Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2021 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 7 września 2021 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa M. G.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w Ł.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. na rzecz powoda M. G. kwotę 6.376,37 zł (sześć tysięcy trzysta siedemdziesiąt sześć złotych trzydzieści siedem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

-od kwoty 5.926,37 zł (pięć tysięcy dziewięćset dwadzieścia sześć złotych trzydzieści siedem groszy) od dnia 21 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty;

-od kwoty 450 zł ( czterysta pięćdziesiąt złotych) od dnia 3 marca 2018 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. na rzecz powoda M. G. kwotę 2.572 zł (dwa tysiące pięćset siedemdziesiąt dwa złote ) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.817 zł (tysiąc osiemset siedemnaście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

3.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie kwotę 293,82 zł (dwieście dziewięćdziesiąt trzy złote osiemdziesiąt dwa grosze) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt III C 1320/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 grudnia 2018 roku powód M. G. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w Ł. kwoty 5.100 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi w stosunku rocznym, od kwot:

-4.650 złotych od dnia 21 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty,

-450 złotych od dnia 3 marca 2018 roku do dnia zapłaty

i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu M. G. podniósł, że na skutek najechania na wyrwę w jezdni znajdującej się na rogu ulic (...) w S., doszło do uszkodzenia należącego do niego pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...). Zarządca drogi Gmina M. S. – Zarząd Dróg i (...) Miejskiego w S. przyjął odpowiedzialność za szkodę powstałą w pojeździe, a likwidację szkody prowadziła (...) Spółka Akcyjna w Ł., z którym łączyła go umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Ubezpieczyciel ustalił koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed powstania szkody na kwotę 910,46 złotych netto, a następnie na podstawie decyzji z dnia 4 grudnia 2017 roku przyznał odszkodowanie w kwocie 1.160,46 złotych netto obejmującej koszty naprawy pojazdu oraz holowania i taką kwotę powodowi wypłacono. Następnie, po przeprowadzeniu dodatkowych oględzin pojazdu, powodowi przyznano odszkodowanie uzupełniające w kwocie 4.124,25 złotych netto tytułem kosztów naprawy pojazdu oraz kwotę 57,50 złotych tytułem podatku od towarów i usług w zakresie kosztów holowania, ponieważ powód nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku naliczonego w związku z tą usługą.

Powód nie zgodził się z ustaloną w toku postępowania likwidacyjną wysokością szkody w zakresie kosztów naprawy pojazdu i zlecił oszacowanie tych kosztów rzeczoznawcy samochodowemu P. O.. Rzeczoznawca ustalił te koszty na kwotę 12.967,47 złotych brutto. Koszt sporządzenia ww. kalkulacji wynosił 450 zł.

Pismem z dnia 14 grudnia 2017 roku powód wezwał (...) Spółkę Akcyjną w Ł. do zapłaty kwoty 8.382,82 złotych tytułem uzupełnienia odszkodowania. Ubezpieczyciel odmówił zapłaty.

Powód podał, że na dochodzoną pozwem kwotę 5. 100 złotych składa się:

-kwota 3.492,03 złote tytułem części odszkodowania za uszkodzenie pojazdu,

-kwota 1.157,97 złotych tytułem dopłaty podatku od towarów i usług od kwoty dotychczas wypłaconego odszkodowania,

-kwota 450 złotych tytułem kosztów sporządzenia kalkulacji naprawy pojazdu przez rzeczoznawcę samochodowego P. O..

Powód podał, że żąda odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego z tytułu uzupełnienia odszkodowania za uszkodzenie pojazdu i dopłaty podatku od towarów i usług liczonych od dnia następnego po upływie 30 dni od daty sporządzenia kosztorysu naprawy. Ubezpieczyciel sporządził kosztorys naprawy pojazdu w dniu 20 listopada 2017 roku, a zatem w tym dniu posiadał informację o szkodzie. Przewidziany ustawą termin do spełnienia świadczenia upłynął zatem w dniu 20 grudnia 2017 roku, a zatem ubezpieczyciel winien spełnić świadczenie z tego tytułu do dnia 20 grudnia 2017 roku. Skoro tego nie uczynił od dnia następnego, tj. 21 grudnia 2017 roku pozostaje w opóźnieniu.

