówić nie tylko, gdy sprawca prezentuje naganne zachowania ze złośliwości lub sadyzmu albo gdy jego wyłącznym celem jest pokrzywdzenie osoby zależnej, ale także wtedy, gdy sprawca bijąc na przykład swoją ofiarę kieruje się zwykłym gniewem, podnieceniem, poczuciem własnej siły, strachem przed atakiem ze strony ofiary, źle pojętymi względami wychowawczymi, bądź gdy jego zachowanie stanowi reakcję na niewłaściwe postępowanie pokrzywdzonego (za Aleksandrem Ratajczakiem Przestępstwa przeciwko rodzinie, opiece i młodzieży w systemie polskiego prawa karnego, Warszawa 1980 s. 141). Oznacza to, że prezentowane zachowania oskarżonego bez wątpienia wyczerpywała znamiona przypisanego mu czynu zabronionego.

Nie ma również wątpliwości co do prawidłowości przypisanej kwalifikacji prawnej w kontekście ustalonego zamiaru. Sąd Rejonowy przypisał oskarżonemu działanie w zamiarze bezpośrednim. Powyższe nie oznacza, że Sąd Okręgowy akceptuje zapatrywanie skarżącego odnośnie warunkowania przypisania sprawcy występku znęcania od ustalenia działania w zamiarze bezpośrednim. Współczesna judykatura oraz doktryna wskazują na możliwość przypisania sprawcy odpowiedzialności za działania o charakterze ewentualnym (vide Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 2017 r. sygn. akt III KK 157/17, ww. A. R. Przestępstwa…) i Sąd Okręgowy ten pogląd akceptuje. Dopuszczalne jest bowiem przyjęcie, że sprawca wywołując awanturę poprzez umniejszanie czyjego znaczenia bądź deprecjonując jego wygląd lub zachowanie nie kieruje się chęcią celowego pogorszenia samopoczucia ofiary, lecz godzi się na to, że taki ewentualny skutek może wywołać. Dokonuje przy tym takiego czynu w celu osiągnięcia zamierzonego przez siebie rezultatu, np. zwiększenia podporządkowania czy też osiągnięcia doraźnej satysfakcji czy gratyfikacji (np. zaniechanie samodzielnego wyjazdu, kupno określonego przedmiotu). Stąd też argumentację obrony w zakresie strony podmiotowej przestępstwa znęcania, niezależnie od jej przydatności na gruncie niniejszej sprawy, Sąd uznaje za chybioną.

Wniosek

O uniewinnienie oskarżonego lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku obrońcy oskarżonego, bowiem przedstawiona przez niego argumentacja w zakresie każdego z podniesionych zarzutów nie prowadzi do uznania konieczności zmiany rozstrzygnięcia pierwszoinstancyjnego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie ujawniono.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Łasku VII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w P. z 10 maja 2021 r. sygn. akt VII K 261/19.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Przedstawiona argumentacja nie mogła doprowadzić do wzruszenia wyroku. Zarzuty stanowią wyłącznie polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu I instancji i nie stanowią podstawy do rozważań nad zasadnością zmiany rozstrzygnięcia. Stanowią wyraz nierealnych, hipotetyczny i niezgodnych z prawdą założeń skarżącego, który stara się z wyjętych z kontekstu wypowiedzi zbudować narrację wokół wzajemnych zachowań pokrzywdzonych. Nie mają one jednak odzwierciedlania w rzeczywistym stanie faktycznym, który Sąd Rejonowy stworzył w oparciu o rzetelną i właściwą ocenę materiału dowodowego, na podstawie dowodów uznanych za wiarygodne. Sąd Okręgowy nie miał żadnej wątpliwości co do prawidłowości przeprowadzenia przez Sąd Rejonowy postępowania ani okoliczności czynu, co musi skutkować utrzymaniem w mocy wyroku Sądu I instancji.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zgodne z § 17 ust. 2 pkt w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 r. poz. 18) Sąd przyznał pełnomocnikowi oskarżycielki posiłkowej opłatę odpowiadającą stawce minimalnej.

3.

Wydatki postępowania odwoławczego obejmują opłatę przyznaną pełnomocnikowi oskarżycielki posiłkowej z urzędu (pkt. 2.) i 20,00 zł ryczałtu za doręczenia. Opłatę wynikająca z nieuwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonego ustalono w oparciu o art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. nr 49, poz. 223).

7.  PODPIS