Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 stycznia 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. ponownie ustalił E. D. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 lutego 2021 r. do dnia 31 października 2024 r. w oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 26 października 2020 r., nie stwierdzające u wnioskodawczyni całkowitej niezdolności do pracy.

(decyzja k. 68 - 69 akt ZUS)

Od powyższej decyzji E. D. odwołała się w dniu 2 marca 2021 r., wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Ubezpieczona podniosła, że jest po rozległym zawale serca (...) ściany przedniej, powikłanym ciężką dysfunkcją lewej komory, jest po zabiegu implantacji kardiowertera- defibrylatora serca, cierpi także na napadowe migotanie przedsionków, po T.. Według prowadzącego ją lekarza kardiologa wymaga ona stałej kontroli medycznej i nie rokuje poprawy stanu zdrowia. W ocenie skarżącej jej stan zdrowia w ostatnim czasie znacznie się pogorszył i nie rokuje poprawy.

(odwołanie k. 3 – 4)

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania wywodząc jak w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie k. 59)

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił, co następuje:

E. D. urodziła się w dniu (...) Ubezpieczona legitymuje się wykształceniem zawodowym, z zawodu jest szwaczką i pracowała jako krawcowa do 2006 r.

(okoliczności bezsporne, a nadto zaświadczenia w aktach ZUS)

Wnioskodawczyni od dnia 12 stycznia 2006 r. pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, a od dnia 1 lipca 2008 r. do dnia 31 października 2021 r. rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

(decyzje k. 21, k. 25, k. 30, 33, 36, 39, 48, 54 akt ZUS)

W dniu 7 września 2020 r. ubezpieczona złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek k. 64 – 64 verte)

W dniu 5 października 2020 r. wnioskodawczyni została zbadana przez Lekarza Orzecznika ZUS, który rozpoznał u badanej chorobę niedokrwienną serca z przebytym zawałem serca w 2005r., leczonym angioplastyką wieńcową z założeniem stentów, dysfunkcję skurczową lewej komory serca w II klasie (...), przebytą implantację w 2009r. i reimplantację w 2019r., napadowe migotanie przedsionków i uznał, że jest ona częściowo niezdolna do pracy do 31 października 2024 r., daty powstania częściowej niezdolności do pracy nie da się ustalić.

(opinia i orzeczenie biegłego Orzecznika ZUS k. 36 – 36 verte dokumentacji medycznej w aktach ZUS i k. 65 akt ZUS)

W dniu 7 października 2020 r. wnioskodawczyni złożyła sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 5 października 2020 r .

(sprzeciw k. 37- 37 verte dokumentacji lekarskiej załączonej do akt ZUS)

Komisja Lekarska ZUS w dniu 26 października 2020 r. zbadała wnioskodawczynię, rozpoznając u niej stabilną chorobę wieńcową z przebytym zawałem serca i angioplastyką w 2005 r., stan po reimplantacji ICD w 2019 r., zaburzenia rytmu serca w okresie (...) i uznała, że jest ona częściowo niezdolna do pracy do 31 października 2024 r. Daty powstania częściowej niezdolności do pracy nie da się ustalić.

(opinia i orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS k. 43 – 43 verte dokumentacji medycznej w aktach ZUS i k. 67 akt ZUS)

W oparciu o powyższe orzeczenie organ rentowy w dniu 26 stycznia 2021 r. wydał decyzję mocą, której ponownie ustalił E. D. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 lutego 2021 r. do dnia 31 października 2024 r.

(decyzja k. 230 - 232 akt ZUS)