W odniesieniu natomiast do odsetek od kwoty 450 złotych tytułem kosztów kalkulacji naprawy pojazdu, powód wskazał, że domaga się ich zasądzenia od dnia następnego po upływie terminu zakreślonego do zapłaty tej kwoty. Powód wezwał ubezpieczyciela do zapłaty pismem, które pozwany otrzymał najpóźniej w dniu 16 lutego 2018 roku. Zakreślony nim 14 – dniowy termin do zapłaty upłynął w dniu 2 marca 2018 roku. Powodowi należą się zatem odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia z tego tytułu od dnia 3 marca 2018 roku.

W dniu 7 lutego 2019 roku referendarz sądowy w tut. Sądzie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z treścią żądania pozwu (ówczesna sygn. akt I Nc 2537/18).

Pozwany (...) Spółka Akcyjna w Ł. zaskarżył ww. nakaz zapłaty sprzeciwem, w którym wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany przyznał, że ponosi odpowiedzialność za szkodę, do której doszło w należącym do powoda pojeździe w dniu 1 listopada 2017 roku, jednakże w jego ocenie wypłacone z tego tytułu świadczenie jest adekwatne do rozmiaru powstałej szkody. Zdaniem pozwanego, nie ma bowiem podstaw faktycznych i prawnych do ustalenia wysokości kosztów naprawy pojazdu przy uwzględnieniu wyłącznie oryginalnych części zamiennych sygnowanych logo producenta oraz stawek za prace na poziomie stosowanym przez autoryzowane stacje naprawcze. Uszkodzony pojazd jest pojazdem 10 letnim, nie objętym gwarancją producenta, której zachowanie wymagałoby spełnienia określonych wymogów. Nadto złożona kalkulacja naprawy pojazdu sporządzona przez P. O. uwzględnia wykonanie czynności oraz użycie części zamiennych, których zastosowanie nie było konieczne w świetle zakresu uszkodzeń powstałych w pojeździe na skutek zdarzenia z dnia 1 listopada 2017 roku. Pozwany podniósł również, że świadczenie z tytułu odszkodowania winno być wypłacone w kwocie netto, ponieważ M. G. jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, a zatem ma możliwość odliczenia kwoty podatku należnego od kwotę podatku naliczonego.

W ocenie strony pozwanego nie zachodzą również podstawy do uwzględnienia powództwa w zakresie kwoty 450 złotych tytułem kosztów ekspertyzy, ponieważ zlecenie kalkulacji naprawy pojazdu nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z powstała w pojeździe szkodą.

Na skutek prawidłowego wniesienia sprzeciwu nakaz zapłaty stracił moc, zgodnie z przepisem art. 505 § 1 k.p.c. i sprawa została skierowana do rozpoznania na rozprawie.

W piśmie z dnia 14 grudnia 2020 roku powód M. G. rozszerzył żądanie pozwu i wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego ubezpieczyciela kwoty 5.811,37 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

-5.361,37 złotych od dnia 21 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty,

-450 złotych od dnia 3 marca 2018 roku do dnia zapłaty

i kosztami procesu według norm przepisanych.

Następnie w piśmie z dnia 21 grudnia 2020 roku powód M. G. ponownie rozszerzył żądanie pozwu i wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego ubezpieczyciela kwoty 6. 373,37 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

-5.926,37 złotych od dnia 21 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty,

-450 złotych od dnia 3 marca 2018 roku do dnia zapłaty

i kosztami procesu według norm przepisanych.

(...) Spółka Akcyjna w Ł. wniosła o oddalenie powództwa w zakresie, w jakim powód je rozszerzył pismami z dnia 14 grudnia 2020 roku i 21 grudnia 2020 roku, powołując się na stanowisko wyrażone w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód M. G. jest właścicielem pojazdu marki M. (...) o nr. rej. (...).

Niesporne.

W dniu 1 listopada 2017 roku M. G., kierując należącym do niego pojazdem, najechał na wyrwę na powierzchni jezdni znajdującej się na rogu ulic (...) w S..

Zarządcą drogi jest Gmina M. S. – Zarząd Dróg i (...) Miejskiego w S..

Niesporne.

W dniu 3 listopada 2017 roku M. G. złożył w Zarządzie Dróg i (...) Miejskiego w S. wniosek o wypłatę odszkodowania z tytułu szkody poniesionej na skutek złego stanu nawierzchni drogowej. We wniosku wskazał, że na skutek najechania na wyrwę na powierzchni jezdni uszkodzeniu uległo prawe przednie koło, w tym opona, felga aluminiowa i wahacz zawieszenia.

Niesporne, a nadto:

-wniosek o wypłatę odszkodowania k. 9, k. 88 – 90.

-karta zdarzenia k. 10, k. 70, 72, 76, 91

W dniu 16 listopada 2017 roku, na zlecenie M. G., firma (...) w S., dokonała przeglądu prawej strony pojazdu pod kątem uszkodzeń związanych ze zdarzeniem z dnia 1 listopada 2017 roku. Podczas oględzin stwierdzono, że uszkodzeniu uległo:

1)  prawe przednie koło, w tym: opona marki P. (...) Zero 255/35 R20 97W, felga firmy (...) 35 x 9,5,

2)  wahacz przedni prawy dolny nr (...),

3)  tylne prawe koło, w tym opona marki P. rozmiar 275/35 ZR 20, felga firmy (...) 35 x 105.

O stwierdzeniu powyższych uszkodzeń pojazdu M. G. poinformował Gminę M. S. – Zarząd Dróg i (...) Miejskiego w S..

Dowód:

-pismo z dnia 16.11.2017 r. wraz ze zdjęciami pojazdu k. 31 – 35,

-wiadomość e – mailowa z dnia 17.11.2017 r. z załącznikami k. 77 – 79.

Gmina M. S. – Zarząd Dróg i (...) Miejskiego w S. przekazała zgłoszenie szkody (...) Spółce Akcyjnej w Ł., z którym łączyła ją umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

W toku postępowania likwidacyjnego sporządzono kosztorys naprawy pojazdu, datowany na 20 listopada 2017 roku, w którym ustalono koszt naprawy pojazdu na kwotę 1.288,63 złote netto. Następnie zastosowano korektę z tytułu wzrostu wartości pojazdu wynikającą z naprawy uszkodzeń wcześniejszych w kwocie 378,17 złotych. Ostatecznie koszt naprawy pojazdu został ustalony na kwotę 910,46 złotych netto.

Kalkulacja naprawy została wykonana w oparciu o technologię naprawy pojazdu z uwzględnieniem:

-średniej stawki za roboczogodzinę ustalonej na podstawie cen stosowanych przez warsztaty działające na terenie miejsca zamieszkania lub siedziby poszkodowanego na poziomie 51 złotych,

-cen materiałów lakierniczych na rynku polskim,

-cen części zamiennych pochodzących od producentów i importerów pojazdów oraz od dostawców niezależnych.

Dowód:

-pismo z dnia 07.11.2017 r. k. 85

-pismo z dnia 10.11.2017 r. z załącznikami k. 81 - 83,

-protokół szkody k. 14 – 15,

-kosztorys k. 11- 12.

Decyzją z dnia 4 grudnia 2017 roku pozwany (...) Spółka Akcyjna w Ł. przyznał M. G. odszkodowanie w kwocie 1.160,46 złotych, w tym:

-kwotę 910,46 złotych tytułem kosztów naprawy pojazdu,

-kwotę 250 złotych tytułem kosztów holowania.

Niesporne, a nadto:

-decyzja o przyznaniu odszkodowania z dnia 04.12.2017 r. k. 16 – 17, k. 67 - 68

W dniu 5 grudnia 2017 roku M. G. złożył oświadczenie, że uszkodzony pojazd nie jest przez niego wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej oraz, że nie ma możliwości odliczenia od kosztów naprawy podatku od towarów i usług.

Dowód:

-oświadczenie powoda z dnia 05.12.2017 r. k. 18.

W dniu 13 grudnia 2017 roku ubezpieczyciel sporządził kolejną kalkulację naprawy pojazdu, w której przyjęto, że w należącym do M. G. pojeździe doszło do uszkodzenia: wahacza zawieszenia, opony przedniej prawej, koła tarczowego i opony tylnej prawej. Koszt naprawy pojazdu ustalono na kwotę 6.617,46 złotych, a następnie zastosowano potrącenie za ubytek wartości części zamiennych w kwocie 1 512,81 złotych. Ostateczny koszt naprawy pojazdu ustalono na kwotę 5.034,65 złotych.

Dowód:

-kalkulacja naprawy z dnia 12.12.2017 r. k. 19 – 25.

Decyzją z dnia 2 stycznia 2018 roku pozwany (...) Spółka Akcyjna w Ł. przyznało M. G. odszkodowanie w kwocie 4.181,69 złotych, w tym:

-kwotę 57,50 złotych tytułem dopłaty podatku od towarów i usług od świadczenia przyznanego tytułem kosztów holowania pojazdu

-kwotę 4.181,69 złotych tytułem uzupełnienia kosztów naprawy pojazdu (5.034,65 zł – 910,46 zł = 4.181,69 zł).