W dniu 22 kwietnia 2021 r. E. D. została zbadana przez biegłego sądowego lekarza chorób wewnętrznych i kardiologa dr n. med. R. G., który rozpoznał u wnioskodawczyni przewlekłą niewydolność serca w II/III klasie czynnościowej wg (...), ciężką/umiarkowaną dysfunkcję skurczową mięśnia lewej komory (frakcja wyrzutowa EF-36%) - obraz kardiomiopatii niedokrwiennej, stan po implantacji kardiowertera-defbrylatora (...) (2009r), stan po reimplantacji i rozbudowie układu stymulującego - reimplantacja kardiowertera-defibrylatora resynchronizującego B. S. (15.02.2011 r.), stan po reimplantacji kardiowertera-defibrylatora resynchronizującego (...) (11.09.2019r), utrwalony blok lewej odnogi pęczka H., napadowe migotanie przedsionków, przewlekłą chorobę wieńcową, stan po zawale serca (...) ściany przedniej leczony angioplastyką pnia (...) (lewej tętnicy wieńcowej) z implantacją stentu oraz po angioplastyce (...) (tj. gałęzi przedniej zstępującej) z implantacją 2 stentów w 2005 r. oraz stan po T. (przejściowym niedokrwieniu mózgu) - 14.08.2011 r. i uznał badaną za całkowicie niezdolną do pracy zarobkowej z powodu utraty zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy jako kontynuację wcześniejszej całkowitej niezdolności do pracy, okresowo do dnia 31 grudnia 2022r. Niewątpliwie wnioskodawczyni, pomimo relatywnie dobrego ogólnego stanu jest obciążona bardzo poważnymi schorzeniami kardiologicznymi. Ma rozpoznaną przewlekłą niewydolność serca, ciężkie upośledzenie funkcji skurczowej mięśnia lewej komory serca. Opisywana przez organ rentowy poprawa jest pozorna - stan zdrowia nie zmienił się istotnie (w okresach wcześniejszych ZUS stwierdzał całkowitą niezdolność do pracy). Przede wszystkim jednak u wnioskodawczyni rozpoznawane jest ciężkie/umiarkowane uszkodzenia mięśnia sercowego z dużym upośledzeniem funkcji skurczowej mięśnia LK (rozpoznanie uszkodzenia mięśnia lewej komory serca i kardiomiopatii poniedokrwiennej). W kolejnych badaniach USG serca (ECHO) - ostatnie z dnia 9.09.2019 r. - obserwowano rozległe zaburzenia kurczliwości mięśnia lewej komory serca, umiarkowane upośledzenie funkcji skurczowej lewej komory, wyliczona frakcja wyrzutowa 36%. Frakcja wyrzutowa jest ilościowym parametrem określającym sprawność - globalną funkcję mięśnia lewej komory tzn. sprawność serca jako całości (norma różnie określana wg. autorów średnio powyżej 50% oznacza zachowaną prawidłową funkcję). Dodatkowo z uwagi na znaczne upośledzenie funkcji skurczowej mięśnia lewej komory serca miała implantowany kardiowerter-defibrylator tj. ICD w 2009r. Jest to rodzaj urządzenia do elektroterapii (rodzaj stymulatora, rozrusznika serca), którego celem jest ewentualne przeciwdziałanie nagłemu zgonowi serca w mechanizmie głównie komorowych zaburzeń rytmu serca. Tego typu terapia zarezerwowana jest tylko dla pacjentów z najcięższym uszkodzeniem mięśnia sercowego. Takie leczenie (implantacja stymulatora kardiowertera-defibrylatora) nie leczy uszkodzonego mięśnia sercowego, a jedynie zmniejsza ryzyko nagłego zgonu sercowego. Następnie układ w/w stymulatora został rozbudowany o dodatkową funkcje resynchronizacji w 2011 r., tj. układ poprawiający funkcje mięśnia sercowego. Kolejny zabieg reimplantacji kardiowertera-defibrylatora z funkcją resynchronizacji (z powodu wyczerpywania się baterii) miała wykonany w dniu 11.09.2019 r.

Stan kliniczny - nawracające objawy kliniczne (mała tolerancja wysiłku, duszności, zaostrzenia niewydolności serca), konieczność wymiany urządzeń do elektroterapii, które były przyczyną hospitalizacji w Klinikach (...). Ostatni pobyt szpitalny miał miejsce we wrześniu 2019r.

Całościowo wnioskodawczym jest osobą z ciężkim-umiarkowanym upośledzeniem funkcji mięśnia sercowego, z uwagi na chociażby obecność kardiowerter-defibrylatora musi prowadzić oszczędzający tryb życia. Nie można stwierdzić istotnej poprawy - wyniki badań są porównywalne.