Niesporne, a nadto:

-decyzja o przyznaniu odszkodowania z dnia 02.01.2018 r. k. 26 - 27.

Powód M. G. nie zgodził się z wysokością szkody ustaloną przez (...) Spółkę Akcyjną w Ł. i zlecił ustalenie kosztów naprawy pojazdu rzeczoznawcy samochodowemu P. O..

P. O. ustalił koszty naprawy pojazdu na kwotę 12.967,47 złotych brutto przy zastosowaniu części zamiennych sygnowanych logo producenta pojazdu oraz stawek za roboczogodzinę prac blacharskich i mechanicznych na poziomie 124,60 złotych oraz prac lakierniczych na poziomie 132,30 złotych.

Dowód:

-kalkulacja naprawy sporządzona przez rzeczoznawcę P. O. k. 29 – 30.

Za sporządzenie kalkulacji naprawy P. O. wystawił na rzecz M. G. fakturę nr (...) na kwotę 450 złotych. Powód M. G. zapłacił gotówką ww. kwotę.

Dowód:

-faktura nr (...) k. 36.

Pismem z dnia 14 grudnia 2017 roku powód M. G., powołując na ustalenia co do wysokości kosztów naprawy poczynione przez rzeczoznawcę samochodowego P. O., wezwał pozwanego (...) Spółkę Akcyjną w Ł. do zapłaty kwoty 8.382,82 złotych tytułem uzupełnienia odszkodowania. Kwota ta obejmowała należności z następujących tytułów:

-7.932,82 złote tytułem kosztów naprawy pojazdu,

-450 złotych tytułem kosztów sporządzenia kalkulacji naprawy pojazdu.

Pismo to wysłano w dniu 22 stycznia 2018 roku.

Dowód:

-wezwanie do zapłaty z dnia 14.12.2018 r. k. 38 – 40.

Pismem z dnia 16 lutego 2018 roku (...) Spółka Akcyjna w Ł. odmówiło uzupełnienia odszkodowania.

Dowód:

-pismo z dnia 16.02.2018 r. k. 41 – 42, k. 65 – 66.

Na skutek najechania na wyrwę w powierzchni jezdni w pojeździe uległy uszkodzeniu:

1)  opona przednia prawa,

2)  opona tylna prawa,

3)  wahacz przedni,

4)  tarcza koła przedniego prawego,

5)  tarcza koła tylnego prawego.

Brak dowodu na uszkodzenie w pojeździe wahacza dolnego koła przedniego prawego.

Koszt naprawy pojazdu, przy uwzględnieniu nowych oryginalnych części zamiennych sygnowanych logo producenta pojazdu oraz średnich stawek roboczogodzin prac na poziomie 124,60 złotych oraz ubytku wartości części zamiennych , wynosi 10.961,02 złotych brutto.

Przywrócenie pojazdu do stanu zbliżonego do stanu poprzedniego wymaga zastosowania części zamiennych nowych oryginalnych sygnowanych logo producenta. Zastosowanie tych części zamiennych nie zwiększy wartości pojazdu.

Dowód:

-opinia biegłego sądowego L. C. z dnia 07.07.20 r. k. 111 – 120,

-uzupełniająca opinia biegłego sądowego L. C. z dnia 07.11.2020 r. k. 144 – 148,

-uzupełniająca opinia biegłego sądowego L. C. z dnia 27.01.2021 r. k. 168 – 169,

-uzupełniająca opinia biegłego sadowego L. C. z dnia 27.04.2021 r. k. 195 – 196.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się w całości uzasadnione.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowią przepisy art. 822 § 1 i 2 k.c. i art. 415 k.c.

Przepis art. 822 § 1 i 2 k.c. stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (§ 1 ). Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Przepis art. 415 k.c. stanowi natomiast, że kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Okoliczności, w jakich doszło do uszkodzenia należącego do powoda pojazdu nie były pomiędzy stronami sporne. Również legitymacja czynna po stronie powoda i bierna pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w Ł. do występowania w niniejszym procesie nie budziły wątpliwości.

Legitymacja bierna pozwanego ubezpieczyciela wynika z przepisu art. 822 § 4 k.c., zgodnie z treścią którego uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Pozwany nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności za szkodę powstałą w pojeździe należącym do powoda i wypłacił mu odszkodowanie w kwocie 5. 034,65 złotych. Nie budziło bowiem wątpliwości, że do uszkodzenia pojazdu doszło na skutek uchybienia przez zarządcę drogi wynikającemu z art. 20 pkt 10 i 11 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych (Dz. U. z 2021 roku, poz. 1376) obowiązkowi przeprowadzanie okresowych kontroli stanu dróg ze szczególnym uwzględnieniem ich wpływu na stan bezpieczeństwa ruchu drogowego, w tym weryfikację cech i wskazanie usterek, które wymagają prac konserwacyjnych lub naprawczych ze względu na bezpieczeństwo ruchu drogowego oraz obowiązkowi wykonywania robót interwencyjnych, robót utrzymaniowych i zabezpieczających.

Niesporne było pomiędzy stronami również i to, że szkoda w pojeździe marki M. (...) o nr rejestracyjnym (...) wyraża się w kosztach jego przywrócenia do stanu poprzedniego.

Przedmiotem sporu jest natomiast kwestia zasadności użycia do naprawy pojazdu części oryginalnych sygnowanych logo producenta oraz wysokość stawki roboczogodziny prac blacharskich i lakierniczych.

Świadczenie ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia majątkowego ma charakter odszkodowawczy i ta funkcja kompensacyjna determinuje podstawową treść pojęciową, zakres i poziom odszkodowania. Odpowiedzialność natomiast zakładu ubezpieczeń jest szczególną postacią odpowiedzialności cywilnej, a prawo ubezpieczeń majątkowych jest częścią prawa odszkodowawczego. Pojęcie szkody w ubezpieczeniach jest zatem takie samo jak w innych działach prawa odszkodowawczego, zasada odszkodowania nie może być bowiem traktowana w oderwaniu od ogólnych zasad odszkodowawczych, które znalazły wyraz i zostały uregulowanie w kodeksie cywilnym. Dotyczy to samych pojęć szkody i odszkodowania. Wskazać przy tym należy, że zakład ubezpieczeń obowiązany jest do naprawienia szkody tylko w formie wypłaty odpowiedniej sumy pieniężnej, nie zaś wedle wyboru poszkodowanego także przez przywrócenie stanu poprzedniego, co wyłącza stosowanie w tych okolicznościach art. 363 § 1 k.c. Niezależnie od tego, czy poszkodowany naprawił, uszkodzoną rzecz, należy mu się od zakładu ubezpieczeń odszkodowanie ustalone według zasad art. 363 § 2 k.c., w związku z art. 361 § 2 k.c., co oznacza, że jego wysokość ma odpowiadać kosztom przywrócenia rzeczy jej wartości sprzed wypadku.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W literaturze dominującą jest teoria adekwatnego związku przyczynowego, od której odstępstwa mogą wystąpić w warunkach opisanych w art. 361 § 2 k.c., zgodnie z którym granicach określonych w art. 361 § 1 k.c., w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Co do zasady normalny związek przyczynowy pełni zatem w prawie cywilnym funkcję przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, a nadto wyznacza jej granice w tym sensie, że zobowiązany ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa zdarzeń, z którymi ustawa łączy jego obowiązek odszkodowawczy. Skutki zaś pozostające poza granicami adekwatnej przyczynowości nie są objęte takim obowiązkiem. Adekwatny związek przyczynowy pozwala na uznanie prawnej doniosłości tych skutków, które są dla badanego zdarzenia zwykłe (typowe, normalne), a na odrzucenie takich, które oceniamy jako niezwykłe, nietypowe, nienormalne. Następstwo zdarzenia ma zaś normalny charakter wówczas, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy, bez zaistnienia szczególnych okoliczności, szkoda jest następstwem danego zdarzenia lub gdy zazwyczaj, w zwykłym porządku rzeczy jest konsekwencją danego zdarzenia ( por. wyrok SN z dnia 11.09.2003 r., sygn. III CKN 473/01 oraz wyrok SN z dnia 26.01.2006 r., II CK 372/05). W świetle powyższego przepisu wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego świadczonego z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem pojazdu mechanicznego jest zakreślona granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza, kierowcy samochodu. Reguła płynąca z przywołanego przepisu nakazuje także przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach wspomnianego adekwatnego związku przyczynowego. Podstawową bowiem funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody.