Całkowita niezdolność do pracy wnika z ciężkiej niewydolności serca wespół z towarzyszącymi schorzeniami dodatkowymi, a nie z obecności samego (...). Rozpoznawane jest ciężkie/umiarkowane uszkodzenia mięśnia sercowego z dużym upośledzeniem funkcji skurczowej mięśnia LK (rozpoznanie uszkodzenia mięśnia lewej komory serca i kardiomiopatii poniedokrwiennej). Zastosowanie resynchronizacji poprawia funkcję lewej komory serca, to fakt. Poprawa ta nie jest jednak tak duża, iż przesądza o braku u wnioskodawczyni całkowitej niezdolności do pracy.

(opinia biegłego z zakresu chorób wewnętrznych i kardiologa k. 68 – 71, opinia uzupełniająca k. 90 – 91)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o załączone do akt sprawy akta rentowe E. D., dokumentację lekarską oraz o wydaną w sprawie opinię biegłego sądowego lekarza z zakresu chorób wewnętrznych i kardiologa dr n. med. R. G., a zatem biegłego, którego specjalizacja odpowiada rodzajowi schorzeń występujących u wnioskodawczyni.

Powołany biegły, wydał swoją opinię po zapoznaniu się z całokształtem dokumentacji lekarskiej oraz po przeprowadzeniu badania bezpośredniego wnioskodawczyni. W świetle przedmiotowej opinii ubezpieczona jest nadal całkowicie niezdolna do pracy okresowo do dnia 31 grudnia 2022 r.

W ocenie Sądu Okręgowego opinia tego biegłego jest jasna, wnikliwa, spójna, logiczna i obiektywna, w sposób przejrzysty i wyczerpujący opisuje stan zdrowia E. D. oraz sporządzone została zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym jej przedmiot, będąc tym samym wiarygodnym źródłem dowodowym.

Przedmiotowy biegły na żądanie organu rentowego uzupełnił swą opinię wyjaśniając w rzetelny sposób podstawy swojej opinii oraz ustosunkowując się do wszystkich zarzutów stanowiących próbę podważenia niniejszej opinii.

Biegły odpowiadając na zastrzeżenia organu rentowego podkreślił, że w podobny stanie klinicznym wcześniej sam ZUS stwierdził całkowitą niezdolność do pracy u ubezpieczonej. Biegły stwierdził przeciwwskazania do pewnych prac z uwagi na samą obecność (...) z funkcją resynchronizacji. Jednakże uwypuklił, że stwierdzona w jego badaniu całkowita niezdolność do pracy ubezpieczonej wynika z ciężkiej niewydolności serca wespół z towarzyszącymi schorzeniami dodatkowymi, a nie z obecności samego (...). Rozpoznawane jest ciężkie/umiarkowane uszkodzenia mięśnia sercowego z dużym upośledzeniem funkcji skurczowej mięśnia LK (rozpoznanie uszkodzenia mięśnia lewej komory serca i kardiomiopatii poniedokrwiennej). Biegły podniósł także, że zastosowanie resynchronizacji poprawia funkcję lewej komory serca, to fakt, jednak poprawa nie jest tak duża, że tym samym przesądza to o braku całkowitej niezdolności do pracy u ubezpieczonej.

Mając zatem na względzie tak wszechstronną opinię biegłego z zakresu chorób wewnętrznych i kardiologa stwierdzić należy, że zarzuty organu rentowego wobec przywołanej opinii nie są zasadne i stanowią li tylko bezzasadną polemikę z wnioskami tego biegłego, nie zawierają natomiast merytorycznych zasadnych podstaw do jej zakwestionowania.

Sąd Okręgowy uznał w pełni wartość dowodową tej opinii i podzielił jako przekonywujące, wnioski wypływające z jej treści. Opinia ta jest w pełni wyczerpująca (biegły w opinii uzupełniającej udzielił szczegółowych odpowiedzi na pytania strony) i została wydana po zapoznaniu z całokształtem dokumentacji lekarskiej oraz po badaniu fizykalnym ubezpieczonej.