Odnosząc się do żądania zwrotu kosztów naprawy pojazdu wskazać należy, że zgodnie z treścią przepisu art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie natomiast z art. 363 § 1 k.c., naprawienie szkody, jeżeli taki jest wybór poszkodowanego, powinno nastąpić przez przywrócenie stanu poprzedniego. Odszkodowanie, jakie zobowiązany jest w takiej sytuacji wypłacić zakład ubezpieczeń, obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy. Przywrócenie uszkodzonej rzeczy do stanu poprzedniego oznacza zaś doprowadzenie jej do stanu używalności i jakości w zakresie istniejącym przed wypadkiem; w razie uszkodzenia pojazdu mechanicznego chodzi o przywrócenie mu sprawności technicznej, zapewniającej bezpieczeństwo kierowcy i innych uczestników ruchu, oraz wyglądu sprzed wypadku ( por. uchwałę SN z dnia 12.04.2012 r., II CZP 80/11).

Na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego L. C. oraz złożonych przez tego biegłego opinii uzupełniających, Sąd ustalił, że w celu przywrócenia należącego do powoda pojazdu do stanu zbliżonego sprzed kolizji konieczne jest między innymi dokonanie wymiany dwóch felg oraz użycie części zamiennych nowych oryginalnych sygnowanych logo producenta. Biegły wyjaśnił przy tym w odniesieniu do kosztu zakupu dwóch felg, że ustalając koszty naprawy pojazdu przyjął w kosztorysie cenę felg fabrycznych, pomniejszoną współczynnikiem zużycia 0 20%. W dacie sporządzenia opinii nie jest bowiem możliwe ustalenie ceny felg, jakie były w uszkodzonym pojeździe, ponieważ dane te są niedostępne. Biegły wyjaśnił również, że materiał dowody sprawy nie daje podstaw do ustalenia, aby na skutek najechania na wyrwę na jezdni w pojeździe istotnie doszło do uszkodzenia wahacza. Żadna ze stron nie wnosiła zastrzeżeń do opinii biegłego w tym zakresie. Koszt naprawy pojazdu przy uwzględnieniu stawek roboczogodzin prac blacharskich, mechanicznych i lakierniczych stosowanych przez warsztaty mające siedzibę na terenie S. oraz przy użyciu oryginalnych części zamiennych wynosi 10.361,02 złotych. Wypłacone powodowi z tego tytułu świadczenie nie pozwoliłoby na przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego. Na podstawie opinii biegłego sądowego L. C. Sąd ustalił również, że stawka roboczogodziny za prace blacharskie i mechaniczne oraz za prace lakiernicze w warsztatach mających siedzibę w S. wynosiła 124 złotych. Stawka ta została ustalona przez biegłego na podstawie danych zgromadzonych przez Stowarzyszenie (...) Oddział w S. na stronie internetowej (...) S..pl. (...) ze stron nie wniosła zastrzeżeń do opinii w tym zakresie. Nadto wskazać należy, że aktualnie nie obowiązują jakiekolwiek ceny sztywne czy maksymalne za wykonanie prac tego rodzaju. Zarówno sprawca szkody jak i ubezpieczyciel nie są uprawnieni do ingerowania w to w jakim warsztacie poszkodowany dokona naprawy pojazdu i fakt, że wybrał warsztat, który stosuje ceny wyższe niż te, które ubezpieczyciel byłby skłonny zaakceptować, nie zwalnia ani sprawcy szkody ani ubezpieczyciela z obowiązku zwrotu tych kosztów, o ile były one celowe i ekonomicznie uzasadnione w celu przywrócenia stanu poprzedniego pojazdu. Poszkodowany nie jest również zobowiązany do dokonywania naprawy pojazdu w warsztacie, który oferuje najniższe ceny za tego rodzaju usługi. Ubezpieczyciel byłby zwolniony z obowiązku wypłaty odszkodowania jedynie w takim zakresie, w jakim poniesione koszty naprawy pojazdu prowadziłyby do wzbogacenia poszkodowanego, jednakże ciężar wykazania tej okoliczności, tj. wzbogacenia poszkodowanego, spoczywa na pozwanym, który z faktu tego wywodzi skutki prawne. Faktu tego pozwana w toku procesu nie wykazała.

Szkoda, jaką powód poniósł w związku z uszkodzeniem jego pojazdu wynosi 10. 961,02 złote brutto. Pozwany przed wytoczeniem powództwa zapłacił powodowi kwotę 5.034,65 złotych.

W okolicznościach faktycznych sprawy nie zachodzą przesłanki do przyznania powodowi odszkodowania w kwocie nieuwzględniającej podatku od towaru i usług. Jak wynika z oświadczenia powoda z dnia 5 listopada 2017 roku uszkodzony pojazd nie był wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej, a zatem powód nie jest uprawniony do obniżenia kwoty podatku należnego od przyznanego mu odszkodowania za szkodę powstałą w pojeździe o 50% kwoty podatku, stosownie do treści przepisu art. 86 ust. 2 oraz art. 86 a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 roku, poz. 2178 ze zm.). Dlatego też należne powodowi odszkodowanie obejmujące koszty przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego winno być ustalone w kwocie brutto.