W ocenie Sądu organ rentowy nie wskazał na uchybienia tego biegłego przy wydawaniu opinii i formułowaniu wniosków, które mogłyby ją podważać. Należy bowiem podkreślić, iż podstawą zakwestionowania opinii nie może być fakt, iż treść wydanej w sprawie opinii nie jest zbieżna z zapatrywaniami oraz stanowiskiem w sprawie danej strony. Innymi słowy, nie można kwestionować opinii tylko dlatego, że de facto strona nie jest zadowolona z opinii przedstawionej przez dotychczasowego biegłego. Słusznie wskazuje się w judykaturze, opowiedzenie się za odmiennym stanowiskiem oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by upewnić się, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona kwestionująca (vide m. in.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 28 lutego 2013 roku w sprawie III AUa 1180/12, LEX 1294835; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 22 lutego 2013 roku w sprawie I ACa 76/12, LEX 1312019). Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, przyczynami mogącymi przemawiać za koniecznością uzyskania dodatkowej opinii od innego biegłego są na przykład nielogiczność wyciągniętych przez niego wniosków, zawarcie w opinii sformułowań niekategorycznych, niejednoznacznych czy też brak dostatecznej mocy przekonywającej opinii (tak m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 lutego 2013 roku w sprawie I ACa 980/12, LEX 1293767; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 3 kwietnia 2013 roku w sprawie I ACa 148/13, LEX 1313335).

Podkreślić w tym miejscu trzeba, że przedstawiona w sprawie opinia biegłego z zakresu chorób wewnętrznych i kardiologa była spójna, logiczna, merytoryczna, prawidłowa i odpowiadała postawionej tezie dowodowej, a ponadto zawierała czytelne wnioski. Ustalenia biegłego ponadto w całości korespondują ze znajdującą się w aktach sprawy dokumentacją. Zaprezentowana w sprawie opinia biegłego z zakresu chorób wewnętrznych i kardiologa nie może zostać podważona z uwagi na jej ostateczną wartość dowodową.

W tej sytuacji Sąd uznał, że wniosek organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności będzie jedynie zmierzał do zbędnego wydłużania postępowania sądowego i generował dodatkowe koszty, zaś dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, nie mogą więc tutaj mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów. W konsekwencji jak już wyżej wskazano nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych opinii biegłych w każdym wypadku, gdy opinia złożona jest niekorzystna dla strony (vide wyrok SN z 15.02.1974 r. II CR 817/73 LEX nr 7404), co potwierdza również późniejsze orzecznictwo (wyrok SN z 6.05.2009 r., II CSK 642/08 LEX nr 511998, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 25.06.2009 r. V Ca 139/09 LEX nr 551993, postanowienie SN z 19.08.2009 r., III CSK 7/09 LEX 533130, wyrok SN z 16.09.2009 r., I PK 79/09 LEX nr 5543670, wyrok SN z 30.05.2007 r., IV CSK 41/07 LEX nr 346211). Jak wyżej wskazano podkreśla się w orzecznictwie, że o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość w przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania, co powinno skutkować jego pominięciem – (tak min. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 5 czerwca 2002 roku, sygn. akt III AUa 811/02 opubl. OSA 2003/9/35).

Zaznaczyć przy tym należy, że ostatecznie pełnomocnik ZUS nie podniósł żadnych dalszych konkretnych zarzutów wobec uzupełniającej opinii tego biegłego, wskazując jedynie, że się z nią nie zgadza.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego i poczynionych
na jego podstawie ustaleń faktycznych, odwołanie E. D. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku (Dz. U. z 2020 r., poz. 53 z późn. zm.) o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełni łącznie następujące warunki:

• jest niezdolny do pracy całkowicie lub częściowo,

• ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy

• oraz niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w pkt 3 art. 57

w/w ustawy, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była okoliczność, czy wnioskodawczyni jest całkowicie niezdolna do pracy.

Zgodnie z treścią przepisu art. 12, przywołanej już ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, natomiast jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem 5 lat, niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż lat 5 (art. 13 ust. 2 i 3 ustawy).