Należne powodowi odszkodowanie wynosi zatem 10.961,02 złotych. Kwotę tą należy pomniejszyć o kwotę 5.034,65 złotych, która została już powodowi wypłacona przed wytoczeniem powództwa w niniejszej sprawie. Należne powodowi w tym procesie odszkodowanie wynosi zatem 5.926,37 złotych (10.961,02 zł – 5.034,65 zł = 5.926,37 zł) i taka też kwota tytułem odszkodowania została na rzecz powoda zasądzona.

Uzasadnione okazało się również żądanie zapłaty kwoty 450 złotych tytułem kosztów sporządzenia kalkulacji naprawy pojazdu przed skierowaniem sprawy na drogę postępowania sądowego. Odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego ( por. uchwałę SN z dnia 18.05.2004r. , III CZP 24/04, opubl. OSNC 2005/7-8/117). W uchwale tej Sąd Najwyższy wskazał, że o tym, czy koszty ekspertyzy powypadkowej poniesione przez poszkodowanego w postępowaniu likwidacyjnym mieszczą się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego winna być dokonywana na podstawie konkretnych okoliczności sprawy, a w szczególności po dokonaniu oceny, czy poniesienie tego wydatku było obiektywnie uzasadnione i konieczne. Zważywszy na ustaloną przez pozwaną wysokość szkody, zlecenie przez powoda sporządzenia kalkulacji kosztów naprawy pojazdu przez rzeczoznawcę niezależnego od ubezpieczyciela, należy uznać za uzasadnione i konieczne dla ustalenia czy w ogóle i w jakim zakresie powód może domagać się uzupełnienia wypłaconego odszkodowana. Kalkulacja naprawy sporządzona na zlecenie powoda przez P. O. nie odbiega od ustaleń poczynionych w toku procesu na podstawie opinii biegłego sądowego L. C.. Stąd też pozwany winien zwrócić powodowi poniesione z tego tytułu koszty. Wysokość wydatków z tego tytułu wynika z dokumentu prywatnego w postaci faktury VAT nr (...) z dnia 19 grudnia 2017 roku. Prawdziwość i wiarygodność tego dokumentu nie była przez pozwanego kwestionowana, a i Sąd nie dopatrzył się okoliczności dyskwalifikujących ich przydatność do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda żądaną pozwem kwotę 6.376,37 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi w stosunku rocznym od kwot:

-5.926,37 złotych od dnia 21 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty,

-450 złotych od dnia 3 marca 2018 roku do dnia zapłaty.

Na zasądzoną kwotę składają się należności z następujących tytułów:

-5.926,37 złotych tytułem kosztów naprawy pojazdu,

- 450 złotych tytułem zwrotu wydatków na poczet prywatnej opinii.

Roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje oparcie w treści art. art. 359 § 1 k.c., art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych (…). Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02). Ubezpieczyciel, stosownie do treści przepisu art. 817 § 1 k.c., obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, a jeśli tego nie czyni, popada w opóźnienie uzasadniające naliczenie odsetek ustawowych od należnej wierzycielowi sumy. Świadczenie ubezpieczyciela ma zatem charakter terminowy, a spełnienie świadczenia w terminie późniejszym niż wynikający z art. 817 k.c. może być usprawiedliwione jedynie wówczas, gdy ubezpieczyciel wykaże istnienie przeszkód w postaci niemożliwości wyjaśnienia okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności albo wysokości świadczenia, mimo działań podejmowanych z wymaganą od niego starannością profesjonalisty, według standardu, którego reguły wyznacza przepis art. 16 ust. 1 ustawy z 2003 roku o działalności ubezpieczeniowej.

W rozważanym przypadku, co było niesporne, pozwany, ustalił fakt powstania szkody w należącym do powoda pojeździe najpóźniej w dniu sporządzenia w toku postępowania likwidacyjnego kalkulacji naprawy pojazdu, tj. 20 listopada 2017 roku, a zatem winien spełnić świadczenie najpóźniej do dnia 20 grudnia 2017 roku. Pozwany nie podniósł przy tym ani nie udowodnił aby w terminie zakreślonym przepisem art. 817 § 1 k.c., nie było możliwe wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia. Wysokość zaś szkody powstałej w pojeździe powoda została ustalona w toku niniejszego procesu tylko i wyłącznie na podstawie materiału zgormadzonego w postępowaniu likwidacyjnym, a więc na podstawie okoliczności istniejących i znanych pozwanemu w postępowaniu likwidacyjnym. Skoro zatem pozwany nie spełnił świadczenia z tytułu naprawienia szkody w pełnej wysokości do dnia 20 grudnia 2017 roku, od tego dnia pozostaje w opóźnieniu, co uzasadnia zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty uzupełniającej odszkodowanie od dnia wskazanego w pozwie, tj. 21 grudnia 2017 roku.

W odniesieniu natomiast do żądania zapłaty kwoty 450 złotych tytułem kosztów sporządzenia kalkulacji naprawy na zlecenie powoda, wskazać należy, że roszczenie z tego tytułu stało się wymagalne niezwłocznie po wezwaniu do jego spełnienia. Powód wezwał pozwanego do zapłaty ww. kwoty pismem datowanym na 14 grudnia 2017 roku, którego zostało wysłane do ubezpieczyciela 18 stycznia 2018 roku. W piśmie tym wezwano pozwanego do zapłaty w terminie 14 dni od daty otrzymania pisma. Z dokumentów złożonych przez strony nie wynika w jakiej dacie doręczono pozwanej wezwanie do zapłaty. Niewątpliwie nastąpiło to najpóźniej w dniu 16 lutego 2018 roku, kiedy to pozwany sporządził odpowiedź na wezwanie do zapłaty. Od tego dnia należy zatem liczyć 14 – dniowy termin do dokonania zapłaty. Termin ten upłynął w dniu 2 marca 2018 roku. Od dnia następnego, tj. 3 marca 2018 roku pozwany pozostaje w opóźnieniu w spełnieniu świadczenia z tego tytułu.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych przez strony, co do prawdziwości i wiarygodności których nie powziął zastrzeżeń. Sąd pominął dowód z zeznać powoda w charakterze strony, ponieważ ten pomimo wezwania na termin, nie stawił się bez usprawiedliwienia. Ustalenia natomiast co do okoliczności wymagających wiadomości specjalnych, tj. co do zakresu uszkodzeń powstałych w pojeździe powoda, sposobu naprawienia szkody oraz wysokości kosztów naprawy Sąd ustalił na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej L. C.. Żadna ze stron nie podważała prawdziwości ani wartości dowodowej dokumentów zawartych w aktach sprawy , na których biegły oparł swoje ustalenia, a i Sąd nie stwierdził okoliczności podważających ich wartość dowodową. Podniesione zaś przez stronę powodową i pozwaną zastrzeżenia zostały przez biegłego w wystarczającym stopniu wyjaśnione. Dlatego też Sąd, mając na uwadze, że opinia została sporządzona zgodnie ze zleceniem, a także że jej treść wskazuje, że twierdzenia i wnioski biegłego znajdują oparcie w materiale dowodowym sprawy i nie stoją w sprzeczności z zasadami logiki, uznał opinię za przydatną do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z wynikającą z przepisu art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Przepis art. 98 § 1 k.p.c. stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty te, zgodnie z treścią art. 98 § 3 k.p.c., składa się: opłata od pozwu w kwocie 255 złotych, zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 500 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika reprezentującego pozwanego, którego wysokość ustalono na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1805 ze zm.) na kwotę 1.800 złotych oraz opłata skarbowa od złożonego dokumentu pełnomocnictwa procesowego w kwocie 17 złotych, co łącznie dało kwotę 2.572 zł. Stąd też, w punkcie II wyroku Sąd zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. na rzecz powoda M. G. kwotę 2.572 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.817 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

O nieuiszczonych kosztach sądowych, na które składa się kwota 230 złotych tytułem wynagrodzenia biegłego sądowego L. C. ( łącznie koszt sporządzenia opinii w sprawie opiewał na kwotę 730 zł, z czego 500 zł pokryto z uiszczonej przez powoda zaliczki) oraz kwota 63,82 złotych tytułem opłaty od rozszerzonego powództwa Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 300 ze zm.). Zważywszy że przy rozstrzyganiu o obowiązku ponoszenia kosztów sądowych należy stosować zasady obowiązujące przy zwrocie kosztów procesu, kosztami tymi należało obciążyć pozwanego, jako stronę przegrywająca sprawę, o czym Sąd orzekł w punkcie 3 wyroku, nakazując pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie kwotę 293,82 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

.