Upośledzenie organizmu w znaczeniu medycznym nie jest równoznaczne z niezdolnością do pracy w rozumieniu przepisów ubezpieczeniowych. Z medycznego punktu widzenia, chorą jest osoba niesprawna fizycznie lub psychicznie w związku z wystąpieniem zdarzenia losowego, skutkującego powstaniem stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Termin ten przeniesiony do języka prawniczego zostaje zawężony poprzez warunek wpływu niesprawności na wykonywanie zatrudnienia, co najmniej zgodnego z poziomem kwalifikacji. Stąd przepisy ustawy wyróżniają całkowitą niezdolność do pracy i niezdolność częściową. Zatem niezdolność do pracy na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych jest połączeniem czynnika medycznego (stanu organizmu) oraz czynnika ekonomicznego (zdolności do zarobkowania). Podstawę ubiegania się o świadczenie rentowe stanowi wykazanie istnienia stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu o takim natężeniu, które istotnie ogranicza możliwości zarobkowania.

Podnieść należy, że poziom posiadanych kwalifikacji, wyznacza zakres pracy, do której można odnosić ocenę zdolności do pracy w rozumieniu art. 12 i 13 ustawy. Inaczej mówiąc, ochrona ubezpieczeniowa służy temu kto utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, choćby w stopniu częściowej niezdolności do pracy. Należy zatem przy ocenie częściowej niezdolności do pracy odnosić się do poziomu posiadanych kwalifikacji, przy czym w każdym przypadku należy zważyć posiadane wykształcenie oraz charakter dotychczasowego zatrudnienia ubezpieczonego i okres tego zatrudnienia. Nie sposób bowiem dokonać oceny posiadanych kwalifikacji, odnosząc się w sposób alternatywny z jednej strony do posiadanego wykształcenia, a z drugiej, do zatrudnienia wykonywanego przez ubezpieczonego.

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się, stosownie do art. 13 ust 1 ustawy stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Na gruncie powyższego przepisu Sąd Najwyższy wielokrotnie w swych orzeczeniach wskazywał, że warunki określone w art. 12 ustawy emerytalnej są spełnione wówczas, gdy naruszenie sprawności organizmu jest tego rodzaju, że stanowi przeszkodę do wykonywania pracy. Samo zaś naruszenie sprawności organizmu nie skutkujące niemożnością wykonywania pracy, lecz możliwe np. do leczenia w warunkach zwolnień lekarskich, nie jest wystarczające (wyrok SN z 19 grudnia 2000, II UKN 160/00 OSNP 2002/16/396).

W myśl ogólnych zasad postępowania cywilnego na wnioskodawczyni spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jej roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie odwołania. Pewne odstępstwa od wskazanych reguł ciężaru dowodu zawierają przepisy kodeksu postępowania cywilnego, które określają fakty (okoliczności faktyczne) nie wymagające udowodnienia w przepisach art. 227 k.p.c., 228 k.p.c., 229 k.p.c., 230 k.p.c., 231 k.p.c., 234 k.p.c.

Także z treści art. 232 k.p.c. wynika, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyższego nie zmienia możliwość prowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego z urzędu.

Ustalenia dokonane w toku postępowania uzasadniają zmianę zaskarżonej decyzji i stanowią podstawę do przyznania prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Przeprowadzone postępowanie wykazało bowiem, że wnioskodawczyni jest osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 w/w ustawy. Wynika to w sposób jednoznaczny z opinii biegłego o specjalizacji lekarskiej, odpowiadającej charakterowi schorzeń występujących u E. D..

Z badania kardiologicznego wynika, że całokształt stwierdzonych u wnioskodawczyni schorzeń, powoduje u niej utratę zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

Ubezpieczona pomimo relatywnie dobrego ogólnego stanu jest obciążona bardzo poważnymi schorzeniami kardiologicznymi. Ma rozpoznaną przewlekłą niewydolność serca, ciężkie upośledzenie funkcji skurczowej mięśnia lewej komory serca. Przede wszystkim jednak u wnioskodawczym rozpoznawane jest ciężkie/umiarkowane uszkodzenia mięśnia sercowego z dużym upośledzeniem funkcji skurczowej mięśnia LK (rozpoznanie uszkodzenia mięśnia lewej komory serca i kardiomiopatii poniedokrwiennej). W kolejnych badaniach USG serca (ECHO) - ostatnie z dnia 9.09.2019 r. - obserwowano rozległe zaburzenia kurczliwości mięśnia lewej komory serca, umiarkowane upośledzenie funkcji skurczowej lewej komory, wyliczona frakcja wyrzutowa 36%. Frakcja wyrzutowa jest ilościowym parametrem określającym sprawność - globalną funkcję mięśnia lewej komory tzn. w dużym skrócie sprawność serca jako całości (norma różnie określana wg. autorów średnio powyżej 50% oznacza zachowaną prawidłową funkcję).

Dodatkowo z uwagi na znaczne upośledzenie funkcji skurczowej mięśnia lewej komory serca miała implantowany kardiowerter-defibrylator t.j ICD w 2009r. Jest to rodzaj urządzenia do elektroterapii (rodzaj stymulatora, rozrusznika serca), którego celem jest ewentualne przeciwdziałanie nagłemu zgonowi serca w mechanizmie głównie komorowych zaburzeń rytmu serca. Tego typu terapia zarezerwowana jest tylko dla pacjentów z najcięższym uszkodzeniem mięśnia sercowego. Takie leczenie (implantacja stymulatora kardiowertera-defibrylatora) nie leczy uszkodzonego mięśnia sercowego, a jedynie zmniejsza ryzyko nagłego zgonu sercowego. Następnie układ w/w stymulatora został rozbudowany o dodatkową funkcje resynchronizacji w 2011 r., tj. układ poprawiający funkcje mięśnia sercowego. Koleiny zabieg reimplantacji kardiowertera-defibrylatora z funkcją resynchronizacji (z powodu wyczerpywania się baterii) miała wykonany w dniu 11.09.2019 r.

Całościowo wnioskodawczym jest osobą z ciężko-umiarkowanym upośledzeniem funkcji mięśnia sercowego, z uwagi na chociażby obecność kardiowerter-defibrylatora i musi prowadzić oszczędzający tryb życia. Nie można stwierdzić istotnej poprawy - wyniki badań są porównywalne, do wcześniejszych.

Całkowita niezdolność do pracy u ubezpieczonej wynika z występującej u niej ciężkiej niewydolności serca wespół z towarzyszącymi schorzeniami dodatkowymi, a nie z obecności samego (...). Jeszcze raz podkreślić trzeba, że rozpoznawane jest u niej ciężkie/umiarkowane uszkodzenia mięśnia sercowego z dużym upośledzeniem funkcji skurczowej mięśnia LK (rozpoznanie uszkodzenia mięśnia lewej komory serca i kardiomiopatii poniedokrwiennej). Natomiast zastosowanie resynchronizacji poprawia funkcję lewej komory serca, jednak poprawa ta nie jest tak znaczna, aby przesądzać o braku całkowitej niezdolności do pracy.

Uwzględniając powyższe Sąd Okręgowy uznał, że wnioskodawczyni jest całkowicie niezdolna do pracy od daty zakończenia pobierania świadczenia rentowego przyznanego poprzednią decyzją ZUS do dnia 31 grudnia 2022 r.

E. D. spełnia także pozostałe przesłanki warunkujące przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, które to przesłanki wynikają z powołanych wyżej przepisów, co nie było kwestionowane przez organ rentowy w toku niniejszego postępowania.

Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Mając zatem na względzie wymienione wyżej okoliczności Sąd Okręgowy w Łodzi, uznając odwołanie E. D. za zasadne, na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T. z dnia 26 stycznia 2021 r. w ten sposób, że przyznał E. D. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 listopada 2020 r., to jest od dnia następnego od ostatniego dnia pobierania renty przyznanej poprzednią decyzją organu rentowego, do dnia 31 grudnia 2022 r. (data ustalona w opinii biegłego z zakresu chorób wewnętrznych i kardiologa) na mocy art. 129 ust. 1, ponieważ wnioskodawczyni jest nadal całkowicie niezdolna do pracy.

K.B

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełn. organu rentowego I. M. – przez PP, wypożyczając akta rentowe.